Ο Σαμαράς πιάστηκε ξανά να αντιγράφει τον χειρότερο εαυτό του...

Οι πολιτικοί, κατά βάση τουλάχιστον, είναι όπως οι ηθοποιοί και δεν αναφέρομαι στο προφανές, ότι υποκρίνονται δηλαδή. Δεν έχουν δική τους προσωπικότητα, αντιθέτως υιοθετούν αυτή που δεν τους δίνει κάποιος σεναριογράφος, αλλά την οποία θεωρούν πιο πρόσφορη για να αντλήσουν ψηφοφόρους.

Γι' αυτό και υπάρχουν- πάλι κατά προσέγγιση- οι ελιτιστές πολιτικοί τού Κολωνακίου και οι λαϊκιστές τού Κολωνού. Οι πρώτοι μάς βομβαρδίζουν με πομφόλυγες και βερμπαλιστικούς ακροβατισμούς και οι δεύτεροι με την "αυθεντικότητα" της πιάτσας, την αγοραία φρασεολογία που οι πιο ευγενικοί αποκαλούν αριστοφανική κι απευθυνόμενη στα γενετήσια ένστικτα και οι πιο ειλικρινείς χυδαία...

Επιφανείς εκπρόσωποι της κατηγορίας των λαϊκιστών είναι οι Αδ. Γεωργιάδης, Π. Πολάκης και Ελ. Αυλωνίτου, είτε χρησιμοποιούν τη λέξη "παπαριές" είτε είναι παπαριές αυτά που λένε. Για την ακρίβεια, είναι ακριβώς από αυτήν τη χυδαιότητα η οποία πλασάρεται ως αυθορμητισμός που βγάζουν το ψωμί τους και κερδίζουν τη βουλευτική τους έδρα και για την οποία είναι τόσο χρήσιμοι στους αρχηγούς τους. Χάρη σε εκείνους ο Αλ. Τσίπρας κι ο Κ. Μητσοτάκη συνομιλούν με το λούμπεν προλεταριάτο που δεν προσδοκά λύσεις στα προβλήματά του, αλλά αποδιοπομπαίους τράγους, καλούς και κακούς, αγίους και τέρατα για να κοιμάται ήσυχο τα βράδια...

Πέρα, ωστόσο, από όλους αυτούς πόσο προβλέψιμοι είναι οι πολιτικοί που εκδικούνται όσους μπαίνουν εμπόδιο στο δικό τους δρόμο και σε αυτό των παιδιών τους ακριβώς σαν τους μαφιόζους, όπως ο Αντ. Σαμαράς. Και πόσο ακόμα πιο προβλέψιμο είναι στην περίπτωση του πρώην πρωθυπουργού να απαιτεί την απόλυση καθηγήτριας που έπιασε τον κανακάρη του να αντιγράφει και ύστερα να καταγγέλλει για παραβίαση προσωπικών δεδομένων όσους δημοσιοποιούν τη συμπεριφορά του;...

Ο υιός Σαμαρά μεγάλωσε σε ένα περιβάλλον όπου η απάτη τρωγόταν για πρωινό και γι' αυτό έχει ένα ελαφρυντικό. Ο Αντωνάκης, πάλι, αποδεικνύεται για μια ακόμα φορά όχι μόνο μικρόψυχος, αλλά και- για να μιλήσω αριστοφανικά- σκατόψυχος...



  

Αν εξοστρακίζαμε τους ρατσιστές, δεν θα έμεναν και πολλοί...

Η Β. Παπαχρήστου, από όσο γνωρίζω τουλάχιστον, δεν είναι εμπλεκόμενη σε κάποια παράνομη ενέργεια της Χρυσής Αυγής. Είχε σχέση με χιμπαντζή με τα μαύρα, είναι οπαδός τής εγκληματικής οργάνωσης και ρατσίστρια, αλλά αν είναι να αποκλείουμε από την εθνική ομάδα ή, γενικότερα, να μην επιτρέπουμε την επαγγελματική δραστηριότητα σε όποιον έχει ένα τουλάχιστον από τα παραπάνω χαρακτηριστικά τότε πολύ φοβάμαι πως το ποσοστό ανεργίας θα εκτοξευτεί ακόμα περισσότερο σε αυτήν τη χώρα...

Ο Αλ. Τσίπρας δεν συνεχάρη τη χρυσαυγίτισσα, αλλά την γυναίκα που κατάκτησε το χρυσό ευρωπαϊκό μετάλλιο στο τριπλούν. Αν θεωρούμε πως η Ελλάδα δεν μπορεί να εκπροσωπείται από μισαλλόδοξους, τότε οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι ακόμα και οι Αριστεροί είμαστε ανοιχτοί στο να αποδεχόμαστε άλλου τύπου πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων, τα οποία όμως στη φιλοσοφία τους δεν απέχουν και πολύ από αυτά που μοιράζονταν πριν μερικές δεκαετίες...

