Βρέθηκε κι ο νεκροθάφτης, τώρα περιμένουμε την κηδεία...

"Τα κάναμε σκατά, βουλιάζουμε και πρέπει με κάποιο τρόπο να διασωθούμε. Γι' αυτό και κάναμε ντιλ με τους άλλους τελειωμένους τού ΣΥΡΙΖΑ που είναι σε λίγο καλύτερη κατάσταση μήπως και ξαναβγούμε βουλευτές αφού δεν ξέρουμε να κάνουμε τίποτα άλλο στη ζωή μας". Αυτό θα έλεγαν κάποιοι από τους αποστάτες αν έβρισκαν κάποιο σημείο επαφής με την αλήθεια. 

Όλα τα υπόλοιπα περί λαϊκού μετώπου, συνεργασίας των προοδευτικών δυνάμεων και Αριστεράς είναι να είχαμε να λέγαμε σε όσους αφελείς μάς ακολούθησαν γιατί πίστεψαν ότι είμαστε αγνοί ιδεολόγοι. Γι' αυτό, άλλωστε, κι όλο το παρασκηνιακό νταλαβέρι δεν αφορά προγραμματικές συγκλίσεις αλλά πού θα κατεβούν κάποιοι ως υποψήφιοι στις επόμενες εκλογές μήπως και ξαναβρούν στασίδι...

Υπάρχουν άνθρωποι στην Κουμουνδούρου και στην Πατησίων που ήξεραν από την αρχή ότι η εκδίωξη Κασσελάκη θα οδηγούσε σε εξαφάνιση του χώρου. Το έκαναν, όμως, είτε γιατί καλοπροαίρετα πίστεψαν ότι ο σκοπός αγιάζει τα μέσα κι έπρεπε να σώσουν το σπίτι τους είτε γιατί- κι αυτό αφορά τους περισσότερους- ήθελαν να διασώσουν τα μισθολόγιά τους... 

Η πλειονότητα, ωστόσο, πίστευε πραγματικά ότι θα έκανε ένα πραξικόπημα σε μπουζουξίδικο και ύστερα η κοινωνία θα τους αποθέωνε για τον ακτιβισμό τους. Κι απορούν, μάλιστα, σήμερα γιατί στις συναθροίσεις τους μαζεύονται ο ιδιοκτήτης τού καφενείου, ένας σερβιτόρος και δέκα αργόσχολοι...

Η ΝΕΑΡ έχει 11 βουλευτές αλλά οι δημοσκόποι με το ζόρι την ανιχνεύουν στις δημοσκοπήσεις. Ο ΣΥΡΙΖΑ φλερτάρει, πλέον, με το 3% αλλά ονειρεύεται πως θα επιστρέψουν κάποιοι αποστάτες και θα ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση. Λες και το ΠΑΣΟΚ που έγινε από σπόντα θριαμβεύει. Στην ουσία μιλάμε για πολιτικά πτώματα που ψάχνουν νεκροθάφτη. Για την ακρίβεια, έχει ήδη βρεθεί. Είναι οι εκατοντάδες χιλιάδες ή κι εκατομμύρια προοδευτικοί πολίτες που προδόθηκαν και ψάχνουν οπουδήποτε αλλού πέρα από αυτούς που τους πρόδωσαν...

Δεν έχουν τίποτα στη Βουλή σαν τον ΛΕΞ...

Δεν είμαι εξοικειωμένος με τη μουσική και τους στίχους τού ΛΕΞ κι αυτό είναι μια αβλεψία μου που πρέπει γρήγορα να διορθώσω αφού και λόγω επαγγέλματος οφείλω να γνωρίζω τι συμβαίνει στην κοινωνία που ζω. Ξέρω, ωστόσο, ότι ο ΛΕΞ είναι δημοφιλέστατος χωρίς να ανεβάζει καθημερινά φωτογραφίες του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, δίχως να εμφανίζεται στην τηλεόραση και γενικώς μην χρησιμοποιώντας επικοινωνιακές τεχνικές για τις οποίες κάποιοι πληρώνονται αδρώς. Είναι λαοφιλής γιατί, καταπώς λένε οι πιο εξοικειωμένοι, έχει πιάσει τον κοινωνικό σφυγμό χωρίς να λαϊκίζει, η ζωή του είναι συνεπής με τα λόγια του και, κοντολογίς, εμπνέει εμπιστοσύνη...

Φυσικά όλα τα παραπάνω δεν τα έγραψα για να παραστήσω τον τεχνοκριτικό, αλλά γιατί τα πολιτικά κόμματα- ιδίως τα βαυκαλιζόμενα τα προοδευτικά- θα μπορούσαν να πάρουν ένα δυο μαθηματάκια από τον ράπερ αντί να υπαγορεύουν στους πολίτες τι πρέπει να θέλουν. Δεν πρόκειται, ωστόσο, να το κάνουν, τουλάχιστον όχι τα κόμματα στελεχών που στοχεύουν μάλιστα να θεσμοθετήσουν και στο καταστατικό τους ότι αρχηγοί τους πρέπει να είναι μόνο όσοι προέρχονται από τον κομματικό σωλήνα. Η απάντησή τους στο σπιράλ εξαΰλωσης είναι πως δεν τους ενδιαφέρει να ανοίξουν το παράθυρο για να μπει καθαρός αέρας αλλά να το σφραγίσουν ώστε να είναι σίγουροι ότι τα κομματόσκυλα θα πεθάνουν μαζικά από ιδεοληπτική ασφυξία...

Φυσικά και τα κόμματα δεν πρέπει να υπάρχουν απλώς για να χτυπούν με το ρυθμό τής κοινωνίας γιατί αυτός ο ρυθμός ενδέχεται να είναι φάλτσος. Τα κόμματα οφείλουν να παρακολουθούν τις εξελίξεις αλλά και να προτείνουν λύσεις σε ρεαλιστικό κι οραματικό επίπεδο. Για να το καταφέρουν, ωστόσο, είναι υποχρεωμένα και να γνωρίζουν το λαό τους. Σε διαφορετική περίπτωση μετατρέπονται σε αυτοαναφορικές σέχτες που ο μόνος λόγος ύπαρξής τους είναι η κρατική χρηματοδότηση. Δεν το λες κι αριστερή ορθοδοξία όλο αυτό...

Κωλοέλληνες να μεγαλώνουν κωλοέλληνες;...

Να αξιολογούνται οι εκπαιδευτικοί; Φυσικά και να αξιολογούνται, όπως θα έπρεπε καθένας ανάμεσά μας που δεν είναι θεός. Θα πρότεινα, ωστόσο, να αξιολογούνται και οι γονείς, ιδίως εκείνοι που έχουν μπερδέψει το σχολείο είτε με πάρκινγκ ανηλίκων είτε με υποκατάστατο γονικής μέριμνας. Κι αυτό γιατί σήμερα αντί οι μαθητές να φοβούνται τους δασκάλους τους, όπως κακώς συνέβαινε όταν ήμουν μαθητής, σήμερα οι δάσκαλοι φοβούνται τους μαθητές, όπως επίσης πολύ κακώς συμβαίνει...

