Στο σάπιο κόσμο τού Κούλη άριστοι είναι οι πλούσιοι...

Πώς να μην τρελαθείς σε αυτήν τη χώρα; Η κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς είναι εξαναγκασμένη να υλοποιεί νεοφιλελεύθερα μέτρα στον οικονομικό τομέα τα οποία η θατσερική αξιωματική αντιπολίτευση, για ψηφοθηρικούς προφανώς λόγους, τα καταψηφίζει! Η συζήτηση, ωστόσο, στη Βουλή για την Παιδεία μάς έδωσε την ευκαιρία να καταλάβουμε πόσο πλασματικό είναι το "τι Τσίπρας, τι Μητσοτάκης" κατά το "τι Παπάγος, τι Πλαστήρας". Κι αυτό γιατί ξεδιπλώθηκαν οι βαθιές ιδεολογικές διαφορές των δύο μονομάχων για την εξουσία. Μπορέσαμε, δηλαδή, να διαπιστώσουμε ευκρινέστατα τίνος τα συμφέροντα υπερασπίζεται η κάθε πλευρά. Από τη μια είχες τον πρωθυπουργό που σου μιλούσε για ίσες ευκαιρίες για όλους κι από την άλλη τον αρχηγό Κούλη να μας εξηγεί γιατί είναι απαραίτητο σωστή εκπαίδευση να αποκτά όποιος είναι σε θέση να την πληρώνει...

Στο μόνο που είχε δίκιο ο πρόεδρος της ΝΔ- μολονότι όταν ήταν υπουργός θέλησε, για παράδειγμα, να καταργήσει τα υπηρεσιακά συμβούλια για να διορίσει διευθυντές τής αρεσκείας του- και στο οποίο θα έπρεπε να δώσει περισσότερη σημασία ο Αλέξης Τσίπρας είναι στην αναγκαιότητα αξιολόγησης όσων συναπαρτίζουν το εκπαιδευτικό μα σύστημα κι ευρύτερα, βεβαίως, τη δημόσια διοίκηση. Σε όλα τα υπόλοιπα ο Κ. Μητσοτάκης αναφερόταν σαν να ήταν η Παιδεία εμπορικό και μόνο προϊόν το οποίο πρέπει να ρυθμίζεται αυτόνομα από την αγορά...

Τι κι αν το μοντέλο που μας προτείνει δεν εφαρμόζεται ούτε καν στις μήτρες τού νεοφιλελευθερισμού, τις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία; Ο ίδιος, ο οποίος δεν έχει περάσει καν έξω από δημόσιο σχολείο στη ζωή του, εμφανίζεται βασιλικότερος του βασιλέως, δίνοντας έμφαση στα ιδιωτικά πανεπιστήμια λες κι αυτό είναι το μέγα ζητούμενο ή λες και τα καλύτερα πανεπιστήμια του κόσμου δεν είναι δημόσια ή, τέλος πάντων, δεν λειτουργούν με όρους κερδοσκοπίας. Κι ο ίδιος φοίτησε, άλλωστε, σε τέτοιου είδους πανεπιστήμια με τα βρόμικα χρήματα του μπαμπάκα του και θα όφειλε να γνώριζε τι συμβαίνει στην πραγματικότητα κι όχι στις νεοφιλελεύθερες ονειρώξεις του...

Το ακραίο κέντρο ομνύει στο νόμο Διαμαντοπούλου σαν αυτός να μην εφαρμόστηκε πέντε χρόνια με μηδαμινά αποτελέσματα. Ούτε ο γράφων ενθουσιάζεται με την επαναφορά των αιώνιων φοιτητών ή του ασύλου, αλίμονο όμως αν πίστευε ότι τέτοιου είδους θέματα κρατούν τα ΑΕΙ και τα ΤΕΙ πίσω και δεν τα αφήνουν να ανθίσουν. Έχοντας προσωπική εμπειρία από πανεπιστημιακή εκπαίδευση και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό αυτό που ζήλεψα στην αλλοδαπή είναι οι υλικοτεχνικές της υποδομές και η μεγαλύτερη ελευθερία που δίνεται στους διδασκόμενους να αναπτύσσουν τα ταλέντα τους. Δεν ζήλεψα ούτε το επίπεδο των σπουδών ούτε τους καθηγητές της, γι' αυτό άλλωστε και τα κατασυκοφαντημένα ελληνικά πανεπιστημιακά ιδρύματα συγκαταλέγονται στις λίστες με τα κορυφαία τού κόσμου κάθε χρόνο...

