Στρώσαμε το χαλί για να μας γλεντάει ο μεσαίωνας...

Όταν ο Ντ. Τραμπ ή ο Κ. Μητσοτάκης κάνουν λόγο για δύο φύλα δεν μιλούν ως βιολόγοι αλλά ως πολιτικοί. Γι' αυτό και η οποιαδήποτε κριτική στα λεγόμενά τους δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται στο επιστημονικό επίπεδο. 

Το αν η βιολογία μιλά για δύο, τρία ή περισσότερα φύλα δεν έχει καμία σημασία για όσους λαϊκίζουν ακόμα και με ζητήματα που σε σημαντικό βαθμό είναι ζητήματα αυτοπροσδιορισμού. Αν έχω, για παράδειγμα, γεννητικά όργανα άνδρα αλλά αισθάνομαι γυναίκα δεν θα με προσδιορίσει κανένας επιστήμονας ή δημαγωγός...

Και μόνο, ωστόσο, το ότι εν έτει 2024 συζητάμε για την ταυτότητα φύλου αποτελεί μία τεράστια νίκη τού σκοταδισμού. Κι από σφάλματα και υπερβολές τής woke κουλτούρας; Ναι, κι από δικά της λάθη όπως τα "gay parades" που μετατρέπουν τη σεξουαλική επιλογή σε καρναβάλι και την πραγματική ανάγκη για ισοτιμία σε χοντροκομμένη επίδειξη αβάν γκαρντ αισθητικής... 

Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε στο σημείο να θέτουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα στη βάσανο της εκλογικής επιδοκιμασίας τής πλειοψηφίας, της ανοχής της στο διαφορετικό ή του αισθητικού της γούστου. Γιατί αν σε ένα δημοψήφισμα μπει ως ερώτημα "πόσα φύλα υπάρχουν' μπορεί η απάντηση "δύο" να κυριαρχήσει, αλλά αν τεθεί η ερώτηση "έχει δικαίωμα η κυβέρνηση να ορίζει πώς θέλεις να προσδιορίζεσαι" η απάντηση ίσως και να μην είναι αυτή στην οποία προσδοκούν οι μισαλλόδοξοι...

Όπως κι αν έχει, όσοι δηλώνουμε προοδευτικοί βιώνουμε μια δυστοπία και με δική μας ευθύνη. Κι αυτό γιατί όταν οι προοδευτικές δυνάμεις βρέθηκαν στην εξουσία και στην Ελλάδα κατά βάση διαχειρίστηκαν και δεν τόλμησαν όπως τολμούν οι ακραίοι τής άλλης πλευράς. Κάποιοι πίστεψαν ότι θα κυβερνούν για πάντα, μακριά από την κοινωνία που τους στήριξε στα δύσκολα και κοντά, πολύ κοντά σε ανίκανους αυλοκόλακες και ικανούς μεσάζοντες της ελίτ... 

Κι αφού δεν έκαναν τομές παρά μόνο μπαλώματα για τη δικαιοσύνη, το κράτος δικαίου, τα δικαιώματα ή το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας τώρα περιφέρουν τα δάκρυά τους μήπως και τους λυπηθούν αυτοί που πρώτα τους εξευτέλισαν και τώρα τους χειραγωγούν. Κι αν ο ενταφιασμός πολιτικών σταδιοδρομιών που άλλα προμήνυαν συνιστά ατομικές τραγωδίες η κανονικοποίηση του μεσαίωνα σκάβει το λάκκο κι εκείνων που τώρα την χειροκροτούν πιστεύοντας ότι αφορά μόνο τους άλλους...    

  

 

Η ηττοπάθεια δεν κέρδισε ποτέ εκλογές...

"Καλούμε τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις να υιοθετήσουν την πρότασή μας". Πόσες φορές έχουμε ήδη ακούσει τη συγκεκριμένη φράση, κυρίως από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, και πόσες θα την ακούσουμε ακόμα μέχρι να καταλάβουν και οι πέτρες ότι συνασπισμοί αποτυχημένων δεν κάνουν έναν νικητή; Αν με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι θα κερδίσουν και το καταφέρουν θα τους βγάλω το καπέλο γιατί θα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια πολιτική ιστορία που ένας λαός θα έχει γοητευτεί από την ηττοπάθεια. Εκτιμώ, ωστόσο, πως το καπέλο μου θα μείνει στη θέση του αφού ο βολονταρισμός, κοινώς η αγωνία ορισμένων για πολιτική διάσωση, δεν θα οδηγήσει πουθενά...

