Οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι δεν μπορούν και να κυβερνήσουν στη θέση σου Κυριάκο...

Ο Αντ. Διαματάρης είπε ψέματα για τα πτυχία του, διατηρούσε παρανόμως κι αντισυνταγματικώς επιχειρηματική δραστηριότητα ενόσω ήταν υφυπουργός και είχε συνεργάτη που κατηγορείται για κακουργηματική απιστία. Κι όμως, δεν απολύθηκε από τον Κ. Μητσοτάκη, αλλά παραιτήθηκε πριν προλάβουμε να μάθουμε και γιατί είναι τόσο σημαντικός για τον πρωθυπουργό- πέρα από την εξ αγχιστείας συγγένειά τους- ώστε να του συγχωρούνται τα πάντα. Κι έρχονται τώρα η ΝΔ και τα πααγαλάκια της να μας πουν πως είναι διαφορετικοί από το ΣΥΡΙΖΑ γιατί διορθώνουν τα λάθη τους, που μέχρι προχθές ο κυβερνητικός εκπρόσωπος μας έλεγε πως έχουν λήξει...

Ο Αντ. Διαματάρης δεν είναι κανένας τυχαίος κι ας είναι άγνωστο αν έχει βγάλει καν το δημοτικό. Άλλωστε, στο επιτελικό κράτος Μητσοτάκη το πανεπιστημιακό πτυχίο είναι μια περιττή τυπικότητα που δεν παίζει κανένα ρόλο για την πρόσληψη σε αυτό. Αρκεί η πιστοποίηση της υποταγής στο μητσοτακισμό κι όλα καλά κι όλα ωραία. Είναι κομματάρχης τής ομογένειας στις ΗΠΑ και ταμίας τής ΝΔ και της οικογένειας Μητσοτάκη. Πώς, επομένως, ο πρωθυπουργός να θυσιάσει ένα τέτοιο κελεπούρι που αν κελαηδήσει, μάλιστα, μπορεί να πάρει πολλούς στον πολιτικό του τάφο;...

Θέλει, συνεπώς, πολύ θράσος για να παρουσιάζεις αισχρές πολιτικές συναλλαγές- όπως κι αυτή, για παράδειγμα, με τον υπερήλικα κομματάρχη στα Τρίκαλα- ως λάθη που διορθώνονται αμέσως από το "μαγικό" χέρι Μητσοτάκη. Ο πρωθυπουργός είναι τυχερός γιατί διαθέτει μιντιακή υπεροπλία κι ένα πολύ καλό επικοινωνιακό επιτελείο.

Πρέπει, όμως, και να κυβερνήσει και σε αυτό δεν μπορούν να τον βοηθήσουν οι Αμερικανοί επικοινωνιολόγοι του. Αν κρίνουμε, μάλιστα, κι από το πώς διαχειρίστηκε τη συνάντησή του με τον Τ. Ερντογάν, όπου ο ευφημισμός των προβλημάτων έπεσε σύννεφο, αλλά και το αλαλούμ με τα ΜΟΕ τότε ο Κ. Μητσοτάκης ξοδεύει το πολιτικό του κεφάλαιο πολύ γρηγορότερα κι από όσο ανάμενε ο Αλέξης Τσίπρας...

Να πεθάνουμε για την ελευθερία, αλλά όχι για το φυσικό αέριο...

Η συμφωνία Τουρκίας- Λιβύης στερείται διεθνούς νομιμότητας και, κυρίως, πολιτικής σοβαρότητας. Κάποιος θα πρέπει να πει στον Τ. Ερντογάν και στους Λίβυους φύλαρχους- άλλη μια "επιτυχία" τής διεθνούς κοινότητας το χάος που επικρατεί στη χώρα που είχε ενωμένη ο Μ. Γκαντάφι- πως ανάμεσα στα κράτη τους δεν μεσολαβεί ο ωκεανός, αλλά η Ελλάδα, ότι δεν συνορεύουν δηλαδή κι επομένως δεν μπορούν να ανακηρύξουν ΑΟΖ από κοινού. Πώς, όμως, πρέπει να αντιδράσει η χώρα μας; Να κάνει πως δεν βλέπει, όπως ήταν η στάση τής κυβέρνησης Μητσοτάκη μέχρι πρότινος τουλάχιστον, ή να κηρύξουμε πόλεμο στους γείτονες; Ούτε ο κατευνασμός, ωστόσο, ούτε τα όπλα είναι ικανά να δώσουν βιώσιμη λύση...

