Το γεράκι από τη Μάλτα και τα ψοφίμια από την Ελλάδα...

Πέρασε στα ψιλά τής ειδησεογραφίας η συμβουλή που έδωσε ο Ντ. Τραμπ στον Αλ. Τσίπρα για να αντιπαρέρχεται με επιτυχία την πολεμική των μέσων ενημέρωσης: να χρησιμοποιεί τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, όπως άλλωστε κάνει κι ο ίδιος. Αν υπάρχει ένα πράγμα με το οποίο συμφωνώ με τον πρόεδρο των ΗΠΑ, αυτό είναι η παραπάνω συμβουλή του!...

Σε μια χώρα όπου τα περισσότερα από αυτά που γράφονται και λέγονται στα μίντια είναι είτε αγιογραφίες είτε λιβελογραφήματα κι όπου οι δικαστές αποφασίζουν από μόνοι τους ότι θίγονται τα προσωπικά τους δεδομένα αν μαθαίνει το κράτος το πόθεν έσχες τους, η ορθολογική χρησιμοποίηση των social media από όποιον ενδιαφέρεται να πληροφορηθεί ή να μεταδώσει ό,τι ξέρει είναι κάτι παραπάνω από απαραίτητη. Είναι, στην τελική, σωτήρια για τη δημοκρατία...

Η παγκόσμια κοινή γνώμη έχει συγκινηθεί από τη δολοφονία τής Μαλτέζας δημοσιογράφου Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίθια, η οποία διερευνούσε με πείσμα τι κρύβεται πίσω από τη μετατροπή τής χώρας της σε κράτος- άσυλο για τη μαφία. Πόσοι Έλληνες δημοσιογράφοι μπορούν να ισχυριστούν το ίδιο για όσα έπραξαν τον καιρό κατά τον οποίο στη χώρα μας το "μαύρο" ή "φουσκωμένο" χρήμα έρεε άφθονο;...

Και πόσοι ακόμα και σήμερα αναζητούν την αλήθεια και την αναμεταδίδουν όταν τη μαθαίνουν για χάρη τής πληροφόρησης του ελληνικού λαού για το τι πραγματικά συμβαίνει πίσω από την κουίντα αντί να γίνονται ομοτράπεζοι εκείνων τους οποίους θα έπρεπε να ελέγχουν; Τα ερωτήματα είναι προφανώς ρητορικά...

Ξέρω πολύ καλά ότι το περιβάλλον στο οποίο υποχρεώνεται ένας ρεπόρτερ να κάνει τη δουλειά του στην Ελλάδα είναι εχθρικό απέναντι στην αποκάλυψη κακώς κειμένων. Μόνο που οι περισσότεροι δημοσιογράφοι όχι μόνο συμβιβάζονται με αυτό, αλλά και το εκμεταλλεύονται μέσω παροχής κάθε είδους "υπηρεσιών" προς την εξουσία ώστε να βγάζουν το παντεσπάνι τους. Η αυτολογοκρισία είναι πολύ μεγαλύτερος εχθρός τής λογοκρισίας, αφού συνιστά μια ντροπιαστική ήττα που ένας επαγγελματίας επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του και δεν έρχεται από κάποιον άλλον...

Για να μιλήσω με ποδοσφαιρικούς όρους, μοιάζει σαν ο Ολυμπιακός να μην κατέβαινε καν να αγωνιζόταν κόντρα στη Μπαρτσελόνα λόγω της διαφοράς δυναμικότητας των δύο κλαμπ. Όσο, όμως, υπάρχουν εκεί έξω Ντάφνι Καρουάνα Γκαλίθια που θέτουν το λειτούργημα πάνω κι από την ίδια τους τη ζωή κανένας πόλεμος με τη διαφθορά και τη σαπίλα δεν έχει χαθεί οριστικώς...





   

Δεν είμαστε Βόρεια Κορέα για να λέει ο Τσίπρας στον Τραμπ "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι"...

