Ρώτησα το ChatGPT για τον Νταρθ Βέιντερ...

Η χώρα από το 2019 εξουσιάζεται από την πιο διεφθαρμένη κυβέρνηση της μεταπολίτευσης. Καταπώς δείχνουν, μάλιστα, τα πράγματα θα κυβερνιέται από το ίδιο καθεστώς και τα επόμενα έτη, λίγα ή πολλά θα φανεί. Το ότι ο Κ. Μητσοτάκης είναι ανήθικος το ξέρουν ακόμα κι αυτοί που τον ψηφίζουν, έστω κι αν η πλειονότητά τους τον αποδέχεται ως το έλασσον κακό. Στην όλη ιστορία, ωστόσο, υπάρχει κάποιος ακόμα πιο ανήθικος, ο οποίος έχει και τη μεγαλύτερη ευθύνη για την κοινοβουλευτική δικτατορία που βιώνουμε εδώ και χρόνια...

Η χώρα το 2023 έμεινε με μια αξιωματική αντιπολίτευση των μόλις 47 βουλευτών γιατί ο αρχηγός της και τα τζιμάνια που είχε δίπλα του τα έκαναν όλα λανθασμένα τα προηγούμενα τέσσερα χρόνια. Στη συνέχεια, τα ίδια τζιμάνια τού έδειξαν την πόρτα τής εξόδου, ο αρχηγός έφυγε αλλά δεν φρόντισε ούτε καν να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του... 

Με την πάροδο του χρόνου υπονόμευσε τον "γκέι λίμπεραλ" διάδοχό του, με αποκορύφωμα το πραξικόπημα του μπουζουξίδικου. Όταν είσαι, όμως, βουτηγμένος στην ανηθικότητα δεν μένεις εκεί: υπονομεύεις και τον διάδοχο του διαδόχου σου αφήνοντας να σέρνεται η δημόσια συζήτηση για το αν θα κάνεις νέο κόμμα ή όχι. Κι όλα αυτά παραμένοντας βουλευτής τού κόμματος για τους αρχηγούς τού οποίου και διαδόχους σου δεν έχεις αφήσει λάκκο για λάκκο που να μην έχεις σκάψει...

Ο Νταρθ Βέιντερ στον "Πόλεμο των Άστρων" δεν ήταν πάντα ο Σκοτεινός Άρχοντας των Σιθ ούτε χρησιμοποιούσε από την αρχή τής καριέρας του τη Σκοτεινή Πλευρά της Δύναμης, μολονότι κατόπιν πρόδωσε τους δημοκρατικούς Τζεντάι. Ρώτησα το ChatGPT και μου απάντησε πως δεν ήταν κακός από τη φύση του αλλά τραγικός ήρωας που πνίγηκε στους φόβους του και χειραγωγήθηκε από τον απόλυτο κακό Πάλπατιν. 

Στο τέλος, άλλωστε, της πρώτης τριλογίας αρνείται να σκοτώσει τον γιο του, λέγοντας πως τελικώς υπήρχε καλό μέσα του. Ο "Πόλεμος των Άστρων", ωστόσο, ήταν μια ταινία, έστω μια πολύ καλή μυθοπλασία. Στην πραγματική ζωή όταν σε έχει κυριεύσει ο μακιαβελισμός σκοτώνεις και το "παιδί" σου για να διασωθείς ο ίδιος... 

   

Game on...

Όταν ο ΣΥΡΙΖΑ κέρδισε τις εκλογές πριν δέκα χρόνια είχε βιαστεί κι ο γράφων να μιλήσει για το τέλος τής μεταπολίτευσης. Θα μπορούσε και να είχε συμβεί αν η διαχείριση από την "πρώτη φορά Αριστερά" ήταν διαφορετική, αλλά δεν ήταν... 

Τα τεσσεράμισι χρόνια, όμως, της κυβέρνησης Τσίπρα στα συνολικώς 51 από τον Ιούλιο του 1974 είναι σταγόνα στον ωκεανό. Με τα σημερινά δεδομένα, μάλιστα, κι αν μέχρι τις εκλογές δεν μεσολαβήσουν θεαματικές εξελίξεις το προφανώς υπό διαμόρφωση πολιτικό τοπίο, ιδίως στην κεντροαριστερά, πολύ δύσκολα θα έχει προλάβει να στεγανοποιηθεί σε κάτι νέο...

