Ας μην αφήσουμε την Αριστερά να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...

Παρακολουθώ με γνήσια απορία τους βουλευτές και τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που ανταγωνίζονται το ένα το άλλο για το ποιος θα διασώσει την τιμή και την αξιοπρέπεια της Αριστεράς από τον δεξιό Στέφανο Κασσελάκη. Ιδίως με το επιχείρημά τους το οποίο συμπυκνώνεται στη φράση "μικρή πλην έντιμος Αριστερά" όταν θέλουν να μας πούνε πως δεν τους ενδιαφέρει η εξουσία αλλά η καθαρότητα του χώρου. Σε όλους αυτούς έχω κάποια νέα να μοιραστώ μαζί τους: η "μικρή" Αριστερά μάς τελείωσε όταν έγινε κυβέρνηση τον Ιανουάριο του 2015 και η "έντιμος" όταν υπέκυψε στο νεοφιλελευθερισμό τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς...

Πολύ καλά έπραξε τότε ο Αλ. Τσίπρας και δεν γύρισε τη χώρα στην εποχή τού χαλκού. Την ίδια στιγμή, όμως, που υπέγραφε το μνημόνιο η Αριστερά έπαυε να είναι αμόλυντη, ιδίως όταν στη συνέχεια το εφάρμοσε στο ακέραιο ενσωματώνοντας και στελέχη που είχαν ψηφίσει τα προηγούμενα μνημόνια. Με λίγα λόγια, δεν μετατόπισε ο Κασσελάκης το ΣΥΡΙΖΑ. Τον βρήκε μετατοπισμένο αλλά και με σάπια υλικά από τα οποία πασχίζει εδώ κι ένα χρόνο να τον απαλλάξει...

Με εντυπωσιάζουν, επίσης τρόπον τινά, και οι όρκοι στην ενότητα εκείνων που πριν περίπου ένα μήνα διασπάστηκαν από τη λαϊκή βούληση και καθαίρεσαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο. Πολλώ δε μάλλον όταν συγκρότησαν μια ανίερη συμμαχία- λίγο νωρίτερα οι "87" είχαν απαιτήσει από τον ανθενωτικό Κασσελάκη να διαγράψει αυτόν με τον οποίο στη συνέχεια συμμάχησαν για να καθαιρέσουν τον πρόεδρο- που ο μόνος συγκολλητικός της ιστός είναι το μίσος. Όχι το πολιτικό μίσος, αλλά το προσωπικό μίσος... 

Συνεπώς, η Αριστερά είναι μια πολύ όμορφη ιδέα. Αρκεί να μην την αφήσουμε να εξευτελιστεί κι άλλο στα χέρια των "αριστερών" της...  

 

 

Όλοι "εμείς" ένα τεράστιο εγώ...

Θυμάστε το επεισόδιο των "Απαράδεκτων" στο οποίο ο Σπ. Παπαδόπουλος πάγωνε ενθυμούμενος πόσες φορές τον αποκαλούσαν "μαλάκα" στην παιδική του ηλικία; Αυτόν μου θυμίζουν και οι αποστάτες και οι πραξικοπηματίες κάθε φορά που τους αποκαλούν αποστάτες και πραξικοπηματίες. 

Δεν θα αλλάξουμε, όμως, την έννοια των λέξεων γιατί κάποιοι ντρέπονται για ό,τι έχουν κάνει ή θα έπρεπε να ντρέπονται. Όποιοι μαζικά εγκαταλείπουν το κόμμα με το οποίο εκλέχθηκαν για να συγκροτήσουν ένα άλλο είναι αποστάτες. Όσοι λίγοι ανατρέπουν τη λαϊκή βούληση είναι πραξικοπηματίες. Τελεία και παύλα...

Οι 163 δεν έχουν φυλακίσει τον Στέφανο Κασσελάκη και τους υποστηρικτές του ούτε τον ανέτρεψαν με τανκ. Έβαλαν, όμως, την εσωκομματική δημοκρατία στο γύψο την ίδια στιγμή που ανέτρεψαν έναν δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο δίχως να έχουν προηγηθεί εκλογές. Αλίμονο, άλλωστε, αν εν έτει 2024 και δη σε ένα κόμμα τής Αριστεράς ο πήχης για να μην χαρακτηριστεί κάτι πραξικόπημα είναι τι έκανε πριν 57 χρόνια μια δράκα επίορκων συνταγματαρχών...