Οι προσφυγικές- μεταναστευτικές ροές δεν σταμάτησαν- ακόμα και τώρα που τα κύματα στο Αιγαίο είναι τρία μέτρα- επειδή ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήταν επιθετικός απέναντι στον πρόεδρο της Τουρκίας στη συνάντησή τους το Σεπτέμβριο. Η πολεμική εμπλοκή, εξάλλου, θα αφήσει πίσω της νεκρούς και γκρίζες ζώνες, όπως μας υπενθυμίζουν τα Ίμια.

Γι' αυτό κι απαιτείται εδώ και τώρα ανοιχτή συνεννόηση με την Άγκυρα στην κατεύθυνση της αναλογικής συνεκμετάλλευσης του ενεργειακού πλούτου. Εκτός αν όλοι μας αποδεχθούμε ότι το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο δεν είναι περιβαλλοντικώς φιλικά και συνεπώς και μη εμπορικώς εκμεταλλεύσιμοι υδρογονάνθρακες στο προσεχές μέλλον και είναι προτιμότερο να αφήσουμε το υποθαλάσσιο έδαφος ως έχει και να συνεχίσουμε τις ζωές μας εν ειρήνη...

Όποιοι πιστεύουν ότι μπορούμε, για παράδειγμα, να εξορύξουμε στο Καστελόριζο δίχως η Τουρκία να αντιδράσει με πόλεμο είναι αφελείς. Κι όσοι πιστεύουν ότι είναι ενδοτισμός να μην το κάνουμε, τους καλώ από τώρα να απολογηθούν στις μητέρες και στις χήρες εκείνων που θα σκοτωθούν για να βγάλουμε μερικά κυβικά μέτρα "μαύρου χρυσού" και φυσικού αερίου τα οποία κανείς δεν θα ζητά να αγοράσει γιατί ο πλανήτης έχει επιλέξει να πορευτεί με τις Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας...

Όσο παράλογο είναι η Τουρκία να διαγράφει από τους χάρτες το Καστελόριζο, άλλο τόσο εκτός λογικής είναι- φοβάμαι πως θα συμφωνήσει μαζί μου και το Διεθνές Δικαστήριο, αν πάμε ποτέ εκεί- να αποκλείσουμε τη γείτονα από τεράστιας έκτασης οικόπεδα μολονότι διαθέτει μεγάλη ακτογραμμή γιατί εμείς έχουμε ένα νησάκι στη μέση τού πουθενά. Είναι καιρός, επομένως, όπως συνέβη και στο Μακεδονικό, η λογική να επικρατήσει της παρόρμησης κι ο γνήσιος πατριωτισμός τής εθνικιστικής παρόξυνσης...

Το αριστερό ξέπλυμα στους βιαστές τής αριστείας...

Η αξιοκρατία δεν έζησε τις καλύτερες στιγμές της ούτε επί ΣΥΡΙΖΑ. Ο Ν. Καρανίκας μπορεί να ήταν η εμβληματικότερη περίπτωση, αλλά δεν ήταν η μοναδική τα προηγούμενα τεσσεράμισι χρόνια κατά την οποία προκρίθηκαν κομματόσκυλα έναντι άξιων συμπολιτών μας, πολλοί από τους οποίους κατέληξαν στην ανεργία ή στο εξωτερικό. Ισχύει πως οι εκάστοτε πρωθυπουργός και υπουργοί είναι λογικό να έχουν δίπλα τους ανθρώπους εμπιστοσύνης, αλίμονο όμως αν έχουν σχεδόν μόνο τέτοιους και δεν αναζητούν τη συνδρομή κι επιτελικών στελεχών. Τι διαφορά, άλλωστε, έχει μία τέτοια δικαιολόγηση των συριζαίων για τα δικά τους πεπραγμένα από το "δεν θα βάλουμε τους ξένους" τού Μ. Βορίδη;...

