Να σκοτώνονται δημόσιοι-ιδιωτικοί υπάλληλοι για το φαΐ τού Τσίπρα και του Μητσοτάκη...

ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ ετοιμάζουν τους στρατούς τους ενόψει πολλών εκλογών μέσα στο 2019. Ο μεν ΣΥΡΙΖΑ δίνει και τάζει στους δημόσιους υπάλληλους, η δε ΝΔ τάζει- από τη στιγμή που δεν είναι κυβέρνηση για να μπορεί να δίνει- στον ιδιωτικό τομέα. Και τα δύο κόμματα, δηλαδή, στην ουσία αποδέχονται την θεωρία τού κοινωνικού αυτοματισμού κι αντί να επιχειρήσουν να συγκεράσουν τα συμφέροντα του δημόσιου και του ιδιωτικού τομέα λειτουργούν σαν φεουδάρχες σε άγρα εκλογικής πελατείας που σφάζεται μεταξύ της για ένα κομμάτι ψωμιού ή παντεσπανιού, αναλόγως των γνωριμιών της...

Κι αν ο Αλ. Τσίπρας μπορεί να αναγορευτεί σε άγιο από τους δημόσιους υπάλληλους- τα δικά τους συμφέροντα φρόντισε να προασπίσει πάνω από οποιασδήποτε άλλης επαγγελματικής κατηγορίας τα τελευταία χρόνια- κι ο Κ. Μητσοτάκης δικαιούται ένα κομμάτι από την πίτα τού Δημόσιου, ανεξαρτήτως αν παριστάνει τον φιλελεύθερο υπερασπιστή τής ιδιωτικής πρωτοβουλίας και των άριστων. Όταν, όπως αποκαλύπτουν στελέχη του, τάζει σε όσους δεν γίνουν βουλευτές διοικητικές θέσεις σε ΔΕΚΟ κι Ανεξάρτητες Αρχές, οι τελευταίες μάλιστα απαιτούν αυξημένη πλειοψηφία από τη Βουλή, γιατί να μην ελπίζει το κάθε κομματόσκυλο σε ακόμα καλύτερες ημέρες με τα λεφτά των Ελλήνων φορολογούμενων;...

Το κομματικό μας σύστημα διαθέτει πληθώρα κατ' επίφαση μεταρρυθμιστών, αλλά ελάχιστους πραγματικούς. Γι' αυτό δεν ευθύνονται, βεβαίως, μόνο οι πολιτικοί μας αλλά και οι πολίτες οι οποίοι κρίνουν ποιος είναι επιτυχημένος και ποιος όχι από το αν έχει διορίσει τους ίδιους ή συγγενείς και φίλους τους σε κάποια δημόσια υπηρεσία, αν τους έχει χαρίσει φόρους και εισφορές ή αν τους έχει κάνει κάποιο άλλο ρουσφετάκι. Τι να κάνουν, επομένως, ο Αλ. Τσίπρας κι ο Κ. Μητσοτάκης, ακόμα κι αν το ήθελαν να αλλάξει η κατάσταση, αφού ο πελάτης έχει πάντα δίκιο;...

Ούτε με τον Ζακ ούτε με τους νοικοκυραίους...

Γιατί πρέπει να είμαι ντε και καλά είτε με τον Ζακ είτε με τους νοικοκυραίους όταν τίποτα δεν έχει αποδειχθεί; Γιατί να οφείλω να υπερασπίζομαι ή να καταδικάζω έναν άνθρωπο τον οποίο δεν ήξερα πριν σκοτωθεί; Γιατί να αισθάνομαι υποχρεωμένος να ζω μέσα στο φόβο και στην ανασφάλεια επειδή ο μέσος μικροαστός τρέμει ακόμα και στην ιδέα κάποιος να του κλέψει το πορτοφόλι; Και γιατί είναι αναγκαίο να θεωρώ επαναστάτη οποιονδήποτε εκδηλώνει αντικοινωνική συμπεριφορά δίχως να ελέγχω αν είναι πράγματι Γιάννης Αγιάννης ή κάποιος άνθρωπος που χρειάζεται βοήθεια για να ξεφύγει από τον εθισμό του;...

