Αναζητούνται ενήλικες στο δωμάτιο...

Όσο οι εκλογές θα πλησιάζουν τόσο περισσότερο θα ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Ήδη, πάντως, βλέπουμε προς τα πού πηγαίνει όσον αφορά τουλάχιστον την ευρύτερη κεντροαριστερά. Εκτίμηση πρώτη: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΡ είτε θα κατεβούν αυτόνομα και δεν θα μπουν στη Βουλή είτε ένα μέρος τους θα ενσωματωθεί σε ένα κόμμα Τσίπρα το οποίο μπορεί και να πιάσει το όριο του 3%, όχι όμως πολύ παραπάνω από αυτό. Φυσικά Πολάκης- Παππάς- Σπίρτζης- Ραγκούσης κ.ά. δεν έχουν θέση σε ένα κόμμα Τσίπρα οπότε μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα την πολιτική τους καριέρα, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο...

Εκτίμηση δεύτερη: το Κίνημα Δημοκρατίας θα μπει με άνεση στη Βουλή κι ενδεχομένως να διαδραματίσει ένα σημαντικό μετεκλογικό ρόλο. Και μόνο από την προεκλογική εκστρατεία που θα κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης θα κερδίσει κάποια ποσοστά... 

Μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα; Κάποια στιγμή να κυβερνήσει τη χώρα; Γιατί όχι; Μόνο που για να συμβεί και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολλούς, αυτό θα γίνει όταν η πλειονότητα των μελών του δεν θα προέρχεται πλέον από την αρχική μαγιά τού ΣΥΡΙΖΑ και της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, με τους φραξιονισμούς, τις ίντριγκες, τις νηπιακές συμπεριφορές και τα εκλογικά της ταβάνια...

Οι οικογενειακές διαφορές δεν λύνονται ούτε με ξεκατινιάσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε με παραπομπές στην Επιτροπή Δεοντολογίας ούτε με φωτοτυπίες στον γυμνασιάρχη για να μαλώσει τα άτακτα παιδιά. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι ράβουν ήδη βουλευτικά ή και υπουργικά κοστούμια και κάποιοι άλλοι θεωρούν πως επειδή έγιναν συντονιστές στην τοπική τής Άνω Ραχούλας έχουν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Δεν έχω γνωρίσει, ωστόσο, συλλογικότητα που να μην εμπεριέχει καιροσκόπους κι αριβίστες. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο... 

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δεν ασχολούνται με την πολιτική ούτε για τα οφίτσια ούτε για τη "δόξα" τού να καταθέτεις στεφάνια στις εθνικές εορτές. Και είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε κάποιο κόμμα αλλά στηρίζουν και με την ψήφο τους το σχηματισμό που τους καλύπτει περισσότερο ιδεολογικά- προγραμματικά. 

Αυτοί οι πολίτες είναι η κοινωνική πλειοψηφία και ουδόλως ενδιαφέρονται αν ο Μπάμπης και η Μαρία στην τοπική τής Κάτω Παναγιάς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Κι όσοι αναλώνονται στη μετατροπή τής καφενειακής κουβέντας σε δημόσια ψυχοθεραπεία και, μάλιστα, με αστήρικτα υπονοούμενα και κατινίστικο κουτσομπολιό χάνουν ακόμα και το δίκιο τους όταν το έχουν. Αναζητούνται, συνεπώς, ενήλικες στο δωμάτιο...    

 

  

Ντόναλντ, ιδού ο στρατός των υποτελών σου...

Θα όφειλε η προοδευτική αντιπολίτευση ενόψει της 51ης επετείου από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο να πραγματοποιήσει μια σχετική συγκέντρωση, για να μην παραπονιέται κι ο Θ. Πλεύρης; Ναι, γιατί όχι, κι ας τα βρει δύσκολα στο σπίτι του ο βουλευτής τής ΝΔ με τον πατέρα του και διαχρονικό απολογητή τής χούντας... 

Μόνο που δεν είναι και πολύ αξιοπρεπές να ζητάς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους να διοργανώσουν κάτι κι όχι εσύ ο ίδιος. Αν θέλουν, για παράδειγμα, η ΝΔ, η Ελληνική Λύση και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις να πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ας τη διοργανώσουν οι ίδιοι αντί να παραπονιούνται γιατί ο ελληνικός λαός βρίσκει πολλά στοιχεία ιστορικής ταύτισης με τον παλαιστινιακό...

Πριν μερικές δεκαετίες ο Π. Κανελλόπουλος, της "εθνικοφρόνου παρατάξεως", έδειχνε στον Βαν Φλιτ τις Ένοπλες Δυνάμεις τής χώρας μας λέγοντάς του "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας". Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι αλλά η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι αμερικανικό προτεκτοράτο. 

Ούτε όταν την έβγαλε προσωρινώς ο Καραμανλής από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ ούτε όταν ο Παπανδρέου υποσχόταν να μας απαλλάξει από όλες τις βάσεις τού θανάτου κι όχι από τις μισές. Αμερικανικό προτεκτοράτο, άλλωστε, παραμένει και η Ευρώπη, όπως περίτρανα απέδειξε το μήνυμα υποτέλειας Ρούτε στον Ντ. Τραμπ...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ, την ίδια ώρα μάλιστα που η Τουρκία παραμένει μέλος του; Όχι, θα ήταν αυτοκαταστροφικό. Όπως αυτοκαταστροφικό είναι, όμως, να αποδεχόμαστε τα πάντα και να μην διεκδικούμε τίποτα... 

Μήπως, εξάλλου, αυτό δεν είχαν κάνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την εποχή των μνημονίων, λες κι εμείς ήμασταν οι μόνοι διάβολοι και οι εταίροι μας αρσακειάδες; Στην εξωτερική πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι αλλά αυτό που διεκδικείς, όπως αποδεικνύει άλλωστε και η στρατηγική Ερντογάν. Εκτός, βεβαίως, αν αυτά που διεκδικείς αφορούν μόνο την οικογένειά σου κι όχι τη χώρα. Αν ισχύει, πάντως, κάτι τέτοιο η εσχάτη προδοσία λαμβάνει κι άλλες διαστάσεις, πέρα από την παρέμβαση στο έργο τής δικαιοσύνης...

 

Οι μουλάδες μέσα μας...

