Στο Έβερεστ το νερό βράζει και χωρίς αντιπολίτευση...

Η πτώση Μητσοτάκη έχει προαναγγελθεί τόσες πολλές φορές ώστε αν προαναγγελθεί για άλλη μια φορά με αφορμή τον ΟΠΕΚΕΠΕ ενδεχομένως να θεωρηθεί κι ανέκδοτο. Τα παπαγαλάκια, άλλωστε, ήδη μας λένε, δήθεν αθώα, πως αν παραιτηθεί ο πρωθυπουργός και πάμε σε εκλογές πάλι η ΝΔ θα είναι πρώτο κόμμα σε ένα μήνα και, δυστυχώς, μάλλον έχουν δίκιο. Αυτή τη στιγμή κανείς από την αντιπολίτευση δεν έχει το δημοσκοπικό ανάστημα για να αμφισβητήσει την κυριαρχία τού καθεστώτος, το οποίο τη στηρίζει στην επικοινωνιακή υπεροχή τού "δεν υπάρχει εναλλακτική"...

Με βάση όλα τα παραπάνω αδυνατώ να προδικάσω ότι το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ θα είναι αυτό που θα ξεχειλίσει το ποτήρι τής υπομονής των πολιτών. Ποιος Έλληνας, εξάλλου, πέφτει από τα σύννεφα όταν μαθαίνει πως ένας πολιτικός έκανε ρουσφέτι σε έναν ψηφοφόρο του, έστω και μερικών εκατομμυρίων ευρώ; Το σουβλάκι, ο μουσακάς, ο κομματισμός και η διαφθορά είναι τα εθνικά μας εδέσματα και με αυτά σιτίζονται γενεές Ελλήνων από την εποχή τής τουρκοκρατίας...

Οι φυσικοί μπορούν να με διαψεύσουν, αλλά όσο πλησιάζει κανείς στο Έβερεστ το νερό που έχει ανάγκη μπορεί να το βράσει σε ολοένα και μικρότερη θερμοκρασία. Συνεκδοχικά, όσο τα σκάνδαλα σωρεύονται και δημιουργούν βουνό τόσο ευκολότερο γίνεται και για την αντιπολίτευση να οδηγήσει στα σκοινιά την κυβέρνηση. Με μία πολύ σοβαρή προϋπόθεση ωστόσο, να μπορεί να το κάνει και να μην είναι και η ίδια ανακατεμένη, ιδίως αν έχει κυβερνήσει κι αυτή επί δεκαετίες τη χώρα...   

  

Αναζητούνται ενήλικες στο δωμάτιο...

Όσο οι εκλογές θα πλησιάζουν τόσο περισσότερο θα ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Ήδη, πάντως, βλέπουμε προς τα πού πηγαίνει όσον αφορά τουλάχιστον την ευρύτερη κεντροαριστερά. Εκτίμηση πρώτη: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΡ είτε θα κατεβούν αυτόνομα και δεν θα μπουν στη Βουλή είτε ένα μέρος τους θα ενσωματωθεί σε ένα κόμμα Τσίπρα το οποίο μπορεί και να πιάσει το όριο του 3%, όχι όμως πολύ παραπάνω από αυτό. Φυσικά Πολάκης- Παππάς- Σπίρτζης- Ραγκούσης κ.ά. δεν έχουν θέση σε ένα κόμμα Τσίπρα οπότε μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα την πολιτική τους καριέρα, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο...

Εκτίμηση δεύτερη: το Κίνημα Δημοκρατίας θα μπει με άνεση στη Βουλή κι ενδεχομένως να διαδραματίσει ένα σημαντικό μετεκλογικό ρόλο. Και μόνο από την προεκλογική εκστρατεία που θα κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης θα κερδίσει κάποια ποσοστά... 

Μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα; Κάποια στιγμή να κυβερνήσει τη χώρα; Γιατί όχι; Μόνο που για να συμβεί και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολλούς, αυτό θα γίνει όταν η πλειονότητα των μελών του δεν θα προέρχεται πλέον από την αρχική μαγιά τού ΣΥΡΙΖΑ και της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, με τους φραξιονισμούς, τις ίντριγκες, τις νηπιακές συμπεριφορές και τα εκλογικά της ταβάνια...

Οι οικογενειακές διαφορές δεν λύνονται ούτε με ξεκατινιάσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε με παραπομπές στην Επιτροπή Δεοντολογίας ούτε με φωτοτυπίες στον γυμνασιάρχη για να μαλώσει τα άτακτα παιδιά. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι ράβουν ήδη βουλευτικά ή και υπουργικά κοστούμια και κάποιοι άλλοι θεωρούν πως επειδή έγιναν συντονιστές στην τοπική τής Άνω Ραχούλας έχουν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Δεν έχω γνωρίσει, ωστόσο, συλλογικότητα που να μην εμπεριέχει καιροσκόπους κι αριβίστες. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο... 

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δεν ασχολούνται με την πολιτική ούτε για τα οφίτσια ούτε για τη "δόξα" τού να καταθέτεις στεφάνια στις εθνικές εορτές. Και είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε κάποιο κόμμα αλλά στηρίζουν και με την ψήφο τους το σχηματισμό που τους καλύπτει περισσότερο ιδεολογικά- προγραμματικά. 

Αυτοί οι πολίτες είναι η κοινωνική πλειοψηφία και ουδόλως ενδιαφέρονται αν ο Μπάμπης και η Μαρία στην τοπική τής Κάτω Παναγιάς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Κι όσοι αναλώνονται στη μετατροπή τής καφενειακής κουβέντας σε δημόσια ψυχοθεραπεία και, μάλιστα, με αστήρικτα υπονοούμενα και κατινίστικο κουτσομπολιό χάνουν ακόμα και το δίκιο τους όταν το έχουν. Αναζητούνται, συνεπώς, ενήλικες στο δωμάτιο...    

 

  

Ντόναλντ, ιδού ο στρατός των υποτελών σου...

Θα όφειλε η προοδευτική αντιπολίτευση ενόψει της 51ης επετείου από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο να πραγματοποιήσει μια σχετική συγκέντρωση, για να μην παραπονιέται κι ο Θ. Πλεύρης; Ναι, γιατί όχι, κι ας τα βρει δύσκολα στο σπίτι του ο βουλευτής τής ΝΔ με τον πατέρα του και διαχρονικό απολογητή τής χούντας... 

Μόνο που δεν είναι και πολύ αξιοπρεπές να ζητάς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους να διοργανώσουν κάτι κι όχι εσύ ο ίδιος. Αν θέλουν, για παράδειγμα, η ΝΔ, η Ελληνική Λύση και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις να πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ας τη διοργανώσουν οι ίδιοι αντί να παραπονιούνται γιατί ο ελληνικός λαός βρίσκει πολλά στοιχεία ιστορικής ταύτισης με τον παλαιστινιακό...

Πριν μερικές δεκαετίες ο Π. Κανελλόπουλος, της "εθνικοφρόνου παρατάξεως", έδειχνε στον Βαν Φλιτ τις Ένοπλες Δυνάμεις τής χώρας μας λέγοντάς του "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας". Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι αλλά η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι αμερικανικό προτεκτοράτο. 

Ούτε όταν την έβγαλε προσωρινώς ο Καραμανλής από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ ούτε όταν ο Παπανδρέου υποσχόταν να μας απαλλάξει από όλες τις βάσεις τού θανάτου κι όχι από τις μισές. Αμερικανικό προτεκτοράτο, άλλωστε, παραμένει και η Ευρώπη, όπως περίτρανα απέδειξε το μήνυμα υποτέλειας Ρούτε στον Ντ. Τραμπ...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ, την ίδια ώρα μάλιστα που η Τουρκία παραμένει μέλος του; Όχι, θα ήταν αυτοκαταστροφικό. Όπως αυτοκαταστροφικό είναι, όμως, να αποδεχόμαστε τα πάντα και να μην διεκδικούμε τίποτα... 

Μήπως, εξάλλου, αυτό δεν είχαν κάνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την εποχή των μνημονίων, λες κι εμείς ήμασταν οι μόνοι διάβολοι και οι εταίροι μας αρσακειάδες; Στην εξωτερική πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι αλλά αυτό που διεκδικείς, όπως αποδεικνύει άλλωστε και η στρατηγική Ερντογάν. Εκτός, βεβαίως, αν αυτά που διεκδικείς αφορούν μόνο την οικογένειά σου κι όχι τη χώρα. Αν ισχύει, πάντως, κάτι τέτοιο η εσχάτη προδοσία λαμβάνει κι άλλες διαστάσεις, πέρα από την παρέμβαση στο έργο τής δικαιοσύνης...

 

Οι μουλάδες μέσα μας...

Το καθεστώς των μουλάδων στο Ιράν είναι αποκρουστικό για κάθε προοδευτικό πολίτη, όπως άλλωστε οποιοδήποτε καθεστώς θέτει σοβαρά εμπόδια στην ελευθερία έκφρασης είτε ολόκληρου του πληθυσμού που διοικεί είτε μέρους του. Είναι, όμως, δημοκρατικότερα, για παράδειγμα, τα καθεστώτα τής Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου ή του Κατάρ με τα οποία ασμένως συνεργάζεται η Δύση; Γιατί αν στόχος είναι η αλλαγή καθεστώτος για ένα μόνο από αυτά εμπεριέχεται περισσότερη υποκρισία και λιγότερη πίστη στη δημοκρατία...

Όπως, άλλωστε, έχουν πολύ εύγλωττα αποδείξει οι σχετικώς πρόσφατες πολεμικές περιπέτειες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη κι αλλού ενδεχομένως, η άνωθεν επιβολή με τη βία δυτικών προτύπων οργάνωσης της πολιτείας και της κοινωνίας συνήθως αποτυγχάνουν κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Σκεφτείτε πώς λειτουργείτε κι εσείς οι ίδιοι στην προσωπική ή κοινωνική σας ζωή όταν θελήσουν να σας επιβάλουν τρόπο ζωής χωρίς καν να σας ρωτήσουν αν το επιθυμείτε. Ιδίως, μάλιστα, όταν αυτοί που σας ωθούν με το ζόρι σε αλλαγές κυριαρχούνται από την υποκρισία να μην στέκονται οι ίδιοι αντάξιοι των υψηλών προσδοκιών που έχουν από τους άλλους...

Αλίμονο, με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι πως οι Ιρανές, για παράδειγμα, και οι Σαουδαράβισσες θα πρέπει να φοράνε μπούρκα σε δημόσιους χώρους στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει, ωστόσο, ένας πολύ αποτελεσματικότερος τρόπος να κάνουμε άλλες κοινωνίες πιο φιλελεύθερες κι αυτός είναι να γίνει πιο φιλελεύθερη και η Δύση, πιο ανοιχτή στο διαφορετικό, λιγότερο φοβική και περισσότερο δημοκρατική... 

Ακόμα και η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, που προφανώς είναι καλύτερη από τους Φρουρούς της Επανάστασης, μοιάζει και είναι πολύ απαρχαιωμένη την εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Ας εκσυγχρονίσουμε, συνεπώς, κι εμείς στη Δύση τους θεσμούς μας αν πραγματικά επιθυμούμε τον εκσυγχρονισμό και των άλλων κι όχι μόνο νέα ιμπεριαλιστικά πεδία αντιπαράθεσης των ισχυρών τής Γης... 

 

Η εκδίκηση δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Τα κράτη τής οικουμένης είχαν συγκροτήσει μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο διεθνείς οργανισμούς και συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο διεθνούς δικαίου με πρωταρχικό σκοπό να μην ξανασυμβεί η φρίκη, να μην ξαναχαθούν εκατομμύρια ζωές "για μια Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό". Ο κόσμος μας, όμως, δεν έγινε ειρηνικός, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν περισσότερο θερμός από όσο πολλοί πιστεύουν, οι "πόλεμοι δι' αντιπροσώπου" των μεγάλων δυνάμεων έδωσαν και πήραν, ο ΟΗΕ παρακάμφθηκε όποτε κρίθηκε απαραίτητο από τους ισχυρούς, όπως και η αυτοδιάθεση των λαών. Η Κύπρος ακόμα πληρώνει τις συνέπειες της επιβολής τού δικαίου τού ισχυρού...

Ποιος ξέρει, αν δεν είχε αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα ο Ψυχρός Πόλεμος να είχε εξελιχθεί σε ακόμα θερμότερο. Όπως κι αν έχει, είναι σήμερα απαραίτητο ξανά οι λαοί να ενωθούν με κυρίαρχο αίτημα την ειρήνη. 

Δεν θα συμβεί, ωστόσο, ποτέ αυτό όσο πανηγυρίζουμε όταν σκοτώνονται άμαχοι σε νοσοκομεία, είτε αυτά είναι ισραηλινά είτε παλαιστινιακά είτε ιρανικά. Η εκδίκηση δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, είναι ένα δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Πριν αποδοκιμάσουμε συλλήβδην λαούς για τις ηγεσίες τους θα μας χρησίμευε αν κοιτούσαμε και το δικό μας καθρέφτη. Η ιστορία μας δεν είναι μόνο μια ιστορία θριάμβων αλλά και μια ιστορία καταστροφών για πολλές από τις οποίες βαραίνει κι εμάς η ευθύνη. Χαρακτηριστικό, επίσης, παράδειγμα είναι η Κύπρος. 

Γιατί, συνεπώς, να μας παραξενεύει που τα εβραιόπουλα μισούν τους Άραβες από μικρή ηλικία όταν διδάσκονται από το νηπιαγωγείο πως είναι ο περιούσιος λαός και οι γείτονές τους κάτι ανάμεσα στο σατανά και στο διάβολο; Μήπως παρόμοια δεν διδασκόμαστε κι εμείς για τους Τούρκους; Χρήσιμο, επομένως, το φιλειρηνικό κίνημα, ακόμα χρησιμότερο όμως να θυμόμαστε πως υπήρχαν κι άλλοι φονιάδες των λαών πέρα από τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς κι ανάμεσά τους κάποιοι είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική...

Μακάρι να μας αντικαταστήσει η τεχνητή νοημοσύνη, η δική μας ξόφλησε...

Πριν αναλάβει ξανά πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ οι εν Ελλάδι θαυμαστές του μας είχαν ζαλίσει τα αφτιά για το πόσο φιλειρηνιστής είναι, σε αντίθεση με τα "γεράκια" Δημοκρατικούς. Υποτίθεται, επίσης, πως θα τελείωνε τον πόλεμο στην Ουκρανία στο άψε σβήσε, θα επέβαλλε παγκόσμια δικαιοσύνη μέσω των δασμών και, τέλος πάντων, θα οδηγούσε τη χώρα του σε μια νέα χρυσή εποχή. 

Αντί όλων αυτών ο πλανήτης κρατά την ανάσα του για ένα Γ' Παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή. Δεν τον βλέπω, συνεπώς, να κερδίζει σύντομα το Νόμπελ Ειρήνης. Τουλάχιστον όχι δικαίως...

Το ακόμα προβληματικότερο με την προεδρία Τραμπ, σε αντίθεση για παράδειγμα με την προεδρία Τζορτζ Μπους του Νεότερου, είναι πως όλα γίνονται απροσχεδίαστα, αναλόγως με το πώς θα ξυπνήσει ο κλόουν που έχει για πρόεδρο η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Δεν είναι πως είχε προετοιμάσει κάποιο πόλεμο με το Ιράν, έτυχε κι επειδή του φάνηκε καλή ιδέα να επαναλάβει η Αμερική τα προ εικοσαετίας λάθη της στο Ιράκ είπε να τα επαναλάβει. Και το τραγικό είναι πως ακόμα υπάρχουν και Έλληνες που θεωρούν αυτόν τον ακροδεξιό καραγκιόζη οραματιστή και σοβαρό...

Το ακόμα τραγικότερο είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται τα κομπιούτερ, τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη, λες και υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για την ανθρωπότητα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όταν εν έτει 2025 αυτοί που εξουσιάζουν τη γη παίζουν με τα πυρηνικά σαν να ήταν Lego δεν έχουμε ανάγκη κανέναν μετεωρίτη για να μας καταστρέψει. Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. 

Γι' αυτό και το εύχομαι ολόψυχα η τεχνητή νοημοσύνη να μας αντικαταστήσει με κάποιο είδος πολύ ευφυέστερο. Είχαμε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια να αποδείξουμε την αξία μας κι εμείς προοδεύσαμε τόσο που αντί να σκοτωνόμαστε με πέτρες αλληλοεξοντωνόμαστε με πυραύλους ακριβείας... 

  

Γυρίζει; Ναι, γυρίζει...

 "Η τρίτη τετραετία Μητσοτάκη". Τα φιλοκυβερνητικά κυρίως ΜΜΕ ήδη προλειαίνουν το έδαφος ώστε να το αποδεχθούμε όλοι μοιρολατρικά. Συνήθως, άλλωστε, αυτή η φράση συνοδεύεται με το "δεν υπάρχει αντιπολίτευση"... 

Θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου αν σας έγραφα πως τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο η ΝΔ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, με ή χωρίς αυτοδυναμία. Οι περισσότεροι, επίσης, αναγνωρίζουμε ότι με ποσοστά στην πρόθεση ψήφου που λίγο υπερβαίνουν το 10% ή υπολείπονται αρκετά από αυτό κανένα κόμμα δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως "έρχεται", ακόμα κι αν είναι δεύτερο στις δημοσκοπήσεις...

