Φρέσκα σταφύλια τον Γενάρη...

Ακούω από τώρα την ηχώ τού πεσμένου στο γκρεμό Σ. Φάμελλου να λέει "ναι, αλλά επέστρεψα την αξιοπιστία στην Κουμουνδούρου". Μόνο που ο καλύτερος κριτής για το αν συνέβη πράγματι αυτό δεν είναι ο καθρέφτης μας αλλά ο λαός. 

Κι ο λαός ήδη δίνει στο ΣΥΡΙΖΑ, στις δημοσκοπήσεις τουλάχιστον, ποσοστά κάτω τού 3% τα οποία θεωρείται πολύ δύσκολο ως αδύνατο να αβγατίσουν ακόμα κι αν προχωρήσει η αναπόφευκτη ένωση με τη Νέα Αριστερά. Για την ιστορία, υπενθυμίζω ότι ο "αναξιόπιστος" ΣΥΡΙΖΑ βρισκόταν στο 15% και στη δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές του 2024...

Την ίδια ώρα, η ανακοίνωση του Επιστημονικού Συμβουλίου του Ινστιτούτου Τσίπρα- πόσο βαρύγδουπα ντύνουμε το τίποτα για να ακούγεται σπουδαίο- επιβεβαιώνει την απουσία διάθεσης της πραγματικής κοινωνίας να ασχοληθεί με τα κοινά. Εκτός αν θεωρήσουμε αντιπροσωπευτικό της δείγμα ανθρώπους που επιβραβεύτηκαν για τον κομβικό τους ρόλο σε ένα πραξικόπημα ή ξεθωριασμένα στελέχη μιας προ δεκαετίας κυβέρνησης που έχουν τόση σχέση με την Αριστερά όση κι ο Γ. Στουρνάρας με το σοσιαλισμό. Για τον οποίο, άλλωστε, όλοι παλεύουμε, έστω κι αν τον αποκαλούμε πλέον δημοκρατικό καπιταλισμό για να μην ενοχλούνται οι ολιγάρχες νεόκοποι φίλοι μας...

Όπως κι αν έχει, όλα αυτά είναι τόσο φρέσκα όσο τα σταφύλια τον Γενάρη. Κι αργά ή γρήγορα, λιγότερο ή περισσότερο επώδυνα θα το αντιληφθούν κι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο Αλ. Τσίπρας είναι ο ίδιος επαναστάτης τού 2015, απλώς πιο ώριμος και με περισσότερες εμπειρίες. Σε αυτούς τους ονειροπόλους στηρίζεται σήμερα για να πιάσει ένα δημοσκοπικό 10%, αφού οι κεντρώοι δεν τον εμπιστεύονται ή και τον αντιπαθούν. Αυτοί είναι και οι πρώτοι που θα πέσουν από τα σύννεφα όταν καταλάβουν ότι οι νέες θάλασσες στις οποίες θέλει να τους παρασύρει είναι ο δικός του βάλτος στον οποίο τον οδήγησε η ματαιοδοξία του...

  

Ναι, να πάει το όριο εισόδου στο 5% για να μην γίνουμε Βαϊμάρη...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν έχει εργαλειοποιήσει τον πατριωτισμό μόνο ως τελευταίο καταφύγιο, κατά τη γνωστή ρήση. Στην πραγματικότητα το έχει κάνει από την εποχή που ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης κι έπαιζε παιχνιδάκια με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Θα ήταν, μάλιστα, αστείο αν δεν ήταν προδοτικό: ο πρωθυπουργός που έχει συμφωνήσει μόνος του με τον Τ. Ερντογάν για τη μοιρασιά τού Αιγαίου να στέλνει τον αναρίθμητο στρατό των τρολ του να κοπιάρει τον Ντ. Τραμπ ακόμα και στη φρασεολογία για έναν εθνικισμό που μπάζει από παντού απληστία...

 Όπως είναι, όμως, λογικό η πιστή αντιγραφή, όταν δεν προσαρμόζεται στα διαφορετικά δεδομένα κάθε χώρας, κάποιες φορές οδηγεί στα ακριβώς αντίθετα από τα επιδιωκόμενα αποτελέσματα. Στις ΗΠΑ, για παράδειγμα, το να χαρακτηρίζεις δημοσίως έναν άνθρωπο κακό και υστερικό, όπως αρκετές φορές κάνει ο πρόεδρός τους, μπορεί να έχει και το γούστο του. Όταν, όμως, ο Αδ. Γεωργιάδης χρησιμοποιεί τα ίδια επίθετα για την Ζ. Κωνσταντοπούλου τότε η χυδαιότητα συμπεριλαμβάνει κι έναν αδιόρατο για τον ίδιο τον εκφορέα της αυτοσαρκασμό...

Το υποθέταμε από το βράδυ των εκλογών τού Ιουνίου του 2023 πόσο δυσλειτουργική θα ήταν η μόλις εκλεγείσα τότε Βουλή με τόσους πολλούς αρχηγίσκους κι αυτό αποδείχθηκε στην πορεία. Συνεπώς δεν με βρίσκει αντίθετο μια αύξηση του ορίου εισόδου στο Κοινοβούλιο στο 5%, χωρίς όμως το μπόνους εδρών για το πρώτο κόμμα το οποίο είναι και η επιτομή τής ληστείας τής λαϊκής ψήφου. Η Ελλάδα το τελευταίο που έχει ανάγκη είναι μια επανάληψη της αυτοκαταστροφικής Δημοκρατίας τής Βαϊμάρης στο όνομα μιας απλής αναλογικής που έχει αρκετές φορές αποδείξει το κομματικό της σύστημα ότι δεν έχει την ωριμότητα για να διαχειριστεί επ' εθνική ωφελεία... 

Το να είσαι Αριστερός σήμερα σημαίνει ότι δεν ξέρεις το λαό σου...

Ο Ανδρ. Δρυμιώτης και τα υπόλοιπα μαντρόσκυλα του καταρρέοντος καθεστώτος κάνουν τη δουλειά τους: στιγματίζουν και διαιρούν ώστε ο προστάτης τους να κυβερνά για πάντα. Όσο, όμως, και να το προσπαθούν, αυτό δεν πρόκειται να συμβεί... 

Ο Κ. Μητσοτάκης είναι ήδη ένας "κουτσός" πρωθυπουργός ο οποίος χάνει γοργά και την υποστήριξη του κόμματός του. Όσο για την κοινωνική πλειονότητα, αυτή εδώ και πολύ καιρό αναζητά τον αντικαταστάτη του...

Για να μπορούν, όμως, να γίνονται έστω ανεκτές δηλώσεις τού τύπου "το να είσαι Αριστερός σημαίνει ότι δεν αγαπάς την Ελλάδα" και το ημερολόγιο να μην γράφει 1950, 1960, 1970 ή και 1980 η ευθύνη και της ίδιας τής Αριστεράς είναι πολύ μεγάλη. Όπως είναι μεγάλες και οι ευθύνες τής woke ατζέντας με τις δικές της υπερβολές για το ότι ο δικαιωματισμός για πολλούς θεωρείται ασθένεια. Αντιλήψεις όπως ότι το "Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του", "δεν υπήρξε γενοκτονία των Ποντίων" ή πως "οι φοιτητές πρέπει να αποκαλούνται τα φοιτητά" έχουν δώσει πάτημα στους φύσει μισαλλόδοξους να διαδώσουν την αρρώστια τους και στον μέσο νοικοκυραίο...

Ακόμα και η πολυφορεμένη χρήση τού όρου "κυρ Παντελήδες" από τους "νόμιμους ιδιοκτήτες τής Αριστεράς" είναι βέβαιο ότι δεν οδηγεί στην απολουμπενοποίηση των μαζών. Μάλλον το αντίθετο συμβαίνει, τις σπρώχνει στην αγκαλιά των πιο ακραίων ιδεών. Και ύστερα η Αριστερά αναρωτιέται γιατί της έχει γυρίσει την πλάτη και η εργατική τάξη... 