Τα σχολεία μας νοσούν γιατί νοσεί η κοινωνία μας. Ακούγεται κοινότοπο και πράγματι είναι. Κι όμως, τα μόνα μέτρα που λαμβάνουμε είναι είτε κατασταλτικά είτε διοικητικά, ιδίως με τον τρόπο που γίνεται τώρα η αξιολόγηση των εκπαιδευτικών και η οποία είναι απολύτως γραφειοκρατική. Δεν θα έπρεπε, για παράδειγμα, όλα τα δημοτικά, γυμνάσια και λύκεια να διαθέτουν ψυχολόγους; Και, κυρίως, δεν θα έπρεπε και οι γονείς να κάνουν μαθήματα ώστε να μην μεταθέτουν στους δασκάλους των βλασταριών τους τις δικές τους αδυναμίες;...

Η τσέπη μάς βοηθά να επιβιώνουμε. Τα λεφτά, συνεπώς, έχουν την αξία τους και η δίκαιη μοιρασιά τους ακόμα μεγαλύτερη. Χωρίς παιδεία, όμως, και πολιτισμό θα ήμασταν απλώς χιμπαντζήδες με φράγκα. Γι' αυτό και είναι ευθύνη όλων μας- ο καθένας από το δικό του μετερίζι- να μην ενηλικιώνουμε κωλόπαιδα αλλά πολίτες που θα κάνουν τη διαφορά. Σε διαφορετική περίπτωση κωλοέλληνες θα μεγαλώνουν κωλοέλληνες...

Εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια...

"Είμαι υψηλόβαθμο κομματικό στέλεχος και, παραλλήλως ή αποκλειστικώς, αμείβομαι από μια ιδιωτική εταιρεία που παίρνει κρατικό χρήμα για να προπαγανδίζει για το κόμμα μου. Τι πιο λογικό να σας κοροϊδεύω κατάμουτρα"; Αυτό είναι το επιχείρημα Μαρινάκη- Κυρανάκη κι όχι μόνο και πρέπει όλοι οι υπόλοιποι να τους χειροκροτάμε και να τους ζητήσουμε και συγγνώμη στην Κολομβία της Ευρώπης...

Φυσικά σε καμία άλλη ευρωπαϊκή χώρα- ακόμα και σε αυτές που θεωρούμε πιο υπανάπτυκτες, όπως η Σερβία και η Αλβανία μολονότι εκεί παραιτήθηκαν πολιτικοί κι άλλοι πήγαν φυλακή για τα εγκλήματά τους- δεν θα μπορούσαν να σταθούν έστω και για μια ημέρα πολιτικοί που θα έλεγαν όσα εδώ τρώμε αμάσητα. Όπως, άλλωστε, δεν θα είχαν σταθεί και με το Predator και για τα Τέμπη, τα οποία είναι η πιο πικρή κατάληξη όταν σε μια χώρα βασιλεύει η διαφθορά. Μόνο που εδώ δεν είναι καν Βαλκάνια, είναι Ελλάδα κι όλα αγοράζονται κι όλα πουλιούνται...

Είναι προφανές ότι το πολιτικό σύστημα επιβιώνει με μαύρο χρήμα. Όταν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ χρωστούν μαζί σχεδόν ένα δισ. ευρώ στις τράπεζες πώς αλλιώς θα πλήρωναν ακόμα και το ρεύμα και τα ενοίκια στα κτίρια που στεγάζονται; Και ποιος, αλήθεια, πιστεύει ότι στο ΣΥΡΙΖΑ άκουσαν για πρώτη φορά για μαύρο χρήμα από τον Στέφανο Κασσελάκη; Γι' αυτό είναι προτιμότερο να έχουμε ένα σύστημα παρόμοιο με τις ΗΠΑ όπου τουλάχιστον ξέρουν ποιος μεγαλοεπιχειρηματίας στηρίζει ποιον υποψήφιο και δεν περιμένουν να ακούσουν τα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων για να καταλάβουν προς τα πού φυσά ο άνεμος... 

  

 

Λατρεύουν έναν άνθρωπο που δεν είναι πια αυτός που δεν υπήρξε ποτέ...

Όποιος διάβασε και το τελευταίο άρθρο τού Αλ. Τσίπρα θα δυσκολευόταν να πιστέψει ότι το έγραψε ο ίδιος άνθρωπος που πριν δέκα χρόνια θα γκρέμιζε τον παγκόσμιο καπιταλισμό. Η πρόταξη της ανάγκης για ισορροπίες θυμίζει περισσότερο κέντρο και λιγότερο Αριστερά, πολλώ δε μάλλον ριζοσπαστική. 

Καμία αντίρρηση. Μόνο που φοβάμαι πως οι εναπομείναντες υποστηρικτές του λατρεύουν ακόμα ένα μουσειακό αντικείμενο- τον Τσίπρα που θα ανατίναζε την ευρωζώνη- κι όχι τον σημερινό Τσίπρα που αναζητά εναγωνίως πολιτικό ρόλο γλείφοντας εκεί που κάποτε κατουρούσε. Δημόσια γιατί στο παρασκήνιο δεν κατούρησε ποτέ την ολιγαρχία, απλώς την έβρεξε λίγο...

Γι' αυτό και είναι τόσο μα τόσο υποκριτική η όλη επιχειρηματολογία η οποία στήθηκε περί μετατόπισης του ΣΥΡΙΖΑ προς τα δεξιά επί Κασσελάκη προκειμένου να δικαιολογηθεί η πραξικοπηματική του εκδίωξη. Στην ουσία Τσίπρας- Κασσελάκης το ίδιο πράγμα επιθυμούσαν προκειμένου να προσαρμοστεί στα μεταμνημονιακά δεδομένα ένα κόμμα διαμαρτυρίας το οποίο καβάλησε τη λαϊκή οργή κι έγινε εξουσία. 

Απλώς ο ένας ξεκίνησε από τα αριστερά κι ο άλλος από τα δεξιά την πορεία του και μια χαρά θα συναντιούνταν στο κέντρο αν δεν μεσολαβούσε η υπαρξιακή αγωνία τού Αλέξη για πολιτική επιβίωση. Όταν, άλλωστε, έχεις συγκυβερνήσει με την ακροδεξιά τού Π. Καμμένου δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς θα μπορέσεις να γίνεις ανάχωμά της...

Η ευθύνη Τσίπρα για το ότι σήμερα η χώρα δεν έχει αξιωματική αντιπολίτευση είναι τεράστια κι ασυγχώρητη από τους προοδευτικούς πολίτες. Πρώτον, γιατί εκείνος την οδήγησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές και, δεύτερον, γιατί αρκούσε μια δημόσια δήλωση της μιας γραμμής καταδίκης τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου για να είχε τώρα η Ελλάδα ένα κόμμα που θα χτυπούσε στα ίσα τη ΝΔ. Με λίγα λόγια, οι τελευταίοι αφισιονάδος τού Αλέξη ομνύουν σε μια αριστερή αθωότητα που έχει ξεπαρθενευτεί ήδη από τον Ιούλιο του 2015 κι αναζητούν ακόμα έμπνευση από έναν άνθρωπο που έχει προσκυνήσει όλη την επιχειρηματική ελίτ για να στηρίξει ένα "come back" που ακόμα και η Αντζ. Δημητρίου θα υποστήριζε καλύτερα με τη μέτρια φωνή της...  