Ναι, να συνδεθούν περισσότερο με την αγορά και τις απαιτήσεις της. Ναι, η έρευνα κι όχι η αποστήθιση να είναι το επιδιωκόμενο. Ναι, ας ανοίξουν ακόμα και ιδιωτικά πανεπιστήμια με κάποια στοιχειώδη στάνταρ ποιότητας ώστε να μην αγοράζονται στην ουσία πτυχία. Η Παιδεία, όμως, όπως η Υγεία, όπως και το Νερό είναι δημόσια αγαθά τα οποία δεν είναι δυνατό να οικοπεδοποιηθούν για χάρη των αρπακτικών τού αρρύθμιστου καπιταλισμού, τα οποία θα τα μεταπωλούν σε τιμές προσιτές μόνο στους κανακάρηδες της ελίτ. Γι' αυτό κι ο Αλέξης Τσίπρας έχει μεγάλο δίκιο όταν ισχυρίζεται πως ο αρχηγός Κούλης δεν είναι υπέρμαχος της αριστείας, αλλά ενός ελιτισμού ο οποίος αναπαράγεται αυτιστικά μέσα κι από εκπαιδευτικές δομές που απευθύνονται αποκλειστικώς στους φραγκάτους, έστω κι αν δίνονται κατά καιρούς ψίχουλα, όπως υποτροφίες, και στο πόπολο για να κοροϊδευόμαστε πως είμαστε μια κοινωνία ίσων ευκαιριών...  

 

Πόσο νερό θα κουβαλήσει ακόμα η Αριστερά στο μύλο τού νεοφιλελευθερισμού;...

Έχω κάθε καλή διάθεση να πιστέψω τον Ευκλείδη Τσακαλώτο όταν λέει πως όσο είναι αυτός υπουργός Οικονομικών δεν θα ιδιωτικοποιηθεί το νερό. Ήταν ο ίδιος, ωστόσο, που έλεγε πως θα παραιτείτο αν το αφορολόγητο έπεφτε κάτω από τα 9.000 ευρώ, αυτό έπεσε στα 8.600 ευρώ, το ΔΝΤ απαιτεί ακόμα χαμηλότερο κι ο ίδιος παραμένει στο γραφείο του στην οδό Νίκης. Δεν φτάνουν, επομένως, μόνο οι καλές προθέσεις και η επικοινωνιακή διαχείριση ενός αδιεξόδου από το οποίο με γενναιότητα διάλεξε αυτή η κυβέρνηση να αναζητήσει διέξοδο αντί να εγκαταλείψει τη μάχη. Πρέπει, επιτέλους, κάποιες μάχες να κερδηθούν επί της ουσίας. Σε διαφορετική περίπτωση αύριο μεθαύριο ενδεχομένως να ζήσουμε τον αυτοεξευτελισμό η Αριστερά να υπογράφει την ιδιωτικοποίηση του νερού-ποιος ξέρει, ακόμα και της βροχής, όπως στη Βολιβία;-, που πρώτη η δικτατορία Πινοτσέτ στη Χιλή επέβαλε. Αλίμονο αν επιτρέψουμε στον ιστορικό τού μέλλοντος να κάνει έναν τέτοιο παραλληλισμό...

Ναι, ξέρω, η ΕΥΔΑΠ και η ΕΥΑΘ "απλώς" εντάσσονται στο νέο υπερταμείο, πως το Δημόσιο θα διατηρήσει το 51% των μετοχών τους και πως τίποτα δεν μπορεί να γίνει αν δεν υπογράψει ο υπουργός Οικονομικών. Πολύ φοβάμαι, ωστόσο, πως στο όνομα της διατήρησης καλής σχέσης με τους δανειστές ή της επίτευξης των μεγάλων στόχων τού "κουρέματος" του χρέους και της εξόδου τής χώρας στις αγορές το 2017, από τα οποία πάντως τα οφέλη θα είναι μακροπρόθεσμα για την ελληνική κοινωνία, έχουμε φτάσει στο άλλο άκρο από τη σκληρή διαπραγμάτευση του 2015, ίσως κι από μια ηττοπάθεια που είναι λογικό να αποτελεί επακόλουθο της χαμένης περσινής μάχης. Πολύ φοβάμαι, δηλαδή, πως η κυβέρνηση της Αριστεράς λέει "να σε όλα" με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το έλεγε ο ρεζίλης των Παπανδρέου, ο Λ. Παπαδήμιος κι ο Αντ. Σαχλαμαράς, έστω και με πιο βαριά καρδιά και με μια πιο δίκαιη αναδιανομή τής φτώχειας...

