Τζιχαντιστές όταν φτάνουν στις ακτές μας, ήρωες όταν κερδίζουν Μουντιάλ...

Δεν είναι λίγοι εκείνοι που δεν πανηγυρίζουν μια εθνική επιτυχία αν σε αυτή έχουν λάβει μέρος μετανάστες ή παιδιά μεταναστών. Δεν συμμερίζομαι τον κομπλεξισμό, τον απομονωτισμό κι εν τέλει τη μισαλλοδοξία τους, αλλά η στάση τους είναι πολύ πιο έντιμη σε σύγκριση με εκείνους που, για παράδειγμα, αποκαλούν αποβράσματα και βιαιοπραγούν σε βάρος των μη γηγενών, αλλά όταν έρχεται η ώρα η εθνική τους ομάδα να σηκώσει το παγκόσμιο κύπελλο χάρη σε αυτούς βγαίνουν στους δρόμους και πανηγυρίζουν για το μεγαλείο τής φυλής...

Η εθνική ομάδα τής Γαλλίας δεν ήταν η μοναδική που αξιοποίησε μετανάστες σε αυτό το Μουντιάλ. Το ποδόσφαιρο, άλλωστε, αποτελεί έναν από τους χαρακτηριστικότερους καθρέφτες των πολυπολιτισμικών κοινωνιών μας, οι οποίες συνιστούν θησαυρό όταν τις αποδεχόμαστε κι ενσωματώνουμε σε αυτές όσους για διάφορους λόγους βρεθούν στα μέρη μας. Οι δήθεν ξένοι, άλλωστε, Γάλλοι διεθνείς το πρώτο που έκαναν όταν κέρδισαν το κύπελλο ήταν να φιλήσουν το εθνόσημο, δείγμα τού ότι η αγάπη για την πατρίδα που δέχθηκε εκείνους και τους γονείς τους δεν είναι αποκλειστικό προνόμιο των αυτοχθόνων λευκών...

Ας μην ξεχνάμε, άλλωστε, πως οι μεγάλες δυνάμεις τής Ευρώπης χρωστούν πολύ περισσότερα από μία συγγνώμη στους λαούς τής Αφρικής, της Μέσης Ανατολής, της νοτιοανατολικής Ασίας, αλλά και της Αμερικής τους οποίους εξολόθρευσαν ή αφαίμαξαν μέσα στους αιώνες και σήμερα τους αντιμετωπίζουν σαν παρίες οι οποίοι απειλούν τη συνοχή της. Τα κλειστά σύνορα αποτελούν ευρωπαϊκή ντροπή κι αν ο ανθρωπισμός δεν είναι ικανός παράγοντας για να αναγκάσει τους υπεύθυνους γι' αυτό το κατάντημα να τα ανοίξουν ας αναλογιστούν τουλάχιστον πόση παγκόσμια δόξα στερούν από τις χώρες τους όταν δεν εκμεταλλεύονται τα ταλέντα των απελπισμένων τής Γης...

Υ.Γ. Ο vromostomos επιστρέφει την Τρίτη, 24 Ιουλίου.

Ο Πούτιν δεν είναι Στάλιν, αλλά όχι γιατί δεν θα το ήθελε...

Πρέπει να είσαι αφελής για να πιστεύεις ότι όλος αυτός ο φιλορωσισμός και η "λαϊκή αγανάκτηση" για τη Συμφωνία των Πρεσπών δεν ήταν, σε σημαντικό βαθμό έστω, "made in Putin". Φυσικά και υπάρχουν και οι αγνοί πατριώτες οι οποίοι προσβλέπουν διαχρονικά για διάσωση στο ξανθό γένος, μολονότι αυτό στην πραγματικότητα δεν έχει συμβεί παρά σε ελάχιστες περιπτώσεις και, το δίχως άλλο, όχι με το αζημίωτο...

