Το 134 του Ποινικού Κώδικα λέει ποιος διαπράττει εσχάτη προδοσία...

Σύμφωνα με το άρθρο 134 του Ποινικού Κώδικα, εσχάτη προδοσία συνιστά, ανάμεσα σε άλλα, να παρακωλύσεις και με την απειλή βίας τη Βουλή, την κυβέρνηση ή τον πρωθυπουργό από την ενάσκηση της εξουσίας που τους παρέχει το Σύνταγμα ή να τους εξαναγκάσεις να εκτελέσουν ή να παραλείψουν πράξεις που απορρέουν από την εξουσία αυτή. Ας το έχουν αυτό υπόψη οι παλιοί κι όψιμοι μακεδονομάχοι τού γλυκού νερού την επόμενη φορά που με νεκροκεφαλές και χυδαίες αφίσες απειλήσουν τους βουλευτές που θέλουν να ψηφίσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών κι ας αναρωτηθούν μπροστά στον καθρέφτη τους ποιοι είναι οι πραγματικοί προδότες: αυτοί που επιλύουν με εθνικώς επωφελή τρόπο μια ανούσια διένεξη τριάντα ετών ή όσοι επιχειρούν να επιβιώσουν πολιτικώς ή και να ξεπλύνουν ποινικά τους αδικήματα πουλώντας πατριωτισμό με τη σέσουλα...

Έχουν δίκιο όσοι λένε πως παρόμοιες αφίσες στο στιλ άγριας Δύσης και "wanted dead or alive" είχαν κυκλοφορήσει και την περίοδο των μνημονίων, ιδίως των δύο πρώτων, με θύματα των απειλών τούς βουλευτές που θα τα ψήφιζαν ή τα ψήφισαν. Είναι, επίσης, αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εκείνο το χρονικό διάστημα δεν ήταν και πολύ ομιλητικός στο να καταδικάζει τέτοια φαινόμενα. Αλίμονο, όμως, αν η δημοκρατία μας πορεύεται με το "μία σου και μία μου" γιατί τότε δεν θα μείνει κανείς όρθιος για να κυβερνήσει την επομένη του αλληλοφαγώματός μας...

Όπως αλίμονο αν κόμματα αρνούνται θετική ψήφο την οποία είχαν προαναγγείλει γιατί ένας βουλευτής τους έχει διαφορετική άποψη από την κομματική γραμμή στην ψήφο εμπιστοσύνης. Δεν είναι δυνατό ο Στ. Θεοδωράκης για ένα γινάτι να μην υπερψηφίσει τη Συμφωνία των Πρεσπών επειδή ο Σπύρος Δανέλλης δίνει ψήφο εμπιστοσύνης στην κυβέρνηση ώστε να της δώσει τη δυνατότητα να κυρώσει την επίλυση του Μακεδονικού. Αν υποπέσει σε αυτό το ολίσθημα, τότε η όποια θετική παρακαταθήκη τού Ποταμιού, το οποίο πνέει τα λοίσθια, θα εξαφανιστεί από το αμάρτημα του λαϊκισμού με το οποίο τυχόν να θελήσει να ολοκληρώσει την παρουσία του στο δημόσιο βίο...

Υ.Γ.: Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 22 Ιανουαρίου.

Ο Σπαντιδάκης δεν ήταν Λαμπράκης αλλά τον θυμάται ο Μητσοτάκης...

Ήταν πολιτικό ατόπημα του Αλ. Τσίπρα να επιλέξει έναν εν ενεργεία αξιωματικό για την θέση τού υπουργού Άμυνας. Ακόμα κι αν ο Βαγγέλης Αποστολάκης είναι ένας δημοκράτης γαλονάς- κανείς δεν το αμφισβητεί-, ακόμα κι αν είναι ο καλύτερος στρατηγός τού τόπου, ο πρωθυπουργός θα μπορούσε να επιλέξει τον δεύτερο καλύτερο για το αξίωμα του υπουργού Άμυνας σε μια χώρα τής οποίας οι Ένοπλες Δυνάμεις ήταν ιδιαιτέρως "δραστήριες" τον τελευταίο αιώνα. Αλίμονο, άλλωστε, αν η επιθυμία τής κυβέρνησης να δηλώσει πως θα υπερασπιστεί με όλα τα μέσα στη διάθεσή της την εθνική της κυριαρχία μπορεί να προσωποποιηθεί σε ένα και μόνο άτομο και σε κανένα άλλο...