Να δεχθώ, για παράδειγμα, ότι ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δεν θα υπογράψει ποτέ την ιδιωτικοποίηση του νερού. Θα είναι, όμως, για πάντα υπουργός Οικονομικών; Κι αν αύριο μεθαύριο στην θέση του δεν είναι ούτε καν κάποιος άλλος συριζαίος αλλά ο Αδ. Γεωργιάδης, για παράδειγμα, θα έχει άδικο ο τελευταίος να ισχυριστεί πως δεν άνοιξε εκείνος την κερκόπορτα; Φυσικά και η ΝΔ του αρχηγού Κούλη είναι κάθε λέξη τού νεοφιλελευθερισμού. Πιστεύει ακράδαντα ότι το Δημόσιο δεν μπορεί να έχει λόγο ούτε καν στο νερό ή στο ηλεκτρικό ρεύμα. Ποιες είναι, ωστόσο, οι αντιστάσεις τής Αριστεράς που αυτοταπεινώνεται στο όνομα μιας επαχθούς συμφωνίας; Κατανοώ ότι υπάρχουν μνημονιακές δεσμεύσεις, αντί όμως η κυβέρνηση να τις ωραιοποιεί θα έπρεπε να είναι η πρώτη που θα τις καταγγέλλει ώστε να διατηρήσει στο πλευρό της την κοινωνική πλειοψηφία που την έφερε στην εξουσία. Κι αν εξακολουθήσει, για παράδειγμα, να μην μειώνει υψηλές συντάξεις ανθρώπων που δεν έβαλαν το χέρι στη δική τους τσέπη για να τις πάρουν και, ταυτοχρόνως, αυξάνει τις ασφαλιστικές εισφορές των νεώτερων γενιών και τους φόρους- που ναι μεν πλήττουν τους πάντες, αλλά δεν έχουν όλοι το ίδιο πορτοφόλι-, τότε οδηγούμαστε σε έναν εμφύλιο ταξικό πόλεμο γενεών με ευθύνη και της Αριστεράς. Αλλιώς ονειρευτήκαμε την πρώτη κυβέρνησή της...



 

Κλαίνε οι Ελληνες γιατί Αλαφούζος-Μαρινάκης-Κυριακού έδωσαν παραπάνω από όσα θα έδιναν αν δεν υπήρχε Καλογρίτσας...

Η πραγματική οικονομία λιμνάζει, οι φόροι αυξάνονται, οι συντάξεις μειώνονται αλλά η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική, και τα διαπλεκόμενα μίντια από το πρωί μέχρι το βράδυ ασχολούνται με τις τηλεοπτικές άδειες, αποδεικνύοντας πόσο πολύ δίκιο έχει η κυβέρνηση να θέλει να μπουν κανόνες στο χώρο. Μόνο οι αδαείς, άλλωστε, πιστεύουν ότι η ρύθμιση του τηλεοπτικού τοπίου δεν σχετίζεται με την πάταξη της διαπλοκής- επιχειρηματικής, τραπεζικής, πολιτικής και μιντιακής. Δεν πρόκειται για ζήτημα ελευθεροτυπίας από τη στιγμή που την οικονομική δυνατότητα για τη συντήρηση τηλεοπτικού σταθμού διαθέτει μια πολύ συγκεκριμένη κάστα ανθρώπων, αλλά επιβολής παραθεσμικών κέντρων στη δημοκρατία, για επηρεασμό τής βούλησης των νομίμως εκλεγμένων από τους κρατικοδίαιτους καπιταλιστές που βυσσοδομούν στο παρασκήνιο...

Φανταστείτε, επομένως, πόσο μεγάλη είναι η εξάρτηση των αρχηγών Κούλη, Φώφης και Σταύρου από τους καναλάρχες ώστε να δίνουν μέχρις εσχάτων μια μάχη στην οποία έχουν απέναντί τους τον ελληνικό λαό. Την ώρα που το ελληνικό Δημόσιο θα εισπράξει συνολικώς πάνω από 250.000.000 ευρώ από μεγιστάνες για να τα διανείμει σε κοινωνικές πολιτικές ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και Ποτάμι πλειοδοτούν ποιος θα προστατεύσει καλύτερα τα συμφέροντα των αλαφούζων, των μαρινάκηδων, των βαρδινογιάννηδων και των κοντομηνάδων. Τουλάχιστον δεν παρουσιάζονται αχάριστοι στα αφεντικά τους...

Εκτίθενται ανεπανόρθωτα στους πολίτες γνωρίζοντάς το, αλλά μην μπορώντας να κάνουν αλλιώς από τη στιγμή που ο σκύλος δεν δαγκώνει το χέρι που τον ταΐζει. Ναι, έγιναν λάθη στη διαδικασία τού διαγωνισμού. Θα έπρεπε, για παράδειγμα, ο έλεγχος του πόθεν έσχες να είχε προηγηθεί. Αλίμονο, ωστόσο, αν κοιτώντας το δέντρο χάσουμε το δάσος, γιατί αυτός ο διαγωνισμός ήταν αίτημα της ελληνικής κοινωνίας, λαϊκή απαίτηση να πληρώσουν για να εκπέμπουν προπαγάνδα εκείνοι που για δεκαετίες της έκαναν πλύση εγκεφάλου. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως ο ρόλος Καλογρίτσα- Σαββίδη στη δημοπρασία ήταν να ανεβάσουν το τίμημα. Λέτε να κλαίνε σε κάθε ελληνικό νοικοκυριό γιατί Αλαφούζος-Μαρινάκης-Κυριακού έδωσαν παραπάνω από όσα θα έδιναν αν δεν υπήρχαν οι "λαγοί";...