   

Μπορεί να είμαστε κι εμείς λίγοι...

Πολύ καλά πράττει ο Κ. Μητσοτάκης και μοιράζει επιδόματα. Το σχέδιο έχει πετύχει τόσες φορές, γιατί να μην το δοκιμάσει ξανά, ιδίως τώρα που είναι στριμωγμένος δημοσκοπικά; Άλλωστε τα focus groups που τρέχει με τα χρήματα του ελληνικού λαού επιβεβαιώνουν ότι αν δώσεις ψίχουλα στον πεινασμένο θα μείνει ικανοποιημένος αν του πετάξεις μερικά ακόμα. Η δίκαιη ανακατανομή τού πλούτου και η ισονομία στην παραγωγή νέου τού ακούγονται πολύ ξεπερασμένα και σοσιαλιστικά...

Ο σημερινός πρωθυπουργός δεν ξέρει το λαό του. Ο ίδιος δεν έχει ιδέα για την καθημερινότητα του πόπολου. Αν ο Στ. Γκρίνμπεργκ του πει πως τρώει παντεσπάνι, πίνει σαμπάνια και διασκεδάζει κάθε βράδυ στα μπουζούκια θα τον πιστέψει. 

Έχει, όμως, φροντίσει, χάρη και στην εργατικότητά του που είναι άγνωστη έννοια για τους περισσότερους από τους πολιτικούς του αντιπάλους- να του το πιστώσουμε αυτό- να καλύπτει τις πάμπολλες αδυναμίες του με ένα πολύ αποτελεσματικό όσο και καλοπληρωμένο από τις τσέπες μας επικοινωνιακό επιτελείο. Ο Μητσοτάκης ούτε στην τουαλέτα πηγαίνει αν δεν έχει χορογραφήσει πρώτα κάθε του κίνηση κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως μόνο μειονέκτημά του...

Οι πραξικοπηματίες τού μπουζουξίδικου άφησαν, πράγματι, τη χώρα δίχως αξιωματική αντιπολίτευση. Ας μην τα ρίχνουμε, ωστόσο, όλα στα σταλινικά κακέκτυπα. Το ότι ο Μητσοτάκης είναι πρώτος στις δημοσκοπήσεις εδώ κι εννέα χρόνια και πρωθυπουργός εδώ κι έξι δεν είναι συνέπεια μόνο των ελλειμματικών πολιτικών του αντιπάλων. Είναι και δική μας επιλογή να θεωρούμε το μη χείρον βέλτιστον την επιδοματική δωροδοκία για να κλείνουμε τα μάτια στην κατασπατάληση δισεκατομμυρίων ευρώ από την ολιγαρχία και τη Μητσοτάκης Α.Ε. Μπορεί, κοντολογίς, να μην είναι μόνο ο Αλ. Τσίπρας, ο Ν. Ανδρουλάκης, ο Σ. Φάμελλος κι ο Αλ. Χαρίτσης λίγοι αλλά κι εμείς οι ίδιοι...  

 

Ένας πάπας της γειτονιάς...

Το άγιο φως με πτήση τσάρτερ από τα Ιεροσόλυμα, οι χρυσοί θρόνοι, οι πανάκριβες τελετές, τα ακριβοθώρητα πρωτόκολλα. Αρκετοί επιχειρηματολογούν υπέρ τους χρησιμοποιώντας ως προμετωπίδα την παράδοση, αλλά και το θέαμα που αναμφίβολα υπηρετείται από τέτοιου είδους χολιγουντιανές παραγωγές. 

Ζούμε, έστω κι εξ αποστάσεως κι από τους τηλεοπτικούς μας δέκτες οι περισσότεροι, το παραμύθι που λαχταρά η φιλάργυρη καρδιά μας και περιοριζόμαστε στο να ονειρευόμαστε πώς θα ήταν τα πράγματα αν γινόμασταν βασιλιάδες, αρχηγοί κρατών, πάπες. Κι όμως, ούτε που σκεφτόμαστε πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας αν από την ίδια πίτα την οποία όλοι μας παρασκευάζουμε τρώγαμε από ένα κομμάτι ίδιου μεγέθους...

Αν ο Ιησούς γεννήθηκε σε μια φάτνη, επιβίωσε στην έρημο και πέθανε σε ένα σταυρό γιατί είναι ντροπή οι υπηρέτες του να απεκδυθούν των χρυσοποίκιλτων αμφίων τους και να ντυθούν όπως κι ο τελευταίος ζητιάνος; Αν ο Ιησούς ζήτησε να αγαπάμε αλλήλους χωρίς να προσθέτει ένα "εκτός" για τις γυναίκες, τους ξένους ή τους ομοφυλόφιλους γιατί η εκκλησία τούς κλείνει την πόρτα; Κι αν ο Ιησούς δεν θέλησε να ταφεί σε μαυσωλείο γιατί να το επιθυμεί το εύπορο ποίμνιό του; Είναι λιγότερο άξιος ο πάσχων Ιησούς από τον πιο πλούσιο καπιταλιστή;...

Δεν βρισκόμαστε στο μεσαίωνα για να μπορεί ένας πάπας να αλλάξει την πορεία τού κόσμου. Αυτό σήμερα γίνεται από τους Τραμπ, τους Πούτιν, τους Σι αυτού του πλανήτη. Το ότι, όμως, υπήρξε για μια δεκαετία περίπου επικεφαλής τής ρωμαιοκαθολικής εκκλησίας ένας άνθρωπος που μιλούσε γι' αυτούς που δεν έχουν φωνή και υπηρέτησε τον θεό του χωρίς να επιδιώκει τη χλιδή δεν είναι καθόλου λίγο. Ας ελπίσουμε να άνοιξε ένα δρόμο για όσους ασκούν εξουσία και να μην ήταν απλώς μια σπάνια, φωτεινή εξαίρεση...

  

Χωρίς θεό όλα επιτρέπονται και δεν είναι απαραιτήτως κακό...

Θα ήταν ο κόσμος μας καλύτερος αν γνωρίζαμε με βεβαιότητα ότι δεν υπάρχει θεός; Όπως κι όλα τα υπόλοιπα ερωτήματα έτσι κι αυτό δεν μπορεί να απαντηθεί με ένα απλό "ναι" ή "όχι", ιδίως όταν αφορά ένα τόσο ατελές ον όσο ο άνθρωπος. Πράγματι, αν δεν υπήρχε φόβος θεού μπορεί να σκοτώναμε, να κλέβαμε ή να κάναμε οποιοδήποτε άλλο αμάρτημα με μεγαλύτερη ευκολία αφού δεν θα φοβόμασταν την επουράνια τιμωρία... 

