Αναζητούνται ενήλικες στο δωμάτιο...

Όσο οι εκλογές θα πλησιάζουν τόσο περισσότερο θα ξεκαθαρίζει το πολιτικό σκηνικό. Ήδη, πάντως, βλέπουμε προς τα πού πηγαίνει όσον αφορά τουλάχιστον την ευρύτερη κεντροαριστερά. Εκτίμηση πρώτη: ΣΥΡΙΖΑ και ΝΕΑΡ είτε θα κατεβούν αυτόνομα και δεν θα μπουν στη Βουλή είτε ένα μέρος τους θα ενσωματωθεί σε ένα κόμμα Τσίπρα το οποίο μπορεί και να πιάσει το όριο του 3%, όχι όμως πολύ παραπάνω από αυτό. Φυσικά Πολάκης- Παππάς- Σπίρτζης- Ραγκούσης κ.ά. δεν έχουν θέση σε ένα κόμμα Τσίπρα οπότε μάλλον θα πρέπει να αποχαιρετήσουν από τώρα την πολιτική τους καριέρα, τουλάχιστον σε κεντρικό επίπεδο...

Εκτίμηση δεύτερη: το Κίνημα Δημοκρατίας θα μπει με άνεση στη Βουλή κι ενδεχομένως να διαδραματίσει ένα σημαντικό μετεκλογικό ρόλο. Και μόνο από την προεκλογική εκστρατεία που θα κάνει ο Στέφανος Κασσελάκης θα κερδίσει κάποια ποσοστά... 

Μπορεί να τα καταφέρει καλύτερα; Κάποια στιγμή να κυβερνήσει τη χώρα; Γιατί όχι; Μόνο που για να συμβεί και λυπάμαι που θα στενοχωρήσω πολλούς, αυτό θα γίνει όταν η πλειονότητα των μελών του δεν θα προέρχεται πλέον από την αρχική μαγιά τού ΣΥΡΙΖΑ και της κομμουνιστογενούς Αριστεράς, με τους φραξιονισμούς, τις ίντριγκες, τις νηπιακές συμπεριφορές και τα εκλογικά της ταβάνια...

Οι οικογενειακές διαφορές δεν λύνονται ούτε με ξεκατινιάσματα στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ούτε με παραπομπές στην Επιτροπή Δεοντολογίας ούτε με φωτοτυπίες στον γυμνασιάρχη για να μαλώσει τα άτακτα παιδιά. Είναι αλήθεια ότι κάποιοι ράβουν ήδη βουλευτικά ή και υπουργικά κοστούμια και κάποιοι άλλοι θεωρούν πως επειδή έγιναν συντονιστές στην τοπική τής Άνω Ραχούλας έχουν πιάσει τον ταύρο από τα κέρατα. Δεν έχω γνωρίσει, ωστόσο, συλλογικότητα που να μην εμπεριέχει καιροσκόπους κι αριβίστες. Τίποτα το ανθρώπινο δεν μου είναι ξένο... 

Υπάρχουν, όμως, κι εκείνοι που δεν ασχολούνται με την πολιτική ούτε για τα οφίτσια ούτε για τη "δόξα" τού να καταθέτεις στεφάνια στις εθνικές εορτές. Και είναι πολύ περισσότεροι αυτοί που δεν ενδιαφέρονται να ενταχθούν σε κάποιο κόμμα αλλά στηρίζουν και με την ψήφο τους το σχηματισμό που τους καλύπτει περισσότερο ιδεολογικά- προγραμματικά. 

Αυτοί οι πολίτες είναι η κοινωνική πλειοψηφία και ουδόλως ενδιαφέρονται αν ο Μπάμπης και η Μαρία στην τοπική τής Κάτω Παναγιάς δεν τα βρίσκουν μεταξύ τους. Κι όσοι αναλώνονται στη μετατροπή τής καφενειακής κουβέντας σε δημόσια ψυχοθεραπεία και, μάλιστα, με αστήρικτα υπονοούμενα και κατινίστικο κουτσομπολιό χάνουν ακόμα και το δίκιο τους όταν το έχουν. Αναζητούνται, συνεπώς, ενήλικες στο δωμάτιο...    