Τόσο οι Καλογριτσαίοι όσο κι ο Ιβ. Σαββίδης είναι επιχειρηματίες που διατηρούν καλή σχέση με την κυβέρνηση. Την έχουν εκμεταλλευτεί, εξάλλου, για την ανάθεση δημόσιων έργων και για τη διαγραφή χρεών τής ΠΑΕ ΠΑΟΚ αντιστοίχως. Φυσικά κι αυτό δεν τιμά την κυβέρνηση της Αριστεράς ούτε θα μπω στη διαδικασία να ισχυριστώ πως οι διευκολύνσεις που έχουν γίνει στους συγκεκριμένους επιχειρηματίες είναι πταίσματα μπροστά στο πάρτι με το δημόσιο ταμείο που έγινε από τους εκλεκτούς τού ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Θα είμαι πιο κυνικός και θα σας επισημάνω πως σε έναν ανηλεή πόλεμο, όπως αυτός που διεξάγεται ανάμεσα στο Μαξίμου και στο καταρρέον σύστημα εξουσίας, είναι λογικό να αναζητούνται σύμμαχοι από τον πρωθυπουργό και τους υπουργούς του και στον επιχειρηματικό χώρο...

Σε άλλες εποχές, άλλωστε, (βλ. Κοσκωτά ή Μπόμπολα) ο αρμόδιος υπουργός θα νομοθετούσε υπέρ των συμφερόντων Καλογρίτσα και θα του έδινε, για παράδειγμα, ολιγοήμερη παράταση για να πληρώσει την πρώτη δόση, μολονότι θα ξεσηκωνόταν η κοινή γνώμη. Αυτό δεν έγινε τώρα και ούτε το γράφω για να πούμε όλοι μαζί "μπράβο" στον Ν. Παππά. Το κάνω για να σημειώσω πως τουλάχιστον ακόμα τα γκέμια τα κρατά η νομίμως εκλεγμένη κυβέρνηση κι αυτό δεν είναι λίγο...





  

Η Ευρώπη κατάντησε η χλεύη της Τουρκίας...

Στην Ελλάδα είμαστε κάτι παραπάνω από πρόθυμοι να κατηγορούμε για τα πάντα τους Τούρκους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως έχουμε πάντα άδικο. Το ίδιο ισχύει και για το προσφυγικό, για το οποίο μέχρι τη συμφωνία τής Ευρωπαϊκής Ένωσης με τη γείτονα ήταν φανερό ότι οι τουρκικές αρχές έκλειναν τα μάτια, αν δεν συνέδραμαν οι ίδιες, στο πέρασμα προσφύγων και μεταναστών από τουρκικό έδαφος σε ελληνικό...

Μόνο που αποδεικνύεται στην πράξη κι από την πολύ χαμηλή ροή προσφύγων και μεταναστών τους τελευταίους μήνες ότι εκείνος που τηρεί τη συμφωνία είναι η Τουρκία κι όχι η Ευρώπη, η οποία καλώς ή κακώς είχε συμφωνήσει μαζί της την απελευθέρωση της χορήγησης βίζας, καθώς και οικονομική βοήθεια, δεσμεύσεις που δεν έχουν υλοποιηθεί στο ακέραιο. Δεν εξωραΐζω το τυραννικό στην ουσία του καθεστώς Ερντογάν, ωστόσο στη συγκεκριμένη περίπτωση δεν είναι αυτό που ευθύνεται, για παράδειγμα, για το κλείσιμο της βαλκανικής οδού ή για το ότι δεν προχωρά η μετεγκατάσταση προσφύγων από την Ελλάδα σε άλλα κράτη- μέλη τής Ε.Ε.