Το καθεστώς των μουλάδων στο Ιράν είναι αποκρουστικό για κάθε προοδευτικό πολίτη, όπως άλλωστε οποιοδήποτε καθεστώς θέτει σοβαρά εμπόδια στην ελευθερία έκφρασης είτε ολόκληρου του πληθυσμού που διοικεί είτε μέρους του. Είναι, όμως, δημοκρατικότερα, για παράδειγμα, τα καθεστώτα τής Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου ή του Κατάρ με τα οποία ασμένως συνεργάζεται η Δύση; Γιατί αν στόχος είναι η αλλαγή καθεστώτος για ένα μόνο από αυτά εμπεριέχεται περισσότερη υποκρισία και λιγότερη πίστη στη δημοκρατία...

Όπως, άλλωστε, έχουν πολύ εύγλωττα αποδείξει οι σχετικώς πρόσφατες πολεμικές περιπέτειες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη κι αλλού ενδεχομένως, η άνωθεν επιβολή με τη βία δυτικών προτύπων οργάνωσης της πολιτείας και της κοινωνίας συνήθως αποτυγχάνουν κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Σκεφτείτε πώς λειτουργείτε κι εσείς οι ίδιοι στην προσωπική ή κοινωνική σας ζωή όταν θελήσουν να σας επιβάλουν τρόπο ζωής χωρίς καν να σας ρωτήσουν αν το επιθυμείτε. Ιδίως, μάλιστα, όταν αυτοί που σας ωθούν με το ζόρι σε αλλαγές κυριαρχούνται από την υποκρισία να μην στέκονται οι ίδιοι αντάξιοι των υψηλών προσδοκιών που έχουν από τους άλλους...

Αλίμονο, με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι πως οι Ιρανές, για παράδειγμα, και οι Σαουδαράβισσες θα πρέπει να φοράνε μπούρκα σε δημόσιους χώρους στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει, ωστόσο, ένας πολύ αποτελεσματικότερος τρόπος να κάνουμε άλλες κοινωνίες πιο φιλελεύθερες κι αυτός είναι να γίνει πιο φιλελεύθερη και η Δύση, πιο ανοιχτή στο διαφορετικό, λιγότερο φοβική και περισσότερο δημοκρατική... 

Ακόμα και η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, που προφανώς είναι καλύτερη από τους Φρουρούς της Επανάστασης, μοιάζει και είναι πολύ απαρχαιωμένη την εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Ας εκσυγχρονίσουμε, συνεπώς, κι εμείς στη Δύση τους θεσμούς μας αν πραγματικά επιθυμούμε τον εκσυγχρονισμό και των άλλων κι όχι μόνο νέα ιμπεριαλιστικά πεδία αντιπαράθεσης των ισχυρών τής Γης... 

 

Η εκδίκηση δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Τα κράτη τής οικουμένης είχαν συγκροτήσει μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο διεθνείς οργανισμούς και συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο διεθνούς δικαίου με πρωταρχικό σκοπό να μην ξανασυμβεί η φρίκη, να μην ξαναχαθούν εκατομμύρια ζωές "για μια Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό". Ο κόσμος μας, όμως, δεν έγινε ειρηνικός, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν περισσότερο θερμός από όσο πολλοί πιστεύουν, οι "πόλεμοι δι' αντιπροσώπου" των μεγάλων δυνάμεων έδωσαν και πήραν, ο ΟΗΕ παρακάμφθηκε όποτε κρίθηκε απαραίτητο από τους ισχυρούς, όπως και η αυτοδιάθεση των λαών. Η Κύπρος ακόμα πληρώνει τις συνέπειες της επιβολής τού δικαίου τού ισχυρού...

Ποιος ξέρει, αν δεν είχε αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα ο Ψυχρός Πόλεμος να είχε εξελιχθεί σε ακόμα θερμότερο. Όπως κι αν έχει, είναι σήμερα απαραίτητο ξανά οι λαοί να ενωθούν με κυρίαρχο αίτημα την ειρήνη. 

Δεν θα συμβεί, ωστόσο, ποτέ αυτό όσο πανηγυρίζουμε όταν σκοτώνονται άμαχοι σε νοσοκομεία, είτε αυτά είναι ισραηλινά είτε παλαιστινιακά είτε ιρανικά. Η εκδίκηση δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, είναι ένα δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Πριν αποδοκιμάσουμε συλλήβδην λαούς για τις ηγεσίες τους θα μας χρησίμευε αν κοιτούσαμε και το δικό μας καθρέφτη. Η ιστορία μας δεν είναι μόνο μια ιστορία θριάμβων αλλά και μια ιστορία καταστροφών για πολλές από τις οποίες βαραίνει κι εμάς η ευθύνη. Χαρακτηριστικό, επίσης, παράδειγμα είναι η Κύπρος. 

Γιατί, συνεπώς, να μας παραξενεύει που τα εβραιόπουλα μισούν τους Άραβες από μικρή ηλικία όταν διδάσκονται από το νηπιαγωγείο πως είναι ο περιούσιος λαός και οι γείτονές τους κάτι ανάμεσα στο σατανά και στο διάβολο; Μήπως παρόμοια δεν διδασκόμαστε κι εμείς για τους Τούρκους; Χρήσιμο, επομένως, το φιλειρηνικό κίνημα, ακόμα χρησιμότερο όμως να θυμόμαστε πως υπήρχαν κι άλλοι φονιάδες των λαών πέρα από τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς κι ανάμεσά τους κάποιοι είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική...

Μακάρι να μας αντικαταστήσει η τεχνητή νοημοσύνη, η δική μας ξόφλησε...

Πριν αναλάβει ξανά πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ οι εν Ελλάδι θαυμαστές του μας είχαν ζαλίσει τα αφτιά για το πόσο φιλειρηνιστής είναι, σε αντίθεση με τα "γεράκια" Δημοκρατικούς. Υποτίθεται, επίσης, πως θα τελείωνε τον πόλεμο στην Ουκρανία στο άψε σβήσε, θα επέβαλλε παγκόσμια δικαιοσύνη μέσω των δασμών και, τέλος πάντων, θα οδηγούσε τη χώρα του σε μια νέα χρυσή εποχή. 

Αντί όλων αυτών ο πλανήτης κρατά την ανάσα του για ένα Γ' Παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή. Δεν τον βλέπω, συνεπώς, να κερδίζει σύντομα το Νόμπελ Ειρήνης. Τουλάχιστον όχι δικαίως...

