Να κλείσουμε και τις εκκλησίες για να μην γίνεται η πίστη εμπόριο...

Υπάρχουν, πράγματι, μισαλλόδοξοι οι οποίοι υπερασπίζονται με πάθος τη μισαλλοδοξία τους. Μισούν τους αλλοδαπούς, τους ομοφυλόφιλους, όποιον, τέλος πάντων, δεν τους μοιάζει και δηλώνουν υπερήφανοι γι' αυτό. Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως ένα τέτοιο μόρφωμα, η Χρυσή Αυγή, ήταν τρίτη κοινοβουλευτική δύναμη κι όχι στο πολύ μακρινό παρελθόν. Δεν είναι, ωστόσο, οι περισσότεροι μισαλλόδοξοι πρόθυμοι να παραδέχονται το μίσος τους. Γι' αυτό και κρύβονται πίσω από δικαιολογίες για να μασκαρεύουν τις πραγματικές τους πεποιθήσεις...

Δείτε τι συμβαίνει, για παράδειγμα, με την παρένθετη μητρότητα και τα ομόφυλα ζευγάρια. Το επιχείρημα που χρησιμοποίησε η κυβέρνηση για να μην την αναγνωρίσει είναι για να μην την κάνει εμπόριο. Λογικοφανές. Μήπως, όμως, δεν υφίσταται νόμιμο και παράνομο εμπόριο και με την παρένθετη μητρότητα για τα ετερόφυλα ζευγάρια; Ή, μήπως, δεν υπάρχει εμπόριο και με την πίστη σε κάποια ανώτερη δύναμη; Τι θα έπρεπε να κάνουμε συνεπώς; Να κλείσουμε τις εκκλησίες για να μην τα κονομάνε κάποιοι παπάδες κάτω από το τραπέζι;...

Δεν υπάρχει αμφιβολία πως η πολιτική ορθότητα έχει εισβάλει στην κεντρική σκηνή και θολώνει την αξία των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Τα ανθρώπινα δικαιώματα, ωστόσο, δεν είναι μόνο νομικά κείμενα, όπως στρεψόδικα ισχυρίζεται κι ο Μ. Βορίδης. 

Η ισότητα στο γάμο, για παράδειγμα, πριν γίνει νόμος δεν υφίστατο ως δικαίωμα που οφείλαμε να κατοχυρώσουμε; Κι αν ακόμα ο δικαιωματισμός αποτελεί μια ακραία έκφραση της ανάγκης για ίσες ευκαιρίες, είναι χίλιες φορές προτιμότερος από τη μισαλλοδοξία που γίνεται νόμος ή δεν καταργείται με νόμο... 

 

 

Είμαστε όλοι τρελοί...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ήταν δολοφόνος θα έμοιαζε με αυτούς που έχουν σκοτώσει τη γυναίκα ή τον άνδρα τους και ύστερα παριστάνουν τους τεθλιμμένους χήρους ή χήρες. Η στρατηγική Γκρίνμπεργκ (και) για τα Τέμπη είναι "βγάλτους όλους τρελούς" κι αυτήν ακολουθεί πιστά ο πρωθυπουργός. 

Αύριο μεθαύριο μπορεί να μας πουν πως όσοι σκοτώθηκαν ήταν μέλη αίρεσης που αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν μαζικά με τον πιο θεαματικό τρόπο. Είμαι σίγουρος ότι και σε αυτή την περίπτωση δεν θα λείψουν οι επιστήμονες και οι δημοσιογράφοι που θα υπερασπιστούν το αδιανόητο...

Αυτοί που έχουν ευθύνες για την τραγωδία και τη συγκάλυψή της θα ήταν τραγικό αστείο να περιμέναμε πως δεν θα έφταναν στο σημείο να μας ζητήσουν και τα ρέστα για το ότι "ταλαιπωρήσαμε τη χώρα με θεωρίες συνωμοσίας". Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως έχουν ήδη κάνει αγωγές και μηνύσεις για τις υποκλοπές, γιατί να μην το κάνουν και τώρα; Ιδίως από τη στιγμή που ανά πάσα στιγμή ο διαιτητής μπορεί να σφυρίξει ένα πέτσινο πέναλτι και να λήξει το ματσάκι υπέρ τους;...

Δεν θα αποδοθεί δικαιοσύνη (και) για τα Τέμπη. Ποτέ δεν υπήρξε τέτοια περίπτωση, ακόμα κι αν η αντιπολίτευση ήταν σοβαρότερη και πιο ενωμένη. Η ατιμωρησία έχει βρει τη γη τής επαγγελίας της κάτω από τον ελληνικό ήλιο, τρώει σουβλάκια, κάνει τα μπανάκια της και γελάει με όσους αγωνίζονται κατά τής αδικίας. Κυνικό; Μπορεί, αλλά δύσκολα θα το χαρακτηρίσετε κι εκτός πραγματικότητας σε μια χώρα ερειπιώνα τής ελπίδας...