Από τα μεγαλύτερα σφάλματα στην πορεία τής ευρωπαϊκής ενοποίησης αποδεικνύεται η προ ετών προς ανατολάς διεύρυνση της Ε.Ε. Η πορεία έκτοτε των κρατών της Βαλτικής, της Πολωνίας, της Ουγγαρίας, της Τσεχίας και της Σλοβακίας μαρτυρά ότι κάποιοι λειτούργησαν ως Δούρειοι Ίπποι υπερατλαντικών δυνάμεων- στο "πρότυπο" της Μεγάλης Βρετανίας-, προκειμένου η Ευρώπη να μην αποκτήσει ποτέ ενιαία φωνή, ιδίως στην οικονομική κι εξωτερική της πολιτική. Και ύστερα ήρθε η κρίση τού προσφυγικού για να βγάλει στη φόρα τα άκρως εθνικιστικά, ρατσιστικά κι εν τέλει μισαλλόδοξα αντανακλαστικά των αποκαλούμενων χωρών τού Βίσεγκραντ, αλλά και πιο αναπτυγμένων κρατών τής Δύσης...

Όταν το 1989 κατέρρεαν τα τείχη που χώριζαν τη μεταπολεμική Ευρώπη κάθε ελεύθερα σκεπτόμενος άνθρωπος ήταν χαρούμενος. Είναι μεγάλο κρίμα, ωστόσο, και ιστορική αλητεία εκείνοι που αγωνίστηκαν για να καταρρεύσει το σιδηρούν παραπέτασμα και οι δικτατορίες στο όνομα του κομμουνισμού να χτίζουν σήμερα τα δικά τους τείχη ώστε να μην "μολυνθούν" από τους Σύριους και λοιπούς πρόσφυγες...

Η Ευρώπη συλλαμβάνεται να υποκρίνεται και στη διαχείριση του προσφυγικού. Την ίδια ώρα που μέμφεται τη χώρα μας για τις συνθήκες διαβίωσης των απελπισμένων ψυχών, λες και η οικονομικώς κατεστραμμένη Ελλάδα και οι πολίτες της που εισφέρουν από το υστέρημά τους θα μπορούσαν να κάνουν πολλά περισσότερα, οι εταίροι της αρνούνται ακόμα και τα στοιχειώδη: εμείς υποχρεωνόμαστε να φιλοξενήσουμε σχεδόν 70.000 πρόσφυγες, αλλά στην Ουγγαρία διοργανώνουν δημοψήφισμα για να το αν θα φιλοξενήσουν 3.000, ενώ πυκνώνουν οι φωνές για επαναφορά τού "Δουβλίνο ΙΙ" κι εγκλωβισμό όλων των προσφύγων σε Ελλάδα και Ιταλία!...

Δεν καταλαβαίνουν όλοι αυτοί οι "κύριοι" πως η απάντηση στην άνοδο της ακροδεξιάς δεν μπορεί να είναι η υιοθέτηση της ακροδεξιάς ατζέντας; Τι σημασία έχει αν στη Γαλλία δεν είναι πρόεδρος η Μ. Λε Πεν και στη Γερμανία κυβερνητικός εταίρος το AfD αν αυτοί που κυβερνούν, ακολουθούν τις ιδεοληψίες τής άκρας δεξιάς; Και με όλα αυτά η κλεψύδρα τής διάλυσης της Ε.Ε. φαίνεται να αδειάζει με όλο και μεγαλύτερη ταχύτητα, με τις ευρωπαϊκές ηγεσίες να κάνουν αμέριμνες βαρκάδες στο Δούναβη, όπως στην αποτυχημένη Σύνοδο Κορυφής της Μπρατισλάβα...  

 

Για το παράρτημα του Ιράν στην Ευρώπη δεν θα μπορούσαμε να βρούμε καλύτερο από τον Φίλη...

Δεν συμφωνώ ούτε με τον εαυτό μου πάντοτε σε όσα λέω και κάνω, γιατί να συμβαίνει αυτό με τον Νίκο Φίλη; Θεωρώ, για παράδειγμα, λανθασμένη την τοποθέτησή του για τη γενοκτονία των Ποντίων κι αν μη τι άλλο προσβλητική για τους συγγενείς των θυμάτων της. Όπως ήταν λάθος του να τσουβαλιάσει τη δοσιλογική στάση τής κορυφής τής εκκλησίας στην κατοχή και στη χούντα με όλους τους ιερωμένους, αρκετοί από τους οποίους τίμησαν με τις πράξεις τους τον Ιησού κατά τις ίδιες περιόδους. Από την άλλη, ωστόσο, ένας υπουργός Παιδείας κρίνεται από τον τρόπο που διαχειρίζεται την καθημερινότητα κι από τις αλλαγές που επιχειρεί σε ένα απαρχαιωμένο εκπαιδευτικό σύστημα...