Άρα κατεβάζουμε τα μολύβια, εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και προετοιμαζόμαστε για τις εκλογές τού 2031; Το να υποστηρίζει αυτή την άποψη κάποιος θεατής των πολιτικών δρώμενων, πολλώ δε μάλλον κάποιος αναχωρητής, μπορεί και να είναι συγχωρητέο. Το να το ισχυρίζονται, ωστόσο, πολιτικοί και κόμματα της αντιπολίτευσης είναι ασυγχώρητο...

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε να πείσουμε την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την εκλογική που ψηφίζει Μητσοτάκη, πως υπάρχει εναλλακτική στη φτωχοποίηση κι επισφάλεια των πολλών, στη θεσμική εκτροπή και στις εθνικές υποχωρήσεις. Πως δεν είναι όλοι ίδιοι και είναι άδικο να μπαίνουν άπαντες στο ίδιο βρόμικο καζάνι, πως υπάρχουν εκεί έξω κι άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει εκτός πολιτικής, δεν ανήκουν στον κομματικό σωλήνα, έχουν αδικηθεί από τη νομενκλατούρα κι έχουν δείξει αντοχές που τις αναγνωρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοί τους... 

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΕΑΡ και η ακροδεξιά είτε έχουν εξαντλήσει τις όποιες αντιστάσεις τους στο σύστημα είτε δεν τις δοκίμασαν ποτέ. Το 2027, συνεπώς, ή όποτε τέλος πάντων γίνουν οι εκλογές είναι στο χέρι μας να μην είναι προδιαγεγραμμένο ήδη από το 2025. Γυρίζει, Ναι, γυρίζει, όχι μόνο με την αισιοδοξία τής βούλησης αλλά και με την κριτική πίστη στο καινούριο...   

Εμφανίστηκε κι εξευτελίστηκε...

Αν δεν υπήρχε το κατηγορητήριο των συγγενών για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο- "όλως περιέργως" αυτή η κατηγορία φαίνεται λάιτ στην κυβερνητική προπαγάνδα και την προσπερνά- κι εσχάτη προδοσία ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα εμφανιζόταν στη Βουλή για να απολογηθεί. Σιγά μην πήγαινε για το ότι έδωσε χρήματα στην Hellenic Train χωρίς έργο, όπως ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή για να υπερασπιστεί τον Κ. Καραμανλή που έβαλε στο κάδρο το ΠΑΣΟΚ μαζί με υφυπουργούς τής κυβέρνησης Τσίπρα προ δεκαετίας. Για να μην αναφερθώ στον τραγέλαφο της Νέας Αριστεράς που περιμένει στην επόμενη Βουλή να έχει την πλειοψηφία για να παραπέμψει Μητσοτάκη- Καραμανλή...

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε την Τετάρτη κι εξευτελίστηκε. Υποδύθηκε το θύμα μπροστά στους συγγενείς των 57 νεκρών των Τεμπών και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Και ποια δικαιοσύνη τούς δίνει, αφού πρώτα τους έβρισε χυδαία; Την παραπομπή Καραμανλή για το πλημμέλημα της υποστελέχωσης του ΟΣΕ. Η μεγαλύτερη, δηλαδή, ανθρωπογενής καταστροφή των τελευταίων 50 χρόνων συνέβη κατά τη ΝΔ γιατί ένας άχρηστος γόνος δεν διόρισε περισσότερα ρουσφέτια, όπως ήταν ο μοιραίος σταθμάρχης...

Ζούμε σε μια χώρα ο πρωθυπουργός τής οποίας απαίτησε από την ηγεσία τής δικαιοσύνης να αλλάξει τον ανακριτή για μια τραγωδία που έχει συγκινήσει το πανελλήνιο και να τοποθετηθεί ένας "δικός του" και η ηγεσία τής δικαιοσύνης εκτέλεσε πάραυτα την εντολή. Ζούμε σε μια χώρα το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της οποίας ενέκρινε την παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Σε αυτήν τη χώρα κανείς δεν περίμενε πως ο Μητσοτάκης θα οδηγείτο στο Ειδικό Δικαστήριο για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο κι εσχάτη προδοσία, μολονότι μπορεί να είναι ένοχος και για τα δύο εγκλήματα. Ζούμε, όμως, και σε μια χώρα που κάποιοι δεν δέχονται την ηττοπάθεια ως στάση ζωής, παλεύουν για δικαιοσύνη και δεν ξεπλένουν εγκληματίες. 

Κι αυτοί οι κάποιοι είναι η πλειονότητα του ελληνικού λαού ο οποίος θα μιλήσει όταν πρέπει να μιλήσει. Η οργή του έχει γκρεμίσει αυτοκρατορίες, σιγά μην λυγίσει μπροστά στο πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης...

 

Οι βόμβες δεν ξεχωρίζουν τους πολεμοχαρείς από τους ειρηνιστές...

Τα όσα διαδραματίζονται στη Γάζα συνιστούν γενοκτονία. Όχι μόνο γιατί το ισχυρίζονται ο γράφων και πολλοί άλλοι στην Ελλάδα και στον κόσμο, αλλά και με τη σφραγίδα τού Διεθνούς Δικαστηρίου τής Χάγης. Παραβίαση του διεθνούς δικαίου συνιστά και η "προληπτική" επίθεση του Ισραήλ στο Ιράν ώστε οι μουλάδες να μην αποκτήσουν πυρηνική βόμβα μολονότι ούτε κοντά βρίσκονται σε αυτή ούτε έχουν δείξει όλα αυτά τα χρόνια διάθεση για κάτι παραπάνω από "proxy wars" με το Ισραήλ μέσω τής Χαμάς ή της Χεζμπολά. Υποτίθεται πως μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο δεν υπάρχουν παγκόσμιοι σερίφηδες αλλά ο ΟΗΕ κι όποτε τα Ηνωμένα Έθνη παρακάμφθηκαν, όπως συνέβη πριν δύο δεκαετίες με το Ιράκ, ανοίχθηκε το κουτί τής Πανδώρας κι ακόμα να κλείσει...

Είναι αλήθεια ότι η ισραηλινή κοινωνία ζει μέσα στο φόβο. Κι ο φόβος γεννά μίσος, ιδίως όταν το διδάσκεσαι από την πρώτη ημέρα που πηγαίνεις στο σχολείο. Όταν, άλλωστε, έχεις χάσει τους γονείς ή τα παιδιά σου σε κάποια βομβιστική επίθεση δεν χρειάζεται να είσαι σιωνιστής για να μισήσεις τους δολοφόνους τους. Αρκεί να έχεις αγάπη γι' αυτούς που σε έφεραν στον κόσμο ή τους έφερες. 

Γι' αυτό και είναι ανεπίτρεπτο να υπερασπιζόμαστε οποιαδήποτε επίθεση στρέφεται κατά αμάχων. Συλλογική ευθύνη υπάρχει μόνο στους θαλάμους αερίων. Ούτε, εξάλλου, έχει τη δυνατότητα μια βόμβα που χτυπά μια πολυκατοικία στο Τελ Αβίβ, στην Ιερουσαλήμ ή στην Τεχεράνη να ξεχωρίζει τους πολεμοχαρείς ενοίκους από τους ειρηνιστές...

Ύστερα από τόσες δεκαετίες διενέξεων μπορεί και να είναι ουτοπικό να πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να συνυπάρξουν ένα ισραηλινό, ένα παλαιστινιακό κι ένα ιρανικό κράτος. Είτε, όμως, θα συνυπάρξουν και τα τρία είτε δεν θα επέλθει πότε η ειρήνη στη Μέση Ανατολή. Τα όπλα δεν θα σιγήσουν αν πνιγούν η Παλαιστίνη και το Ιράν ούτε αν πνιγεί το Ισραήλ. Είναι τόσο απλό και συνάμα τόσο περίπλοκο... 

Για να μας αρέσει και το πώς γίνονται τα λουκάνικα...

Τα κόμματα είναι όπως τα λουκάνικα, καλύτερα να μην ξέρεις πώς γίνονται. Ιδίως σε εποχές όπου αναζητούνται οι ψηφοφόροι με το κιάλι. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως ο στρουθοκαμηλισμός είναι η λύση στα προβλήματα που απασχολούν έναν κομματικό οργανισμό. 

Ούτε η επανάληψη λαθών τού παρελθόντος σε άλλους κομματικούς οργανισμούς ούτε η νοοτροπία πως όσο μεγαλώνει το κόμμα τόσο θα μειώνονται οι παραγοντισμοί. Κι αυτό γιατί απλούστατα δεν θα μεγαλώσει το κόμμα αν κάποιοι επιλέγουν τον απόλυτο έλεγχο στο μικρόκοσμό τους από το άνοιγμα που μπορεί να τους αφαιρέσει προνόμια τα οποία οι ίδιοι έχουν απονείμει στον εαυτό τους χωρίς να έχουν λάβει κάποια κεντρική γραμμή, πολλώ δε μάλλον προεδρική...

Ο παραγοντισμός δεν είναι παθογένεια των κομματικών ελίτ αλλά τον βρίσκεις και στα πιο χαμηλά κομματικά στρώματα, ενδεχομένως κι εντονότερα. Κι αν για τον γράφοντα είναι κωμικό να επιθυμείς με κάθε τρόπο να είσαι ο απόλυτος κυρίαρχος της τοπικής οργάνωσης της Άνω Ραχούλας αυτό δεν είναι και τόσο για αρκετούς, ακόμα κι όσους καμώνονται τους προοδευτικούς και τους αποκλεισμένους από έτερα συστήματα εξουσίας... 

Ανθρώπινο θα μου πείτε να επιθυμείς να εξουσιάζεις και δεν θα διαφωνήσω μαζί σας. Ούτε μπορούν τα κεντρικά ενός κόμματος να παίζουν το ρόλο τού γονέα, του δασκάλου  ή του παπά. Πρέπει να παίζουν, ωστόσο, κάποιο ρόλο, διαφορετικά γιατί να υπάρχουν;...

Φυτοζωούν σήμερα στην Ελλάδα κόμματα με μηχανισμούς αλλά χωρίς στιβαρή ηγεσία, άλλα που έχουν στιβαρή ηγεσία αλλά δεν έχουν μηχανισμούς και υπάρχουν κι αυτά που δεν έχουν ούτε σοβαρή ηγεσία ούτε σοβαρούς μηχανισμούς. Κανένα από αυτά δεν μπορεί να αποτελέσει πρότυπο, γι' αυτό άλλωστε και δεν έχουν αποκτήσει δυναμική εξουσίας μολονότι βρίσκονται στο "κουρμπέτι" πολλά χρόνια... 

Ακόμα, άλλωστε, κι εκεί που υπάρχει νέος και χαρισματικός ηγέτης ούτε αυτός είναι αλάνθαστος ούτε άμοιρος ευθυνών για το ότι, ανάμεσα σε άλλα λάθη, δεν έχει συγκροτήσει ακόμα μια ηγετική ομάδα την οποία μπορεί να παρουσιάζει με αξιοπιστία ως το μελλοντικό του υπουργικό συμβούλιο. Η προσωπολατρία δεν ανήκει στον 21ο αιώνα, θα ήταν κρίμα να χτιστεί το οτιδήποτε γύρω από αυτή... 

 

Πορεύονται με το μίσος, θα τους θάψει η περιφρόνηση των πολλών...

Ένα αρχηγοκεντρικό κόμμα έχει κοντά ποδάρια. Μπορεί να φτάσει ως ένα σημείο χάρη στον χαρισματικό ηγέτη του, ωστόσο αν δεν έχει "στρατό", μέλη και στελέχη δηλαδή, με κοινωνική γείωση δεν θα μπορέσει ποτέ να διεκδικήσει την εξουσία. Ισχύει, όμως, και το ανάποδο: ένα κόμμα το οποίο δεν έχει στην ουσία αρχηγό δεν θα καταφέρει να φτάσει πουθενά. Κι αυτό είναι μόνο ένα από τα πολλά προβλήματα του ΣΥΡΙΖΑ, όπως φάνηκε και στο τελευταίο του συνέδριο...

Οι περισσότεροι από τους 237 συνέδρους που μίλησαν σε αυτό ανέφεραν τον Αλ. Τσίπρα και τον Στέφανο Κασσελάκη άμεσα ή έμμεσα, λίγοι όμως αναφέρθηκαν στον σημερινό τους πρόεδρο. Σαν να μην υπάρχει ή σαν να είναι διακοσμητικός ή μεταβατικός, που μπορεί και να είναι. Όπως και να το κάνουμε, όμως, όταν ο αρχηγός δεν εμπνέει δεν μπορεί και το ποίμνιο να εμπνευστεί. Κι όταν δεν μπορεί να εμπνευστεί τότε απομακρύνεται και σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να πολλαπλασιαστεί...

Ούτε μπορεί να εμπνεύσει ένα κόμμα ο επί δεκαπέντε χρόνια πρόεδρος του οποίου περνά τον πολύ ελεύθερο χρόνο του κάνοντας μακιαβελικά σχέδια για το πώς να "τρώει" τους διαδόχους του, παρουσιαζόμενος ως ανήθικος ακόμα κι απέναντι στους ανήθικους εναπομείναντες πιστούς του. Ελάχιστη προϋπόθεση για την επιτυχία ενός κόμματος είναι να ξέρεις ότι αυτό θα υπάρχει και σε μερικούς μήνες από τώρα και δεν θα εξαϋλωθεί ή δεν θα διαχυθεί σε έναν άλλο φορέα. 

Και, φυσικά, εκ των ων ουκ άνευ θα ήταν και μια δημόσια συγγνώμη για το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου που στράφηκε όχι μόνο σε βάρος τού τότε προέδρου αλλά και της πλειονότητας της βάσης. Αντ' αυτού, όμως, ακούσαμε ένα ρεσιτάλ μίσους για "αλήτες, καραγκιόζηδες, υποκείμενα, απατεώνες, βρομιάρηδες". Πορεύονται με το μίσος, θα τους θάψει η περιφρόνηση των πολλών...

  

Ρώτησα το ChatGPT για τον Νταρθ Βέιντερ...

Η χώρα από το 2019 εξουσιάζεται από την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Καταπώς δείχνουν, μάλιστα, τα πράγματα θα κυβερνιέται από το ίδιο καθεστώς και τα επόμενα έτη, λίγα ή πολλά θα φανεί. Το ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ανήθικος το ξέρουν ακόμα κι αυτοί που τον ψηφίζουν, έστω κι αν η πλειονότητά τους τον αποδέχεται ως το έλασσον κακό. Στην όλη ιστορία, ωστόσο, υπάρχει κάποιος ακόμα πιο ανήθικος, ο οποίος έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κοινοβουλευτική δικτατορία που βιώνουμε εδώ και χρόνια...

Η χώρα το 2023 έμεινε με μια αξιωματική αντιπολίτευση των μόλις 47 βουλευτών γιατί ο αρχηγός της και τα τζιμάνια που είχε δίπλα του τα έκαναν όλα λανθασμένα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Στη συνέχεια, τα ίδια τζιμάνια τού έδειξαν την πόρτα τής εξόδου, ο αρχηγός έφυγε αλλά δεν φρόντισε ούτε καν να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του... 

Με την πάροδο του χρόνου υπονόμευσε τον "γκέι λίμπεραλ" διάδοχό του, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Όταν είσαι, όμως, βουτηγμένος στην ανηθικότητα δεν μένεις εκεί: υπονομεύεις και τον διάδοχο του διαδόχου σου αφήνοντας να σέρνεται η δημόσια συζήτηση για το αν θα κάνεις νέο κόμμα ή όχι. Κι όλα αυτά παραμένοντας βουλευτής τού κόμματος για τους αρχηγούς τού οποίου και διαδόχους σου δεν έχεις αφήσει λάκκο για λάκκο που να μην έχεις σκάψει...

Ο Νταρθ Βέιντερ στον "Πόλεμο των Άστρων" δεν ήταν πάντα ο Σκοτεινός Άρχοντας των Σιθ ούτε χρησιμοποιούσε από την αρχή τής καριέρας του τη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης, μολονότι κατόπιν πρόδωσε τους δημοκρατικούς Τζεντάι. Ρώτησα το ChatGPT και μου απάντησε πως δεν ήταν κακός από τη φύση του αλλά τραγικός ήρωας που πνίγηκε στους φόβους του και χειραγωγήθηκε από τον απόλυτο κακό Πάλπατιν. 

Στο τέλος, άλλωστε, της πρώτης τριλογίας αρνείται να σκοτώσει τον γιο του, λέγοντας πως τελικώς υπήρχε καλό μέσα του. Ο "Πόλεμος των Άστρων", ωστόσο, ήταν μια ταινία, έστω μια πολύ καλή μυθοπλασία. Στην πραγματική ζωή όταν σε έχει κυριεύσει ο μακιαβελισμός σκοτώνεις και το "παιδί" σου για να διασωθείς ο ίδιος... 

   

Game on...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές πριν δέκα χρόνια είχε βιαστεί κι ο γράφων να μιλήσει για το τέλος τής μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε και να είχε συμβεί αν η διαχείριση από την "πρώτη φορά Αριστερά" ήταν διαφορετική, αλλά δεν ήταν... 

