Ο Κοτζιάς είναι αυταρχικός, αλλά κι ο καλύτερος ΥΠΕΞ της μεταπολίτευσης...

"Ο Νίκος Κοτζιάς ήταν κομμουνιστής και σπούδασε στη Γερμανία, επομένως ήταν πράκτορας της Στάζι". Το νεοδημοκρατικό επιχείρημα θυμίζει λίγο το γνωστό ανέκδοτο με το όργανο και το μπουζούκι, αλλά για χάρη τής συζήτησης ας συναινέσουμε στο ότι ισχύει. Αύριο μεθαύριο, εξάλλου, μπορεί να ειπωθεί πως δολοφονούσε κατόπιν εντολών ή κι από δικό του ζήλο και καπιταλιστές...

Τίποτα από όλα αυτά δεν αναιρεί, ωστόσο, πως στα τριάμισι χρόνια που βρίσκεται στο τιμόνι τού υπουργείου Εξωτερικών δεν έχει πετύχει περισσότερα από όσα όλοι μαζί οι προκάτοχοί του και δεν αναφέρομαι μόνο στο Μακεδονικό, αλλά και στο Αλβανικό, όπου επίκειται σύντομα συμφωνία και γι' αυτό. Το ότι είναι άνθρωπος με γνώση τού αντικειμένου του και δεν είναι επαγγελματίας πολιτικός με μεγαλύτερες φιλοδοξίες, όπως ήταν οι περισσότεροι προκάτοχοί του, ενδεχομένως και να εξηγεί πολλά...

Ο Νίκος Κοτζιάς είναι φανερό ότι έχει επηρεαστεί από το σταλινισμό τής νιότης του. Ακόμα και στις τηλεοπτικές του εμφανίσεις προτιμά ένα δημοσιογραφικό περιβάλλον το οποίο του επιτρέπει τους μονολόγους, ενώ όταν δέχεται ερωτήσεις που δεν του αρέσουν, συλλήβδην κατηγοριοποιεί δημοσιογράφους στους εχθρούς του και παρουσιάζει μια ανοίκεια επιθετικότητα. Αλίμονο αν οι δημοσιογράφοι έκαναν ερωτήσεις στον υπουργό τού τύπου "πώς τα καταφέρατε να φέρετε μια τόσο μεγαλειώδη συμφωνία" και δεν του έκαναν τις ερωτήσεις που δεν θα ήθελε να ακούσει. Ο δογματισμός τής μίας αλήθειας, ίδιον των θρησκειών κι εφαρμοσμένων ιδεολογιών που πίστεψαν τους εαυτούς τους ως θρησκείες, είναι ασύμβατος με τη δημοκρατία...

Μεγαλύτερο ελάττωμα, ωστόσο, από την αυταρχικότητα είναι να παριστάνεις πως είσαι κάποιος άλλος για να μην χάσεις το μισό σου κόμμα και τις ψήφους τής πατριωτικής- εθνικιστικής δεξιάς, όπως συμβαίνει, και με τη βούλα πληροφοριών τού ξένου Τύπου, με τον Κ. Μητσοτάκη. Είναι θλιβερό, μάλιστα, να αποκηρύσσεις στην ουσία ακόμα και τον πατέρα σου, λειτουργώντας ως κομματάρχης κι όχι ως μεταρρυθμιστής...

Κι αν ο Νίκος Κοτζιάς κι ο Αλ. Τσίπρας αξίζουν συγχαρητήρια για το ότι επέλεξαν να συνομιλήσουν με την Ιστορία κι όχι με τις εταιρείες δημοσκοπήσεων, δικαιούται περισσότερα εύσημα ο Ζόραν Ζάεφ για τον οποίο ουδείς υπερπατριώτης στην Ελλάδα έχει βρει να πει μια καλή κουβέντα γιατί είχε το κουράγιο να αλλάξει όνομα στη χώρα του, βλέποντας τη μεγαλύτερη εικόνα και τα οφέλη που προκύπτουν από αυτή. Ας είναι, όλοι αυτοί άλλωστε και οι δημαγωγικές κορόνες τους θα ξεχαστούν πολύ πιο γρήγορα από την ταχύτητα με την οποία εξαπλώθηκαν οι υλακές τους...