Όλα αυτά, πάντως, δεν σημαίνουν πως όσα γίνονται αυτή την εποχή δεν έχουν το ενδιαφέρον τους, όσο κι αν αργεί ακόμα η νέα μεταπολίτευση. Στο πολιτικό γήπεδο ο κεντροδεξιός πόλος σαφώς και περιστρέφεται γύρω από τη ΝΔ χάρη και στη μαεστρία Μητσοτάκη να γέρνει το καράβι πότε προς το κέντρο και πότε προς τα δεξιά αναλόγως με το πού φυσάει ο άνεμος. Γι' αυτό κι ένα κόμμα Σαμαρά μπορεί να προκαλέσει ένα μικρό ανακάτεμα των νερών, σε καμία περίπτωση ωστόσο δεν θα δημιουργήσει τρικυμία, όσο κι αν ο κόσμος μας γίνεται όλο και πιο συντηρητικός. Κανείς δεν κυβέρνησε, εξάλλου, τη χώρα δίχως να έχει κυριαρχήσει και στο κέντρο...

Και με την κεντροαριστερά τι γίνεται; Εδώ τα πράγματα είναι πιο περίπλοκα και οι μνηστήρες περισσότεροι. Πολύ δύσκολα, ωστόσο, θα καταφέρει το ΠΑΣΟΚ να ξεγλιστρήσει από τις νέες συμπληγάδες που ορθώνονται μπροστά του. 

Το 2023 ο Ν. Ανδρουλάκης διασώθηκε χάρη στην κατάρρευση του ΣΥΡΙΖΑ, η Κουμουνδούρου όμως δεν έχει άλλα δώρα να προσφέρει στη Χαριλάου Τρικούπη. Αυτομαχαιρώθηκε αλλά το ΠΑΣΟΚ ούτε από αυτήν την καινοφανή πολιτική αυτοκτονία κατάφερε να επωφεληθεί. Game on, συνεπώς, με την Πλεύση Ελευθερίας, το Κίνημα Δημοκρατίας κι όποιον άλλον εμφανιστεί να αποτελούν τους βασικούς παίκτες τής νέας εποχής. Κι ο Αλέξης; Δεν έχει τα κότσια να κάνει κόμμα. Ποτέ δεν τα είχε...

 

  

Με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Τσίπρα; Και με τους δύο αδύνατο...

Ρωτήστε όποιον ειδικό θέλετε, το ίδιο θα σας απαντήσει: για να επιλύσετε ένα πρόβλημα που σας απασχολεί οφείλετε, πρώτα και κύρια, να αποδεχθείτε ότι υποφέρετε από αυτό για να βρείτε στη συνέχεια τη λύση του. Επιπλέον, πρέπει να μην αναζητάτε αποδιοπομπαίους τράγους αλλά να πείτε τα πράγματα με το όνομά τους. Στο ΣΥΡΙΖΑ, για παράδειγμα, δεν θα έχουν κανένα μέλλον αν, πέρα από όλα τα άλλα, δεν παραδεχθούν ότι από το 2019 και μετά μέχρι και σήμερα αυτός που τους οδηγεί στο γκρεμό είναι ο Αλ. Τσίπρας...

Ο ΣΥΡΙΖΑ χρωστά στον Τσίπρα την άνοδό του στην εξουσία, η οποία δεν ήταν αυτονόητη μολονότι δεν θα συνέβαινε ποτέ αν δεν χρεοκοπούσε η χώρα. Το ΚΚΕ, για παράδειγμα, ξεκινούσε από πολύ καλύτερη αφετηρία από ένα συνονθύλευμα παλαιοκομμουνιστών, ανανεωτικών και πασοκογενών που ήταν πριν 15 χρόνια η Κουμουνδούρου. Για το ότι, ωστόσο, ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται σήμερα σε τροχιά εξαΰλωσης ευθύνεται κυρίως ο μαρμαρωμένος βασιλιάς, οι εν γνώσει του ψευδαισθήσεις για τα μνημόνια, η ατολμία του να τα βάλει με τους εσωκομματικούς του αντιπάλους, η φοβική αντιπολίτευση του 2019- 2023, η εγκατάλειψη του καραβιού πριν δύο χρόνια χωρίς να διασφαλίσει την ομαλή διαδοχή του και, φυσικά, η ηθική αυτουργία στον αντιδημοκρατικό εξοστρακισμό τού διαδόχου του και η αντικατάστασή του από έναν άχρωμο, άοσμο κι άγευστο αχυράνθρωπο...