Η κυβερνώσα Αριστερά δεν υπήρχε περίπτωση να μην συγκρουστεί και με τον εαυτό της από τη στιγμή που αποδέχθηκε την ευκαιρία να περάσει από το πεζοδρόμιο στο Μαξίμου. Σε διαφορετική περίπτωση θα μπορούσε και σήμερα να φωνάζει "φονιάδες των λαών Αμερικάνοι" κι "έξω οι βάσεις τού θανάτου", καταδικάζοντας εκ του ασφαλούς τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό, όπως κάνει το ΚΚΕ, και να μην αντιπαρατίθεται με τη συνείδησή της...

Από τη στιγμή, ωστόσο, που συμφώνησε πρώτα και κύρια με τον εαυτό της να διεκδικήσει την εξουσία δεν θα ήταν δυνατό να μην επιδιώκει να στείλει τον πρωθυπουργό της στο Λευκό Οίκο και να συμφωνήσει με τον πλανητάρχη και στον εκσυγχρονισμό των F-16. Σε διαφορετική περίπτωση η εξωτερική μας πολιτική θα θύμιζε τον απομονωτισμό τής Βόρειας Κορέας και η αμυντική μας την αφέλεια πως έχουμε γείτονα την Ελβετία κι όχι την Τουρκία...

Αν σε κάποιον τομέα έχει επιτελέσει σοβαρό έργο αυτή η κυβέρνηση είναι στην πολυδιάστατη εξωτερική της πολιτική, που κι άλλοι επιχείρησαν στο παρελθόν- βλ. κυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας-, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο. Αντιθέτως, με τον Νίκο Κοτζιά η χώρα διαθέτει ίσως για πρώτη φορά στη μεταπολίτευση έναν υπουργό Εξωτερικών ο οποίος δεν τρέφει μεγαλύτερες φιλοδοξίες κι άρα ούτε κρύβεται ούτε ασχολείται με οτιδήποτε άλλο κι ο οποίος διαθέτει τις γνώσεις και την εμπειρία για να βρίσκεται εκεί όπου βρίσκεται. Σε αυτό το πλαίσιο, η προσέγγιση με τις ΗΠΑ ουδόλως αποκλείει τη σταθερή συνεργασία με τη Ρωσία και την Κίνα κι αντιστρόφως και οι συναισθηματικές ατάκες Τσίπρα περί κακού Τραμπ- που ισχύει, αλλά δεν πρέπει να λέγεται από  πρωθυπουργό- περνούν αβρόχοις ποσί...

Είναι χαρακτηριστικό, εξάλλου, αποικιοκρατούμενης επί αιώνες χώρας ο λαός της να διακατέχεται από μια συλλογική αντιπάθεια για τους κατά καιρούς καταπιεστές του. Πριν μερικές δεκαετίες ήταν οι Αμερικανοί, σήμερα οι Γερμανοί, αύριο- ποιος ξέρει- οι Κινέζοι. Αν, μάλιστα, υποθέσουμε βασίμως πως αυτά τα ακραία συναισθήματα απευθύνονται στις πολιτικές ηγεσίες αυτών των κρατών κι όχι στους λαούς τους μπορούμε να τα χαρακτηρίσουμε και δίκαια. Αν θέλουμε, ωστόσο, να πάμε μπροστά, το μίσος ως οδηγός δεν θα μας αφήσει μακριά...

Όσες αμερικανικές ή γερμανικές σημαίες κι αν κάψουμε, δεν θα πάψουμε να είμαστε εμείς οι ίδιοι οι μεγαλύτεροι υπεύθυνοι των συμφορών μας. Αν τη δεκαετία τού '50 και του '60 η δεξιά δεν τα έδινε όλα στην Ουάσιγκτον κι αν τις τρεις τελευταίες δεκαετίες δεν βυθιζόμασταν ως πράξη και νοοτροπία στη διαφθορά το Βερολίνο δεν θα είχε τη δυνατότητα να μας καταδικάσει σε αιώνια λιτότητα. Ας τα έχουμε όλα αυτά υπόψη τώρα που υποτίθεται πως κολυμπάμε από το βυθό στην επιφάνεια, προς γνώση και συμμόρφωση...