Η βία η οποία δεν οδηγεί στην επανάσταση είναι λούμπεν, είτε έχει δεξιό είτε αριστερό χρωματισμό. Αυτοί, επομένως, που θέλουν να σαπίσουν στο ξύλο όσους σάπισαν στο ξύλο τον Ζ. Κωστόπουλο ή τον Π. Κωνσταντινέα κινητροδοτούνται από το ίδιο ατελέσφορο μίσος για τον άνθρωπο. Γιατί όλοι τους είναι άνθρωποι με τα μικρότερα ή μεγαλύτερα ελαττώματά τους και κανένας δεν είναι κτήνος ή τέρας, πολλώ δε μάλλον θεός για να ορίζει ποιος θα γυρίσει το βράδυ σπίτι του ή οι συγγενείς του θα πρέπει να πάνε στο νεκροτομείο. Το ανθρώπινο είδος είναι πολύ πιο πολύπλοκο από ένας πιασάρικος τίτλος ή ατάκα στα μέσα ενημέρωσης και κοινωνικής δικτύωσης, τα οποία αλέθουν προκαταλήψεις και ξερνούν μισαλλοδοξία...

Ο τρόπος που χρησιμοποιούμε, ιδίως στην Ελλάδα, τα social media μοιάζει με τη "σύνεση" με την οποία ένα παιδί θα αντιμετωπίσει ένα οικογενειακό παγωτό. Δίχως καθοδήγηση θα το φάει όλο με τη μία και στη συνέχεια θα τρέχει και δεν θα φτάνει...

Το ότι μπορούμε να δημοσιοποιούμε την άποψή μας κι αυτή να διαδρά έχει δημιουργήσει ή οξύνει υπερτροφικά εγώ τα οποία συμπεριφέρονται σαν να κατέχουν την αυθεντία, την οποία όλοι οι υπόλοιποι οφείλουν να σέβονται και να μην την κριτικάρουν. Η πληροφόρηση, ωστόσο, δίχως διασταύρωση και η έκφραση γνώμης εν βρασμώ ψυχής συνιστούν μεγάλο κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή. Και γι' αυτό δεν μας φταίνε μόνο όσοι μας σερβίρουν "fake news", αλλά κι όσοι τα καταναλώνουμε αμάσητα...

"Δεν γεννιούνται παλικάρια στης Χαλιμάς τα παραμύθια"...

Αν κάποιος κάνει μια σύντομη περιήγηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, θα υποθέσει πως σχεδόν όλη η Ελλάδα ήταν αυτόπτης μάρτυρας όταν έχανε τη ζωή του ο Ζ. Κωστόπουλος. Γνωρίζει, δηλαδή, από πρώτο χέρι πώς αυτό συνέβη κι έχει άποψη είτε υπέρ είτε κατά τού νεκρού, αναλόγως ποιο ιδεολογικό αφήγημα βοηθά τον καθένα να κοιμάται πιο ήσυχα τα βράδια...

Ομοίως, στην περίπτωση της σύλληψης των δημοσιογράφων τού "Φιλελεύθερου" εκείνοι που ζητούσαν την απόλυση Καψώχα εμφανίζονται τώρα υπέρμαχοι της ελευθερίας τού Τύπου και της ελευθερίας τής έκφρασης, πάλι αναλόγως με τι βολεύει κάθε φορά το κομματικό/ ιδεολογικό αφήγημα. Τα πραγματικά περιστατικά και στις δύο περιπτώσεις πλάθονται αναλόγως τού πώς συμφέρει τον καθένα να τοποθετείται στο δημόσιο λόγο του είτε από ιδεολογικές παρωπίδες είτε χάρη σε οικονομικά ανταλλάγματα...

Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα δέκα εκατομμύρια των Ελλήνων δεν γνωρίζω τι κρύβεται πίσω από τη δολοφονία Κωστόπουλου ούτε αν εμπλέκονται και κρατικοί αξιωματούχοι στο φαγοπότι με τα κοινοτικά κονδύλια για τους πρόσφυγες. Σε ένα γενικό πλαίσιο, δεν λιντσάρεις έως θανατώσεώς του έναν μαστουρωμένο κλέφτη ή ληστή ο οποίος δεν απειλεί τη ζωή σου ούτε οδηγείς στο αυτόφωρο δημοσιογράφους, ακόμα κι αν έχουν γράψει ψέματα. Για τον κλέφτη υπάρχει η αστυνομία ή, έστω, η ακινητοποίησή του από πολίτες με πολύ ηπιότερα μέσα, για τον δημοσιογράφο η μήνυση κι αγωγή χωρίς κρατητήριο...

Γιατί, όμως, να επιτρέπουμε στην αλήθεια να μας χαλάσει μια όμορφη ιστορία; Ο Ζ. Κωστόπουλος μπορεί να ήταν το καλύτερο παιδί τού κόσμου και με μαχητική διάθεση, το οποίο η μισαλλόδοξη κοινωνία μας το ταλαιπώρησε όσο βρισκόταν εν ζωή. Οι ήρωες, όμως, δεν κυκλοφορούν μαστουρωμένοι ούτε κλέβουν και μεταπωλούν για να πάρουν τη δόση τους ούτε επιτρέπουν στον εαυτό τους την αυτοταπείνωση...

Ο καθένας μας κουβαλά το δικό του σταυρό σε αυτήν τη ζωή, άλλος μεγαλύτερο κι άλλος μικρότερο, αλλά αν ήταν να αθωώναμε κάθε εγκληματική ενέργεια από έλεος για την ανθρώπινη αδυναμία τότε η δικαιοσύνη θα πήγαινε περίπατο και, κατά συνέπεια, και η κοινωνική συνοχή. Ομοίως, οι ήρωες δημοσιογράφοι δεν είναι ούτε κρατικοδίαιτοι ούτε συντηρούνται με κομματικά λεφτά παριστάνοντας, κατά τα άλλα, τους φιλελεύθερους ή τους ιδεολόγους Αριστερούς. Μόνο, επομένως, αν βάλουμε κι άλλα χρώματα στη ζωή μας πέρα από το άσπρο και το μαύρο θα καταφέρουμε να σταματήσουμε την αδερφοφαγία...

Τα λαμόγια δεν φοβούνται ούτε 17Ν ούτε Ρουβίκωνα...

Με ενοχλεί η ανοχή τής σημερινής κυβέρνησης απέναντι στο Ρουβίκωνα ή στους μπαχαλάκηδες που ανά τακτά χρονικά διαστήματα κάνουν άνω κάτω και τα πανεπιστήμια και δίνουν πάτημα στον Κ. Μητσοτάκη να προπαγανδίζει τα ιδιωτικά ΑΕΙ, από τα οποία ευελπιστούν να τα κονομήσουν οι "εντιμότατοι" φίλοι του. Ναι, τα μέλη τού Ρουβίκωνα δεν είναι δυνατό να εξισώνονται με τρομοκρατικές οργανώσεις όπως η 17Ν, οι οποίες σκότωναν ανθρώπους, αλίμονο όμως αν αδιαφορούμε για τις "παρεμβάσεις" τους, οι οποίες επειδή ακριβώς σε ορισμένες περιπτώσεις διακρίνονται από αφέλεια μπορεί να γίνουν πολύ επικίνδυνες. Τι θα συμβεί αν αύριο μεθαύριο, για παράδειγμα, κάποιος αστυνομικός ή μυστικός πράκτορας πυροβολήσει και σκοτώσει έναν "ακτιβιστή" ή αν ο "ακτιβιστής", βλέποντας το δρόμο ανοιχτό, επιχειρήσει να "αναβαθμίσει" τη δράση του χρησιμοποιώντας βία;...

Ακούω και τώρα το επιχείρημα που είχε λανσαριστεί με τη 17Ν: "Δεν πειράζει, ας τους να υπάρχουν για να φοβούνται τα λαμόγια". Κι αν ακόμα υποθέσουμε πως τα λαμόγια φοβούνται, θα δώσουν μερικά φράγκα παραπάνω, θα ενισχύσουν τα μέτρα ασφαλείας τους και, κατά τα άλλα, θα συνεχίσουν τον πολυτελή τους βίο όπως πριν την ίδια ώρα που η έννομη τάξη θα έχει παραδοθεί στην οχλοκρατία...