 

  

Ντόναλντ, ιδού ο στρατός των υποτελών σου...

Θα όφειλε η προοδευτική αντιπολίτευση ενόψει της 51ης επετείου από την τουρκική εισβολή στην Κύπρο να πραγματοποιήσει μια σχετική συγκέντρωση, για να μην παραπονιέται κι ο Θ. Πλεύρης; Ναι, γιατί όχι, κι ας τα βρει δύσκολα στο σπίτι του ο βουλευτής τής ΝΔ με τον πατέρα του και διαχρονικό απολογητή τής χούντας... 

Μόνο που δεν είναι και πολύ αξιοπρεπές να ζητάς από τους πολιτικούς σου αντιπάλους να διοργανώσουν κάτι κι όχι εσύ ο ίδιος. Αν θέλουν, για παράδειγμα, η ΝΔ, η Ελληνική Λύση και λοιπές ακροδεξιές δυνάμεις να πραγματοποιηθεί μια οποιαδήποτε συγκέντρωση ας τη διοργανώσουν οι ίδιοι αντί να παραπονιούνται γιατί ο ελληνικός λαός βρίσκει πολλά στοιχεία ιστορικής ταύτισης με τον παλαιστινιακό...

Πριν μερικές δεκαετίες ο Π. Κανελλόπουλος, της "εθνικοφρόνου παρατάξεως", έδειχνε στον Βαν Φλιτ τις Ένοπλες Δυνάμεις τής χώρας μας λέγοντάς του "στρατηγέ μου, ιδού ο στρατός σας". Από τότε κύλησε πολύ νερό στο αυλάκι αλλά η Ελλάδα δεν έπαψε ποτέ στην ουσία να είναι αμερικανικό προτεκτοράτο. 

Ούτε όταν την έβγαλε προσωρινώς ο Καραμανλής από το στρατιωτικό σκέλος τού ΝΑΤΟ ούτε όταν ο Παπανδρέου υποσχόταν να μας απαλλάξει από όλες τις βάσεις τού θανάτου κι όχι από τις μισές. Αμερικανικό προτεκτοράτο, άλλωστε, παραμένει και η Ευρώπη, όπως περίτρανα απέδειξε το μήνυμα υποτέλειας Ρούτε στον Ντ. Τραμπ...

Πρέπει, συνεπώς, να αποχωρήσουμε από το ΝΑΤΟ, την ίδια ώρα μάλιστα που η Τουρκία παραμένει μέλος του; Όχι, θα ήταν αυτοκαταστροφικό. Όπως αυτοκαταστροφικό είναι, όμως, να αποδεχόμαστε τα πάντα και να μην διεκδικούμε τίποτα... 

Μήπως, εξάλλου, αυτό δεν είχαν κάνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ την εποχή των μνημονίων, λες κι εμείς ήμασταν οι μόνοι διάβολοι και οι εταίροι μας αρσακειάδες; Στην εξωτερική πολιτική, όπως και στη ζωή, δεν παίρνεις αυτό που δικαιούσαι αλλά αυτό που διεκδικείς, όπως αποδεικνύει άλλωστε και η στρατηγική Ερντογάν. Εκτός, βεβαίως, αν αυτά που διεκδικείς αφορούν μόνο την οικογένειά σου κι όχι τη χώρα. Αν ισχύει, πάντως, κάτι τέτοιο η εσχάτη προδοσία λαμβάνει κι άλλες διαστάσεις, πέρα από την παρέμβαση στο έργο τής δικαιοσύνης...

 

Οι μουλάδες μέσα μας...