Σε αυτό το πλαίσιο εκτιμώ πως ο Νίκος Φίλης έχει κάνει πολύ καλύτερη δουλειά από την πλειονότητα τουλάχιστον των προκατόχων του κι ας μην διαθέτει το σουλούπι το οποίο θα τον διευκόλυνε να αποφεύγει τη νηπιακή σάτιρα όσων εξισώνουν το πάχος με τη διαφθορά. Και τα σχολεία άνοιξαν για πρώτη φορά μετά από χρόνια χωρίς κενά κι αλλαγές που απαλλάσσουν από υπερβολικά βάρη τούς μαθητές υλοποίησε και στο μάτι των χριστιανών ορθόδοξων μουτζαχεντίν μπήκε. Δεν είναι πολλοί οι υπουργοί που δικαιούνται να ομιλούν με μεγαλύτερο καμάρι για το έργο τους. Για να μην ισχυριστώ πως δεν υπάρχει κανείς άλλος...

Πού να το πεις σε μια πολιτισμένη κοινωνία και να σε πιστέψουν ότι εν έτει 2016 θεωρείται μεταρρύθμιση η μετατροπή τού μαθήματος της θρησκευτικής κατήχησης σε θρησκειολογία; Κι όμως στο παράρτημα του Ιράν στην Ευρώπη ακόμα κι αυτό πιστώνεται ως τομή στον υπουργό που το προχωρά γιατί απλούστατα κανένας προκάτοχός του δεν είχε τα "κοχόνες" να το κάνει. Βεβαίως θα αναρωτηθούν οι "δικαιολογοθήρες" αν έχουμε επιλύσει όλα τα άλλα προβλήματα για να λύσουμε κι αυτό. Με αυτήν τη λογική, ωστόσο, δεν θα επιλυόταν κανένα πρόβλημα περιμένοντας να έρθει πρώτα η παγκόσμια ειρήνη κι όλοι οι άνθρωποι αγκαλιασμένοι κι επί ίσοις όροις να πορεύονται προς την αιώνια ζωή. Ο καθείς, άλλωστε, εφ' ω ετάχθη κι ας μην αρέσει αυτό σε εκείνους που έχουν αγιοποιήσει έναν αρχιεπίσκοπο που είχε το θράσος να δηλώσει πως δεν γνώριζε τι συνέβαινε στη χούντα γιατί μελετούσε...

Ο ρόλος, εξάλλου, των πολιτικών ηγεσιών δεν είναι απλώς να αφουγκράζονται το λαϊκό αίσθημα, αλλά να το πηγαίνουν ένα βήμα παραπέρα. Μια σειρά από πράγματα που σήμερα θεωρούμε αυτονόητα κάποτε ήταν κατακτήσεις γιατί και τότε πολλοί ταύτιζαν το συντηρητισμό με το σεβασμό στην παράδοση. Κάπως έτσι, για παράδειγμα, υπήρχαν σκλάβοι, οι γυναίκες θεωρούνταν χειρότερες κι από ζώα, η παιδική εργασία ήταν αυτονόητη κι ο πολιτικός γάμος ύστατη προσβολή στον καλό θεούλη...

Μέχρι που όλα αυτά ανατράπηκαν με αγώνες των θιγόμενων και χάρη σε πεφωτισμένες ηγεσίες που δεν πίστεψαν ότι τίποτα από τα παραπάνω ήταν συνοδευτικά των δέκα εντολών. Μπορεί, επομένως, ο Νίκος Φίλης να μην γίνει ποτέ στιλάκι όπως ο αρχηγός Κούλης, αλλά ένα δυο και περισσότερα μαθήματα στον πρόεδρο της ΝΔ για το τι σημαίνουν πραγματικές μεταρρυθμίσεις μπορεί να τα δώσει πολύ άνετα...

 

   

"Αν ο Αλέξης τα καταφέρει τι κάνουμε;", αναρωτιούνται στα κοσμικά στέκια κι ο πόλεμος κλιμακώνεται...

Είναι ιδέα μου ή ο πόλεμος της διαπλοκής σε βάρος τής κυβέρνησης έχει αγριέψει όσο ποτέ άλλοτε στο παρελθόν; Η απελπισία της, μάλιστα, είναι τόσο μεγάλη που για να χτυπήσει το Μέγαρο Μαξίμου εκτίθεται η ίδια περισσότερο. Μιλά για παράδειγμα, για τα δάνεια Καλογρίτσα από την Τράπεζα Αττικής, τα οποία καλώς ή κακώς εξυπηρετούνται, αλλά βγαίνει "οφσάιντ" με τα 13.000.000 ευρώ δανεικά κι αγύριστα που έλαβαν ΝΔ και ΠΑΣΟΚ από την ίδια τράπεζα. Κάνει λόγο, επίσης, για πολιτική στόχευση Στουρνάρα την ίδια ώρα που αποκαλύπτεται ότι επί υπουργίας του "θάφτηκαν" τέσσερις έρευνες για την λατρεμένη του σύζυγο. Κι αυτό είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα στην περίπτωση της διαπλοκής, ότι τα σκατά που ρίχνει στους αντιπάλους της, ακόμα κι αν πράγματι μερικά από αυτά μυρίζουν, είναι πολύ λιγότερα από τα δικά της. Είναι τόσο μεγάλη η εξάρτηση, ωστόσο, των διαπλεκόμενων κομμάτων από την ελίτ ώστε αναγκάζονται να γίνονται σημαιοφόροι της σε αγώνες που οι ίδιοι τούς είχαν στήσει...