Τα τεσσεράμισι χρόνια, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα στα συνολικώς 51 από τον Ιούλιο του 1974 είναι σταγόνα στον ωκεανό. Με τα σημερινά δεδομένα, μάλιστα, κι αν μέχρι τις εκλογές δεν μεσολαβήσουν θεαματικές εξελίξεις το προφανώς υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο, ιδίως στην κεντροαριστερά, πολύ δύσκολα θα έχει προλάβει να στεγανοποιηθεί σε κάτι νέο...

Όλα αυτά, πάντως, δεν σημαίνουν πως όσα γίνονται αυτή την εποχή δεν έχουν το ενδιαφέρον τους, όσο κι αν αργεί ακόμα η νέα μεταπολίτευση. Στο πολιτικό γήπεδο ο κεντροδεξιός πόλος σαφώς και περιστρέφεται γύρω από τη ΝΔ χάρη και στη μαεστρία Μητσοτάκη να γέρνει το καράβι πότε προς το κέντρο και πότε προς τα δεξιά αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος. Γι' αυτό κι ένα κόμμα Σαμαρά μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό ανακάτεμα των νερών, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν θα δημιουργήσει τρικυμία, όσο κι αν ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο συντηρητικός. Κανείς δεν κυβέρνησε, εξάλλου, τη χώρα δίχως να έχει κυριαρχήσει και στο κέντρο...

Και με την κεντροαριστερά τι γίνεται; Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και οι μνηστήρες περισσότεροι. Πολύ δύσκολα, ωστόσο, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να ξεγλιστρήσει από τις νέες συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά του. 

Το 2023 ο Ν. Ανδρουλάκης διασώθηκε χάρη στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η Κουμουνδούρου όμως δεν έχει άλλα δώρα να προσφέρει στη Χαριλάου Τρικούπη. Αυτομαχαιρώθηκε αλλά το ΠΑΣΟΚ ούτε από αυτήν την καινοφανή πολιτική αυτοκτονία κατάφερε να επωφεληθεί. Game on, συνεπώς, με την Πλεύση Ελευθερίας, το Κίνημα Δημοκρατίας κι όποιον άλλον εμφανιστεί να αποτελούν τους βασικούς παίκτες τής νέας εποχής. Κι ο Αλέξης; Δεν έχει τα κότσια να κάνει κόμμα. Ποτέ δεν τα είχε...

 

  

Με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Τσίπρα; Και με τους δύο αδύνατο...

Ρωτήστε όποιον ειδικό θέλετε, το ίδιο θα σας απαντήσει: για να επιλύσετε ένα πρόβλημα που σας απασχολεί οφείλετε, πρώτα και κύρια, να αποδεχθείτε ότι υποφέρετε από αυτό για να βρείτε στη συνέχεια τη λύση του. Επιπλέον, πρέπει να μην αναζητάτε αποδιοπομπαίους τράγους αλλά να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, δεν θα έχουν κανένα μέλλον αν, πέρα από όλα τα άλλα, δεν παραδεχθούν ότι από το 2019 και μετά μέχρι και σήμερα αυτός που τους οδηγεί στο γκρεμό είναι ο Αλ. Τσίπρας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστά στον Τσίπρα την άνοδό του στην εξουσία, η οποία δεν ήταν αυτονόητη μολονότι δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν χρεοκοπούσε η χώρα. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, ξεκινούσε από πολύ καλύτερη αφετηρία από ένα συνονθύλευμα παλαιοκομμουνιστών, ανανεωτικών και πασοκογενών που ήταν πριν 15 χρόνια η Κουμουνδούρου. Για το ότι, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα σε τροχιά εξαΰλωσης ευθύνεται κυρίως ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, οι εν γνώσει του ψευδαισθήσεις για τα μνημόνια, η ατολμία του να τα βάλει με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, η φοβική αντιπολίτευση του 2019- 2023, η εγκατάλειψη του καραβιού πριν δύο χρόνια χωρίς να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του και, φυσικά, η ηθική αυτουργία στον αντιδημοκρατικό εξοστρακισμό τού διαδόχου του και η αντικατάστασή του από έναν άχρωμο, άοσμο κι άγευστο αχυράνθρωπο...

Σήμερα κάποιος μπορεί να είναι με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Τσίπρα, όχι όμως και με τους δύο απλούστατα γιατί είναι δύο διαφορετικά πράγματα κι ας πληρώνεται ο πρώην πρωθυπουργός ως βουλευτής τού κόμματος του οποίου ήταν πρόεδρος επί 15 χρόνια. Όσοι κάνουν πως δεν το βλέπουν θα χτυπήσουν πολύ σύντομα το κεφάλι τους στον τοίχο, όπως κι εκείνοι που ακόμα δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν φαγώθηκαν ο Στέφανος Κασσελάκης και το μισό κόμμα γιατί ήταν δεξιοί αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν να συνεχίζουν να κυριαρχούν στα αξιώματα και στις έμμισθες σχέσεις αυτοί που το συρρίκνωσαν. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που έχουν κάνει κολεγιά με κάποιον που όταν σε χτυπά στην πλάτη ψάχνεις καθρέφτη μήπως βρεις μαχαίρι, μπας και προλάβουν τη διαγραφή τους. Καλοστραθιά...  

 

Η εσχάτη προδοσία του λαϊκού μετώπου από το Temu...

Είναι δικαίωμά σου, όσο φριχτό κι αν είναι από μόνο του, να μην επιθυμείς την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Είναι δικαίωμά σου, επίσης, να μην θέλεις να ιδρυθεί δίπλα σε αυτό του Ισραήλ. Δεν μπορείς, όμως, ούτε να βομβαρδίζεις ούτε να αφήνεις νηστικούς κι αβοήθητους τους αμάχους. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος κι όχι συνεργός σε μια γενοκτονία...

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρώτα μας μαθαίνουν να φοβόμαστε και ύστερα να σκεφτόμαστε. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις, για παράδειγμα, πως ο τσεκουράτος Μάκης, ο υπουργός Μετανάστευσης της χώρας, σκέφτεται την απαγόρευση της μπούρκας στα πανεπιστήμια, λες κι αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο που πρέπει να εξαλειφθεί; Πώς να εξηγήσεις και το ότι οι πιο κλειστές στους μετανάστες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτές που έχουν ελάχιστους εντός των συνόρων τους; Μόνο με το ότι ο φόβος για το οτιδήποτε συγκρατεί τους ανθρώπους από τη μοναδική πάλη που αξίζει, αυτή για κοινωνική δικαιοσύνη κι ελευθερία...

Την ώρα που ακόμα και κόμματα της αντιπολίτευσης ξεπλένουν τους πολιτικούς ενόχους των Τεμπών, στο Μαξίμου σχεδιάζουν να βάζουν στη φυλακή τους πρυτάνεις και τους μετανάστες αν δεν είναι τόσο καταδεκτικοί στο κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης του πόπολου. Και πολύ καλά κάνουν, αν θέλετε τη γνώμη μου, όταν βλέπουν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΝΕΑΡ να μην τολμούν να βάλουν τη λέξη" Μητσοτάκης" στο στόμα τους... 

Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας. Δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ αφού κανείς δεν πρόκειται να τον δικάσει. Είναι, όμως, ένοχοι εσχάτης προδοσίας τού λαού όσοι στην αντιπολίτευση δεν έχουν το θάρρος να υψώσουν ούτε το ελάχιστο ανάστημα απέναντι στον εκβιαστή τους...

 

Για να είναι το ρεκόρ αποχής βέβαιο...

Όποιον δημοσκόπο κι αν ρωτήσεις θα σου πει πως δεν ανιχνεύει τη ΝΕΑΡ στην πρόθεση ψήφου αλλά της βάζει ένα 1% μόνο και μόνο γιατί είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, έστω και διά της αποστασίας. Κι όμως, αυτό το κομματίδιο που δεν πρόκειται να μπει αυτόνομο στην επόμενη Βουλή ισχυρίζεται πως δεν πρέπει να συμπεριληφθεί ο Κ. Μητσοτάκης στο κατηγορητήριο για τα Τέμπη γιατί θα ξεπλυθεί αφού η ΝΔ δεν πρόκειται να τον παραπέμψει. 

Σωστά, αλλά ούτε η ΝΕΑΡ θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως θα έχει προοδευτική πλειοψηφία, για να τον παραπέμψει. Αν δεν υπήρχαν στη μέση 57 νεκροί θα μιλούσα για κωμωδία...

Η ΝΕΑΡ είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ξεπλύματος αλλά δεν είναι η μόνη. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ξεπλένουν τον Μητσοτάκη από διαφορετική, έστω, αφετηρία το κάθε κόμμα και για διαφορετικούς λόγους. Στο βάθος κρύβεται μια θεμελιώδης παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, το κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει... 

Η καραμανλική λογική σύμφωνα με την οποία οι πρωθυπουργοί πηγαίνουν στο σπίτι τους κι όχι στη φυλακή μαρτυρά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι στην κοινωνική πλειοψηφία. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, και με τον ζάπλουτο επιχειρηματία που κρυβόταν από το αυτόφωρο για να εμφανιστεί στη συνέχεια στο γραφείο τού υπουργού. Το διαπιστώνουμε και κάθε φορά που ένας βουλευτής, υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του...

Φυσικά και δεν θεωρώ ως πιθανότερη κατάληξη τη φυλάκιση Μητσοτάκη ή Κ. Καραμανλή. Ούτε θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός να μπει κάποιος πολιτικός στη φυλακή επειδή το πόπολο θέλει αίμα στην αρένα. Ούτε, όμως, είναι και λογικό είτε γιατί είσαι εκβιαζόμενος είτε γιατί έχεις τη φωλιά σου λερωμένη με τη Μάνδρα και το Μάτι είτε γιατί περιμένεις την αταξική κοινωνία να αφήνεις τη διαφθορά τού λευκού κολάρου ατιμώρητη. Εκτός αν σκοπός είναι στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουν μόνο τα κομματόσκυλα. Που μπορεί και να είναι...

  

Too young to die too old to rock 'n' roll...

Μπορεί κάποιος να είναι 20 χρόνων και να είναι πιο συντηρητικός από έναν εβδομηντάρη. Ο ηλικιακός ρατσισμός, συνεπώς, είναι ένας ακόμα ρατσισμός. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας εικοσάρης μπορεί να είναι πιο συντηρητικός από τον Αντ. Σαμαρά. Όποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι η παραδοσιακή οικογένεια απειλείται μόνο και μόνο γιατί διευρύνεται ο αριθμός εκείνων που μπορούν να κάνουν οικογένεια και με τη σφραγίδα τού νόμου μάλλον δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο σχήμα "πατέρας- μητέρα- παιδί ή παιδιά"...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, δεν είναι εβδομηντάρης ούτε είναι βουλευτής από το 1977 όπως ο Αντ. Σαμαράς. Έχει, ωστόσο, διατελέσει πρωθυπουργός για τεσσεράμισι χρόνια κι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για επτά. Του έχει δοθεί, δηλαδή, η ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει και τη χώρα και την προοδευτική παράταξη και η ιστορία θα κρίνει πόσο καλά τα κατάφερε ή όχι. Φυσικά έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει και μια νέα ευκαιρία. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι μπορεί να κερδίσει τον Κ. Μητσοτάκη κάποιος ο οποίος έχει ήδη ηττηθεί από τον σημερινό πρωθυπουργό τέσσερις φορές, δεν έχει κάνει καμιά σοβαρή αυτοκριτική για το γιατί συνέβη αυτό κι ανέτρεψε με πραξικόπημα τον διάδοχό του από καθαρό φθόνο...

Ένας πολιτικός που περιφρονεί τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κι ο οποίος εξακολουθεί να πολιτεύεται με σημαία του τον εθνικισμό είναι αδύνατο να κομίσει το καινούριο. Παρομοίως ένας πολιτικός που ξεκίνησε από πολέμιος του συστήματος, υποτάχθηκε σε αυτό και στη συνέχεια το προσέγγισε για να τον αναστήσει είναι απίθανο να φέρει την αλλαγή. Το παλιό μπορεί να μας οδηγήσει στο νέο μόνο όταν το ασπαστεί, όχι όταν επιχειρεί να το πνίξει για να διασωθεί το ίδιο...

Όταν προσκυνάς σώβρακα και φανέλες μπορείς να προσκυνήσεις τα πάντα...

Το ότι το λούμπεν προλεταριάτο κι όχι μόνο έχει εμπλακεί σε έναν άτυπο εμφύλιο τις τελευταίες ημέρες προς υπεράσπιση δισεκατομμυριούχων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα γιατί ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Τουλάχιστον όχι κατά τη διάρκεια της δικής μας ζωής. Αν οι φτωχοί ή οι μικρομεσαίοι αφήνουν στην άκρη τα χίλια μύρια προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά τους προβλήματα για να δικαιολογούν παιδικές συμπεριφορές ανθρώπων που έχουν επιλύσει από την ημέρα που γεννήθηκαν το πρόβλημα της επιβίωσης μην περιμένετε να επαναστατήσουν για το οτιδήποτε μπορεί να έχει αξία. Το έθνος το οποίο προσκύνα σώβρακα και φανέλες είναι σε θέση να προσκυνήσει κυριολεκτικώς τα πάντα...

Το πόπολο αδιαφορεί για τη λεκτική βία, τα εμπρηστικά συνθήματα και χειρονομίες, ακόμα και για τη σωματική βία αν αυτοί που διαπράττουν όλα αυτά τα αδικήματα ή τα υποκινούν τους φέρνουν εγχώρια κι ευρωπαϊκά τρόπαια. Έχει την ανάγκη τού ανήκειν σε ένα ευρύτερο σύνολο το οποίο να καλύπτει τις δικές του αβελτηρίες κι αποτυχίες. 

Γι' αυτό και η "ομαδάρα" δεν επιτρέπεται να χάνει από κανέναν κι όσοι ευθύνονται για τις ήττες πρέπει να κρεμιούνται ανάποδα. Τους έχουμε εναποθέσει τις ζωές που θα θέλαμε να κάνουμε. Πώς είναι δυνατό να μας απογοητεύουν κι εκείνοι;...

Όποιος υποστηρίζει πως ο αθλητισμός ενώνει είτε δεν έχει ιδέα από αθλητισμό είτε ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Ο αθλητισμός είναι φτιαγμένος να διχάζει ακόμα κι όταν είναι ερασιτεχνικός. Μην μου πείτε, για παράδειγμα, πως όταν παίζετε μπασκετάκι με φίλους σας το μυαλό σας είναι στην ευγενή άμιλλα κι όχι στο πώς να τους κερδίσετε. 

Γι' αυτό, άλλωστε, και είναι τόσο όμορφος όταν δεν φτάνει στα άκρα, όταν δηλαδή η νίκη πάση θυσία δεν γίνεται αυτοσκοπός, το άκρως καπιταλιστικό "ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα" δεν μας καθοδηγεί κι όταν η άσκηση βίας δεν μένει στον αγωνιστικό χώρο αλλά γίνεται ρουτίνα στις εξέδρες κι έξω από τα γήπεδα. Όταν συμβαίνει, με λίγα λόγια, ό,τι δεν συμβαίνει στην Ελλάδα όπου το όπιο των λαών έχει επηρεάσει περισσότερο από πολλές άλλες χώρες την ευθυκρισία μας...  

 

Ποιον θα βρούμε να καθαρίσει το αίμα από τις κρεμάλες στο Σύνταγμα;...

Οι πολιτικοί οφείλουν να υπηρετούν το λαό. Ισχύει, αλλά μήπως είναι πολύ γενικό κι αφηρημένο; Αν οι πολίτες, για παράδειγμα, θελήσουν να στηθούν κρεμάλες στην πλατεία Συντάγματος για τους παιδοβιαστές θα τις στήσουμε; Κι αν το πόπολο θελήσει να φυλακίζονται οι μετανάστες και να τους επιβάλλονται μερικές δεκάδες χιλιάδες ευρώ πρόστιμο θα το νομοθετήσουμε; Ναι, λέει η τραμπική μας κυβέρνηση...

Το να κόψεις το χέρι που πονάει είναι επιφανειακώς πολύ αποτελεσματικό. Μόνο που έχει και πολλές παρενέργειες να συνεχίζεις τη ζωή σου με ένα χέρι όταν είναι πολύ πιθανό να μπορούσες να τη συνεχίσεις με δύο, έστω και με ένα μεγαλύτερο πόνο στην αρχή. Είναι το μεταναστευτικό πρόβλημα για την κοινωνική συνοχή; Είναι. 

Είναι δύσκολη η ενσωμάτωση μεταναστών και προσφύγων; Είναι. Είναι, όμως, και κοινωνική ανάγκη να μας καλλιεργούν τη γη και να ξεσκατίζουν τους παππούδες μας αφού εμείς δεν θέλουμε να ασχολούμαστε με τέτοιες "παρακατιανές" δουλειές; Είναι. Επομένως, είστε ακόμα σίγουροι, μεταφορικώς μιλώντας, ότι θέλετε κρεμάλες στο Σύνταγμα;...