Το καθεστώς των μουλάδων στο Ιράν είναι αποκρουστικό για κάθε προοδευτικό πολίτη, όπως άλλωστε οποιοδήποτε καθεστώς θέτει σοβαρά εμπόδια στην ελευθερία έκφρασης είτε ολόκληρου του πληθυσμού που διοικεί είτε μέρους του. Είναι, όμως, δημοκρατικότερα, για παράδειγμα, τα καθεστώτα τής Σαουδικής Αραβίας, της Αιγύπτου ή του Κατάρ με τα οποία ασμένως συνεργάζεται η Δύση; Γιατί αν στόχος είναι η αλλαγή καθεστώτος για ένα μόνο από αυτά εμπεριέχεται περισσότερη υποκρισία και λιγότερη πίστη στη δημοκρατία...

Όπως, άλλωστε, έχουν πολύ εύγλωττα αποδείξει οι σχετικώς πρόσφατες πολεμικές περιπέτειες στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ, στη Συρία, στη Λιβύη, στην Υεμένη κι αλλού ενδεχομένως, η άνωθεν επιβολή με τη βία δυτικών προτύπων οργάνωσης της πολιτείας και της κοινωνίας συνήθως αποτυγχάνουν κι αυτό είναι απολύτως λογικό. Σκεφτείτε πώς λειτουργείτε κι εσείς οι ίδιοι στην προσωπική ή κοινωνική σας ζωή όταν θελήσουν να σας επιβάλουν τρόπο ζωής χωρίς καν να σας ρωτήσουν αν το επιθυμείτε. Ιδίως, μάλιστα, όταν αυτοί που σας ωθούν με το ζόρι σε αλλαγές κυριαρχούνται από την υποκρισία να μην στέκονται οι ίδιοι αντάξιοι των υψηλών προσδοκιών που έχουν από τους άλλους...

Αλίμονο, με όλα αυτά δεν ισχυρίζομαι πως οι Ιρανές, για παράδειγμα, και οι Σαουδαράβισσες θα πρέπει να φοράνε μπούρκα σε δημόσιους χώρους στον αιώνα τον άπαντα. Υπάρχει, ωστόσο, ένας πολύ αποτελεσματικότερος τρόπος να κάνουμε άλλες κοινωνίες πιο φιλελεύθερες κι αυτός είναι να γίνει πιο φιλελεύθερη και η Δύση, πιο ανοιχτή στο διαφορετικό, λιγότερο φοβική και περισσότερο δημοκρατική... 

Ακόμα και η κοινοβουλευτική μας δημοκρατία, που προφανώς είναι καλύτερη από τους Φρουρούς της Επανάστασης, μοιάζει και είναι πολύ απαρχαιωμένη την εποχή τής τεχνητής νοημοσύνης. Ας εκσυγχρονίσουμε, συνεπώς, κι εμείς στη Δύση τους θεσμούς μας αν πραγματικά επιθυμούμε τον εκσυγχρονισμό και των άλλων κι όχι μόνο νέα ιμπεριαλιστικά πεδία αντιπαράθεσης των ισχυρών τής Γης... 

 

Η εκδίκηση δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Τα κράτη τής οικουμένης είχαν συγκροτήσει μετά το Β' Παγκόσμιο πόλεμο διεθνείς οργανισμούς και συμφώνησαν σε ένα πλαίσιο διεθνούς δικαίου με πρωταρχικό σκοπό να μην ξανασυμβεί η φρίκη, να μην ξαναχαθούν εκατομμύρια ζωές "για μια Ελένη, για ένα πουκάμισο αδειανό". Ο κόσμος μας, όμως, δεν έγινε ειρηνικός, ο Ψυχρός Πόλεμος ήταν περισσότερο θερμός από όσο πολλοί πιστεύουν, οι "πόλεμοι δι' αντιπροσώπου" των μεγάλων δυνάμεων έδωσαν και πήραν, ο ΟΗΕ παρακάμφθηκε όποτε κρίθηκε απαραίτητο από τους ισχυρούς, όπως και η αυτοδιάθεση των λαών. Η Κύπρος ακόμα πληρώνει τις συνέπειες της επιβολής τού δικαίου τού ισχυρού...