Τα F-16 είναι στενά για να χωρέσουν επενδύσεις...

Αν ήμουν Ελληνοαμερικανός με ελάχιστη γνώση τής ελληνικής γλώσσας και πραγματικότητας κι άκουγα τον Αλ. Τσίπρα αυτές τις ημέρες στις ΗΠΑ θα έσπευδα να βγάλω βίζα για Ελλάδα, όχι για τουρισμό αλλά για μόνιμη εγκατάσταση! Ο πρωθυπουργός κατά την περιοδεία του στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού, ιδίως στη συνάντησή του με τον Ντ. Τραμπ, παρουσίασε τη χώρα μας ως μια πρώην κατεστραμμένη αποικία η οποία βρίσκεται στα πρόθυρα να μετατραπεί σε μια νέα γη των ευκαιριών και οι κάτοικοί της να ζουν σε αυτή ζωή χαρισάμενη μέχρι να πεθάνουν: η ανάπτυξη έχει έρθει- η ΕΛΣΤΑΤ έχει διαφορετική γνώμη-, η ανεργία μειώνεται- με προσωρινές, υποαμειβόμενες θέσεις απασχόλησης-, οι επενδυτές σχηματίζουν ουρά- προς το παρόν δίνουμε δισ. για F-16-, οι εξαγωγές μεγεθύνονται, οι υποδομές τελειοποιούνται, η φορολογία είναι σταθερή και δίκαιη και πολλά άλλα που ο μέσος Έλληνας πολίτης έχει δει κατά βάση σε μακέτες...

Ο Αλ. Τσίπρας είπε ψέματα- δεν του είναι, άλλωστε, κάτι άγνωστο- και πολύ καλά έκανε! Η Ελλάδα έχει ανάγκη από μια καλή διεθνή εικόνα, ιδίως στις ΗΠΑ, αν θέλει να σχηματίσει γεωπολιτικές και οικονομικές συμμαχίες οι οποίες θα την βοηθήσουν να ανακάμψει, αφού έτσι κι αλλιώς δεν ανήκαμε ποτέ από ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους στους ισχυρούς τής γης για να ζητάμε έναν πιο πρωταγωνιστικό ρόλο. Αρκεί, βεβαίως, ο πρωθυπουργός να μην πιστέψει το ίδιο του το ψέμα- κι αυτό το συνηθίζει- κι όταν επιστρέψει στην Ψωροκώσταινα απορήσει γιατί δεν βλέπει γύρω του ευτυχισμένους ανθρώπους να πληρώνουν φόρο εισοδήματος, ΕΝΦΙΑ, ΦΠΑ, τέλη κυκλοφορίας και κάθε άλλη "διαρθρωτική μεταρρύθμιση", από αυτές για τις οποίες υπερηφανευόταν στο Αμέρικα...

Μακάρι να έρθουν χιλιάδες, εκατομμύρια επενδύσεις από τις ΗΠΑ. Πραγματικό σημάδι, ωστόσο, αναγέννησης της πραγματικής οικονομίας θα είναι να μην περιμένουμε τη σωτηρία μας από την "θεία από το Σικάγο", αλλά από τις δικές μας δυνάμεις. Η δίκαιη ανάπτυξη που ευαγγελίζεται ο Αλ. Τσίπρας θα φτάσει όταν οι μικρομεσαίοι θα έχουν τη δυνατότητα όχι μόνο να ζουν αξιοπρεπώς αλλά να συνιστούν την παραγωγική μηχανή τής χώρας από όποιο επάγγελμα κι αν ασκούν...

Αυτό, όμως, δεν πρόκειται να συμβεί ποτέ όταν προσθέτουμε λίγες σταγόνες κοινωνικής δικαιοσύνης κι ανακατανομής τής φτώχειας σε ένα κατ' εξοχήν νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα κι όταν εξακολουθούμε να αναπαράγουμε παθογένειες, όπως το ρουσφέτι, ο κομματισμός και η γραφειοκρατία, που μας οδήγησαν στην πτώχευση. Για όλα αυτά και για πολλά άλλα, επομένως, "Greece is not back" Alexis, τουλάχιστον "not yet", συνεπώς krata mikro kalathi...