Το ακόμα προβληματικότερο με την προεδρία Τραμπ, σε αντίθεση για παράδειγμα με την προεδρία Τζορτζ Μπους του Νεότερου, είναι πως όλα γίνονται απροσχεδίαστα, αναλόγως με το πώς θα ξυπνήσει ο κλόουν που έχει για πρόεδρο η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Δεν είναι πως είχε προετοιμάσει κάποιο πόλεμο με το Ιράν, έτυχε κι επειδή του φάνηκε καλή ιδέα να επαναλάβει η Αμερική τα προ εικοσαετίας λάθη της στο Ιράκ είπε να τα επαναλάβει. Και το τραγικό είναι πως ακόμα υπάρχουν και Έλληνες που θεωρούν αυτόν τον ακροδεξιό καραγκιόζη οραματιστή και σοβαρό...

Το ακόμα τραγικότερο είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται τα κομπιούτερ, τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη, λες και υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για την ανθρωπότητα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όταν εν έτει 2025 αυτοί που εξουσιάζουν τη γη παίζουν με τα πυρηνικά σαν να ήταν Lego δεν έχουμε ανάγκη κανέναν μετεωρίτη για να μας καταστρέψει. Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. 

Γι' αυτό και το εύχομαι ολόψυχα η τεχνητή νοημοσύνη να μας αντικαταστήσει με κάποιο είδος πολύ ευφυέστερο. Είχαμε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια να αποδείξουμε την αξία μας κι εμείς προοδεύσαμε τόσο που αντί να σκοτωνόμαστε με πέτρες αλληλοεξοντωνόμαστε με πυραύλους ακριβείας... 

  

Γυρίζει; Ναι, γυρίζει...

 "Η τρίτη τετραετία Μητσοτάκη". Τα φιλοκυβερνητικά κυρίως ΜΜΕ ήδη προλειαίνουν το έδαφος ώστε να το αποδεχθούμε όλοι μοιρολατρικά. Συνήθως, άλλωστε, αυτή η φράση συνοδεύεται με το "δεν υπάρχει αντιπολίτευση"... 

Θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου αν σας έγραφα πως τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο η ΝΔ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, με ή χωρίς αυτοδυναμία. Οι περισσότεροι, επίσης, αναγνωρίζουμε ότι με ποσοστά στην πρόθεση ψήφου που λίγο υπερβαίνουν το 10% ή υπολείπονται αρκετά από αυτό κανένα κόμμα δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως "έρχεται", ακόμα κι αν είναι δεύτερο στις δημοσκοπήσεις...

Άρα κατεβάζουμε τα μολύβια, εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και προετοιμαζόμαστε για τις εκλογές τού 2031; Το να υποστηρίζει αυτή την άποψη κάποιος θεατής των πολιτικών δρώμενων, πολλώ δε μάλλον κάποιος αναχωρητής, μπορεί και να είναι συγχωρητέο. Το να το ισχυρίζονται, ωστόσο, πολιτικοί και κόμματα της αντιπολίτευσης είναι ασυγχώρητο...

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε να πείσουμε την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την εκλογική που ψηφίζει Μητσοτάκη, πως υπάρχει εναλλακτική στη φτωχοποίηση κι επισφάλεια των πολλών, στη θεσμική εκτροπή και στις εθνικές υποχωρήσεις. Πως δεν είναι όλοι ίδιοι και είναι άδικο να μπαίνουν άπαντες στο ίδιο βρόμικο καζάνι, πως υπάρχουν εκεί έξω κι άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει εκτός πολιτικής, δεν ανήκουν στον κομματικό σωλήνα, έχουν αδικηθεί από τη νομενκλατούρα κι έχουν δείξει αντοχές που τις αναγνωρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοί τους... 

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΕΑΡ και η ακροδεξιά είτε έχουν εξαντλήσει τις όποιες αντιστάσεις τους στο σύστημα είτε δεν τις δοκίμασαν ποτέ. Το 2027, συνεπώς, ή όποτε τέλος πάντων γίνουν οι εκλογές είναι στο χέρι μας να μην είναι προδιαγεγραμμένο ήδη από το 2025. Γυρίζει, Ναι, γυρίζει, όχι μόνο με την αισιοδοξία τής βούλησης αλλά και με την κριτική πίστη στο καινούριο...   

Εμφανίστηκε κι εξευτελίστηκε...

Αν δεν υπήρχε το κατηγορητήριο των συγγενών για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο- "όλως περιέργως" αυτή η κατηγορία φαίνεται λάιτ στην κυβερνητική προπαγάνδα και την προσπερνά- κι εσχάτη προδοσία ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα εμφανιζόταν στη Βουλή για να απολογηθεί. Σιγά μην πήγαινε για το ότι έδωσε χρήματα στην Hellenic Train χωρίς έργο, όπως ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή για να υπερασπιστεί τον Κ. Καραμανλή που έβαλε στο κάδρο το ΠΑΣΟΚ μαζί με υφυπουργούς τής κυβέρνησης Τσίπρα προ δεκαετίας. Για να μην αναφερθώ στον τραγέλαφο της Νέας Αριστεράς που περιμένει στην επόμενη Βουλή να έχει την πλειοψηφία για να παραπέμψει Μητσοτάκη- Καραμανλή...

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε την Τετάρτη κι εξευτελίστηκε. Υποδύθηκε το θύμα μπροστά στους συγγενείς των 57 νεκρών των Τεμπών και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Και ποια δικαιοσύνη τούς δίνει, αφού πρώτα τους έβρισε χυδαία; Την παραπομπή Καραμανλή για το πλημμέλημα της υποστελέχωσης του ΟΣΕ. Η μεγαλύτερη, δηλαδή, ανθρωπογενής καταστροφή των τελευταίων 50 χρόνων συνέβη κατά τη ΝΔ γιατί ένας άχρηστος γόνος δεν διόρισε περισσότερα ρουσφέτια, όπως ήταν ο μοιραίος σταθμάρχης...

Ζούμε σε μια χώρα ο πρωθυπουργός τής οποίας απαίτησε από την ηγεσία τής δικαιοσύνης να αλλάξει τον ανακριτή για μια τραγωδία που έχει συγκινήσει το πανελλήνιο και να τοποθετηθεί ένας "δικός του" και η ηγεσία τής δικαιοσύνης εκτέλεσε πάραυτα την εντολή. Ζούμε σε μια χώρα το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της οποίας ενέκρινε την παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Σε αυτήν τη χώρα κανείς δεν περίμενε πως ο Μητσοτάκης θα οδηγείτο στο Ειδικό Δικαστήριο για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο κι εσχάτη προδοσία, μολονότι μπορεί να είναι ένοχος και για τα δύο εγκλήματα. Ζούμε, όμως, και σε μια χώρα που κάποιοι δεν δέχονται την ηττοπάθεια ως στάση ζωής, παλεύουν για δικαιοσύνη και δεν ξεπλένουν εγκληματίες. 