Ο Γούντι Αλεν είχε πει κάποτε πως η μεγαλύτερη δυστυχία κάθε ανθρώπου είναι πως δεν μπορεί να είναι κάποιος άλλος. Ο αρχηγός Κούλης λογικώς πρέπει να το αποδέχεται γιατί σήμερα επιχειρεί να μας πείσει ότι είναι διαφορετικός από την οικογένειά του και τον άνθρωπο που πολιτεύεται παραπάνω από μια δεκαετία και το μόνο που έχει να μας επιδείξει από το παλμαρέ του είναι το τηλεφωνικό κέντρο τής Siemens- αν ποτέ μιλούσε ο Χριστοφοράκος θα είχε να μας διηγηθεί πολύ περισσότερα για τον Κυριάκο-, τις απολύσεις καθαριστριών και σχολικών φυλάκων και τους διορισμούς ημετέρων στο Δημόσιο, το οποίο κατά τα άλλα απεχθάνεται. "Ο άντρας πρέπει να ΄χει παρελθόν", τραγουδά ο Γιάννης Πάριος, μόνο που αν είχε αυτό του προέδρου τής ΝΔ θα φρόντιζε είτε να το καλλωπίσει είτε να δώσει έμφαση στο μέλλον...

Όπως κι αν έχει, και μέχρι να ξεκαθαριστεί το νέο τηλεοπτικό τοπίο, το καταρρέον σύστημα θα πετάξει στην αρένα ό,τι του έχει απομείνει από τα "λιοντάρια" του, όσο ξεδοντιασμένα κι αν είναι. Γνωρίζει, άλλωστε, πολύ καλά ότι τώρα που οι φόροι συνεχίζουν να αυξάνονται και οι μισθοί και οι συντάξεις να μειώνονται είναι η μεγάλη ευκαιρία του να ρίξει την κυβέρνηση. Κανείς, βεβαίως, δεν γνωρίζει αν ο Αλέξης Τσίπρας θα κατορθώσει να "κουρέψει" το δημόσιο χρέος, να επιστρέψει τη χώρα στις αγορές και, κυρίως, να βελτιώσει την ποιότητα ζωής των Ελλήνων μέχρι το τέλος τής τετραετίας. Είναι ένα ρίσκο, όμως, που η διαπλοκή δεν είναι διατεθειμένη να αναλάβει. Το ερώτημα "κι αν ο Αλέξης τα καταφέρει, τι κάνουμε;" πλανάται σαν φάντασμα πάνω από τους ώμους της, γι' αυτό κι επιχειρεί να το εξοντώσει στις πιο ευνοϊκές συνθήκες για την ίδια...

Με βάση όλα αυτά περιμένω μέχρι το τέλος τού χρόνου "σκληρό ροκ" από τους σάπιους που εκβιάζουν την παλινόρθωσή τους. Φυσικά τα περισσότερα εξαρτώνται από αυτούς που μας κυβερνούν, αλίμονο ωστόσο αν η εύλογη απογοήτευσή μας από την καθημερινότητά μας μετατραπεί σε επιδοκιμασία εκείνων που προκάλεσαν τη δυστυχία μας κι αποδοκιμασία αυτών που ανέλαβαν την ευθύνη να τη διαχειριστούν με τη μέγιστη δυνατή σε ένα νεοφιλελεύθερο πλανήτη κοινωνική δικαιοσύνη ...  



  

Στις Φιλιππιάδες δεξιά κι ακροδεξιά ξαναζούν τον μεγάλο τους έρωτα...

Ο Αντ. Σαχλαμαράς λίγο πριν το δίκαιο τέλος του είχε εφεύρει, με τη συνδρομή ακροδεξιών συμβούλων του όπως ο Τ. Μπαλτάκος κι ο Φ. Κρανιδιώτης, την θεωρία των δύο άκρων, ταυτίζοντας το ΣΥΡΙΖΑ με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Αυτή η σύνδεση είχε τότε προκαλέσει την αντίδραση ακόμα και μετριοπαθών στελεχών τής ΝΔ με στοιχειώδεις ιστορικές γνώσεις κι αντίληψη της πραγματικότητας. Αυτό το θεώρημα πλέον έχει μπει στην "κατάψυξη" κι όχι μόνο γιατί ο Αντ. Σαχλαμαράς έχει πάψει να είναι πρωθυπουργός εδώ και δύο χρόνια περίπου.