Βαλκανική Ομοσπονδία αντί για Γ' Βαλκανικό Πόλεμο...

Κάθε φορά που συμβαίνει κάτι που θεωρούμε σημαντικό για την Ελλάδα- ανεξαρτήτως αν πράγματι είναι ή όχι- σπεύδουμε να διαβάσουμε "τι λένε οι ξένοι για εμάς" κι αν διαπιστώσουμε ότι όντως έχουν ασχοληθεί με την αφεντιά μας, τότε καμαρώνουμε σαν τα κοκόρια κι αισθανόμαστε ο ομφαλός της Γης. Τα έθνη βλέπετε, ιδίως όσα έχουν σχηματιστεί ως ενιαίο κράτος σχετικώς προσφάτως στην Ιστορία όπως η Ελλάδα, συμπεριφέρονται όπως ακριβώς τα άτομα που πίσω από το ναρκισσισμό, την ωραιοπάθεια και την αυτοπροβολή τους κρύβουν σοβαρά ψυχικά προβλήματα που συνοψίζονται στο σύνδρομο κατωτερότητας το οποίο παράγει με τη σειρά του το σύνδρομο καταδίωξης κι όλα αυτά μαζί εμφανίζονται ως σοβαρό έλλειμμα αυτοπεποίθησης...

Αν μπορούσαμε να δούμε μακρύτερα από τη σκιά μας, θα κατανοούσαμε ότι με την αναμενόμενη ένταξη των δυτικών Βαλκανίων στην ΕΕ η κατάσταση στην περιοχή από κάθε άποψη αλλάζει άρδην. Αν παράμενε σε εκκρεμότητα το Μακεδονικό, το οποίο αν διαθέταμε πολιτική ηγεσία με τόλμη θα είχε επιλυθεί από τη δεκαετία τού '90 με συμβιβασμό, η Ελλάδα θα ξόδευε κι άλλο πολιτικό κεφάλαιο, ενώ θα μπορούσε την ίδια ώρα να επενδύει το χρόνο της στην κατάληψη ηγεμονικής θέσης στην ευρύτερη περιοχή ως το παλιότερο κράτος- μέλος της ΕΕ κι ως μια οικονομία που ακόμα και ύστερα από οκτώ χρόνια μνημονίων είναι σε πλεονεκτικότερη θέση από τις υπόλοιπες βαλκανικές. Την ίδια ώρα, μάλιστα, θα απομονωνόταν η Τουρκία. Αυτό σημαίνει υγιής πατριωτισμός, η αντίληψη δηλαδή της εξυπηρέτησης των εθνικών συμφερόντων μέσα από τη συνεργασία κι όχι από την καθυπόταξη των λαών, πολλώ δε μάλλον των γειτονικών, κι όχι οι άναρθρες κραυγές για τον Αλέξανδρο οι οποίες μας καθιστούν γραφικούς στον υπόλοιπο πλανήτη...

Όταν χώρες- γίγαντες όπως η Κίνα αναζητούν συνεχώς εμπορικούς διαδρόμους- και στα Βαλκάνια είτε ως διαμετακομιστικό κέντρο είτε για απευθείας επενδύσεις- είναι αστείο όσο κι αντιπατριωτικό να ισχυριζόμαστε πως έχουμε την πολυτέλεια του εθνικιστικού μας αυτισμού. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, πολύ καλά έπραξε η Ελλάδα να αναλάβει την πρωτοβουλία των άτυπων συνόδων κορυφής με τη Σερβία, τη Βουλγαρία και τη Ρουμανία...

