Ο Κ. Μητσοτάκης είναι αυτός που είναι, ένας ξεδιάντροπος δηλαδή πλασιέ των συμφερόντων τής ελίτ, η οποία θέλει να πατήσει πόδι σε όλο και περισσότερους τομείς στους οποίους σήμερα δραστηριοποιείται κυρίως ή αποκλειστικώς το κράτος. Η αλαζονεία του, εξάλλου, από τη βεβαιότητα που του δημιουργούν οι δημοσκοπήσεις ότι θα είναι ο επόμενος πρωθυπουργός τον οδηγεί στο να λέει κι ακρότητες τις οποίες πιστεύει, ενεργοποιώντας και τον κοινωνικό αυτοματισμό- ιδιωτικός τομέας απέναντι στο δημόσιο. Για το ότι, όμως, για παράδειγμα, τα σχολεία, τα πανεπιστήμια ή τα νοσοκομεία μας δεν είναι ακριβώς τα καλύτερα στην Ευρώπη ευθύνονται και κυβερνήσεις οι οποίες στη ρητορική τους κατακεραύνωναν το νεοφιλελευθερισμό, συμπεριλαμβανομένης της σημερινής, οι οποίες όμως στην πράξη υιοθετούσαν τις ιδεοληψίες του ή εξωράιζαν παθογένειες, ανοίγοντας το δρόμο για την υποβάθμιση κρατικών θεσμών και υπηρεσιών...
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις, διόρισε τα δικά του παιδιά, άνοιξε τα μαγαζιά τις Κυριακές κι επιτρέπει στα φέουδα να λειτουργούν σαν να μην ζήσαμε ούτε μία μνημονιακή ημέρα. Ο Αλ. Τσίπρας, ωστόσο, έχει τη μερική δικαιολογία πως εφάρμοσε ένα μνημόνιο- προϊόν ενός επώδυνου συμβιβασμού κι ότι δεν πιστεύει αυτά που ο Κ. Μητσοτάκης ασπάζεται μέχρι κεραίας. Κάθε φορά, εξάλλου, που ο πρόεδρος της ΝΔ ανοίγει το στόμα του και παρασύρεται στο νεοφιλελεύθερο οίστρο του, το κόμμα του χάνει κι από μία ποσοστιαία μονάδα...
Είναι, όμως, αυτό αρκετό ώστε να γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ματς, μαζί με τις παροχές και τον χαρισματικό αρχηγό του; Ενδεχομένως και να ήταν αν ο λαός είχε την ευκαιρία να ξεσπάσει την οργή του απέναντι στον πρωθυπουργό που του έταξε να σκίσει τα μνημόνια κι έφερε άλλο ένα σε κάποια κάλπη που θα είχε στηθεί ένα ή δύο χρόνια νωρίτερα...
Τώρα, όμως, έχει να ψηφίσει σχεδόν τέσσερα χρόνια και δεν έχει μπορέσει να εκφράσει την αγανάκτησή του για τον ηγέτη που του είχε τάξει τον ουρανό με τα άστρα. Κι αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας που παραγνωρίζουν στο Μαξίμου κι ενδεχομένως να τους στοιχίσει ακριβά...
Κι ο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, προχώρησε σε ιδιωτικοποιήσεις, διόρισε τα δικά του παιδιά, άνοιξε τα μαγαζιά τις Κυριακές κι επιτρέπει στα φέουδα να λειτουργούν σαν να μην ζήσαμε ούτε μία μνημονιακή ημέρα. Ο Αλ. Τσίπρας, ωστόσο, έχει τη μερική δικαιολογία πως εφάρμοσε ένα μνημόνιο- προϊόν ενός επώδυνου συμβιβασμού κι ότι δεν πιστεύει αυτά που ο Κ. Μητσοτάκης ασπάζεται μέχρι κεραίας. Κάθε φορά, εξάλλου, που ο πρόεδρος της ΝΔ ανοίγει το στόμα του και παρασύρεται στο νεοφιλελεύθερο οίστρο του, το κόμμα του χάνει κι από μία ποσοστιαία μονάδα...
Είναι, όμως, αυτό αρκετό ώστε να γυρίσει ο ΣΥΡΙΖΑ το ματς, μαζί με τις παροχές και τον χαρισματικό αρχηγό του; Ενδεχομένως και να ήταν αν ο λαός είχε την ευκαιρία να ξεσπάσει την οργή του απέναντι στον πρωθυπουργό που του έταξε να σκίσει τα μνημόνια κι έφερε άλλο ένα σε κάποια κάλπη που θα είχε στηθεί ένα ή δύο χρόνια νωρίτερα...
Τώρα, όμως, έχει να ψηφίσει σχεδόν τέσσερα χρόνια και δεν έχει μπορέσει να εκφράσει την αγανάκτησή του για τον ηγέτη που του είχε τάξει τον ουρανό με τα άστρα. Κι αυτός είναι ένας σημαντικός παράγοντας που παραγνωρίζουν στο Μαξίμου κι ενδεχομένως να τους στοιχίσει ακριβά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου