Υπάρχει λόγος που δεν κυβέρνησε τη χώρα ο Λεωνίδας Κύρκος για δέκα χρόνια...

Ο Σ. Φάμελλος επί ένα χρόνο έκανε, χονδρικώς μιλώντας, δύο ομιλίες την εβδομάδα στην Ολομέλεια της Βουλής. Όταν παύθηκε από πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής Ομάδας μάς ενημέρωσε πως διαφωνούσε με την πολιτική Κασσελάκη. 

Έχω κι έχουμε, συνεπώς, δικαίωμα να αναρωτιόμαστε: επί ένα χρόνο διάβαζε ως καλός ηθοποιός κείμενα που δεν τον εξέφραζαν ή έλεγε τις προσωπικές του απόψεις, εκτός πλαισίου συλλογικών αποφάσεων; Για να έχουμε όλοι μας το μέτρο τής υποκρισίας καθενός και του ποιοι αγωνίζονται για τις καρέκλες και ποιοι για τις ιδέες τους...

Έχετε αναλογιστεί γιατί ο Ανδρ. Παπανδρέου έκλεψε όλο το χαρτί τής Αριστεράς μολονότι στα πέτρινα χρόνια δεν βρισκόταν ούτε στις φυλακές ούτε στα ξερονήσια αλλά στις ΗΠΑ; Όχι μόνο γιατί ήταν λαοπλάνος, γιατί κι εκείνοι που παρουσίαζαν τη Σοβιετική Ένωση ως επί γης παράδεισο της εργατικής τάξης δεν ήταν κάτι καλύτερο. 

Ούτε γιατί ήταν εγνωσμένης αξίας πανεπιστημιακός καθηγητής και γιος πρωθυπουργού. Πήρε όλο το χαρτί γιατί διέθετε προσωπικότητα. Φυσικά στο όριο και πέρα από αυτό του ναρκισσισμού, αλλά δεν ξέρω κανέναν ηγέτη πουθενά στον κόσμο που να έχει αγαπηθεί από το λαό κι αυτό να έχει συμβεί γιατί είναι "ευπρεπής, πολιτισμένος και συναινετικός". Αλλιώς θα είχε κυβερνήσει τη χώρα ο Λεωνίδας Κύρκος για δέκα χρόνια...

Δεν γνωρίζω αν ο Κασσελάκης κυβερνήσει τη χώρα, εφόσον βεβαίως αποφύγει πρώτα την απέλαση από την Όλγα. Δεν έχω έρθει από το μέλλον. Οι υπόλοιποι συνδιεκδικητές, ωστόσο, της προεδρίας τού ΣΥΡΙΖΑ θα τον επιστρέψουν με μια σχετική βεβαιότητα στο 3%, ιδίως με τον τρόπο που διάλεξαν να δώσουν αυτή τη μάχη... 

Η  τεχνοκρατική επάρκεια αποκτιέται, το χάρισμα όμως να επικοινωνείς με το λαό είτε το έχεις είτε δεν το έχεις, ανεξαρτήτως αν μεγάλωσες στα σαλόνια ή στα αλώνια. Γι' αυτό και μην ποντάρετε όλα σας τα λεφτά στο ΠΑΣΟΚ, αφού κανείς από τους διεκδικητές τής δικής του προεδρίας δεν έχει την ικανότητα να ενθουσιάσει τα πλήθη. Υπάρχει, άλλωστε, κάτι πολύ χειρότερο από το να είσαι εγωπαθής. Να είσαι αδιάφορος...  

I wish you good success Alexis...

Ο Στέφανος Κασσελάκης δήλωσε πριν λίγες ημέρες πως οι μετανάστες τρώνε τα σκυλιά και τα γατιά των νοικοκυραίων, ενώ έχει ζητήσει να χτιστεί τείχος όχι μόνο στον Έβρο αλλά σε όλη τη συνοριακή μας γραμμή με την Τουρκία. Παλαιότερα, μάλιστα, ήταν εκείνος κι όχι κάποιος άλλος υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ που είχε τηρήσει αρνητική στάση απέναντι στα εμβόλια κατά τού κορονοϊού, ενώ καλούσε τους πολίτες να καταναλώνουν χλωρίνη. Είναι τόσος, μάλιστα, ο λαϊκισμός του που είχε το θράσος να υπογράψει μνημόνιο αντί να το σκίσει κάνοντας τις αγορές να χορεύουν...

Τι, δεν τα έχει πει όλα αυτά ο Κασσελάκης; Τότε γιατί τον αποκαλούν "Τραμπ των Βαλκανίων" και τον κατηγορούν για τραμπισμό τα πολιτικά ορφανά εκείνου ο οποίος είχε υποστηρίξει όταν γνώρισε τον ορίτζιναλ πως δεν είναι και τόσο διαβολικός; Για τον ίδιο λόγο που ο Αλ. Τσίπρας αναπαρήγαγε στην πρόσφατη ομιλία του όλα τα στερεότυπα για τον διάδοχό του αντί να σταθεί στο ύψος τής ιστορικής του ευθύνης και να συμβάλει στη διάσωση του κόμματος που τίμησε, αλλά και τον τίμησε... 

Αλήθεια, με τσιτάτα περί τοξικότητας και βούρκου πιστεύει ότι θα λυτρώσει ένα συνασπισμό φραξιών που δεν κατάφερε σε 15 χρόνια να κάνει ένα κι ενιαίο κόμμα με παραταξιακή συνείδηση; Ή, μήπως, τα μεταμεσονύχτια τηλεφωνήματα για να καθαιρεθεί ο Κασσελάκης δεν είναι βούρκος και τοξικότητα;...

Ναι, ο καθαιρεθείς πρόεδρος θα έπρεπε να είχε ήδη σχηματίσει μια ηγετική ομάδα, ενεργοποιήσει τα think tanks, που ο ίδιος πάντως συγκρότησε, να ήταν περισσότερο πολιτικός και λιγότερο προσωπικός. Το μεγαλύτερο πρόβλημα, ωστόσο, του ΣΥΡΙΖΑ μετά την κωλοτούμπα τού καλοκαιριού τού 2015 είναι το έλλειμμα αξιοπιστίας. 

Επί οκτώ χρόνια ο Τσίπρας δεν μπόρεσε να το αντιμετωπίσει, ίσως κι επειδή ήταν ο ίδιος ο δημιουργός του. Και τον τελευταίο χρόνο η αξιοπιστία αγνοείται σε ένα κόμμα ο αρχηγός τού οποίου αμφισβητείται από την πρώτη ημέρα, έχει περάσει δύο διασπάσεις και μολονότι διατηρήθηκε στη δεύτερη θέση οι εσωκομματικοί του αντίπαλοι του συμπεριφέρθηκαν σαν να το είχε διαλύσει. 

Το μεγάλο αυτό πρόβλημα, επομένως, δεν θα λυθεί αν ο αρχηγός δεν δείξει πυγμή και συρθεί πίσω από τους υπονομευτές του. Αν, δηλαδή, δεν απαντήσει στο "είμαστε εδώ για να σου σκάβουμε το λάκκο στην αιωνιότητα" με το "είμαι εδώ για να σας συντρίψω". Συντροφικά πάντα...

 

 

Κουτοπονηρούληδες...

"Εντάξει βρε αδερφέ, έγινε ένα πραξικοπηματάκι αλλά πάμε παρακάτω. Πρέπει ο ΣΥΡΙΖΑ να βγει ενωμένος την επόμενη ημέρα". Αυτό το επιχείρημα ακούγεται από καλοπροαίρετους αλλά και δήθεν ειρηνοποιούς "για το καλό τής Αριστεράς" και, πράγματι, μοιάζει πολύ δελεαστικό ακόμα κι αν αυτό σημαίνει τον εθισμό μας στην καμαρίλα. Μόνο που θα είχε βάση αν εκείνοι που καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο ήταν διατεθειμένοι να εργαστούν μαζί του μετά την επανεκλογή του κι όχι είτε να φύγουν είτε να συνεχίσουν να βυσσοδομούν...

Είναι και κουτοπονηρούληδες πάνω στη μεγάλη αγωνία τους να αποκλείσουν τον Στέφανο Κασσελάκη με τον ένα ή τον άλλο τρόπο: "αφού έγινε πραξικόπημα τότε γιατί συμμετέχει στις εκλογές που προέκυψαν από αυτό"; 

Λες και η καλύτερη απάντηση θα ήταν να έμενε σπίτι του και να αναλάμβαναν το ΣΥΡΙΖΑ οι πραξικοπηματίες για να τον οδηγήσουν με βεβαιότητα στο 3%. Ή λες και το πολιτικό σύστημα δεν είχε αναλάβει από τους χουντικούς τον Ιούλιο του 1974...

Το πραξικόπημα που έλαβε χώρα στις 8 Σεπτεμβρίου δεν αίρεται στην περίπτωση που ο Κασσελάκης χάσει τις εκλογές. Όπως και η αποστασία των "11" δεν θα αιρόταν ακόμα κι αν έμπαιναν στην Ευρωβουλή. Λαϊκή νομιμοποίηση θα αποκτούσαν, αλλά πραξικόπημα θα παρέμενε... 

Αν, όμως, ο Κασσελάκης επανεκλεγεί, και μάλιστα από τον πρώτο γύρο, θα έχει αποδειχθεί και στις κάλπες αυτό που πολλοί υποψιαζόμαστε σήμερα: πως ο ΣΥΡΙΖΑ διοικείται αυτήν τη στιγμή και για τους επόμενους δύο μήνες από μία μειοψηφία χωρίς καμία λαϊκή νομιμοποίηση. Κατά τα άλλα φοβούνται πως ο Κασσελάκης θα τους πάει στη δεξιά...   

  

 

Το Πολυτεχνείο ζει για να τους ξεπλένει μια ζωή...

Αν κάποιος έχει φυλακιστεί, εξοριστεί ή κυνηγηθεί στα νιάτα του για τις ιδέες του έχει το δικαίωμα στο υπόλοιπο της ζωής του να κάνει ό,τι γουστάρει χωρίς να υπόκειται σε καμία κριτική; Είναι η πολιτική και ηθική ακεραιότητα ιδιότητες που τις αποκτάς άπαξ στη ζωή σου και μετά δεν χάνονται ό,τι κι αν κάνεις μέχρι να πεθάνεις; Είναι, εν τέλει, ανόητη η λαϊκή θυμοσοφία σύμφωνα με την οποία τα στερνά τιμούν τα πρώτα;...

Αν κάποιος, για παράδειγμα, έχει φυλακιστεί ή εξοριστεί από τη χούντα ή βρισκόταν στο Πολυτεχνείο στην εξέγερση του 1973 δικαιούται να καθαιρεί έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο και μετά να απαιτεί να μην τον αποκαλεί κανείς πολιτικό πραξικοπηματία; Αν ο ίδιος δεν σέβεται την προσωπική του ιστορία γιατί θα πρέπει να την σεβαστούν οι υπόλοιποι; Κι από πότε έγινε η αστική ευπρέπεια οδηγός ζωής για τους μπαρουτοκαπνισμένους τής Αριστεράς;...

Είναι λογικό οι πραξικοπηματίες να επιθυμούν σε κάθε επίσημο κείμενο που ψηφίζουν οι ίδιοι να περιέχεται και μια αναφορά πως δεν είναι πραξικοπηματίες. Κι αυτό γιατί ξέρουν πολύ καλά τι έκαναν, όπως και το ότι οι ψηφοφόροι τους, όσοι έχουν τουλάχιστον τέτοιους, δεν είναι και πολύ ενθουσιασμένοι (sic) με τους βυζαντινισμούς τους. Πράγματι, όλες οι θέσεις είναι ανακλητές. Θα διαπιστώσουν, μάλιστα, πολύ σύντομα πως αυτό ισχύει και για τους ίδιους και, μάλιστα, όχι από τη νομενκλατούρα αλλά από την πηγή τού δημοκρατικού πολιτεύματος. Το λαό... 

 

  

Στο σπίτι του πραξικοπηματία δεν μιλούν για πόθεν έσχες...

Το ηθικό πλεονέκτημα είναι πολύ βαριά κληρονομιά και γι' αυτό δεν είναι όλοι οι ώμοι κατάλληλοι για να σηκώσουν το βάρος. Ένα απλό μέλος, για παράδειγμα, του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάθε δικαίωμα να απαιτεί να γυρίσουν ανάποδα όλοι οι υποψήφιοι πρόεδροι για να διαπιστώσει αν είναι πράγματι καθαροί ή είναι βρόμικοι. 

Αυτοί, ωστόσο, που πριν δύο εβδομάδες καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο 11 μηνών δεν διαθέτουν το ηθικό πλεονέκτημα για να μιλούν για πόθεν έσχες και μη οφειλές στο Δημόσιο. Ιδίως όταν χρωστούν σε αυτό τόσοι πολλοί πολίτες που δεν είναι μπαταχτσήδες. Το έχασαν τη στιγμή κατά την οποία στήριξαν ένα πολιτικό πραξικόπημα...

Για να μην κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας κρυπτόμενοι πίσω από σοφίσματα που καλύπτουν υστεροβουλία κι όχι πολιτική λογική: όποιος ισχυρίζεται πως ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την πολυτέλεια να εκλέξει πρόεδρο την 1η Δεκεμβρίου- έστω κι αν αυτό στην πραγματικότητα θα γίνει στις 24 Νοεμβρίου- και Κεντρική Επιτροπή στις 19 Ιανουαρίου είτε τον τυφλώνει το μίσος του για τον Στέφανο Κασσελάκη είτε είναι αφελής είτε στοχεύει στη ρευστοποίηση του κόμματος. Δυσκολεύομαι να φανταστώ πως υπάρχει συριζαίος με λίγο καθαρό μυαλό στο κεφάλι του κι έναν στοιχειώδη κομματικό πατριωτισμό που να πιστεύει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχει την πολυτέλεια να παραμείνει τσίρκο για τέσσερις μήνες ακόμα...

Ακόμα κι αν ο Στέφανος Κασσελάκης επανεκλεγεί με σαρωτικό ποσοστό, που μοιάζει και το πιθανότερο, το έργο του θα είναι κάτι παραπάνω από δύσκολο. Μόνο, όμως, ο Κασσελάκης μπορεί να δώσει προοπτική στο ΣΥΡΙΖΑ. 

Το έκανε ήδη όταν τον επανάφερε από τα μονοψήφια ποσοστά στο 15% και στη δεύτερη θέση. Τότε, άλλωστε, όσοι τον απεχθάνονται εντός τού κόμματος προσωπικά ή πολιτικά θα βρεθούν ενώπιον του διλήμματος της πολιτικής αποστρατείας ή της συστράτευσης έστω από ανάγκη πολιτικής τους επιβίωσης. Κι επειδή αρκετοί δεν έχουν ζήσει έξω από το θερμοκήπιο της πολιτικής μην βιαστείτε να μιλήσετε από τώρα για κάποια σπουδαία διάσπαση...    

  

 

Το "κεφάλι" Κασσελάκη ήταν ο στόχος κι όχι το μέσο και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν...

Το φύλο, όπως κι ο σεξουαλικός προσανατολισμός είναι ιδιότητες κι όχι πολιτικά επιχειρήματα. Ούτε λόγοι από μόνοι τους για να αισθάνεται κανείς υπερήφανος ή ντροπιασμένος. Οι πράξεις μας είναι αυτές που μας χαρακτηρίζουν, ούτε καν τα λόγια μας. Κι αν δεν έχει νόημα να δηλώνει κάποιος υπερήφανος γιατί είναι γυναίκα ή ομοφυλόφιλος το ίδιο παράλογο είναι να χρησιμοποιούνται αυτές οι ιδιότητες ως επιχειρήματα υπεράσπισης σε άσχετα γεγονότα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης έχει δεχθεί απευθείας επιθέσεις λόγω του σεξουαλικού του προσανατολισμού και το έχει πληρώσει κι εκλογικά. Αντιθέτως, η Κ. Νοτοπούλου, σύμφωνα με τις δικές της διηγήσεις, δεν έγινε αντικείμενο επίθεσης επειδή είναι γυναίκα, όπως και το μέλος της Πολιτικής Γραμματείας για το οποίο μίλησε ο Γ. Ραγκούσης. Κι αν προφανώς και δεν δικαιούται κανείς να υψώνει τον τόνο τής φωνής του στον άλλο ή να του λέει τι πρέπει να πει, η επίκληση του φύλου όχι μόνο αποδυναμώνει το επιχείρημα αλλά και προσβάλλει όσους έχουν δεχθεί πραγματική ψυχολογική και σωματική βία γιατί είναι γκέι ή γυναίκες...

Έχουν περάσει σχεδόν δύο εβδομάδες από την καθαίρεση Κασσελάκη, κατά τη διάρκεια των οποίων το μόνο που παρακολουθούμε από αυτούς που υποτίθεται πως θέλουν να σώσουν την ψυχή τής Αριστεράς είναι μηχανορραφίες για το πώς δεν θα είναι υποψήφιος ο έκπτωτος πρόεδρος και για το πώς θα δαιμονοποιηθεί για ακόμα μια φορά από αυτούς που προφανώς δεν έχουν υψώσει ποτέ τους τόνους στη ζωή τους γιατί έχουν ζήσει εφτά χρόνια στο Θιβέτ. Ακόμα, άλλωστε, δεν μας έχουν πει ποιος θα είναι ο υποψήφιός τους, πέρα βεβαίως από το εναλλακτικό τους πολιτικό σχέδιο. Κι αυτό γιατί απλούστατα δεν υπάρχει... 

Το "κεφάλι" Κασσελάκη δεν ήταν το μέσο για να φτάσουν στο στόχο. Ήταν ο στόχος και τώρα δεν ξέρουν τι να κάνουν. Κι όσο περνούν οι ημέρες γίνεται όλο και πιο αντιληπτό και σε εκείνους που από αγαθή διάθεση είχαν πιστέψει ότι για τα δεινά τής Αριστεράς ευθύνεται ένας 36χρονος που μέχρι πέρυσι ζούσε στις ΗΠΑ... 

 

  

Αφού δεν μπορούν να το λύσουν οι ψυχίατροι θα το λύσει ο λαός...

Υποτίθεται πως η έκκληση των μετέπειτα πραξικοπηματιών στον Στέφανο Κασσελάκη για νέες εκλογές έγινε στο όνομα της ενότητας και της αποσυμπίεσης. Πως θα λειτουργούσε ως κάτι σαν λύτρωση ώστε ο ΣΥΡΙΖΑ την επόμενη ημέρα να δώσει ως μια γροθιά τη μάχη κατά τού καθεστώτος Μητσοτάκη. Τώρα, όμως, "σοκαρισμένος" (sic) ακούω πρωτοπαλίκαρά τους να λένε πως αν χάσουν θα φύγουν. Όπως έκαναν, δηλαδή, πέρυσι οι αποστάτες με μεγάλη επιτυχία...

Μάλλον, εξάλλου, θα έχω φύγει από το μάταιο τούτο κόσμο και δεν θα έχω μάθει ποτέ ποιο είναι το εναλλακτικό τους πολιτικό σχέδιο. Έχω πληροφορηθεί χίλιους και δυο τρόπους που σκαρφίζονται ώστε να μην είναι υποψήφιος ο Κασσελάκης, πως οι μόνες προτάσεις για καταστατικές αλλαγές που κατέθεσαν είναι αυτές που πιστεύουν ότι θα δυσκολέψουν τον ανατραπέντα πρόεδρο, αλλά ακόμα δεν έχω καταλάβει αν θέλουν, για παράδειγμα, ο ΣΥΡΙΖΑ να ανοίξει στο προοδευτικό κέντρο ή όχι. Κι αν αυτό το άνοιγμα ήταν καλό όταν το έλεγε αλλά δεν το έκανε ο Αλ. Τσίπρας, αλλά είναι κακό όταν το κάνει ο Κασσελάκης...

Μην το κουράζουμε κι άλλο, δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και μάλλον δεν θα υπάρξει τίποτα το πολιτικό στην ανταρσία τής νομενκλατούρας σε βάρος Κασσελάκη. Μόνο η ανικανότητα ενός ανθρώπου να φανταστεί τη ζωή του εκτός πολιτικής, ίσως και γιατί δεν έχει εργαστεί επί της ουσίας ποτέ εκτός των συνόρων της. 

Όταν, όμως, αυτό το προσωπικό σύμπλεγμα γίνεται εμπόδιο στο να ξανακυβερνήσει η σύγχρονη Αριστερά τότε τη λύση δεν θα την δώσουν οι ψυχίατροι αλλά οι προοδευτικοί πολίτες. Αυτοί που δεν μπορεί ένα τσούρμο γραφειοκρατών να πείσει πως αυτά που βλέπουν κι αυτά που ακούνε είναι δυνατό να γίνονται σε ένα κόμμα τού δημοκρατικού σοσιαλισμού εν έτει 2024... 

 

Το plan B της σφραγίδας...

Φυσικά κι ο κάθε υποψήφιος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να έχει καθαρό πόθεν έσχες και ποινικό μητρώο, καθώς και να σέβεται τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς όπως αυτές αποφασίζονται στο συνέδριο. Όπως, άλλωστε, και κάθε πρώην πρόεδρος κι όχι μόνο ο Στέφανος Κασσελάκης θα πρέπει να αποδεικνύει πώς χρηματοδοτούνται τα ινστιτούτα του ή πώς αμείβονται οι συνεργάτες του, ιδίως αν οι μισθοί τους είναι παχυλοί. Μόνο που οι διαιτητές οφείλουν να είναι αντικειμενικοί και να μην μετακινούν τα γκολπόστ κατά πώς θεωρούν πως τους βολεύει...

Είναι προφανές ότι συγκροτείται ένα αντικασσελακικό μέτωπο, στο πρότυπο του αντί- ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να διασφαλιστεί είτε η μη κάθοδος Κασσελάκη στις εκλογές είτε η ήττα του στις κάλπες. Όσοι, άλλωστε, ιδίως οι βουλευτές, έχουν τεθεί υπέρ τού πραξικοπήματος γνωρίζουν ότι στην περίπτωση που επανεκλεγεί αυτός που καθαίρεσαν η τύχη τους είναι προδιαγεγραμμένη. Όχι γιατί θα τους έχει προγράψει ο Κασσελάκης, αλλά γιατί τους έχει ήδη προγράψει η βάση...

Όπως κι αν έχει, είναι αστείο να θεωρεί κανείς πως θα κερδίσει κάτι ο ΣΥΡΙΖΑ αν ο πρόεδρός του εκλεγεί την 1η Δεκεμβρίου. Προφανώς και είναι απαραίτητο να διεξαχθεί ένα συνέδριο το οποίο θα θέσει το προγραμματικό πλαίσιο, ωστόσο ο χειμώνας μοιάζει μια αιωνιότητα από σήμερα και τα χρονικά περιθώρια είναι ελάχιστα, αν όχι ανύπαρκτα. Όσοι, συνεπώς, επιμένουν στο Δεκέμβριο, στα ακρότατα όρια δηλαδή που επιτρέπει το καταστατικό, το κάνουν για να έχουν ενεργοποιημένο το "plan B" στην περίπτωση επανεκλογής Κασσελάκη. Αυτό του να παραλάβει μόνο μία σφραγίδα...

 

Έχουν κάνει την απογοήτευση για το βιασμό της δημοκρατίας όρο πολιτικής τους επιβίωσης...

Πότε έλαβε ο ΣΥΡΙΖΑ συλλογική απόφαση αυτοδιάλυσής του ώστε να συγκροτηθεί νέος προοδευτικός φορέας με το ΠΑΣΟΚ, τους αποστάτες και δεν ξέρουν ούτε αυτοί με ποιους άλλους; Ο Σ. Φάμελλος δεν ήταν πρόεδρος της Κ.Ο. όταν δεν έγινε εφικτό να κατατεθεί ούτε μία κοινή τροπολογία τής αντιπολίτευσης για θέματα υγείας και κατατέθηκαν τρεις τέσσερις ξεχωριστές; Είναι κι εκείνος κατά τής πρόσθεσης και του πολλαπλασιασμού και υπέρ τής διαίρεσης και της αφαίρεσης;...

Πριν ένα μόλις μήνα αυτοί που τώρα δεν τους φαίνεται αρκετή η έκπτωση Κασσελάκη και θέλουν τη διαγραφή του και ψάχνουν κι άλλες νομότυπες ρυθμίσεις για να μην είναι καν υποψήφιος ζητούσαν την ολική κι όχι μερική διαγραφή Πολάκη. Αυτοί που επί ένα χρόνο "ξεπλένουν" τον υβριστή Σπίρτζη που μιλά και για συγκόλληση με το ΠΑΣΟΚ αισθάνθηκαν την κομματική τους τιμή να θίγεται γιατί ο Κασσελάκης χαρακτήρισε εκτροπή την εκτροπή. Στο όνομα, βεβαίως, της ενότητας για την οποία το μόνο που έκαναν τον τελευταίο χρόνο ήταν να σιωπήσουν από το Μάρτιο μέχρι τις αρχές Ιουνίου μήπως και το 8% των δημοσκοπήσεων γινόταν 4% κι όχι 15%. Φευ...

Στο γυάλινο κόσμο τους πιστεύουν ότι μόνο ο Κασσελάκης και οι υποστηρικτές του- οι οποίοι βαφτίζονται σωρηδόν "τρολ" όταν οι περισσότεροι τουλάχιστον γράφουν με το όνομά τους- θεωρούν ό,τι έγινε πραξικόπημα. Δεν είναι σε θέση να αντιληφθούν πως με εξαίρεση τη σταλινική Αριστερά λίγοι ακόμα μπορούν να καταλάβουν πώς εν έτει 2024 είναι δυνατό ένα κομματικό όργανο να καθαιρεί έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Έχουν στοιχηματίσει την πολιτική τους επιβίωση στο ότι αυτός ο κόσμος, απογοητευμένος όπως πράγματι είναι από τις εξελίξεις, δεν θα πάει στην κάλπη κι έτσι οι μηχανισμοί θα θριαμβεύσουν. Τους περιμένει μια πολύ μεγάλη έκπληξη... 

   

Δεν θα υπήρχε διαπλοκή αν δεν υπήρχαν μαριονέτες και χρήσιμοι ηλίθιοι...

Οι Αριστεροί δικαιωματιστές και του ΣΥΡΙΖΑ ισχυρίζονται, και δικαίως, πως δεν έχει καμία σημασία αν ένα θύμα βιασμού καταγγείλει το έγκλημα ακόμα και μία δεκαετία αργότερα. Κάποιοι, όμως, από αυτούς ρωτούν δήθεν αθώα γιατί ο Στέφανος Κασσελάκης δεν έθεσε ζήτημα νομιμότητας της διαδικασίας έκπτωσής του την ίδια ημέρα και το έκανε τρεις ημέρες αργότερα. Λες και η Κεντρική Επιτροπή που τον έριξε με 163 ψήφους θα υπήρχε πιθανότητα να αποδεχθεί να παραμείνει υπηρεσιακός πρόεδρος...

Προφανώς το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ είναι πρωτίστως πολιτικό κι όχι νομικό- δικαστικό. Αν, όμως, τα καταστατικά μπορούν να ανατρέπονται από 163 κεντρικοεπιτρόπους και 17 πολιτικογραμματείς γιατί και η Βουλή να μην μπορεί να ανατρέπει με 151 βουλευτές το Σύνταγμα; Κι αν μη τι άλλο, μόνο το θύμα βιασμού θα μπορούσε να δώσει άφεση αμαρτιών στον βιαστή του κι όχι ο βιαστής στον εαυτό του. Αλλιώς μιλάμε για έναν καθαρόαιμο σταλινισμό σε συσκευασία ιμιτασιόν αριστερού κόμματος της υποτίθεται, μάλιστα, ανανεωτικής Αριστεράς...

Η νομιμότητα της διαδικασίας καθαίρεσης Κασσελάκη, αλλά και της απαγόρευσης να είναι έστω υπηρεσιακός πρόεδρος είναι ένα θέμα. Το άλλο είναι η ανακίνηση ζητήματος εκλογικής συνεργασίας με το ΠΑΣΟΚ, λες κι ενδιαφέρεται κάποιος στη Χαριλάου Τρικούπη για κάτι τέτοιο που να έχει ή να διεκδικεί με αξιώσεις κάποια θέση ή λες κι αυτή η συζήτηση δεν ήταν ένας από τους λόγους που ο ΣΥΡΙΖΑ συνετρίβη στις βουλευτικές εκλογές. 

Πολλώ δε μάλλον όταν τότε είχαμε απλή αναλογική, ενώ τώρα ο Κ. Μητσοτάκης ετοιμάζεται να περάσει ένα ακόμα πιο πλειοψηφικό σύστημα. Τότε γιατί όλη αυτή η κουβέντα; Γιατί είναι κομμάτι τού στρατηγικού σχεδίου ρευστοποίησης του ΣΥΡΙΖΑ με μαέστρο τη διαπλοκή κι οργανοπαίκτες κάποιες μαριονέτες της και κάποιους χρήσιμους ηλίθιους...   

  

Μακιαβελάκης...

Ο Π. Πολάκης μπορεί να είναι νταής, ομοφοβικός και κουτσαβάκης αλλά ανόητος δεν είναι. Καταλαβαίνει ότι για να γίνει πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορεί να μιλά και να γράφει με τον τρόπο που μιλούσε κι έγραφε μέχρι τώρα. Κι αυτό γιατί ξέρει ότι έχει ένα κοινό που θα έτρωγε και σφαίρα για τον ίδιο και είναι αρκετά φωνακλάδικο, αλλά από μόνο του δεν είναι σε θέση να μαζέψει τα απαραίτητα κουκιά. Γι' αυτό κι ο Παυλής αποφάσισε να υποδυθεί για τους επόμενους μήνες τον Δαλάι Λάμα και να εμφανίζεται στους τηλεοπτικούς σταθμούς. Ναι, στα μέχρι πρότινος βοθροκάναλα...

Φυσικά κι εμείς οι "ευαισθητούληδες" καλωσορίζουμε τον αψύ κρητικό στον πραγματικό πολιτικό στίβο και στους απαραίτητους συμβιβασμούς που αυτός απαιτεί αν θες να κυβερνήσεις τη χώρα κι όχι απλώς να έχεις γκρούπις για να σε εκλέγουν βουλευτή στον αιώνα τον άπαντα. Κι ας απαντήσει εκείνος στους πιστούς του που νιώθουν προδομένοι γιατί πήγε απέναντι στον Στέφανο Κασσελάκη κι άρχισε να μιλάει "με το σεις και με το σας" στους "αλήτες, ρουφιάνους δημοσιογράφους". Ο Πολάκης είναι ψηλός, αλλά έχω την εντύπωση πως μπέρδεψε το πραγματικό του πολιτικό μπόι με την ηχώ που δημιουργούν οι ιαχές των φανατικών του...

Πριν ένα μήνα αυτοί με τους οποίους συμμάχησε για να καθαιρέσουν 163 κομισάριοι έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο απαιτούσαν από τον Κασσελάκη την ολική διαγραφή του. Αν το είχε κάνει, βεβαίως, δεν θα είχαν με ποιον να συμμαχήσουν το Σαββατοκύριακο, αλλά στο μακιαβελισμό όλα αυτά είναι λεπτομέρειες. Το στρατηγικό σχέδιο διάλυσης του ΣΥΡΙΖΑ να υπηρετηθεί κι ο κόσμος τής Αριστεράς να πάει να... ενταχθεί στο ΠΑΣΟΚ.

    

  

Ο Τσίπρας να ζητήσει συγγνώμη από τον Παπαδήμο...

Η κυβέρνηση Παπαδήμου είχε λάβει ψήφο εμπιστοσύνης το 2011 από τη Βουλή, και μάλιστα από περισσότερα του ενός κόμματα. Ήταν, δηλαδή, μια νόμιμη κυβέρνηση. Ο ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο, τότε, κι ο Αλ. Τσίπρας μιλούσαν για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα. 

Και με το δίκιο τους, αφού οι πολίτες δεν είχαν ψηφίσει τον Γ. Παπανδρέου το 2009 για να παραδώσει δύο χρόνια αργότερα την εξουσία σε έναν τραπεζίτη. Για να μην γυρίσω το χρόνο πολύ πιο πίσω και θυμηθώ τις κυβερνήσεις των αποστατών το 1965- 1966 που κι αυτές ήταν συνταγματικώς ανεκτές αλλά είχαν οδηγήσει εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες στους δρόμους...

Φυσικά και καταλαβαίνετε γιατί τα γράφω όλα αυτά. Από το βράδυ τής Κυριακής έχει ξεκινήσει η προπαγάνδα τής θεσμικής κανονικότητας στο ΣΥΡΙΖΑ. Λες και είναι κανονικό κάποιοι να ψηφίσουν μυστικά κι άλλοι φανερά ή και λες, κι αυτό είναι απείρως σημαντικότερο, το πολιτικό επίδικο δεν είναι αν καθαιρέθηκε από 163 κομισάριους ένας δημοκρατικώς εκλεγμένος πρόεδρος από δεκάδες χιλιάδες μέλη. Λες κι όλα αυτά ανοίγουν την όρεξη στους πολίτες να πιστέψουν περισσότερο στη δημοκρατία κι όχι να της ρίξουν ένα φάσκελο και να στραφούν αλλού...

Η νομενκλατούρα τής Κουμουνδούρου προφανώς και δεν ενδιαφέρεται για τη μεγάλη εικόνα, για το αν δηλαδή η καθαίρεση ενός πρόεδρου από ένα παρωχημένο κομματικό όργανο ούτε καν 300 στέλνει κι ένα μήνυμα στην κοινωνία πως η γνώμη της δεν έχει και καμιά ιδιαίτερη αξία. Για την κομματική γραφειοκρατία αυτοσκοπός είναι να τελειώνει με τον Στέφανο Κασσελάκη, στέλνοντας και το έμμεσο μήνυμα στη βάση "μην ασχολείσαι, ξέρουμε εμείς". Γι' αυτό και κανείς από όλους αυτούς δεν τολμά να πει πως ακόμα κι αν ο Κασσελάκης είναι ο δούρειος ίππος τού νεοφιλελευθερισμού, ο ίδιος ο διάβολος που ήρθε στην Ελλάδα για να σπείρει το χάος, η δολοφονία τού χαρακτήρα του δεν μπορεί να δικαιολογήσει τη δολοφονία τής δημοκρατίας... 

Και είναι κρίμα, πολύ κρίμα ο Τσίπρας να συνεχίζει να καταστρέφει την Αριστερά. Πρώτα με την κωλοτούμπα τού 2015 και τώρα με το πολιτικό πραξικόπημα της έκπτωσης. Σαν να προτιμά να μην τον θυμούνται ως τον πρώτο πρωθυπουργό της αλλά ως τον ολετήρα της...

    

Με το ΣΥΡΙΖΑ χωρίς το ΣΥΡΙΖΑ...

Είναι απολύτως ανθρώπινο ο Στέφανος Κασσελάκης να σκέφτεται το ενδεχόμενο δημιουργίας νέου κόμματος. Δεν μπορείς να αλλάξεις κάτι που δεν θέλει να αλλάξει ούτε αυτός που εκδιώκεται βιαίως είναι δυνατό να κατηγορηθεί στη συνέχεια για διάσπαση. Ούτε, βεβαίως, είμαι τόσο αφελής ώστε να πιστεύω ότι αν κερδίσει τις εκλογές και με 80% οι πραξικοπηματίες θα αποσύρουν τα γραφειοκρατικά τους τανκ και θα του επιτρέψουν να τα αλλάξει όλα χωρίς νέους βυζαντινισμούς...

Είναι, όμως, πολιτικό λάθος να φτιάξει νέο κόμμα όταν μπορεί να είναι πρόεδρος ενός κοινοβουλευτικού κόμματος που διαθέτει έστω αυτή την υποτυπώδη οργάνωση. Λαμβάνοντας, ωστόσο, υπόψη τα προσκόμματα της νομενκλατούρας κι αν αποφασίσει να είναι εκ νέου υποψήφιος πρόεδρος θα πρέπει να είναι ξεκάθαρος απέναντι σε όλους ότι πλέον οι προτάσεις του για τις αλλαγές δεν θα είναι αντικείμενο συζήτησης την επόμενη ημέρα αλλά οι αποφάσεις που θα λάβει το κόμμα για να προχωρήσει μπροστά. 

Αν η πλειοψηφία των ψηφοφόρων τον επανεκλέξει με αυτόν τον όρο θα είναι πολύ δύσκολο ακόμα και για τους πραξικοπηματίες να βρεθούν απέναντι. Κι όποιος θέλει να φύγει ας φύγει, με προορισμό την πολιτική αποστρατεία σε μεσομακροπρόθεσμο χρονικό σημείο...

Οι πραξικοπηματίες, άθελά τους βεβαίως, έκαναν ένα πολύ μεγάλο δώρο στον Κασσελάκη. Τον κατέστησαν τον μοναδικό υποψήφιο, αν είναι τελικώς υποψήφιος, που μπορεί να δώσει προοπτική εξουσίας στο ΣΥΡΙΖΑ. Όχι γιατί είναι υπεράνθρωπος ούτε γιατί οι άλλοι πιθανοί υποψήφιοι είναι απαραιτήτως του πεταματού, αλλά γιατί όσοι κι αν τους ψηφίσουν θα είναι σίγουρα λιγότεροι από την πλειοψηφία εντός κι εκτός τής Κουμουνδούρου που αντιλαμβάνεται ότι στο σταλινισμό ό,τι έγινε το Σαββατοκύριακο είναι απλώς η καθημερινότητα αλλά στις δημοκρατίες είναι καραμπινάτη υπονόμευσή τους. Κι όσοι είναι υπεύθυνοι μπορούν να εξοστρακίσουν τον έκπτωτο, δεν μπορούν όμως να δημιουργήσουν κοινωνικό ρεύμα...

  

Ψάχνουν για κορόιδα...

Τα δύσκολα για τους πραξικοπηματίες τώρα ξεκινούν. Μέχρι το απόγευμα της Κυριακής υπήρχε ο "βάρβαρος" Κασσελάκης ο οποίος έφταιγε για όλα τα δεινά τού ΣΥΡΙΖΑ μολονότι ήταν 20 χρόνων και στις ΗΠΑ όταν ο Αλ. Τσίπρας αναλάμβανε πρόεδρός του. Από εδώ και πέρα οφείλουν να μας παρουσιάσουν προτάσεις για το μέλλον τού κόμματος, το προγραμματικό πλαίσιο και τις καταστατικές αλλαγές, καθώς και για το πώς θα πληρωθούν οι εργαζόμενοι στην "Αυγή" και στο "Κόκκινο". 

Ξεκούραστοι είναι, άλλωστε, αφού δεν μπορεί να είναι τόσο κουραστικό να βυσσοδομείς από το πρωί μέχρι το βράδυ για να διώξεις έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Α, ναι, και να μας πουν ποιος είναι κατάλληλος για πρόεδρος...

Τώρα κάποιοι διαρρέουν για εκλογές ακόμα και την άνοιξη δήθεν για να έχουν ηρεμήσει τα πνεύματα. Αν ήμασταν σε δικαστήριο θα αναφωνούσαμε όλοι μαζί "τι χρείαν έχουμε άλλων αποδείξεων" γιατί προσβάλλει τη νοημοσύνη μας να πιστέψουμε ότι μπορεί ο ΣΥΡΙΖΑ να πορευτεί με μεταβατικό πρόεδρο για το επόμενο εξάμηνο. Αν στηθούν κάλπες τον Απρίλιο μπορεί να μην ψηφίσουν ούτε οι 163 αν βρουν κορόιδα στο ΠΑΣΟΚ να περισυλλέξουν το πολιτικό τους ναυάγιο. Ούτε, άλλωστε, η βίλα στο Σούνιο είναι τόσο μεγάλη, πολιτικώς μιλώντας, για να τους χωρέσει όλους. Μάλλον γκαρσονιέρα στην Κυψέλη θυμίζει...

Είναι τόσο λαοπρόβλητοι που φοβούνται την οποιαδήποτε εμπλοκή ενός εκλογικού σώματος μεγαλύτερου από 300 κεντρικοεπιτρόπους της εποχής Τσίπρα ή 20 πολιτικογραμματείς. Ούτε θα πέσω από τα σύννεφα αν περιμένουν να γίνουν πρώτα οι εκλογές στο ΠΑΣΟΚ για να διερευνήσουν κάποιοι τη δυνατότητα να πηδήξουν σε άλλο πλοίο αναζητώντας κορόιδα. Μάλλον άδικα όμως γιατί τις αποστασίες και τα πραξικοπήματα πολλοί αγάπησαν, τους αποστάτες και τους πραξικοπηματίες κανείς. Ποιος να τους εμπιστευτεί;...

 

Τα καλύτερα δώρα συνήθως τα παίρνεις στις εκπτώσεις...

Ας υποθέσουμε πως ο Στέφανος Κασσελάκης έκανε το Σάββατο μια ομιλία όλο μέλι, γάλα και ζάχαρη για την αντιπολίτευσή του: "αγαπημένη μου Όλγα, αγαπημένε μου Σπίρτζη, Παυλή κι Αλέξη, μου έχετε φερθεί τόσο όμορφα κι εγώ αντί να δέχομαι την υπονόμευσή σας ως συλλογικότητα την στηλίτευα ενώ δεν έπρεπε". Πιθανώς να μην κατατίθετο πρόταση μομφής σε βάρος του και σήμερα να μην ήταν έκπτωτος. Την επόμενη ημέρα, όμως, θα ήταν ένας πρόεδρος υπό επιτροπεία, ανίσχυρος να αποφασίσει και για το χρώμα τού κωλόχαρτου στην Κουμουνδούρου δίχως να συγκληθούν Πολιτική Γραμματεία και Κεντρική Επιτροπή...

Η έκπτωση Κασσελάκη ενδεχομένως να αποδειχθεί το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να του κάνουν ο ομοφοβικός νταής και τα ορφανά τού τσιπρισμού. Αν δεν επανεκλεγεί μπορεί να συνεχίσει εν ηρεμία τη ζωή του με τον αγαπημένο του. 

Αν, όμως, επανεκλεγεί κι αν, μάλιστα, αυτό γίνει πανηγυρικά τότε θα έχει κάθε δικαίωμα να πει σε όλα τα γραφειοκρατικά απολιθώματα πως ο πολιτικός τους βίος εξέπνευσε κι επομένως πρέπει να παραμερίσουν για να περάσει το καινούριο. Τότε, για παράδειγμα, η συζήτηση για το αν πρέπει να υπάρχει ή όχι Πολιτική Γραμματεία θα μοιάζει με μπουνιουελικό σουρεαλισμό, όπως οι έξι εισηγήσεις στην Κεντρική Επιτροπή για το αν οι κομισάριοι πρέπει να έχουν τα κότσια να κοιτάξουν στα μάτια τον αρχηγό τους και να του πούνε "σε μέμφομαι" ή όχι...

Για να συμβούν, ωστόσο, όλα αυτά οφείλει κι ο Κασσελάκης να ωριμάσει πολιτικά, να κατανοήσει πως το ένστικτό του δεν είναι πάντα σωστό και πως ορισμένες φορές μπορεί να έχουν και οι άλλοι δίκιο σε αυτά που τον συμβουλεύουν. Και, βεβαίως, δεν αρκεί να συμβουλεύεσαι μια δράκα μετριοτήτων κι αυλοκολάκων αλλά πρέπει αυτοί που βρίσκονται δίπλα σου να έχουν τα προσόντα να σε συμβουλεύουν ορθά. Αν συμβεί αυτό ακόμα κι εκείνοι που τον κατηγορούν για αυταρχισμό- λες και οι μεγαλύτεροι ηγέτες φημίζονταν για τη συλλογικότητα στη λήψη αποφάσεων- θα αναγκαστούν να παραδεχθούν την ήττα τους εκεί που πραγματικά μετράει. Στο λαό... 

 

Οι ηττημένοι έχουν ήδη κερδίσει...

Δεν έχει πλέον μεγάλη σημασία αν ο Στέφανος Κασσελάκης αποφασίσει να οδηγήσει το ΣΥΡΙΖΑ σε νέες εκλογές ή συρθεί σε αυτές μετά από πρόταση μομφής. Η εσωκομματική αντιπολίτευση έχει ήδη πετύχει το στόχο της, που δεν είναι φυσικά να κερδίσει στις κάλπες αλλά να ρευστοποιήσει το κόμμα προκειμένου να βρει ζεστασιά στο ΠΑΣΟΚ, στους αποστάτες ή σε ένα νέο προοδευτικό φορέα που δεν θα υπάρξει ποτέ. Ήδη, άλλωστε, οι περισσότεροι που δεν παρακολουθούν εκ του σύνεγγυς τα της Κουμουνδούρου, κάνοντας ένα δώρο υγείας στους εαυτούς τους, έχουν χρεώσει το τσίρκο σε όλους και πρωτίστως στον αρχηγό. Ανεξαρτήτως αν αυτό είναι άδικο για τον Κασσελάκη...

Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει κάνει αρκετά λάθη στο λιγότερο από ένα χρόνο που βρίσκεται σε αυτήν τη θέση και στην πολιτική. Κανένα, ωστόσο, από αυτά δεν δικαιολογεί διάσπαση ή μια κριτική που φυσικά δεν είναι ούτε καλοπροαίρετη ούτε εποικοδομητική αλλά διαλυτική για το όλο οικοδόμημα και προβάλλει προσωπικό μίσος σε βάρος του. Αλίμονο αν μισή ομιλία στο ΣΕΒ, μια δήλωση περί "ιερής συμμαχίας" για το ΝΑΤΟ από το οποίο άλλωστε δεν θέλει να φύγουμε ο ΣΥΡΙΖΑ ή ένας πολυτελής γάμος αποτελούσαν λόγους διάλυσης ενός κόμματος. Απλούστατα δεν θα υπήρχαν κόμματα σε μία τέτοια περίπτωση...

Ο Κασσελάκης θα στενοχωρηθεί, αλλά έχει χρήματα και θα μπορέσει να κάνει μια άνετη ζωή αν καθαιρεθεί. Το μεγάλο "γαμώτο", ωστόσο, είναι για τις δεκάδες χιλιάδες οι οποίες στήθηκαν πέρυσι τέτοιο καιρό στις ουρές για ένα κόμμα που ήταν και ηλεκτρονικά αναλφάβητο για να ψηφίσουν επιτέλους έναν νέο άνθρωπο που δεν προερχόταν από τον κομματικό σωλήνα, που είχε εργαστεί στον πραγματικό κόσμο, που μπορεί να μην μιλούσε πολιτικά και σε καλά ελληνικά αλλά ανθρώπινα και με ενσυναίσθηση. 

Όλοι αυτοί οι προοδευτικοί πολίτες και πολλοί άλλοι που έβλεπαν με συμπάθεια αυτό το φρέσκο αέρα σε ένα βρόμικο τοπίο εδώ κι αρκετό καιρό ατενίζουν το μέλλον με μεγάλη απαισιοδοξία. Όχι γιατί ο Κασσελάκης είναι ο εκλεκτός τού θεού που θα μας σώσει από το πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης, αλλά γιατί αισθάνονται πια με μια σχετική σιγουριά ότι η πολιτική είναι ένα κλειστό επάγγελμα γόνων ή κομματόσκυλων που αποφασίζουν για τις ζωές μας χωρίς να ξέρουν τίποτα γι' αυτές. Και να ύστερα τα κροκοδείλια δάκρυα βροχή γιατί οι ναζί επέστρεψαν και στη Γερμανία...  

 

 

Οι προεδρικές εκλογές θα λυτρώσουν μόνο τους ρευστοποιητές...

"Μα, δεν θα είναι λυτρωτικό να γίνουν προεδρικές εκλογές"; Κάποιοι θέτουν το ερώτημα καλοπροαίρετα, αρκετοί όμως κουτοπόνηρα. Πρώτα και κύρια γιατί είναι οι ίδιοι που προκάλεσαν μια κατάσταση που τώρα χρειάζεται αποσυμπίεση. Δεύτερον και κυριότερον γιατί δεν πιστεύω ότι την επομένη των προεδρικών εκλογών ο Π. Πολάκης, οι "87" κι ο ελέφαντας στο δωμάτιο Τσίπρας θα πουν "ωραία, χάσαμε για πολλοστή φορά και τώρα επιτέλους θα υπηρετήσουμε σαν καλοί στρατιώτες τη στρατηγική τού κόμματος"...

Θα ανακαλυφθούν νέα επιχειρήματα όπως "ψήφισαν πολύ λιγότεροι από το 2023 κι άρα ο Κασσελάκης μικραίνει το κόμμα". Αυτοί που θεωρούν φραξιονισμό ο πρόεδρος του κόμματός τους να γίνει βουλευτής είμαι βέβαιος ότι κάτι θα σκαρφιστούν για να ολοκληρώσουν το στόχο τους, τη ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ ούτως ώστε να βρουν ρόλο σε ένα νέο φαντασιακό προοδευτικό φορέα που δεν υπάρχει και μάλλον δεν θα υπάρξει ποτέ. Η ενότητα, η σοβαρότητα, η γαλήνη είναι πολύ όμορφες έννοιες. Δεν μπορούν να υπηρετηθούν, όμως, από εκείνους που δίχως τα αντίθετά τους δεν έχουν κανένα πολιτικό ρόλο. Έτσι κι αλλιώς η κοινωνική τους δυναμική είναι ανύπαρκτη...

Ο ΣΥΡΙΖΑ πριν πέντε χρόνια είχε 31,5%, πέρυσι 17,85% και φέτος 14,9%. Κι όμως κάποιοι ενοχλούνται γιατί αυτά που προτείνει ο Κασσελάκης δεν έχουν ξαναγίνει. Λες κι όλα όσα είχαν ξαναγίνει είχαν δώσει στο κόμμα την πολιτική ηγεμονία ή λες κι αν διατηρήσει τις λενινιστικές του δομές το 2024 θα συγκινήσει τους πολίτες ή λες και οι συριζαίοι μαζεύονταν κατά χιλιάδες στις Οργανώσεις Μελών και τώρα που θα αποφασίζουν για την τύχη τού κόμματός τους από τον καναπέ τους θα πρέπει να θεωρούνται λιγότερο Αριστεροί από αυτούς που αγοράζουν τον "Ριζοσπάστη" από το περίπτερο την εποχή της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης...

Δεν ισχυρίζομαι πως οι ιδέες Κασσελάκη ανοίγουν με βεβαιότητα το δρόμο τής πολιτικής αναγέννησης. Κάποιες είναι καλές κι ορισμένες άλλες ανεφάρμοστες στην πράξη. Ούτε η αλλαγή ονομασίας από μόνη της θα λύσει ζητήματα πολιτικού περιεχομένου. Ούτε, άλλωστε, ο ίδιος ο Κασσελάκης τις παρουσιάζει σαν τις Δέκα Εντολές. Σίγουρα, όμως, δεν θα οδηγήσουν στην πολιτική αναγέννηση η επανάληψη αποτυχημένων συνταγών, η διαιώνιση της καμαρίλας και η ανάσταση ξοφλημένων πολιτικών. Μάλλον στην εξόδιο ακολουθία...  

  

Αν θυσιάσει την αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί και να γίνει κυβέρνηση...

Φυσικά και το 8,5% που δίνει τελευταία δημοσκόπηση στο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι για να πανηγυρίζουν οι προοδευτικοί πολίτες. Είναι σχεδόν το μισό από το ποσοστό των ευρωεκλογών και, βεβαίως, καθόλου αντάξιο ενός κόμματος αξιωματικής αντιπολίτευσης που φιλοδοξεί να κυβερνήσει. Εξακολουθεί, όμως, να είναι υψηλότερο από τα ποσοστά των υπόλοιπων αριστερών κομμάτων και της ακροδεξιάς, την ίδια ώρα που το ΠΑΣΟΚ για ακόμα μια φορά δεν τσιμπάει αλλά πέφτει κι αυτό...

Είναι φανερό, ακόμα κι αυτή την ώρα που η Κουμουνδούρου μοιάζει περισσότερο με τσίρκο παρά με κόμμα, πως η πλειονότητα των προοδευτικών πολιτών από το ΣΥΡΙΖΑ έχει τις περισσότερες προσδοκίες. Ούτε από το ΚΚΕ ούτε από την Πλεύση Ελευθερίας ούτε από τους αποστάτες. Και γι' αυτό θλίβεται αφάνταστα από την εικόνα διάλυσης που με τόση επιμέλεια χτίζει η πέμπτη φάλαγγα. 

Προφανώς από ένα σοβαρό ΣΥΡΙΖΑ με ισχυρό πρόεδρο, νέα ηγετική ομάδα και φρέσκες ιδέες, αλλά από το ΣΥΡΙΖΑ όπως κι αν έχει γιατί μόνο αυτό το κόμμα βλέπει ως ανάχωμα στην ολιγαρχία. Ούτε αυτούς που της χρωστούν μισό δισ. ούτε εκείνους που της οφείλουν τις καριέρες τους...

Ένας αντίπαλος μπορεί να γίνει σύμμαχος, έστω και στο πλαίσιο μιας λυκοφιλίας. Ένας πρώην σύμμαχος, ωστόσο, που έγινε αντίπαλος δεν θα γίνει ποτέ ξανά φίλος αφού θα λείπει η απαραίτητη εμπιστοσύνη. Κατά συνέπεια, ο Αλ. Τσίπρας κι ο Π. Πολάκης δεν θα ξαναγίνουν σύμμαχοι του Στέφανου Κασσελάκη. 

Γι' αυτό κι ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ έχει δύο επιλογές μπροστά του: είτε να συνεχίσει να μυξοκλαίει στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στις συνεντεύξεις του για το χαμένο παράδεισο είτε να δείξει ηγετικότητα, να γράψει στα παλιά του τα παπούτσια τους πάσης φύσης υπονομευτές οι οποίοι θα βυσσοδομούν όσο και να τους προγκά ή να τους χαϊδεύει και να αποδεχθεί ότι για να δημιουργήσει κάτι καινούριο θα πρέπει να απωλέσει το στάτους τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Οι προοδευτικοί πολίτες θα τον περιμένουν. Τον περιμένουν ήδη...  

 

 

Ο Γρανίτσας τους οδηγεί...

Όταν δεν θεωρείς κάποιον ικανό για μια δουλειά και ζητάς την αντικατάστασή του υπάρχει μια πολύ βασική προϋπόθεση για να σε πάρουν στα σοβαρά, από τη στιγμή που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να βρεις τον τέλειο: να έχεις να προτείνεις κάποιον αντικαταστάτη με τα χαρακτηριστικά που υποτίθεται πως προκρίνεις. Όχι αφού έχεις εκδηλωθεί δημοσίως κατά τού νυν αλλά νωρίτερα. Αλλιώς φλερτάρεις με τη γελοιότητα...

Μπορεί να διαφωνώ σε πολλά με τον Π. Πολάκη, αλλά τουλάχιστον εκείνος δεν κρύβεται. Στο ερώτημα ποιος μπορεί να ηγηθεί καλύτερα απαντά δείχνοντας τον νάρκισσο εαυτό του. Φυσικά μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν το τέλος τού ΣΥΡΙΖΑ ως εν δυνάμει κόμματος εξουσίας. Κι αυτό το καταλαβαίνουν ακόμα και οι πολακικοί. Το ότι είναι πιο θορυβώδεις δεν σημαίνει πως είναι και πλειοψηφία. Ούτε στο κόμμα ούτε, πολύ περισσότερο, στην κοινωνία. Γι' αυτό και οι πιο μυαλωμένοι ανάμεσά τους του ζητούν να κάνει πίσω...

Θυμάστε τον Γ. Γρανίτσα, που του είχαν υποσχεθεί την ένταξη της Νέας Φιλαδέλφειας στα ολυμπιακά έργα, την γκρέμισε και ύστερα έμεινε η ΑΕΚ χωρίς γήπεδο για μια εικοσαετία περίπου; Αυτόν μου θυμίζουν κι όσοι αλληθωρίζουν προς το ΠΑΣΟΚ ή προς ένα νέο προοδευτικό φορέα όπου θα έχουν τη θέση που πιστεύουν ότι τους αξίζει κι όχι ενός δολοπλόκου κομπάρσου όπως σήμερα. Θέλουν να γκρεμίσουν το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά νύφη εκεί έξω δεν υπάρχει. Τους βλέπω να μένουν εκτός από άεργοι κι άστεγοι αφού και οι υπόλοιποι υποψήφιοι ηγέτες τής κεντροαριστεράς δεν σκοπεύουν να φτιάξουν μια συμμαχία ηττημένων...  

  

Ο πρώτος βαρόνος της Αριστεράς...

Μια φορά κι έναν καιρό στην Αριστερά δεν υπήρχαν βαρόνοι. Ηγέτες με αυταρχικές τάσεις ναι, αλλά όταν έπεφταν χάνονταν ήσυχα μέσα στη νύχτα. Υπήρχαν επίσης τάσεις, ιδεολογικές διαφοροποιήσεις, φραξιονισμοί κι οπορτουνισμοί αλλά βαρονίες δεν υπήρχαν. Τουλάχιστον όχι μέχρι πρόσφατα όταν κι έγινε αντιληπτό πως κάποιοι αντιμετωπίζουν την πολιτική με ιδιοκτησιακή λογική κι όταν οι καιροί τούς ξεπερνούν βλέπουν ακόμα και τα κόμματα των οποίων ηγούνταν επί μιάμιση δεκαετία ως μορφώματα...

Κανένα κόμμα δεν προλαβαίνει να γίνει μόρφωμα σε λιγότερο από ένα χρόνο, όσο κακή κι αν είναι η ηγεσία του. Υπάρχει, άλλωστε, το χαρακτηριστικότατο παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ που έπεσε ακόμα και στο 4% αλλά παράμεινε ένας συμπαγής κομματικός μηχανισμός, έστω κι αν πλέον δεν συναρπάζει τα πλήθη. Αν κάποιος, συνεπώς, ευθύνεται για το ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έγινε μόρφωμα αυτός δεν μπορεί να είναι άλλος από τον ηγέτη του επί 15 χρόνια...

Ο Αλ. Τσίπρας πιστώνεται ότι αξιοποίησε μια ακραία κοινωνική συγκυρία για να γίνει πρωθυπουργός. Δεν ήταν αυτονόητο πως θα τα κατάφερνε, έστω κι αν για να τα καταφέρει πλειοδότησε σε εθνολαϊκισμό και σε κωλοτούμπες. Ο Τσίπρας, ωστόσο, δεν θα γινόταν ποτέ πρωθυπουργός αν η χώρα δεν χρεοκοπούσε και δεν είχε φτωχοποιηθεί βίαια η μεσαία της τάξη. Κι ενώ η διακυβέρνησή του δεν ήταν του πεταματού- κάθε άλλο αφού έβγαλε τη χώρα από τα μνημόνια με ρυθμισμένο το χρέος της κι επιλυμένο το μακεδονικό- ο τρόπος που διαχειρίστηκε τον αναγκαίο μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ χαρακτηρίστηκε από ένα βήμα μπρος και δέκα πίσω. Τα απόνερα αυτής της οικτρής διαχείρισης βιώνει σήμερα η Κουμουνδούρου. Κι αντί ο υπαίτιος να κάνει την ελάχιστη αυτοκριτική έχει παραδοθεί στην ολιγαρχία που τον πολέμησε όσο κανέναν άλλον πρωθυπουργό και λειτουργεί ως κομματάρχης στο κόμμα που δήθεν δεν τον ενδιαφέρει αλλά κάνει τα πάντα για να τον θυμούνται ως νεκροθάφτη του...