Όσο χυδαίο, απάνθρωπο κι αφελές είναι να θεωρείς πως ανήκεις σε μια ανώτερη φυλή άλλο τόσο αποκρουστικό είναι να απαγορεύεις σε κάποιον να μισεί ή να δημοσιεύει ρατσιστικά ανέκδοτα. Το φασισμό, το ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία δεν θα τον νικήσουμε με Προεδρικά Διατάγματα, αλλά με δουλειά σε βάθος στην οικογένεια και σε όλους τους υπόλοιπους θεσμούς που οι άνθρωποι αναπτύξαμε συνειδητοποιώντας ότι μόνοι μας δεν μπορούμε να καταφέρουμε και πολλά...

Οι πολιτικές απόψεις τής Β. Παπαχρήστου μου είναι απεχθείς. Από την άλλη, ωστόσο, θα ήταν τουλάχιστον άδικο να απαξιώναμε ως κοινωνία το μόχθο μιας γυναίκας που υπό αντίξοες συνθήκες κατορθώνει να αναδειχθεί πρωταθλήτρια Ευρώπης. Είναι εύκολο να υποβιβάζεις από την πολυθρόνα σου όσους χύνουν ποτάμια ιδρώτα κυριολεκτικά ή μεταφορικά για να καταφέρουν κάτι στη ζωή τους...

Κι αν οι γονείς δεν θέλουν τα παιδιά τους να έχουν πρότυπα χρυσαυγίτες είναι στο χέρι τους να τους μάθουν να ξεχωρίζουν τον αθλητή από τον άνθρωπο. Αν, άλλωστε, αποκλείαμε από τη χορεία των σπουδαίων όσους ως άνθρωποι δεν ήταν κι από την καλύτερη πάστα τότε πολλοί θα έμεναν εκτός λίστας κι όχι μόνο στον αθλητισμό...

Μύκονος, το μητσοτάκειο όραμα για όλη τη χώρα...

Ο δήμαρχος Μυκόνου δεν πολυνοιάζεται για το όργιο φοροδιαφυγής κι αισχροκέρδειας στο νησί του. Ο Κ. Κούκας παριστάνει ότι δεν γνωρίζει τίποτα για τα POS που είναι συνδεδεμένα με Ελβετία ή για τους εργαζόμενους που παίρνουν ένσημα από το ΙΚΑ Ισπανίας κι αυτό όταν είναι τυχεροί και δεν εργάζονται ανασφάλιστοι και μένουν σε... θερμαινόμενα κοντέινερ. Όχι, την δημαρχάρα- μία από τις πολλές που "στολίζουν" με την παρουσία τους την τοπική αυτοδιοίκηση και δεν θέλουν την απλή αναλογική για να μην μοιράζονται τα φέουδά τους, αλλά είναι ανευθυνοϋπεύθυνες όταν ξεσπούν φωτιές- απασχολούν οι "γύφτοι" που έχουν φτάσει στο νησί των ανέμων και του χαλάνε τις φωτογραφίες με την κόρη τού Ντ. Τραμπ κι άλλες διασημότητες του τίποτα...

Αν υποθέσουμε πως η συγκέντρωση πλούτου από ξένους επενδυτές είναι ο στόχος για τη μεταμνημονιακή Ελλάδα, τότε η Μύκονος είναι το τέλειο παράδειγμα. Αυτό μάλλον είναι και το πρότυπο του Κ. Μητσοτάκη, για τον οποίο η οποιαδήποτε αναφορά σε κοινωνική δικαιοσύνη είναι ταυτισμένη με το σταλινισμό...

Αλίμονό μας, όμως, αν βγαίνουμε από τη χρεοκοπία για να χτίσουμε μια χώρα- Λας Βέγκας, όπου η ασυδοσία με το ρατσισμό θα πηγαίνουν πιασμένοι χέρι χέρι κι όπου οι λίγοι θα ζουν σαν θεοί και οι πολλοί σαν απόκληροι. Η Μύκονος κι ό,τι αντιπροσωπεύει είναι ακριβώς αυτό που πρέπει να αποφύγουμε για την επόμενη ημέρα...