Είναι η ίδια η ζωή που απόδειξε, με αφορμή τη διαχείριση του προσφυγικού, ότι αν υπάρχει κάποιος ιδεολογικός χώρος που συγγενεύει με την ακροδεξιά- νεοναζιστική και μη- αυτός είναι η δεξιά κι όχι η Αριστερά. Κι αν δεν με πιστεύετε, ρίξτε μια ματιά στο τι συμβαίνει στα νησιά τού ανατολικού Αιγαίου, στα Ωραιόκαστρα και στις Φιλιππιάδες, όπου "αγανακτισμένοι" νεοδημοκράτες και χρυσαυγίτες πολίτες (;) έχουν συμπήξει φαιά συμμαχία εναντίον τού κοινού εχθρού, που δεν είναι άλλος από όποιον δεν μοιάζει με τη σκατόφατσά τους στον καθρέφτη. Κάποτε ήταν οι "κομμουνισταί", σήμερα είναι οι "συριζαίοι" και οι "λάθρο"...

Όποιος δεν θέλει να ζυμώσει δέκα ημέρες κοσκινίζει κι όποιος σιχαίνεται οτιδήποτε διαφορετικό από τον ίδιο βρίσκει χίλιες δικαιολογίες για να το πολεμήσει. Κάπως έτσι, άλλωστε, παρατηρούμε στην καθημερινότητά μας ανθρώπους που δεν διαθέτουν ούτε υποσυνείδητη επίγνωση του τι σημαίνει κλασικός ελληνικός πολιτισμός ή χριστιανισμός να επιτίθενται στους ξένους που "θα αλλοιώσουν τον κοινωνικό ιστό, την εθνική μας συνείδηση και την θρησκευτική μας πίστη".

"Ελληναράδες" για τους οποίους το "μέτρον άριστον" ή το "αγαπάτε αλλήλους" μοιάζουν με ξένες λέξεις επιστρατεύουν κάθε ιδεοληψία για να μην παραδεχθούν ούτε στον εαυτό τους το ρατσιστικό- μισαλλόδοξο μένος το οποίο πηγάζει από τον εθελούσιο απομονωτισμό, το έλλειμμα ουσιαστικής παιδείας και το βαθύ κομπλεξισμό τους. Στην ουσία πρόκειται για ανθρώπους που δεν αυτοπροσδιορίζονται, αλλά ετεροπροσδιορίζονται. Στο αξιακό τους σύστημα προτάσσεται το "δεν είμαι τουρκαλάς ή ισλαμοπίθηκος" από το "είμαι Έλληνας και χριστιανός". Γι' αυτό κι οτιδήποτε αποδεικνύει ότι δεν υπάρχουν περιούσιοι και μη λαοί καταπνίγεται στη συνείδησή τους, η οποία αναγνωρίζει μόνο δύο χρώματα, το άσπρο και το μαύρο...

Ας μας απαντήσει, επιτέλους, ο αρχηγός Κούλης τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα για το προσφυγικό: να κλείσει τα σύνορά της και να παριστάνει πως δεν βλέπει τους απελπισμένους που πνίγονται στο Αιγαίο; Να τους πυροβολεί, να τους βομβαρδίζει, να βάλει νάρκες στον Έβρο; Να τους συλλαμβάνει, να τους βασανίζει και στη συνέχεια να τους οδηγεί στην κρεμάλα ώστε να παραδειγματίζεται όποιος άλλος θέλει να περάσει τα ελληνικά σύνορα, να ικανοποιηθεί το λαϊκό αίσθημα και να μην "μαγαριστεί" το άγιο ελληνικό έδαφος με ούτε έναν μελαψό μουσουλμάνο;...

Από τη στιγμή που η ανθρωπότητα δεν έχει σταματήσει να πορεύεται με πολέμους, τουλάχιστον ας μεγεθύνει τον ανθρωπισμό της απέναντι στα αθώα θύματα γεωπολιτικών συρράξεων, έστω με τη σκέψη πως αυτοί που είναι σήμερα αποδέκτες προσφύγων μπορεί αύριο να γίνουν και οι ίδιοι πρόσφυγες. Πόσοι Έλληνες δεν είναι, άλλωστε, σήμερα μετανάστες πρώτης γενιάς λόγω της κρίσης και πώς θα αισθανόμασταν αν έπαυαν να μας δέχονται οι άλλοι; Αν δεν μας βγαίνει, επομένως, ο ανθρωπισμός από την καρδιά μας, ας βγει από συμφέρον. Θα είναι ένα πρώτο βήμα προς τον εκπολιτισμό μας...