Γιατί όχι να μην προστεθούν άμεσα η Βόρεια Μακεδονία και η Αλβανία, με την οποία επίσης βρισκόμαστε πολύ κοντά στο διπλωματικό κλείσιμο των ανοιχτών πληγών μας; Και γιατί να μην βάλουμε μπρος για να υλοποιήσουμε το όραμα του Ρήγα Φεραίου για Βαλκανική Ομοσπονδία, η οποία θα ενδυναμώσει τη συνολική παρουσία των βαλκανικών κρατών στο ευρωπαϊκό και παγκόσμιο γεωπολιτικό παιχνίδι; Πού βρίσκεται ο πατριωτισμός πίσω από ένα Γ' Βαλκανικό Πόλεμο, ο οποίος μόνο ερείπια θα αφήσει πίσω του;...









  

Θρηνούν για τη Μακεδονία αντί να κάνουν ομαδική ψυχανάλυση...

Από προσωπική διαστροφή πρωτίστως και δευτερευόντως από επαγγελματική υποχρέωση παρακολούθησα μεγάλο μέρος τής κοινοβουλευτικής διαδικασίας επί της πρότασης δυσπιστίας τής ΝΔ. Ακούγοντας τους περισσότερους βουλευτές της μπήκα στον πειρασμό να ξαναδιαβάσω τη συμφωνία με τη Βόρεια Μακεδονία μήπως και πράγματι είχαν δίκιο και η Ελλάδα παραχωρούσε κομμάτι ή ολόκληρη την ελληνική Μακεδονία στους βόρειους γείτονες, οι οποίοι είναι τόσο απειλητικοί που δεν διαθέτουν ούτε πολεμική αεροπορία και πιο πολλά από δυο τρία τανκ...

"Δεν μπορεί", αναλογίστηκα, "με την επίκληση τόσων μακεδονομάχων από τόσους επαρχιώτες στην καταγωγή και στη νοοτροπία βουλευτές, καθώς και του αίματος που έχει χυθεί στην περιοχή μάλλον κάποιοι διέπραξαν εθνική προδοσία κάτω από τη μύτη μας".  Προς μεγάλη απογοήτευση των διάφορων πατριδοκάπηλων, όμως, δεν διαπίστωσα κάτι τέτοιο, παρά μόνο ότι ο Κ. Μητσοτάκης έχει μετατραπεί, κατ' εντολήν τού άθλιου Σαμαρά, σε "Βίκτορ Όρμπαν των Βαλκανίων", αποκηρύσσοντας μάλιστα μόνο τον ψευδεπίγραφο εθνικισμό, λες κι ο πρωτότυπος είναι εθνικό ευεργέτημα...

Λυπάμαι που το μαθαίνετε από εμένα, αλλά η Ελλάδα δεν είναι μόνη της στον κόσμο ούτε είναι η ισχυρότερη χώρα τού πλανήτη. Σε αυτό το πλαίσιο, οι μόνοι που αποκαλούσαμε τους Βορειομακεδόνες "Σκοπιανούς" ή "Φιρομίτες" μέχρι σήμερα ήμασταν εμείς και κανένας άλλος. Όλοι οι υπόλοιποι τους αποκαλούσαν νέτο σκέτο "Μακεδόνες". Γι' αυτό κι ο διεθνής Τύπος έγραψε ότι "η Μακεδονία άλλαξε όνομα" κι όχι η ΠΓΔΜ ή ότι οι Έλληνες ξεπούλησαν την ελληνική Μακεδονία...

Όποιος συμπατριώτης μας, άλλωστε, δεν θέλει να τους αποκαλεί και τώρα Βόρειομακεδόνες μπορεί να τους φωνάζει και "γυφτοσκοπιανούς" αν έτσι αισθάνεται περισσότερο πατριώτης και λιγότερο εθνομηδενιστής. Θα του συνιστούσα, πάντως, να απευθυνθεί σε κάποιον ειδικό ψυχοθεραπευτή για τα αισθήματα κατωτερότητας κι αυτοϋποτίμησης από τα οποία υποφέρει και μαζί του συνδράμει στο να υποφέρει κι ένας ολόκληρος λαός...