Τα παραδείγματα που χρησιμοποίησα είναι τα πιο κυνικά γιατί υπάρχουν και τα πιο εμβληματικά, όπως αυτό του Γιάννη Αντετοκούνμπο που αν εφαρμοζόταν το νομοσχέδιο Βορίδη πριν λάβει την ελληνική υπηκοότητα τώρα θα έκανε υπερήφανη τη Νιγηρία στο NBA ή όποια άλλη χώρα υποδεχόταν την οικογένειά του. Το ξέρω ότι υπάρχουν πολλοί ανάμεσά μας που δεν θέλουν μαύρους πρωταθλητές με το ελληνικό εθνόσημο. Όσοι, όμως, ψηφίσουν το έκτρωμα του πρώην γραμματέα τού δικτάτορα Παπαδόπουλου δεν νομίζω πως θα δικαιούνται να υποδεχθούν κανέναν μαύρο πρωταθλητή στο αεροδρόμιο αν δεν θέλουν να τους χαρακτηρίσουμε, με τη σειρά μας, πρωταθλητές υποκρισίας...

 

Ούτε για μια ημέρα...

Ακόμα και το καναρίνι βρυχάται ελεύθερο, το λιοντάρι τιτιβίζει αμέριμνο, το γεράκι βαδίζει ξέγνοιαστο,

έστω για μια ημέρα.

Τα θαύματα μπερδεύονται με την άμμο της θαλάσσης,

τα αινίγματα δίνουν μόνα τους τις λύσεις,

η ζωή χαρίζεται και σε όσους αδίκησε,

έστω για μια ημέρα.

Κι εσύ να κρύβεσαι στη γωνία όταν σε κοιτάζω,

να σβήνεις τις αναμνήσεις που δεν ξεθωριάζουν,

να μαζεύεις το δίχτυ που προστατεύει,

να γκρεμίζεις το τείχος που ασφαλίζει,

έστω για μια ημέρα...

 

Μην στενοχωριέσαι πια.

Πιο αλύγιστοι κι από σίδερο οι καρποί σου και οι καρποί των καρπών σου, πιο γεροί από βράχο, πιο δυνατοί από τη φωτιά.

Πήγαινε, λοιπόν, ξεκουράσου,

έστω για μια ημέρα.

Όλες τις υπόλοιπες ημέρες έτσι κι αλλιώς δεν έχεις φύγει.

Και ούτε πρόκειται.

Ούτε για μια ημέρα...

 

Υ.Γ. Για την μητέρα μου Γαρυφαλλιά Μαρία Παπαδοπούλου, 2 Ιουλίου 1954- 2 Ιουνίου 2010. 

Άκλαφτη θάβεται η πρώτη φορά αριστερά...

Ας είναι καλά και το Predator που δεν έχει σήμερα η χώρα αξιωματική αντιπολίτευση. Κι αυτό είναι το μοναδικό υπερασπιστικό επιχείρημα που μπορώ να χρησιμοποιήσω για όσους στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ έκριναν πως δεν πρέπει να συμπεριληφθεί ο Κ. Μητσοτάκης στο κατηγορητήριο για τα Τέμπη. Έτσι κι αλλιώς οι φυσικοί δικαστές θα κρίνουν αν είναι ένοχος και για ποια αδικήματα ο πρωθυπουργός. 

Όσοι τον βγάζουν κι εκτός τής υποχρέωσης να απολογηθεί ούτε τη δικαιοσύνη υπηρετούν ούτε την ηθική δικαίωση 57 νεκρών ψυχών. Το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να ξεπλένουν τον άνθρωπο που για ορισμένους από αυτούς έχει χιλιάδες σελίδες απομαγνητοφωνήσεων στο γραφείο του...

Ο Στέφανος Κασσελάκης θα είχε κάθε λόγο να μην θέλει να συνεργαστεί με τους σταλινικούς που τον καθαίρεσαν και τον εξοστράκισαν. Ανθρώπινο θα ήταν. Θα ήταν, ωστόσο, μικρόψυχο απέναντι όχι μόνο στους συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών αλλά και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας οι ένοχοι να τιμωρηθούν για τις ευθύνες τους. 

Δέχθηκε, συνεπώς, να υπογράψει το κατηγορητήριο του ΣΥΡΙΖΑ αν αυτό συμπεριλάμβανε και Μητσοτάκη. Στην Κουμουνδούρου, ωστόσο, κάποιοι έχουν αποφασίσει εδώ και πολύ καιρό πως δεν είναι πολιτικοί με την ελάχιστη κοινωνική ενσυναίσθηση αλλά αφιονισμένα πολιτικά ζόμπι που μπροστά στο μίσος για τον άνθρωπο που ξεμπρόστιασε την πολιτική κι ανθρώπινη γύμνια τους δεν αξίζει να προτεραιοποιηθεί ούτε το κοινό περί δικαίου αίσθημα...

Οι δύο από τις πέντε ακτίνες τού εμβλήματος του ΣΥΡΙΖΑ συμβολίζουν τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη. Το ένα θα έπρεπε να αφαιρεθεί αυτοδικαίως μετά το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Το δεύτερο ύστερα κι από τη στάση τού σταλινικού μορφώματος στην τραγωδία των Τεμπών... 

Κι αν δεν σεβάστηκε τη βάση του το Νοέμβριο σήμερα δεν σέβεται ούτε την πλειονότητα του ελληνικού λαού, βαθιά εξαρτημένο το ίδιο από τις ενοχές, τα σύνδρομα και τους εκβιασμούς. Η πρώτη φορά Αριστερά θάβεται χωρίς τιμές κι όργανα και δίχως λαό για να την κλάψει. Θλιβερό για όσους την πιστέψαμε; Πολύ. Δίκαιο; Απολύτως...

 

Το "υπέρ υγείας" Μητσοτάκη έχει γεμίσει με προοδευτικούς δημοσιογράφους...

Για το ότι δεν υπάρχει αξιωματική αντιπολίτευση φταίει πρωτίστως η αξιωματική αντιπολίτευση, η προηγούμενη και η σημερινή. ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ προφανώς και περνούν κάτω από τον πήχη για το τι θεωρούν οι πολίτες μαχητική κι αξιόπιστη αποδόμηση των κυβερνητικών πολιτικών... 

Δεν φταίνε, όμως, μόνο αυτά τα δύο κόμματα. Φταίνε και οι δημοσιογράφοι που με τη σιωπή ή την προπαγάνδα τους συνέβαλαν στο να μετατραπεί ο ΣΥΡΙΖΑ από αξιωματική αντιπολίτευση σε ένα σταλινικό μόρφωμα. Και δεν αναφέρομαι σε αυτούς που βρίσκονται με τον ένα ή τον άλλο τρόπο στο "payroll" του Μαξίμου αλλά για τους άλλους, τους υποτίθεται προοδευτικούς αριστερομετρητές...

Τον περασμένο Νοέμβριο η γραφειοκρατία τής τότε αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν επέτρεψε στον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρό της- με τους κανόνες που όλοι είχαν συνομολογήσει- να είναι ξανά υποψήφιος, μολονότι δεν είχε καταδικαστεί αμετάκλητα για ανθρωποκτονία με δόλο, σωματεμπορία ή εμπόριο ναρκωτικών. Ουδόλως είχε σημασία ποιος είχε κερδίσει τους συνέδρους, που τους είχε κερδίσει έτσι κι αλλιώς ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Και οι σταλινικοί να τους είχαν κερδίσει θα όφειλαν- δείχνοντας στοιχειώδη μόνο δημοκρατικότητα- να του επέτρεπαν να είναι ξανά υποψήφιος. Τη συνέχεια τη γνωρίζουμε: το δεύτερο κόμμα στις ευρωεκλογές τού 2024, πρώτο στους νέους και με ανακτημένες δυνάμεις στις εργατικές συνοικίες τώρα χαροπαλεύει πολιτικά...

Πόσοι δημοσιογράφοι, στην Αττική κι όχι μόνο, που βαυκαλίζονται σήμερα πως ανήκουν στη σωστή πλευρά τής ιστορίας τα είπαν ή τα έγραψαν όλα αυτά; Ελάχιστοι. Οι περισσότεροι, συνεπώς, δεν έχουν κανένα δικαίωμα να προμηνύουν πως θα μας κυβερνά ο Κ. Μητσοτάκης για πάντα... 

Ο πρωθυπουργός κάθε φορά που πηγαίνει σε εκκλησία γράφει για καθένα από αυτούς τους δημοσιογράφους κι από ένα "υπέρ υγείας". Είμαι σίγουρος ότι ζητά από τον θεό να έχει πάντα καλά τους χρήσιμους ηλίθιους με πένες και μικρόφωνα...

 

Τους σταθερά οργισμένους να φοβούνται...

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που, κατά βάση, διαμορφώνει τη δημόσια ατζέντα. Το ότι σήμερα αντί για τη Γάζα, τα Τέμπη και τη φτωχοποίηση μιλάμε για την αξιολόγηση και τις απολύσεις στο Δημόσιο είναι δικό του επίτευγμα, του Στ. Γκρίνμπεργκ και της μιντιακής του υπεροπλίας. Αυτό, άλλωστε, αποτυπώνεται και στις δημοσκοπήσεις, στις οποίες παραμένει κυρίαρχος. Δεν έχουμε, όμως, εκλογές ούτε σε μία εβδομάδα ούτε σε ένα μήνα κι όποιος προδικάζει τρίτη τετραετία και, μάλιστα, αυτοδύναμη καλύτερα να είναι πιο προσεκτικός στις εκτιμήσεις του γιατί ενδέχεται σοβαρά να πάει κουβά...

Μπορεί η κυβέρνηση να επικαλείται ως πλεονέκτημά της τη σταθερότητα, οι πολίτες ωστόσο μοιάζουν διατεθειμένοι να ψηφίσουν με βάση την οργή τους κι όχι την κυβερνησιμότητα της χώρας. Όπως κι αν έχει, δεν πρόκειται να ψηφίσουν ένα κόμμα το οποίο πέρα από έλλειμμα ηγεσίας και πολιτικού αφηγήματος θεωρείται από πολλούς ως η τσόντα που θα χρειαστεί η ΝΔ για να κυβερνήσει κι όχι ο αντίπαλος πόλος της. 

Το περί ου ο λόγος ΠΑΣΟΚ κρατιέται στη ζωή γιατί κυβέρνησε τη μισή μεταπολίτευση και κάποιοι νοσταλγικοί το συνδέουν ακόμα με τον Ανδρ. Παπανδρέου κι ένα ριζοσπαστισμό που είναι εδώ και πολύ καιρό νεκρός. Όσο για τους σημιτικούς, αυτοί έχουν μετακομίσει στη ΝΔ και δεν ξεκουνάνε αφού κάποιοι από αυτούς μάλιστα προετοιμάζονται για να διαδεχθούν τον Μητσοτάκη. Κοντολογίς, το ΠΑΣΟΚ δεν έχει κανένα λόγο ύπαρξης στον 21ο αιώνα...

Ο Μητσοτάκης έχει καταφέρει να πείσει ότι μπορεί να μην είναι καλός αλλά είναι τουλάχιστον καλύτερος από τους άλλους. Χάρη σε αυτή την πεποίθηση κυβερνά ήδη έξι χρόνια. Όχι, όμως, μόνο χάρη σε αυτή. 

Η χώρα θα είχε σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση που θα έπαιζε πόντο πόντο τη ΝΔ στις δημοσκοπήσεις. Ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, ωστόσο, επέλεξε να την διαλύσει γιατί δεν ήξερε τι να κάνει με τον ελεύθερο χρόνο του. Και μόνο γι' αυτό- πέρα από πολλά ακόμα βεβαίως- χρωστά μια μεγάλη συγγνώμη στους προοδευτικούς πολίτες... 

 

Ούτε πόλεμος ούτε νέος Τσοχατζόπουλος...

Προφανώς και οι ελληνοτουρκικές διαφορές δεν θα επιλυθούν αν δεν υπάρχει ανοιχτός δίαυλος επικοινωνίας ανάμεσα σε Αθήνα κι Άγκυρα κι αν δεν γίνουν υποχωρήσεις κι από τις δύο πλευρές. Σε διαφορετική περίπτωση ο πόλεμος θα καταστεί αυτοεκπληρούμενη προφητεία... 

Το ζήτημα, ωστόσο, δεν είναι μόνο να επιλυθούν αλλά και με τρόπο που δεν θα είναι ετεροβαρής, σε βάρος δηλαδή των εθνικών μας συμφερόντων. Υπό αυτή την έννοια αλίμονο κι αν επιτρέψουμε στην Τουρκία να γίνει μέλος τού ευρωπαϊκού ΝΑΤΟ... 

Την ίδια ώρα, η ελληνική κυβέρνηση δεν μας λέει τίποτα για την ΑΟΖ και την υφαλοκρηπίδα ούτε για το κυπριακό. Κι αφού δεν μας λέει τίποτα για όλα αυτά είναι λογικό να κρατά αιδήμονα σιωπή και για την επέκταση των χωρικών μας υδάτων στα 12 ν.μ. όταν, μάλιστα, ανακοινώνει ένα νέο εξοπλιστικό πρόγραμμα- μαμούθ υπό τον απόλυτο έλεγχο του Μαξίμου... 

Τι να τα κάνεις, όμως, τα αεροπλάνα και τις φρεγάτες αν δεν έχεις σκοπό να τα αξιοποιήσεις διπλωματικά; Μόνο και μόνο για να παριστάνεις πως έχεις εξασφαλίσει την εθνική ασφάλεια όταν την ίδια στιγμή αφήνεις ανοιχτή την κερκόπορτα της ευρωάμυνας στην Τουρκία;...

Φυσικά προκύπτει σε μια τέτοια εξέλιξη και το ερώτημα "τι θες, να κάνουμε πόλεμο"; Η απάντηση είναι όχι. Δεν επιθυμώ, όμως, οι δικές μας και οι επόμενες γενιές να χρεωθούν στον αιώνα τον άπαντα με μοναδικό αποτέλεσμα να υπάρξουν νέοι τσοχατζόπουλοι. Κι αυτό θα συμβεί όσο η εξωτερική μας πολιτική έχει ως προτεραιότητα την εξυπηρέτηση των συμφερόντων μιας οικογένειας, εν προκειμένω της πρωθυπουργικής, κι όχι της πατρίδας μας... 

Άρση τής μονιμότητας της πανεπιστημιακής αστυνομίας...

Θα έρθουν το Χάρβαρντ, το Κέιμπριτζ και η Σορβόνη στην Ελλάδα και οι δημόσιοι υπάλληλοι που είναι απόφοιτοι λυκείου θα αντικατασταθούν από υπαλλήλους με διδακτορικά στο ΜΙΤ, στο Γέιλ και στην Οξφόρδη. Η κυβέρνηση εξακολουθεί να πλασάρει μια ιλουστρασιόν εκδοχή μεταρρυθμίσεων που δεν πρόκειται να συμβούν όχι απαραιτήτως γιατί θα ήταν αδύνατο να πραγματοποιηθούν αλλά γιατί ούτε αυτή τις θέλει. Τι θα γίνονταν, άλλωστε, οι σχολάρχες των ΙΕΚ- χορηγοί Μητσοτάκη και τα "γαλάζια" ρουσφέτια αν η ανώτατη εκπαίδευση και το Δημόσιο κατακλύζονταν από πραγματικούς άριστους;...

Αν περνούσε ένας νόμος με τον οποίο θα απολύονταν όσοι έχουν τοποθετηθεί στη δημόσια διοίκηση με παρέμβαση νεοδημοκρατών η πλατεία Κλαυθμώνος θα ήταν πολύ μικρή για να χωρέσει τα δάκρυά τους. Ανάμεσά τους κι αυτά του μοιραίου σταθμάρχη των Τεμπών. Ο Μ. Βορίδης, άλλωστε, δεν είχε πει "ποιους θέλετε να βάλουμε, τους ξένους";... 

Αφήστε που έτσι κι αλλιώς το Δημόσιο είναι γεμάτο με μη μόνιμους οι οποίοι και τώρα δεν είναι κάτοχοι διδακτορικών αλλά πολύ καλοί γνώστες τού μπάρμπα στην Κορώνη. Το καθεστώς Μητσοτάκη, ωστόσο, συνεχίζει να υποθάλπει κοινωνικά στερεότυπα για να κρύβει αυτό που πραγματικά συμβαίνει πίσω από την κουίντα, ένα όργιο αυθαιρεσίας, διαφθοράς και νεποτισμού που χαρακτηριστικό του παράδειγμα είναι και το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ...

Είναι προφανές ότι η όλη συζήτηση για την αξιολόγηση και τη μονιμότητα των δημοσίων υπαλλήλων γίνεται για τα μάτια τού κόσμου και για αποπροσανατολισμό από τη φτωχοποίηση του πληθυσμού, τα Τέμπη και τη Γάζα. Το ίδιο, εξάλλου, είχε συμβεί και με την πανεπιστημιακή αστυνομία που όσοι λέγαμε πως δεν μπορεί σε ένα δημοκρατικό καθεστώς στα πανεπιστήμια να υπάρχουν αστυνομικά τμήματα είχαμε χαρακτηριστεί συμπαθούντες τον μπαχαλακισμό. Αυτή ήταν, όμως, πάντα η δεξιά, επιφανειακές κι απλοϊκές λύσεις σε πολύ πιο σύνθετα προβλήματα ώστε να αυξάνονται στην ουσία η κοινωνική ανασφάλεια και η "αναγκαιότητα" του αυταρχισμού...

Η εσχάτη προδοσία στην υπηρεσία και της γενοκτονίας...