Από την άλλη, ωστόσο, η ΝΔ ασκείται σε μια αντιπολίτευση του συμβολισμού κι όχι της ουσίας, με τον αρχηγό της να θυμάται τον χουντικό Σπαντιδάκη αλλά να ξεχνά τον Λαμπράκη γιατί όταν δολοφονήθηκε ήταν αγέννητος. Στην περίπτωση Αποστολάκη η ουσία είναι πως πρόκειται για έναν ικανό αξιωματικό, όπως λένε όσοι τον γνωρίζουν, από το κεφάλι τού οποίου δεν έχει περάσει ούτε ως σκέψη να οργανώσει πραξικόπημα. Στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών η αναγνώριση γλώσσας κι εθνότητας αποτελεί απλώς αστεία δικαιολογία για να μην την αποδεχθεί ένα κόμμα το οποίο ακόμα δηλώνει θετικό στη σύνθετη ονομασία. Η μακεδονική γλώσσα αναγνωρίστηκε το 1977 επί κυβέρνησης Κ. Καραμανλή και στη Συμφωνία αναφέρεται ότι ανήκει στις νότιες σλαβικές...

Όσο για την εθνότητα, πέρασαν τροπολογίες στη Βουλή της ΠΓΔΜ που τη διαχωρίζουν σαφέστατα από την ιθαγένεια, για όσους είχαν τυχόν αμφιβολίες. Όπως κι αν έχει, καμία διεθνής συμφωνία δεν μπορεί να αναγκάσει τον οποιονδήποτε να αυτοπαρουσιάζεται ως βορειομακεδόνας ή σκοπιανός αν δεν το θέλει...

Θα συμφωνήσω, πάντως, σε κάτι με τον πρόεδρο της ΝΔ, στο ότι πρέπει δηλαδή να οδηγηθούμε το συντομότερο δυνατό σε εθνικές εκλογές. Όχι, όμως, γιατί αυτή η κυβέρνηση είναι κουρελού, όπως ισχυρίζεται- τι ήταν, δηλαδή, αυτή με πρωθυπουργό έναν τραπεζίτη, την οποία στήριζαν οι "προαιώνιοι εχθροί" ΝΔ και ΠΑΣΟΚ και το ακροδεξιό ΛΑΟΣ;-, αλλά γιατί δεν πρέπει να χάσουμε άλλο χρόνο με τους κομματικούς θεατρινισμούς όταν πρέπει να διαμορφώσουμε ένα σχέδιο για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, με τη συνεισφορά όλων των κομμάτων τού αποκαλούμενου δημοκρατικού τόξου. Το συντομότερο δυνατό, πάντως, οφείλει να έχει προηγηθεί τουλάχιστον από την ολοκλήρωση της πρώτης φάσης της Συνταγματικής Αναθεώρησης, στην οποία πέρα από την αλλαγή τού άρθρου περί ευθύνης υπουργών να περιλαμβάνεται η υποχρεωτικότητα της συμπλήρωσης της τετραετίας για τη διενέργεια εκλογών ώστε να αποφεύγουμε τη σπέκουλα που ξεκινά από την επαύριο μιας εκλογικής αναμέτρησης για το πότε θα γίνει η επόμενη...


 

  

Πώς η ανάγκη γίνεται προοδευτικό μέτωπο...

Όταν το ΠΑΣΟΚ τού Ανδρ. Παπανδρέου κι αργότερα του Κ. Σημίτη και του Γ. Παπανδρέου ήταν στριμωγμένο στα σκοινιά αναζητούσε σωσίβιο στην Αριστερά, την οποία λησμονούσε όταν βρισκόταν καβάλα στο κύμα. Το αντίστροφο ισχύει τα τελευταία χρόνια. Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ όδευε προς την εξουσία, και ιδίως κατά τον πρώτο χρόνο άσκησής της, αντιμετώπιζε με περιφρόνηση το ΠΑΣΟΚ ως το κόμμα- σύμβολο της διεφθαρμένης και χρεοκοπημένης μεταπολίτευσης. Τώρα, όμως, που έρχεται δεύτερος και καταϊδρωμένος κι έχει χωρίσει τους δρόμους του με τον Π. Καμμένο ο Αλ. Τσίπρας θυμήθηκε πως, στην θεωρία τουλάχιστον, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΙΝΑΛ και Ποτάμι βρίσκονται πιο κοντά από όσο υποστήριζε ο ίδιος τα προηγούμενα χρόνια που δεν τους είχε ανάγκη...