Η κυνική παραδοχή από τον ίδιο τον αποπεμφθέντα διοικητή τού Νοσοκομείου Τρικάλων τής πολιτικής συναλλαγής του με τον Κ. Μητσοτάκη, η μη παραίτηση- απόλυση του ΥΦΥΠΕΞ με το πτυχίο τού "Κολάμπια" που ποτέ δεν πήρε και, κυρίως, η θλιβερή σιωπή τού όλου συστήματος της ΝΔ για τον πρώην βουλευτή της που είχε καταδικαστεί πρωτοδίκως για ασέλγεια σε ανήλικα και βγήκε λάδι στο εφετείο λόγω παραγραφής μαρτυρούν τι σημαίνει στην πραγματικότητα η περιλάλητη επιστροφή στην κανονικότητα. Δεν είναι τίποτα άλλο από την παλινόρθωση ενός συστήματος εξουσίας που οδήγησε στη χρεοκοπία τού 2010, η οποία και τότε ήταν πρώτα ηθική και μετά οικονομική. Είναι το ξέπλυμα ενός κατεστημένου το οποίο και η πρώτη φορά Αριστερά αντέγραψε σε ορισμένες πτυχές του, γι' αυτό και τώρα η κριτική της ακούγεται αδύναμη...

Το περιβόητο νέο αναπτυξιακό μοντέλο είτε θα στηρίζεται στην ισότητα ευκαιριών είτε δεν θα ωφελήσει ποτέ την πλειονότητα του πληθυσμού. Κι αν η φαυλότητα συνιστά εγγενές χαρακτηριστικό μιας φεουδαρχικής αντίληψης της ζωής, η προσαρμογή τής Αριστεράς στις παθογένειες του καπιταλισμού τη δυσκολεύει από το να αποτελέσει μια σοβαρή εναλλακτική λύση...

Για να το γράψω απλούστερα, αν δεν πάψει να δικαιολογεί τους καρανίκες ως ελάσσονα κακά τότε βάζει το λιθαράκι της στην αναπαραγωγή ενός συστήματος που υποθάλπει τις κοινωνικές ανισότητες. Ούτε το χρήμα ούτε η κομματική ένταξη είναι δυνατό να θεωρούνται κριτήρια επιλογής κι όσοι τα χρησιμοποιούν εντός τής Αριστεράς πιθηκίζουν αυτά που υποτίθεται πως κατηγορούν...

Δεν άλλαξε ο Σαμαράς, άλλαξε η ανοχή μας στο μίσος του...

Για τους μισαλλόδοξους η αλλοίωση του πληθυσμού- έστω κι αν δεν ξέρουν ούτε ορθογραφία, όπως κακή ώρα οι ρατσιστές τής φωτο- συνιστά έγκλημα καθοσιώσεως. Αν, όμως, ο λαός που ζει σε αυτόν τον τόπο επιμειχθεί και με ανθρώπους που δεν βλέπουν τους ξένους ως λαθροεισβολείς, όπως ο Αντ. Σαμαράς, τότε αυτό μάλλον για καλό του θα είναι κι όχι για κακό. Με αυτούς μπορώ να χτίσω μια καινούρια πατρίδα από την αρχή, με τους σαμαράδες μόνο μια επί Γης κόλαση...