Η εξωτερική πολιτική κάθε κράτους οφείλει πρωτίστως να υπηρετεί το εθνικό συμφέρον. Σε αυτό το πλαίσιο συνομιλείς και κάνεις μπίζνες και με αυταρχικά καθεστώτα. Αλίμονο, όμως, αν δεν θέτεις όρια. Αλίμονο, για παράδειγμα, αν η ηλεκτρική διασύνδεση με μια χώρα είναι μεγαλύτερης αξίας από την αποτροπή μιας γενοκτονίας. Κι ακόμα περισσότερο αλίμονο αν έπρεπε να περάσουν ημέρες αιδήμονος σιωπής κι έμμεσης στήριξης μιας γενοκτονίας για να μιλήσεις μόνο και μόνο για να μετριάσεις τη λαϊκή αγανάκτηση σε βάρος σου...

Στην ουσία με τις δηλώσεις του ο Μπ. Νετανιάχου έχει παραδεχθεί ότι διεξάγει εθνοκάθαρση στη Γάζα. Τι άλλο, εξάλλου, από γενοκτονία είναι η βίαιη μετακίνηση- είτε με τις βόμβες είτε με την πείνα- των κατοίκων μια περιοχής; Το Ισραήλ, άλλωστε, το έχει ξανακάνει, με αφετηρία τη Νάκμπα πριν 80 περίπου χρόνια. Και ούτε είναι δυνατό η τρομοκρατία τής Χαμάς να δικαιολογεί το βίαιο αφανισμό και γυναικόπαιδων. Ούτε στο βασίλειο των ζώων θα μπορούσε να δικαιολογηθεί κάτι τέτοιο...

Το να κλείνεις τα μάτια σε μια γενοκτονία γιατί θεωρείς πως αυτό εξυπηρετεί την εξωτερική σου πολιτική είναι από μόνο του μεμπτό. Γίνεται, ωστόσο, ακόμα πιο ντροπιαστικό όταν αυτό δεν συμβαίνει ούτε καν για να εξυπηρετήσεις τη χώρα αλλά τα προσωπικά- οικογενειακά σου συμφέροντα. 

Κι αυτή ακριβώς είναι η εξωτερική πολιτική Μητσοτάκη, Ι.Χ., ακόμα και στα ελληνοτουρκικά, ιδίως στα ελληνοτουρκικά. Τίποτα δεν είναι σημαντικότερο για τον ίδιο από τις μπίζνες του με τον Τ. Ερντογάν. Τίποτα δεν είναι, όμως, και πιο οφθαλμοφανές από τη διάπραξη του αδικήματος (και) της εσχάτης προδοσίας...

 

  

Είμεθα σοβαροί, δεν κάνουμε αντιπολίτευση...

Το βράδυ τής τραγωδίας των Τεμπών ο υφυπουργός παρά τω πρωθυπουργώ έδωσε εντολή για άμεσο μπάζωμα του χώρου, με τους επιχειρησιακούς υπεύθυνους να δέχονται γαμωσταυρίδια γιατί καθυστερούσαν. Από την ίδια ημέρα μέχρι και σήμερα υπουργοί, βουλευτές και στελέχη τής ΝΔ κάνουν ό,τι μπορούν για να μην αποκαλυφθεί η αλήθεια. Αν νομίζετε, όμως, πως όλα αυτά έγιναν εν γνώσει τού Κ. Μητσοτάκη δεν είστε σοβαροί. Κι αν δεν με πιστεύετε, σας το λένε κι ο Ν. Ανδρουλάκης και η Εφ. Αχτσιόγλου...

Αν έλαβαν χώρα βιαστικό μπάζωμα και συγκάλυψη αυτά προφανώς και δεν έγιναν με εντολές Τριαντόπουλου, Καραμανλή, Γεραπετρίτη ή οποιουδήποτε άλλου. Όποιοι, συνεπώς, θέλουν να αποκαλυφθεί όλη η αλήθεια και μόνο η αλήθεια είναι υποχρεωμένοι να βάλουν στο κάδρο και τον Μητσοτάκη. Όσοι δεν το κάνουν στο όνομα μιας δήθεν θεσμικότητας και για να μην δώσουν πόντους στον Στέφανο Κασσελάκη που το ζητά εδώ και δύο μήνες, αλλά και στην Ζ. Κωνσταντοπούλου και στο ΚΚΕ που συνηγόρησαν εσχάτως δεν έχουν πάρει, ανάμεσα σε άλλα, κανένα μάθημα από το πού οδήγησε η "θεσμική αντιπολίτευση" του 2019- 2023...

Δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη αν πετάξουμε τον Μητσοτάκη και τον Καραμανλή στα σκυλιά. Αυτή είναι η δικαιοσύνη τής άγριας Δύσης, του όχλου και του λαϊκισμού. Ούτε, όμως, θα αποδοθεί ποτέ όσο συμπεριφερόμαστε στα πολιτικά πρόσωπα, ιδίως όσα βρίσκονται στα ψηλότερα πατώματα, με μια αστική ευγένεια κι έναν καθωσπρεπισμό που δεν θα δείχναμε σε έναν "κοινό θνητό". Κι όσοι από την αντιπολίτευση συμπεριφέρονται με αυτόν τον τρόπο είναι είτε "πιασμένοι" είτε αφελείς. Και τα δύο εξίσου ασυγχώρητα...

  

Χίτλερσταϊν...

Πολύ καλά έπραξαν η Ελλάδα, η Ευρώπη, σχεδόν το σύνολο της Δύσης κι επέβαλαν εμπάργκο και κυρώσεις στη Ρωσία όταν εισέβαλε στην Ουκρανία το 2022. Εμείς, άλλωστε, που έχουμε το προηγούμενο της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο θα ήταν αυτοκτονικό να μέναμε άπραγοι... 

Στη Γάζα, ωστόσο, σήμερα δεν έχουμε απλώς εισβολή, λαμβάνει χώρα μια γενοκτονία προκειμένου να μετατραπεί σε real estate για πλούσιους Ισραηλινούς κι Αμερικανούς. Κι όμως, σχεδόν κανείς στην "πολιτισμένη" Δύση δεν συζητά για κυρώσεις σε βάρος τού Ισραήλ, πολλώ δε μάλλον για πολεμική εμπλοκή ώστε να το σταματήσει...

Φυσικά και το Ισραήλ δικαιούται να έχει το δικό του κράτος και να μην αισθάνεται απειλούμενο από κανέναν. Υπάρχει, όμως, ένας πολύ καλός τρόπος να απομονώσει τους εχθρούς του κι αυτός δεν είναι να τους "γενοκτονήσει" αλλά να τους επιτρέψει τη συγκρότηση κράτους στα σύνορα του 1967, σύμφωνα και με τις αποφάσεις τού ΟΗΕ. Σε διαφορετική περίπτωση το μίσος θα εξακολουθήσει να γεννά μίσος που δεν θα πεθάνει ποτέ...

Προφανώς και τα κράτη λειτουργούν πρωτίστως με βάση τα συμφέροντά τους και δευτερευόντως την ηθική. Αλίμονο, όμως, αν δεν υπήρχαν όρια. Την τελευταία φορά που δεν μπήκαν ο Χίτλερ αιματοκύλισε τον πλανήτη. Και ούτε τα χθεσινά θύματα μπορούν να επικαλούνται το άγος των χθεσινών θυτών για να πράττουν τα ίδια και χειρότερα. Ο Χίτλερ παραμένει Χίτλερ ακόμα κι αν λέγεται Χίτλερσταϊν...

   

 

Ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα το 2027;...

Δεν αμφισβητώ πως αν γίνονταν εκλογές σε μια εβδομάδα ή σε ένα μήνα η ΝΔ θα ήταν πρώτο κόμμα. Όσο η αντιπολίτευση είναι κατακερματισμένη και δεν ξεχωρίζει δημοσκοπικά κάποιο από τα κόμματα που την αποτελούν τόσο ο Κ. Μητσοτάκης θα μοιάζει ο μονόφθαλμος ανάμεσα στους τυφλούς. Γιατί γίνονται, όμως, τόσες δημοσκοπήσεις όταν δεν βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, τουλάχιστον όχι φανερά, κι όταν οι κάλπες βάσει Συντάγματος θα στηθούν στα μέσα τού 2027, δηλαδή σε δύο περίπου χρόνια από τώρα; Με λίγα λόγια, είναι απλώς φωτογραφία τής στιγμής, όπως θέλουν να μας πείσουν όσοι μας περνούν για λωτοφάγους, ή συνδιαμορφωτές αντιλήψεων;...

Ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα ποδοσφαίρου το 2027; Τι πάει να πει πως είναι πολύ νωρίς για να δώσετε μια απάντηση αφού δεν ξέρετε πώς θα είναι τότε τα ρόστερ των ομάδων; Αν δεν το γνωρίζετε, όπως φυσικά είναι απολύτως εύλογο, δεν μπορείτε να ξέρετε κι ότι η ΝΔ θα μας κυβερνά για πάντα. Πολλοί πίστευαν και στο παρελθόν ότι ήταν άχαστοι αλλά όταν ήρθε η ώρα τής κρίσης αποδείχθηκαν απολύτως θνητοί...

Αφήστε που υπάρχει κι ένας παράγοντας που οι περισσότεροι λησμονούν, ηθελημένα ή αθέλητα, στις αναλύσεις τους κι αυτός είναι τα γεγονότα. Λένε πως όταν οι άνθρωποι σχεδιάζουν ο θεός γελά κι αυτό δεν απέχει και πολύ από την πραγματικότητα. Ο Μητσοτάκης δεν μπορεί να ελέγχει τα πάντα και τους πάντες για πάντα κι αν το έχει πιστέψει τότε έχει ήδη κάνει ένα πολύ μεγάλο λάθος...

  

"Δεν θα έχουμε κόμματα αν παραπέμψουμε Μητσοτάκη- Σπίρτζη"...

Όταν η αντιπολίτευση έχει όρια κι αυτά είναι ολοφάνερα η κυβέρνηση μπορεί να κοιμάται ήσυχη. Μαθαίνω πως το ΠΑΣΟΚ δεν πρόκειται να ζητήσει προανακριτική για Κ. Μητσοτάκη κι ο ΣΥΡΙΖΑ για Χρ. Σπίρτζη. Εφόσον επιβεβαιωθεί, πηγαίνει και στον κάλαθο των επιχειρημάτων το "όλοι οι εμπλεκόμενοι στο σκαμνί". Θα ήταν πιο ειλικρινή τα δύο κόμματα αν έλεγαν "όλοι οι εμπλεκόμενοι στο σκαμνί αρκεί να μην πρόκειται για πρόσωπα που δεν μπορούμε να παραπέμψουμε γιατί θα μας τελειώσουν μια ώρα αρχύτερα"...

Ο Ν. Ανδρουλάκης δεν θα μπορέσει ποτέ να φέρει σε δύσκολη θέση τον πρωθυπουργό, όπως δεν θα το μπορούσε ποτέ κανείς εκβιαζόμενος, πολλώ δε μάλλον όταν είναι τόσο χαρισματικός όσο ένας κολωνακιώτης με την εκτροφή γιδοπροβάτων. Ο Σ. Φάμελλος δεν έχει την πολυτέλεια να χάσει τον οποιονδήποτε όταν το κόμμα του είναι στο 3% κι ο μαρμαρωμένος βασιλιάς κάνει το κέιτερινγκ σε δείπνα αποτυχημένων. Όσο για τον Αλ. Χαρίτση, ποιος Χαρίτσης και ποια Νέα Αριστερά; Η γάτα τού Σρέντινγκερ είναι πιο ζωντανή...

Φυσικά και δεν πιστεύω ότι αν το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έφτιαχναν κατηγορητήρια και για τους Μητσοτάκη- Σπίρτζη αυτοί θα κατέληγαν στη φυλακή. Αν είναι, όμως, αυτό το επιχείρημα Χαριλάου Τρικούπη και Κουμουνδούρου, τότε να μην κάνουν ούτε και για τα υπόλοιπα πολιτικά πρόσωπα αφού το πιθανότερο είναι πως ακόμα κι αν παραπεμφθούν δεν θα καταδικαστούν για κακουργήματα. Η υποκρισία, ωστόσο, έχει κολλήσει πάνω τους σαν δεύτερο πετσί και δεν θα βγει ούτε στο πολιτικό τους νεκροκρέβατο...   

Να κλείσουμε και τις εκκλησίες για να μην γίνεται η πίστη εμπόριο...

Υπάρχουν, πράγματι, μισαλλόδοξοι οι οποίοι υπερασπίζονται με πάθος τη μισαλλοδοξία τους. Μισούν τους αλλοδαπούς, τους ομοφυλόφιλους, όποιον, τέλος πάντων, δεν τους μοιάζει και δηλώνουν υπερήφανοι γι' αυτό. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ένα τέτοιο μόρφωμα, η Χρυσή Αυγή, ήταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν. Δεν είναι, ωστόσο, οι περισσότεροι μισαλλόδοξοι πρόθυμοι να παραδέχονται το μίσος τους. Γι' αυτό και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες για να μασκαρεύουν τις πραγματικές τους πεποιθήσεις...

Δείτε τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με την παρένθετη μητρότητα και τα ομόφυλα ζευγάρια. Το επιχείρημα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να μην την αναγνωρίσει είναι για να μην την κάνει εμπόριο. Λογικοφανές. Μήπως, όμως, δεν υφίσταται νόμιμο και παράνομο εμπόριο και με την παρένθετη μητρότητα για τα ετερόφυλα ζευγάρια; Ή, μήπως, δεν υπάρχει εμπόριο και με την πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη; Τι θα έπρεπε να κάνουμε συνεπώς; Να κλείσουμε τις εκκλησίες για να μην τα κονομάνε κάποιοι παπάδες κάτω από το τραπέζι;...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πολιτική ορθότητα έχει εισβάλει στην κεντρική σκηνή και θολώνει την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, δεν είναι μόνο νομικά κείμενα, όπως στρεψόδικα ισχυρίζεται κι ο Μ. Βορίδης. 

Η ισότητα στο γάμο, για παράδειγμα, πριν γίνει νόμος δεν υφίστατο ως δικαίωμα που οφείλαμε να κατοχυρώσουμε; Κι αν ακόμα ο δικαιωματισμός αποτελεί μια ακραία έκφραση της ανάγκης για ίσες ευκαιρίες, είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τη μισαλλοδοξία που γίνεται νόμος ή δεν καταργείται με νόμο... 

 

 

Είμαστε όλοι τρελοί...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ήταν δολοφόνος θα έμοιαζε με αυτούς που έχουν σκοτώσει τη γυναίκα ή τον άνδρα τους και ύστερα παριστάνουν τους τεθλιμμένους χήρους ή χήρες. Η στρατηγική Γκρίνμπεργκ (και) για τα Τέμπη είναι "βγάλτους όλους τρελούς" κι αυτήν ακολουθεί πιστά ο πρωθυπουργός. 

Αύριο μεθαύριο μπορεί να μας πουν πως όσοι σκοτώθηκαν ήταν μέλη αίρεσης που αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά με τον πιο θεαματικό τρόπο. Είμαι σίγουρος ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν θα λείψουν οι επιστήμονες και οι δημοσιογράφοι που θα υπερασπιστούν το αδιανόητο...

Αυτοί που έχουν ευθύνες για την τραγωδία και τη συγκάλυψή της θα ήταν τραγικό αστείο να περιμέναμε πως δεν θα έφταναν στο σημείο να μας ζητήσουν και τα ρέστα για το ότι "ταλαιπωρήσαμε τη χώρα με θεωρίες συνωμοσίας". Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως έχουν ήδη κάνει αγωγές και μηνύσεις για τις υποκλοπές, γιατί να μην το κάνουν και τώρα; Ιδίως από τη στιγμή που ανά πάσα στιγμή ο διαιτητής μπορεί να σφυρίξει ένα πέτσινο πέναλτι και να λήξει το ματσάκι υπέρ τους;...

Δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη (και) για τα Τέμπη. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια περίπτωση, ακόμα κι αν η αντιπολίτευση ήταν σοβαρότερη και πιο ενωμένη. Η ατιμωρησία έχει βρει τη γη τής επαγγελίας της κάτω από τον ελληνικό ήλιο, τρώει σουβλάκια, κάνει τα μπανάκια της και γελάει με όσους αγωνίζονται κατά τής αδικίας. Κυνικό; Μπορεί, αλλά δύσκολα θα το χαρακτηρίσετε κι εκτός πραγματικότητας σε μια χώρα ερειπιώνα τής ελπίδας...

  

1973...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης πυροβολούσε άνθρωπο στην πλατεία Συντάγματος μέρα μεσημέρι είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε έκθεση που θα έλεγε πως το θύμα του πέθανε από φυσικά αίτια. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε άλλο παρά θα εκπλαγώ αν ξεκινήσουν μηνύσεις κι αγωγές και σε βάρος των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών... 

Όταν αυτοί που θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου μάς κουνούν και το δάχτυλο τότε είναι βέβαιο ότι ελέγχουν πλήρως τους αρμούς τής εξουσίας. Είναι κάθε ψηφίδα της, είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής χώρας κι όλοι οι υπόλοιποι οι χρήσιμοι ηλίθιοι...