Το ότι οι πασοκογενείς που έχουν ενταχθεί στο ΣΥΡΙΖΑ ή τα στελέχη τού ΚΙΝΑΛ με τα οποία θέλει να συνεργαστεί ο πρωθυπουργός την επόμενη ημέρα δεν είναι- στη συντριπτική τους πλειονότητα τουλάχιστον- λαμόγια δεν με καθησυχάζει. Κι αυτό γιατί η εντιμότητα είναι προαπαιτούμενο και μόνο για έναν πολιτικό κι όχι προτέρημα από μόνο του...

Ούτε είναι, επίσης, προς όφελος του χτισίματος της μεταμνημονιακής Ελλάδας αυτό να γίνει με υλικά τού παρελθόντος, ακόμα κι αν κάποια από αυτά αποδείχθηκαν χρήσιμα ή και διαχρονικά. Η νέα Ελλάδα είτε θα χτιστεί από τους νέους ανθρώπους είτε θα είναι απλώς μια κόπια τής παλιάς, με ό,τι συνεπάγεται το τελευταίο για το μέλλον μας...

Από την άλλη, ωστόσο, η πολιτική οφείλει να προσαρμόζεται στην πραγματικότητα κι αυτήν τη στιγμή προέχει η πολιτική ήττα Μητσοτάκη, η οποία είναι στρατηγικής σημασίας για τη χώρα. Η πολυδιαφημισμένη σύμπηξη προοδευτικού μετώπου μπορεί να μην είναι τόσο θελκτική όσο παρουσιάζεται από τους άμεσα ενδιαφερόμενους, είναι ωστόσο πολύ καλύτερη επιλογή από τον ακροδεξιό νεοφιλελευθερισμό τής ΝΔ. Σε αυτό το πλαίσιο, η Συμφωνία των Πρεσπών αποδεικνύεται όχι μόνο μία από τις σημαντικότερες παρακαταθήκες τού πρωθυπουργού Τσίπρα, αλλά και συγκολλητικός παράγοντας για το αριστερό, κεντροαριστερό και μη κομματικοποιημένο ακροατήριο που δεν μπορεί να αποδεχθεί το λαϊκισμό Γεννηματά στο συγκεκριμένο θέμα, ενώ αντιθέτως βλέπει τον Αλ. Τσίπρα ως τον κατ' εξοχήν εκπρόσωπο των συμφερόντων κι αντιλήψεών του σε μια σειρά κομβικών ζητημάτων...

Ο Τσίπρας "ρισκάρει" με όλους του άσους στο χέρι του...

Η κάλπη είναι γκαστρωμένη, αλλά ο Αλ. Τσίπρας πορεύεται εκ του ασφαλούς προς την ψήφο εμπιστοσύνης και τις Πρέσπες, κι ας ισχυρίζεται πως συμβαίνει το αντίθετο προκειμένου η προδεδικασμένη επιτυχία του να θεωρηθεί σημαντικότερη από όσο πραγματικά είναι. Ο πρωθυπουργός διαθέτει τουλάχιστον 151 βουλευτές και για την ψήφο εμπιστοσύνης και για το Μακεδονικό, στηρίζοντας τη δεδηλωμένη του στο ότι τρία από τα κόμματα της σημερινής Βουλής- ΑΝΕΛ, Ποτάμι, Ένωση Κεντρώων- δεν θα υπάρχουν και στην επόμενη. Αυτό σημαίνει ότι οι βουλευτές τους, οι οποίοι δεν είναι ιδεολογικά αφοσιωμένοι σε κάποιο σκοπό, είναι επιρρεπείς στο να συνταχθούν είτε με το ΣΥΡΙΖΑ είτε με τη ΝΔ ώστε να εξασφαλίσουν την πολιτική τους επιβίωση...