  

Με δικαστές κουτσαβάκια δεν πάμε μακριά...

Δεν μπορώ να είμαι 100% βέβαιος για την αθωότητα της Ηριάννας, όπως δεν θα μπορούσα να είμαι στο ίδιο ποσοστό ούτε για τον εαυτό μου αφού όλοι μας έχουμε την τάση να είμαστε ολίγον ή πολύ απαλλακτικοί όταν κρίνονται δικές μας πράξεις. Μου είναι πιο εύκολο να υπερασπιστώ την αθωότητα μιας πράξης από αυτή ενός προσώπου από τη στιγμή που η πρώτη αρκεί να είναι αντίθετη με το δικό μου αξιακό κώδικα για να την καταδικάσω. Τότε γιατί ενοχλεί κι εμένα τόσο πολύ μια απόφαση δικαστηρίου που με βάση όσα γνωρίζουμε για την υπόθεση δικαιούμαστε να αποκαλούμε τουλάχιστον έωλη;...

Δεν είναι τόσο το ότι βασίζεται σε επιχειρήματα όπως ότι η Ηριάννα μπορεί να ολοκληρώσει τις σπουδές της αφού αποφυλακιστεί ύστερα από 13 χρόνια. Χρειάζεται πολλή αναισθησία για να επιχειρείς να δομήσεις τη σκέψη σου πάνω σε τέτοιες σοφιστείες. Είναι κυρίως το ότι η δικαστική εξουσία σε αυτήν τη χώρα είναι συνήθως πολύ επιεικής με εκείνους οι οποίοι μπορούν να την ταΐζουν κάτω από το τραπέζι και πολύ αυστηρή όταν πρόκειται για φτωχοδιάβολους...

Θα έδινα ελαφρυντικά στους δικαστές αν καταδίκαζαν με την ίδια ευκολία και τον γιο ή την κόρη ενός από τους 300 ολιγάρχες αυτής της χώρας. Θα μιλούσα τότε για σκληρές αποφάσεις, οι οποίες ωστόσο χαρακτηρίζονται από ίδια μέτρα και σταθμά...

Μόνο που αρκετοί δικαστές δεν κρίνουν με ίδια μέτρα και σταθμά και οι περισσότεροι αντιμετωπίζουν το νόμο με το δημοσιοϋπαλληλικό φόβο τής εφαρμογής του κατά γράμμα "για να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο". Όταν, όμως, δεν συνυπολογίζεται, και μάλιστα κατά προτεραιότητα, και το πνεύμα του καταλήγουμε να έχουμε δικαστικές αποφάσεις οι οποίες λησμονούν ότι κάθε εξουσία πηγάζει από το λαό κι ασκείται για χάρη του. Με αυτό δεν επικροτώ τη δικαιοσύνη τού όχλου, επισημαίνω απλώς πως η Θέμιδα δεν δικαιούται να είναι τυφλή κι αποκλεισμένη από τον κοινωνικό της περίγυρο αλλά να αντιλαμβάνεται ότι οι αποφάσεις της δεν αφορούν μόνο τον κατά περίπτωση κατηγορούμενο, αλλά πολύ περισσότερους ανθρώπους...

Στις δημοκρατίες, εξάλλου, θα έπρεπε να είναι παράνομες τόσο οι κρεμάλες όσο κι όσοι πιστεύουν ότι με το που κάθονται στο προεδρείο ενός δικαστηρίου αυτομάτως γίνονται θεοί που κρίνουν ποιος θα ζήσει ή θα πεθάνει, έστω μεταφορικά. Στην πραγματικότητα δεν αποδεικνύονται τίποτα παραπάνω από γραμματείς και φαρισαίοι... 