Στις αρχές τού 1973, πριν τη Νομική και το Πολυτεχνείο, κανείς δεν πίστευε ότι η χούντα θα έπεφτε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Υπήρχε η αίσθηση πως θα διαρκούσε όσο και οι αντίστοιχες δικτατορίες στην Ισπανία και στην Πορτογαλία... 

Το καθεστώς Μητσοτάκη δεν είναι χουντικό. Έχει κερδίσει εκλογές και τις τελευταίες, μάλιστα, πανηγυρικά. Είναι αστείο, ωστόσο, να λέγεται πως στην Ελλάδα λειτουργούν τα θεσμικά αντίβαρα. Ακόμα και στα ΜΜΕ τα βρίσκεις με το κιάλι κι ας μην υπάρχει επισήμως λογοκρισία. Μην παρασύρεστε, πάντως, από την απελπισία. Έχουν καταρρεύσει πολύ πιο ισχυρές αυτοκρατορίες, έχουν γκρεμιστεί πολύ πιο δημοφιλείς ηγέτες...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν πως θα πρέπει να περιμένουμε μια νέα κυπριακή ή κάποια άλλη τραγωδία για να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα. Η δημοκρατία είναι κι ευθύνη, είναι και πρωτοβουλία, είναι και συλλογικότητα... 

Δεν έχει αξία, άλλωστε, να αντικαταστήσουμε τον Μητσοτάκη με κάποιο κακέκτυπό του. Η δημοκρατία χρειάζεται αναγέννηση, γι' αυτό και οι ευγένειες όχι μόνο περισσεύουν αλλά είναι και συνένοχες. Στην αδικία απαντάς με δικαιοσύνη, στην απελπισία με αποφασιστικότητα, στο σκοτάδι με φως... 

 

Μαντάμ Σουσού, δεν σου ανήκει πλέον ούτε ο Μπύθουλας...

Στις δημοκρατίες, ακόμα και στις ελλειμματικές όπως είναι οι κοινοβουλευτικές, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας: οποιαδήποτε διεύρυνση των δικαιωμάτων μπορεί να επεκταθεί αλλά δεν μπορεί να παρθεί πίσω. 

Γι' αυτό και, για παράδειγμα, δεν συζητάμε σήμερα αν θα πρέπει να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές μόνο όσοι έχουν περιουσία ή οι γυναίκες ή όσοι είναι 17 χρόνων. Φυσικά η κουβέντα γίνεται για δημοκρατικά καθεστώτα, επομένως είναι λογικό στο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίζουν περιορισμό τού εκλέγειν κι εκλέγεσθαι σε σχέση με παλαιότερες αποφάσεις τους...

Στην Κουμουνδούρου έχουν αποφασίσει να επιστρέψουν στην ιδεολογική καθαρότητα, στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και στη ριζοσπαστική Αριστερά. Παραλλήλως, βεβαίως, υποδέχονται όποιον απελπισμένο τους χτυπήσει την πόρτα, όπως τον Ν. Νυφούδη από το Ποτάμι, αλλά αυτό είναι απλώς ενδεικτικό τής υποκρισίας τους. 

Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί κάποιος ριζοσπάστης Αριστερός να επιλέξει ένα κόμμα που κυβέρνησε κι εφάρμοσε ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι όχι, για παράδειγμα, τον Γ. Βαρουφάκη ή τη ΛΑΕ που αποχώρησαν για να μην το εφαρμόσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με την Μαντάμ Σουσού που μεγαλοπιάστηκε κι εγκατέλειψε τον Μπύθουλα, της έφαγαν τα φράγκα οι μωροφιλοδοξίες της και τώρα επιστρέφει για να ανακαλύψει πως στο πατρικό της μένουν άλλοι...

Κάθε φορά που ακούω έναν συριζαίο να μιλά για δημοκρατία, με αφορμή τα Τέμπη, την Ομάδα Αλήθειας ή τις υποκλοπές, αναρωτιέμαι αν έχει καν ακούσει τη λέξη "αυτοκριτική". Κι αν ο γράφων μπορεί να είναι ένας πληγωμένος πρώην σύντροφος- που είναι- το δυστύχημα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως την ίδια άποψη έχει και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων... 

Το πρόβλημα με τα περισσότερα από όσα λέει ο Σωκράτης που θα πιεί το κώνειο και για το κράτος δικαίου δεν είναι πως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η τραγωδία είναι πως αυτός και οι όμοιοί του δεν δικαιούνται να δείχνουν με το δάχτυλο την καμπούρα των άλλων όταν τα βράδια χτυπούν τις καμπάνες τής Παναγίας των Παρισίων...

   

 

Ο Σούπερμαν δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...

Όταν άκουσα τον Στέφανο Κασσελάκη να λέει "λύγισα" σκέφτηκα πως ο Τ. Ερντογάν, ο Βλ. Πούτιν, ο Σούπερμαν κι ο Μπάτμαν δεν θα  το ομολογούσαν ποτέ μπροστά στους υποστηρικτές τους. Δεν θα το παραδεχόταν κανένας άντρας που έχει μεγαλώσει με την αντίληψη ότι δεν πρέπει να κλαίει. Θα έσφιγγαν τα χείλη και θα το εκμυστηρεύονταν στο μαξιλάρι τους το βράδυ που θα έπεφταν για ύπνο στο κρεβάτι τους...

Οι ηγέτες δεν δείχνουν αδύναμοι, αλλιώς πώς θα τους ακολουθήσει η αγέλη που προτιμά να αισθάνεται ασφαλής από ελεύθερη; Αυτά σκεφτόμουν όταν θυμήθηκα πως ο Κασσελάκης δεν πολέμησε με τα τέρατα του σταλινισμού και δεν ίδρυσε κόμμα για να κάνει μια από τα ίδια, για να επιβεβαιώσει στερεότυπα ή να υποταχθεί σε προκαταλήψεις που βαφτίζουμε παραδόσεις για να μην φαινόμαστε τόσο συντηρητικοί όσο πραγματικά είμαστε... 

Την ώρα που οι πραξικοπηματίες κλείνονται σαν σκαντζόχοιρος για να προφυλάξουν το 3% και την προσωπική τους επιβίωση ο Κασσελάκης δίνει το λόγο στα μέλη για σχεδόν τα πάντα που αφορούν το Κίνημα Δημοκρατίας. Και τους λέει ευθαρσώς πως η επιτυχία ή η αποτυχία ενός πρωτόγνωρου για τα ελληνικά δεδομένα εγχειρήματος αμεσοδημοκρατίας δεν θα είναι προσωπική αλλά συλλογική. Δεν τους μεταθέτει την ευθύνη, τους θεωρεί ισότιμους, υπεύθυνους κι ενεργούς πολίτες...

Ο Κασσελάκης δεν είναι το πρώτο θύμα δολοφονίας χαρακτήρα στην Ελλάδα. Ούτε οι απόπειρες θα σταματήσουν εδώ, ιδίως αν αναπτύξει δυναμική. Η περίπτωσή του, ωστόσο, είναι πολύ χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το σύστημα απέναντι σε καθετί νέο και μη φθαρμένο. 

Μήπως το ίδιο δεν είχε κάνει και με τον Αλ. Τσίπρα πριν ο τελευταίος το αγαπήσει; Στο πρόσωπο, ωστόσο, του Κασσελάκη χτυπιέται κι οτιδήποτε δεν υπακούει στις νόρμες και στους κανόνες τού παιχνιδιού. Είναι εξωτικός κι έτσι πρέπει να παραμείνει, διαφορετικός κι επικίνδυνος, ασυνήθιστος κι απειλητικός. Αλλιώς το ύστατο καταφύγιο της διαπλοκής, το "δεν υπάρχει εναλλακτική στον Κ. Μητσοτάκη", θα καταρρεύσει κι αυτό ως επιχείρημα...  

Remember the 8th of November...

Δεν είναι δουλειά μου ούτε το κάνω από αγάπη να δώσω μια συμβουλή στο ιερατείο τής Κουμουνδούρου, αλλά για χάρη των παλιών καιρών: αν θέλετε οι πολίτες να σας ακούσουν ξανά πρέπει να βρείτε νέα στελέχη και να ζητήσετε μια μεγάλη συγγνώμη για το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Σε καμία περίπτωση δεν θα το πετύχετε κάνοντας σημαία σας μια δικαστική απόφαση με την οποία θεωρείται έγκλημα ένας Έλληνας επιχειρηματίας τού εξωτερικού να γίνεται πολιτικός αρχηγός κι όχι αποκλειστικώς κομματόσκυλα και γόνοι...

Ο Στέφανος Κασσελάκης και το μισό και πλέον κόμμα δεν εξοστρακίστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο τότε πρόεδρός του είχε δικαστικές εκκρεμότητες με το πόθεν έσχες του ούτε για την ομιλία στο ΣΕΒ, το "θαύμα τής κολυμπήθρας" ή την "ιερή συμμαχία" τού ΝΑΤΟ. Εξοστρακίστηκαν γιατί δεν ήταν ο αχυράνθρωπος που πίστευαν ότι θα είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι "να είχαμε να λέγαμε" και γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο όταν οι θύτες παριστάνουν τα θύματα σε μια πλήρη αντιστροφή τής πραγματικότητας που εξοργίζει, ιδίως όσους ξέρουν πρόσωπα και καταστάσεις...

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι πραξικοπηματίες, από τη στιγμή που δεν έχουν τα άντερα να απολογηθούν για το σταλινισμό τους, είναι να επιστρέψουν στη στρατηγική τής μη αναφοράς τού ονόματος Κασσελάκη. Δεν έχουν τίποτα απολύτως να κερδίσουν από το να επιτίθενται σε έναν άνθρωπο που προσπάθησε να διασώσει μια παράγκα από την πλήρη καταστροφή στην οποία την είχε αφήσει ο προκάτοχός του. Αντιθέτως, με το θράσος που έχουν να βγάζουν κι ανακοινώσεις δήθεν δικαίωσης το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να θυμίζουν και σε όσους το ξέχασαν το άγος τού Νοέμβρη...

  

Πάμε να βρούμε την θεία στη Νιγηρία...

Στη χώρα όπου ο Γ. Παπαντωνίου αθωώθηκε γιατί οι δικαστές του αποδέχθηκαν ότι δεν πήρε μίζες για τα εξοπλιστικά αλλά του τα έδωσε μια θεία του από τη Νιγηρία μάς κουνάνε το δάχτυλο γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία. Στη χώρα όπου θεωρείται φυσιολογικό ο προπαγανδιστικός μηχανισμός ενός κόμματος να πληρώνεται από τους φορολογούμενους μάς λένε πως δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Στη χώρα όπου οι κάτοικοί της φτωχοποιούνται ημέρα με την ημέρα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί έχει μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού κι από την εμπόλεμη Ουκρανία...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος που έχει φύγει στο εξωτερικό να επιστρέψει σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν είναι νέος και μορφωμένος κι όχι μόνο για τους λόγους που ανέφερα. Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα παιδιά της. Τα κατασπαράσσει και στη συνέχεια τα κατηγορεί γιατί κατασπαράχθηκαν... 

Κι αν ολιγαρχία υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, σε καμία άλλη σε αυτήν την ήπειρο δεν είναι η μεσαία της τάξη τόσο πολύ εξαρτημένη ή υποτελής σε αυτή. Το σύστημα εξουσίας την έχει διαπαιδαγωγήσει να αισθάνεται υπόχρεη για την παραμικρή εξυπηρέτηση κι αυτή με τη σειρά της δίνει γη και ύδωρ στους εκμεταλλευτές αντί ενός ξεροκόμματου. Η αξιοκρατία μοιάζει με ανέκδοτο σε μια χώρα όπου έχει θεσμοθετηθεί η ανταμοιβή τής μετριότητας...

Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται ακόμα πιο φανερό πόσο ατελέσφορη είναι η επιδοματική πολιτική για τους νέους γονείς. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να υπάρχουν χρήματα για πάνες και γάλατα αλλά και προοπτική για τα παιδιά που έχουν την ατυχία να γεννιούνται σε αυτή τη γωνιά τής γης... 

Θα μου πείτε πως παράδεισος δεν υπάρχει πουθενά και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία από εκείνους που μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Ούτε και για εμάς τους ίδιους...

 

Βάζουμε τον πήχη στους Σπαρτιάτες για να περνάμε εύκολα από πάνω...

Αν αποκλειστούν οι Σπαρτιάτες στην Ελλάδα, το AfD στη Γερμανία ή η Μ. Λε Πεν στη Γαλλία θα διασωθεί η δημοκρατία στην ευρωπαϊκή ήπειρο; Κι αν ακόμα διασωθεί, αυτό θέλουμε από τη δημοκρατία; Απλώς να διασώζεται κι όχι να εξελίσσεται, να είναι ανάπηρη και καχεκτική κι όχι πραγματική, να εξυπηρετεί κατά βάση τις ελίτ κι όχι την πλειονότητα;...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι ολοφάνερο ότι έχει ολοκληρώσει τον ιστορικό της κύκλο. Ναι, να την θάψουμε με τις τιμές που της αξίζει αφού αντικατέστησε την ελέω θεού μοναρχία και φεουδαρχία αλλά εν έτει 2025 είναι κι αυτή πλέον ξεπερασμένη. Όταν στα περισσότερα ευρωπαϊκά κράτη αυτοί που ψηφίζουν είναι πολύ λιγότεροι από αυτούς που δεν ψηφίζουν κι ανάμεσα σε εκείνους που κάνουν τον κόπο να πάνε μέχρι την κάλπη αρκετοί ή οι περισσότεροι επιλέγουν ηγέτες τύπου Τραμπ δεν χρειάζονται άλλες αποδείξεις για το παρωχημένο τής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Κατανοώ ότι είναι θολό αυτό που θα την αντικαταστήσει, όπως και το φόβο πως θα είναι κάτι χειρότερο, αλλά ως πότε οι χαμηλές προσδοκίες θα ορίζουν την ποιότητα της ζωής μας;...

Η λαϊκή συμμετοχή στη λήψη των αποφάσεων είναι το μοναδικό ισχυρό ανάχωμα στον αυταρχισμό και στο σκοταδισμό. Μόνο αν οι πολίτες αισθανθούν πως έχουν λόγο σε όσα αποφασίζονται για τη ζωή τους μόνο τότε θα σταματήσουν να θεωρούν άσκοπη τη συμμετοχή τους στις δημοκρατικές διαδικασίες...

Η συμμετοχή, ωστόσο, απαιτεί παιδεία και γνώση, οι οποίες επίσης οφείλουν να κοινωνικοποιηθούν και να μην είναι διαχειρίσιμες αποκλειστικώς από τους ολιγάρχες. Διαφορετικά θα έχουμε μετατρέψει και την άμεση δημοκρατία σε πλυντήριο της οικονομικής εξουσίας... 

Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο στη σιωπή όταν τα γεγονότα σε υποβάλλουν να κραυγάσεις...

Κυκλοφορεί στο διαδίκτυο ένα βίντεο μυθοπλασίας στο οποίο καθηγητής αποπέμπει φοιτήτρια χωρίς καμία δικαιολογία, με τους συμφοιτητές της να κοιτούν απορημένοι αλλά να μην αντιδρούν. Όταν τους ρωτά, μάλιστα, στο τέλος ο καθηγητής γιατί δεν αντέδρασαν στην αδικία η έκφρασή τους είναι εξίσου απορημένη. Αυτή είναι, όμως, και η ελληνική δημοσιογραφία σήμερα: μια αγέλη που στο όνομα της δήθεν αντικειμενικής καταγραφής και της μη παρέμβασης αποδέχεται τέρατα σαν να ήταν τα πιο φυσιολογικά πράγματα στον κόσμο. Γι' αυτό και είναι από τους ουραγούς στις σχετικές διεθνείς κατατάξεις...

Αν ξέρεις από πρώτες βοήθειες αλλά δεν βοηθάς έναν βαριά τραυματία με το επιχείρημα πως θα έρθουν επαγγελματίες να του τις δώσουν δεν είσαι ούτε αντικειμενικός ούτε αμερόληπτος. Είσαι συνένοχος για ό,τι συμβεί στο θύμα. 

Παρομοίως, αν γύρω μας συμβαίνουν Μάτι, Μάνδρα, Τέμπη, Πύλος, υποκλοπές, κομματικά πραξικοπήματα κι εμείς απλώς παραθέτουμε δηλώσεις κλείνουμε το μάτι στη διαφθορά, στη συγκάλυψη και στην εκτροπή. Δεν υπάρχει τίποτα το έντιμο στη σιωπή όταν τα γεγονότα σε υποβάλλουν να κραυγάσεις...

Δικαιολογίες για να μην κάνει κάποιος σωστά τη δουλειά του υπάρχουν δεκάδες κι αρκετές από αυτές είναι λογικές, όπως το να μην πληρώνεται για τις υπερωρίες του ή με βάση τα προσόντα του. Λογική είναι, επίσης, η δικαιολογία να στρουθοκαμηλίζεις γιατί έχεις μια οικογένεια να θρέψεις. 

