Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο...

Δεν πήγα στο Πολυτεχνείο. Ούτε φέτος. Συνειδητά. Μπορεί να πάω του χρόνου, αλλά δεν το νομίζω. Όπως δεν πηγαίνω πλέον και στις εθνικές παρελάσεις, σε οτιδήποτε δηλαδή έχει αποκτήσει χαρακτηριστικά φολκλόρ κι όχι ουσίας. Γιατί αν κρατούσαμε την ουσία- επί παραδείγματι τον αγώνα για ψωμί, παιδεία κι ελευθερία- θα αγωνιζόμασταν γι' αυτές τις αξίες σε καθημερινή βάση και δεν θα τις αντιμετωπίζαμε ως αφορμές για βραδινή πεζοπορία υπό τους ήχους τραγουδιών τού Μίκη Θεοδωράκη και στη συνέχεια με παϊδάκια στην ταβέρνα για να θυμηθούμε ποιοι ήμασταν και ποιοι δεν γίναμε ποτέ. Το Πολυτεχνείο ζει για το τριήμερο των εορταστικών εκδηλώσεων, όπως και η 28η Οκτωβρίου ή η 25η Μαρτίου αλλά τις επόμενες ημέρες η επαφή μας με τον ηρωισμό των άλλων δεν μας έχει κάνει ούτε γενναιότερους ούτε πιο ελεύθερους ούτε πιο δημοκράτες...

Φυσικά κι αναγνωρίζω τον ηρωισμό όσων βρέθηκαν στο Πολυτεχνείο το Νοέμβριο του 1973, ανεξαρτήτως του αν στη συνέχεια της ζωής τους τίμησαν τα αγωνιστικά τους νιάτα είτε όχι. Βεβαίως και είναι, επίσης, συγκινητικό που ύστερα από 52 χρόνια συνέρρευσαν χιλιάδες πολίτες, πολλοί από αυτούς αγέννητοι τότε, για να αφήσουν ένα λουλούδι ή για να διαδηλώσουν ως την αμερικανική πρεσβεία. 

Εμφανίστηκαν, όμως, ξανά κι άνθρωποι η σχέση των οποίων με τη δημοκρατία είναι επιδερμική ή μόνο ταμπέλας. Στην ουσία πρόκειται για παράσιτά της, δεξιά κι αριστερά, τα οποία πίνουν το αίμα της και ξερνούν ιδέες κι οράματα όπως οι στρατοκόποι τα πολεμικά τους εφόδια...

Η δημοκρατία είναι μια καθημερινή άσκηση που όταν γίνεται κατά τη διάρκεια αυταρχικών, δικτατορικών καθεστώτων συνοδεία βασανιστηρίων ή κι εκτελέσεων απαιτεί, αν μη τι άλλο, γενναιότητα. Η δημοκρατία είναι, όμως, καθημερινή άσκηση ανεξαρτήτως πολιτικού καθεστώτος και δεν αφορά μόνο τη δημόσια παρουσία μας αλλά κι αυτή που δεν καλύπτεται από τους προβολείς... 

Ο σεβασμός στην πλειοψηφία, στα δικαιώματα της μειοψηφίας, σε όσα λέει ή γράφει κάποιος άλλος και τα οποία δεν μας βρίσκουν σύμφωνους είναι από μόνα τους πολύ βαρύ καθήκον. Κι ας μην έχει η μη τήρησή τους ως συνέπεια τη φυλακή ή το εκτελεστικό απόσπασμα. 

Είναι τόσο βαρύ, μάλιστα, που είναι αδύνατο να το παραλείψουμε και να θεωρούμε εαυτούς δημοκράτες μόνο και μόνο επειδή καταθέσαμε ένα στεφάνι ή συμμετείχαμε σε μια πορεία. Γι' αυτό ίσως να είναι προτιμότερο να γράφουμε, να φωνάζουμε και να το εννοούμε πως "το Πολυτεχνείο ζει" στις 18 Νοεμβρίου από ό,τι είναι αν το κάνουμε στις 17...

 

Η Αριστερά που σνομπάρει είναι η Αριστερά που σνομπάρεται...