Δεν είναι όμως, η κοινή αγάπη για τη χριστιανική Ορθοδοξία ή κάποιος άλλος ιστορικός δεσμός οι παράγοντες που ωθούν πολλούς από όσους έχουν δημόσιο λόγο- κυρίως πολιτικούς κι "αναλυτάδες"- ή επιχειρηματική δραστηριότητα σε αυτήν τη μπανανία που λέγεται Ελλάδα να στρέφονται προς το Μόσκοβο. Οι αποκαλύψεις των τελευταίων ημερών δεν είναι παρά η κορυφή τού παγόβουνου, το οποίο στη βάση του κρύβει μπόλικο "ανιδιοτελές" και "πατριωτικό" μαύρο χρήμα...

Ούτε, βεβαίως, μου προξενεί εντύπωση η διάψευση του ότι πολλοί παπάδες και γνωστοί ακροδεξιοί στη Βουλή ή με φιλοδοξία να μπουν σε αυτή προπαγανδίζουν εδώ και χρόνια το μεγαλείο τού Βλαδίμηρου μόνο και μόνο γιατί λατρεύουν τη σιδερένια του πυγμή. Αν ζούσε ο Σπύρος Καλογήρου θα μιλούσε για "πολλά λεφτά Άρη" τα οποία έχουν διοχετευτεί σε αυτήν τη χώρα για να κλείνει τα μάτια στον αυταρχισμό με τον οποίο διοικεί τη Ρωσία ο Βλ. Πούτιν, στις πολιτικές δολοφονίες του, στις προσαρτήσεις ξένων εδαφών, όπως στην περίπτωση της Κριμαίας, στον περιορισμό της ελευθεροτυπίας και στον με κάθε τρόπο αφανισμό όσων είχαν το "θράσος" να στυλώσουν τα πόδια τους απέναντι στον πρόεδρο της Ρωσίας και τους ολιγάρχες του...

Δεν αντιλέγω πως η Δύση δαιμονοποιεί συχνά τη Ρωσία στην προσπάθειά της να ανακαλύπτει εχθρούς ακόμα κι εκεί όπου αυτοί δεν υπάρχουν. Είναι ιστορικό θέσφατο να δημιουργείς αντιπάλους προκειμένου να διαιωνίζεις το δικό σου σύστημα εξουσίας...

Η πουτινική, ωστόσο, Ρωσία, η οποία δεν αυτοπεριορίζεται ούτε μπροστά στις δολοφονίες αντιφρονούντων σε ξένο έδαφος, δεν είναι καμιά αθώα περιστερά την οποία εκμαυλίζουν οι ΗΠΑ και η Ευρώπη στη συνείδηση της παγκόσμιας κοινότητας. Ο Βλ. Πούτιν δεν είναι Στάλιν, οι συνθήκες άλλωστε είναι διαφορετικές. Πολύ θα ήθελε, ωστόσο, να είναι κι αυτό συνιστά κυρίως τραγωδία για τον υπερήφανο ρωσικό λαό... 

Εκλογές στην Ελλάδα: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία...

Όχι ότι χρειαζόμαστε πολλά παραδείγματα για να βεβαιωθούμε για την ανωριμότητα της ελληνικής δημοκρατίας, αλλά οπωσδήποτε το ότι κουβεντιάζουμε για το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές από την επαύριο των προηγούμενων λέει πολλά. Μιας κι από τον Οκτώβριο θα συζητείται στη Βουλή η Συνταγματική Αναθεώρηση- αν δεν μας προλάβουν τα γεγονότα- μήπως θα ήταν ουσιαστικό να προστεθεί και μια διάταξη για την υποχρεωτικότητα της τετραετίας ούτως ώστε η πολιτική και κατά συνέπεια κοινωνική και οικονομική σταθερότητα να μην εξαρτώνται από τα μικροκομματικά παιχνίδια;...

