Αυτά τα βατράχια δικαίως την πληρώνουν από τα βουβάλια...

Όταν ο Αλ. Τσίπρας μάζευε όποιον ξέμπαρκο έβρισκε μπροστά του για να σχηματίσει την Προοδευτική Συμμαχία υποστήριζε πως η αναγκαιότητά της προέκυπτε ως αντίβαρο στην άνοδο του νεοφιλελευθερισμού και της ακροδεξιάς σε Ελλάδα κι Ευρώπη. Δεν είχε άδικο, όσο όμως πλησιάζουμε στις ευρωεκλογές γίνεται όλο και πιο εμφανές ότι στόχος του είναι η διάσωση του ίδιου και του ΣΥΡΙΖΑ- χρησιμοποιεί σπανίως το όνομα του κόμματός του στις προεκλογικές του ομιλίες- και για να το πετύχει είναι πρόθυμος να χρησιμοποιήσει όλα τα μέσα, θεμιτά κι αθέμιτα...

Δεν ευθύνεται, βεβαίως, μόνο ο ίδιος για το ότι δεν συζητάμε καθόλου για το μέλλον τής ΕΕ- δεν είναι, άλλωστε, "σέξι" θέμα-, ωστόσο ευθύνεται κι εκείνος για το ότι ο προεκλογικός λόγος περιστρέφεται γύρω από τη σκανδαλολογία και τις παροχές. Για πρώτη φορά από την ίδρυση της Ενωμένης Ευρώπης κράτος- μέλος της, η Μεγάλη Βρετανία, βρίσκεται στα πρόθυρα αποχώρησης, για πρώτη φορά μετά από τη μεταπολίτευση έχουμε την ευκαιρία να κάνουμε ένα υγιές restart και στην οικονομία μας, αλλά εμείς συζητάμε για το ύφος Πολάκη, το κότερο Τσίπρα και για το αν ο Κ. Μητσοτάκης θα γκαντεμιάσει την αγαπημένη του Λίβερπουλ, που, μεταξύ μας, το εύχομαι...

Δεν τρέφω καμία αυταπάτη πως ό,τι δεν συζητήθηκε τις προηγούμενες εβδομάδες θα συζητηθεί την τελευταία προεκλογική. Αντιθέτως, θα γίνουμε μάρτυρες ενός πολέμου μέχρις εσχάτων προκειμένου ο νέος διπολισμός να ενισχύσει και να παγιοποιήσει την θέση του, με τους μικρότερους παίκτες να συνθλίβονται από τη λασπομαχία των βουβαλιών. Τα βατραχάκια, όμως, συνθλίβονται και λόγω τής δικής τους ανικανότητας να αρθρώσουν έναν πειστικό εναλλακτικό λόγο, αφού επιχειρηματολογούν με όρους και πρόσωπα του χθες για ένα μέλλον σε ένα πολύ διαφορετικό περιβάλλον...