Δεν παρακολούθησα τη συζήτηση του Γιάννη Μπέζου με τον Κυρ. Μητσοτάκη. Όχι γιατί δεν το ήθελα ή γιατί την θεωρούσα ανίερη, απλώς δεν έτυχε, ακόμα τουλάχιστον. Και σας διαβεβαιώ ότι αν κάποιος με προσκαλούσε να συζητήσω με τον πρωθυπουργό θα το αποδεχόμουν ασμένως κι ας μην είχα και τη δημοσιογραφική ιδιότητα. Στο κάτω κάτω της γραφής δημοκρατία δεν είναι να αναπαράγουμε τις ιδέες και τις απόψεις μας με ανθρώπους που κατά βάση συμφωνούμε αλλά να κινούμαστε και πέρα από τα eco chamber που πολλές φορές μας φυλακίζουν...

Ένας πολύ σοβαρός λόγος, άλλωστε, που όταν λες σήμερα σε κάποιον πως είσαι Αριστερός σε κοιτάζει σαν να του είπες πως είσαι ταυτοχρόνως ναρκομανής, αλκοολικός κι εθισμένος στον τζόγο είναι και το ότι η Αριστερά μετατράπηκε σε ένα δόγμα, οποιαδήποτε παρεκτροπή από το οποίο θεωρείται έγκλημα καθοσιώσεως. Τα ξέρουμε όλα, είμαστε οι μόνοι που έχουμε κοινωνικές ευαισθησίες και το απόλυτο δίκιο με το μέρος μας. Και κάπως έτσι υπερασπιζόμαστε ακόμα κι απολυταρχικά καθεστώτα που έχουν τόση σχέση με το σοσιαλισμό όση και η Θάτσερ...

Η Αριστερά, όσο κι αν αυτό ενοχλεί πολλούς, μπορεί να μάθει πολλά κι από τον Μητσοτάκη. Κι όχι μόνο στον τομέα τής επικοινωνίας όπου αριστεύει έχοντας δίπλα του σπουδαίους επαγγελματίες τους οποίους ακούει και δεν κάνει του κεφαλιού του πιστεύοντας ότι αυτός ξέρει καλύτερα. Η πολιτική του ηγεμονία είναι πολύ απλοϊκό να πιστεύουμε ότι στηρίχθηκε μόνο στην ολιγαρχία και στα μέσα ενημέρωσής της. Βασίστηκε και στο ότι κατανόησε τις πραγματικές ανάγκες μιας κοινωνίας καθημαγμένης από τα μνημόνια και, σε ρητορικό επίπεδο τουλάχιστον, έδωσε απαντήσεις, όπως με τις μειώσεις φόρων που αφορούν και τους μικρομεσαίους. 

Η Αριστερά, όμως, σνόμπαρε και τα εκατομμύρια ευρώ που μοιράστηκαν και στους μικρομεσαίους λόγω covid κι από το Ταμείο Ανάκαμψης. Στην ουσία σνόμπαρε και το λαό κι όχι για πρώτη φορά. Και τώρα ο λαός την σνομπάρει. Κι όχι άδικα...  

 

 

Στον επόμενο τόνο η Συμφωνία των Πρεσπών θα γίνει προδοτική...

Ακόμα και σήμερα αν συνομιλήσεις με κάποιον αμετανόητο τσιπρικό θα σου πει πως ένα από τα μεγαλύτερα λάθη τού ΣΥΡΙΖΑ ήταν πως δεν υπερασπίστηκε όσο θα έπρεπε το κυβερνητικό του έργο. Κι ως ένα βαθμό θα έχει δίκιο αφού το τελικό ισοζύγιο ήταν θετικό, μολονότι ούτε η πρώτη φορά Αριστερά προχώρησε σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις που θα κατοχύρωναν την κοινωνική δικαιοσύνη, την αναδιανομή τού πλούτου και τις ίσες ευκαιρίες για παραγωγή νέου. Τι να την κάνεις, όμως, την υπεράσπιση της κυβέρνησης Τσίπρα όταν ο ίδιος ο Αλ. Τσίπρας την αποδομεί (και) ο ίδιος στο βιβλίο του; Μόνο πως η Συμφωνία των Πρεσπών ήταν προδοτική φαίνεται πως δεν έχει γράψει...

Ο μεγαλύτερος ένοχος για το ότι η χώρα έχει αναιμική αντιπολίτευση και την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης είναι ο Τσίπρας. Αυτός την άφησε στο 17,85% και στους μόλις 47 βουλευτές, αυτός υπονόμευσε τον διάδοχό του κι εργαλειοποίησε τον διάδοχο του διαδόχου του... 