Κι αυτοί οι κάποιοι είναι η πλειονότητα του ελληνικού λαού ο οποίος θα μιλήσει όταν πρέπει να μιλήσει. Η οργή του έχει γκρεμίσει αυτοκρατορίες, σιγά μην λυγίσει μπροστά στο πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης...

 

Οι βόμβες δεν ξεχωρίζουν τους πολεμοχαρείς από τους ειρηνιστές...

Τα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα συνιστούν γενοκτονία. Όχι μόνο γιατί το ισχυρίζονται ο γράφων και πολλοί άλλοι στην Ελλάδα και στον κόσμο, αλλά και με τη σφραγίδα τού Διεθνούς Δικαστηρίου τής Χάγης. Παραβίαση του διεθνούς δικαίου συνιστά και η "προληπτική" επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ώστε οι μουλάδες να μην αποκτήσουν πυρηνική βόμβα μολονότι ούτε κοντά βρίσκονται σε αυτή ούτε έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια διάθεση για κάτι παραπάνω από "proxy wars" με το Ισραήλ μέσω τής Χαμάς ή της Χεζμπολά. Υποτίθεται πως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο δεν υπάρχουν παγκόσμιοι σερίφηδες αλλά ο ΟΗΕ κι όποτε τα Ηνωμένα Έθνη παρακάμφθηκαν, όπως συνέβη πριν δύο δεκαετίες με το Ιράκ, ανοίχθηκε το κουτί τής Πανδώρας κι ακόμα να κλείσει...

Είναι αλήθεια ότι η ισραηλινή κοινωνία ζει μέσα στο φόβο. Κι ο φόβος γεννά μίσος, ιδίως όταν το διδάσκεσαι από την πρώτη ημέρα που πηγαίνεις στο σχολείο. Όταν, άλλωστε, έχεις χάσει τους γονείς ή τα παιδιά σου σε κάποια βομβιστική επίθεση δεν χρειάζεται να είσαι σιωνιστής για να μισήσεις τους δολοφόνους τους. Αρκεί να έχεις αγάπη γι' αυτούς που σε έφεραν στον κόσμο ή τους έφερες. 

Γι' αυτό και είναι ανεπίτρεπτο να υπερασπιζόμαστε οποιαδήποτε επίθεση στρέφεται κατά αμάχων. Συλλογική ευθύνη υπάρχει μόνο στους θαλάμους αερίων. Ούτε, εξάλλου, έχει τη δυνατότητα μια βόμβα που χτυπά μια πολυκατοικία στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ ή στην Τεχεράνη να ξεχωρίζει τους πολεμοχαρείς ενοίκους από τους ειρηνιστές...

Ύστερα από τόσες δεκαετίες διενέξεων μπορεί και να είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να συνυπάρξουν ένα ισραηλινό, ένα παλαιστινιακό κι ένα ιρανικό κράτος. Είτε, όμως, θα συνυπάρξουν και τα τρία είτε δεν θα επέλθει πότε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Τα όπλα δεν θα σιγήσουν αν πνιγούν η Παλαιστίνη και το Ιράν ούτε αν πνιγεί το Ισραήλ. Είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο περίπλοκο... 

Για να μας αρέσει και το πώς γίνονται τα λουκάνικα...

Τα κόμματα είναι όπως τα λουκάνικα, καλύτερα να μην ξέρεις πώς γίνονται. Ιδίως σε εποχές όπου αναζητούνται οι ψηφοφόροι με το κιάλι. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως ο στρουθοκαμηλισμός είναι η λύση στα προβλήματα που απασχολούν έναν κομματικό οργανισμό. 

Ούτε η επανάληψη λαθών τού παρελθόντος σε άλλους κομματικούς οργανισμούς ούτε η νοοτροπία πως όσο μεγαλώνει το κόμμα τόσο θα μειώνονται οι παραγοντισμοί. Κι αυτό γιατί απλούστατα δεν θα μεγαλώσει το κόμμα αν κάποιοι επιλέγουν τον απόλυτο έλεγχο στο μικρόκοσμό τους από το άνοιγμα που μπορεί να τους αφαιρέσει προνόμια τα οποία οι ίδιοι έχουν απονείμει στον εαυτό τους χωρίς να έχουν λάβει κάποια κεντρική γραμμή, πολλώ δε μάλλον προεδρική...

Ο παραγοντισμός δεν είναι παθογένεια των κομματικών ελίτ αλλά τον βρίσκεις και στα πιο χαμηλά κομματικά στρώματα, ενδεχομένως κι εντονότερα. Κι αν για τον γράφοντα είναι κωμικό να επιθυμείς με κάθε τρόπο να είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος της τοπικής οργάνωσης της Άνω Ραχούλας αυτό δεν είναι και τόσο για αρκετούς, ακόμα κι όσους καμώνονται τους προοδευτικούς και τους αποκλεισμένους από έτερα συστήματα εξουσίας... 

Ανθρώπινο θα μου πείτε να επιθυμείς να εξουσιάζεις και δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Ούτε μπορούν τα κεντρικά ενός κόμματος να παίζουν το ρόλο τού γονέα, του δασκάλου  ή του παπά. Πρέπει να παίζουν, ωστόσο, κάποιο ρόλο, διαφορετικά γιατί να υπάρχουν;...

Φυτοζωούν σήμερα στην Ελλάδα κόμματα με μηχανισμούς αλλά χωρίς στιβαρή ηγεσία, άλλα που έχουν στιβαρή ηγεσία αλλά δεν έχουν μηχανισμούς και υπάρχουν κι αυτά που δεν έχουν ούτε σοβαρή ηγεσία ούτε σοβαρούς μηχανισμούς. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο, γι' αυτό άλλωστε και δεν έχουν αποκτήσει δυναμική εξουσίας μολονότι βρίσκονται στο "κουρμπέτι" πολλά χρόνια... 

Ακόμα, άλλωστε, κι εκεί που υπάρχει νέος και χαρισματικός ηγέτης ούτε αυτός είναι αλάνθαστος ούτε άμοιρος ευθυνών για το ότι, ανάμεσα σε άλλα λάθη, δεν έχει συγκροτήσει ακόμα μια ηγετική ομάδα την οποία μπορεί να παρουσιάζει με αξιοπιστία ως το μελλοντικό του υπουργικό συμβούλιο. Η προσωπολατρία δεν ανήκει στον 21ο αιώνα, θα ήταν κρίμα να χτιστεί το οτιδήποτε γύρω από αυτή... 

