Προσπαθώ τα τελευταία 48ωρα να καταλάβω πώς το ότι κάποιος που έγινε πλούσιος βάζοντας καλάθια σε μια μπασκέτα και τώρα εκπροσωπεί τη χώρα μας στην Ευρωβουλή δεν πειράζει και τόσο πολύ αν γρονθοκοπεί έναν δημοσιογράφο επειδή στο παρελθόν έδωσε ένα μισθό του σε καθαρίστριες ή χρηματοδότησε σχολείο στη φυλακή. Φυσικά και οι δύο αυτές καλές πράξεις- είμαι σίγουρος ότι έχει κάνει κι άλλες- είναι αξιέπαινες και προς μίμηση, όπως και το ότι δεν τις έχουμε συνηθίσει από επαγγελματίες αθλητές που, κατά βάση, ξοδεύουν τα λεφτά τους στα μπουζούκια. Αν, όμως, οι αγαθοεργίες- γιατί περί αυτού πρόκειται αφού ο Ν. Παππάς δεν έχει μοιράσει όλη του την περιουσία στους φτωχούς- μπορούν να ξεπλένουν τα πάντα ας στήσουμε ανδριάντες σε όλη τη χώρα για τους βαρδινογιάννηδες, τους λάτσηδες ή τους νιάρχους...
Κάθε άνθρωπος δικαιούται συγχώρεσης, ουδείς άλλωστε αναμάρτητος, ακόμα κι όταν δεν είναι η πρώτη φορά που ασχημονεί με πράξεις ή με λόγια. Η άσκηση βίας, όμως, ιδίως όταν δεν σχετίζεται με κάποια λαϊκή εξέγερση, είναι ασυγχώρητη. Σε διαφορετική περίπτωση ηρωοποιούμε το νόμο τής ζούγκλας. Ούτε, βεβαίως, έχει καμιά σημασία αν ο θύτης αισθανόταν προσβεβλημένος από το θύμα του και πολύ περισσότερο αν είναι ευρωβουλευτής. Η πράξη τού Παππά θα ήταν απολύτως καταδικαστέα κι αν ασκούσε το οποιοδήποτε άλλο επάγγελμα...
Η ευθύνη τού Αλ. Τσίπρα που τον προόριζε για δήμαρχο Αθηναίων και του Στέφανου Κασσελάκη που τον ήθελε ευρωβουλευτή είναι μεγάλη κι απαράγραπτη. Ο Παππάς, ωστόσο, δεν πήγε στις Βρυξέλλες και στο Στρασβούργο με την ψήφο μόνο του Κασσελάκη, έτσι δεν είναι;
Πήγε γιατί στις ευρωεκλογές όπου το ψηφοδέλτιο είναι ενιαίο σε όλη τη χώρα ψηφίζουμε, κατά βάση, σελέμπριτις. Μήπως ήρθε, συνεπώς, η ώρα μιας σχετικής αναθεώρησης, χωρίς να επανέλθουμε στην κομματική λίστα αλλά με το σπάσιμο των ψηφοδελτίων ανά περιφέρειες, για παράδειγμα, ώστε να παίζεται το ματσάκι πιο τίμια;...