Η Νέα Αριστερά ή ένα μέρος της έστω θα επανέλθει σύντομα στο ΣΥΡΙΖΑ με την ουρά στα σκέλια. Έφυγαν γιατί έχασαν και θα γυρίσουν γιατί συνετρίβησαν. Όταν οι δημοσκοπικές εταιρείες σού δίνουν 1% από οίκτο το μόνο που σου μένει είναι να παζαρέψεις όσο μπορείς ακριβότερα τις 11 έδρες που υφάρπαξες. Κι αυτό θα κάνουν. Και μαζί τους ενδεχομένως να επιστρέψουν κι ο Π Κόκκαλης, ο Ν. Κοτζιάς κι όποιος άλλος απόκληρος της κοινωνίας... 

Ακόμα, όμως, κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή, που δεν είναι και τόσο βέβαιο όσο πιστεύουν τα σαΐνια τής Κουμουνδούρου, δεν πρόκειται να ξαναδεί τέτοια μεγαλεία σε κάλπη. Αυτοί που έκαναν κουρελόχαρτο τη λαϊκή κυριαρχία θα εισπράξουν, όταν έρθει η ώρα, και την τίσι για την ύβρι τους...

Τίποτα δεν δείχνει πως θα έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Τότε γιατί όλο αυτό το νταβαντούρι με τις κυβερνητικές συνεργασίες κι όλη αυτή η προεξόφληση πως ο Κ. Μητσοτάκης ή η ΝΔ τέλος πάντων θα κάνουν και τρίτη θητεία; Από την πλευρά τού Μαξίμου είναι απολύτως λογικό να διοχετεύονται σενάρια "TINA" ("There Is No Alternative") προκειμένου μια ψευδεπίγραφη σταθερότητα να υπερσκελίσει τη λαϊκή αγανάκτηση... 

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, ωστόσο, γιατί εισπηδούν σε αυτό το παιχνιδάκι; Γιατί αυτό ξέρουν μόνο, ίντριγκα, υπόγειες συναλλαγές κι εκβιασμούς κι από κολοκύθα τίποτα. Υπό μία έννοια αν συνασπιστούν θα έχουν τουλάχιστον ο ένας τον άλλο, αυτό τους αξίζει και τίποτα περισσότερο...

   

  

Οι θυρωροί ανοίγουν τις πόρτες στους Τραμπ...

"Ο/ Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι άξιος/ άξια, ικανός/ ικανή, έμπειρος/ έμπειρη". Αν η παραπάνω πρόταση σας φαίνεται γλωσσοδέτης δεν είστε οι μόνοι/ μόνες! Είναι, όμως, χαρακτηριστική τής μετεξέλιξης του πολιτικού ορθολογισμού σε ατζέντα αφύπνισης ή ''woke agenda" που μάλλον περισσότερη ζημιά έχει προξενήσει στην ισότητα μέσω της υπερβολής παρά έχει συνδράμει στην επίτευξή της... 

Μακάρι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι μειονότητες να προστατεύονταν μέσα από λεκτικούς ακροβατισμούς ή ακτιβισμούς στα όρια της γελοιογραφίας. Όπως αποδεικνύει, ωστόσο, η παγκόσμια επέλαση του ακροδεξιού φόβου μάλλον κάτι τέτοιο δεν ισχύει...

Η ομιλία Τραμπ στην ορκωμοσία του κι ο ναζιστικός χαιρετισμός Μασκ είναι λογικό να τρομάζουν την ανθρωπότητα και να ξυπνούν εφιαλτικές συλλογικές μνήμες. Είναι, όμως, αλήθεια τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί κέρδισαν τη λαϊκή ψήφο όταν αυτά που υπόσχονταν σε φοβισμένους για το αύριο πολίτες δεν ήταν διαχειριστικά αλλά "out of the box"; Είναι πράγματι, τόσο αδιανόητο για τις πολιτικές μας ελίτ να αντιληφθούν πως όσα έχουν κάνει είναι είτε αποτυχημένα είτε ξεπερασμένα και το να υπόσχονται πως απλώς θα τους αλλάξουν το αμπαλάζ δεν θα τις κάνει προοδευτικές;...

Φυσικά και δεν εισηγούμαι, αντιγράφοντας τον Τραμπ, κάποια ελληνική πολιτική δύναμη να υποσχεθεί την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης, την εγκατάλειψη των ΑΠΕ προς χάρη πετρελαιοπηγών σε όλο το Αιγαίο και το Ιόνιο, τη νομιμοποίηση των push backs ή την κατάργηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν είναι η επιστροφή στο μεσαίωνα η λύση στα προβλήματά μας. Ούτε, όμως, και οι υποσχέσεις για μια καλύτερη διαχείριση μιας σάπιας κατάστασης. Δεν έχει αξία, για παράδειγμα, η αντιπολίτευση να δεσμεύεται για μείωση των φόρων ή για αύξηση των μισθών. Για όποιον δεν κυβερνά είναι εύκολο να το λέει. 