Όχι, ο λαός δεν είναι άγιος, όπως τον θέλει η αριστερή ορθοδοξία. Δεν είναι, όμως, και κοπάδι το οποίο αν δεν έρχεται προς το μέρος μας είναι δική του ευθύνη κι όχι και δική μας. Αφήστε που οι τελευταίοι που μπορούν να τον πείσουν για τα δίκια τής Αριστεράς είναι όσοι την εξευτέλισαν την τελευταία δεκαετία με τις πράξεις τους και τώρα την έχουν εγκαταλείψει γιατί δεν ταιριάζει με το rebrabnding τους... 

Ο "τυφώνας Μαρία" κάνει όλα τα υπόλοιπα ασήμαντα...

Δεν έχω καλά νέα για το κόμμα που αποφάσισε να προσχωρήσει σε ένα άτομο. Το άτομο δεν φαίνεται να επιθυμεί την προσχώρηση του κόμματος παρά μόνο πολύ λίγων εξ αυτών και οι οποίοι θα βρίσκονται πίσω από την κουρτίνα για να μην τρομάζουν τον κόσμο. Οι υπόλοιποι θα πρέπει να βρουν πώς θα επιβιώσουν με τις δικές τους δυνάμεις, οι οποίες είναι κι ελάχιστες. Θα κρατήσουν για αρχηγό τον Σωκράτη που σιγοπίνει το κώνειο; 

Θα τον καθαιρέσουν- έχουν το know how- για να κάνουν αρχηγό τον αψύ Κρητικό, ο οποίος τουλάχιστον δεν είναι άχρωμος, άοσμος κι άγευστος, αν και κουτσαβάκης; Θα ενωθούν κομμάτια τού ΣΥΡΙΖΑ και της Νέας Αριστεράς μήπως και φτάσουν το 3%; Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης πάει το όριο στο 5% ζήτω που καήκανε...

Τίποτα από όλα αυτά, πάντως, δεν θα έχει νόημα- συμπεριλαμβανομένου τού rebranding- αν η Μαρία Καρυστιανού κάνει κόμμα, αφού θα τους πάρει όλους στην αντιπολίτευση παραμάζωμα, αριστερούς, δεξιούς και κεντρώους. Οι πολίτες είναι εξοργισμένοι και δεν βλέπουν κανένα κόμμα από τα σημερινά να αντιλαμβάνεται το μέγεθος της οργής τους. Γι' αυτό και πολύ πρόθυμα θα στοιχηθούν πίσω από μια γυναίκα- σύμβολο για τον αγώνα της για δικαιοσύνη...

Φυσικά αν η Καρυστιανού αποφασίσει να προχωρήσει στο επόμενο βήμα θα κριθεί και για πολλά άλλα πράγματα, πέρα από τα Τέμπη. Σε προσωπικό επίπεδο δεν θα μπορούσα, για παράδειγμα, να στηρίξω ένα συντηρητικό κόμμα στελεχωμένο από κατά βάση δεξιούς και φθαρμένους πολιτικούς το οποίο δεν θα έχει και πολλά να μου πει για το πώς θα πορευτεί η χώρα στο μέλλον. Αλίμονο, όμως, αν δεν έβλεπα το ρεύμα που έχει η Καρυστιανού στην κοινωνία, το μόνο πραγματικό ρεύμα αυτή τη στιγμή που δεν βασίζεται σε ολιγάρχες και προέρχεται πράγματι από τα κάτω... 

Η νέα μεταπολίτευση δεν αναζητά έναν λιγότερο διεφθαρμένο Μητσοτάκη...

Λίγοι αμφιβάλλουν και στο εσωτερικό τής ΝΔ πως το κόμμα θα πάει καλύτερα στις εκλογές με πρόεδρο τον Ν. Δένδια. Όπως και λίγοι αμφισβητούν την εκτίμηση πως ο Κ. Μητσοτάκης είναι τελειωμένος και πολύ δύσκολα θα τα καταφέρει να φτάσει μέχρι την άνοιξη του 2027, όταν και προγραμματίζει να στήσει κάλπες. Η δυσωδία που βγαίνει από τα έγκατα του νεοδημοκρατικού κυβερνητισμού, τα σκάνδαλα και τις εθνικές υποχωρήσεις θυμίζει πολύ τις τελευταίες ημέρες τής Πομπηίας, το 1989 για τον Ανδρ. Παπανδρέου και το 2004 για τον Κ. Σημίτη...

Λίγοι, επίσης, εκτιμούν πως ο Δένδιας δεν θα ήταν πιο έντιμος πρωθυπουργός από τον Μητσοτάκη, ο οποίος δεν είναι άλλωστε όργανο της ολιγαρχίας αλλά κι ο ίδιος κομμάτι της που κάνει τις δικές του μπίζνες. Αυτό είναι, ωστόσο, το ζητούμενο; Να αντικατασταθεί κάποιος που αυτονομήθηκε από τους υπόλοιπους ολιγάρχες από κάποιον που είναι ο εκλεκτός τους; Τι θα αλλάξει προς το προοδευτικότερο και δικαιότερο σε αυτήν τη χώρα από μια συστημική εναλλαγή που ίσως να είναι λιγότερο διεφθαρμένη αλλά σε καμία περίπτωση επαναστατική;...

Η Ελλάδα βρίσκεται λίγο πριν μια νέα μεταπολίτευση, η οποία εύχομαι να φτάσει χωρίς να έχει προηγηθεί μια κυπριακή ή άλλη εθνική τραγωδία, όπως συνέβη το 1974. Σε αυτή τη νέα εποχή, συνεπώς, δυσκολεύομαι να βρω θέση για τα κόμματα της προηγούμενης. Προφανώς και θα υπάρχει ένας κεντροδεξιός κι ένας κεντροαριστερός πόλος αλλά ιδίως στην εποχή τής παρακμής των ιδεολογικών πρακτικών είναι κυρίως τα πρόσωπα που θα μπορέσουν είτε να εγγυηθούν το μέλλον είτε να το διακινδυνεύσουν... 

Φυσικά και κατά την προηγούμενη πεντηκονταετία βρήκαν και πρωταγωνιστική θέση πολιτικοί που είχαν σημαδέψει και την προδικτατορική περίοδο. Το κατάφεραν, ωστόσο, έχοντας στο οπλοστάσιό τους πειστικά νέα αφηγήματα και νέα πρόσωπα για να τα εφαρμόσουν. Σε καμία περίπτωση, πάντως, δεν το πέτυχαν κυκλοφορώντας απομνημονεύματα αγιοποίησης του πρότερου εαυτού τους που δεν τα πιστεύουν ούτε οι ίδιοι αλλιώς δεν θα τον μασκάρευαν... 

 

  

Οι Αμερικάνοι δεν είναι πλέον φονιάδες, είναι φίλοι μας...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που εκτιμούν πως οι εγχώριες πολιτικές εξελίξεις θα περάσουν και μέσα από το Λευκό Οίκο του Ντ. Τραμπ. Κάποιοι μπορεί να πούνε πως μια τέτοια σκέψη είναι κατάλοιπο προηγούμενων σκοτεινών δεκαετιών, όταν πρωθυπουργούς διόριζε η Ουάσιγκτον κι όχι ο ελληνικός λαός. 

Δεν προκύπτει πως η νέα πρέσβης των ΗΠΑ θα ορίσει τον νέο επικεφαλής τής ελληνικής κυβέρνησης, σαν άλλος Πιουριφόι. Δεν αποκλείεται, ωστόσο, τα ελληνοτουρκικά να κρίνουν πολλά, όπως και το χρόνο των εκλογών...

Θρυαλλίδα είναι πιθανό να αποτελέσει η φόρα Τραμπ, μετά τη Μέση Ανατολή κι ενδεχομένως το ουκρανικό, να φέρει στο ίδιο τραπέζι Ελλάδα και Τουρκία για να επιλύσουν τις συνοριακές τους διαφορές. Κι επειδή ο Αλ. Τσίπρας από το "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" έχει περάσει στο "οι Αμερικανοί είναι φίλοι μας" έσπευσε να δημοσιεύσει σχετικό άρθρο στην εφημερίδα που διευθύνει ο Αλ. Παπαχελάς και η οποία βλέπει διαχρονικά με φιλία την άλλη όχθη τού Ατλαντικού. Το καλό rebranding, άλλωστε, θέλει και καλές δημόσιες σχέσεις και με την υπερδύναμη...

Κανείς δεν θα έπρεπε να είναι αντίθετος σε μια συμφωνία με την Τουρκία. Για να μπορέσει, όμως, να είναι δίκαιη και βιώσιμη πρέπει να έχει και τη στήριξη του συνόλου τού κοινοβουλευτικού, τουλάχιστον, κομματικού συστήματος. Αυτό προϋποθέτει συμφωνία πολιτικών αρχηγών, εθνική συνεννόηση και διπλωματική συνεργασία. Πόσο πιθανό είναι, όμως, να δούμε κάτι τέτοιο, ιδίως όσο πλησιάζουν οι εκλογές; Γι' αυτό και καλοδεχούμενη η όποια πρωτοβουλία τού Αμερικανού προέδρου, ωστόσο τον Κ. Μητσοτάκη δυσκολεύομαι να τον εμπιστευτώ να κλείσει μόνος του μια συμφωνία που θα είναι εθνικώς επωφελής. Πώς να συμβεί αυτό όταν δεν θα είναι προτεραιότητά του;...   

Στο Μαξίμου όχι, στο Ειδικό Δικαστήριο ίσως...

Δεν θα προσβάλω τη νοημοσύνη σας επιχειρώντας να εξηγήσω γιατί η κυβερνητική τροπολογία για τον Άγνωστο Στρατιώτη αποτέλεσε ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα ενός υπό κατάρρευση πρωθυπουργού. Όταν υποτίθεται πως επιλύεις ένα πρόβλημα που ποτέ δεν υπήρξε- κανένας και ποτέ δεν βανδάλισε το Μνημείο- είναι προφανές ότι απαντάς σε πολλά ερωτήματα και, πάντως, σίγουρα όχι στην προστασία τού κενοταφίου. Το ότι, όμως, η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση έδωσε την ευκαιρία για μια ακόμα φορά στον Κ. Μητσοτάκη να κάνει ένα σόου σταθερότητας κι εθνικής ενότητας είναι μια ακόμα επιβεβαίωση της δικής της ανικανότητας να αντιμετωπίσει τη φαυλοκρατία...

Όπως κι αν έχει, ο Μητσοτάκης δεν πρόκειται να είναι πρωθυπουργός μετά τις επόμενες εκλογές, ιδίως αν ο Αντ, Σαμαράς προχωρήσει στην ίδρυση κόμματος. Δεν ξέρω αν ο επικεφαλής τής κυβέρνησης θα προέρχεται από τη ΝΔ ή από κάποιο άλλο κόμμα ή θα είναι εξωκοινοβουλευτικός, αλλά τα επόμενα χρόνια αυτό που θα απασχολεί τον σημερινό πρωθυπουργό θα είναι πώς θα αποφύγει το Ειδικό Δικαστήριο. Κι αν με ρωτήσετε για ποια αδικήματα, θα σας απαντήσω "ξέρει αυτός πολύ καλύτερα από όλους μας. Και για πράγματα που ακόμα δεν ξέρουμε"...

Είναι πιο εύκολο να προβλέψεις τα νούμερα του τζόκερ από το ποιοι θα αποτελούν την επόμενη κυβέρνηση. Θα καλούσα, μάλιστα, όσους προεξοφλούν συγκυβερνήσεις κομμάτων να μην είναι σίγουροι ούτε για τα κόμματα ούτε για τα πρόσωπα που θα την αποτελούν. Υπάρχει, άλλωστε, ένας πολύ κομβικός παράγοντας που θα έχει μεσολαβήσει κι αυτός δεν είναι άλλος από τον κυρίαρχο λαό. Αυτός είναι που στο τέλος θα βάλει κάθε κατεργάρη στον πάγκο του... 

  

 

Τα νεκροταφεία είναι γεμάτα μεγαλοφυΐες που δεν έγιναν ποτέ πρωθυπουργοί...

Η ευφυΐα είναι προτέρημα, αλλά είναι και δίκοπο μαχαίρι. Από τη μία σε βοηθά να αντιλαμβάνεσαι γρήγορα καταστάσεις και να λαμβάνεις τις ορθότερες αποφάσεις, από την άλλη ωστόσο γεννά και μια αλαζονεία που γίνεται αντίβαρο στην ορθή κρίση. Σε ακραίες μορφές, μάλιστα, καταλήγει σε μειονέκτημα όταν αρχίζεις να πιστεύεις ότι κανείς άλλος δεν μπορεί να συνεισφέρει κάτι θετικό γιατί όλοι υπολείπονται από σένα σε νιονιό. Άλλοι το λένε αλαζονεία τής ευφυΐας, κάποιοι το αποκαλούν και ναρκισσισμό...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι ευφυής. Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολύ ευφυής και δεν αποκλείεται κάποια ημέρα να γίνει πρωθυπουργός. Από την πολιτική ζωή τής χώρας, ωστόσο, πέρασαν κι άλλοι ευφυείς πολιτικοί οι οποίοι δεν κατάφεραν ποτέ να κερδίσουν εκλογές ή να αναρριχηθούν με άλλον τρόπο σε αυτό το αξίωμα. 

Κατά συνέπεια, η ευφυΐα είναι σαφώς χρήσιμη, δεν αρκεί από μόνη της όμως για να γίνεις πραγματικός ηγέτης. Οι πραγματικοί ηγέτες δεν τα ξέρουν όλα, επιλέγουν συνεργάτες που μπορούν να τους κοιτάξουν στα μάτια σε γνώσεις και ικανότητες και τους οποίους ακούνε, επιβάλλονται όχι μόνο με την πυγμή αλλά και με τη διπλωματία και, κυρίως, διορθώνουν τα λάθη τους ώστε να μην τα επαναλαμβάνουν. Με λίγα λόγια, ο Κασσελάκης έχει πολλά να μάθει ακόμα...

Στο Κίνημα Δημοκρατίας μαίνεται εδώ και πολύ καιρό ένας εμφύλιος ο οποίος δεν έχει ιδεολογικά- πολιτικά χαρακτηριστικά- η τελευταία σχετική αντιπαράθεση αφορούσε την ένταξη στους Ευρωπαίους Δημοκράτες- αλλά ξεκαθαρίσματος προσωπικών λογαριασμών. Έχουν στηθεί βιλαέτια, έχουν βγει γάντια και οι μπουνιές πέφτουν γυμνές κι ορισμένες φορές και κάτω από τη μέση. Σε αυτό τον πόλεμο φατριών δεν υπάρχουν μόνο αθώοι ούτε μόνο ένοχοι. Οι περισσότεροι θέλουν και κάτι, το οποίο τις πιο πολλές φορές δεν έχει καμία σχέση με προσφορά αλλά κυρίως με προσωπικό βόλεμα ή των κολλητών τους...

Η άμεση δημοκρατία είναι ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα σε μια χώρα που είναι εθισμένη στη φεουδαρχία. Όταν, όμως, έχεις επιλέξει να πορευτείς με αυτό το όχημα- πολλώ δε μάλλον όταν έχεις πέσει ο ίδιος θύμα αντιδημοκρατικών διαδικασιών- τότε δεν μπορείς να επιλέγεις να την επικαλείσαι και να την υλοποιείς μόνο όταν σε βολεύει. 

Πράγματι, για παράδειγμα, το καταστατικό τού Κινήματος Δημοκρατίας είναι ελλιπές, δυσλειτουργικό και σε αρκετά σημεία παρωχημένο. Αν δεν σου αρέσει, όμως, το αλλάζεις, δεν το παραβιάζεις. Κι αν δεν σου αρέσουν οι συνεργάτες σου, τους αλλάζεις, δεν τους θες μόνο για χειροκροτητές τής μεγαλοφυΐας σου. Κι αν δεν σου αρέσουν τα στελέχη σου, αναζητάς άλλα καλύτερα, αλλά ούτε πετάς στον κάλαθο των αχρήστων τα σημερινά ούτε τα αφήνεις χωρίς συγκεκριμένες αρμοδιότητες κι άρα ευθύνες λογοδοσίας...

Οι σπουδαίοι ποδοσφαιριστές σπανίως γίνονται πολύ καλοί προπονητές. Ο εγωισμός τους είναι πολύ μεγάλος για να είναι σε θέση να μπαίνουν στα παπούτσια νεαρών ποδοσφαιριστών οι οποίοι στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν τα ίδια χαρίσματα με εκείνους. Γι' αυτό και σπουδαίοι προπονητές δεν είναι απαραιτήτως οι ευφυέστεροι αλλά εκείνοι που γνωρίζουν πώς να αξιοποιούν στο έπακρο τις δυνατότητες των παικτών τους. Κρατώντας τις ισορροπίες ανάμεσα στην πειθώ και στην επιβολή, στο μαστίγιο και στο καρότο, στον παρορμητισμό και στον έλεγχο των συναισθημάτων... 

Ο Κασσελάκης, συνεπώς, μπορεί κάποια ημέρα να γίνει πολύ καλός προπονητής κι άσος στη διαχείριση κρίσεων. Διαθέτει σίγουρα τις ικανότητες για να το πετύχει. Όποιος, όμως, του λέει πως είναι έτοιμος και τώρα για να κυβερνήσει είτε δεν τον συμβουλεύει σωστά είτε δεν επιθυμεί να τον δει ποτέ πρωθυπουργό...    

    

   

Να τρώτε το λουκάνικο που σας πειράζει λιγότερο το στομάχι...

Εργάζονται ή προσφέρουν εθελοντική εργασία για κόμματα κι άνθρωποι με αξία κι αξίες. Έχω γνωρίσει αρκετούς από αυτούς και μπορώ να το πιστοποιήσω. Φοβάμαι, όμως, πως δεν είναι εκείνοι που δίνουν τη γενική εικόνα για το πώς λειτουργούν σήμερα οι παρατάξεις στη χώρα μας. Αντιθέτως, αυτή δίνεται κατά βάση από ανθρώπους που είναι εθισμένοι στην ίντριγκα, στην καμαρίλα, στο κουτσομπολιό και στη μεγέθυνση του τίποτα σε σοβαρό...

Στις επόμενες εκλογές οι περισσότεροι εκτιμούν πως η αποχή θα σπάσει κάθε προηγούμενο αρνητικό ρεκόρ. Όταν το γενικό αίσθημα είναι πως "όλοι ίδιοι είναι, ακόμα κι αυτοί που θεωρήσαμε πως ήταν διαφορετικοί" μόνο έκπληξη δεν θα προκαλέσει μια τέτοια εξέλιξη... 

Κι αν περιμένετε από τον γράφοντα κάποιο κείμενο υπέρ τής συμμετοχής δεν θα το διαβάσετε. Λυπάμαι, αλλά γνωρίζοντας πώς γίνονται τα λουκάνικα δεν μπορώ να σας προσκαλέσω σε κάποια δοκιμή τους. Φάτε αυτό που σας πειράζει λιγότερο το στομάχι, αυτή είναι η μόνη έντιμη συμβουλή που μπορώ να σας δώσω...

"Μα, πώς είσαι τόσο απόλυτος; Δεν υπάρχουν και κάποιοι νέοι, άφθαρτοι πολιτικοί, με ένσημα στην πραγματική οικονομία κι όχι στον κομματικό σωλήνα που μπορούν να κάνουν τη διαφορά"; Η απορία σας είναι εύλογη. 

Θα σας στενοχωρήσω, όμως, και πάλι: ένας κούκος, όσο χαρισματικός κι αν είναι, δεν μπορεί να φέρει την άνοιξη. Ιδίως όταν ο μηχανισμός του είναι σάπιος, κυρίως στην ψυχή. Ο ένας κοιτάζει να βγάλει το μάτι τού άλλου με κάθε ευκαιρία, ομάδες κι ομαδούλες ανταγωνίζονται ποια είναι καλύτερη από την άλλη στα πισώπλατα μαχαιρώματα, νυν που θέλουν να γίνουν πρώην και πρώην που θέλουν να ξαναγίνουν νυν, ο αυριανισμός στο επίκεντρο και η ιδεολογία και η παραγωγή πολιτικών στο περιθώριο...    

Μπορείτε, συνεπώς, να συνεχίσετε την επανάσταση χωρίς εμένα. Φτάστε το ξεκατίνιασμα μέχρι τον πάτο τού βαρελιού, την ιουδαιοχριστιανική ηθική τού μέσου όρου ως την απόλυτη υποκρισία της, την αρχομανία σας μέχρι την οριστική της ταύτιση με την πιο γελοία ματαιοδοξία. Αν με αναζητήσετε, θα βρίσκομαι πάντα εκεί που οι επαναστάσεις γεννιούνται, ποτέ εκεί που μετατρέπονται σε χλεύη των ηττημένων...  

 

Την ίδια στιγμή που ο Τσίπρας δεν κατέστη αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ έπεφτε νεκρός...

Την ίδια στιγμή που ο Σωκράτης που σιγοπίνει το κώνειο, οι βουλευτές και τα στελέχη τού κόμματός του ξεστόμισαν πως ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι αντίπαλος ο ΣΥΡΙΖΑ έπεφτε νεκρός. Όταν αντί να περιχαρακώνεις το χώρο σου εσύ λες στους ψηφοφόρους σου επί της ουσίας "πήγαινε κι αλλού αν θες" ο ψηφοφόρος θα το σκεφτεί πολύ σοβαρά να πάει. Ιδίως αν στο "αλλού" βρίσκεται ένας σαφώς πιο χαρισματικός πολιτικός από τον Φάμελλο...

Στην πραγματικότητα, ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ με το να μην βάλει απέναντί του τον Τσίπρα επέλεξε να διατηρήσει αυτή του την ιδιότητα για λίγους μήνες ακόμα γιατί σε διαφορετική περίπτωση θα έχανε νωρίτερα την Κοινοβουλευτική του Ομάδα. Φαίνεται πως ακόμα κι ο ίδιος δεν πιστεύει ότι μπορεί να διατηρήσει το ΣΥΡΙΖΑ στη Βουλή ώστε να δώσει τη μάχη κι ό,τι βγει. Έριξε λευκή πετσέτα κι απλώς ευελπιστεί πως ο μεσσίας που δεν του αρέσει να τον αποκαλούν μεσσία θα περιμαζέψει και το δικό του ναυάγιο...

Όπως κι αν έχει, ο Τσίπρας δεν πρόκειται ποτέ να ξεπεράσει- ακόμα και στις πρώτες δημοσκοπήσεις στις οποίες θα καταγραφεί το όποιο κόμμα του- το 17,85% του Ιουνίου του 2023 το οποίο έχει διασπαρεί σε πολλές κατευθύνσεις. Ούτε έχει τη δυνατότητα να περιμένει μέχρι την άνοιξη για να γνωστοποιήσει τις προθέσεις του, ανεξαρτήτως πότε θα γίνουν εκλογές. 

Το μεσοδιάστημα δεν μπορεί να γεμίσει ούτε με ανακοινώσεις επιστημονικών συμβουλίων ούτε με συνεντεύξεις σε φιλικά μέσα ούτε με βιβλία ούτε με περιοδείες. Κι όπως αναγκάστηκε να επισπεύσει σε σχέση με το αρχικό πλάνο την παραίτησή του από την Κ.Ο. το ίδιο θα αναγκαστεί να πράξει και με το κόμμα. Αν του έχει απομείνει έστω κι ένας συνεργάτης με λίγο πολιτικό μυαλό στο κεφάλι του...

 

Κι εγώ την Κεραμέως θα έπαιρνα για δικηγόρο...

Το επιχείρημα που χρησιμοποιούσε το 2019 η Ν. Κεραμέως για τη μη ίδρυση Νομικής Σχολής στην Πάτρα, ο υπερκορεσμός δηλαδή στην παραγωγή δικηγόρων, ήταν λογικό, αν και η πολιτεία πρέπει να δίνει τη δυνατότητα σε όλο και περισσότερους μαθητές να ακολουθούν τα όνειρά τους. Ύστερα, όμως, από έξι χρόνια και την ίδρυση ιδιωτικών Νομικών το αφήγημα άλλαξε. Τώρα δεν μας πειράζει να βγάζουμε δικηγόρους με τη σέσουλα, αρκεί να λειτουργεί ο ανταγωνισμός δημόσιου και ιδιωτικού τομέα...

Δεν στέκομαι, ωστόσο, στο ότι όποιος αλλάζει επιχειρήματα για τα ίδια θέματα μάλλον αντιλαμβάνεται την αδυναμία των προηγούμενων κι αναζητά διαφυγή σε νέα μυθεύματα. Αναρωτιέμαι, όμως, για ποιο σοβαρό ανταγωνισμό μιλάμε όταν μια ματιά να ρίξει κάποιος που σπουδάζει ή έχει σπουδάσει στις Νομικές Σχολές της Αθήνας, της Θεσσαλονίκης και της Κομοτηνής στα προγράμματα σπουδών των ιδιωτικών ΙΕΚ που βαφτίστηκαν πανεπιστήμια καταλαβαίνει αμέσως το μέγεθος της εξαπάτησης. 

Μαθήματα που θα ταίριαζαν σε ένα διήμερο συνέδριο ευζωίας σε κάποιο κοσμοπολίτικο νησί εξομοιώνονται με μαθήματα εφάμιλλα του Συνταγματικού, του Ποινικού και του Αστικού Δικαίου τα οποία διδάσκονται από κορυφαίους πανεπιστημιακούς. Για να μην αναφερθώ στις εγκαταστάσεις ή στους καθηγητές- τους περισσότερους τουλάχιστον- που θα διδάξουν αυτά τα "μαθήματα" στα ιδιωτικά ΙΕΚ...

Δεν είναι τυχαίο πως η παράδοση της παιδείας στους σχολάρχες και των εργαζόμενων στους εργοδότες έχουν και την υπογραφή τής Ν. Κεραμέως, στην οποία πιστώνω ότι είναι μια πολύ καλή δικηγόρος: μπορεί να κάνει το μαύρο να φαίνεται άσπρο και να μοιάζει σαν να έχει όλα τα δίκια με το μέρος της. Η πρώην υπουργός Παιδείας και νυν Εργασίας είναι πραγματικό asset για τον Κ. Μητσοτάκη. Ποιος ξέρει, ίσως αύριο μεθαύριο να την χρειαστεί και σε προσωπικό επίπεδο αν η μπόχα από τα σκάνδαλα της κυβέρνησής του θα είναι αδύνατο να πνιγεί ακόμα κι από τους αρμούς τής εξουσίας που ελέγχει σε πολύ μεγάλο βαθμό...

  

  

Πού να κάνεις επανάσταση ύστερα από 13 ώρες στο μαγκανοπήγαδο;...

Οι βουλευτές τής ΝΔ που θα ψηφίσουν το 13ωρο οφείλουν πρώτοι από όλους να συμμορφωθούν για να δώσουν το καλό παράδειγμα: να βρίσκονται, δηλαδή, στη Βουλή πέντε ημέρες την εβδομάδα- και Σάββατα αν χρειάζεται- από τις εννέα το πρωί μέχρι τις δέκα το βράδυ. Φυσικά στο ωράριό τους δεν θα συμπεριλαμβάνονται ο χρόνος που απαιτείται για να πάνε και να φύγουν από το Κοινοβούλιο με κρατικό αυτοκίνητο που οδηγεί ο αστυνομικός τους ούτε η παρουσία τους στο κυλικείο ή στο εντευκτήριο. Ας τα δοκιμάσουν όλα αυτά για μια εβδομάδα κι αν μετά θα έχουν μετανιώσει για την επιλογή τους να προσθέσουν ένα ακόμα λιθαράκι στον εργασιακό μεσαίωνα μπορούν και να ζητήσουν την αναίρεση του νέου εκτρώματος Κεραμέως για χάρη των μεγαλοεργοδοτών στον τουρισμό και στον επισιτισμό...

Και στα εργασιακά το καθεστώς Μητσοτάκη επιβάλλει το δόγμα τού σοκ. Κανείς δεν κατάλαβε πότε περάσαμε από το δεκάωρο για να μαζεύουμε ελιές, όπως έλεγε ο Κ. Χατζηδάκης, στο 13ωρο ώστε οι εξουθενωμένοι εργαζόμενοι γονείς να βλέπουν τα παιδιά τους τρεις από τις επτά ημέρες τής εβδομάδας κι αυτό να χαρακτηρίζεται και δημογραφική πολιτική, πέρα από όλα τα άλλα. Αντί να συζητάμε το 35ωρο με τις ίδιες αποδοχές καταργούμε ακόμα και το δικαίωμα της 11ωρης ανάπαυσης. Ούτε η Θάτσερ θα τολμούσε να νομοθετήσει κάτι παρόμοιο...

Υπάρχει, όμως, κάτι πολύ βαθύτερο από την εργασιακή επισφάλεια και την ανεργία οι αριθμοί τής οποίας μασκαρεύονται πίσω από τον αποκλεισμό των μακροχρόνια άνεργων, τη φυγή πολλών στο εξωτερικό και το δημογραφικό. Ο εξαντλημένος πολίτης είναι ο ανενεργός πολίτης. Ο επισφαλής πολίτης είναι ο φοβισμένος πολίτης και, συνεπώς, ο καλύτερος πελάτης των φεουδαρχών... 

Αν στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης πρέπει να δουλεύουμε από νύχτα σε νύχτα επί καθημερινής βάσης είναι προφανές ότι κάποιοι εμπαίζουν τη φυσική μας νοημοσύνη. Και το κάνουν ομολογουμένως καλά... 

 

Κάψαμε το σπίτι μας αγάπη μου για να φτιάξει ο Αλέξης το δικό του...

Μόνο σαμπάνιες που δεν έχουν ανοίξει στην Κουμουνδούρου για το ότι ο Αλ. Τσίπρας τους εγκατέλειψε. Πιστεύουν ότι θα τους πάρει μαζί του στις νέες θάλασσες κι αυτό πράγματι μπορεί να συμβεί αν τα βρει σκούρα στο recruiting στελεχών που να είναι πιο άφθαρτοι από τον Αλ. Φλαμπουράρη, τον Γ. Δραγασάκη και την Ολ. Γεροβασίλη, που θα τα βρει σκούρα. 

Κι αυτό γιατί, ύστερα κι από όσα συνέβησαν στο ΣΥΡΙΖΑ τα τελευταία δύο χρόνια, δεν είναι και πολλοί οι νέοι, ταλαντούχοι και μορφωμένοι άνθρωποι που θέλουν να εμπλακούν στο βάλτο που λέγεται ελληνική πολιτική ζωή. Πολλώ δε μάλλον να συμπορευτούν με έναν πολιτικάντη που λατρεύει την ίντριγκα περισσότερο από την αλήθεια...

Όπως κι αν έχει, ο Τσίπρας δεν θέλει τους παλιούς συντρόφους του, σχεδόν κανέναν του. Στην πραγματικότητα, δεν επιθυμεί να βάλει στη βιτρίνα ούτε αυτούς που τώρα διαρρέονται ως συνεργάτες του. Στην ουσία αντιγράφει τον Στέφανο Κασσελάκη και το Κίνημα Δημοκρατίας, χωρίς ωστόσο να υπάρχουν ούτε μνημόνια ούτε πραξικοπήματα σε μπουζουξίδικα για να βρει την πρώτη μαγιά υποστηρικτών του που θα έχουν τη διάθεση να φτιάξουν ένα αδιαμεσολάβητο κόμμα από το μηδέν. Με λίγα λόγια, κάποιοι ή και πολλοί στο ΣΥΡΙΖΑ έκαψαν το σπίτι τους για να μπορέσει να χτίσει ο Αλέξης το δικό του πάνω στα ερείπιά τους...

Από όλο αυτό το συρφετό- κόμμα Τσίπρα, ΣΥΡΙΖΑ, Νέα Αριστερά- ένα κόμμα θα κατεβεί στις εκλογές. Όποιο κι αν είναι αυτό, όμως, δεν πρόκειται να φτάσει το 10% κι ενδεχομένως να τα παραλέω και το ποσοστό να είναι ακόμα μικρότερο. Όταν έχεις απογοητεύσει και τους μισούς από αυτούς που μέχρι το 2023 έπιναν νερό στο όνομά σου είναι ουτοπικό να πιστεύεις ότι θα τους αντικαταστήσεις με εκείνους που δεν έπαψαν ποτέ να σε μισούν 

Ο Τσίπρας, άλλωστε, δεν έχει περιθώριο μέχρι την άνοιξη να βασανίζει τους πρώην συντρόφους του για το αν θα τους μαζέψει στο κότερό του ή όχι. Κι όσοι μείνουν στην απέξω θα αρχίσουν να κελαηδάνε ακόμα και για το "ιερό δισκοπότηρο" του 2015- 2019...  