 

Πορεύονται με το μίσος, θα τους θάψει η περιφρόνηση των πολλών...

Ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα έχει κοντά ποδάρια. Μπορεί να φτάσει ως ένα σημείο χάρη στον χαρισματικό ηγέτη του, ωστόσο αν δεν έχει "στρατό", μέλη και στελέχη δηλαδή, με κοινωνική γείωση δεν θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει την εξουσία. Ισχύει, όμως, και το ανάποδο: ένα κόμμα το οποίο δεν έχει στην ουσία αρχηγό δεν θα καταφέρει να φτάσει πουθενά. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και στο τελευταίο του συνέδριο...

Οι περισσότεροι από τους 237 συνέδρους που μίλησαν σε αυτό ανέφεραν τον Αλ. Τσίπρα και τον Στέφανο Κασσελάκη άμεσα ή έμμεσα, λίγοι όμως αναφέρθηκαν στον σημερινό τους πρόεδρο. Σαν να μην υπάρχει ή σαν να είναι διακοσμητικός ή μεταβατικός, που μπορεί και να είναι. Όπως και να το κάνουμε, όμως, όταν ο αρχηγός δεν εμπνέει δεν μπορεί και το ποίμνιο να εμπνευστεί. Κι όταν δεν μπορεί να εμπνευστεί τότε απομακρύνεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πολλαπλασιαστεί...

Ούτε μπορεί να εμπνεύσει ένα κόμμα ο επί δεκαπέντε χρόνια πρόεδρος του οποίου περνά τον πολύ ελεύθερο χρόνο του κάνοντας μακιαβελικά σχέδια για το πώς να "τρώει" τους διαδόχους του, παρουσιαζόμενος ως ανήθικος ακόμα κι απέναντι στους ανήθικους εναπομείναντες πιστούς του. Ελάχιστη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός κόμματος είναι να ξέρεις ότι αυτό θα υπάρχει και σε μερικούς μήνες από τώρα και δεν θα εξαϋλωθεί ή δεν θα διαχυθεί σε έναν άλλο φορέα. 

Και, φυσικά, εκ των ων ουκ άνευ θα ήταν και μια δημόσια συγγνώμη για το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου που στράφηκε όχι μόνο σε βάρος τού τότε προέδρου αλλά και της πλειονότητας της βάσης. Αντ' αυτού, όμως, ακούσαμε ένα ρεσιτάλ μίσους για "αλήτες, καραγκιόζηδες, υποκείμενα, απατεώνες, βρομιάρηδες". Πορεύονται με το μίσος, θα τους θάψει η περιφρόνηση των πολλών...

  

Ρώτησα το ChatGPT για τον Νταρθ Βέιντερ...

Η χώρα από το 2019 εξουσιάζεται από την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Καταπώς δείχνουν, μάλιστα, τα πράγματα θα κυβερνιέται από το ίδιο καθεστώς και τα επόμενα έτη, λίγα ή πολλά θα φανεί. Το ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ανήθικος το ξέρουν ακόμα κι αυτοί που τον ψηφίζουν, έστω κι αν η πλειονότητά τους τον αποδέχεται ως το έλασσον κακό. Στην όλη ιστορία, ωστόσο, υπάρχει κάποιος ακόμα πιο ανήθικος, ο οποίος έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κοινοβουλευτική δικτατορία που βιώνουμε εδώ και χρόνια...

Η χώρα το 2023 έμεινε με μια αξιωματική αντιπολίτευση των μόλις 47 βουλευτών γιατί ο αρχηγός της και τα τζιμάνια που είχε δίπλα του τα έκαναν όλα λανθασμένα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Στη συνέχεια, τα ίδια τζιμάνια τού έδειξαν την πόρτα τής εξόδου, ο αρχηγός έφυγε αλλά δεν φρόντισε ούτε καν να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του... 

Με την πάροδο του χρόνου υπονόμευσε τον "γκέι λίμπεραλ" διάδοχό του, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Όταν είσαι, όμως, βουτηγμένος στην ανηθικότητα δεν μένεις εκεί: υπονομεύεις και τον διάδοχο του διαδόχου σου αφήνοντας να σέρνεται η δημόσια συζήτηση για το αν θα κάνεις νέο κόμμα ή όχι. Κι όλα αυτά παραμένοντας βουλευτής τού κόμματος για τους αρχηγούς τού οποίου και διαδόχους σου δεν έχεις αφήσει λάκκο για λάκκο που να μην έχεις σκάψει...

Ο Νταρθ Βέιντερ στον "Πόλεμο των Άστρων" δεν ήταν πάντα ο Σκοτεινός Άρχοντας των Σιθ ούτε χρησιμοποιούσε από την αρχή τής καριέρας του τη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης, μολονότι κατόπιν πρόδωσε τους δημοκρατικούς Τζεντάι. Ρώτησα το ChatGPT και μου απάντησε πως δεν ήταν κακός από τη φύση του αλλά τραγικός ήρωας που πνίγηκε στους φόβους του και χειραγωγήθηκε από τον απόλυτο κακό Πάλπατιν. 

Στο τέλος, άλλωστε, της πρώτης τριλογίας αρνείται να σκοτώσει τον γιο του, λέγοντας πως τελικώς υπήρχε καλό μέσα του. Ο "Πόλεμος των Άστρων", ωστόσο, ήταν μια ταινία, έστω μια πολύ καλή μυθοπλασία. Στην πραγματική ζωή όταν σε έχει κυριεύσει ο μακιαβελισμός σκοτώνεις και το "παιδί" σου για να διασωθείς ο ίδιος... 

   

Game on...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές πριν δέκα χρόνια είχε βιαστεί κι ο γράφων να μιλήσει για το τέλος τής μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε και να είχε συμβεί αν η διαχείριση από την "πρώτη φορά Αριστερά" ήταν διαφορετική, αλλά δεν ήταν... 

Τα τεσσεράμισι χρόνια, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα στα συνολικώς 51 από τον Ιούλιο του 1974 είναι σταγόνα στον ωκεανό. Με τα σημερινά δεδομένα, μάλιστα, κι αν μέχρι τις εκλογές δεν μεσολαβήσουν θεαματικές εξελίξεις το προφανώς υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο, ιδίως στην κεντροαριστερά, πολύ δύσκολα θα έχει προλάβει να στεγανοποιηθεί σε κάτι νέο...