Ναι, να μειωθούν οι φόροι για τη μεσαία τάξη και να βελτιωθούν οι μέθοδοι αντιμετώπισης της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής ώστε να μην καίγονται τα χλωρά μαζί με τα ξερά. Ας μην ξεχνάμε, ωστόσο, ότι οι προηγμένες ευρωπαϊκές χώρες φορολογούν τους πολίτες τους περισσότερο από ό,τι το ελληνικό κράτος τους δικούς του κι αυτό δεν τις έχει εμποδίσει να ακμάσουν...

Αν είναι η Γερμανία ή η Γαλλία το πρότυπό μας κι όχι η Βουλγαρία ή η Ρουμανία είναι χρέος μας να αντιληφθούμε ότι οι κοινωνίες δεν χτίζονται στη βάση ούτε του τοπικισμού ούτε του συντεχνιασμού ούτε του νεοφιλελεύθερου μοντέλου τού "ο καθένας για την πάρτη του". Οι ειδικές οικονομικές ζώνες και τα άβατα για την εφορία παραπέμπουν αποκλειστικώς σε μπανανίες οι οποίες αναζητούν άλλοθι στους τσιγγάνους, στους Αλβανούς, στους Πακιστανούς, στους ξένους εν τέλει για να μην ορθώσουν ανάστημα στην αδικία και να μην συμβάλουν στην ανοικοδόμηση κράτους δικαίου...

Τρέμουμε την εισβολή εξωγήινων αλλά όχι την κλιματική αλλαγή...

Τώρα που βγαίνουμε, έστω και τυπικώς, από τα μνημόνια και που πάνω σε σχεδόν εκατό φέρετρα αποφασίσαμε να χτυπήσουμε την οικοδομική αυθαιρεσία μήπως είναι η κατάλληλη στιγμή να ξεκινήσει η δημόσια συζήτηση για την αντιμετώπιση δύο ζητημάτων που ακόμα στην Ελλάδα θεωρούμε επιστημονική φαντασία; Αναφέρομαι στην κλιματική αλλαγή και στην τεχνητή νοημοσύνη, για τις οποίες στο εξωτερικό η κουβέντα έχει αρχίσει εδώ και καιρό και σε κάποιες χώρες, μάλιστα, έχουν ήδη νομοθετήσει επί τούτων...

Στη χώρα μας, πάλι, αν οποιαδήποτε κυβέρνηση αποφασίσει να καταθέσει νομοσχέδιο στη δημόσια διαβούλευση το οποίο να αφορά αποκλειστικώς είτε την κλιματική αλλαγή είτε την τεχνητή νοημοσύνη θα αντιμετωπιστεί όπως η Μαρία Αντουανέτα και τα παντεσπάνια της. Όταν νομοθετούμε με απώτατο χρονικό ορίζοντα τα τέσσερα χρόνια και τις επόμενες εκλογές μοιάζει σχεδόν σουρεαλιστικό να εμφανιστούν πρωθυπουργός, υπουργοί και βουλευτές που να ασχοληθούν με το πώς θέλουν να είναι η Ελλάδα σε 50 χρόνια από σήμερα...

Προέχουν, κι ως ένα βαθμό δικαιολογημένα, οι μισθοί, οι συντάξεις, τα επιδόματα, οι φόροι και η ανεργία. Μόνο που αν επιθυμούμε τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας να έχουν χώρα, ήπειρο και πλανήτη που να τους παρέχει όλα αυτά είναι απαραίτητο να νομοθετήσουμε σήμερα ώστε να υπάρχει ζωή και σε μερικές δεκαετίες από σήμερα και δίχως να μας έχουν καπελώσει τα ρομπότ...

Για να μην είμαι άδικος, όσον αφορά την κλιματική αλλαγή και πέρα από τα ευχολόγια δεν έχουν γίνει πολλά και σε παγκόσμιο επίπεδο για την καταπολέμησή της. Η ανθρωπότητα φοβάται την καταστροφή της από ένα Γ' Παγκόσμιο Πόλεμο ή από μια εισβολή εξωγήινων, αλλά σχεδόν αδιαφορεί για τα καλοκαίρια που γίνονται όλο και θερμότερα ή για τους χειμώνες που μεταβάλλονται σε όλο και πιο επικίνδυνους. Πρώτα θα εξαντλήσουμε κάθε υλικό πόρο σε αυτόν τον πλανήτη και ύστερα θα αναρωτηθούμε, αν θα έχουμε το περιθώριο για κάτι τέτοιο, γιατί δεν τον προστατεύσαμε νωρίτερα ή γιατί, έστω, δεν χτίσαμε μια σύγχρονη κιβωτό τού Νώε...

Στο πραγματικό " La casa de papel" είμαστε με τους μπάτσους...