Ο φόβος φυλάει τα έρμαια των μαφιόζων...

Βασικό μάθημα δημοσιογραφίας: η δολοφονία τού ποινικολόγου Μ. Ζαφειρόπουλου είναι είδηση για τον απλούστατο λόγο ότι δεν δολοφονείται κάθε ημέρα στο κέντρο τής Αθήνας ένας δικηγόρος, άρα δεν είναι κάτι συνηθισμένο. Ούτε θυμάμαι πότε ήταν η τελευταία φορά που φονεύτηκε κάποιος δικηγόρος στην πρωτεύουσα, στη συμπρωτεύουσα ή οπουδήποτε αλλού...

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Πως είτε κάνουμε την τρίχα τριχιά από μια φυσική μας προδιάθεση στην υπερβολή είτε κάποιοι προσδοκούν μικροκομματικά ή επιχειρηματικά οφέλη όταν διασπείρουν το φόβο με την ίδια ευκολία που το κάνουν και για τα ψέματα. Η ειρωνεία είναι, μάλιστα, ότι αρκετοί από εκείνους που έχουν επενδύσει πάνω στην τρομοκράτηση του πληθυσμού είναι οι ίδιοι που κάνουν τη ζωή μας πιο ανασφαλή χρησιμοποιώντας μεθόδους αποσιώπησης των αμαρτημάτων τους που παραπέμπουν σε μαφιόζικες οργανώσεις...

Αρκεί να κάνει ο καθένας μας ένα "flashback" στη ζωή του και να στοχαστεί πόσες φορές έχει πέσει θύμα σωματικής επίθεσης, ληστείας ή κλοπής για να αντιληφθεί πόσο μάταιο είναι να αυτοπεριορίζεται λόγω ενός επιβαλλόμενου διά της προπαγάνδας αρνητικού συναισθήματος. Είμαι σχεδόν σίγουρος ότι κανένας μας δεν πέφτει θύμα εγκληματικής ενέργειας, τουλάχιστον στις πιο βίαιες εκφράσεις της, κάθε ημέρα, εβδομάδα, μήνα ή χρόνο...

Ναι, να λαμβάνουμε στοιχειώδη μέτρα προφύλαξης- να κλειδώνουμε, για παράδειγμα, το σπίτι ή το αμάξι μας-, αλλά όταν δεν υπάρχουν κάποιες άλλες ενδείξεις ή δεν είμαστε διασημότητες ποιος ο λόγος να κάνουμε τον τρόμο κτήμα μας αντί να απολαμβάνουμε την κάθε στιγμή; Οι μόνοι που κερδίζουν δεν είναι άλλοι από τους επαγγελματίες τής ασφάλειας κι εκείνους που συνδέουν την πολιτική τους επιβίωση με το ψοφοδεές λούμπεν προλεταριάτο...

Φυσικά και η πολιτεία οφείλει να παρέχει στους πολίτες μια στοιχειώδη αίσθηση ασφάλειας. Σε αυτό το πλαίσιο δεν είμαι αντίθετος, για παράδειγμα, στις συχνές περιπολίες τής ομάδας "ΔΙΑΣ" ή των αστυνομικών τής γειτονιάς. Από αυτό, ωστόσο, μέχρι να χτίζουμε τη ζωή μας γύρω από συστήματα ασφαλείας, συναγερμούς, οπλοφορία και την ουρά στα σκέλια η απόσταση είναι χαώδης...

Για να μην ανησυχούν, επομένως, κυρίως ο πρόεδρος και οι βουλευτές τής αξιωματικής αντιπολίτευσης Κολομβία δεν θα γίνουμε γιατί μία φορά στα δέκα χρόνια σκοτώνεται ένας δικηγόρος, αλλά γιατί οι ίδιοι λειτουργούν ως γραφεία Τύπου και μεσάζοντες σκοτεινών επιχειρηματικών συμφερόντων με ύποπτες συναλλαγές κι ακόμα πιο ύποπτες επιδιώξεις. Όλα τα υπόλοιπα είναι για να φοβίζουν τον κάθε μικροαστό και να επιβιώνουν στην πλάτη του...



