Δεν υπάρχουν αργόμισθοι οσιομάρτυρες της Αριστεράς...

Το ποσοστό τού ΣΥΡΙΖΑ στις ευρωεκλογές θα μπορούσε να είναι υψηλότερο αν, για παράδειγμα, δεν βλέπαμε τον Τάιλερ παντού και πάντοτε ή αν η συζήτηση την τελευταία εβδομάδα δεν περιστρεφόταν γύρω από το πόθεν έσχες τού προέδρου του. Εξαιτίας της απειρίας του, αλλά και του ναρκισσισμού του ο Στέφανος Κασσελάκης έχυσε την καρδάρα με το γάλα που ενδεχομένως να είχε φτάσει ή και ξεπεράσει το 20% κι έτσι σήμερα να μην απασχολούσε κανένα η σύγκλιση των προοδευτικών δυνάμεων, ο Θ. Θεοχαρόπουλος ή ο Γ. Τσίπρας. Νέος είναι, όμως, και μοιάζει, αν μη τι άλλο, να μαθαίνει...

Ποιος πιστεύει, άλλωστε, ότι αν κατά την προεκλογική περίοδο βλέπαμε από το πρωί μέχρι το βράδυ τον Θεοχαρόπουλο, τον Γ. Τσίπρα, τον Γ. Ραγκούση ή τον Χρ. Σπίρτζη ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε σήμερα 30%; Αν αυτά τα πρόσωπα και κάποια άλλα μπορούσαν να του δώσουν αυτή τη δυναμική θα του την είχαν δώσει και το 2023 ή το 2019. Έτσι δεν είναι; Αφήστε που αγγίζει την αυτοταπείνωση να το παίζεις οσιομάρτυρας γιατί σου κόπηκε η αργομισθία σε μια χώρα που τα πιο άξια παιδιά της φεύγουν στο εξωτερικό, αμείβονται με πενταροδεκάρες ή είναι άνεργα...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει δίκιο. Η υπόθεση της ευρύτερης Αριστεράς απαιτεί τον πληθυντικό κι όχι τον ενικό αριθμό. Απαιτεί, ωστόσο, και συγκλίσεις από το πάνω ράφι κι όχι από τα ιστορικά απομεινάρια. Ανθρώπους, δηλαδή, που να σημαίνουν και κάτι για την κοινωνία κι όχι ανακυκλωμένα στελέχη που αν τους βγάλεις από τον κομματικό σωλήνα δεν θα ξέρουν πού πάνε τα τέσσερα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αλέξης μπορεί να παίξει το ρόλο τού μεσολαβητή. Αυτή τη στιγμή, ωστόσο, δεν μπορεί να παίξει κανέναν άλλο ρόλο, όσο κι αν του ζαλίζουν τα αφτιά κόλακες που τον θέλουν ασπίδα υπεράσπισης των δικών τους αναγκών πολιτικής επιβίωσης...