Ο Κωστής Παλαμάς έχει δίκιο, "κριτές θα μας δικάσουν οι αγέννητοι, οι νεκροί", και πολύ φοβάμαι για την αντιπολίτευση πως δεν θα είναι καθόλου επιεικείς μαζί της. Κι αν για τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα δεν περίμενα τίποτα καλύτερο από πραξικοπήματα κι εκτελέσεις, είναι θλιβερό η υποτίθεται φιλελεύθερη ΝΔ, το φερόμενο σοσιαλιστικό ΚΙΝΑΛ, η αυτοαποκαλούμενη κεντρώα Ένωση Κεντρώων και το βαυκαλιζόμενο το κομμουνιστικό ΚΚΕ- το οποίο κάποτε ζητούσε και την αυτοδιάθεση της Μακεδονίας και δεν είχε συμφωνήσει με την εθνικιστική γραμμή των υπόλοιπων κομμάτων το 1992- να τάσσονται απέναντι σε μια συμφωνία που περιέσωσε ό,τι μπορούσε από πολιτικά και διπλωματικά λάθη 70 χρόνων. Όπως, ωστόσο, πολύ σωστά παράφρασε ο Ευκλ. Τσακαλώτος τον Ράντγιαρντ Κίπλινγκ, "τι ξέρουν για την Ελλάδα αυτοί που μόνο για την Ελλάδα ξέρουν" κι επιπλέον πολιτεύονται με βάση τις δημοσκοπήσεις τής στιγμής κι όχι το διαχρονικό εθνικό συμφέρον...

Η "εθνική παράταξις" ξανά ολίγιστη ενώπιον της Ιστορίας...

Η κυβέρνηση Τσίπρα έχει υποπέσει σε πολλά φάουλ κατά τη διάρκεια της θητείας της, με κυριότερο βεβαίως την πλήρη υποταγή της στο νεοφιλελεύθερο οικονομικό μοντέλο. Η συμφωνία, ωστόσο, για το Μακεδονικό αποτελεί πολιτική παρακαταθήκη την οποία κάθε πρωθυπουργός που συνομιλεί με την Ιστορία κι όχι με την ακροδεξιά και τα "πελατάκια" του θα ήθελε να αφήσει πίσω του...

Η εθνική γραμμή τηρήθηκε, με την προσθήκη μάλιστα της Συνταγματικής Αναθεώρησης που κανείς στο παρελθόν δεν είχε θέσει στην εξίσωση, ενώ οι οριακές αναφορές για την υπηκοότητα και τη γλώσσα συνιστούν την απαραίτητη θυσία σε έναν έντιμο συμβιβασμό χωρίς νικητές και ηττημένους, όπως απαιτεί η μοντέρνα διπλωματία. Τι να τις κάνεις, άλλωστε, τις "συνθήκες των Σεβρών" αν είναι ανεφάρμοστες;...

Αυτός, ωστόσο, που εμφανίζεται ολίγιστος για μια ακόμα φορά και μαζί του και η δεξιά είναι βεβαίως ο Κ. Μητσοτάκης. Το τραγικό είναι, μάλιστα, πως ο ίδιος υπό άλλες περιστάσεις θα ψήφιζε και με τα δύο χέρια και χειρότερη συμφωνία από αυτή που θα φέρει ο Αλ. Τσίπρας στη Βουλή...

Η βουλιμία, ωστόσο, του πορφυρογέννητου που έχει μεγαλώσει με τα χρυσά κουτάλια τής εξουσίας, η αδυναμία του να επιβληθεί στην ακροδεξιά πτέρυγα του κόμματός του και σε όσους τον έκαναν αρχηγό, καθώς κι ο λαϊκισμός του, τον οποίο καλύπτει με το χάρτινο μανδύα τού ψευδομεταρρυθμιστή, τον οδηγούν σε ένα κολοσσιαίο ιστορικό λάθος. Συνηθισμένη είναι, πάντως, διαχρονικά η "εθνική παράταξις", ιστορική συνέχεια της οποίας είναι η ΝΔ, σε τέτοιου είδους σφάλματα, τα οποία πηγάζουν από τη μίζερη αντίληψή της περί "μικράς πλην εντίμου Ελλάδος", την εξυπηρέτηση ολιγαρχικών συμφερόντων και την αδυναμία της να ταυτίσει το εθνικά επωφελές με το ιστορικά αληθές και το κοινωνικά δίκαιο...