  

1973...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης πυροβολούσε άνθρωπο στην πλατεία Συντάγματος μέρα μεσημέρι είμαι σίγουρος ότι θα έβγαινε έκθεση που θα έλεγε πως το θύμα του πέθανε από φυσικά αίτια. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε άλλο παρά θα εκπλαγώ αν ξεκινήσουν μηνύσεις κι αγωγές και σε βάρος των συγγενών των θυμάτων των Τεμπών... 

Όταν αυτοί που θα έπρεπε να κάθονται στο εδώλιο του κατηγορουμένου μάς κουνούν και το δάχτυλο τότε είναι βέβαιο ότι ελέγχουν πλήρως τους αρμούς τής εξουσίας. Είναι κάθε ψηφίδα της, είναι οι νόμιμοι ιδιοκτήτες τής χώρας κι όλοι οι υπόλοιποι οι χρήσιμοι ηλίθιοι...

Στις αρχές τού 1973, πριν τη Νομική και το Πολυτεχνείο, κανείς δεν πίστευε ότι η χούντα θα έπεφτε σε λιγότερο από δύο χρόνια. Υπήρχε η αίσθηση πως θα διαρκούσε όσο και οι αντίστοιχες δικτατορίες στην Ισπανία και στην Πορτογαλία... 

Το καθεστώς Μητσοτάκη δεν είναι χουντικό. Έχει κερδίσει εκλογές και τις τελευταίες, μάλιστα, πανηγυρικά. Είναι αστείο, ωστόσο, να λέγεται πως στην Ελλάδα λειτουργούν τα θεσμικά αντίβαρα. Ακόμα και στα ΜΜΕ τα βρίσκεις με το κιάλι κι ας μην υπάρχει επισήμως λογοκρισία. Μην παρασύρεστε, πάντως, από την απελπισία. Έχουν καταρρεύσει πολύ πιο ισχυρές αυτοκρατορίες, έχουν γκρεμιστεί πολύ πιο δημοφιλείς ηγέτες...

Όλα αυτά, βεβαίως, δεν σημαίνουν πως θα πρέπει να περιμένουμε μια νέα κυπριακή ή κάποια άλλη τραγωδία για να αναπνεύσουμε καθαρό αέρα. Η δημοκρατία είναι κι ευθύνη, είναι και πρωτοβουλία, είναι και συλλογικότητα... 

Δεν έχει αξία, άλλωστε, να αντικαταστήσουμε τον Μητσοτάκη με κάποιο κακέκτυπό του. Η δημοκρατία χρειάζεται αναγέννηση, γι' αυτό και οι ευγένειες όχι μόνο περισσεύουν αλλά είναι και συνένοχες. Στην αδικία απαντάς με δικαιοσύνη, στην απελπισία με αποφασιστικότητα, στο σκοτάδι με φως... 

 

Μαντάμ Σουσού, δεν σου ανήκει πλέον ούτε ο Μπύθουλας...

Στις δημοκρατίες, ακόμα και στις ελλειμματικές όπως είναι οι κοινοβουλευτικές, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας: οποιαδήποτε διεύρυνση των δικαιωμάτων μπορεί να επεκταθεί αλλά δεν μπορεί να παρθεί πίσω. 

Γι' αυτό και, για παράδειγμα, δεν συζητάμε σήμερα αν θα πρέπει να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές μόνο όσοι έχουν περιουσία ή οι γυναίκες ή όσοι είναι 17 χρόνων. Φυσικά η κουβέντα γίνεται για δημοκρατικά καθεστώτα, επομένως είναι λογικό στο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίζουν περιορισμό τού εκλέγειν κι εκλέγεσθαι σε σχέση με παλαιότερες αποφάσεις τους...

Στην Κουμουνδούρου έχουν αποφασίσει να επιστρέψουν στην ιδεολογική καθαρότητα, στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και στη ριζοσπαστική Αριστερά. Παραλλήλως, βεβαίως, υποδέχονται όποιον απελπισμένο τους χτυπήσει την πόρτα, όπως τον Ν. Νυφούδη από το Ποτάμι, αλλά αυτό είναι απλώς ενδεικτικό τής υποκρισίας τους. 

Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί κάποιος ριζοσπάστης Αριστερός να επιλέξει ένα κόμμα που κυβέρνησε κι εφάρμοσε ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι όχι, για παράδειγμα, τον Γ. Βαρουφάκη ή τη ΛΑΕ που αποχώρησαν για να μην το εφαρμόσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με την Μαντάμ Σουσού που μεγαλοπιάστηκε κι εγκατέλειψε τον Μπύθουλα, της έφαγαν τα φράγκα οι μωροφιλοδοξίες της και τώρα επιστρέφει για να ανακαλύψει πως στο πατρικό της μένουν άλλοι...

Κάθε φορά που ακούω έναν συριζαίο να μιλά για δημοκρατία, με αφορμή τα Τέμπη, την Ομάδα Αλήθειας ή τις υποκλοπές, αναρωτιέμαι αν έχει καν ακούσει τη λέξη "αυτοκριτική". Κι αν ο γράφων μπορεί να είναι ένας πληγωμένος πρώην σύντροφος- που είναι- το δυστύχημα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως την ίδια άποψη έχει και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων... 

Το πρόβλημα με τα περισσότερα από όσα λέει ο Σωκράτης που θα πιεί το κώνειο και για το κράτος δικαίου δεν είναι πως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η τραγωδία είναι πως αυτός και οι όμοιοί του δεν δικαιούνται να δείχνουν με το δάχτυλο την καμπούρα των άλλων όταν τα βράδια χτυπούν τις καμπάνες τής Παναγίας των Παρισίων...

   

 

Ο Σούπερμαν δεν θα το έκανε ποτέ αυτό...

Όταν άκουσα τον Στέφανο Κασσελάκη να λέει "λύγισα" σκέφτηκα πως ο Τ. Ερντογάν, ο Βλ. Πούτιν, ο Σούπερμαν κι ο Μπάτμαν δεν θα  το ομολογούσαν ποτέ μπροστά στους υποστηρικτές τους. Δεν θα το παραδεχόταν κανένας άντρας που έχει μεγαλώσει με την αντίληψη ότι δεν πρέπει να κλαίει. Θα έσφιγγαν τα χείλη και θα το εκμυστηρεύονταν στο μαξιλάρι τους το βράδυ που θα έπεφταν για ύπνο στο κρεβάτι τους...

Οι ηγέτες δεν δείχνουν αδύναμοι, αλλιώς πώς θα τους ακολουθήσει η αγέλη που προτιμά να αισθάνεται ασφαλής από ελεύθερη; Αυτά σκεφτόμουν όταν θυμήθηκα πως ο Κασσελάκης δεν πολέμησε με τα τέρατα του σταλινισμού και δεν ίδρυσε κόμμα για να κάνει μια από τα ίδια, για να επιβεβαιώσει στερεότυπα ή να υποταχθεί σε προκαταλήψεις που βαφτίζουμε παραδόσεις για να μην φαινόμαστε τόσο συντηρητικοί όσο πραγματικά είμαστε... 

Την ώρα που οι πραξικοπηματίες κλείνονται σαν σκαντζόχοιρος για να προφυλάξουν το 3% και την προσωπική τους επιβίωση ο Κασσελάκης δίνει το λόγο στα μέλη για σχεδόν τα πάντα που αφορούν το Κίνημα Δημοκρατίας. Και τους λέει ευθαρσώς πως η επιτυχία ή η αποτυχία ενός πρωτόγνωρου για τα ελληνικά δεδομένα εγχειρήματος αμεσοδημοκρατίας δεν θα είναι προσωπική αλλά συλλογική. Δεν τους μεταθέτει την ευθύνη, τους θεωρεί ισότιμους, υπεύθυνους κι ενεργούς πολίτες...

Ο Κασσελάκης δεν είναι το πρώτο θύμα δολοφονίας χαρακτήρα στην Ελλάδα. Ούτε οι απόπειρες θα σταματήσουν εδώ, ιδίως αν αναπτύξει δυναμική. Η περίπτωσή του, ωστόσο, είναι πολύ χαρακτηριστική για το πώς λειτουργεί το σύστημα απέναντι σε καθετί νέο και μη φθαρμένο. 

Μήπως το ίδιο δεν είχε κάνει και με τον Αλ. Τσίπρα πριν ο τελευταίος το αγαπήσει; Στο πρόσωπο, ωστόσο, του Κασσελάκη χτυπιέται κι οτιδήποτε δεν υπακούει στις νόρμες και στους κανόνες τού παιχνιδιού. Είναι εξωτικός κι έτσι πρέπει να παραμείνει, διαφορετικός κι επικίνδυνος, ασυνήθιστος κι απειλητικός. Αλλιώς το ύστατο καταφύγιο της διαπλοκής, το "δεν υπάρχει εναλλακτική στον Κ. Μητσοτάκη", θα καταρρεύσει κι αυτό ως επιχείρημα...  

Remember the 8th of November...