Φυσικά μεγαλύτερο θύμα αυτής της κατάστασης είναι η κοινωνική πλειονότητα αλλά ακόμα μεγαλύτερα όσοι κι όσες περάσαμε την τελευταία δεκαετία τής ζωής μας επιχειρηματολογώντας, για παράδειγμα, για το πρώτο εξάμηνο του 2015, για τις τηλεοπτικές άδειες ή για τη Novartis με επιχειρήματα που αυτός ο οποίος τα χρησιμοποιούσε δεν τα πίστευε. Κι αυτό είναι ένα συλλογικό τραύμα το οποίο αν με κάποιο τρόπο δεν επουλώσει ο πρώην πρωθυπουργός το "πρώην" θα τον συνοδεύει για πάντα...

Το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετώπισε ο ΣΥΡΙΖΑ το 2023 ήταν η αναξιοπιστία, όχι μόνο του αρχηγού του αλλά και του αρχηγού του. Γι' αυτό κι αναρωτιέμαι πώς αυτό το κυρίαρχο λαϊκό συναίσθημα για τον Τσίπρα θα ανατραπεί όταν με αυτά που έχουν διαρρεύσει από το βιβλίο του το επιτείνει; 

Γιατί να πιστέψουμε ξανά έναν πολιτικό ο οποίος στην ουσία αποδομεί τον εαυτό του προκειμένου να γοητεύσει ακροατήρια που τον θεωρούσαν ήδη αναξιόπιστο; Το μόνο που θα καταφέρει στο τέλος κι αργά ή γρήγορα θα είναι να προκαλέσει τη δυσφορία κι εκείνων που πιστεύουν ακόμα ότι δεν είναι διαφορετικός από το 2015, απλώς ωριμότερος...

  

   

Μόνο η Μαρία μπορεί να νικήσει τον Κυριάκο αλλά από μόνο του δεν φτάνει...

Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι το μοναδικό δημόσιο πρόσωπο το οποίο προκαλεί δικαιολογημένα συναισθήματα συμπάθειας στην κοινή γνώμη. Αν δεν ήταν για το πείσμα της, καθώς και για το πείσμα ανθρώπων όπως ο Πάνος Ρούτσι, η κυβέρνηση θα είχε κουκουλώσει εδώ και πολύ καιρό τα Τέμπη αφού είναι ευλογημένη με μια "θεσμική" αντιπολίτευση η οποία λειτουργεί απέναντι σε μια επί της ουσίας εγκληματική οργάνωση με όρους αστικής ευγένειας... 

Ας μην γελιόμαστε όμως, φρόντισαν με το μπάζωμα- ξεμπάζωμα να καλύψουν τα ίχνη τους από τις πρώτες ώρες τού δυστυχήματος. Δεν θα μάθουμε, συνεπώς, ποτέ επισήμως και δικαστικώς τι προκάλεσε την έκρηξη...

Η Μαρία Καρυστιανού, όμως, είναι το μοναδικό δημόσιο πρόσωπο το οποίο θα μπορούσε να νικήσει τη ΝΔ του Κυρ. Μητσοτάκη αν γίνονταν εκλογές την Κυριακή. Κανένα άλλο. Αν, επομένως, η αγωνία μας είναι αυτή, η Μαρία των Τεμπών είναι η καταλληλότερη υποψήφια πρωθυπουργός και ουδείς άλλος... 

Αν, όμως, δεν ενδιαφερόμαστε μόνο για να φύγει ο συγκεκριμένος πρωθυπουργός από το Μαξίμου αλλά και για αλλαγή προτύπου εξουσίας επί το προοδευτικότερο η απάντηση που οφείλουμε να δώσουμε γίνεται πολύ πιο σύνθετη. Κι αυτό γιατί η Καρυστιανού μπορεί να έχει την πολιτική βούληση για σοβαρές μεταρρυθμίσεις στο κράτος δικαίου αλλά ούτε μόνη της μπορεί ούτε θα έχει αξία για όσους δηλώνουμε προοδευτικοί αν συνοδοιπόροι της είναι σχεδόν αποκλειστικώς ορφανά τού καραμανλισμού ή και δεξιότεροι...

Η επόμενη κυβέρνηση θα είναι κατά πάσα πιθανότητα συνεργασίας. Τα σενάρια για τη σύνθεσή της είναι ήδη πολλά και θα παραμείνουν πολλά όσο οι κάλπες προσδιορίζονται για την άνοιξη του 2027. Κανείς δεν θέλει να "καεί" τόσο νωρίς. Να είστε σίγουροι, όμως, ότι αν για οποιοδήποτε λόγο επισπευστούν οι εκλογικές εξελίξεις, μέσα σε μία εβδομάδα το πολύ θα έχουν σχηματιστεί οι παρατάξεις που θα κατέλθουν. Τα κουκιά είναι πολύ πιο μετρημένα από όσο φαίνεται με γυμνό μάτι και οι συμμαχίες είτε επικράτησης είτε επιβίωσης σχεδόν ήδη διαμορφωμένες...