Η ζημιά που έχει προκληθεί στους δημοκρατικούς θεσμούς είναι σαφώς μεγάλη γιατί η ανασφάλεια των λίγων μετατρέπεται συνήθως σε αυστηροποίηση του νόμου και της τάξης για τους πολλούς, σε αστυνομοκρατούμενο κράτος και σε περιορισμό των ατομικών, κοινωνικών και πολιτικών δικαιωμάτων. Στο ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που υποτίθεται πως επιδιώκουν οι αυτόκλητοι απονεμητές δικαιοσύνης...

Ο Ρουβίκωνας πρέπει να εξαρθρωθεί, ενώ το πανεπιστημιακό άσυλο δεν υπάρχει κανένας λόγος να υφίσταται ακόμα. Την ώρα που η Ευρώπη εξαιτίας τού Προσφυγικού μετατρέπεται σε μεσαιωνικό κάστρο, γιατί με αυτόν τον τρόπο πιστεύει ότι θα αποφύγει τους πρόσφυγες και τους μετανάστες, οφείλουμε να κλείσουμε μέτωπα ώστε να επικεντρώσουμε στα ουσιώδη: στην αύξηση των αστυνομικών περιπολιών αλλά δίχως ακρότητες, στη βελτίωση των δημόσιων πανεπιστημίων ώστε τα ιδιωτικά να μην έχουν λόγο ύπαρξης, στην ενίσχυση και δημιουργία ευρωπαϊκών δομών αντιμετώπισης των γενεσιουργών αιτίων τής προσφυγιάς και της μετανάστευσης και διαχείρισης με ανθρωπισμό και ρεαλισμό των ανοιχτών πληγών. Δεν υπάρχει άλλος δρόμος για να μην παραδοθούν η Ελλάδα και η Ευρώπη ολόκληρη ξανά στη μισαλλόδοξη ατζέντα απροκάλυπτων και κεκαλυμμένων ακροδεξιών...

Καψώχας και Πορτοσάλτε όψεις τού ίδιου νομίσματος...

Έχει το δικαίωμα ένας δημοσιογράφος να ισχυρίζεται, ακόμα κι αν εργάζεται για τη δημόσια τηλεόραση, πως το πρόγραμμα ενός κόμματος βασίζεται σε φασιστικά ιδεώδη; Σε ένα κράτος με στοιχειώδη σεβασμό στην ελευθεροτυπία και στην ελευθερία έκφρασης φυσικά και το έχει. Το πρόβλημα, όμως, βρίσκεται στο ότι σε ένα κράτος με στοιχειώδη σεβασμό στην ελευθεροτυπία και στην ελευθερία έκφρασης οι δημοσιογράφοι που εργάζονται στην κρατική του τηλεόραση είναι και λειτουργούν ως δημοσιογράφοι κι όχι ως κυβερνητικοί και κομματικοί εντεταλμένοι με σκοπό την προπαγάνδιση των κυβερνητικών θέσεων...

Η δημοσιογραφική δεοντολογία, βεβαίως, ισχύει για όλους, είτε εργάζονται για το δημόσιο είτε για τον ιδιωτικό τομέα. Το ότι, επομένως, ο ΣΚΑΙ ανήκει σε ιδιώτη κι όχι στο κράτος και δεν τον πληρώνουν, τουλάχιστον όχι με τον τρόπο που αυτό συμβαίνει με την ΕΡΤ, οι πολίτες δεν σημαίνει πως μπορεί να παράγει fake news με τη σέσουλα και οι δημοσιογράφοι του να λειτουργούν ως γραφεία Τύπου της ΝΔ. Όσο καταδικαστέος είναι ο Σ. Καψώχας ή η Κατ. Ακριβοπούλου άλλο τόσο είναι ο Αρ. Πορτοσάλτε ή ο Δ. Οικονόμου γιατί η δουλειά τους είναι να κρίνουν την εξουσία κι όχι να την υπηρετούν με το αζημίωτο...