Ποιος ξέρει, αν δεν είχε αναπτυχθεί τις προηγούμενες δεκαετίες ένα ισχυρό φιλειρηνικό κίνημα ο Ψυχρός Πόλεμος να είχε εξελιχθεί σε ακόμα θερμότερο. Όπως κι αν έχει, είναι σήμερα απαραίτητο ξανά οι λαοί να ενωθούν με κυρίαρχο αίτημα την ειρήνη. 

Δεν θα συμβεί, ωστόσο, ποτέ αυτό όσο πανηγυρίζουμε όταν σκοτώνονται άμαχοι σε νοσοκομεία, είτε αυτά είναι ισραηλινά είτε παλαιστινιακά είτε ιρανικά. Η εκδίκηση δεν είναι ένα πιάτο που τρώγεται κρύο, είναι ένα δηλητήριο που σκοτώνει και τις πιο αφελείς ψυχές...

Πριν αποδοκιμάσουμε συλλήβδην λαούς για τις ηγεσίες τους θα μας χρησίμευε αν κοιτούσαμε και το δικό μας καθρέφτη. Η ιστορία μας δεν είναι μόνο μια ιστορία θριάμβων αλλά και μια ιστορία καταστροφών για πολλές από τις οποίες βαραίνει κι εμάς η ευθύνη. Χαρακτηριστικό, επίσης, παράδειγμα είναι η Κύπρος. 

Γιατί, συνεπώς, να μας παραξενεύει που τα εβραιόπουλα μισούν τους Άραβες από μικρή ηλικία όταν διδάσκονται από το νηπιαγωγείο πως είναι ο περιούσιος λαός και οι γείτονές τους κάτι ανάμεσα στο σατανά και στο διάβολο; Μήπως παρόμοια δεν διδασκόμαστε κι εμείς για τους Τούρκους; Χρήσιμο, επομένως, το φιλειρηνικό κίνημα, ακόμα χρησιμότερο όμως να θυμόμαστε πως υπήρχαν κι άλλοι φονιάδες των λαών πέρα από τους Αμερικανούς και τους Ισραηλινούς κι ανάμεσά τους κάποιοι είχαν ως μητρική τους γλώσσα την ελληνική...

Μακάρι να μας αντικαταστήσει η τεχνητή νοημοσύνη, η δική μας ξόφλησε...

Πριν αναλάβει ξανά πρόεδρος των ΗΠΑ ο Ντ. Τραμπ οι εν Ελλάδι θαυμαστές του μας είχαν ζαλίσει τα αφτιά για το πόσο φιλειρηνιστής είναι, σε αντίθεση με τα "γεράκια" Δημοκρατικούς. Υποτίθεται, επίσης, πως θα τελείωνε τον πόλεμο στην Ουκρανία στο άψε σβήσε, θα επέβαλλε παγκόσμια δικαιοσύνη μέσω των δασμών και, τέλος πάντων, θα οδηγούσε τη χώρα του σε μια νέα χρυσή εποχή. 

Αντί όλων αυτών ο πλανήτης κρατά την ανάσα του για ένα Γ' Παγκόσμιο πόλεμο και μια πυρηνική καταστροφή. Δεν τον βλέπω, συνεπώς, να κερδίζει σύντομα το Νόμπελ Ειρήνης. Τουλάχιστον όχι δικαίως...

Το ακόμα προβληματικότερο με την προεδρία Τραμπ, σε αντίθεση για παράδειγμα με την προεδρία Τζορτζ Μπους του Νεότερου, είναι πως όλα γίνονται απροσχεδίαστα, αναλόγως με το πώς θα ξυπνήσει ο κλόουν που έχει για πρόεδρο η μεγαλύτερη στρατιωτική δύναμη στον κόσμο. Δεν είναι πως είχε προετοιμάσει κάποιο πόλεμο με το Ιράν, έτυχε κι επειδή του φάνηκε καλή ιδέα να επαναλάβει η Αμερική τα προ εικοσαετίας λάθη της στο Ιράκ είπε να τα επαναλάβει. Και το τραγικό είναι πως ακόμα υπάρχουν και Έλληνες που θεωρούν αυτόν τον ακροδεξιό καραγκιόζη οραματιστή και σοβαρό...