Όλα αυτά, πάντως, δεν σημαίνουν πως όσα γίνονται αυτή την εποχή δεν έχουν το ενδιαφέρον τους, όσο κι αν αργεί ακόμα η νέα μεταπολίτευση. Στο πολιτικό γήπεδο ο κεντροδεξιός πόλος σαφώς και περιστρέφεται γύρω από τη ΝΔ χάρη και στη μαεστρία Μητσοτάκη να γέρνει το καράβι πότε προς το κέντρο και πότε προς τα δεξιά αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος. Γι' αυτό κι ένα κόμμα Σαμαρά μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό ανακάτεμα των νερών, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν θα δημιουργήσει τρικυμία, όσο κι αν ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο συντηρητικός. Κανείς δεν κυβέρνησε, εξάλλου, τη χώρα δίχως να έχει κυριαρχήσει και στο κέντρο...

Και με την κεντροαριστερά τι γίνεται; Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και οι μνηστήρες περισσότεροι. Πολύ δύσκολα, ωστόσο, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να ξεγλιστρήσει από τις νέες συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά του. 

Το 2023 ο Ν. Ανδρουλάκης διασώθηκε χάρη στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η Κουμουνδούρου όμως δεν έχει άλλα δώρα να προσφέρει στη Χαριλάου Τρικούπη. Αυτομαχαιρώθηκε αλλά το ΠΑΣΟΚ ούτε από αυτήν την καινοφανή πολιτική αυτοκτονία κατάφερε να επωφεληθεί. Game on, συνεπώς, με την Πλεύση Ελευθερίας, το Κίνημα Δημοκρατίας κι όποιον άλλον εμφανιστεί να αποτελούν τους βασικούς παίκτες τής νέας εποχής. Κι ο Αλέξης; Δεν έχει τα κότσια να κάνει κόμμα. Ποτέ δεν τα είχε...

 

  

Με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Τσίπρα; Και με τους δύο αδύνατο...

Ρωτήστε όποιον ειδικό θέλετε, το ίδιο θα σας απαντήσει: για να επιλύσετε ένα πρόβλημα που σας απασχολεί οφείλετε, πρώτα και κύρια, να αποδεχθείτε ότι υποφέρετε από αυτό για να βρείτε στη συνέχεια τη λύση του. Επιπλέον, πρέπει να μην αναζητάτε αποδιοπομπαίους τράγους αλλά να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, δεν θα έχουν κανένα μέλλον αν, πέρα από όλα τα άλλα, δεν παραδεχθούν ότι από το 2019 και μετά μέχρι και σήμερα αυτός που τους οδηγεί στο γκρεμό είναι ο Αλ. Τσίπρας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστά στον Τσίπρα την άνοδό του στην εξουσία, η οποία δεν ήταν αυτονόητη μολονότι δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν χρεοκοπούσε η χώρα. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, ξεκινούσε από πολύ καλύτερη αφετηρία από ένα συνονθύλευμα παλαιοκομμουνιστών, ανανεωτικών και πασοκογενών που ήταν πριν 15 χρόνια η Κουμουνδούρου. Για το ότι, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα σε τροχιά εξαΰλωσης ευθύνεται κυρίως ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, οι εν γνώσει του ψευδαισθήσεις για τα μνημόνια, η ατολμία του να τα βάλει με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, η φοβική αντιπολίτευση του 2019- 2023, η εγκατάλειψη του καραβιού πριν δύο χρόνια χωρίς να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του και, φυσικά, η ηθική αυτουργία στον αντιδημοκρατικό εξοστρακισμό τού διαδόχου του και η αντικατάστασή του από έναν άχρωμο, άοσμο κι άγευστο αχυράνθρωπο...

Σήμερα κάποιος μπορεί να είναι με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Τσίπρα, όχι όμως και με τους δύο απλούστατα γιατί είναι δύο διαφορετικά πράγματα κι ας πληρώνεται ο πρώην πρωθυπουργός ως βουλευτής τού κόμματος του οποίου ήταν πρόεδρος επί 15 χρόνια. Όσοι κάνουν πως δεν το βλέπουν θα χτυπήσουν πολύ σύντομα το κεφάλι τους στον τοίχο, όπως κι εκείνοι που ακόμα δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν φαγώθηκαν ο Στέφανος Κασσελάκης και το μισό κόμμα γιατί ήταν δεξιοί αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν να συνεχίζουν να κυριαρχούν στα αξιώματα και στις έμμισθες σχέσεις αυτοί που το συρρίκνωσαν. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που έχουν κάνει κολεγιά με κάποιον που όταν σε χτυπά στην πλάτη ψάχνεις καθρέφτη μήπως βρεις μαχαίρι, μπας και προλάβουν τη διαγραφή τους. Καλοστραθιά...  

 

Η εσχάτη προδοσία του λαϊκού μετώπου από το Temu...

Είναι δικαίωμά σου, όσο φριχτό κι αν είναι από μόνο του, να μην επιθυμείς την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Είναι δικαίωμά σου, επίσης, να μην θέλεις να ιδρυθεί δίπλα σε αυτό του Ισραήλ. Δεν μπορείς, όμως, ούτε να βομβαρδίζεις ούτε να αφήνεις νηστικούς κι αβοήθητους τους αμάχους. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος κι όχι συνεργός σε μια γενοκτονία...

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρώτα μας μαθαίνουν να φοβόμαστε και ύστερα να σκεφτόμαστε. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις, για παράδειγμα, πως ο τσεκουράτος Μάκης, ο υπουργός Μετανάστευσης της χώρας, σκέφτεται την απαγόρευση της μπούρκας στα πανεπιστήμια, λες κι αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο που πρέπει να εξαλειφθεί; Πώς να εξηγήσεις και το ότι οι πιο κλειστές στους μετανάστες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτές που έχουν ελάχιστους εντός των συνόρων τους; Μόνο με το ότι ο φόβος για το οτιδήποτε συγκρατεί τους ανθρώπους από τη μοναδική πάλη που αξίζει, αυτή για κοινωνική δικαιοσύνη κι ελευθερία...