Η χώρα αυτή έχει πληρώσει πολλές φορές στο παρελθόν την πλειοδοσία πατριωτισμού η οποία δεν στηρίζεται σε αγνά συναισθήματα τα οποία έχουν οδηγηθεί στα άκρα, αλλά στη φαυλότητα που προσπαθεί να κρυφτεί πίσω από τη σημαία. Το ίδιο συμβαίνει και στη Βόρεια Μακεδονία, με το αντιπολιτευόμενο VMRO, που μάλλον θα χάσει το δημοψήφισμα γιατί ο βορειομακεδονικός λαός το έχει συνδέσει απολύτως με την κλεπτοκρατία...

Πρωταγωνιστικό ρόλο στο κίνημα των πολιτικώς χρεοκοπημένων κι ενδεχομένως βαρυνόμενων με ποινικές ευθύνες για σωρεία αδικημάτων- από τη Siemens έως τη Novartis κι από την πτώση τής κυβέρνησης Μητσοτάκη έως την Intracom-, αλλά εθνικώς ευαίσθητων στη δημόσια ρητορική τους κατέχει ο Αντ. Σαμαράς. Αν ο πρώην πρωθυπουργός επιζητά εναγωνίως την ιστορική του δικαίωση θα πρέπει να γνωρίζει ότι το νόμισμα έχει δύο όψεις. Όταν δεν επιλέγεις να σε ξεχάσει η Ιστορία για να απολαύσεις ανενόχλητος τα πλούτη που έχεις σωρεύσει μολονότι δεν εργάστηκες ποτέ στη ζωή σου και τρίβεσαι στη γκλίτσα τού τσοπάνη, τότε θέτεις τον εαυτό σου στον κίνδυνο η ράβδος να πέσει πάνω σου. Κι όχι αδίκως...

Μένοντας παιδιά μετρώντας τα Μουντιάλ...

Το πρώτο Παγκόσμιο Κύπελλο που θυμάμαι είναι του Μεξικού, το 1986. Πολύ πιθανό να είχα λατρέψει το Μουντιάλ ακόμα κι αν δεν γινόταν εκείνη η διοργάνωση σε μια χώρα μακρινή, με στάδια γεμάτα από φιλάθλους που λάτρευαν τη μπάλα και την εθνική τους ομάδα ο καθένας ξεχωριστά κι όλοι μαζί. Το ότι, όμως, όλες οι φυλές τού Ισραήλ είχαν μαζευτεί στην άλλη μεριά τής Γης για να διεκδικήσουν το "ιερό δισκοπότηρο" κάτω από τον καυτό ήλιο και δίνοντας και την ψυχή τους θα ήταν αδύνατο να μην είχε συνεπάρει ένα οκτάχρονο αγόρι...

Ως λάτρης τού Μισέλ Πλατινί υποστήριζα τη Γαλλία και με θυμάμαι να κλείνω τα μάτια λίγο πριν ο Γάλλος μαέστρος αστοχήσει από το σημείο τού πέναλτι στον προημιτελικό με τη Βραζιλία. Άλλος, βεβαίως, είχε κλέψει τη δόξα τότε, το "χρυσό" όσο και "καταραμένο παιδί", το χαμίνι από το Μπουένος Άιρες που ακόμα και το όνομά του βοηθούσε για να τον καταχωρίσεις στους θρύλους: ο Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα...