Λογική, όχι όμως κι έντιμη απέναντι σε όσους περιμένουν από εσένα την αλήθεια κι έχουν επίσης οικογένειες να θρέψουν αλλά εγκλωβίζονται σε ένα σύστημα υπόγειων συναλλαγών που διαιωνίζεται και με την ομερτά. Το να κάνει κάποιος καλά τη δουλειά του συγκρουόταν πάντοτε με αντιτιθέμενα συμφέροντα. Ποτέ άλλοτε, όμως, δεν είχε υπάρξει τέτοια κοινωνική συναίνεση στο συμβιβασμό αρχών κι αξιών. Αν δεν υπήρχε αυτή η συναίνεση η αλήθεια δεν θα ήταν τόσο δυσεύρετη. Αν εξέλιπε, αυτοί που μας κυβερνούν θα ήταν ήδη φυλακή...

  

Stay tuned, it's a long journey...

Όταν πριν μερικά χρόνια η κυβέρνηση προπαγάνδιζε την πανεπιστημιακή αστυνομία όσοι την θεωρούσαμε επικοινωνιακό και μόνο κατασκεύασμα ήμασταν είτε μπαχαλάκηδες είτε συνοδοιπόροι τους. Εθεωρείτο εκτός πραγματικότητας το επιχείρημα πως το πανεπιστημιακό άσυλο είχε έτσι κι αλλιώς καταργηθεί κι επομένως η αστυνομία μπορούσε να επιχειρήσει εντός των ΑΕΙ και δίχως να αποκτήσει και κουβούκλιο εντός τους. Όπως, επίσης, ήμασταν οπισθοδρομικοί επειδή ζητούσαμε σεβασμό τού Συντάγματος αντί να πανηγυρίζουμε για το ότι ΙΕΚ του ενός ορόφου θα βαφτίζονταν πανεπιστήμια από τη μία ημέρα στην άλλη...

Η αναθεώρηση του άρθρου 16 του Συντάγματος θα γίνει η προμετωπίδα μιας διαδικασίας η οποία θα ενταχθεί στο πλαίσιο των επιχειρηματικών σχεδίων τής Μητσοτάκης Α.Ε. Όταν έχεις έναν πρωθυπουργό που στα ίδια οικογενειακά πρότζεκτ έχει εντάξει και τα ελληνοτουρκικά θα ήταν αφελές να πιστεύαμε ότι η ίδρυση ιδιωτικών πανεπιστημίων στοχεύει στο να έρθει το Χάρβαρντ και η Σορβόννη στην Ελλάδα κι όχι να τα κονομήσουν μερικοί σχολάρχες των βορείων προαστίων, με το ανάλογο μπαξίσι στην αγία οικογένεια. Κι αν, μάλιστα, προσδοκούν και σε μια τρίτη τετραετία, καταλαβαίνετε ότι ο καθεστωτισμός τής δεξιάς μόνο από την αλαζονεία της υποσκελίζεται...

Δεν θα έχουμε εκλογές την επόμενη Κυριακή. Μην βιάζεστε, επομένως, να χρίσετε κάποιους αναντικατάστατους και ισόβιους. Κι αν δεν με πιστεύετε, επισκεφθείτε το πλησιέστερο νεκροταφείο. Ακόμα κι αν στηθούν κάλπες το φθινόπωρο το πολιτικό σκηνικό θα είναι πολύ διαφορετικό από το σημερινό. Κάποιοι θα έχουν πεθάνει, άλλοι θα έχουν αποδυναμωθεί κι ορισμένοι θα έχουν ενδυναμωθεί. Stay tuned, it's a long journey...

  

Να σας πω δυο λόγια για τα μπονσάι...

Πριν δύο και πλέον χρόνια συγκρούστηκαν δύο τρένα σε διπλή γραμμή με αποτέλεσμα να σκοτωθούν 57 άνθρωποι. Τι θα έπρεπε να κάνουν οι συγγενείς των θυμάτων, η αντιπολίτευση κι ολόκληρη η κοινωνία; Να πουν πως εμπιστεύονται την ελληνική δικαιοσύνη και στο μεσοδιάστημα να μην λένε και να μην κάνουν τίποτα για το θέμα μέχρι να βγει αμετάκλητη δικαστική απόφαση μετά από μια δεκαετία; Αυτό έκανε, άραγε, η ΝΔ για το Μάτι και τη Μάνδρα όταν ήταν αξιωματική αντιπολίτευση;...

Η αντιπολίτευση αξιοποιεί τα Τέμπη, σύσσωμη η αντιπολίτευση, σε σημαντικό βαθμό και για να αντιμετωπίσει τα δικά της ζητήματα αξιοπιστίας. Ποιος, όμως, τα εργαλειοποιεί περισσότερο; Μήπως εκείνοι που λένε πως θα στείλουν τον Κ. Μητσοτάκη στη φυλακή χωρίς όμως να συντάσσουν ή να υπογράφουν έτοιμο κατηγορητήριο άλλου κόμματος; Ή όσοι στον ελεύθερο χρόνο τους από την πώληση επιστολών τού Ιησού συντάσσονται με τις ευρωδυνάμεις που δεν θέλουν να συζητούνται τα Τέμπη στο Στρασβούργο και στις Βρυξέλλες; Ή αυτοί που δεν ολοκλήρωσαν μια σύμβαση που αν είχε ολοκληρωθεί δεν θα είχαν σκοτωθεί 57 άνθρωποι; Κι αν όλοι αυτοί έχουν λερωμένη τη φωλιά τους, λιγότερο ή περισσότερο, γιατί μένουν στο απυρόβλητο και στοχοποιούνται άλλοι;...

Στη δημόσια σφαίρα ο καθένας μας κρίνεται για όσα λέει και πράττει και με βάση την ιδιότητα που έχει. Αν, για παράδειγμα, αρχίσω να σας μιλάω για τα δένδρα μπονσάι χωρίς να έχω ασχοληθεί ποτέ στη ζωή μου με αυτά, εύλογα θα αναρωτηθείτε για την αξιοπιστία μου. Όπως κι αν σας παρουσιάζομαι ως δημοσιογράφος ενώ έχω συμφωνήσει να είμαι υποψήφιος βουλευτής. Όχι γιατί δεν έχω το δικαίωμα σε μια δημοκρατία να εκφράζω γνώμη επί παντός τού επιστητού αλλά γιατί θα το έχω κάνει φορώντας ένα άλλο προσωπείο το οποίο ενδεχομένως να με κάνει πιο συμπαθή. Κι ο νοών νοείτω... 

  

Βρέθηκε κι ο νεκροθάφτης, τώρα περιμένουμε την κηδεία...

"Τα κάναμε σκατά, βουλιάζουμε και πρέπει με κάποιο τρόπο να διασωθούμε. Γι' αυτό και κάναμε ντιλ με τους άλλους τελειωμένους τού ΣΥΡΙΖΑ που είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση μήπως και ξαναβγούμε βουλευτές αφού δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα άλλο στη ζωή μας". Αυτό θα έλεγαν κάποιοι από τους αποστάτες αν έβρισκαν κάποιο σημείο επαφής με την αλήθεια. 

Όλα τα υπόλοιπα περί λαϊκού μετώπου, συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και Αριστεράς είναι να είχαμε να λέγαμε σε όσους αφελείς μάς ακολούθησαν γιατί πίστεψαν ότι είμαστε αγνοί ιδεολόγοι. Γι' αυτό, άλλωστε, κι όλο το παρασκηνιακό νταλαβέρι δεν αφορά προγραμματικές συγκλίσεις αλλά πού θα κατεβούν κάποιοι ως υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές μήπως και ξαναβρούν στασίδι...

Υπάρχουν άνθρωποι στην Κουμουνδούρου και στην Πατησίων που ήξεραν από την αρχή ότι η εκδίωξη Κασσελάκη θα οδηγούσε σε εξαφάνιση του χώρου. Το έκαναν, όμως, είτε γιατί καλοπροαίρετα πίστεψαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι έπρεπε να σώσουν το σπίτι τους είτε γιατί- κι αυτό αφορά τους περισσότερους- ήθελαν να διασώσουν τα μισθολόγιά τους... 

Η πλειονότητα, ωστόσο, πίστευε πραγματικά ότι θα έκανε ένα πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο και ύστερα η κοινωνία θα τους αποθέωνε για τον ακτιβισμό τους. Κι απορούν, μάλιστα, σήμερα γιατί στις συναθροίσεις τους μαζεύονται ο ιδιοκτήτης τού καφενείου, ένας σερβιτόρος και δέκα αργόσχολοι...

Η ΝΕΑΡ έχει 11 βουλευτές αλλά οι δημοσκόποι με το ζόρι την ανιχνεύουν στις δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει, πλέον, με το 3% αλλά ονειρεύεται πως θα επιστρέψουν κάποιοι αποστάτες και θα ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Λες και το ΠΑΣΟΚ που έγινε από σπόντα θριαμβεύει. Στην ουσία μιλάμε για πολιτικά πτώματα που ψάχνουν νεκροθάφτη. Για την ακρίβεια, έχει ήδη βρεθεί. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια προοδευτικοί πολίτες που προδόθηκαν και ψάχνουν οπουδήποτε αλλού πέρα από αυτούς που τους πρόδωσαν...

Δεν έχουν τίποτα στη Βουλή σαν τον ΛΕΞ...

Δεν είμαι εξοικειωμένος με τη μουσική και τους στίχους τού ΛΕΞ κι αυτό είναι μια αβλεψία μου που πρέπει γρήγορα να διορθώσω αφού και λόγω επαγγέλματος οφείλω να γνωρίζω τι συμβαίνει στην κοινωνία που ζω. Ξέρω, ωστόσο, ότι ο ΛΕΞ είναι δημοφιλέστατος χωρίς να ανεβάζει καθημερινά φωτογραφίες του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίχως να εμφανίζεται στην τηλεόραση και γενικώς μην χρησιμοποιώντας επικοινωνιακές τεχνικές για τις οποίες κάποιοι πληρώνονται αδρώς. Είναι λαοφιλής γιατί, καταπώς λένε οι πιο εξοικειωμένοι, έχει πιάσει τον κοινωνικό σφυγμό χωρίς να λαϊκίζει, η ζωή του είναι συνεπής με τα λόγια του και, κοντολογίς, εμπνέει εμπιστοσύνη...

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν τα έγραψα για να παραστήσω τον τεχνοκριτικό, αλλά γιατί τα πολιτικά κόμματα- ιδίως τα βαυκαλιζόμενα τα προοδευτικά- θα μπορούσαν να πάρουν ένα δυο μαθηματάκια από τον ράπερ αντί να υπαγορεύουν στους πολίτες τι πρέπει να θέλουν. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να το κάνουν, τουλάχιστον όχι τα κόμματα στελεχών που στοχεύουν μάλιστα να θεσμοθετήσουν και στο καταστατικό τους ότι αρχηγοί τους πρέπει να είναι μόνο όσοι προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα. Η απάντησή τους στο σπιράλ εξαΰλωσης είναι πως δεν τους ενδιαφέρει να ανοίξουν το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας αλλά να το σφραγίσουν ώστε να είναι σίγουροι ότι τα κομματόσκυλα θα πεθάνουν μαζικά από ιδεοληπτική ασφυξία...

Φυσικά και τα κόμματα δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς για να χτυπούν με το ρυθμό τής κοινωνίας γιατί αυτός ο ρυθμός ενδέχεται να είναι φάλτσος. Τα κόμματα οφείλουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις αλλά και να προτείνουν λύσεις σε ρεαλιστικό κι οραματικό επίπεδο. Για να το καταφέρουν, ωστόσο, είναι υποχρεωμένα και να γνωρίζουν το λαό τους. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπονται σε αυτοαναφορικές σέχτες που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι η κρατική χρηματοδότηση. Δεν το λες κι αριστερή ορθοδοξία όλο αυτό...

Κωλοέλληνες να μεγαλώνουν κωλοέλληνες;...

Να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί; Φυσικά και να αξιολογούνται, όπως θα έπρεπε καθένας ανάμεσά μας που δεν είναι θεός. Θα πρότεινα, ωστόσο, να αξιολογούνται και οι γονείς, ιδίως εκείνοι που έχουν μπερδέψει το σχολείο είτε με πάρκινγκ ανηλίκων είτε με υποκατάστατο γονικής μέριμνας. Κι αυτό γιατί σήμερα αντί οι μαθητές να φοβούνται τους δασκάλους τους, όπως κακώς συνέβαινε όταν ήμουν μαθητής, σήμερα οι δάσκαλοι φοβούνται τους μαθητές, όπως επίσης πολύ κακώς συμβαίνει...

Τα σχολεία μας νοσούν γιατί νοσεί η κοινωνία μας. Ακούγεται κοινότοπο και πράγματι είναι. Κι όμως, τα μόνα μέτρα που λαμβάνουμε είναι είτε κατασταλτικά είτε διοικητικά, ιδίως με τον τρόπο που γίνεται τώρα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η οποία είναι απολύτως γραφειοκρατική. Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, όλα τα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια να διαθέτουν ψυχολόγους; Και, κυρίως, δεν θα έπρεπε και οι γονείς να κάνουν μαθήματα ώστε να μην μεταθέτουν στους δασκάλους των βλασταριών τους τις δικές τους αδυναμίες;...

Η τσέπη μάς βοηθά να επιβιώνουμε. Τα λεφτά, συνεπώς, έχουν την αξία τους και η δίκαιη μοιρασιά τους ακόμα μεγαλύτερη. Χωρίς παιδεία, όμως, και πολιτισμό θα ήμασταν απλώς χιμπαντζήδες με φράγκα. Γι' αυτό και είναι ευθύνη όλων μας- ο καθένας από το δικό του μετερίζι- να μην ενηλικιώνουμε κωλόπαιδα αλλά πολίτες που θα κάνουν τη διαφορά. Σε διαφορετική περίπτωση κωλοέλληνες θα μεγαλώνουν κωλοέλληνες...

Εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια...

"Είμαι υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος και, παραλλήλως ή αποκλειστικώς, αμείβομαι από μια ιδιωτική εταιρεία που παίρνει κρατικό χρήμα για να προπαγανδίζει για το κόμμα μου. Τι πιο λογικό να σας κοροϊδεύω κατάμουτρα"; Αυτό είναι το επιχείρημα Μαρινάκη- Κυρανάκη κι όχι μόνο και πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να τους χειροκροτάμε και να τους ζητήσουμε και συγγνώμη στην Κολομβία της Ευρώπης...

Φυσικά σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα- ακόμα και σε αυτές που θεωρούμε πιο υπανάπτυκτες, όπως η Σερβία και η Αλβανία μολονότι εκεί παραιτήθηκαν πολιτικοί κι άλλοι πήγαν φυλακή για τα εγκλήματά τους- δεν θα μπορούσαν να σταθούν έστω και για μια ημέρα πολιτικοί που θα έλεγαν όσα εδώ τρώμε αμάσητα. Όπως, άλλωστε, δεν θα είχαν σταθεί και με το Predator και για τα Τέμπη, τα οποία είναι η πιο πικρή κατάληξη όταν σε μια χώρα βασιλεύει η διαφθορά. Μόνο που εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια, είναι Ελλάδα κι όλα αγοράζονται κι όλα πουλιούνται...

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα επιβιώνει με μαύρο χρήμα. Όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν μαζί σχεδόν ένα δισ. ευρώ στις τράπεζες πώς αλλιώς θα πλήρωναν ακόμα και το ρεύμα και τα ενοίκια στα κτίρια που στεγάζονται; Και ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ άκουσαν για πρώτη φορά για μαύρο χρήμα από τον Στέφανο Κασσελάκη; Γι' αυτό είναι προτιμότερο να έχουμε ένα σύστημα παρόμοιο με τις ΗΠΑ όπου τουλάχιστον ξέρουν ποιος μεγαλοεπιχειρηματίας στηρίζει ποιον υποψήφιο και δεν περιμένουν να ακούσουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για να καταλάβουν προς τα πού φυσά ο άνεμος... 

  

 

Λατρεύουν έναν άνθρωπο που δεν είναι πια αυτός που δεν υπήρξε ποτέ...

Όποιος διάβασε και το τελευταίο άρθρο τού Αλ. Τσίπρα θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι το έγραψε ο ίδιος άνθρωπος που πριν δέκα χρόνια θα γκρέμιζε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η πρόταξη της ανάγκης για ισορροπίες θυμίζει περισσότερο κέντρο και λιγότερο Αριστερά, πολλώ δε μάλλον ριζοσπαστική. 

Καμία αντίρρηση. Μόνο που φοβάμαι πως οι εναπομείναντες υποστηρικτές του λατρεύουν ακόμα ένα μουσειακό αντικείμενο- τον Τσίπρα που θα ανατίναζε την ευρωζώνη- κι όχι τον σημερινό Τσίπρα που αναζητά εναγωνίως πολιτικό ρόλο γλείφοντας εκεί που κάποτε κατουρούσε. Δημόσια γιατί στο παρασκήνιο δεν κατούρησε ποτέ την ολιγαρχία, απλώς την έβρεξε λίγο...

Γι' αυτό και είναι τόσο μα τόσο υποκριτική η όλη επιχειρηματολογία η οποία στήθηκε περί μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά επί Κασσελάκη προκειμένου να δικαιολογηθεί η πραξικοπηματική του εκδίωξη. Στην ουσία Τσίπρας- Κασσελάκης το ίδιο πράγμα επιθυμούσαν προκειμένου να προσαρμοστεί στα μεταμνημονιακά δεδομένα ένα κόμμα διαμαρτυρίας το οποίο καβάλησε τη λαϊκή οργή κι έγινε εξουσία. 