 

Λεβεντόπαιδα του ακραιοκεντρώου μίσους...

Μόνο ένας τρόπος υπάρχει για να μείνεις αγνός στην πολιτική, να μην ασχοληθείς μαζί της ποτέ. Σε διαφορετική περίπτωση σε καταπίνει πολύ πιο γρήγορα από όσο μπορείς να το καταλάβεις. Κι αυτό ισχύει και για εκείνους που επί χρόνια διαβιούσαν στο περιθώριό της, ίσως, μάλιστα, περισσότερο για εκείνους, όπως θα μπορούσε να μας πιστοποιήσει κι ο Β. Λεβέντης αν ήταν στα καλά του...

Τις τελευταίες ημέρες, ωστόσο, έχει καταληφθεί από ένα φαινομενικό αμόκ και μιλά, με αφορμή την ταυτότητα φύλου, σαν να έχουν μπει μέσα του ταυτοχρόνως ο Θεσσαλονίκης, Άνθιμος, ο Καλαβρύτων, Αμβρόσιος, κι ο Πειραιώς, Σεραφείμ, και να συναγωνίζονται ποιος θα εκστομίσει τα πιο σκοταδιστικά λόγια. Αν, επομένως, κάνει πράξη την αναγγελία του για παραίτηση από το βουλευτιλίκι, που πιθανότατα δεν θα κάνει, θα μπορέσει τουλάχιστον να σώσει τον εαυτό του από ακόμα μεγαλύτερο εξευτελισμό...

Η Ένωση Ακραιοκεντρώων είναι αμφίβολο αν θα ξαναβγάλει βουλευτές. Ίσως, συνεπώς, ο πρόεδρός της να θεώρησε απαραίτητο να προσεταιριστεί τις ψήφους των παραθρησκευτικών οργανώσεων, οικειοποιούμενος τη φρασεολογία και το φανατισμό τους. Περιττό να αναφέρω πως αυτό δεν έχει καμία σχέση με τη μετριοπάθεια με την οποία θέλησε, ως το βαθμό που αναλογούσε στις πενιχρές έτσι κι αλλιώς πολιτικές του ικανότητες, να μπολιάσει το κομματικό μας σύστημα ο "πρόεδρος". Από το κάλεσμα για περιορισμό τού κομματισμού στο Δημόσιο και της διαφθοράς και το σχηματισμό οικουμενικής κυβέρνησης έως το ότι οι διεμφυλικοί είναι άρρωστοι η απόσταση είναι χαώδης κι ας τη διένυσε ο Β. Λεβέντης σε μόλις δύο χρόνια...

Το ανησυχητικότερο, ωστόσο, για τη δημοκρατία μας είναι πως ο λόγος τού Β. Λεβέντη, όπως άλλωστε και των χιμπαντζήδων με τα μαύρα, δεν είναι πλέον περιθωριακός αλλά συγκινεί ένα υπολογίσιμο κομμάτι τού ελληνικού λαού. Σε βαθμό, μάλιστα, που ο Π. Καμμένος να μοιάζει- δεν είναι βεβαίως- με έναν μετρημένο κεντροδεξιό πατριώτη, όπως τον είχε "βαφτίσει" στην Κολυμπήθρα τού Σιλωάμ ο Αλ. Τσίπρας...

Το ίδιο, βεβαίως, συμβαίνει και στον Τύπο, όπου τα συνεχή αυτογκόλ των καθιερωμένων ΜΜΕ έχουν δώσει χώρο σε υποκινητές μίσους τύπου Στ. Χίου να οργιάζουν. Και μέσα σε όλο αυτό το σκηνικό σήψης δολοφονείται κι ένας ποινικολόγος των εγκλημάτων τού λευκού κολάρου στο κέντρο τής Αθήνας. Τυχαίο;...

Τα success story καταλήγουν σε εκλογές...