Μπορεί η χρυσαυγίτικη ορολογία που χρησιμοποίησε ο πρώην πρωθυπουργός να ξάφνιασε ορισμένους, ο Αντ. Σαμαράς όμως πάντα τέτοιος ήταν: ένας εθνικιστής, ρατσιστής, αμοραλιστής, ρεβανσιστής πολιτικός. Η διαφορά είναι πως τώρα έχει ξεσαλώσει γιατί- πέρα από τις προσωπικές του φιλοδοξίες- πιστεύει ότι οι ιδεοληψίες του είναι μέινστριμ, κι ενδεχομένως να έχει και δίκιο. Κι αυτό είναι ακόμα θλιβερότερο, μαζί βεβαίως με το ότι έχουμε έναν πρωθυπουργό που υιοθετεί την ακροδεξιά ατζέντα την ίδια ώρα που παραμένει σιωπηλός απέναντι και στην Τουρκία...

Ο Τ. Ερντογάν κάνει ό,τι μπορεί για να καλλιεργεί πολεμικό κλίμα, αλλά μήπως αυτό δεν συμβαίνει, εδώ και καιρό, με τους λογής λογής τουρκολόγους που γεμίζουν τα τηλεοπτικά μας παράθυρα; Αρκετοί, μάλιστα, από αυτούς, σαν άλλοι σαμαράδες της τηλοψίας, έχουν γίνει πλούσιοι με το να γαβγίζουν συνεχώς για πόλεμο με τους γείτονες. Ούτε, όμως, η πολεμοχαρία ούτε ο κατευνασμός θα δώσουν απαντήσεις. Απαιτούνται εθνική συνεννόηση και ψυχραιμία εδώ και τώρα πριν ο συρφετός τής ακρότητας που χαράσσει σήμερα πολιτική πατήσει τη σκανδάλη και μας τινάξει όλους στον αέρα...

Εκτός εποχής οι παρθενοράφτες τής Αριστεράς...

Τα πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων ήταν δεξιά πατέντα κι αυτό καλό είναι να το θυμούνται και στο ΣΥΡΙΖΑ τώρα που, επιτέλους, προχωρούν κουτσά στραβά οι ινστρούκτορές του στη διεύρυνσή του. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καθένας έχει δικαίωμα να ενταχθεί εφόσον αποδέχεται τις ιδέες, τις αρχές και τις αξίες τής Αριστεράς, ανεξαρτήτως πού βρισκόταν μέχρι χθες...

Για να το περιγράψω ακόμα απλούστερα, θα μπορούσε να ήταν και μέλος των ταγμάτων εφόδου τής Χρυσής Αυγής που βαρούσαν μετανάστες. Αν σήμερα αισθάνεται αποκομμένος από την ακροδεξιά και το παρελθόν του και ταυτίζεται με την Αριστερά πρέπει να βρει την πόρτα ανοιχτή. Αυτός ιδίως περισσότερο από οποιουσδήποτε άλλους...

Πολλώ δε μάλλον όλα αυτά ισχύουν για εκείνους που δεν χρειάζεται να κάνουν το μακρύ ταξίδι από την ακροδεξιά στη ριζοσπαστική Αριστερά. Ο ΣΥΡΙΖΑ κατάφερε να κυβερνήσει και να είναι σήμερα αξιωματική αντιπολίτευση χάρη ακριβώς στους ανθρώπους που μετακινήθηκαν σε αυτόν από το ΠΑΣΟΚ, τους οποίους είναι άδικο να κατατάξουμε όλους στη χορεία εκείνων που καρπώθηκαν οφέλη από την παντοδυναμία τού πάλαι ποτέ Κινήματος. Μπορεί αρκετοί από αυτούς που συμμετέχουν στην Κεντρική Επιτροπή Ανασυγκρότησης να εκφράζουν το φθαρμένο κι όχι κάτι περισσότερο από τους εαυτούς τους, ωστόσο η βάση δικαιούται να έχει την απαίτηση της ενσωμάτωσης δίχως όρους και προϋποθέσεις, λες κι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι πριβέ κλαμπ και οι κομματάρχες του πορτιέρηδες...