Σήμερα κάποιος μπορεί να είναι με το ΣΥΡΙΖΑ ή με τον Τσίπρα, όχι όμως και με τους δύο απλούστατα γιατί είναι δύο διαφορετικά πράγματα κι ας πληρώνεται ο πρώην πρωθυπουργός ως βουλευτής τού κόμματος του οποίου ήταν πρόεδρος επί 15 χρόνια. Όσοι κάνουν πως δεν το βλέπουν θα χτυπήσουν πολύ σύντομα το κεφάλι τους στον τοίχο, όπως κι εκείνοι που ακόμα δεν αντιλαμβάνονται ότι δεν φαγώθηκαν ο Στέφανος Κασσελάκης και το μισό κόμμα γιατί ήταν δεξιοί αλλά γιατί δεν θα μπορούσαν να συνεχίζουν να κυριαρχούν στα αξιώματα και στις έμμισθες σχέσεις αυτοί που το συρρίκνωσαν. Υπάρχουν, βεβαίως, και οι χρήσιμοι ηλίθιοι, που έχουν κάνει κολεγιά με κάποιον που όταν σε χτυπά στην πλάτη ψάχνεις καθρέφτη μήπως βρεις μαχαίρι, μπας και προλάβουν τη διαγραφή τους. Καλοστραθιά...  

 

Η εσχάτη προδοσία του λαϊκού μετώπου από το Temu...

Είναι δικαίωμά σου, όσο φριχτό κι αν είναι από μόνο του, να μην επιθυμείς την αναγνώριση παλαιστινιακού κράτους. Είναι δικαίωμά σου, επίσης, να μην θέλεις να ιδρυθεί δίπλα σε αυτό του Ισραήλ. Δεν μπορείς, όμως, ούτε να βομβαρδίζεις ούτε να αφήνεις νηστικούς κι αβοήθητους τους αμάχους. Αν θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος κι όχι συνεργός σε μια γενοκτονία...

Ζούμε σε έναν κόσμο όπου πρώτα μας μαθαίνουν να φοβόμαστε και ύστερα να σκεφτόμαστε. Πώς αλλιώς να εξηγήσεις, για παράδειγμα, πως ο τσεκουράτος Μάκης, ο υπουργός Μετανάστευσης της χώρας, σκέφτεται την απαγόρευση της μπούρκας στα πανεπιστήμια, λες κι αυτό είναι καθημερινό φαινόμενο που πρέπει να εξαλειφθεί; Πώς να εξηγήσεις και το ότι οι πιο κλειστές στους μετανάστες ευρωπαϊκές χώρες είναι αυτές που έχουν ελάχιστους εντός των συνόρων τους; Μόνο με το ότι ο φόβος για το οτιδήποτε συγκρατεί τους ανθρώπους από τη μοναδική πάλη που αξίζει, αυτή για κοινωνική δικαιοσύνη κι ελευθερία...

Την ώρα που ακόμα και κόμματα της αντιπολίτευσης ξεπλένουν τους πολιτικούς ενόχους των Τεμπών, στο Μαξίμου σχεδιάζουν να βάζουν στη φυλακή τους πρυτάνεις και τους μετανάστες αν δεν είναι τόσο καταδεκτικοί στο κυβερνητικό σχέδιο τρομοκράτησης του πόπολου. Και πολύ καλά κάνουν, αν θέλετε τη γνώμη μου, όταν βλέπουν ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ και ΝΕΑΡ να μην τολμούν να βάλουν τη λέξη" Μητσοτάκης" στο στόμα τους... 

Δεν ξέρω αν ο πρωθυπουργός είναι ένοχος εσχάτης προδοσίας. Δεν θα το μάθουμε μάλλον ποτέ αφού κανείς δεν πρόκειται να τον δικάσει. Είναι, όμως, ένοχοι εσχάτης προδοσίας τού λαού όσοι στην αντιπολίτευση δεν έχουν το θάρρος να υψώσουν ούτε το ελάχιστο ανάστημα απέναντι στον εκβιαστή τους...

 

Για να είναι το ρεκόρ αποχής βέβαιο...