Δεν είναι δουλειά μου ούτε το κάνω από αγάπη να δώσω μια συμβουλή στο ιερατείο τής Κουμουνδούρου, αλλά για χάρη των παλιών καιρών: αν θέλετε οι πολίτες να σας ακούσουν ξανά πρέπει να βρείτε νέα στελέχη και να ζητήσετε μια μεγάλη συγγνώμη για το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Σε καμία περίπτωση δεν θα το πετύχετε κάνοντας σημαία σας μια δικαστική απόφαση με την οποία θεωρείται έγκλημα ένας Έλληνας επιχειρηματίας τού εξωτερικού να γίνεται πολιτικός αρχηγός κι όχι αποκλειστικώς κομματόσκυλα και γόνοι...

Ο Στέφανος Κασσελάκης και το μισό και πλέον κόμμα δεν εξοστρακίστηκαν από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί ο τότε πρόεδρός του είχε δικαστικές εκκρεμότητες με το πόθεν έσχες του ούτε για την ομιλία στο ΣΕΒ, το "θαύμα τής κολυμπήθρας" ή την "ιερή συμμαχία" τού ΝΑΤΟ. Εξοστρακίστηκαν γιατί δεν ήταν ο αχυράνθρωπος που πίστευαν ότι θα είναι. Όλα τα υπόλοιπα είναι "να είχαμε να λέγαμε" και γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορο όταν οι θύτες παριστάνουν τα θύματα σε μια πλήρη αντιστροφή τής πραγματικότητας που εξοργίζει, ιδίως όσους ξέρουν πρόσωπα και καταστάσεις...

Το καλύτερο που έχουν να κάνουν οι πραξικοπηματίες, από τη στιγμή που δεν έχουν τα άντερα να απολογηθούν για το σταλινισμό τους, είναι να επιστρέψουν στη στρατηγική τής μη αναφοράς τού ονόματος Κασσελάκη. Δεν έχουν τίποτα απολύτως να κερδίσουν από το να επιτίθενται σε έναν άνθρωπο που προσπάθησε να διασώσει μια παράγκα από την πλήρη καταστροφή στην οποία την είχε αφήσει ο προκάτοχός του. Αντιθέτως, με το θράσος που έχουν να βγάζουν κι ανακοινώσεις δήθεν δικαίωσης το μόνο που επιτυγχάνουν είναι να θυμίζουν και σε όσους το ξέχασαν το άγος τού Νοέμβρη...

  

Πάμε να βρούμε την θεία στη Νιγηρία...

Στη χώρα όπου ο Γ. Παπαντωνίου αθωώθηκε γιατί οι δικαστές του αποδέχθηκαν ότι δεν πήρε μίζες για τα εξοπλιστικά αλλά του τα έδωσε μια θεία του από τη Νιγηρία μάς κουνάνε το δάχτυλο γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία. Στη χώρα όπου θεωρείται φυσιολογικό ο προπαγανδιστικός μηχανισμός ενός κόμματος να πληρώνεται από τους φορολογούμενους μάς λένε πως δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Στη χώρα όπου οι κάτοικοί της φτωχοποιούνται ημέρα με την ημέρα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί έχει μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού κι από την εμπόλεμη Ουκρανία...

Δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος που έχει φύγει στο εξωτερικό να επιστρέψει σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν είναι νέος και μορφωμένος κι όχι μόνο για τους λόγους που ανέφερα. Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα παιδιά της. Τα κατασπαράσσει και στη συνέχεια τα κατηγορεί γιατί κατασπαράχθηκαν... 

Κι αν ολιγαρχία υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, σε καμία άλλη σε αυτήν την ήπειρο δεν είναι η μεσαία της τάξη τόσο πολύ εξαρτημένη ή υποτελής σε αυτή. Το σύστημα εξουσίας την έχει διαπαιδαγωγήσει να αισθάνεται υπόχρεη για την παραμικρή εξυπηρέτηση κι αυτή με τη σειρά της δίνει γη και ύδωρ στους εκμεταλλευτές αντί ενός ξεροκόμματου. Η αξιοκρατία μοιάζει με ανέκδοτο σε μια χώρα όπου έχει θεσμοθετηθεί η ανταμοιβή τής μετριότητας...

Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται ακόμα πιο φανερό πόσο ατελέσφορη είναι η επιδοματική πολιτική για τους νέους γονείς. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να υπάρχουν χρήματα για πάνες και γάλατα αλλά και προοπτική για τα παιδιά που έχουν την ατυχία να γεννιούνται σε αυτή τη γωνιά τής γης... 

Θα μου πείτε πως παράδεισος δεν υπάρχει πουθενά και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία από εκείνους που μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Ούτε και για εμάς τους ίδιους...