Την ίδια ώρα, χτυπά κόκκινο και η υποκρισία των πολιτικών, οι οποίοι σπαταλούν το μισό τους χρόνο πουλώντας εκδούλευση στους δημοσιογράφους και τον υπόλοιπο παραπονιούνται όταν και οι δημοσιογράφοι πωλούν εκδούλευση σε άλλους πολιτικούς. Ζούμε σε μια χώρα όπου αρκετοί, για να μην πω οι περισσότεροι, από όσους κάνουν πολιτικό ρεπορτάζ στα μέσα ενημέρωσης έχουν τοποθετηθεί στα πόστα τους κατόπιν σχετικής υπόδειξης από τα κυβερνητικά και κομματικά γραφεία. Προς τι, επομένως, το μποϊκοτάζ τού ΣΥΡΙΖΑ στο ΣΚΑΙ και της ΝΔ στην ΕΡΤ όταν τα ίδια τα κόμματα και τα στελέχη τους θεωρούν καλή δημοσιογραφία μόνο αυτή που τους υποστηρίζει ακρίτως και χωρίς να κάνει ερωτήσεις;...

Η Μόρια κατάντησε η χλεύη τής Αμυγδαλέζας...

Το επιχείρημα πως για την άθλια κατάσταση στη Μόρια και σε άλλους προσφυγικούς καταυλισμούς ευθύνεται το κλείσιμο των συνόρων, κυρίως από τις χώρες τού Βίσεγκραντ, έχει ισχυρές δόσεις αληθείας. Τα κράτη τού Βορρά μας πετάνε χρήματα για να διαχειριστούμε εμείς τα κράτη τού ευρωπαϊκού Νότου μόνα μας την προσφυγική και μεταναστευτική κρίση, που είναι οι δικές τους ιμπεριαλιστικές πολιτικές που εντείνουν. Η ευρωπαϊκή βοήθεια θα ήταν πολύ πιο ουσιαστική αν αντί για πολιτική δωροδοκία εφαρμοζόταν στην πράξη η αλληλεγγύη στην οποία ομνύουν, κατά τα άλλα, οι ευρωπαϊκές Συνθήκες...

Η υπεράσπιση, ωστόσο, των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων δεν μπορεί να μπαίνει στη ζυγαριά τού μπακάλη για να βλέπουμε ποιος ευθύνεται λίγο ή πολύ περισσότερο από τον άλλο και να καθησυχαζόμαστε αν δεν γέρνει προς τη δική μας πλευρά. Γι' αυτό και η κυβέρνηση αντί να αναζητά δικαιολογίες για τις απάνθρωπες συνθήκες στα στρατόπεδα συγκέντρωσης θα όφειλε να έχει πολλαπλασιάσει εδώ και καιρό τις προσπάθειές της για την ανακούφιση των νησιών, για τη μεταφορά των περισσότερων προσφύγων στην ενδοχώρα, για την ταχύτερη διεκπεραίωση των αιτήσεων ασύλου και την επιστροφή όσων δεν το δικαιούνται. Σε διαφορετική περίπτωση έχει δίκιο ο Κ. Μητσοτάκης όταν λέει, έστω και με την υποκρισία τού όψιμου θιασώτη τής ακροδεξιάς, πως η Αμυγδαλέζα μπροστά στη Μόρια έμοιαζε με το Χίλτον...

Δεν καταλογίζω στην κυβέρνηση το δόλο σε βάρος των προσφύγων που χαρακτηρίζει τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο ανθρωπισμός, όμως, δεν αρκεί να δηλώνεται και να καταδικάζεται η μισαλλοδοξία, αλλά να αποδεικνύεται στην πράξη. Αν δεν συμβαίνει αυτό, τότε δίνονται πατήματα σε εκείνους που επιχαίρουν με τις συνθήκες ανομίας στα στρατόπεδα να ζητούν και να λαμβάνουν τη στήριξη αρκετών για την άμεση εκδίωξη των απελπισμένων τής Γης γιατί μολύνουν τον "άσπιλο" τόπο μας με την εγκληματικότητα και τις αρρώστιες τους...