Την ώρα που ακόμα και κόμματα της αντιπολίτευσης ξεπλένουν τους πολιτικούς ενόχους των Τεμπών, στο Μαξίμου σχεδιάζουν να βάζουν στη φυλακή τους πρυτάνεις και τους μετανάστες αν δεν είναι τόσο καταδεκτικοί στο κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης του πόπολου. Και πολύ καλά κάνουν, αν θέλετε τη γνώμη μου, όταν βλέπουν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΝΕΑΡ να μην τολμούν να βάλουν τη λέξη" Μητσοτάκης" στο στόμα τους... 

Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας. Δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ αφού κανείς δεν πρόκειται να τον δικάσει. Είναι, όμως, ένοχοι εσχάτης προδοσίας τού λαού όσοι στην αντιπολίτευση δεν έχουν το θάρρος να υψώσουν ούτε το ελάχιστο ανάστημα απέναντι στον εκβιαστή τους...

 

Για να είναι το ρεκόρ αποχής βέβαιο...

Όποιον δημοσκόπο κι αν ρωτήσεις θα σου πει πως δεν ανιχνεύει τη ΝΕΑΡ στην πρόθεση ψήφου αλλά της βάζει ένα 1% μόνο και μόνο γιατί είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, έστω και διά της αποστασίας. Κι όμως, αυτό το κομματίδιο που δεν πρόκειται να μπει αυτόνομο στην επόμενη Βουλή ισχυρίζεται πως δεν πρέπει να συμπεριληφθεί ο Κ. Μητσοτάκης στο κατηγορητήριο για τα Τέμπη γιατί θα ξεπλυθεί αφού η ΝΔ δεν πρόκειται να τον παραπέμψει. 

Σωστά, αλλά ούτε η ΝΕΑΡ θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως θα έχει προοδευτική πλειοψηφία, για να τον παραπέμψει. Αν δεν υπήρχαν στη μέση 57 νεκροί θα μιλούσα για κωμωδία...

Η ΝΕΑΡ είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ξεπλύματος αλλά δεν είναι η μόνη. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ξεπλένουν τον Μητσοτάκη από διαφορετική, έστω, αφετηρία το κάθε κόμμα και για διαφορετικούς λόγους. Στο βάθος κρύβεται μια θεμελιώδης παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, το κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει... 

Η καραμανλική λογική σύμφωνα με την οποία οι πρωθυπουργοί πηγαίνουν στο σπίτι τους κι όχι στη φυλακή μαρτυρά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι στην κοινωνική πλειοψηφία. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, και με τον ζάπλουτο επιχειρηματία που κρυβόταν από το αυτόφωρο για να εμφανιστεί στη συνέχεια στο γραφείο τού υπουργού. Το διαπιστώνουμε και κάθε φορά που ένας βουλευτής, υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του...

Φυσικά και δεν θεωρώ ως πιθανότερη κατάληξη τη φυλάκιση Μητσοτάκη ή Κ. Καραμανλή. Ούτε θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός να μπει κάποιος πολιτικός στη φυλακή επειδή το πόπολο θέλει αίμα στην αρένα. Ούτε, όμως, είναι και λογικό είτε γιατί είσαι εκβιαζόμενος είτε γιατί έχεις τη φωλιά σου λερωμένη με τη Μάνδρα και το Μάτι είτε γιατί περιμένεις την αταξική κοινωνία να αφήνεις τη διαφθορά τού λευκού κολάρου ατιμώρητη. Εκτός αν σκοπός είναι στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουν μόνο τα κομματόσκυλα. Που μπορεί και να είναι...

  

Too young to die too old to rock 'n' roll...

Μπορεί κάποιος να είναι 20 χρόνων και να είναι πιο συντηρητικός από έναν εβδομηντάρη. Ο ηλικιακός ρατσισμός, συνεπώς, είναι ένας ακόμα ρατσισμός. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας εικοσάρης μπορεί να είναι πιο συντηρητικός από τον Αντ. Σαμαρά. Όποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι η παραδοσιακή οικογένεια απειλείται μόνο και μόνο γιατί διευρύνεται ο αριθμός εκείνων που μπορούν να κάνουν οικογένεια και με τη σφραγίδα τού νόμου μάλλον δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο σχήμα "πατέρας- μητέρα- παιδί ή παιδιά"...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, δεν είναι εβδομηντάρης ούτε είναι βουλευτής από το 1977 όπως ο Αντ. Σαμαράς. Έχει, ωστόσο, διατελέσει πρωθυπουργός για τεσσεράμισι χρόνια κι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για επτά. Του έχει δοθεί, δηλαδή, η ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει και τη χώρα και την προοδευτική παράταξη και η ιστορία θα κρίνει πόσο καλά τα κατάφερε ή όχι. Φυσικά έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει και μια νέα ευκαιρία. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι μπορεί να κερδίσει τον Κ. Μητσοτάκη κάποιος ο οποίος έχει ήδη ηττηθεί από τον σημερινό πρωθυπουργό τέσσερις φορές, δεν έχει κάνει καμιά σοβαρή αυτοκριτική για το γιατί συνέβη αυτό κι ανέτρεψε με πραξικόπημα τον διάδοχό του από καθαρό φθόνο...

Ένας πολιτικός που περιφρονεί τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κι ο οποίος εξακολουθεί να πολιτεύεται με σημαία του τον εθνικισμό είναι αδύνατο να κομίσει το καινούριο. Παρομοίως ένας πολιτικός που ξεκίνησε από πολέμιος του συστήματος, υποτάχθηκε σε αυτό και στη συνέχεια το προσέγγισε για να τον αναστήσει είναι απίθανο να φέρει την αλλαγή. Το παλιό μπορεί να μας οδηγήσει στο νέο μόνο όταν το ασπαστεί, όχι όταν επιχειρεί να το πνίξει για να διασωθεί το ίδιο...

Όταν προσκυνάς σώβρακα και φανέλες μπορείς να προσκυνήσεις τα πάντα...

Το ότι το λούμπεν προλεταριάτο κι όχι μόνο έχει εμπλακεί σε έναν άτυπο εμφύλιο τις τελευταίες ημέρες προς υπεράσπιση δισεκατομμυριούχων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα γιατί ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Τουλάχιστον όχι κατά τη διάρκεια της δικής μας ζωής. Αν οι φτωχοί ή οι μικρομεσαίοι αφήνουν στην άκρη τα χίλια μύρια προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά τους προβλήματα για να δικαιολογούν παιδικές συμπεριφορές ανθρώπων που έχουν επιλύσει από την ημέρα που γεννήθηκαν το πρόβλημα της επιβίωσης μην περιμένετε να επαναστατήσουν για το οτιδήποτε μπορεί να έχει αξία. Το έθνος το οποίο προσκύνα σώβρακα και φανέλες είναι σε θέση να προσκυνήσει κυριολεκτικώς τα πάντα...