Σπάει ταμεία παγκοσμίως η πολύ καλή ισπανική σειρά "La casa de papel", η οποία διεκτραγωδεί μια ληστεία με ομήρους στο νομισματοκοπείο. Παρακολουθώντας την μου ήρθε αβίαστα το ρητορικό ερώτημα γιατί οι παραγωγοί της και οι τηλεθεατές ως επί το πλείστον παίρνουν το μέρος των ληστών κι όχι των οργάνων τής τάξης.

Γιατί η φυσική μας προδιάθεση είναι να συντασσόμαστε με τον πιο αδύναμο όταν μεγαλώνουμε σε κοινωνίες όπου μας μαθαίνουν πως αν δεν είσαι ισχυρός δεν είσαι τίποτα; Γιατί, εν τέλει, φτάνουμε ακόμα και να σκοτώνουμε ο ένας τον άλλο για ένα κομμάτι χαρτί, όπως είναι το χρήμα, γιατί προτάσσουμε την ασφάλεια από την ελευθερία, αλλά όταν είναι να στηθούμε μπροστά στην οθόνη αποκηρύσσουμε τους μπάτσους, τους οποίους στην κανονική μας ζωή θέλουμε να φυλάνε κάθε βήμα μας, κι αγωνιούμε για την τύχη των κλεφτών;...

Δεν αγαπάμε όλους τους τηλεοπτικούς ληστές, μόνο εκείνους που κλέβουν από πλουσιότερους. Τους αντιλαμβανόμαστε ως σύγχρονους Ρομπέν των Δασών οι οποίοι ακόμα κι αν δεν αναδιανέμουν το χρήμα στην υπόλοιπη κοινωνία, τουλάχιστον το έχουν αφαιρέσει από εκείνους που το ιδιοποιούνται αδίκως. Πολύ θα θέλαμε να είχαμε το θάρρος να βρισκόμασταν στην θέση τους γι' αυτό κι αυτοπαρηγορούμαστε με το "αυτά συμβαίνουν μόνο στις ταινίες" όταν καλούμαστε να αναλάβουμε την ευθύνη που μας αναλογεί για το άδικο αυτού του κόσμου. Και κάπου εκεί- μέσα στον καταιγισμό πυροβολισμών, στις πομπώδεις ατάκες και στα επαναστατικά τραγούδια- ολοκληρώνεται η επαφή μας με το αίτημα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Την επόμενη ημέρα επιστρέφουμε στη μίζερη δουλειά μας, στην τακτοποιημένη νοικοκυρίστικη ζωή μας και ειρωνευόμαστε οποιονδήποτε στην πραγματική ζωή λέει και πράττει όσα οι αγαπημένοι μας ήρωες στην τηλεοπτική ζωή. Αν τα συναισθήματα που γεννιούνται μέσα μας την ώρα που βλέπουμε ένα σίριαλ με κοινωνικό μήνυμα, διαβάζουμε ένα αφυπνιστικό βιβλίο ή ακούμε ένα πολιτικό τραγούδι κρατούσαν περισσότερο από τη διάρκειά τους αυτός ο κόσμος θα ήταν σίγουρα πολύ καλύτερος. Τι σας τα λέω, όμως, όλα αυτά; Τώρα είναι ώρα για τα μπάνια τού λαού, αύριο θα έχουμε μια άλλη δικαιολογία...





    

Μην το ψάχνετε, ο Σόρος φταίει, είμαι σίγουρος...

Σε σειρά ευρωπαϊκών χωρών έχει παρατηρηθεί τα τελευταία χρόνια να μένουν ακυβέρνητες επί μήνες ολόκληρους, αλλά η δημόσια διοίκηση να λειτουργεί σαν όλα να ήταν όπως πρέπει. Στην Ελλάδα, πάλι, αρκεί να προκηρυχθούν εκλογές για να παγώνουν σχεδόν όλα στο Δημόσιο. Το πολιτικό μας σύστημα, με τη συνεπικουρία διαφόρων μορφών επιχειρηματικών συμφερόντων, συντηρεί ένα μοντέλο διαπλοκής των υποτίθεται διακριτών εξουσιών- νομοθετικής, εκτελεστικής, δικαστικής, μιντιακής- σε τέτοιο βαθμό ώστε τίποτα να μην συμβαίνει που να μην δημιουργεί την αίσθηση στον μέσο πολίτη πως από πίσω κρύβεται μια συνωμοσία, κατά προτίμηση των Εβραίων γενικότερα ή του Τ. Σόρος ειδικότερα...