Όποιον δημοσκόπο κι αν ρωτήσεις θα σου πει πως δεν ανιχνεύει τη ΝΕΑΡ στην πρόθεση ψήφου αλλά της βάζει ένα 1% μόνο και μόνο γιατί είναι κοινοβουλευτικό κόμμα, έστω και διά της αποστασίας. Κι όμως, αυτό το κομματίδιο που δεν πρόκειται να μπει αυτόνομο στην επόμενη Βουλή ισχυρίζεται πως δεν πρέπει να συμπεριληφθεί ο Κ. Μητσοτάκης στο κατηγορητήριο για τα Τέμπη γιατί θα ξεπλυθεί αφού η ΝΔ δεν πρόκειται να τον παραπέμψει. 

Σωστά, αλλά ούτε η ΝΕΑΡ θα βρίσκεται στην επόμενη Βουλή, ακόμα κι αν θεωρήσουμε πως θα έχει προοδευτική πλειοψηφία, για να τον παραπέμψει. Αν δεν υπήρχαν στη μέση 57 νεκροί θα μιλούσα για κωμωδία...

Η ΝΕΑΡ είναι η πιο τρανταχτή απόδειξη ξεπλύματος αλλά δεν είναι η μόνη. ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και ΚΚΕ ξεπλένουν τον Μητσοτάκη από διαφορετική, έστω, αφετηρία το κάθε κόμμα και για διαφορετικούς λόγους. Στο βάθος κρύβεται μια θεμελιώδης παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος, το κόρακας κοράκου μάτι δεν βγάζει... 

Η καραμανλική λογική σύμφωνα με την οποία οι πρωθυπουργοί πηγαίνουν στο σπίτι τους κι όχι στη φυλακή μαρτυρά τα δύο μέτρα και δύο σταθμά απέναντι στην κοινωνική πλειοψηφία. Το διαπιστώσαμε, άλλωστε, και με τον ζάπλουτο επιχειρηματία που κρυβόταν από το αυτόφωρο για να εμφανιστεί στη συνέχεια στο γραφείο τού υπουργού. Το διαπιστώνουμε και κάθε φορά που ένας βουλευτής, υπουργός ή πρωθυπουργός οφείλει να λογοδοτήσει για τις πράξεις του...

Φυσικά και δεν θεωρώ ως πιθανότερη κατάληξη τη φυλάκιση Μητσοτάκη ή Κ. Καραμανλή. Ούτε θα έπρεπε να είναι αυτοσκοπός να μπει κάποιος πολιτικός στη φυλακή επειδή το πόπολο θέλει αίμα στην αρένα. Ούτε, όμως, είναι και λογικό είτε γιατί είσαι εκβιαζόμενος είτε γιατί έχεις τη φωλιά σου λερωμένη με τη Μάνδρα και το Μάτι είτε γιατί περιμένεις την αταξική κοινωνία να αφήνεις τη διαφθορά τού λευκού κολάρου ατιμώρητη. Εκτός αν σκοπός είναι στις επόμενες εκλογές να ψηφίσουν μόνο τα κομματόσκυλα. Που μπορεί και να είναι...

  

Too young to die too old to rock 'n' roll...

Μπορεί κάποιος να είναι 20 χρόνων και να είναι πιο συντηρητικός από έναν εβδομηντάρη. Ο ηλικιακός ρατσισμός, συνεπώς, είναι ένας ακόμα ρατσισμός. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι ένας εικοσάρης μπορεί να είναι πιο συντηρητικός από τον Αντ. Σαμαρά. Όποιος πιστεύει, για παράδειγμα, ότι η παραδοσιακή οικογένεια απειλείται μόνο και μόνο γιατί διευρύνεται ο αριθμός εκείνων που μπορούν να κάνουν οικογένεια και με τη σφραγίδα τού νόμου μάλλον δεν έχει μεγάλη εμπιστοσύνη στο σχήμα "πατέρας- μητέρα- παιδί ή παιδιά"...

Ο Αλ. Τσίπρας, πάλι, δεν είναι εβδομηντάρης ούτε είναι βουλευτής από το 1977 όπως ο Αντ. Σαμαράς. Έχει, ωστόσο, διατελέσει πρωθυπουργός για τεσσεράμισι χρόνια κι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης για επτά. Του έχει δοθεί, δηλαδή, η ιστορική ευκαιρία να κυβερνήσει και τη χώρα και την προοδευτική παράταξη και η ιστορία θα κρίνει πόσο καλά τα κατάφερε ή όχι. Φυσικά έχει το δικαίωμα να διεκδικήσει και μια νέα ευκαιρία. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να πιστέψω ότι μπορεί να κερδίσει τον Κ. Μητσοτάκη κάποιος ο οποίος έχει ήδη ηττηθεί από τον σημερινό πρωθυπουργό τέσσερις φορές, δεν έχει κάνει καμιά σοβαρή αυτοκριτική για το γιατί συνέβη αυτό κι ανέτρεψε με πραξικόπημα τον διάδοχό του από καθαρό φθόνο...