Από την άλλη, ωστόσο, θα ήμασταν και πολύ λιγότερο ανεκτικοί σε όσα μας καταδυναστεύουν γιατί θα ξέραμε ότι έχουμε μία και μόνο ζωή και καμία ανταπόδοση για τα πάθη μας δεν θα μας περίμενε στη βασιλεία των ουρανών. Η όποια εξουσία, δηλαδή, θα ήταν πολύ πιο επιφυλακτική γιατί οι επαναστάσεις σε βάρος της θα ήταν πολύ πιο συχνές...

Είναι, επίσης, λογικό να εικάζουμε πως αν δίδασκε σήμερα ο Ιησούς οι σύγχρονοι χριστιανοί θα ήταν οι μεγαλύτεροι πολέμιοί του. Άλλωστε μοιάζουν πολύ περισσότερο στους γραμματείς και στους φαρισαίους παρά θυμίζουν το "αγαπάτε αλλήλους". Φαντάζομαι, για παράδειγμα, πως ο Χριστός δεν θα καλούσε την ελληνική κυβέρνηση να βάλει νάρκες στο Αιγαίο για να σκοτώνονται μετανάστες ούτε θα πολεμούσε το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών. Μάλλον την υποκρισία θα στηλίτευε...

Άλλος πίνει, άλλος καπνίζει, άλλος παίρνει ναρκωτικά, άλλος κάνει ψυχανάλυση, άλλος πηγαίνει στην εκκλησία. Ο καθένας μας βρίσκει το δικό του τρόπο για να αντιμετωπίζει την ανηφόρα που λένε ζωή. Τα ζητήματα δημιουργούνται όταν επιχειρούμε, ακόμα και με τη βία, να επιβάλλουμε τις δικές μας αδυναμίες στους άλλους κι όταν θεωρούμε τα δικά μας πάθη πιο αγνά από τα πάθη των άλλων. Αν, συνεπώς, το γουστάρετε ξεχυθείτε στις εκκλησιές. Όπως θα έλεγε κι ο Μπουκόβσκι, "βρες ένα πάθος κι άφησέ το να σε καταστρέψει"...

Αν δεν ήταν η Ομάδα Αλήθειας θα σκίζαμε...

Αλίμονο, δεν γέννησε η Ομάδα Αλήθειας την προπαγάνδα. Ούτε καν στην Ελλάδα. Όσοι μεγαλώσαμε τη δεκαετία τού 80, για παράδειγμα, θυμόμαστε πολύ καλά πώς λειτουργούσε η δημόσια τηλεόραση, την εποχή μάλιστα που δεν υπήρχε ιδιωτική. Δεν είναι, δηλαδή, σήμερα η πρώτη φορά που κρατικό χρήμα- των φορολογουμένων, για να είμαι ακριβής- κατευθύνεται στην εξυπηρέτηση σκοπιμοτήτων τού κυβερνητικού κόμματος. Το κάνει η ΝΔ, το έκανε το ΠΑΣΟΚ, το έκανε ακόμα κι ο ΣΥΡΙΖΑ κι ας κλαυθμηρίζουν τώρα όλοι τους για την ποιότητα του δημόσιου λόγου...

Αν εκατό άνθρωποι είναι αυτόπτες μάρτυρες ενός τροχαίου ατυχήματος θα έχουμε εκατό διαφορετικές εκδοχές τού τι συνέβη κι όχι απαραιτήτως γιατί αυτοί οι εκατό άνθρωποι υπηρετούν κάποιες συγκεκριμένες σκοπιμότητες. Το πώς προσλαμβάνει την πραγματικότητα ο καθένας μας δεν ταυτίζεται στο 100% με το πώς τη συλλαμβάνει ο οποιοσδήποτε άλλος... 

Το μεγάλο πρόβλημα για τη δημοκρατία δεν εκκινεί καν από το ότι κάποιοι επιθυμούν τη σκόπιμη διαστρέβλωση της αλήθειας. Ξεκινά από το ότι οι υπόλοιποι είμαστε πρόθυμοι να καταπιούμε αυτή τη διαστρέβλωση αν είναι σύμφωνη με τις πολιτικές, κοινωνικές, ομαδικές ή όποιες άλλες προτιμήσεις μας. Από το ότι, δηλαδή, είμαστε πολύ δύσκολοι στο να αποδεχθούμε ότι μπορεί και να έχουμε πάρει τη ζωή μας λάθος κι αντί να στρίψουμε οι ίδιοι επιλέγουμε να στρίψουμε την πραγματικότητα...

Όπως κι αν έχει, καμία επικοινωνιακή υπεροπλία δεν θα ήταν ικανή από μόνη της να δώσει την πολιτική κυριαρχία στο κόμμα που την απολαμβάνει αν οι αντίπαλοί του είχαν να αντιπαρατάξουν σε αυτή έναν στοιχειωδώς αξιόπιστο πολιτικό λόγο. Αν ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά πιστεύουν ακόμα ότι βρίσκονται κάτω από το 10% στην πρόθεση ψήφου επειδή το σύστημα Μαξίμου έχει μεγαλύτερο προϋπολογισμό για προπαγάνδα, που πράγματι έχει και μάλιστα με αδιαφανή τρόπο, θα βρεθούν όλοι τους σύντομα κάτω από το 5% και κάτω από το 0%. Δεν μπορείς να περιμένεις, όμως, κάτι καλύτερο από κόμματα στελεχών κι όχι μελών, από πολιτικώς αυτιστικές ηγεσίες που πιστεύουν ότι το μεγαλύτερό τους πρόβλημα είναι η επικράτηση ή ενσωμάτωση των αντίπαλων ηγεσιών κι όχι το ότι, απλούστατα, οι πολίτες δεν θέλουν ούτε να τις ακούνε ούτε να τις βλέπουν...  

  

Το τέλος της μεταπολίτευσης το τέλος του ΠΑΣΟΚ...

Δεν υπάρχει μεγαλύτερο λάθος από το να υποτιμάς τον πολιτικό σου αντίπαλο. Το έκανε ο Αλ. Τσίπρας και τώρα είναι καθηγητής τού Χάρβαρντ κι ο Κ. Μητσοτάκης ακόμα πρωθυπουργός. Γι' αυτό και είναι μεγάλο πολιτικό σφάλμα τόσο του Μαξίμου όσο και της υπόλοιπης αντιπολίτευσης να υποτιμούν τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και να την περιορίζουν στα Τέμπη. Αν μη τι άλλο, γιατί στις επόμενες εκλογές- τουλάχιστον στις πρώτες- οι πολίτες θα ψηφίσουν με την οργή τους να ξεχειλίζει και δευτερευόντως για το ποιος θα τους κυβερνήσει...