Το '90 έκλαψα μαζί με τον Ντιεγκίτο για το πέναλτι- κλοπή στον τελικό με τη Γερμανία, το '94 για τα χάλια τής Ελλάδας, το '98 πανηγύρισα για τη Γαλλία, το 2002 χάρηκα για τη Βραζιλία. Το 2006 ανατρίχιασα για το σεξπιρικό τρόπο με τον οποίο ο Ζινεντίν Ζιντάν αποχαιρέτησε την ενεργό δράση, το 2010 ήμουν κρυφοολλανδός αν και οι ημέρες τού Κρόιφ ήταν μακρινές και το 2014 απογοητεύτηκα γιατί η γερμανική μηχανή επικράτησε της ποδοσφαιρικής ευφυΐας τού Λίο Μέσι...

Δεν ξέρω ποιος θα κερδίσει το Παγκόσμιο Κύπελλο του 2018- κανείς δεν το ξέρει εκτός από τις... στοιχηματικές εφημερίδες και σάιτ-, αλλά είναι σχεδόν βέβαιο ότι και σε αυτήν τη διοργάνωση δισεκατομμυριούχοι παίκτες θα παλέψουν σαν τα σκυλιά για να φτάσουν στην κορυφή τού Ολύμπου. Κι αυτό είναι ένα ακόμα χαρακτηριστικό παράδειγμα του πώς η υστεροφημία δεν στηρίζεται τόσο στο πόσα λεφτά έχεις στους τραπεζικούς σου λογαριασμούς όταν πεθαίνεις- άλλη μια ήττα τού καπιταλισμού- αλλά, εν προκειμένω, στους πόσους τίτλους έχεις κερδίσει και πόσο καλός ήσουν πάνω στο χορτάρι. Εκεί, δηλαδή, όπου όλοι μας επιστρέφουμε στην πραγματική μας πατρίδα, την παιδική μας ηλικία...

Ημέρες πένθους για τον εθνικισμό τής αδράνειας...

Το διαχρονικό μοτίβο τής εξωτερικής μας πολιτικής είναι η αδράνεια και ύστερα αναρωτιόμαστε γιατί τα εθνικά μας θέματα παραμένουν ανοιχτά. Δεν καθόμαστε στο ίδιο τραπέζι με την Τουρκία για να συζητήσουμε τις διαφορές μας, αρνούμαστε το ένα μετά από το άλλο τα σχέδια επίλυσης του Κυπριακού και παραπέμπαμε μέχρι πρόσφατα το Μακεδονικό στις ελληνικές καλένδες. Στο τελευταίο δύο ήταν οι επιλογές μας. Με την πρώτη θα αφήναμε την κατάσταση ως έχει, με όλο τον πλανήτη να αναγνωρίζει τους βόρειους γείτονες ως Μακεδονία, σπαταλώντας ταυτοχρόνως πολιτικό κεφάλαιο και χρόνο σε μια ανύπαρκτη απειλή, ενώ θα μπορούσαμε να προσεταιριστούμε τους Σκοπιανούς μαζί με τους υπόλοιπους Βαλκάνιους κι αντί να τους παραδώσουμε στα χέρια των Τούρκων να δημιουργούσαμε μαζί τους ένα ισχυρό βαλκανικό μπλοκ στην ΕΕ...

Με τη δεύτερη θα φτάναμε σε ένα συμβιβασμό για σύνθετη ονομασία erga omnes και Συνταγματική Αναθεώρηση. Όποιος πιστεύει ότι σήμερα, ύστερα από 70 και πλέον χρόνια ονομασίας τής γείτονας ως Μακεδονίας, θα μπορούσαμε να πετύχουμε να μην συμπεριλαμβάνεται το "Μακεδονία" στην ονομασία της ή πως θα έκλεινε μια συμφωνία δίχως και δικές μας υποχωρήσεις- βλ. εθνικότητα και γλώσσα- τότε του επιτρέπω να συνεχίσει το μακάριο ύπνο του... 