Δίνει εντολές η κυβέρνηση, εν μέσω θύελλας για την τραγωδία στην Ανατολική Αττική, για την καλυτέρευση των συνθηκών κράτησης των μελών τής "17Ν" προκειμένου να θωπεύσει το αναρχικό της ακροατήριο; Όσοι ισχυρίζονται κάτι τέτοιο μάλλον πιστεύουν ότι οι αναρχικοί είναι περισσότεροι κι από τους δημόσιους υπάλληλους σε αυτήν τη χώρα κι από στιγμή σε στιγμή θα εκκινήσουν από την πλατεία Εξαρχείων για να καταλάβουν κάθε γωνιά της. Γι' αυτό και η κυβέρνηση των "αναρχοάπλυτων" τους χρειάζεται στο πλευρό της...

Δεν αμφιβάλλω πως με κυβέρνηση της Αριστεράς η δικαστική εξουσία αισθάνεται πιο απελευθερωμένη στο να εφαρμόζει τη νομοθεσία και για τους αντάρτες πόλεων κρατούμενους. Πουθενά, άλλωστε, δεν αναφέρεται πως θα πρέπει πρώτα να μετανοήσουν για τα εγκλήματά τους για να πάρουν άδειες ή να μεταχθούν σε άλλες φυλακές.

Όποιος ονειρεύεται τέτοιου είδους σωφρονιστικό σύστημα ας αναζητήσει χρονοκάψουλα κι ας μεταφερθεί στη χιτλερική Γερμανία ή στη σταλινική Σοβιετική Ένωση. Οι δημοκρατίες που εκδικούνται απλώς στρώνουν το έδαφος για την άνθιση των εχθρών τους... 





  

Αν είχαν σκοτωθεί δικοί μου στο Μάτι θα έβλεπα λιγότερες ταινίες εκδίκησης...

Αρκετοί παρακολουθούν περισσότερες αμερικανικές ταινίες εκδίκησης από αυτές που μπορούν να αναλύσουν. Γι' αυτό και σε κάθε περίπτωση που απασχολεί την επικαιρότητα επαναφέρουν το λαϊκιστικό επιχείρημα του τύπου "τι θα έκανες εσύ αν είχαν σκοτωθεί δικοί σου στο Μάτι" ή "αν είχε σκοτώσει ο Δ. Κουφοντίνας κάποιον συγγενή ή φίλο σου". Γι' αυτούς η απόδοση δικαιοσύνης συνδέεται άμεσα με το βρασμό ψυχής, με το οφθαλμός αντί οφθαλμού και με ξεκαθάρισμα λογαριασμών α λα Φαρ Ουέστ. Είναι, όμως, αυτός ο τρόπος για να απονέμεται δικαιοσύνη;

Η απάντησή μου είναι ένα ένα απερίφραστο "όχι". Αλίμονο αν στη δημοκρατία τοποθετούσαμε στη θέση των δικαστών τούς συγγενείς των θυμάτων ή επιτρέπαμε τη λαϊκή αυτοδικία ως μέσο επίλυσης των διαφορών. Ο δικαστής πρέπει να είναι όσο το δυνατό πιο αμερόληπτος κι αυτό προϋποθέτει, το λιγότερο, να μην έχει συγγενική, φιλική ή οποιαδήποτε άλλη συναισθηματική σχέση με τον δικαζόμενο ή τα όποια θύματά του...

Ο Δ. Κουφοντίνας, για παράδειγμα, είναι δολοφόνος, αλλά δεν έχει παραβιαστεί καμία ποινική ή δικονομική διάταξη για χατίρι του. Ίσα ίσα που άργησε πολύ να πάρει την πρώτη του άδεια λόγω, βεβαίως, πολιτικών σκοπιμοτήτων...

Το ίδιο συμβαίνει και με τα "κεφάλια" που πρέπει να πέσουν για την τραγωδία στην Ανατολική Αττική. Η λογική επιτάσσει ως αυτονόητο ότι αυτό δεν θα μπορούσε να συμβεί ούτε μεσούσης της κρίσης ούτε χωρίς να έχουν προκύψει τα πρώτα στοιχεία ώστε να αξιολογηθούν καταλλήλως...

Καλώς ή κακώς οι ανθρωποθυσίες "γίνονται" πλέον μόνο στα αρχαία θέατρα ανά τη χώρα, όπου αυτήν την εποχή παίζονται τραγωδίες των μεγάλων μας συγγραφέων. Όσοι θέλουν να τις φέρουν στο σήμερα ας περιοριστούν στην παρακολούθηση ταινιών με πρωταγωνιστή τον Χάνιμπαλ Λέκτερ για να κορέσουν την ανθρωποφαγία τους...