Όπως, επίσης, είναι πολύ επιφανειακή η προσέγγιση πως το πρόβλημα του ΠΑΣΟΚ είναι ο πρόεδρός του κι αν αυτός αλλάξει το πάλαι ποτέ Κίνημα θα πετάξει. Είναι, άλλωστε, αποπροσανατολιστικό το ερώτημα που θέτουν ορισμένοι δημοσκόποι για το αν οι πολίτες θα ψήφιζαν ΠΑΣΟΚ με άλλη ηγεσία. Κι αυτό γιατί προσθέτουν επιλογές που δεν μπορούν να συνυπάρξουν στην πραγματικότητα. Όσοι θέλουν Γερουλάνο, Διαμαντοπούλου, Δούκα ή κάποιον άλλο μπορεί όλοι μαζί να φτάνουν το 20%, αλλά δεν θα είναι όλοι πρόεδροι, έτσι δεν είναι;...

Το ΠΑΣΟΚ έχει ένα πλεονέκτημα σε σχέση με την υπόλοιπη αντιπολίτευση: μπορεί να αποτελέσει κυβερνητικό εταίρο σε οποιοδήποτε σχήμα. Από την άλλη, ωστόσο, οφείλει να παραδεχθεί, ύστερα από μία δεκαετία μακριά από τη νομή τής εξουσίας, πως σε μια τέτοια κυβέρνηση είτε θα είναι ο μικρότερος εταίρος είτε ίσος μεταξύ ίσων. Όχι, φυσικά, το όλον ΠΑΣΟΚ κι όχι χωρίς ιδεολογικές εκπτώσεις. Αυτά, όμως, έχει το τέλος τής μεταπολίτευσης, συμπαρασύρει στον πολιτικό θάνατο και το κόμμα που κατ' εξοχήν τη χαρακτήρισε... 

Πικρή και δίκαιη η μοίρα των πραξικοπηματιών και των αποστατών...

Αν ο ένας είναι λίγο ερωτευμένος με τον άλλο κι ο άλλος καθόλου είναι πολύ δύσκολο να μιλήσουμε για έναν ανεπανάληπτο έρωτα που πολλοί θα ζήλευαν. Παρομοίως, αν ένα κόμμα με μικρό ποσοστό ενώσει δυνάμεις με ένα ακόμα μικρότερο το πιθανότερο είναι η πολιτική αριθμητική να μην λειτουργήσει υπέρ τους. Κι αυτό γιατί οι πολίτες καταλαβαίνουν ότι πρόκειται για ένα γάμο συμφέροντος- εν προκειμένω για να διασωθούν πολιτικές καριέρες- κι όχι για να διασωθούν οι πολίτες. Αν, άλλωστε, πίστευαν οι πολίτες σε αυτούς δεν θα φρόντιζαν να τους εξαφανίσουν...

Βασική προϋπόθεση για να συγκροτηθεί προοδευτικό λαϊκό μέτωπο είναι να θέλει ο λαός τα κόμματα που θα το συγκροτήσουν. Όλο αυτό το χρονικό διάστημα, ωστόσο, έχω δει να συγκροτείται ένα μεγάλο λαϊκό μέτωπο για το έγκλημα των Τεμπών, αλλά όχι και για να γίνουν ένα κόμμα ή, έστω, συνασπισμός κομμάτων ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ- Νέα Αριστερά... 

Μόνο κάποια στελέχη όλων των κομμάτων που είτε βρίσκονται εκτός της κομματικής τους γραφειοκρατίας είτε επιζητούν προσωπική σανίδα σωτηρίας αναμοχλεύουν μια αδιέξοδη συζήτηση η οποία είναι κι άκαιρη αφού δεν έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Σε αυτό το πλαίσιο, γιατί η ΝΕΑΡ να μην περιμένει ο ΣΥΡΙΖΑ να βρεθεί δημοσκοπικά κάτω από το 3%- θα βρεθεί σύντομα- προκειμένου να διαπραγματευτούν τα μεγαλοστελέχη της καλύτερα την προσωπική τους μετεκλογική τύχη; Έτσι κι αλλιώς οι αριστερές, προοδευτικές ιδέες στα χείλη τους μοιάζουν περισσότερο με βρισιές...

Μέσα στον πανικό τους, μάλιστα, κάποιοι θέλουν να προσθέσουν στο δήθεν προοδευτικό τους μέτωπο και το Κίνημα Δημοκρατίας. Ναι, αυτούς που πριν μερικούς μήνες θέλησαν να εξευτελίσουν στο πραξικόπημα του μπουζουξίδικου με την κατηγορία πως είναι δεξιοί και νεοφιλελέδες κι άρα έπρεπε να κάνουν τα πάντα για να σώσουν την παράγκα τους... 

Ό,τι και να κάνουν, ωστόσο, ακόμα κι αν νεκραναστήσουν τον καθηγητή τού Χάρβαρντ για να κάνει αυτά που επί 15 χρόνια και με το λαό στο πλευρό του δεν τόλμησε να πράξει το μέλλον τους είναι προδιαγεγραμμένο. Πικρή είναι η μοίρα των αποστατών και των πραξικοπηματιών. Όσο και δίκαιη...

 

Η ατελεύτητη χρεοκοπία μας...

Είναι πιθανότερο να οδηγηθούν στη φυλακή οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών παρά τα πολιτικά πρόσωπα που ευθύνονται για το ότι εν έτει 2023 συγκρούστηκαν δύο τρένα που κινούνταν σε δύο γραμμές και για τη συγκάλυψη που ακολούθησε. Σε αυτήν τη χώρα ζούμε κι αυτή η χώρα όσο κι αν στενοχωρεί ορισμένους είναι πρωτίστως δικό μας δημιούργημα και δευτερευόντως της οικογένειας Μητσοτάκη. Η φεουδαρχία απαιτεί και πρόθυμους υπηκόους, ανθρώπους έτοιμους να θυσιάσουν τα πάντα για μια θέση στο Δημόσιο ή για οποιοδήποτε άλλο μπαξίσι... Σε ένα τέτοιο κράτος είναι πολύ λογικό και η δικαστική εξουσία να είναι απολύτως ελεγχόμενη από ένα κόμμα και δη από μια οικογένεια. Σε τέτοιο βαθμό, μάλιστα, ώστε σήμερα η ηγεσία τού Αρείου Πάγου να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου τού Μαξίμου, όταν δεν του κάνει εξυπηρετήσεις. Σε ποια χώρα, για παράδειγμα, θα αθωώνονταν πολιτικοί με την επίκληση αδιευκρίνιστων ποσών ή ποσών που προήλθαν από μια καλοκάγαθη πεθερά ή από μια θεία στη Νιγηρία; Σε ποια χώρα το σκάνδαλο των υποκλοπών θα θαβόταν; Στην ίδια χώρα που θα μείνουν ατιμώρητοι και οι ένοχοι για το ότι 57 άνθρωποι σκοτώθηκαν σε ένα τρένο... Την εποχή των μνημονίων υπήρχε τουλάχιστον η ελπίδα πως η χρεοκοπία θα μας ξυπνούσε από το λήθαργο, θα μας κινητοποιούσε στο να αποφύγουμε τα εγκλήματα του παρελθόντος και να δώσουμε τουλάχιστον στις επόμενες γενιές μια προοπτική. Μετά από 15 χρόνια και την πλήρη διάψευση των προσδοκιών η χώρα έχει την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης και δεύτερο στις δημοσκοπήσεις ένα ασπόνδυλο κόμμα το οποίο στηρίζεται αποκλειστικώς στα δικανικά τάλαντα της ηγεσίας του. Υπάρχει διέξοδος; Μπορεί, δεν θα έρθει όμως από τα πάνω αλλά από τα κάτω. Αυτό ίσχυε και στα μνημόνια, αυτό ισχύει και σήμερα ακόμα περισσότερο...