Το ζητούμενο είναι κάνει πιο ρηξικέλευθες προτάσεις για το φορολογικό, τα εργασιακά ή οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό κι εθνικό ζήτημα. Ο λαός δεν αναζητά θυρωρούς στην εξουσία αλλά ριζοσπάστες. Κι όσο δεν τους βρίσκει στην προοδευτική παράταξη θα βολεύεται, τρόπον τινά, με τους φασίστες... 

   

  

Ανίκανοι αναξιόπιστοι, μη πρωθυπουργίσιμοι...

Όλα τα χαρίσματα του κόσμου κι αν διαθέτεις, ακόμα κι αν απολαμβάνεις την υγεία σου αν δεν έχεις τύχη δεν μπορείς να πετύχεις και πολλά. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τους επιβάτες τού "Τιτανικού" οι οποίοι πέθαναν υγιέστατοι. Αλίμονο όμως, δεν αρκεί η τύχη για να καταφέρεις να κυβερνήσεις μια χώρα. Πρέπει να έχεις και στοιχειώδεις πολιτικές ικανότητες. Αυτές, δηλαδή, που αποδεδειγμένα δεν διαθέτει ο Ν. Ανδρουλάκης...

Το ΠΑΣΟΚ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση στα χαρτιά και γιατί στο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν από το να βρίσκονταν τώρα στις δημοσκοπήσεις πάνω από τη ΝΔ. Ο Ανδρουλάκης, άλλωστε, είχε αποδείξει και στις ευρωκάλπες του Ιουνίου πως δεν μπορεί. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σπαρασσόταν επί ένα χρόνο αλλά πάλι τρίτος και καταϊδρωμένος τερμάτισε ο πάνω από τρία χρόνια πρόεδρος του πάλαι ποτέ Κινήματος. Και τώρα που ο πανίσχυρος προπαγανδιστικός μηχανισμός τής ΝΔ έχει βάλει στο στόχαστρο τη Χαριλάου Τρικούπη φαίνεται και πόσα διαφορετικά στρατόπεδα διαβιούν εκεί μέσα και, κυρίως, πως ανήκει περισσότερο στην κεντροδεξιά παρά στην κεντροαριστερά...

Το ότι βρισκόμαστε μία δεκαετία μετά τη διαπραγμάτευση Τσίπρα- Βαρουφάκη και η ΝΔ εξακολουθεί να μιλά για δραχμιστές μαρτυρά δύο πράγματα. Το πρώτο είναι πως ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να πείσει πλέον πως είναι ένας φιλολαϊκός μεταρρυθμιστής και καταφεύγει ξανά στα επιχειρήματα που τον έφεραν στην εξουσία... 

Αν, όμως, ο πρωθυπουργός που μετρά δημοσκοπικά συνεχώς τον κοινωνικό σφυγμό επιμένει στη ρητορική τού 2015 αποδεικνύει ότι αυτή είναι ακόμα πολύ ισχυρή κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατορθώσει να ανακτήσει την αξιοπιστία του. Και ούτε πρόκειται φυσικά με όσα σταλινικά έγιναν τους τελευταίους μήνες... 

  

  

Δεν θα συγκυβερνήσουμε- Δεν θα σας το ζητήσουμε...

Το ότι πίσω από έναν επικίνδυνο λαϊκιστή στην προεδρία των ΗΠΑ βρίσκεται ένας ακόμα πιο επικίνδυνος λαϊκιστής δισεκατομμυριούχος είναι λογικό να προκαλεί μεγάλη παγκόσμια ανησυχία. Ήταν, όμως, πολιτικοί κι επιχειρηματίες όπως ο Ντ. Τραμπ κι ο Ιλ. Μασκ οι πρώτες επιλογές των πολιτών; 

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ο Τραμπ, για παράδειγμα, θα είχε πρωτογίνει πρόεδρος των ΗΠΑ στα σαράντα του κι όχι στα εβδομήντα. Δεν ήταν όμως. Οι πολίτες στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού και σε αυτή επί δεκαετίες ψήφιζαν συμβατικούς, θεσμικούς και καθώς πρέπει πολιτικούς. Με τα γνωστά αποτελέσματα...