Δημοκρατικοί πολίτες δεν διαμορφώνονται όταν αποφασίζουν για τα κοινά κάθε τέσσερα χρόνια ή, έστω, κάθε φορά που διεξάγονται πρόωρες εκλογές. Απαιτείται συνεχής τριβή με τη λήψη αποφάσεων, που απαιτεί πιο αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες...

Κι αν η πολιτική μας ηγεσία δεν έχει το θάρρος να ξεκινήσει μια τέτοια μεταρρύθμιση, ας μας δίνει τουλάχιστον τη δυνατότητα όταν ψηφίζουμε να το κάνουμε δίχως να μας μπερδεύει. Σε αυτό το πλαίσιο κάθε εκλογική διαδικασία- βουλευτικές, ευρωεκλογές, τοπικές εκλογές- πρέπει να διεξάγεται σε διαφορετική ημερομηνία ώστε οι ψηφοφόροι να επικεντρώνουν τη σκέψη τους σε πολύ συγκεκριμένες διακυβεύσεις κι όχι να πολυδιασπάται ώστε κάποιοι να γλιτώσουν την εκλογική συντριβή εκεί που τους καίει περισσότερο, στη Βουλή δηλαδή...

Όπως κι αν έχει, η χώρα έχει μπει σε μια μακρόσυρτη προεκλογική περίοδο η οποία θα περιλαμβάνει όλα όσα μας έχουν συνηθίσει τα πολιτικά κόμματα στο παρελθόν: παροχές, υποσχέσεις, λάσπη, πατριδοκαπηλία είναι μερικά μόνο από τα πατροπαράδοτα "εδέσματα" που θα σερβιριστούν στο πόπολο, το οποίο από την πλευρά του ευχαρίστως θα τα καταναλώσει ελλείψει και σοβαρών εναλλακτικών λύσεων. Η δημοκρατία- ανέκδοτο σε νέες θλιβερές περιπέτειες στη χώρα που ναι μεν τη γέννησε, αλλά της άλλαξε την πίστη...

Πόσο καλύτερη θα ήταν η εθνική Αυστρίας αν δέχονταν στη χώρα τους μετανάστες...

Πολλοί μιλούν για ποδοσφαιρική ηγεμονία τής Ευρώπης με αφορμή το ότι στα ημιτελικά τού Μουντιάλ πέρασαν μόνο ευρωπαϊκές ομάδες και το ότι έχει να το κερδίσει ομάδα από άλλη ήπειρο από το μακρινό 2002. Αρκετοί το αποδίδουν στα χρήματα του Τσάμπιονς Λιγκ, τα οποία έχουν βοηθήσει ποικιλοτρόπως στην ενδυνάμωση των ευρωπαϊκών ποδοσφαιρικών ομάδων. Οι περισσότεροι, όμως, παριστάνουν πως δεν βλέπουν τους μαύρους Σουηδούς, τους Τούρκους Γερμανούς ή τους Άραβες Βέλγους κι όλα εκείνα τα παιδιά προσφύγων και μεταναστών που φορούν το εθνόσημο της νέας τους πατρίδας και το τιμούν και με το παραπάνω...

Ίσως αν και η Αυστρία δεχόταν περισσότερους πρόσφυγες και μετανάστες, η εθνική της ομάδα να ήταν καλύτερη και να είχε συμμετάσχει στο Παγκόσμιο Κύπελλο. Κι ας μην ξεχνάμε ότι ο πιο αναγνωρίσιμος Έλληνας αθλητής, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο, είναι παιδί Νιγηριανών μεταναστών. Αντί, επομένως, να αναζητάμε συνεχώς εχθρούς και να δαιμονοποιούμε τους ξένους που η απελπισία τούς έσπρωξε στην Ευρώπη θα ήταν προτιμότερο να ανοίξουμε τα μάτια μας και να αντιληφθούμε ότι ο πολιτισμός μας ωφελείται και δεν κινδυνεύει από την πολυπολιτισμικότητα, ιδίως όταν επιτυγχάνεται η ενσωμάτωση, η οποία μετατρέπει όσους δεν γεννήθηκαν στη Γηραιά Ήπειρο ή έστω τα παιδιά τους σε κοινωνούς των ίδιων παραδόσεων κι αξιών...