Ένας πολιτικός που περιφρονεί τα στοιχειώδη ανθρώπινα δικαιώματα κι ο οποίος εξακολουθεί να πολιτεύεται με σημαία του τον εθνικισμό είναι αδύνατο να κομίσει το καινούριο. Παρομοίως ένας πολιτικός που ξεκίνησε από πολέμιος του συστήματος, υποτάχθηκε σε αυτό και στη συνέχεια το προσέγγισε για να τον αναστήσει είναι απίθανο να φέρει την αλλαγή. Το παλιό μπορεί να μας οδηγήσει στο νέο μόνο όταν το ασπαστεί, όχι όταν επιχειρεί να το πνίξει για να διασωθεί το ίδιο...

Όταν προσκυνάς σώβρακα και φανέλες μπορείς να προσκυνήσεις τα πάντα...

Το ότι το λούμπεν προλεταριάτο κι όχι μόνο έχει εμπλακεί σε έναν άτυπο εμφύλιο τις τελευταίες ημέρες προς υπεράσπιση δισεκατομμυριούχων είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα γιατί ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να καταρρεύσει. Τουλάχιστον όχι κατά τη διάρκεια της δικής μας ζωής. Αν οι φτωχοί ή οι μικρομεσαίοι αφήνουν στην άκρη τα χίλια μύρια προσωπικά, οικογενειακά και κοινωνικά τους προβλήματα για να δικαιολογούν παιδικές συμπεριφορές ανθρώπων που έχουν επιλύσει από την ημέρα που γεννήθηκαν το πρόβλημα της επιβίωσης μην περιμένετε να επαναστατήσουν για το οτιδήποτε μπορεί να έχει αξία. Το έθνος το οποίο προσκύνα σώβρακα και φανέλες είναι σε θέση να προσκυνήσει κυριολεκτικώς τα πάντα...

Το πόπολο αδιαφορεί για τη λεκτική βία, τα εμπρηστικά συνθήματα και χειρονομίες, ακόμα και για τη σωματική βία αν αυτοί που διαπράττουν όλα αυτά τα αδικήματα ή τα υποκινούν τους φέρνουν εγχώρια κι ευρωπαϊκά τρόπαια. Έχει την ανάγκη τού ανήκειν σε ένα ευρύτερο σύνολο το οποίο να καλύπτει τις δικές του αβελτηρίες κι αποτυχίες. 

Γι' αυτό και η "ομαδάρα" δεν επιτρέπεται να χάνει από κανέναν κι όσοι ευθύνονται για τις ήττες πρέπει να κρεμιούνται ανάποδα. Τους έχουμε εναποθέσει τις ζωές που θα θέλαμε να κάνουμε. Πώς είναι δυνατό να μας απογοητεύουν κι εκείνοι;...

Όποιος υποστηρίζει πως ο αθλητισμός ενώνει είτε δεν έχει ιδέα από αθλητισμό είτε ζει σε ένα ροζ συννεφάκι. Ο αθλητισμός είναι φτιαγμένος να διχάζει ακόμα κι όταν είναι ερασιτεχνικός. Μην μου πείτε, για παράδειγμα, πως όταν παίζετε μπασκετάκι με φίλους σας το μυαλό σας είναι στην ευγενή άμιλλα κι όχι στο πώς να τους κερδίσετε. 

Γι' αυτό, άλλωστε, και είναι τόσο όμορφος όταν δεν φτάνει στα άκρα, όταν δηλαδή η νίκη πάση θυσία δεν γίνεται αυτοσκοπός, το άκρως καπιταλιστικό "ο πρώτος είναι τα πάντα κι ο δεύτερος τίποτα" δεν μας καθοδηγεί κι όταν η άσκηση βίας δεν μένει στον αγωνιστικό χώρο αλλά γίνεται ρουτίνα στις εξέδρες κι έξω από τα γήπεδα. Όταν συμβαίνει, με λίγα λόγια, ό,τι δεν συμβαίνει στην Ελλάδα όπου το όπιο των λαών έχει επηρεάσει περισσότερο από πολλές άλλες χώρες την ευθυκρισία μας...