Αριστερομπαίχτες...

Η τελευταία πολιτική διάσπαση του ΣΥΡΙΖΑ ήταν το 2015, όταν ΛΑΕ, Κωνσταντοπούλου- Βαρουφάκης αποχώρησαν λόγω τής υπογραφής τού τρίτου μνημονίου. Η Νέα Αριστερά έφυγε γιατί έχασε και το Κίνημα Δημοκρατίας δημιουργήθηκε γιατί το ιερατείο τής Κουμουνδούρου εξοστράκισε το μισό και πλέον κόμμα...                                                                                                                                                                                                                                                                                                     Κι αν το κόμμα Κασσελάκη προέκυψε από την ανάγκη πολιτικής έκφρασης των εξοστρακισμένων, των υπερφίαλων σαραντάρηδων και των τσακαλώτων δεν είχε εξαρχής κανένα ιδεολογικό υπόβαθρο παρά μόνο προσωπικές πικρίες που έγιναν κοινοβουλευτική ομάδα αντί για αντικείμενο ψυχανάλυσης. Γι' αυτό και σήμερα οι παρασκηνιακές συζητήσεις μεταξύ ΣΥΡΙΖΑ και μέρους τής ΝΕΑΡ δεν αφορούν προγραμματική σύγκλιση- αυτή θα χρησιμοποιηθεί ως άλλοθι- αλλά για το ποιος θα κατεβεί σε ποια εκλογική περιφέρεια. Ένα χυδαίο, δηλαδή, δούναι και λαβείν, το μόνο που καταπώς φαίνεται είναι ικανοί να κάνουν οι προδότες των αριστερών ιδεών οι οποίοι δεν είναι τίποτα άλλο από όστρακα αδειανά...                                                                                                                                                                                                                                                                                    Κυκλοφορεί, ωστόσο, και μια πιο τραγική φιγούρα στην πάλαι ποτέ κυβερνώσα Αριστερά και λέγεται Π. Πολάκης. Το πιθανότερο είναι πως θα διαγραφεί με οποιαδήποτε αφορμή- σιγά το δύσκολο για τους εθισμένους στα πραξικοπήματα- προκειμένου να διευκολυνθεί η διάχυση του ΣΥΡΙΖΑ στο μόρφωμα που ετοιμάζει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ, ο οποίος δεν θέλει να βλέπει ούτε ζωγραφιστό τον κουτσαβάκη των 300 μέτρων...                                                                                                                                                                                                                                                                                      Αν πάλι καταφέρει να διασώσει το εμμονικό κεφάλι του τότε μπορεί και να ηγηθεί του εναπομείναντος ΣΥΡΙΖΑ του 3% ή ενός αμιγώς πολακικού κόμματος προς τέρψη των εναπομεινάντων, όχι και τόσο πολλών πλέον, μουτζαχεντίν του. Όπως κι αν έχει, το στιλάκι τής Ζωής με μουστάκια που προσπαθεί να περάσει τώρα στο απογοητευμένο από τον ίδιο ποίμνιό του δεν θα έχει και πολλή τύχη γιατί οι πολίτες προτιμούν πάντα το γνήσιο από το  ιμιτασιόν, ιδίως όταν αυτό είναι απαξιωμένο...                                                                                                                                                                                                            Δεν χρειαζόμουν την επικαιρότητα για να πειστώ ότι μας κυβερνά μια μαφία που παίζει το πολιτικό παιχνίδι με στημένους διαιτητές και σπορτκάστερ. Δυστυχώς, όμως, υπάρχει κι ένα  κόμμα τής πάλαι ποτέ κυβερνώσας Αριστεράς που το διευθυντήριό του λειτουργεί με όρους μαφίας, χωρίς μάλιστα να διαθέτει τους πόρους- πέρα φυσικά από το "πεζικό"- για να υποστηρίξει τους εκβιασμούς και τις απειλές του. Βεβαίως υπάρχει και κάποιος που έχει βρει τους πόρους, συνθηκολογώντας με τον πιο χυδαίο τρόπο με αυτούς που θα έσκιζε με ένα άρθρο κι ένα νόμο, αλλά αυτός θα παραμείνει προς το παρόν στις σκιές, τις οποίες μπερδεύει με το πολιτικό του μπόι...                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                              

Αν δεν υπήρχαν η Ζωή κι ο Αλέξης ο Κυριάκος θα τους είχε εφεύρει...

Μπορεί η Ζ. Κωνσταντοπούλου κι ο Αλ. Τσίπρας να μην θέλουν ούτε να βλέπουν ο ένας τον άλλο αλλά τους ενώνει κάτι: είναι οι αγαπημένοι πολιτικοί αντίπαλοι του Κ. Μητσοτάκη, για διαφορετικούς λόγους ο καθένας. Ο πρωθυπουργός πολύ θα ήθελε να πηγαίναμε σε εκλογές με έτερο διεκδικητή τής εξουσίας ένα κόμμα που είναι one woman show... 

Επειδή ζούμε στην Ελλάδα κι όχι στην Γκόθαμ Σίτι ή στον πλανήτη Κρύπτον κι επειδή δεν δύναται ένας υπερήρωας να φέρει τη δικαιοσύνη σαν να ζούσαμε σε κόμικ της Μάρβελ, όταν τεθεί ζήτημα κυβερνησιμότητας η Ζωή δύσκολα θα πείσει πως έχει κάποιον άλλο να συνεργαστεί πέρα από τον σύζυγο, τον γυμναστή ή τον διασκεδαστή της, για χάρη των οποίων αν χρειαστεί θα αλλάξει και τη σειρά εκλογής...                                                                                                                                              

Όσο για τον καθηγητή τού Χάρβαρντ, τυχόν επιστροφή του θα είναι βούτυρο στο ψωμί τού Μητσοτάκη για να φοβίσει εκ νέου με την αναβίωση ενός αχρείαστου αντί- ΣΥΡΙΖΑ μετώπου. Και γράφω "αχρείαστου" γιατί ούτε ο Τσίπρας ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ του 2025 έχουν κάποια σχέση με τον Τσίπρα και το ΣΥΡΙΖΑ του 2015. 

Κυκλοφορούν σαν προσομοιώσεις τους την ίδια ώρα που το πάλαι ποτέ ανφάν γκατέ τού αντισυστημισμού δεν έχει αφήσει ολιγάρχη για ολιγάρχη από τον οποίο να μην έχει ζητήσει στήριξη. Ακόμα κι ο Στ. Θεοδωράκης που είχε λειτουργήσει κάποτε ως συστημικό ανάχωμα στην επελαύνουσα  πρώτη φορά Αριστερά ήταν μεγαλύτερο φόβητρο για το σύστημα από τον ηθικό αυτουργό τού πραξικοπήματος του μπουζουξίδικου, τον οποίο οι πολίτες δεν θέλουν για κάτι παραπάνω από βουλευτή τού πλήρως απαξιωμένου και τοξικού ΣΥΡΙΖΑ...