 

  

Ο γνωστός- άγνωστος φασίστας...

Την ίδια ώρα κατά την οποία πρώην Αριστεροί διαγκωνίζονται ποιος είναι πιο κεντροαριστερός ο Κ. Μητσοτάκης στοχεύει εκεί που πραγματικά βαρούν τα όργανα κι όχι εκεί που χορεύει η νύφη. Σε αυτό που κάποτε αποκαλούσαμε ακροδεξιά και τώρα ονομάζουμε alt right για να μυρίζει πιο όμορφα η μπόχα... 

Η ΝΔ χάνει κυρίως προς τα δεξιά της κι εν αναμονή ενός κόμματος Σαμαρά ο πρωθυπουργός πασχίζει να περιχαρακώσει το σκληρό δεξιό του ακροατήριο που δεν του πολυαρέσει να κυβερνά το ΠΑΣΟΚ, όπως συμβαίνει σήμερα. Η ρητορική περί στρατού, συνεπώς, στον Άγνωστο Στρατιώτη δεν είναι κάποιος μητσοτακικός πανικός μπροστά στην κατάρρευση, όπως τόσο αφελώς πιστεύουν οι μυρωδιάδες τής Αριστεράς. Είναι ένα ακόμα χάιδεμα στην πλάτη στον φασίστα που όλοι κρύβουμε μέσα μας...

Φυσικά κι ο Μητσοτάκης φοβάται την εμπλοκή τού λαϊκού παράγοντα. Όποτε αυτός ενεργοποιήθηκε, με χαρακτηριστικότερα παραδείγματα τα τελευταία χρόνια τα συλλαλητήρια για τα Τέμπη τον περασμένο Φεβρουάριο και την απεργία πείνας τού Πάνου Ρούτσι, υποχρεώθηκε σε οπισθοχωρήσεις. Γι' αυτό κι έχουν δίκιο όσοι υποστηρίζουν πως η απάντηση θα έρθει από τα κάτω κι όχι από τα πάνω, μολονότι ορισμένοι συνομιλούν μόνο με τα πάνω. Αν, όμως, ο λαός συρθεί πάλι πίσω από δημαγωγικές κορόνες και ψεύτικες υποσχέσεις θα έχουμε χάσει μια ακόμα ευκαιρία για πραγματική αλλαγή...

Έχουμε πολύ δρόμο ακόμα μέχρι να ξημερώσει. Το να βγει, ωστόσο, ο ήλιος δεν μπορεί να είναι αυτοσκοπός μας και για να συμβεί, όπως κι αν έχει, θα χρειαστούν πολλά χέρια. Το σίγουρο είναι ότι δεν μας χρειάζονται βρόμικα χέρια, είτε έχουν βουτήξει το χέρι τους στο μέλι είτε στα πραξικοπήματα. Αλίμονο αν αντικαταστήσουμε τον διεφθαρμένο Μητσοτάκη με έναν πιο έντιμο διαχειριστικά Μητσοτάκη. Θα έχουμε κάνει μια μεγάλη τρύπα στο νερό...  

 

  

Ο Αδωνις κλέβει εκκλησία...

Όσο η ΝΔ χάνει ψήφους προς τα δεξιά της όλο και θα σκληραίνουν ο λόγος και οι πράξεις τής κυβέρνησης ,Μητσοτάκη. Κι αν, μάλιστα, κάνει κόμμα κι ο Αντ. Σαμαράς όλη η δεξιά πολυκατοικία θα περνά κάθε ημέρα από την αμερικανική πρεσβεία για να υποβάλλει τα σέβη της στον Ντ. Τραμπ... 

Σε αυτό το πλαίσιο, είναι απολύτως λογικό να έχει δοθεί από τον πρωθυπουργό πρώτο τραπέζι πίστα στον Αδ. Γεωργιάδη και στον Θ. Πλεύρη. Εκεί θα βλέπαμε και τον Μ. Βορίδη αλλά έχει κάποιες παραγεγραμμένες φουρτούνες με τον ΟΠΕΚΕΠΕ...

Φυσικά ο υπουργός Υγείας είναι μια κατηγορία μόνος του, αλλά κι αυτός που αντιγράφει καλύτερα τον Τραμπ ανάμεσα στο ακροδεξιό τσίρκο. Φροντίζει, μάλιστα, να το αποδεικνύει σε κάθε δημόσια παρουσία του κατά την οποία η αλήθεια λάμπει διά της απουσίας της. Αυτό, όμως, δεν έχει καμία σημασία αφού χάρη στο επικοινωνιακό του τάλαντο αλλά και στην εργατικότητά του- για να είμαι δίκαιος- μπορεί να πλασάρει το μεγαλύτερο ψέμα ως την πιστότερη απεικόνιση της πραγματικότητας και να ψέγει, μάλιστα, τους πολιτικούς του αντιπάλους με έναν τρόπο που αν δεν ξέρεις τι συμβαίνει να πιστεύεις ότι έχει όλα τα δίκια με το μέρος του...

Από την άλλη, ο Άδωνις κλέβει εκκλησία με την αντιπολίτευση που έχει απέναντί του, η οποία αναλώνεται σε τσιτάτα κι αφορισμούς για να κρύβει πόσο αδιάβαστη κι απροετοίμαστη είναι για να αντεπεξέρχεται στους επικοινωνιακούς τακτικισμούς. Η πολιτική μπορεί να μην έχει τις δυσκολίες τής πυρηνικής φυσικής αλλά απαιτεί κι αυτή ταλέντο και δουλειά που οι περισσότεροι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές ούτε έχουν τις δεξιότητες ούτε διάθεση για να αποκτήσουν... 

Το κυριότερο, δεν έχουν ούτε την απαραίτητη επαφή με την κοινωνία η οποία είναι κάτι πολύ ευρύτερο από τους ψηφοφόρους τους και την οποία είναι αδύνατο να προσεγγίσεις μόνο με δυο καφέδες στο πόδι. Όσο, συνεπώς, σνομπάρεις τις φοβίες της και δεν τις αντιμετωπίζεις παρά μόνο με αποφθέγματα η ακροδεξιά θα έχει προλάβει να μας μπαστακωθεί για χρόνια...  

Θέλετε κυβέρνηση ή δικαιοσύνη;...

 Έπρεπε  να φτάσει κοντά στο θάνατο ένας άνθρωπος, να τον στηρίζει η συντριπτική πλειοψηφία τού ελληνικού λαού κι ο αρχιδελφίνος Μητσοτάκη για να πέσει μια αυτονόητη σταγόνα δικαιοσύνης σε αυτήν τη χώρα. Κι αυτό από μόνο του είναι ενδεικτικό τής σήψης στην οποία βρισκόμαστε και την οποία, ως επί το πλείστον, ανεχόμαστε. Αν για να προχωρήσει μια εκταφή νεκρού που ζητά ο πατέρας του πρέπει ο χαροκαμένος γονιός να κάνει απεργία πείνας επί ημέρες πώς να μην μας κυβερνά η διαφθορά;...

Μια γρήγορη ματιά στην επικαιρότητα κι ο οποιοσδήποτε μπορεί να αντιληφθεί το μέγεθος της σαπίλας: καλοταϊσμένοι κι αδιευκρίνιστοι υπουργοί να αμφισβητούν τον αγώνα τού Πάνου Ρούτσι, καταθέσεις στην εξεταστική τού ΟΠΕΚΕΠΕ όπου ο ένας φαύλος δίνει τον άλλο για να σώσει το τομάρι του, ιδιωτικά κολέγια που βαφτίζονται πανεπιστήμια χωρίς καθηγητές, με προγράμματα σπουδών τής πλάκας κι εγκαταστάσεις σε ορόφους πολυκατοικιών, ένα νομοσχέδιο που καθιερώνει το 13ωρο εργασίας κι ένα κράτος που δεν αναγνωρίζει τη γενοκτονία στη Γάζα... 