Δεν τα φάγαμε όλοι μαζί αν και πολύ θα το θέλαμε...

Και οι πέτρες σε αυτήν τη χώρα έχουν αντιληφθεί τα κυκλώματα που έδρασαν επί καθεστώτος Μητσοτάκη και ξεζούμισαν τις επιδοτήσεις τού ΟΠΕΚΕΠΕ. Το ότι, όμως, η Ευρωπαϊκή Εισαγγελία έπιασε δουλειά τα τελευταία χρόνια δεν σημαίνει πως τα προηγούμενα όλα πήγαιναν καλά με τις κοινοτικές επιδοτήσεις για τους αγρότες και τους κτηνοτρόφους, ιδίως επί ΠΑΣΟΚ, παπανδρεϊκού και σημιτικού. Είτε για τους πραγματικούς αγρότες και κτηνοτρόφους είτε για τους γιαλαντζί τους οποίους οι αστοί δυσκολεύονται να ξεχωρίσουν και γι' αυτό τιμούν αδιακρίτως...

Καμία αντίρρηση, η ΕΕ είναι ένα νεοφιλελεύθερο κλαμπ το οποίο εξυπηρετεί κατά βάση τα συμφέροντα της γερμανικής και της γαλλικής άρχουσας τάξης. Μόνο που από το 1981 που γίναμε κράτος- μέλος της έχει διατεθεί ένα συνολικό ποσό στη χώρα- αφήνω στην άκρη τα μνημονιακά δανεικά- το οποίο αν είχε αξιοποιηθεί θα έπρεπε η Ελλάδα σήμερα να βρισκόταν στο ίδιο επίπεδο με τα πιο προηγμένα ευρωπαϊκά κράτη. 

Δεν είμαστε όμως και γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι κατά καιρούς κυβερνήσεις. Το τάγκο τής διαφθοράς δεν χορεύεται από έναν μόνο κι ως προς τις αγροτικές επιδοτήσεις χορεύτηκε κι από πολλούς αγρότες και κτηνοτρόφους. Η ιστορία των αγροτικών συνεταιρισμών είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα...

Το να πιστέψω, επομένως, ότι η χώρα θα ξεμπερδέψει με το πελατειακό κράτος γιατί θα το υποσχεθεί κάποιος πολιτικός αρχηγός θα ήταν τόσο συνετό όσο και το να εμπιστευτώ το μέλλον μου στον Άγιο Βασίλη. Ας είμαστε, λοιπόν, ειλικρινείς μεταξύ μας: θέλουμε μια κυβέρνηση που θα κάνει ρουσφέτια και δωράκια και σε εμάς κι όχι μια κυβέρνηση που θα προτάσσει την κοινωνική δικαιοσύνη και την αξιοκρατία. Και μπορεί να μην τα φάγαμε όλοι μαζί αλλά πολύ θα θέλαμε να είχε συμβεί κάτι τέτοιο και χωρίς τύψεις κι ενοχές...

Το μέλλον τους θα έχει πολλή ξηρασία...

Κάποιοι στη Νέα Αριστερά είναι πολύ Αριστεροί και δεν θέλουν να βάλουν ούτε μια σταλιά νερό στο αριστερό κρασί τους κι αποδοκιμάζουν την ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία τύπου Στάρμερ και Σολτς μολονότι στο πρόσφατο παρελθόν συγκυβέρνησαν με τον Π. Καμμένο κι εφάρμοσαν ένα όχι και τόσο αριστερό μνημόνιο. Γι' αυτό κι αποτάσσουν οποιαδήποτε συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ, το ΣΥΡΙΖΑ και το κόμμα Τσίπρα γιατί είναι πολύ δεξιά κόμματα για το δικό τους αριστερόμετρο. Φταίει, συνεπώς, ο γράφων αν επισημάνει πως το μόνο πράγμα που ξέρουν ορισμένοι άνθρωποι είναι να διασπούν και να υποκρίνονται;...