Η Ζωή θα μπορούσε να γίνει μία πολύ καλή υπουργός Δικαιοσύνης κι ο Τσίπρας ένας πολύ καλός χειμερινός κολυμβητής. Τίποτα, ωστόσο, παραπάνω από αυτά. Η μεν πρώτη γιατί δεν μπορεί να συνεργαστεί με κανέναν που να έχει έστω και ψήγμα προσωπικότητας κι ο δεύτερος γιατί είναι πιο καμένος κι από τον Π. Καμμένο με τον οποίο συγκυβέρνησε... 

Κι αν η Κωνσταντοπούλου σαφώς κι έχει μέλλον στον πολιτικό στίβο- εκτός αν της το πάρει η Μαρία Καρυστιανού- τον καθηγητή τού Χάρβαρντ τον κρατούν στην πολιτική διασωλήνωση σαν άλλο ελ Σιντ στελέχη που χωρίς την επίκληση του ονόματός του θα έγραφαν ήδη τα απομνημονεύματά τους. Δεν αμφισβητώ πως υπάρχουν γύρω του κι άνθρωποι που τον αγαπούν πραγματικά. Ούτε κι εκείνοι, ωστόσο, έχουν αντιληφθεί πως ο αγαπημένος τους έπαιξε λανθασμένα κάθε χαρτί που του δόθηκε από το 2019 και μετά κι αν δεν επιλέξει να λησμονηθεί και να κάνει στην άκρη η πρόωρη επιστροφή του θα σηματοδοτήσει και την αμετάκλητη απαξίωσή του...  

                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                   

Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είχε πάει μαζί με τους νεοδημοκράτες και τους χρυσαυγίτες στα συλλαλητήρια για τις Πρέσπες, ψήφισε τα Ωνάσεια σχολεία, βγήκε πρώτο το κόμμα του στο χωριό των βαρδινογιάννηδων κι όταν τον ρωτάνε για την ιδεολογία του απαντά "ούτε Αριστερά ούτε δεξιά, μόνο μπροστά" και χαρίζει καρδούλες. Είναι λογικό, επομένως, να αισθάνονται πληγωμένοι οι αριστερομετρητές συριζαίοι που τον ακολούθησαν στο Κίνημα Δημοκρατίας και να στρέφονται στην Πλεύση Ελευθερίας. Η Ζ. Κωνσταντοπούλου, άλλωστε, δεν θα τα έκανε ποτέ όλα αυτά. Ή, μήπως, τα έχει κάνει ήδη;...

Ο Κασσελάκης έχει μιλήσει στην παρουσίαση του βιβλίου τού Ξ. Κοντιάδη το οποίο δεν ήταν κολακευτικό για τον ίδιο, είχε παρευρεθεί στην υπονομευτική εκδήλωση των Αχτσιόγλου- Τεμπονέρα- Χριστοδουλάκη και το Σάββατο μίλησε στο συνέδριο του Π. Κόκκαλη που πήρε την ευρωέδρα του κι έφυγε γιατί δεν του άρεσε αυτός που προσκάλεσε στο ΚΟΣΜΟΣ. Ο Κασσελάκης θα πήγαινε και σε μαρξιστική ημερίδα τής εξωκοινοβουλευτικής Αριστεράς αν τον καλούσε, αλλά οι αριστερομετρητές φροντίζουν να ενημερώνονται εμμονικά για το πρόγραμμά του μήπως τυχόν πάει κάπου κι επιβεβαιώσει ότι προσπαθεί να φτιάξει κάτι νέο κι όχι απλώς μια ρετουσαρισμένη ρέπλικα ενός κόμματος το οποίο στη συνείδηση των πολιτών είναι συνδεδεμένο με την απόλυτη τοξικότητα. Λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ από τον οποίο προέρχονται και με συνεδριακή του απόφαση ήταν παράταξη αποκλειστικώς της ριζοσπαστικής Αριστεράς κι όχι και του προοδευτικού κέντρου...                                                                                                                                                                                                                                                                Κάποιοι μπορεί να πίστεψαν όταν εμφανίστηκε ως εφοπλιστής ότι ο Κασσελάκης έχει για ινδάλματα τον Μαρξ, τον Λένιν, τον Γκράμσι και τον Τσε Γκεβάρα και είναι αλήθεια ότι κι ο ίδιος επέτρεπε στον καθένα να τον φαντασιώνεται όπως τον ήθελε. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας αναρχικός, για παράδειγμα, ή ένας κομμουνιστής εξαπατήθηκαν ότι ο Κασσελάκης είναι ένας από αυτούς, γράφτηκαν στο ΣΥΡΙΖΑ και στη συνέχεια στο Κίνημα Δημοκρατίας και τώρα πέφτουν από τα σύννεφα γιατί τους προτείνει να ενταχθούν σε ένα κεντρώο ευρωπαϊκό κόμμα κι όχι στα αριστερίστικα γκρουπούσκουλα του Left ή στους Ευρωσοσιαλιστές που έχουν μοιράσει αξιώματα με το ΕΛΚ... 

Δόξα τω ελληνικώ λαώ, υπάρχουν εκεί έξω πολλά αριστερίστικα κόμματα και κόμματα διαμαρτυρίας για κάθε αριστερομετρητή. Δεν χρειάζεται, συνεπώς, να συμβιβάζει την ιδεολογία του κι ας την έχουν συμβιβάσει αρκετοί εδώ και χρόνια. Έχουν καταπιεί μνημονιακές καμήλες αλλά διυλίζουν τον Κασσελάκη...                                                                                                                                                                                                                          

Όλα μπήκαν σε μια σειρά...

Επιτέλους, τέλος στην αγωνία τού προοδευτικού κόσμου! Η Νέα Αριστερά- ένα μέρος της για να είμαι πιο ακριβής- θα συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι το 1% προστιθέμενο στο 5%- σε σημερινές τιμές γιατί η Κουμουνδούρου καταρρέει πιο γρήγορα κι από την τουρκική λίρα- θα δώσουν προοδευτική κυβερνητική προοπτική στη χώρα. Όποιος φέρνει αντιρρήσεις στο να βρεθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα αυτοί που έφυγαν γιατί έχασαν κι αυτοί που έμειναν γιατί εξοστράκισαν θέλουν να μας κυβερνά εσαεί ο Κ. Μητσοτάκης. Η σωτηρία, άλλωστε, της πατρίδας περνά μέσα από τη διάσωση της πολιτικής καριέρας τού Σωκράτη που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη, της επαναφορτισμένης Έφης και του Αλέξη, όχι του καθηγητή τού Χάρβαρντ αλλά αυτού που ήθελε ο καθηγητής για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να θέλει ακόμα...