Κανείς δεν μπορεί να αποκλείσει το ενδεχόμενο εκπλήξεων- ορισμένοι βουλευτές μπορεί να παίζουν διπλό παιχνίδι ή να υποκύψουν μπροστά στις διαφόρων ειδών πιέσεις που τους ασκούνται-, στην ουσία όμως παραμένει ο Αλ. Τσίπρας εκείνος ο οποίος θα αποφασίσει το χρόνο των εκλογών. Ακόμα και για την ψήφο εμπιστοσύνης, άλλωστε, εκείνος ήταν που διάλεξε να ανεβάσει τον πήχη στους 151, από τη στιγμή που θα μπορούσε να τη λάβει και με σχετική πλειοψηφία.

Γι' αυτό και δύο είναι οι πιθανότεροι μήνες των βουλευτικών εκλογών, είτε ο Μάιος είτε ο Οκτώβριος. Τα πάντα θα εξαρτηθούν από το πόσο θα έχει καλυφθεί η δημοσκοπική διαφορά ΣΥΡΙΖΑ- ΝΔ στα τέλη Μαρτίου με αρχές Απριλίου...

Όσο για τον Π. Καμμένο, ισχύει το "πολύ λίγα και πολύ αργά" για την πολιτική του επιβίωση. Αν πράγματι θεωρούσε το Μακεδονικό ζήτημα ύψιστης προτεραιότητας και τη Συμφωνία των Πρεσπών εθνοκαταστροφική, θα όφειλε να είχε αποσυρθεί από την κυβέρνηση πολύ νωρίτερα, ακόμα κι αν δεν είχε προχωρήσει σε άρση τής εμπιστοσύνης του προς αυτή για να μην επιστρέψουν στην εξουσία αυτοί που κατάκλεψαν τη χώρα. Η δήθεν ηρωική του έξοδος ύστερα από μήνες παλινωδιών δεν πρόκειται να τον γλιτώσει από τον πολιτικό του αφανισμό, τουλάχιστον στις επόμενες εκλογές. Ο Πάνος είναι πονηρός κι έχει αποδείξει ότι είναι εφτάψυχος, αλλά κάποτε ακόμα και οι γάτες πεθαίνουν γιατί ούτε αυτές έχουν οκτώ ψυχές για να κάψουν...

Ο Τσίπρας παραμένει η πιο αξιόπιστη επιλογή κι αυτό είναι κατάντια...

Αν μη τι άλλο, ο Αλ. Τσίπρας ξέρει να αναλαμβάνει ρίσκα προκειμένου να επιτυγχάνει την πολιτική του διάσωση. Το έπραξε το καλοκαίρι τού 2015 με το δημοψήφισμα και στη συνέχεια με τις πρόωρες εκλογές τού Σεπτεμβρίου, το κάνει και τώρα με την ψήφο εμπιστοσύνης...

Σε όλες, πάντως, αυτές τις περιπτώσεις το ρίσκο ήταν μετρημένο, αφού είχε βάλει από πριν κάτω τα κουκιά και είχε διαπιστώσει ότι του βγαίνουν. Ταυτίζεται, όμως, η πολιτική διάσωση Τσίπρα με το εθνικό και, κυρίως, με το λαϊκό συμφέρον;...

Η θετική απάντηση δεν έρχεται τόσο αβίαστα όσο το 2015, την εποχή δηλαδή που ο σημερινός πρωθυπουργός υποσχόταν ρήξη με τους δανειστές στην περίπτωση που επέμεναν στην άγρια και ταξική λιτότητα. Αυτήν τη στιγμή, ωστόσο, δεν βρίσκω κάποιον στο ελληνικό κομματικό σύστημα που θα μπορούσε να υπερασπιστεί καλύτερα τα λαϊκά συμφέροντα με προοπτικές επιτυχίας...

Συμπαθής, για παράδειγμα, ο Γιάνης Βαρουφάκης, συμπαθής κι ο Παναγιώτης Λαφαζάνης, αλλά για τα τηλεοπτικά παράθυρα και το πεζοδρόμιο κι όχι για να λαμβάνουν αποφάσεις ή για να διαπραγματεύονται με τους ισχυρούς στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αν κάτι, άλλωστε, αποδεικνύει ο "εκβιασμός" Τσίπρα σε Π. Καμμένο είναι ότι ο πρωθυπουργός ξέρει πώς παίζεται το παιχνίδι κι αυτό δεν είναι δίχως σημασία...