Το πόπολο αδιαφορεί για τη λεκτική βία, τα εμπρηστικά συνθήματα και χειρονομίες, ακόμα και για τη σωματική βία αν αυτοί που διαπράττουν όλα αυτά τα αδικήματα ή τα υποκινούν τους φέρνουν εγχώρια κι ευρωπαϊκά τρόπαια. Έχει την ανάγκη τού ανήκειν σε ένα ευρύτερο σύνολο το οποίο να καλύπτει τις δικές του αβελτηρίες κι αποτυχίες. 

Γι' αυτό και η "ομαδάρα" δεν επιτρέπεται να χάνει από κανέναν κι όσοι ευθύνονται για τις ήττες πρέπει να κρεμιούνται ανάποδα. Τους έχουμε εναποθέσει τις ζωές που θα θέλαμε να κάνουμε. Πώς είναι δυνατό να μας απογοητεύουν κι εκείνοι;...

Όποιος υποστηρίζει πως ο αθλητισμός ενώνει είτε δεν έχει ιδέα από αθλητισμό είτε ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Ο αθλητισμός είναι φτιαγμένος να διχάζει ακόμα κι όταν είναι ερασιτεχνικός. Μην μου πείτε, για παράδειγμα, πως όταν παίζετε μπασκετάκι με φίλους σας το μυαλό σας είναι στην ευγενή άμιλλα κι όχι στο πώς να τους κερδίσετε. 

Γι' αυτό, άλλωστε, και είναι τόσο όμορφος όταν δεν φτάνει στα άκρα, όταν δηλαδή η νίκη πάση θυσία δεν γίνεται αυτοσκοπός, το άκρως καπιταλιστικό "ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα" δεν μας καθοδηγεί κι όταν η άσκηση βίας δεν μένει στον αγωνιστικό χώρο αλλά γίνεται ρουτίνα στις εξέδρες κι έξω από τα γήπεδα. Όταν συμβαίνει, με λίγα λόγια, ό,τι δεν συμβαίνει στην Ελλάδα όπου το όπιο των λαών έχει επηρεάσει περισσότερο από πολλές άλλες χώρες την ευθυκρισία μας...  

 

Ποιον θα βρούμε να καθαρίσει το αίμα από τις κρεμάλες στο Σύνταγμα;...

Οι πολιτικοί οφείλουν να υπηρετούν το λαό. Ισχύει, αλλά μήπως είναι πολύ γενικό κι αφηρημένο; Αν οι πολίτες, για παράδειγμα, θελήσουν να στηθούν κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος για τους παιδοβιαστές θα τις στήσουμε; Κι αν το πόπολο θελήσει να φυλακίζονται οι μετανάστες και να τους επιβάλλονται μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ πρόστιμο θα το νομοθετήσουμε; Ναι, λέει η τραμπική μας κυβέρνηση...

Το να κόψεις το χέρι που πονάει είναι επιφανειακώς πολύ αποτελεσματικό. Μόνο που έχει και πολλές παρενέργειες να συνεχίζεις τη ζωή σου με ένα χέρι όταν είναι πολύ πιθανό να μπορούσες να τη συνεχίσεις με δύο, έστω και με ένα μεγαλύτερο πόνο στην αρχή. Είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα για την κοινωνική συνοχή; Είναι. 

Είναι δύσκολη η ενσωμάτωση μεταναστών και προσφύγων; Είναι. Είναι, όμως, και κοινωνική ανάγκη να μας καλλιεργούν τη γη και να ξεσκατίζουν τους παππούδες μας αφού εμείς δεν θέλουμε να ασχολούμαστε με τέτοιες "παρακατιανές" δουλειές; Είναι. Επομένως, είστε ακόμα σίγουροι, μεταφορικώς μιλώντας, ότι θέλετε κρεμάλες στο Σύνταγμα;...

Τα παραδείγματα που χρησιμοποίησα είναι τα πιο κυνικά γιατί υπάρχουν και τα πιο εμβληματικά, όπως αυτό του Γιάννη Αντετοκούνμπο που αν εφαρμοζόταν το νομοσχέδιο Βορίδη πριν λάβει την ελληνική υπηκοότητα τώρα θα έκανε υπερήφανη τη Νιγηρία στο NBA ή όποια άλλη χώρα υποδεχόταν την οικογένειά του. Το ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που δεν θέλουν μαύρους πρωταθλητές με το ελληνικό εθνόσημο. Όσοι, όμως, ψηφίσουν το έκτρωμα του πρώην γραμματέα τού δικτάτορα Παπαδόπουλου δεν νομίζω πως θα δικαιούνται να υποδεχθούν κανέναν μαύρο πρωταθλητή στο αεροδρόμιο αν δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουμε, με τη σειρά μας, πρωταθλητές υποκρισίας...

 

Ούτε για μια ημέρα...

Ακόμα και το καναρίνι βρυχάται ελεύθερο, το λιοντάρι τιτιβίζει αμέριμνο, το γεράκι βαδίζει ξέγνοιαστο,

έστω για μια ημέρα.

Τα θαύματα μπερδεύονται με την άμμο της θαλάσσης,

τα αινίγματα δίνουν μόνα τους τις λύσεις,

η ζωή χαρίζεται και σε όσους αδίκησε,

έστω για μια ημέρα.

Κι εσύ να κρύβεσαι στη γωνία όταν σε κοιτάζω,

να σβήνεις τις αναμνήσεις που δεν ξεθωριάζουν,

να μαζεύεις το δίχτυ που προστατεύει,

να γκρεμίζεις το τείχος που ασφαλίζει,

έστω για μια ημέρα...

 

Μην στενοχωριέσαι πια.

Πιο αλύγιστοι κι από σίδερο οι καρποί σου και οι καρποί των καρπών σου, πιο γεροί από βράχο, πιο δυνατοί από τη φωτιά.

Πήγαινε, λοιπόν, ξεκουράσου,

έστω για μια ημέρα.

Όλες τις υπόλοιπες ημέρες έτσι κι αλλιώς δεν έχεις φύγει.

Και ούτε πρόκειται.

Ούτε για μια ημέρα...

 

Υ.Γ. Για την μητέρα μου Γαρυφαλλιά Μαρία Παπαδοπούλου, 2 Ιουλίου 1954- 2 Ιουνίου 2010.