Ο Σωκράτης που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη προσπαθεί να ενταχθεί και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συμμαχία των ηττημένων, όχι όμως και το ΜέΡΑ 25. Κι αναρωτιέμαι ο καψερός, είναι η Ανν. Διαμαντοπούλου, ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστεροί από τον Γ. Βαρουφάκη, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη και την Σοφία Σακοράφα κι από πότε; Καμία αντίρρηση, ο Πινόκιο κι ο Μινχάουζεν είναι πιο αξιόπιστοι συνομιλητές από τον Γιάνη, αδυνατώ ωστόσο να πιστέψω ότι είναι λιγότερο Αριστερός ριζοσπάστης από αυτούς που εφάρμοσαν το νεοφιλελευθερισμό ή από εκείνους που μια χαρά θα θελήσουν να συγκυβερνήσουν με τον Μητσοτάκη...

Αρκετά ή και πολλά, αν θέλετε, από όσα λένε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η διάσπασή τους, άλλωστε, δεν οφειλόταν σε πολιτικούς- ιδεολογικούς λόγους κι όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι ελάχιστοι πιστεύουν ότι αυτά που λένε τα εννοούν. Όταν, για παράδειγμα, ο Φάμελλος ισχυρίζεται αναίσχυντα πως ντρεπόταν να λέει πως είναι ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν παραλλήλως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας ποια αξιοπιστία να ανακτήσουν; Όσο για τον παλικαρά πάνω από τα 300 μέτρα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποκηρύσσει τον Κασσελάκη μήπως και γλιτώσει τη σταύρωση, το ερώτημα δεν είναι αν θα διαγραφεί αλλά το πότε. Κι όταν το μάθουμε κι αυτό θα ξέρουμε και πότε θα επιστρέψει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ...       

Να ήταν το πρόβλημα "μόνο" ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος...

Το ότι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ηγεσίας είναι πιο οφθαλμοφανές κι από το φεγγάρι τον Αύγουστο. Ν. Ανδρουλάκης και Σ. Φάμελλος δεν θα γράψουν ιστορία ως χαρισματικοί ηγέτες. Στην καλύτερη περίπτωση ως μεταβατικοί. Είναι άδικο, όμως, να χρεώνονται μόνοι τους όλες τις κακοδαιμονίες δύο κομμάτων που αντιμετωπίζουν προφανέστατα ζητήματα στρατηγικής κατεύθυνσης τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, είναι δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα...   

Δεν πιστεύω ότι στις εκλογές θα κατεβεί κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λέγεται Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Εθνική Πυξίδα, ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα λέγεται.  Ακόμα και στο μικρόκοσμό τους στην Κουμουνδούρου κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο αποκρουστικοί έγιναν για τους πολίτες και θα ψάξουν για σανίδα σωτηρίας... 

Δεν είμαι, ωστόσο, καθόλου σίγουρος ότι θα τη βρουν όταν τους φτύνουν ακόμα και οι νεαρίτες. Κι όλα αυτά όταν με τον εξοστρακισμό Κασσελάκη στην ουσία πέταξαν στα σκουπίδια τη συνεδριακή τους απόφαση να είναι ένα κόμμα που κινείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Έχοντας εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο είναι λιγότερο ριζοσπάστες από το ΜέΡΑ 25 κι έχοντας αποκλείσει τον Κασσελάκη δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν μετριοπαθή προοδευτικό να ενταχθεί σε αυτό το μόρφωμα το οποίο στην ουσία δεν εκπροσωπεί κανένα παρά την πολιτικώς αυτιστική γραφειοκρατία του...

Από την άλλη, όταν το 55% των ψηφοφόρων σου είναι κεντροδεξιοί, το 45% κεντροαριστεροί και η πλειονότητά τους δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για την αυτοδύναμη εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην όποια επόμενη κυβέρνηση, ως ο μικρός εταίρος ωστόσο κι όχι ως το πρώτο κόμμα. 

Δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό, ιδίως για τα στελέχη του που μεγάλωσαν με την προσδοκία τής εξουσίας κι έμειναν πάνω από δεκαετία πλέον μακριά της. Εν τέλει, ωστόσο, αυτό είναι και το κοινό μεγάλο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: είναι πια κόμματα στελεχών, χωρίς όμως κάποια αξιομνημόνευτη λαϊκή βάση...

   

Ο τελειωμένος δεν θέλει τους τελειωμένους για να μην φτιάξει κάτι τελειωμένο...

Μαθαίνω πως ο Αλ. Τσίπρας στο νέο σχηματισμό που προετοιμάζει, τώρα που τελειοποίησε τα αγγλικά του και τις υποκλίσεις του στο σύστημα, δεν θέλει πολλά από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα θεωρεί τελειωμένα. Κατ' αρχάς, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που να μην είναι τελειωμένα. Κατά δεύτερον, αναρωτιέμαι από πού αντλεί ο ίδιος ο Τσίπρας την αυτοπεποίθηση να μην θεωρεί τον εαυτό του τελειωμένο. Όχι, πάντως, από την πραγματικότητα...

Φυσικά κι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να επιστρέψει και να έχει τη δεύτερη ευκαιρία που δεν επέτρεψε για τον διάδοχό του να έχει στο κόμμα και πολύ θα τον βόλευε να μην είχε και στη χώρα. Αν ονειρεύεται, πάντως, το 17,85% του Ιουνίου του 2023 οι αυλικοί του δεν του τα έχουν πει καλά. Για ακόμα μια φορά. Κι αυτό γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ προ δύο ετών έχουν διασπαρεί σε διάφορα κόμματα χωρίς την ελάχιστη διάθεση επιστροφής και η εισροή νέων ψηφοφόρων σε ένα κόμμα στο οποίο θα συμμετέχουν στα φανερά ή στα κρυφά οι πρωθυπουργοί δύο εκ των τριών μνημονίων δεν θα συγκινήσει και πολύ τους πολίτες, ιδίως τους νεότερους...

Ο Τσίπρας θα όφειλε να είναι πιο υπομονετικός και για έναν ακόμα λόγο: οι ουκ ολίγοι δελφίνοι τού Ν. Ανδρουλάκη θα περιμένουν μέχρι όσο πάει για να πάρουν στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι ένα κόμμα 50 χρόνων με οργανώσεις και δομές παντού, από το να παίξουν τα ρέστα τους με το σχηματισμό ενός τελειωμένου πολιτικού που δεν έχει κάνει καν αυτοκριτική. Ο Π. Γερουλάνος, ο Χ. Δούκας, η Ανν. Διαμαντοπούλου κι όποιος άλλος προκύψει, με τον πράσινο ήλιο, έστω και θολό ιδεολογικά και προγραμματικά, θα θέλουν να κατεβούν κι όχι με πολιτικά ερείπια που αυτοπαρουσιάζονται ως διασώστες. Όλα αυτά, πάντως, γίνονται περί όνου σκιάς αφού ο λαός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού κι όχι στα μεταπολιτευτικά απομεινάρια...