Το ακόμα τραγικότερο είναι πως οι άνθρωποι φοβούνται τα κομπιούτερ, τα ρομπότ και την τεχνητή νοημοσύνη, λες και υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για την ανθρωπότητα από τον ίδιο τον άνθρωπο. Όταν εν έτει 2025 αυτοί που εξουσιάζουν τη γη παίζουν με τα πυρηνικά σαν να ήταν Lego δεν έχουμε ανάγκη κανέναν μετεωρίτη για να μας καταστρέψει. Τα καταφέρνουμε και μόνοι μας. 

Γι' αυτό και το εύχομαι ολόψυχα η τεχνητή νοημοσύνη να μας αντικαταστήσει με κάποιο είδος πολύ ευφυέστερο. Είχαμε μερικές δεκάδες χιλιάδες χρόνια να αποδείξουμε την αξία μας κι εμείς προοδεύσαμε τόσο που αντί να σκοτωνόμαστε με πέτρες αλληλοεξοντωνόμαστε με πυραύλους ακριβείας... 

  

Γυρίζει; Ναι, γυρίζει...

 "Η τρίτη τετραετία Μητσοτάκη". Τα φιλοκυβερνητικά κυρίως ΜΜΕ ήδη προλειαίνουν το έδαφος ώστε να το αποδεχθούμε όλοι μοιρολατρικά. Συνήθως, άλλωστε, αυτή η φράση συνοδεύεται με το "δεν υπάρχει αντιπολίτευση"... 

Θα ήμουν εκτός τόπου και χρόνου αν σας έγραφα πως τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν είναι το επικρατέστερο σενάριο η ΝΔ να κερδίσει τις επόμενες εκλογές, με ή χωρίς αυτοδυναμία. Οι περισσότεροι, επίσης, αναγνωρίζουμε ότι με ποσοστά στην πρόθεση ψήφου που λίγο υπερβαίνουν το 10% ή υπολείπονται αρκετά από αυτό κανένα κόμμα δεν μπορεί να ισχυρίζεται πως "έρχεται", ακόμα κι αν είναι δεύτερο στις δημοσκοπήσεις...

Άρα κατεβάζουμε τα μολύβια, εγκαταλείπουμε την προσπάθεια και προετοιμαζόμαστε για τις εκλογές τού 2031; Το να υποστηρίζει αυτή την άποψη κάποιος θεατής των πολιτικών δρώμενων, πολλώ δε μάλλον κάποιος αναχωρητής, μπορεί και να είναι συγχωρητέο. Το να το ισχυρίζονται, ωστόσο, πολιτικοί και κόμματα της αντιπολίτευσης είναι ασυγχώρητο...

Τι κάνουμε λοιπόν; Αγωνιζόμαστε να πείσουμε την κοινωνική πλειοψηφία, η οποία είναι πολύ μεγαλύτερη από την εκλογική που ψηφίζει Μητσοτάκη, πως υπάρχει εναλλακτική στη φτωχοποίηση κι επισφάλεια των πολλών, στη θεσμική εκτροπή και στις εθνικές υποχωρήσεις. Πως δεν είναι όλοι ίδιοι και είναι άδικο να μπαίνουν άπαντες στο ίδιο βρόμικο καζάνι, πως υπάρχουν εκεί έξω κι άνθρωποι που τα έχουν καταφέρει εκτός πολιτικής, δεν ανήκουν στον κομματικό σωλήνα, έχουν αδικηθεί από τη νομενκλατούρα κι έχουν δείξει αντοχές που τις αναγνωρίζουν ακόμα και οι αντίπαλοί τους... 