Στα δικά μας, είναι αλήθεια ότι, πέρα από όλα τα άλλα, ο Κ. Μητσοτάκης έχει στη διάθεσή του κι ένα δαπανηρότατο μηχανισμό ανίχνευσης των κοινωνικών τάσεων που του επιτρέπει να βρίσκεται τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Έχει, όμως, και την τύχη οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν ό,τι μπορούν για να πέφτουν στις παγίδες που τους στήνει ο πρωθυπουργός, αυτοεξευτελιζόμενοι... 

Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, αν την Λ. Κατσέλη ψηφίσουν 39 ή 41 βουλευτές; Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγεί με άνεση ο Κ. Τασούλας. Τι αξία έχει, επίσης, δυόμισι χρόνια πριν τις εκλογές Ανδρουλάκης- Φάμελλος να δηλώνουν αν θα συγκυβερνήσουν ή όχι; Πιθανότατα, άλλωστε, δεν θα συγκυβερνήσουν ποτέ...

Με λίγα λόγια, αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού χορεύουν οι πολίτες, οι οποίοι και γυρνούν την πλάτη σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι απλώς διαχειριστικό, πως, δηλαδή, το σύστημα είναι μια χαρά κι αυτό που πάσχει είναι η ικανότητα του κυβερνήτη. Μόνο αυτό δεν συμβαίνει ωστόσο. Το σύστημα όχι απλώς πάσχει αλλά θέλει γκρέμισμα κι ανοικοδόμηση. Δεν πρόκειται, όμως, να το γκρεμίσουν εκείνοι που σιτίζονται από αυτό, δεξιοί κι αριστεροί. Γι' αυτό και θα κληθούν να πιούνε το πικρό ποτήρι τής απαξίωσής τους μέχρι τέλους...  

 

  

Η τελευταία ευκαιρία...

Όποιος χαρακτηρίζει "άρλεκιν" το βιβλίο τού Στέφανου Κασσελάκη είτε δεν το έχει διαβάσει είτε δεν γνωρίζει τι σημαίνει άρλεκιν είτε λέει σκοπίμως ψέματα για να παραπληροφορήσει και να υποτιμήσει για μια ακόμα φορά. Έχοντας διαβάσει τη "Δεύτερη Ευκαιρία" μπορώ να σας πω ότι ο συνιδρυτής τού Κινήματος Δημοκρατίας είναι ένας αξιοπρεπής συγγραφέας αλλά δύσκολα θα μπορέσει να διεκδικήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή να χαρακτηριστεί ο "Έλληνας Ντοστογιέφσκι". 

Δεν νομίζω, ωστόσο, πως αυτές είναι οι φιλοδοξίες του. Ήθελε να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του- προσωπική, επαγγελματική και πολιτική- και να ξανασυστηθεί στους πολίτες με τα δικά του λόγια κι όχι με εκείνα αυτών που εδώ κι ενάμιση χρόνο τον ταυτίζουν με τον διάβολο επί γης. Και νομίζω πως σε αυτό το επίπεδο τα καταφέρνει...

Στο βιβλίο οι προσωπικές κι επαγγελματικές αναφορές υπάρχουν τόσο όσο, χωρίς να προκαλούν ούτε το εύκολο δάκρυ ούτε όμως και την εύκολη εξιχνίαση μιας επαγγελματικής διαδρομής που είναι σίγουρα καινοφανής για Έλληνα πολιτικό που χρημάτισε κι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τόσο όσο είναι και οι αναφορές στο ΣΥΡΙΖΑ που δεδομένης της αδικίας και της προδοσίας που αισθάνθηκε ο Κασσελάκης παραμένουν δημοσιογραφικές και πολύ λίγο συναισθηματικές. Όποιος διαβάσει, όμως, και τις πολλές σελίδες που αφιερώνει ο συγγραφέας στο όραμά του και στις προτάσεις εφαρμοσμένης πολιτικής θα αναρωτηθεί περισσότερο για το τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι μάλιστα βαυκαλίζονται τους προοδευτικούς, που έφραξαν το δρόμο σε έναν νέο πολιτικό με όρεξη για προσφορά στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Δεν έχω έρθει από το μέλλον για να σας πω ποια θα είναι η κατάληξη του Κασσελάκη. Μπορεί να γίνει πρωθυπουργός για πολλά χρόνια, μπορεί όμως και να αποτύχει στην πολιτική και να επιστρέψει στις επιχειρήσεις ή στις ΗΠΑ. Αρνούμαι, ωστόσο, να δεχθώ πως το μέλλον τής χώρας είναι ο Τασούλας, η Κατσέλη, ο Γιαννίτσης, ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Βελόπουλος και η Λατινοπούλου. Είτε έχουν δώσει ό,τι είχαν να δώσουν είτε αυτό που έχουν να δώσουν προκαλεί σύγκρυο σε κάθε δημοκράτη, προοδευτικό πολίτη... 