Προφανώς και η Τουρκία συνιστά μια ασύμμετρη απειλή μπροστά στην οποία θα ήταν εθελοτυφλία αν πιστεύαμε ότι αντιμετωπίζεται δίχως σοβαρή αμυντική θωράκιση. Οφείλουμε, ωστόσο, να βρούμε ειρηνικές λύσεις με όλους τους γείτονές μας προκειμένου να μην διαθέτουμε το θλιβερό προνόμιο να είμαστε δεύτεροι σε ποσοστό τού ΑΕΠ σε αμυντικές δαπάνες μεταξύ των κρατών- μελών τού ΝΑΤΟ. 

Θα ήταν πολυτέλεια ακόμα κι αν δεν προσπαθούσαμε να σταθούμε όρθιοι μετά από μια οκταετία μνημονίων, πολλώ δε μάλλον τώρα. Ή, τουλάχιστον, ας μην μετατρέπουμε τη διαπραγμάτευση με την Αλβανία για τον καθορισμό τής ΑΟΖ σε τηλεοπτικό κουτσομπολιό για νέο κίνδυνο για την εδαφική μας κυριαρχία. Πόσο έλλειμμα εθνικής αυτοπεποίθησης πια;...

Ο Κυριάκος έσπειρε εθνικισμό, θερίζει ακροδεξιά κόμματα...

Ανάμεσα στους μύθους που συντηρούν ακροδεξιοί τύπου Γεωργιάδη- Βορίδη- Δ. Καμμένου ή Μπαλτάκου συγκαταλέγεται και η ιδεολογική ηγεμονία τής Αριστεράς μετά από τη μεταπολίτευση. Όλοι αυτοί, βλέπετε, είχαν γαλουχηθεί με μια Αριστερά των "ανταρτοσυμμοριτών", διωκόμενη στις φυλακές και στα ξερονήσια, με πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και κοινωνικά και κρατικά απόβλητη. Το ότι η κατάσταση εξισορρόπησε μετά από το 1974 είναι μια εξέλιξη με την οποία δεν έχουν ακόμα συμβιβαστεί και γι' αυτό αναζητούν σκιάχτρα εκεί όπου δεν υπάρχουν...

Αν υπήρχε πράγματι τις τελευταίες τέσσερις δεκαετίες ηγεμονία τής Αριστεράς, σε αυτήν τη χώρα θα βασίλευαν η κοινωνική δικαιοσύνη και οι ίσες ευκαιρίες, οι εθνικιστές δεν θα απέτρεπαν την επίλυση των εθνικών μας θεμάτων κι ο εύκολος πλουτισμός δεν θα γινόταν η Σειρήνα που θα μας οδηγούσε στη χρεοκοπία. Αντιθέτως, τις τελευταίες τρεις δεκαετίες ευδοκιμεί το "φρούτο" των "Μακεδονομάχων", οι οποίοι αρνούνται οποιαδήποτε λύση με την ΠΓΔΜ και συνεπώς τη βαλκανική συνανάπτυξη γιατί για εκείνους οι ξένοι, ιδίως οι γείτονες, είναι μόνο εχθροί και δεν υπάρχει περίπτωση να γίνουν σύμμαχοί μας...