Όπως κι αν έχει, όμως, ο Αλ. Τσίπρας και η ηγετική του ομάδα έχουν απολέσει σημαντικό κομμάτι από το πολιτικό τους κεφάλαιο: το ηθικό τους πλεονέκτημα έχει σμικρυνθεί από συμπεριφορές που θυμίζουν αντίστοιχες του παλιού κατεστημένου, οι πολιτικές τους δεν είναι τόσο ριζοσπαστικές όσο θα έπρεπε, ο κομματισμός και το ρουσφέτι ανθίζουν, και η προστασία κι ενίσχυση των μικρομεσαίων έχει περιοριστεί κατά βάση στη χορήγηση επιδομάτων και δεν έχει επεκταθεί στην παραγωγή νέου πλούτου με ίσες ευκαιρίες και στη δίκαιη διανομή τού παραγόμενου. Με λίγα λόγια, ο ΣΥΡΙΖΑ έχει επιτύχει πολύ λιγότερα από όσα υποσχέθηκε και γι' αυτό το ότι παραμένει η πιο αξιόπιστη πολιτική δύναμη για τους πιο αδύναμους σηματοδοτεί και τη γενικότερη μετριότητα του πολιτικού μας προσωπικού...



  

Περιμένοντας το Μόσκοβο όπως άλλοι περιμένουν τον Γκοντό...

Είναι αλήθεια ότι η Δύση επιθυμεί διακαώς, για την εξυπηρέτηση των δικών της συμφερόντων, την επίλυση του Μακεδονικού. Δεν είναι τυχαίο ότι επισκέφθηκε τα Σκόπια πριν το εκεί δημοψήφισμα ο πρώην υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ ούτε ότι έρχεται στην Αθήνα η Ανγκ. Μέρκελ. Από πού προκύπτει, ωστόσο, πως η εξυπηρέτηση των αμερικανικών ή γερμανικών συμφερόντων αντιτίθεται στην εξυπηρέτηση και των ελληνικών κι ότι, από την άλλη, η ταύτιση της Ελλάδας με τη Ρωσία αποτελεί τον εθνικώς επωφελή στόχο, όταν το Μόσκοβο κατά τη διάρκεια των αιώνων περισσότερο υποσχέσεις έχει μοιράσει στον ελληνισμό παρά ουσία;...

Μια χώρα με το μέγεθος της Ελλάδας χρειάζεται ισχυρούς συμμάχους. Κι αν η μακραίωνη ιστορία της μας κάνει να λησμονούμε παλιότερα περιστατικά, αρκεί η υπενθύμιση του δραματικού πρώτου εξάμηνου του 2015 για να βάλει τα πράγματα στην θέση τους. Για να επιτυγχάνεις εθνικούς στόχους δεν έχεις ανάγκη μόνο το δίκιο να είναι με το μέρος σου, αλλά και δυνατούς εταίρους που θα προστρέχουν στο πλευρό σου, έστω κι αν αυτό προϋποθέτει επώδυνους συμβιβασμούς...

Δεν είμαστε ούτε η Αθήνα τού Περικλή ούτε η Μακεδονία τού Αλέξανδρου- ούτε αυτές, άλλωστε, κράτησαν αιωνίως- για να πιστεύουμε ότι μπορούμε να επιβάλλουμε μονομερείς λύσεις σε εθνικά θέματα δίχως αυτό να έχει βραχυχρόνιες και μακροχρόνιες αρνητικές συνέπειες για τη χώρα. Η Συνθήκη των Σεβρών, για παράδειγμα, ήταν μια φαντασία πάνω στο χαρτί και τίποτα περισσότερο...

Η Συμφωνία των Πρεσπών, αντιθέτως, είναι μια πολύ καλή συμφωνία για τα ελληνικά συμφέροντα, τα οποία πρέπει να ταυτίζονται με την οικονομική ευμάρεια ολόκληρης της Βαλκανικής. Δεν δώσαμε, άλλωστε, τίποτα που να ήταν πριν δικό μας, αφού και το όνομα "Μακεδονία" δεν αφορά μόνο την ελληνική επικράτεια...