Απλώς ο ένας ξεκίνησε από τα αριστερά κι ο άλλος από τα δεξιά την πορεία του και μια χαρά θα συναντιούνταν στο κέντρο αν δεν μεσολαβούσε η υπαρξιακή αγωνία τού Αλέξη για πολιτική επιβίωση. Όταν, άλλωστε, έχεις συγκυβερνήσει με την ακροδεξιά τού Π. Καμμένου δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορέσεις να γίνεις ανάχωμά της...

Η ευθύνη Τσίπρα για το ότι σήμερα η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση είναι τεράστια κι ασυγχώρητη από τους προοδευτικούς πολίτες. Πρώτον, γιατί εκείνος την οδήγησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές και, δεύτερον, γιατί αρκούσε μια δημόσια δήλωση της μιας γραμμής καταδίκης τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου για να είχε τώρα η Ελλάδα ένα κόμμα που θα χτυπούσε στα ίσα τη ΝΔ. Με λίγα λόγια, οι τελευταίοι αφισιονάδος τού Αλέξη ομνύουν σε μια αριστερή αθωότητα που έχει ξεπαρθενευτεί ήδη από τον Ιούλιο του 2015 κι αναζητούν ακόμα έμπνευση από έναν άνθρωπο που έχει προσκυνήσει όλη την επιχειρηματική ελίτ για να στηρίξει ένα "come back" που ακόμα και η Αντζ. Δημητρίου θα υποστήριζε καλύτερα με τη μέτρια φωνή της...  

   

Μπορεί να είμαστε κι εμείς λίγοι...

Πολύ καλά πράττει ο Κ. Μητσοτάκης και μοιράζει επιδόματα. Το σχέδιο έχει πετύχει τόσες φορές, γιατί να μην το δοκιμάσει ξανά, ιδίως τώρα που είναι στριμωγμένος δημοσκοπικά; Άλλωστε τα focus groups που τρέχει με τα χρήματα του ελληνικού λαού επιβεβαιώνουν ότι αν δώσεις ψίχουλα στον πεινασμένο θα μείνει ικανοποιημένος αν του πετάξεις μερικά ακόμα. Η δίκαιη ανακατανομή τού πλούτου και η ισονομία στην παραγωγή νέου τού ακούγονται πολύ ξεπερασμένα και σοσιαλιστικά...

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ξέρει το λαό του. Ο ίδιος δεν έχει ιδέα για την καθημερινότητα του πόπολου. Αν ο Στ. Γκρίνμπεργκ του πει πως τρώει παντεσπάνι, πίνει σαμπάνια και διασκεδάζει κάθε βράδυ στα μπουζούκια θα τον πιστέψει. 

Έχει, όμως, φροντίσει, χάρη και στην εργατικότητά του που είναι άγνωστη έννοια για τους περισσότερους από τους πολιτικούς του αντιπάλους- να του το πιστώσουμε αυτό- να καλύπτει τις πάμπολλες αδυναμίες του με ένα πολύ αποτελεσματικό όσο και καλοπληρωμένο από τις τσέπες μας επικοινωνιακό επιτελείο. Ο Μητσοτάκης ούτε στην τουαλέτα πηγαίνει αν δεν έχει χορογραφήσει πρώτα κάθε του κίνηση κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως μόνο μειονέκτημά του...

Οι πραξικοπηματίες τού μπουζουξίδικου άφησαν, πράγματι, τη χώρα δίχως αξιωματική αντιπολίτευση. Ας μην τα ρίχνουμε, ωστόσο, όλα στα σταλινικά κακέκτυπα. Το ότι ο Μητσοτάκης είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις εδώ κι εννέα χρόνια και πρωθυπουργός εδώ κι έξι δεν είναι συνέπεια μόνο των ελλειμματικών πολιτικών του αντιπάλων. Είναι και δική μας επιλογή να θεωρούμε το μη χείρον βέλτιστον την επιδοματική δωροδοκία για να κλείνουμε τα μάτια στην κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ από την ολιγαρχία και τη Μητσοτάκης Α.Ε. Μπορεί, κοντολογίς, να μην είναι μόνο ο Αλ. Τσίπρας, ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Σ. Φάμελλος κι ο Αλ. Χαρίτσης λίγοι αλλά κι εμείς οι ίδιοι...  

 

Ένας πάπας της γειτονιάς...

Το άγιο φως με πτήση τσάρτερ από τα Ιεροσόλυμα, οι χρυσοί θρόνοι, οι πανάκριβες τελετές, τα ακριβοθώρητα πρωτόκολλα. Αρκετοί επιχειρηματολογούν υπέρ τους χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα την παράδοση, αλλά και το θέαμα που αναμφίβολα υπηρετείται από τέτοιου είδους χολιγουντιανές παραγωγές. 

Ζούμε, έστω κι εξ αποστάσεως κι από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες οι περισσότεροι, το παραμύθι που λαχταρά η φιλάργυρη καρδιά μας και περιοριζόμαστε στο να ονειρευόμαστε πώς θα ήταν τα πράγματα αν γινόμασταν βασιλιάδες, αρχηγοί κρατών, πάπες. Κι όμως, ούτε που σκεφτόμαστε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν από την ίδια πίτα την οποία όλοι μας παρασκευάζουμε τρώγαμε από ένα κομμάτι ίδιου μεγέθους...

Αν ο Ιησούς γεννήθηκε σε μια φάτνη, επιβίωσε στην έρημο και πέθανε σε ένα σταυρό γιατί είναι ντροπή οι υπηρέτες του να απεκδυθούν των χρυσοποίκιλτων αμφίων τους και να ντυθούν όπως κι ο τελευταίος ζητιάνος; Αν ο Ιησούς ζήτησε να αγαπάμε αλλήλους χωρίς να προσθέτει ένα "εκτός" για τις γυναίκες, τους ξένους ή τους ομοφυλόφιλους γιατί η εκκλησία τούς κλείνει την πόρτα; Κι αν ο Ιησούς δεν θέλησε να ταφεί σε μαυσωλείο γιατί να το επιθυμεί το εύπορο ποίμνιό του; Είναι λιγότερο άξιος ο πάσχων Ιησούς από τον πιο πλούσιο καπιταλιστή;...

Δεν βρισκόμαστε στο μεσαίωνα για να μπορεί ένας πάπας να αλλάξει την πορεία τού κόσμου. Αυτό σήμερα γίνεται από τους Τραμπ, τους Πούτιν, τους Σι αυτού του πλανήτη. Το ότι, όμως, υπήρξε για μια δεκαετία περίπου επικεφαλής τής ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ένας άνθρωπος που μιλούσε γι' αυτούς που δεν έχουν φωνή και υπηρέτησε τον θεό του χωρίς να επιδιώκει τη χλιδή δεν είναι καθόλου λίγο. Ας ελπίσουμε να άνοιξε ένα δρόμο για όσους ασκούν εξουσία και να μην ήταν απλώς μια σπάνια, φωτεινή εξαίρεση...

  

Χωρίς θεό όλα επιτρέπονται και δεν είναι απαραιτήτως κακό...

Θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος αν γνωρίζαμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει θεός; Όπως κι όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα έτσι κι αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα απλό "ναι" ή "όχι", ιδίως όταν αφορά ένα τόσο ατελές ον όσο ο άνθρωπος. Πράγματι, αν δεν υπήρχε φόβος θεού μπορεί να σκοτώναμε, να κλέβαμε ή να κάναμε οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα με μεγαλύτερη ευκολία αφού δεν θα φοβόμασταν την επουράνια τιμωρία... 

Από την άλλη, ωστόσο, θα ήμασταν και πολύ λιγότερο ανεκτικοί σε όσα μας καταδυναστεύουν γιατί θα ξέραμε ότι έχουμε μία και μόνο ζωή και καμία ανταπόδοση για τα πάθη μας δεν θα μας περίμενε στη βασιλεία των ουρανών. Η όποια εξουσία, δηλαδή, θα ήταν πολύ πιο επιφυλακτική γιατί οι επαναστάσεις σε βάρος της θα ήταν πολύ πιο συχνές...

Είναι, επίσης, λογικό να εικάζουμε πως αν δίδασκε σήμερα ο Ιησούς οι σύγχρονοι χριστιανοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του. Άλλωστε μοιάζουν πολύ περισσότερο στους γραμματείς και στους φαρισαίους παρά θυμίζουν το "αγαπάτε αλλήλους". Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως ο Χριστός δεν θα καλούσε την ελληνική κυβέρνηση να βάλει νάρκες στο Αιγαίο για να σκοτώνονται μετανάστες ούτε θα πολεμούσε το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μάλλον την υποκρισία θα στηλίτευε...

Άλλος πίνει, άλλος καπνίζει, άλλος παίρνει ναρκωτικά, άλλος κάνει ψυχανάλυση, άλλος πηγαίνει στην εκκλησία. Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του τρόπο για να αντιμετωπίζει την ανηφόρα που λένε ζωή. Τα ζητήματα δημιουργούνται όταν επιχειρούμε, ακόμα και με τη βία, να επιβάλλουμε τις δικές μας αδυναμίες στους άλλους κι όταν θεωρούμε τα δικά μας πάθη πιο αγνά από τα πάθη των άλλων. Αν, συνεπώς, το γουστάρετε ξεχυθείτε στις εκκλησιές. Όπως θα έλεγε κι ο Μπουκόβσκι, "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει"...

Αν δεν ήταν η Ομάδα Αλήθειας θα σκίζαμε...

Αλίμονο, δεν γέννησε η Ομάδα Αλήθειας την προπαγάνδα. Ούτε καν στην Ελλάδα. Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία τού 80, για παράδειγμα, θυμόμαστε πολύ καλά πώς λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση, την εποχή μάλιστα που δεν υπήρχε ιδιωτική. Δεν είναι, δηλαδή, σήμερα η πρώτη φορά που κρατικό χρήμα- των φορολογουμένων, για να είμαι ακριβής- κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων τού κυβερνητικού κόμματος. Το κάνει η ΝΔ, το έκανε το ΠΑΣΟΚ, το έκανε ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας κλαυθμηρίζουν τώρα όλοι τους για την ποιότητα του δημόσιου λόγου...

Αν εκατό άνθρωποι είναι αυτόπτες μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος θα έχουμε εκατό διαφορετικές εκδοχές τού τι συνέβη κι όχι απαραιτήτως γιατί αυτοί οι εκατό άνθρωποι υπηρετούν κάποιες συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Το πώς προσλαμβάνει την πραγματικότητα ο καθένας μας δεν ταυτίζεται στο 100% με το πώς τη συλλαμβάνει ο οποιοσδήποτε άλλος... 

Το μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία δεν εκκινεί καν από το ότι κάποιοι επιθυμούν τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. Ξεκινά από το ότι οι υπόλοιποι είμαστε πρόθυμοι να καταπιούμε αυτή τη διαστρέβλωση αν είναι σύμφωνη με τις πολιτικές, κοινωνικές, ομαδικές ή όποιες άλλες προτιμήσεις μας. Από το ότι, δηλαδή, είμαστε πολύ δύσκολοι στο να αποδεχθούμε ότι μπορεί και να έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος κι αντί να στρίψουμε οι ίδιοι επιλέγουμε να στρίψουμε την πραγματικότητα...

Όπως κι αν έχει, καμία επικοινωνιακή υπεροπλία δεν θα ήταν ικανή από μόνη της να δώσει την πολιτική κυριαρχία στο κόμμα που την απολαμβάνει αν οι αντίπαλοί του είχαν να αντιπαρατάξουν σε αυτή έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο πολιτικό λόγο. Αν ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά πιστεύουν ακόμα ότι βρίσκονται κάτω από το 10% στην πρόθεση ψήφου επειδή το σύστημα Μαξίμου έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό για προπαγάνδα, που πράγματι έχει και μάλιστα με αδιαφανή τρόπο, θα βρεθούν όλοι τους σύντομα κάτω από το 5% και κάτω από το 0%. Δεν μπορείς να περιμένεις, όμως, κάτι καλύτερο από κόμματα στελεχών κι όχι μελών, από πολιτικώς αυτιστικές ηγεσίες που πιστεύουν ότι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η επικράτηση ή ενσωμάτωση των αντίπαλων ηγεσιών κι όχι το ότι, απλούστατα, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε ούτε να τις βλέπουν...  

  

Το τέλος της μεταπολίτευσης το τέλος του ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να υποτιμάς τον πολιτικό σου αντίπαλο. Το έκανε ο Αλ. Τσίπρας και τώρα είναι καθηγητής τού Χάρβαρντ κι ο Κ. Μητσοτάκης ακόμα πρωθυπουργός. Γι' αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό σφάλμα τόσο του Μαξίμου όσο και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης να υποτιμούν τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και να την περιορίζουν στα Τέμπη. Αν μη τι άλλο, γιατί στις επόμενες εκλογές- τουλάχιστον στις πρώτες- οι πολίτες θα ψηφίσουν με την οργή τους να ξεχειλίζει και δευτερευόντως για το ποιος θα τους κυβερνήσει...

Όπως, επίσης, είναι πολύ επιφανειακή η προσέγγιση πως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πρόεδρός του κι αν αυτός αλλάξει το πάλαι ποτέ Κίνημα θα πετάξει. Είναι, άλλωστε, αποπροσανατολιστικό το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι δημοσκόποι για το αν οι πολίτες θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ με άλλη ηγεσία. Κι αυτό γιατί προσθέτουν επιλογές που δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην πραγματικότητα. Όσοι θέλουν Γερουλάνο, Διαμαντοπούλου, Δούκα ή κάποιον άλλο μπορεί όλοι μαζί να φτάνουν το 20%, αλλά δεν θα είναι όλοι πρόεδροι, έτσι δεν είναι;...

Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη αντιπολίτευση: μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο σε οποιοδήποτε σχήμα. Από την άλλη, ωστόσο, οφείλει να παραδεχθεί, ύστερα από μία δεκαετία μακριά από τη νομή τής εξουσίας, πως σε μια τέτοια κυβέρνηση είτε θα είναι ο μικρότερος εταίρος είτε ίσος μεταξύ ίσων. Όχι, φυσικά, το όλον ΠΑΣΟΚ κι όχι χωρίς ιδεολογικές εκπτώσεις. Αυτά, όμως, έχει το τέλος τής μεταπολίτευσης, συμπαρασύρει στον πολιτικό θάνατο και το κόμμα που κατ' εξοχήν τη χαρακτήρισε... 

Πικρή και δίκαιη η μοίρα των πραξικοπηματιών και των αποστατών...

Αν ο ένας είναι λίγο ερωτευμένος με τον άλλο κι ο άλλος καθόλου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για έναν ανεπανάληπτο έρωτα που πολλοί θα ζήλευαν. Παρομοίως, αν ένα κόμμα με μικρό ποσοστό ενώσει δυνάμεις με ένα ακόμα μικρότερο το πιθανότερο είναι η πολιτική αριθμητική να μην λειτουργήσει υπέρ τους. Κι αυτό γιατί οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γάμο συμφέροντος- εν προκειμένω για να διασωθούν πολιτικές καριέρες- κι όχι για να διασωθούν οι πολίτες. Αν, άλλωστε, πίστευαν οι πολίτες σε αυτούς δεν θα φρόντιζαν να τους εξαφανίσουν...

Βασική προϋπόθεση για να συγκροτηθεί προοδευτικό λαϊκό μέτωπο είναι να θέλει ο λαός τα κόμματα που θα το συγκροτήσουν. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ωστόσο, έχω δει να συγκροτείται ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά όχι και για να γίνουν ένα κόμμα ή, έστω, συνασπισμός κομμάτων ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά... 

Μόνο κάποια στελέχη όλων των κομμάτων που είτε βρίσκονται εκτός της κομματικής τους γραφειοκρατίας είτε επιζητούν προσωπική σανίδα σωτηρίας αναμοχλεύουν μια αδιέξοδη συζήτηση η οποία είναι κι άκαιρη αφού δεν έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί η ΝΕΑΡ να μην περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί δημοσκοπικά κάτω από το 3%- θα βρεθεί σύντομα- προκειμένου να διαπραγματευτούν τα μεγαλοστελέχη της καλύτερα την προσωπική τους μετεκλογική τύχη; Έτσι κι αλλιώς οι αριστερές, προοδευτικές ιδέες στα χείλη τους μοιάζουν περισσότερο με βρισιές...

Μέσα στον πανικό τους, μάλιστα, κάποιοι θέλουν να προσθέσουν στο δήθεν προοδευτικό τους μέτωπο και το Κίνημα Δημοκρατίας. Ναι, αυτούς που πριν μερικούς μήνες θέλησαν να εξευτελίσουν στο πραξικόπημα του μπουζουξίδικου με την κατηγορία πως είναι δεξιοί και νεοφιλελέδες κι άρα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να σώσουν την παράγκα τους... 

Ό,τι και να κάνουν, ωστόσο, ακόμα κι αν νεκραναστήσουν τον καθηγητή τού Χάρβαρντ για να κάνει αυτά που επί 15 χρόνια και με το λαό στο πλευρό του δεν τόλμησε να πράξει το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Πικρή είναι η μοίρα των αποστατών και των πραξικοπηματιών. Όσο και δίκαιη...