Η κοινωνία ζαλισμένη δεν ξέρει για ποιο πράγμα να πρωτοξεσπάσει κι έτσι μένει αμήχανη να συσσωρεύει οργή μέχρι το τελικό μπαμ. Κι όταν, αναπόφευκτα, συμβεί θα μας μιλάνε και πάλι για σταθερότητα και για τον κίνδυνο ακυβερνησίας. Λες και δεν μπορούν κι άλλοι να είναι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτούς που σήμερα κυβερνούν...

Τι να περιμένεις, όμως, από ένα σύστημα εξουσίας που αισθάνεται καλά με τον εαυτό του γιατί, όπως είπε η Ευρωπαία Εισαγγελέας, είναι κι άλλοι το ίδιο διεφθαρμένοι με αυτό; Φυσικά όχι και πολλά, μόνο που για να ξεμπερδεύουμε με δαύτους δεν αρκεί να τους αντικαταστήσουμε με "καλύτερους κι ωριμότερους διαχειριστές". Χρειάζεται μια επανάσταση νοοτροπιών η οποία, όμως, δεν θα συμβεί ποτέ όσο τρέχουμε από το ένα βουλευτικό γραφείο στο άλλο για μικροεξυπηρετησούλες που καταλήγουν να αναπαράγουν τον κοτζαμπασισμό...

 

 

Προλαβαίνει και το 24ωρο...

13 ώρες δουλειάς και 11 ώρες ψυχοθεραπείας για να αντέχεις τις υπόλοιπες. Αυτή είναι η επιλογή τής κυβέρνησης για τους εργαζόμενους, τουλάχιστον ορισμένων ειδικοτήτων. Κι αυτό στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης όπου θα έπρεπε να συζητάμε για λιγότερες ώρες εργασίας και περισσότερες ώρες ανάπαυσης. Το νέο, όμως, αντεργατικό νομοσχέδιο που έφερε η Μητσοτάκης Α.Ε. στη Βουλή αποδεικνύει για μια ακόμα φορά πόσα βήματα πίσω έχουν γίνει τα τελευταία έξι χρόνια και στα ζητήματα κοινωνικής δικαιοσύνης...

Φυσικά κι ο πρωθυπουργός και η αρμόδια υπουργός Κεραμέως που τρέχει όλα τα πρότζεκτ των ολιγαρχών γνωρίζουν ότι εργοδότης κι εργαζόμενος δεν έχουν την ίδια ισχύ. Κι αυτό μολονότι ο Μητσοτάκης δεν έχει, επί της ουσίας, εργαστεί ποτέ στη ζωή του στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς και ξέρουν, επίσης, ότι ο αρρύθμιστος καπιταλισμός παράγει κι αναπαράγει ανισότητες. Αυτός ο αρρύθμιστος καπιταλισμός, όμως, τους συντηρεί κι αυτόν τον αρρύθμιστο καπιταλισμό θα υπηρετήσουν μέχρι να πάρουν πόδι...

Και η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση; Τι κάνει η κοινοβουλευτική αντιπολίτευση; Ο Ν. Ανδρουλάκης ψάχνει αφορμές για να διαγράψει Δούκα- Γερουλάνο, στο ΣΥΡΙΖΑ και στη ΝΕΑΡ παρακαλάνε τον Αλ. Τσίπρα να τους περιμαζέψει και η ακροδεξιά ετοιμάζεται να υποδεχθεί τον δικό της μεσσία, τον Αντ. Σαμαρά. Κοινώς, ο Μητσοτάκης παίζει μπαλίτσα μόνος του. Γιατί, συνεπώς, να μην το κάνει μέχρι και τα μέσα τού 2027 αφού το μπορεί; Προλαβαίνει, άλλωστε, να καθιερώσει και την 24ωρη εργασία με μικρά διαλείμματα- μικρά όμως- για λίγο ύπνο για τους σκλάβους... 

Τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον αδίστακτο αριβίστα...

Η πολιτική μας ζωή είναι γεμάτη από αδίστακτους αριβίστες. Όχι μόνο σήμερα, διαχρονικά. Ελάχιστοι, όμως, φτάνουν σε μακιαβελισμό τον Αλ. Τσίπρα. Όταν το καλοκαίρι τού 2023 υπέβαλε την παραίτησή του ύστερα από την εκλογική συντριβή όσοι πιστέψαμε στην πρώτη φορά Αριστερά παγώσαμε γνωρίζοντας ότι ΣΥΡΙΖΑ= Τσίπρας... 

Ξεκινούσε μια νέα τετραετία Μητσοτάκη για την οποία φοβόμασταν- όπως κι αποδεικνύεται- πως θα ήταν πολύ πιο αλαζονική από την πρώτη. Τότε ο Αλέξης ακόμα και στην πτώση του απέπνεε μια αξιοπρέπεια, την οποία δεν έδειξαν πολλοί συνυπεύθυνοι για το βατερλό οι οποίοι και δεν παραιτήθηκαν. Κι όταν δήλωσε πως παραμερίζει για να περάσει το νέο πολλοί αφελείς- ανάμεσά τους κι ο γράφων- τον πιστέψαμε, κλείνοντας τα μάτια σε όλα τα σημάδια που έδειχναν πως ήταν άλλος από αυτόν που φαινόταν...

Ο Τσίπρας δεν παραμέρισε ποτέ για να περάσει το νέο. Έκανε λίγο πίσω για να ξεχαστούν οι τεράστιες ευθύνες του για την απαξίωση της Αριστεράς κι άρχισε τις δολοπλοκίες: αξιοποίησε τον Στέφανο Κασσελάκη για να διώξει την Ομπρέλα και στη συνέχεια τον υπονόμευσε όταν συνειδητοποίησε ότι δεν θα έπαιζε το ρόλο τού αχυρανθρώπου. 

Απαίτησε την τοποθέτηση αντιπροέδρων για να τον ελέγχει καλύτερα αλλά το "αμερικανάκι" δεν το δέχθηκε. Πριν το συνέδριο έλεγε σε φίλους του πως ο "γκέι λίμπεραλ" θα βγει τέταρτος αλλά κράτησε τη δεύτερη θέση μολονότι το μισό κόμμα- συμπεριλαμβανομένου του Αλέξη- είτε έκανε λευκή απεργία είτε μοίραζε ψηφοδέλτια της Νέας Αριστεράς και του ΚΚΕ...

Το αποτέλεσμα, ωστόσο, των ευρωεκλογών τούς έδινε πάτημα να ισχυριστούν πως δεν ήταν και τόσο καλό. Άλλο που ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα ξαναδεί το 14,9%. Και τότε τα γρανάζια τής συνωμοσίας τέθηκαν σε λειτουργία, σε σενάριο και σκηνοθεσία Τσίπρα και σε πρωταγωνιστικούς ρόλους είτε υποτακτικούς του είτε χρήσιμους ηλίθιους, όπως ο Π. Πολάκης, που κι εκείνος ήθελε τον Κασσελάκη μαριονέτα του. Η συνέχεια είναι πασίγνωστη: καθαίρεση, πραξικόπημα στο μπουζουξίδικο και παράδοση της αξιωματικής αντιπολίτευσης σε ένα τσούρμο ανεπάγγελτων γραφειοκρατών που έχουν τόση σχέση με την κοινωνία όση κι ένα γουρούνι με την ενόργανη γυμναστική...

Το έξυπνο πουλί, πάντως, από τη μύτη πιάνεται κι ο Τσίπρας από τους πρώην συνεργάτες του που θα αφήσει στην απέξω και οι οποίοι ξέρουν πολύ περισσότερα για το βίο και την πολιτεία του από τον Κασσελάκη. Άνθρωποι που όλα τα προηγούμενα χρόνια είχαν λειτουργήσει κι ως ασπίδες του και οι οποίοι δεν είναι διατεθειμένοι να αποστρατευτούν για το μεγαλείο τού άφιλου φίλου τους. Με λίγα λόγια, τώρα ξεκινούν τα δύσκολα για τον αδίστακτο αριβίστα... 

Αδίστακτοι...