Το κόμμα των Καμμένου- Μπαλτάκου προστίθεται στα υπόλοιπα ακροδεξιά κόμματα- Χρυσή Αυγή, ΑΝΕΛ, Ένωση Κεντρώων, Ελληνική Λύση, Νέα Δεξιά, ΛΑΟΣ. Κι αναρωτιέμαι τι κατάφερε ο Κ. Μητσοτάκης στο όνομα της μη διάσπασης της ΝΔ επιλέγοντας την ακραία θέση για το Μακεδονικό. Περιόρισε ή εξάπλωσε άραγε την ακροδεξιά στη χώρα; Μάλλον το δεύτερο με συνέπειες όχι μόνο εθνικές, αλλά και για τον ίδιο αφού μαζί με τους λεβέντηδες, τους βελόπουλους, τους κρανιδιώτες και τους καρατζαφέρηδες θα κονταροχτυπηθεί εν ονόματι της πατριδοκαπηλίας στα λασποτόπια τού εθνικισμού...

Αυτοπαγιδευμένοι στη σπηλιά και διώξαμε τους διασώστες στο εξωτερικό...

"Από τη στιγμή που υπήρξε το Άουσβιτς, θεός δεν υπάρχει", είχε γράψει ο Πρίμο Λέβι, ο οποίος είχε ζήσει από πρώτο χέρι αυτήν τη ντροπή των αιώνων. Κάποιοι άλλοι μπορεί να αναρωτηθούν κάτι παρόμοιο στην περίπτωση των παιδιών που είναι παγιδευμένα σε σπήλαια στην Ταϊλάνδη κι έχουν συγκινήσει την ίδια παγκόσμια κοινότητα που μένει απλώς στη συγκίνηση κι όταν βλέπει παιδιά να σκοτώνονται στους πολέμους ή από ασιτία. Πρόκειται για την ίδια ακριβώς ευαισθησία-  περιλαμβάνω και τον γράφοντα στους ενόχους- η οποία αρχίζει και τελειώνει πάνω από το πληκτρολόγιό μας πριν ασχοληθούμε ενδελεχέστερα με το Μουντιάλ, τις διακοπές ή οτιδήποτε άλλο κατατρώγει την καθημερινότητά μας...

Δεν θέλω να είμαι άδικος με τον θεό γιατί ακόμα κι αν υπάρχει προφανώς θα έχει τους λόγους του για να δολοφονεί ανθρώπους κάθε ηλικίας. Όπως κι αν έχει, η ευαισθησία στην τραγωδία τού άλλου αποτελεί πρωτίστως προσωπική υποχρέωση, μόνο που μεγαλώνοντας σε ένα σύστημα που ορίζει ως μοντέλο τον ατομικισμό κι ως απαξία τη συλλογικότητα κάτι τέτοιο συνιστά αχρείαστη πολυτέλεια...

Ο καπιταλιστικός άνθρωπος εκπαιδεύεται για να επιτυγχάνει ατομικό κέρδος ακόμα κι αν αυτό συνεπάγεται την καταστροφή εκείνου που είναι πιο αδύναμος ή δεν τρελαίνεται για χρήμα και δόξα. Και είναι ακριβώς αυτή η διαστροφή η οποία προτίθεται να πατήσει ακόμα κι επί πτωμάτων παιδιών προκειμένου να κορεστεί, αν κορεστεί ποτέ...

Όταν η αδικία θεσμοθετείται, η δικαιοσύνη ποδοπατείται και η αναλγησία ηρωοποιείται, δυσκολεύει αφάνταστα το εγχείρημα κατασκευής πολιτών με το π κεφαλαίο, οι οποίοι θα αναλαμβάνουν με προθυμία την ευθύνη και θα δυσανασχετούν με την επίρριψή της σε άλλους. Θρηνούμε, για παράδειγμα, γιατί σε  μερικά χρόνια οι Έλληνες στην Ελλάδα θα μείνουμε 7.000.000, αλλά ανακυκλώνουμε το μικροκομματισμό, το ρουσφέτι και την αναξιοκρατία που διώχνουν τους πραγματικά άριστους στο εξωτερικό...