Όλα αυτά σημαίνουν ότι δεν είναι υποβάθμιση για το ΣΥΡΙΖΑ να γίνει πολιτικό σούπερ μάρκετ, όπως πιστεύουν οι φονταμενταλιστές τής αριστεροσύνης, αλλά κατάκτηση. Εκτός αν οι αριστεραμύντορες δεν θέλουν το κόμμα τους να ξανακυβερνήσει.

Μόνο που αυτή είναι μια συζήτηση που θα είχε νόημα πριν το 2015, τώρα το ποτάμι έχει κυλήσει και μάλιστα πολύ, η παρθενία έχει χαθεί έτσι κι αλλιώς κι επομένως το ερώτημα είναι αν ο γάμος θα είναι ευτυχισμένος ή όχι. Βασική προϋπόθεση για έναν επιτυχημένο γάμο είναι η ισοτιμία, κανείς να μην αισθάνεται φιλοξενούμενος αλλά όλοι νοικοκύρηδες κάτω από την ίδια στέγη. Όποιος δεν επιθυμεί μια τέτοιου είδους συγκατοίκηση μπορεί να πάρει το καπελάκι του και να φύγει. Το σπίτι, έτσι κι αλλιώς, δεν θα μείνει άδειο γιατί υπάρχουν πολλοί που θέλουν να βρουν καταφύγιο σε αυτό κι ακόμα μεγαλύτερη η κοινωνική ανάγκη για συμπόρευση των προοδευτικών δυνάμεων την εποχή που θερίζουν νεοφιλελευθερισμός κι ακροδεξιά...

Η μεσαία τάξη πάει στο διάολο από επιλογή...

Δεν υπάρχει χειρότερος εχθρός για την κοινωνική δικαιοσύνη από τη μεσαία τάξη, από αυτούς τέλος πάντων που είτε κινούνται είτε πιστεύουν ότι κινούνται σε ένα μέσο εισοδηματικό επίπεδο. Είναι χειρότερος ακόμα κι από τις ελίτ γιατί είναι μαζικότερη κι επομένως θα μπορούσε, αν διέθετε ταξική συνείδηση, να γυρνούσε τον κόσμο ανάποδα. Ωστόσο, έχει πιαστεί στην ξώβεργα ενός καπιταλισμού που διαιωνίζεται με την ψευδαίσθηση πως και οι έσχατοι έσονται πρώτοι στη βασιλεία των αγορών...

Μήπως αυτό δεν συμβαίνει και στην Ελλάδα; Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι εφαρμόζοντας μνημόνιο και η προηγούμενη κυβέρνηση αδίκησε ανθρώπους με πραγματικά κι όχι φαντασιακά μεσαία εισοδήματα. Στην αυτοκριτική που κάποτε πρέπει να ξεκινήσει ο ΣΥΡΙΖΑ οφείλει να αναρωτηθεί γιατί δεν ήταν πολύ πιο πιεστικός απέναντι σε ορισμένες κατηγορίες τού πληθυσμού, κυρίως στους εφοπλιστές, που θα μπορούσαν να συνεισφέρουν πολύ περισσότερα. Το να ισχυρίζεται, όμως, ο νυν ΥΠΟΙΚ πως οικογενειάρχης με 524 ευρώ μισθό ανήκει στη μεσαία τάξη μόνο και μόνο για να δικαιολογήσει τα ψίχουλα που θα κερδίσει από τον προϋπολογισμό και το φορολογικό δεν είναι τίποτα άλλο από ένας ακόμα κρίκος στην πολιτική εξαπάτηση που έγινε κυβέρνηση στις 7 Ιουλίου...

Είναι προφανές ότι αυτή η κυβέρνηση παίζει με τις φοβίες, τις προκαταλήψεις και τις οικονομικές αγωνίες των πολλών για να χτίσει ένα αφήγημα πολιτικής της κυριαρχίας πάνω σε σαθρά θεμέλια. Υπό αυτήν την έννοια ακόμα και η περίπτωση των ρουσφετιών στα νοσοκομεία περνά το μήνυμα στην κοινωνία πως αν δηλώσεις υποταγή στη ΝΔ όλο και κάπου θα βολευτείς. Η επιστροφή στην κανονικότητα, άλλωστε, για μια σημαντική μερίδα τού λούμπεν προλεταριάτου και πρεκαριάτου σημαίνει ακριβώς την επιβίωση μέσα από τη φούσκα, τη δικαιολόγηση των αδικαιολόγητων μέσα από τη συνενοχή...