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η απήχηση Κασσελάκη στη νεολαία, είτε σε αυτή που έχει μείνει στην Ψωροκώσταινα είτε σε αυτήν που έχει φύγει στο εξωτερικό. Σε αυτόν βλέπουν την ευκαιρία να αλλάξει κάτι επιτέλους, όχι στο πλαίσιο μιας comme il faut σοβαρότητας και θεσμικότητας που δεν ταράζει τα νερά αλλά ριζοσπαστικών τομών που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να μην μπει από τη θέση τού ουραγού και στην πέμπτη βιομηχανική επανάσταση. 

Για την ακρίβεια, δεν βλέπουν στον Κασσελάκη μια δεύτερη ευκαιρία. Βλέπουν την τελευταία πριν μας καταπιεί ξανά το μαύρο φίδι τού φασισμού, δεξιού κι αριστερού...

  

  

Αυτό το μοναστήρι τέτοιους καλόγερους βγάζει...

Μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι ο αρχηγός τού κράτους, ο πρόεδρος της Βουλής, ωστόσο, έχει πολύ περισσότερες ουσιαστικές αρμοδιότητες στο πολιτικό παίγνιο. Αν το ήθελε θα μπορούσε να φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την όποια κυβέρνηση, ιδίως τη σημερινή που δεν διαπρέπει στο σεβασμό των θεσμών... 

Κι όμως, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μας λένε πως ο Κ. Τασούλας τους έκανε για πρόεδρος της Βουλής αλλά δεν τους κάνει για ΠτΔ. Μάλλον θεωρούν το κόψιμο κορδελών πιο σοβαρή διαδικασία από τη διερεύνηση, για παράδειγμα, των εγκλημάτων των Τεμπών και των υποκλοπών...

Με εντυπωσιάζει, τρόπον τινά, ο διαγωνισμός θεσμικότητας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ με κάθε ευκαιρία, όπως και για τη χρηματοδότηση των Σπαρτιατών για τους οποίους μια χαρά γνώριζαν όσοι τους ψήφισαν πως από πίσω κρυβόταν ο Κασιδιάρης. Στη Χαριλάου Τρικούπη χρωστούν μισό δισ. ευρώ στις τράπεζες και στην Κουμουνδούρου εξοστράκισαν, παραβιάζοντας και το Σύνταγμα, τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρό τους, αλλά παλεύουν να μας πείσουν πως είναι θεσμικοί γιατί χορεύουν συναινετικό ταγκό με τον Κ. Μητσοτάκη ή γιατί αναβάλλουν κομματικές συνεδριάσεις από σεβασμό στην κηδεία ενός πρώην πρωθυπουργού ή στην ανακοίνωση του νέου ΠτΔ. Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι; Μπα, μάλλον υποκριτές τού χειρίστου είδους. Αυτό το μοναστήρι, πάντως, τέτοιους καλόγερους βγάζει: υποτακτικούς, δουλοπρεπείς κι αμοραλιστές...

Αν ο Τασούλας, ο οποίος από το βήμα τής Βουλής δεν είχε φανεί και πολύ στενοχωρημένος για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, είναι ο πιο ενωτικός Έλληνας τότε με χαρά θα έβλεπα στο Προεδρικό Μέγαρο έναν ανθενωτικό. Αν το μέλλον μας είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ακροδεξιοί και οι ακροαριστεροί με πολύ σοβαρότητα θα σκεφτόμουν το δρόμο τής μετανάστευσης. Αν ο νεποτισμός, ο κομματισμός, η διαφθορά και η γραφειοκρατία είναι η ειμαρμένη μας βρείτε μου ένα σκοινί να κρεμαστώ. 

Δεν είναι όμως κι αυτό το έχουν ήδη αντιληφθεί πολλοί νέοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν εντοπίζονται από τα ραντάρ των δημοσκόπων και των κυρίαρχων ΜΜΕ. Αυτοί που βροντοφωνάζουν όπως κι όσο μπορούν ότι το αύριο θα το φτιάξουν οι ίδιοι αφού αυτοί που μας κυβερνούν δεν μπορούν να τους το δώσουν γιατί θα πυροβολούσαν τα πόδια τους...