Η εθνικιστική ηγεσία τής Καταλονίας μάλλον ήταν πολύ απασχολημένη με τα αυτονομιστικά της ζητήματα και δεν είχε το χρόνο να μελετήσει το ελληνικό 2015. Αν το είχε πράξει, θα είχε συνειδητοποιήσει ότι αν θες να κερδίσεις ένα διπλωματικό μπρα ντε φερ δεν είναι δυνατό ο αντίπαλός σου να γνωρίζει ή να καταλαβαίνει ότι έχεις όρια μέχρι πού θα τεντώσεις το σκοινί. Όπως στην περίπτωση της Ελλάδας η Γερμανία αντιλαμβανόταν ότι το Grexit ήταν "κόκκινη γραμμή" για τον Αλ. Τσίπρα, με τον ίδιο τρόπο κι ο Μ. Ραχόι κατανοεί, ιδίως μετά από την πρόσφατη αλλοπρόσαλλη απόφαση του καταλανικού Κοινοβουλίου, ότι οι καταλανοί δύσκολα θα διακινδυνεύσουν την ανεξαρτητοποίησή τους όταν τα οφέλη της είναι πολύ λιγότερα από τις απώλειες που φέρνει μαζί του ο απομονωτισμός...

Κι αν η Καταλονία είναι ξένος πόνος, το ερώτημα είναι στα καθ' ημάς αν η ελληνική κυβέρνηση είναι διατεθειμένη να αντισταθεί στην αναμενόμενη πίεση από το ΔΝΤ για νέα μέτρα, αν θα πάει σε εκλογές για να αποφύγει την "καυτή πατάτα" ή θα επιχειρήσει αυτό που μόνο ο σημερινός πρωθυπουργός έχει καταφέρει στη μνημονιακή Ελλάδα: να παρουσιάζει κάθε νέα υποχώρηση στο νεοφιλελευθερισμό ως ένα ακόμα βήμα από την απεμπλοκή από την επιτροπεία και τις πολιτικές άγριας λιτότητας...

Το Μαξίμου δικαιολογημένα αμφισβητεί και τις τελευταίες προβλέψεις τού Ταμείου- έχει άλλωστε αποτύχει σε τόσες στο παρελθόν. Φοβάμαι, όμως, πως σε λίγο ούτε οι αριθμοί θα βγαίνουν για την κυβέρνηση, η οποία καλείται από το 2018 να πετυχαίνει το σχεδόν ακατόρθωτο για μια οικονομία η οποία ανακάμπτει δειλά, να φέρνει δηλαδή πρωτογενή πλεονάσματα του ύψους τού 3,5% για σειρά ετών...

Στο Μαξίμου μέχρι σήμερα πορεύτηκαν με αλχημείες- όπως η καθυστέρηση στην έκδοση συντάξεων ή τα κοινοτικά προγράμματα προσωρινής απασχόλησης- για να επιτυγχάνουν τα πρωτογενή πλεονάσματα και να αφηγούνται το δικό τους "success story". Μόνο που η πραγματικότητα βρίσκει πάντοτε τρόπο να σε εκδικείται κι αυτό συμβαίνει τώρα...

Καλά όλα τα περιφερειακά συνέδρια στα οποία πηγαίνει ο πρωθυπουργός, καλές και οι αναπτυξιακές προτάσεις του, ωστόσο στην αγορά εργασίας επικρατεί η ζούγκλα και η κοινωνική δικαιοσύνη μοιάζει με άπιαστο όνειρο, αφού απλώς αλλάζουν τα αφεντικά αλλά όχι και οι τακτικές. Τα βήματα για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, του λαθρεμπορίου και της διαφθοράς είναι αργόσυρτα, την ίδια ώρα που μια νέα διαπλοκή αντικαθιστά την παλιά. Με λίγα λόγια, δεν θα στοιχημάτιζα πολλά χρήματα στο ότι το καλοκαίρι τού 2018 ξεμπερδεύουμε με τα μνημόνια, πολλώ δε μάλλον πως δεν θα έχουν γίνει εκλογές μέχρι τότε...