Συγχωρήστε με αλλά αδυνατώ να κατανοήσω γιατί μόνο ο Κασσελάκης είναι ένας εγωπαθής νάρκισσος, λες κι εκείνος έριξε τον Αλ. Τσίπρα και κάθισε στο προεδρικό γραφείο από μόνος του, και δεν είναι όσοι διεκδικούν την ηγεσία τού ΣΥΡΙΖΑ προτάσσοντας δήθεν το "εμείς" από το "εγώ". Από πότε οι 163 είναι περισσότεροι "εμείς" από τις 75.000; 

Από πότε το να δώσεις περισσότερες εξουσίες στη βάση είναι λιγότερο "εμείς" από το να τις επιβάλλεις ακόμα και τι να αναρτά στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης; Από πότε το "διαπραγματεύομαι με τους υποψήφιους προέδρους τού ΠΑΣΟΚ και τους αποστάτες" είναι περισσότερο "εμείς" από το "θα ξαναφέρω το ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία"; Μάλλον από τότε που η υποκρισία έχει γίνει το σήμα κατατεθέν μιας πεθαμένης νομενκλατούρας...

 

Dead men walking...

Σπάει ο διάολος το ποδάρι του κι εκλέγεται ξανά πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ ο Στέφανος Κασσελάκης και, μάλιστα, από την πρώτη Κυριακή, στις 24 Νοεμβρίου. Μπορεί, άλλωστε, και το διευρυμένο σώμα τού συνεδρίου να τον επαναφέρει νωρίτερα στο προεδρικό αξίωμα. Κι ας πούμε πως η Κεντρική Επιτροπή των πραξικοπηματιών έχει αποφασίσει στο ενδιάμεσο πως η εκλογή των νέων μελών της θα γίνει στις 19 Ιανουαρίου. Ποια θα είναι η πολιτική της νομιμοποίηση, αν υποθέσουμε πως είχε ως τώρα, μέχρι τότε;...

Αν εκλεγεί πρόεδρος ένας εκ των Φάμελλου, Πολάκη, Γκλέτσου, Φαραντούρη ό,τι συνέβη στις 8 Σεπτεμβρίου θα έχει αποκτήσει πολιτική νομιμοποίηση. Αν, όμως, αυτό δεν συμβεί, όπως είναι και το πιθανότερο με τα σημερινά δεδομένα, τότε κάποιοι θα πρέπει να υποβάλουν την παραίτησή τους την ίδια ημέρα κι όχι φυσικά να σκέφτονται πώς θα κρατήσουν τα αξιώματά τους όσο το δυνατό περισσότερο. Όπως έκαναν, δηλαδή, από τον Ιούνιο του 2023 μέχρι και σήμερα που ο μόνος ο οποίος παραιτήθηκε και φανερά το έχει μετανιώσει είναι ο Αλ. Τσίπρας...

Κάποιοι είναι αποφασισμένοι να κατεβάσουν όχι μόνο το διακόπτη, αλλά και το ρελέ στο ΣΥΡΙΖΑ. Προσαρμόζονται, άλλωστε, καλύτερα στο σκοτάδι και με την προσδοκία πως κάποιος θα περισυλλέξει το πολιτικό τους ναυάγιο. Θα είναι, όμως, πολύ λιγότεροι από όσους εικάζουν αρκετοί τη δεδομένη στιγμή. Όχι, βεβαίως, λόγω ενός ανύπαρκτου κομματικού πατριωτισμού ή μιας ενεργούς συνείδησης. Τουλάχιστον όχι αρκετοί. Κυρίως λόγω του πολιτικού ενστίκτου τής αυτοσυντήρησης για τρία ακόμα χρόνια ή όσο, τέλος πάντων, διαρκέσει η παρούσα Βουλή. Η βάση, άλλωστε, έχει ήδη πάρει τις αποφάσεις της για κάποιους που θυμίζουν περισσότερο "dead men walking"...