 

Για ΝΔ-ΚΙΝΑΛ μόνο το παρελθόν έχει τις απαντήσεις για το μέλλον...

Κάθε Αναθεώρηση του Συντάγματος οφείλει να δίνει απαντήσεις σε ζητήματα που έχουν ανακύψει στο μεσοδιάστημα από την προηγούμενη, αλλά και να εκσυγχρονίζει γενικές διατάξεις αυξάνοντας την προστασία ευάλωτων ομάδων. Γι' αυτό και ήταν απαραίτητο να προστεθεί η ερμηνευτική δήλωση στο άρθρο 86 ώστε να μην παραγραφεί η δωροδοκία υπουργών, γι' αυτό κι έπρεπε να προστεθεί στο άρθρο 5 η χωρίς διάκριση φύλου, ταυτότητας φύλου και σεξουαλικού προσανατολισμού προστασία όλων όσων βρίσκονται στην ελληνική επικράτεια. Η ΝΔ και το ΚΙΝΑΛ, όμως, προτίμησαν να αφήσουν τα περισσότερα άρθρα "ως έχουν" γιατί θέλουν να αφήσουν και τις παθογένειες μιας κοινωνίας ως έχουν και να μην δυσαρεστήσουν το συντηρητικό, μονολιθικό τους ακροατήριο...

Το να ισχυρίζονται τα δύο αδελφά κόμματα πως οι ευπαθείς ομάδες προστατεύονται και με τις ισχύουσες συνταγματικές διατάξεις συνιστά καιροσκοπικό στρουθοκαμηλισμό, σαν να μην καταλαβαίνουν πόσο δύσκολο είναι για μια γυναίκα, για έναν ομοφυλόφιλο, για έναν τρανς να έχει, για παράδειγμα, τα ίδια εργασιακά δικαιώματα με έναν στρέιτ άνδρα. Το αθλιότερο, μάλιστα, είναι πως χλευάζουν όλους εκείνους που επιμένουν στην ενίσχυση των δικαιωμάτων των πάσης φύσεως μειονοτήτων ως δικαιωματιστές που αδιαφορούν για την κοινωνική πλειοψηφία...

Η προστασία, ωστόσο, των δικαιωμάτων δεν είναι ζήτημα στατιστικής ούτε μπορεί να τίθεται σε δημοψήφισμα. Ή ένα κράτος θα παρέχει το ίδιο περιβάλλον ανάπτυξης των δεξιοτήτων του σε κάθε άνθρωπο που βρίσκεται στην εδαφική του επικράτεια ή θα είναι ένα κράτος ανάξιο λόγου...

Βεβαίως ακόμα και η συμπερίληψη σε ένα συνταγματικό άρθρο τής προστασίας ευάλωτων ομάδων τού πληθυσμού θα ήταν κενό γράμμα αν δεν εφαρμοζόταν στην πράξη. Η παράλειψή της, ωστόσο, σηματοδοτεί μια ακόμα παραχώρηση στην κοινωνική ακινησία, στη νοοτροπία πως οποιαδήποτε αλλαγή είναι για κακό και πως μόνο το παρελθόν διαθέτει τις απαντήσεις για το μέλλον. Και γι' αυτό, επομένως, κρίνεται τόσο απαραίτητη η συγκρότηση κοινού μετώπου όλων των προοδευτικών πολιτών απέναντι στην επέλαση του νεοσυντηρητισμού- νεοφιλελευθερισμού που δεν έχει καμία σοβαρή απάντηση να δώσει για τις ανάγκες των ανθρώπων τού 21ου αιώνα...