  

Ο σταλινισμός τού ΚΚΕ αρχίζει και γίνεται επικίνδυνος...

Συνιστά μέγιστη ιστορική ανορθογραφία η ταύτιση του φασισμού και του ναζισμού με τον κομμουνισμό ή το σοσιαλισμό. Ο φασισμός κι ο ναζισμός ακόμα κι όταν υπόσχονταν την καλυτέρευση της ζωής των λιγότερο προνομιούχων το περιόριζαν στους γηγενείς και στους φυλετικά καθαρούς κι όχι σε όλους, ανεξαρτήτως καταγωγής ή οποιουδήποτε άλλου κοινωνικού χαρακτηριστικού...

Ο φασισμός, ωστόσο, κι ο ναζισμός έχουν πολλά κοινά στοιχεία με το σταλινισμό, αυτήν την κομμουνιστική παρεκτροπή που μετατράπηκε σε κανόνα και κηλίδωσε το όραμα για μια κοινωνία ισότητας. Δυστυχώς το ΚΚΕ, τόσο στη ρητορική όσο και στην πρακτική του, επέλεξε εδώ και πολλά χρόνια να ακολουθήσει το δρόμο τού "πατερούλη" και στο όνομα μιας θολής κι α λα καρτ ιδεολογικής καθαρότητας ναι μεν να μην εκτοπίζει ή να θανατώνει αντιφρονούντες, αλλά είτε να κλείνεται στο καβούκι του είτε να τραμπουκίζει όσους δεν συμμερίζονται το ευαγγέλιο του Περισσού...

Πιστό στην παράλογη λογική πως μόνο αυτό δικαιούται να εκπροσωπεί την εργατική τάξη το ΚΚΕ μέσω τού συνδικαλιστικού του παρακλαδιού, του ΠΑΜΕ, επιτέθηκε στην πρόεδρο του Εργατικού Κέντρου Κατερίνης- και με σεξιστικούς χαρακτηρισμούς-, καθώς και σε συνέδρους, στέλνοντας μάλιστα έναν εξ αυτών στο νοσοκομείο. Μπορεί οι εργατοπατέρες- θύματα αυτής της επίθεσης να μην υπερασπίζονται τα δικαιώματα των εργαζομένων και να είναι οι μεγαλύτεροι απατεώνες- δεν τους γνωρίζω, κάνω το συνήγορο του διαβόλου-, αλλά καλώς ή κακώς αυτοί έχουν εκλεγεί κι όχι οι επαγγελματίες επαναστάτες τού ΠΑΜΕ, για τους οποίους η δημοκρατία έχει την ίδια αξία που είχε στα χρόνια τού Στάλιν και των υπόλοιπων τυράννων με φιλολαϊκό προσωπείο...

Είναι δικαίωμά τους στο ΚΚΕ να πιστεύουν ότι βρισκόμαστε ακόμα στο 19ο αιώνα και στη βιομηχανική κοινωνία ή ότι τα καθεστώτα τού υπαρκτού σοσιαλισμού κατέρρευσαν εξαιτίας μιας διεθνούς συνωμοσίας- μολονότι, για παράδειγμα, η CIA δεν είχε ιδέα τι συνέβαινε στη Σοβιετική Ένωση ακόμα και μερικούς μήνες πριν την πτώση τού τείχους τού Βερολίνου- κι όχι γιατί ήταν απολυταρχικά και μοίραζαν τα πλούτη απολύτως καπιταλιστικά, τα πολλά για τους λίγους και τα λίγα για τους πολλούς. Αν, ωστόσο, έχουν αποφασίσει να χρησιμοποιούν και χρυσαυγίτικες μεθόδους για να στέλνουν τα μηνύματά τους, τότε να μην θεωρήσουν αντικομμουνιστική υστερία την κατάταξή τους στις εγκληματικές συμμορίες κι όχι στα πολιτικά κόμματα. Δεν βρίσκονται τώρα σε αυτό το σημείο, αλλά οι ενδείξεις είναι ανησυχητικές...