Την ώρα που αυξάνονται και πληθύνονται οι στρατιές των παιδιών τού κομματικού σωλήνα και των απελπισμένων που ξημεροβραδιάζονται έξω από τα υπουργικά και βουλευτικά γραφεία για μια θεσούλα στο Δημόσιο περιορίζεται ο χώρος δράσης εκείνων που μπορούν να οδηγήσουν τη χώρα σε μια εποχή ευμάρειας με κοινωνική δικαιοσύνη. Σε αυτήν τη σπηλιά έχουμε παγιδεύσει μόνοι μας τον εαυτό μας και διώχνουμε τους διασώστες μακριά... 

Στον λαβωμένο δίνεις και το ψωμί τού παιδιού σου...

Στην θεωρία ακούγεται σωστό να "προστατεύουμε τα σύνορά μας". Δεν μπορεί να τα περνά ο πάσα ένας, είτε δηλαδή είναι ένας φιλήσυχος πολίτης είτε ένας εγκληματίας τού κοινού ποινικού δικαίου που διώκεται σε άλλη χώρα. Μόνο που πίσω από αυτήν την παρατήρηση- άλλοθι κρύβεται, όχι και τόσο καλά πάντως, η απανθρωπιά μας. Κι αυτό γιατί χρησιμοποιούμε νομικισμούς για να αποφεύγουμε να αναλαμβάνουμε την ευθύνη μας απέναντι σε ανθρώπους οι οποίοι δεν επιθυμούν να έρθουν στην Ελλάδα και στην Ευρώπη για τουρισμό και να μην ξαναδούν την πατρίδα τους ποτέ, αλλά γιατί εκεί είτε η ζωή τους κινδυνεύει είτε η φτώχεια τούς έχει γονατίσει...

"Να μείνουν να πολεμήσουν στην πατρίδα τους για να την βελτιώσουν", υποστηρίζουν οι ελληναράδες, λες και οι Έλληνες της Σμύρνης, για παράδειγμα, θα έπρεπε να καούν ζωντανοί για να μην τους πουν ριψάσπιδες ή όσοι πήγαιναν τη δεκαετία τού '50 και του '60 για να εργαστούν στα ανθρακωρυχεία τού Βελγίου ήταν δειλά ανθρωπάκια. Οι ακροδεξιοί νεοφιλελεύθεροι ειρωνεύονται τους "δικαιωματιστές" και την αλληλεγγύη που επιδεικνύουν γιατί στη δική τους κοσμοαντίληψη δεν υπάρχουν άνθρωποι παρά μόνο αριθμοί.

Εκείνοι μετρούν τους απελπισμένους που περνούν τα σύνορα σαν να είναι χρηματιστηριακοί δείκτες. Οι πραγματικοί κι όχι γιαλαντζί Αριστεροί νοιάζονται για την Φάτιμα και τον Αχμέντ...

Όταν ένας λαβωμένος έρχεται στο σπίτι σου του δίνεις και το ψωμί τού παιδιού σου κι ας μην έχει άλλο να φάει. Αυτόν τον κώδικα τιμής έχουν ακολουθήσει οι Έλληνες στο παρελθόν και δεν υπάρχει κανένας λόγος να μην τον ακολουθούν και στο παρόν ή στο μέλλον...

Προς αυτήν την κατεύθυνση οφείλουμε να κάνουμε ό,τι μπορούμε για την καταπολέμηση των γενεσιουργών αιτίων τής μετανάστευσης και της προσφυγιάς και να πιέζουμε την Ευρώπη να σταθεί στο ύψος των ιστορικών της ευθυνών και να μην αναζητά συνεχώς άλλους να κάνουν τη δύσκολη δουλειά. Αυτό που δεν μας επιτρέπεται να πράττουμε αν θέλουμε να λεγόμαστε άνθρωποι είναι να κλείνουμε τα σύνορα κι όποιος ζήσει ας ζήσει στο όνομα του κοινωνικού δαρβινισμού μας...