Η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, το ΚΚΕ, ο ΣΥΡΙΖΑ, η ΝΕΑΡ και η ακροδεξιά είτε έχουν εξαντλήσει τις όποιες αντιστάσεις τους στο σύστημα είτε δεν τις δοκίμασαν ποτέ. Το 2027, συνεπώς, ή όποτε τέλος πάντων γίνουν οι εκλογές είναι στο χέρι μας να μην είναι προδιαγεγραμμένο ήδη από το 2025. Γυρίζει, Ναι, γυρίζει, όχι μόνο με την αισιοδοξία τής βούλησης αλλά και με την κριτική πίστη στο καινούριο...   

Εμφανίστηκε κι εξευτελίστηκε...

Αν δεν υπήρχε το κατηγορητήριο των συγγενών για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο- "όλως περιέργως" αυτή η κατηγορία φαίνεται λάιτ στην κυβερνητική προπαγάνδα και την προσπερνά- κι εσχάτη προδοσία ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα εμφανιζόταν στη Βουλή για να απολογηθεί. Σιγά μην πήγαινε για το ότι έδωσε χρήματα στην Hellenic Train χωρίς έργο, όπως ήθελε ο ΣΥΡΙΖΑ, ή για να υπερασπιστεί τον Κ. Καραμανλή που έβαλε στο κάδρο το ΠΑΣΟΚ μαζί με υφυπουργούς τής κυβέρνησης Τσίπρα προ δεκαετίας. Για να μην αναφερθώ στον τραγέλαφο της Νέας Αριστεράς που περιμένει στην επόμενη Βουλή να έχει την πλειοψηφία για να παραπέμψει Μητσοτάκη- Καραμανλή...

Ο πρωθυπουργός εμφανίστηκε την Τετάρτη κι εξευτελίστηκε. Υποδύθηκε το θύμα μπροστά στους συγγενείς των 57 νεκρών των Τεμπών και στα εκατομμύρια των Ελλήνων που βγήκαν στους δρόμους απαιτώντας δικαιοσύνη. Και ποια δικαιοσύνη τούς δίνει, αφού πρώτα τους έβρισε χυδαία; Την παραπομπή Καραμανλή για το πλημμέλημα της υποστελέχωσης του ΟΣΕ. Η μεγαλύτερη, δηλαδή, ανθρωπογενής καταστροφή των τελευταίων 50 χρόνων συνέβη κατά τη ΝΔ γιατί ένας άχρηστος γόνος δεν διόρισε περισσότερα ρουσφέτια, όπως ήταν ο μοιραίος σταθμάρχης...

Ζούμε σε μια χώρα ο πρωθυπουργός τής οποίας απαίτησε από την ηγεσία τής δικαιοσύνης να αλλάξει τον ανακριτή για μια τραγωδία που έχει συγκινήσει το πανελλήνιο και να τοποθετηθεί ένας "δικός του" και η ηγεσία τής δικαιοσύνης εκτέλεσε πάραυτα την εντολή. Ζούμε σε μια χώρα το ανώτατο ακυρωτικό δικαστήριο της οποίας ενέκρινε την παραβίαση του άρθρου 16 του Συντάγματος που απαγορεύει τα ιδιωτικά πανεπιστήμια. 

Σε αυτήν τη χώρα κανείς δεν περίμενε πως ο Μητσοτάκης θα οδηγείτο στο Ειδικό Δικαστήριο για ανθρωποκτονία με ενδεχόμενο δόλο κι εσχάτη προδοσία, μολονότι μπορεί να είναι ένοχος και για τα δύο εγκλήματα. Ζούμε, όμως, και σε μια χώρα που κάποιοι δεν δέχονται την ηττοπάθεια ως στάση ζωής, παλεύουν για δικαιοσύνη και δεν ξεπλένουν εγκληματίες. 

Κι αυτοί οι κάποιοι είναι η πλειονότητα του ελληνικού λαού ο οποίος θα μιλήσει όταν πρέπει να μιλήσει. Η οργή του έχει γκρεμίσει αυτοκρατορίες, σιγά μην λυγίσει μπροστά στο πιο φαύλο καθεστώς τής μεταπολίτευσης...