Οι τσακαλώτοι και οι σακελλαρίδηδες, πάντως, είναι οι πιο συνειδητοποιημένοι ως προς το ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν θα τους πάρει στη βάρκα του. Οι πιο μοιραίοι είναι εκείνοι που πιστεύουν ότι ο μεσσίας που δεν θέλει να τον αποκαλούμε μεσσία θα περιμαζέψει το ναυάγιό τους κι όχι μόνο δεν έχουν καταστρώσει ένα plan B αλλά έσπευσαν να δηλώσουν διαθέσιμοι χωρίς να τους ζητηθεί. Αργά ή γρήγορα θα κληθούν να αποφασίσουν αν θα δώσουν τη μάχη, έστω για την τιμή των όπλων, ή θα αποθησαυρίσουν όσα περισσότερα μπορούν από την κρατική χρηματοδότηση γιατί το μέλλον τους θα έχει πολλή ξηρασία...

Όλος αυτός ο συρφετός συμφεροντολόγων που χρησιμοποιούν την ιδεολογία όπως οι έμποροι τα προικιά τους έχει απαξιωθεί πλήρως από την ελληνική κοινωνία, η οποία ουδόλως ενδιαφέρεται αν θα ενωθούν το 2% με το 1% ή αν διασπαστούν ξανά. Φρόντισαν οι ίδιοι να απαξιώσουν ό,τι καλό έκαναν για τη χώρα και το λαό της, ας μην αναζητούν επομένως συνωμοσίες και δράκους για να αποδώσουν σε αυτούς την παρακμή τους. Στενοχωριέμαι μόνο για τους πολλούς γνήσιους αγωνιστές τής Αριστεράς, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία εκ των οποίων έζησαν για να δουν μια ακόμα τραγωδία μετά την ήττα τού εμφυλίου και την πτώση τού υπαρκτού σοσιαλισμού γιατί οι ηγεσίες τους αποδείχθηκαν πολύ κατώτερες των ιδανικών τους...  

  

   

Αυτός ο φούρνος αυτά τα καρβέλια βγάζει...

Ο Αντ. Σαμαράς έχει δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο Κ. Μητσοτάκης έχει μετατρέψει τη ΝΔ σε σημιτικό ΠΑΣΟΚ. Λέει, όμως, τη μισή αλήθεια γιατί την έχει κάνει και ΛΑΟΣ και με αυτόν τον τρόπο έχει κατορθώσει να κυριαρχεί στις δημοσκοπήσεις από το 2016 και στις εκλογές από το 2019. Είναι αρκετά πιθανό, εξάλλου, αν ψηφίσει το ίδιο εκλογικό σώμα με αυτό του 2023 να τον ξαναεκλέξει πρωθυπουργό γιατί κανένας άλλος δεν συνδυάζει καλύτερα θεσμική σοβαροφάνεια με ακροδεξιά ρητορική από τον ίδιο, ένας συνδυασμός δηλαδή που αποδεικνύεται νικηφόρος...

Στην καλύτερη περίπτωση το ίδιο εκλογικό σώμα και κουρασμένο από μια πιθανή οκταετία Μητσοτάκη να επιλέξει κάποιον άλλο που του μοιάζει. Πολύ δύσκολα, όμως, θα λάβει μια απόφαση ανατροπής των σημερινών πολιτικών συσχετισμών όπου το "There Is No Alternative" κυριαρχεί και η παραίτηση θεωρείται το καλύτερο επιχείρημα. Για να εμπλουτιστεί, όμως, αυτή η εκλογική βάση με τον πραγματικό πληθυσμό κι όχι με τους κομματικά εξαρτώμενους δεν αρκεί η καταδίκη τού συστήματος. Απαιτείται κι οραματικός λόγος με στοιχεία ρεαλισμού και, κυρίως, αξιοπιστίας...

Αυτό που σίγουρα δεν έχει ανάγκη ο τόπος είναι τη νεκρανάσταση ξοφλημένων πολιτικών με λόγο ο οποίος είναι, στην καλύτερη περίπτωση, συντηρητικός και στη χειρότερη χρυσαυγίτικος. Αν η πολιτική παρακαταθήκη Σαμαρά είναι ο φιλιππικός του κατά τής ισότητας στο γάμο, τότε καλύτερα να μείνει στα ιστορικά βιβλία. Έτσι κι αλλιώς η μόνη πραγματική υπηρεσία του θα είναι να συνδράμει στην πτώση τού καθεστώτος Μητσοτάκη. Μπορεί, πάντως, από την άλλη και να μην είναι λίγο...