Έχει αποδεχθεί η κυβέρνηση ότι είναι μικρότερο το πολιτικό κόστος από το θάνατο του Πάνου Ρούτσι σε σύγκριση με το να εξεταστούν τα οστά τού παιδιού του; Στην παρούσα φάση προτιμώ να πιστεύω ότι στο Μαξίμου εκτιμούν πως ο γενναίος πατέρας δεν θα φτάσει μέχρι τέλους ή πως με την προπαγάνδα τους θα πείσουν κι αυτήν τη φορά ότι όλοι οι άλλοι είναι απατεώνες εκτός από τους ίδιους. Δεν τρέφω, ωστόσο, καμία αυταπάτη για τα ανθρωπιστικά τους αισθήματα. Αυτά ήταν ανύπαρκτα από την πρώτη στιγμή, ήδη από την εντολή μπαζώματος του χώρου τού δυστυχήματος...

Υπάρχει, πάντως, κι ένα ακόμα κυνικότερο ενδεχόμενο: να έχουν υπολογίσει πως η αναπόφευκτη κοινωνική έκρηξη τους βολεύει καλύτερα για να παίξουν το χαρτί τής σταθερότητας. Στην ψευδαίσθηση μεγαλείου που τον διακατέχει ο Κ. Μητσοτάκης μπορεί και να πιστεύει ότι είναι ο Ντε Γκωλ, ο οποίος κέρδισε τις προεδρικές εκλογές στη Γαλλία αμέσως μετά το Μάη τού 1968. Εν προκειμένω, μια καμένη Αθήνα ενδεχομένως και να είναι βάλσαμο για τη δημοσκοπική φθορά του πρωθυπουργού...

Φυσικά και η αντιπολίτευση αξιοποιεί ή εργαλειοποιεί τον Ρούτσι, είτε του συμπαραστέκεται είτε όχι. Το ίδιο έκανε και η ΝΔ στη Μάνδρα, στο Μάτι και στις Πρέσπες, επομένως είναι υποκριτικό να χρησιμοποιεί αυτό το επιχείρημα.  Από την άλλη, το λαϊκό συναίσθημα είναι 100% αληθινό, οι άνθρωποι που περνούν κατά εκατοντάδες κάθε ημέρα από το Σύνταγμα για να σφίξουν το χέρι τού Πάνου δεν το κάνουν γιατί θέλουν να κερδίσουν ψήφους. Το πράττουν γιατί το θεωρούν αυτονόητο. Κι όταν συνειδητοποιήσουμε πόσα άλλα αυτονόητα έχουν γίνει ζητούμενα τα τελευταία έξι χρόνια τότε καμία προπαγάνδα δεν τους σώζει...

 

Free Palestine, free Israel...

Μία από τις εργασίες που κλήθηκα να διεκπεραιώσω όταν έκανα το μεταπτυχιακό μου στη δημοσιογραφία στο Κάρντιφ ήταν και το πώς μπορείς να καλύπτεις μια πολεμική αναμέτρηση έχοντας ως στόχο την ειρηνική επίλυσή της. Σε καμία περίπτωση αυτό δεν σήμαινε κουκούλωμα ή εξωραϊσμό τής αλήθειας. 

Καμία συμβίωση, άλλωστε, δεν είναι μακράς διαρκείας αν βασίζεται στο στρουθοκαμηλισμό. Από την άλλη, ωστόσο, δεν φτάνεις ποτέ στην ειρήνη αν βλέπεις μόνο αγίους και διαβόλους, ήρωες και προδότες, καλούς και κακούς. Είναι όλοι τους άνθρωποι και κάποιοι από αυτούς διαπράττουν εγκλήματα...

Στη Γάζα συντελείται, εδώ και πολλούς μήνες, μια γενοκτονία. Και, μάλιστα, σε αντίθεση με τις γενοκτονίες των Ποντίων ή των Αρμενίων αυτή διεξάγεται σε απευθείας μετάδοση στην εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Χωρίς ναι μεν αλλά, δίχως εισαγωγικά και περιστροφές γινόμαστε μάρτυρες σε καθημερινή βάση μιας θηριωδίας. Όταν σκοτώνονται κατά χιλιάδες με βόμβες ή από ασιτία ακόμα και γυναικόπαιδα, όταν εκπεφρασμένος στόχος τής κυβέρνησης του Ισραήλ είναι η μετατόπιση πληθυσμού για να μετατραπεί η περιοχή σε ριβιέρα κι όταν συλλαμβάνεται στολίσκος σε διεθνή ύδατα οι παραβιάσεις τού διεθνούς δικαίου είναι τόσες πολλές ώστε ο Βλ. Πούτιν ή, παλιότερα, ο Μιλόσεβιτς να μοιάζουν με την Μητέρα Τερέζα μπροστά στον Μπ. Νετανιάχου...

Τίποτα από όλα αυτά, όμως, δεν σημαίνει πως οι Εβραίοι δεν δικαιούνται να έχουν το κράτος τους, πως οι ίδιοι δεν έχουν υποστεί διώξεις ανά τους αιώνες- με κορυφαίο παράδειγμα, βεβαίως, το Ολοκαύτωμα-, ή πως η Χαμάς δεν είναι τρομοκρατική οργάνωση που επίσης σκοτώνει γυναικόπαιδα. Κανένας απελευθερωτικός αγώνας δεν μπορεί να σταθεί ως δικαιολογία στην περίπτωση που κάποιος δολοφονήσει τον πατέρα, την αδερφή ή την γυναίκα μου αν οι τελευταίοι δεν είναι στρατιώτες τού κατακτητή. 

Γι' αυτό κι όποιος αγαπάει την ειρήνη κι όχι α λα καρτ οφείλει να στέκεται δημοσίως υπέρ τής ύπαρξης δύο κρατών, του ισραηλινού και του παλαιστινιακού, δίχως να στιγματίζει κανέναν από τους δύο λαούς εν συνόλω. Ο φασισμός κρύβεται και στις αγνότερες των προθέσεων, ο ανθρωπισμός μας για να είναι διαυγής δεν χωρά αποκλεισμούς... 

 

Αυτή τη φορά να βουτήξουμε την οργή στο μυαλό μας...

Η κοινωνία βρίσκεται μια αφορμή πριν την έκρηξη. Κι αν την εποχή των μνημονίων αυτό οφειλόταν στη βίαιη φτωχοποίησή της, σήμερα συνδέεται με τη βίαιη απαξίωση της νοημοσύνης της. Πόσοι πιστεύουν, για παράδειγμα, ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη δεν ευθύνεται για τις υποκλοπές, για τη συγκάλυψη των Τεμπών ή για τον ΟΠΕΚΕΠΕ; 

Ακόμα κι εκείνοι που εξακολουθούν να την στηρίζουν στις δημοσκοπήσεις παραδέχονται ότι στα ζητήματα διαφθοράς παίρνει κάτω από το μηδέν. Όπως, όμως, επίσης θα έπρεπε να μας διδάξει η εποχή των μνημονίων, η ριζοσπαστικοποίηση της κοινωνίας είναι ναι μεν θεμιτή αλλά γίνεται κι εύκολα χειραγωγήσιμη από δημοκόπους...

Η οργή είναι το πρώτο βήμα για να φτάσουμε στη δικαιοσύνη. Κανένας λαός, όμως, δεν μπορεί να κυβερνηθεί με αυτό το συναίσθημα ως προμετωπίδα. Ούτε, φυσικά, μπορούν να επισυμβούν οι προοδευτικές μεταρρυθμίσεις που επιθυμούμε μόνο με τη βούληση κι όχι και με τη γνώση και την ψυχραιμία. Σε διαφορετική περίπτωση θα οδηγηθούμε σε συνθήκες οχλοκρατίας από τις οποίες ο μόνος κερδισμένος θα είναι στο τέλος ο Μητσοτάκης...

Δεν είμαι σίγουρός ότι κι αυτήν τη φορά οι πολιτικές εξελίξεις δεν θα καθοριστούν από το θυμικό κι όχι από το λογικό. Μπορούμε, όμως, να κάνουμε μαθήματα τα παθήματα της προηγούμενης δεκαετίας ώστε να αποφύγουμε τα λάθη της... 

Κι αν ο ελιτισμός έχει αποδείξει το ταβάνι του αυτή την εξαετία, το ίδιο είχε κάνει κι ο λαϊκισμός την προηγούμενη. Είναι, πάντως, πολύ πιο εύκολο να συμφωνήσουμε ότι ο μακιαβελισμός τού προσαρμόζω το πολιτικό προφίλ μου στο πού φυσάει ο άνεμος δεν είναι δείγμα τόσο ευφυΐας όσο αμοραλισμού...