Κι εκείνοι, άλλωστε, που προτάσσουν την ασφάλεια θα όφειλαν να αντιλαμβάνονται ότι δεν αρκεί να ξαναγίνεις μια σχετικώς πλούσια χώρα αν οι γείτονές σου παραμείνουν όλοι τους φτωχοί. Η κοινή οικονομική ανάκαμψη αποτελεί εχέγγυο ότι δεν θα ξαναζήσουμε στην περιοχή μας πολεμικές τραγωδίες που έχουν αφήσει ορθάνοιχτες πληγές... 



  

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία είναι καμμένη από χέρι...

Το κομματικό σύστημα της Μεγάλης Βρετανίας διέρχεται σοβαρή κρίση εξαιτίας τού Brexit, του πώς αυτό πρέπει να γίνει ή να μην γίνει καθόλου. Συντηρητικοί κι Εργατικοί, οι μεν περισσότερο οι δε λιγότερο, είναι διχασμένοι για την επόμενη ημέρα. Κι όμως, δεν ακούμε για βουλευτές των Συντηρητικών που θέλουν να μεταπηδήσουν στους Εργατικούς ούτε για το αντίστροφο, αφού παρά τις επιμέρους διαφωνίες τους για ζητήματα πολιτικής ή τακτικής οι ιδεολογικές τοποθετήσεις είναι δεδομένες και δεν αλλάζουν κάθε φορά που αλλάζει η φορά τού ανέμου...

Στην Ελλάδα, όμως, το κομματικό σύστημα δεν είναι τίποτα καλύτερο από μια άτακτη αγέλη μέσα στην οποία ο καθένας προσπαθεί να εξυπηρετεί τα ατομικά του συμφέροντα. Γι' αυτό και ιδίως τα τελευταία χρόνια, όταν άλλα κόμματα καταρρέουν κι άλλα ανεβαίνουν με μεγάλη ταχύτητα, έχουμε δει βουλευτές να μετακινούνται από τα αριστερά στα δεξιά και το αντίστροφο σαν να μην συμβαίνει τίποτα και δίχως καν να έχουν την ευθιξία να δικαιολογούν τις οβιδιακές τους μεταμορφώσεις. Γιατί, επομένως, να μας προκαλεί εντύπωση πως βουλευτές και στελέχη ενός λάιτ ακροδεξιού κόμματος όπως οι ΑΝΕΛ θέλουν και μπορεί να βρουν καταφύγιο σε ένα κόμμα υποτίθεται της ριζοσπαστικής Αριστεράς όπως ο ΣΥΡΙΖΑ;...

Οι νέες τεχνολογίες και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης έφεραν επανάσταση και στα μέσα ενημέρωσης, άλλαξαν το χάρτη τους όπως δεν τον είχε αλλάξει τίποτα άλλο τόσο έντονα από την εποχή τού Γουτεμβέργιου. Το ίδιο θα πρέπει να συμβεί και με τους δημοκρατικούς μας θεσμούς, αν θέλουμε να προσαρμόσουμε τη δημοκρατία στις απαιτήσεις των καιρών και να μην την αφήσουμε έρμαιο στον αυταρχισμό...

Η κοινοβουλευτική δημοκρατία, για παράδειγμα, και το πολιτικό παιχνίδι όπως παιζόταν επί αιώνες στην Ελλάδα κι αλλού στον κόσμο είναι αδύνατο να παίζεται πλέον με τον ίδιο τρόπο δίχως να απαξιώνεται σε βαθμό εξαφάνισής του. Από τη στιγμή που η αλληλεπίδραση πολιτών κι εξουσίας είναι πιο εφικτή από ποτέ και τα μυστικά των παρασκηνίων δεν είναι και τόσο μυστικά όταν ο καθένας μπορεί να τα αποκαλύπτει με το κινητό του τηλέφωνο, είναι ανέκδοτο μια ολόκληρη χώρα να αγωνιά για το τι θα πράξει ένας Καμμένος όνομα και πράγμα. Όσοι, επομένως, επιμένουν να μην προσαρμόζονται στις αλλαγές των καιρών έχουν ήδη κλείσει συμβόλαιο με το παρελθόν, διαχωρίζοντας την θέση τους από το παρόν και το μέλλον...