Τώρα που ο εθνικισμός είναι στριμωγμένος στα σκοινιά είναι η κατάλληλη ώρα για να του δοθεί ένα ισχυρό χτύπημα με μια συμφωνία για το Μακεδονικό. Οι εκπρόσωποί του, άλλωστε, αυτοεξευτελίζονται παριστάνοντας τους πατριώτες δίχως να θυσιάζουν την καρέκλα τους ή μιλώντας για μπλόφες για να υποκριθούν το ότι είναι φιλελεύθεροι ενώ στην πραγματικότητα είναι ακροδεξιοί. Ο ελληνικός κι ο σκοπιανός λαός δείχνουν ωριμότεροι από αρκετούς πολιτικούς εκπροσώπους τους. Πάνω σε αυτήν την ωριμότητα μπορεί να χτιστεί μια φιλία διαρκείας, δίχως νικητές και ηττημένους που όπως έχει δείξει η Ιστορία αφήνει μόνο πικρίες και το πεδίο ανοιχτό για μελλοντικές συγκρούσεις χωρίς σταματημό...

Το σώμα ως αμαρτία, άλλη μια "ευγενική χορηγία" τής εκκλησίας...

Θεωρώ λογικές τις αντιδράσεις για τις στιλιστικές ακρότητες (sic) και κατά το φετινό "Pride". Μεγαλώνουμε σε μια κοινωνία, "χάρη" κυρίως στην εκκλησία, όπου το σώμα- γυμνό και ντυμένο- θεωρείται αμαρτία, ανεξαρτήτως αν του αρέσουν άτομα του ίδιου ή του άλλου φύλου. Αν, όμως, ο θεός των χριστιανών ή οποιασδήποτε άλλης θρησκείας μάς ήθελε μόνο πνεύματα, δεν θα μας έδινε σώματα.

Εκτός αν τα τελευταία είναι "ευγενική χορηγία" τού διαβόλου. Μόνο που σε μια τέτοια περίπτωση δεν θα θεωρούσαν ακόμα και οι πιο θρησκόληπτοι την τεκνοποίηση και τη γέννηση ενός παιδιού ευλογία. Εκτός αν πιστεύουν ότι αυτό γίνεται με τον κρίνο...

Ομολογώ ότι είμαι αρκετά σεμνότυφος για να εμφανιζόμουν με τα οπίσθια ακάλυπτα στην πλατεία Συντάγματος προκειμένου να δήλωνα υπερήφανος για τη σεξουαλική μου ταυτότητα ή να διαμαρτυρόμουν για κάποιο πολιτικό ζήτημα. Για να είμαι περισσότερο ειλικρινής, δεν βρίσκω το νόημα τέτοιου είδους ακτιβισμού, όπως στην περίπτωση των γυμνόστηθων "Femen", πέραν της προσέλκυσης δημοσιότητας που υπό άλλες συνθήκες δεν θα ερχόταν. Ούτε εκτιμώ πως οι ΛΟΑΤΚΙ έχουν να κερδίσουν με την απόλυτη ταύτισή τους με τις γενετήσιες ορμές λες και, για παράδειγμα, η νομιμοποίηση των γκέι γάμων ή της υιοθεσίας από ομόφυλα ζευγάρια θα κερδηθεί με την παρέλαση δίχως φύλλο συκής...

Από την άλλη, ωστόσο, πόση υποκρισία ενδημεί σε εκείνους που δεν έχουν κανένα πρόβλημα, για παράδειγμα, τα παιδιά τους να παρακολουθούν το οποιοδήποτε τηλεοπτικό σκουπίδι ή να ξημεροβραδιάζονται παίζοντας ηλεκτρονικά παιχνίδια, αλλά θίγεται η αξιοπρέπειά τους αν δουν εικόνες με γκέι να φιλιούνται. Ακόμα κι αν οι κανακάρηδές τους "τρίβουν το πόμολο", το πρόβλημα θα είναι μηδενικό αν είναι ευτυχισμένοι. Αμαρτία, για να μιλήσω τη γλώσσα που κατανοούν οι μεσαιωνιστές, είναι η καταπίεση της σεξουαλικής ταυτότητας κι επιλογής, το να ισχυρίζεσαι δηλαδή πως είσαι κάποιος άλλος, όχι η απελευθέρωσή τους...