Ο ηγέτης δεν σβήνει φωτιές, πρέπει να δείχνει ότι τις σβήνει...

Θα έσβηναν άμεσα οι φωτιές αν ο Αλέξης Σαμαράς έπαιρνε μια μάνικα και κατάβρεχε τις εστίες τους ανά τη χώρα ταυτοχρόνως, αν ο Π. Σκουρλέτης ντυνόταν πυροσβέστης κι έπεφτε με αυτοθυσία στις φλόγες ή αν ο Ν. Τόσκας κρατούσε προσωπικώς τσίλιες για τον εντοπισμό εμπρηστών; Όχι βεβαίως, παρά μόνο στο φαντασιακό εκείνων που πιστεύουν ότι οι πολιτικοί έχουν υπεράνθρωπες ικανότητες και τα βράδια ενδύονται την κάπα τού Σούπερμαν, του Μπάτμαν ή του Σπάιντερμαν και σώζουν την ανθρωπότητα. Αλίμονο αν ακόμα κι ο επιχειρησιακός συντονισμός αφηνόταν στα χέρια ανθρώπων που δεν έχουν καμία σχέση με το αντικείμενο, μολονότι καμώνονται τους παντογνώστες για λίγες ψήφους παραπάνω...

Όλα αυτά, ωστόσο, δεν σημαίνουν ότι ο πρωθυπουργός τής χώρας μπορεί να συνεχίζει τις διακοπές του σαν να μην συμβαίνει τίποτα. Καμία χώρα δεν μπορεί να σωθεί από το χάρισμα του ηγέτη της και μόνο, αλλά τις δύσκολες ώρες τον θέλει δίπλα της, ακόμα κι αποκλειστικώς ως σύμβολο, αν όχι χάρη στις ικανότητές του. Ο λαός έχει το δικαίωμα να απαιτεί από τον άνθρωπο που τον έχει ψηφίσει για να ορίζει τις τύχες του να είναι τουλάχιστον ορατός και διαφανής 24 ώρες το 24ωρο, εφτά ημέρες την εβδομάδα, 365 ημέρες το χρόνο. Η πολιτική, άλλωστε, είναι και διαχείριση των συμβόλων κι από τη στιγμή κατά την οποία στην παρούσα κυβέρνηση έχουν προ πολλού χάσει την ουσία θα ανάμενε κανείς πως τουλάχιστον θα διαχειρίζονταν την εικόνα τους πολύ καλύτερα από το θέαμα ηλιοκαμένων υπουργών που δείχνουν ολοφάνερα τη δυσφορία τους για το ότι κλήθηκαν εσπευσμένως από τις παραλίες για να κάνουν τη δουλειά τους...

Αν θέλαμε μια οπτική αναπαράσταση της απομάκρυνσης της κυβέρνησης από τους ψηφοφόρους της, αυτή μας δόθηκε με αφορμή τις φωτιές. Την ώρα που ακόμα κι ο Ηλ. Ψινάκης άφησε τις διακοπές του για να δηλώσει "παρών" στην κατάσβεση, εκείνοι που εκλέχθηκαν γιατί υποτίθεται πως ήταν σάρκα από τη σάρκα τού λαού δεν το κούνησαν ρούπι από τις παραλίες...

Το ότι και οι ψινάκηδες ή οι βορίδηδες το κάνουν για το σόου είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Το ζήτημα είναι πως εκείνοι που ψηφίστηκαν για να απονείμουν κοινωνική δικαιοσύνη έχουν καταντήσει ουραγοί κοινωνικής ευαισθησίας των λακέδων τής ολιγαρχίας. Ποιος το συνειδητοποιεί και δεν ντρέπεται και για λογαριασμό εκείνων που ούτε που το σκέφτονται να ντραπούν;...



  

Πριν τσακίσεις τον φασίστα δίπλα σου δεν τσακίζεις τον φασίστα μέσα σου;...

Δεν χρειάζεται να πάει κανείς στη Βιρτζίνια για να διαπιστώσει ότι μαίνεται πόλεμος μεταξύ ακροδεξιών κι ακροαριστερών, ο οποίος δεν μένει στα λόγια αλλά αποκτά και βίαια χαρακτηριστικά. Ούτε συγκαταλέγομαι σε εκείνους που αποκηρύσσουν τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή εξισώνουν το νεοφασισμό με τον αριστερισμό. Αλίμονο, όμως, αν η δημοκρατικότητά μας και η πίστη μας στην ελευθερία τού λόγου προσαρμόζονται στο ποιος μιλά κάθε φορά...

Όσο, για παράδειγμα, κι αν σιχαίνομαι του χιμπαντζήδες με τα μαύρα, τους λόγους και τα έργα τους είμαι ο τελευταίος που θα ζητήσει να τους απαγορευτεί η δυνατότητα να εκφέρουν δημοσίως τις αντιλήψεις τους ή να συγκεντρώνονται, ειρηνικώς βεβαίως, για να τις διατυμπανίζουν. Όσοι αντιμετωπίζουν τη δημοκρατία και την ελευθερία α λα καρτ, απαιτώντας την απαγόρευση στους νεοναζί να διατυπώνουν τα εμέσματά τους στην ουσία ασπάζονται την ίδια φασιστική νοοτροπία, απλώς με διαφορετικό ιδεολογικό πασπάλισμα...

Οι φασίστες από τη γειτονιά δεν θα φύγουν, όπως διατείνονται οι αριστεριστές, με το ξύλο. Αν η διαδικασία ήταν τόσο απλή, θα ήμουν ο πρώτος που θα συνηγορούσα σε αυτή. Αφήστε που με το να αντιμετωπίζεις τον ιδεολογικό σου εχθρό με τα δικά του βίαια όπλα δεν κάνεις πολλά παραπάνω από το να μιμείσαι το τέρας το οποίο υποτίθεται πως εχθρεύεσαι...

"Και πώς θα τσακίσουμε ρε φίλε τους φασίστες", σας ακούω ήδη να αναρωτιέστε, "με γαρύφαλλα και φιλιά"; Θα σας απαντήσω πως μπορεί να γίνει και με γαρύφαλλα και φιλιά, ωστόσο η ουσία δεν βρίσκεται εκεί, αλλά στο ότι η αντίληψή μας για ανοιχτές, πλουραλιστικές κοινωνίες, στις οποίες όλοι- ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής, καταγωγής ή οποιασδήποτε τοποθέτησης- θα συμβιώνουν αρμονικά συγκρούεται με τη λογική τής κατάπνιξης της φωνής τού ιδεολογικού αντιπάλου, όσο χυδαίος ή εγκληματίας κι αν είναι αυτός...

Αν δεν νικήσουμε πρώτα τον φασίστα μέσα μας δεν θα κερδίσουμε ποτέ τον φασίστα τής γειτονιάς, της πόλης, της χώρας ή του πλανήτη. Η πίστη στην ιδεολογική ανωτερότητα της Αριστεράς καταντά δογματική και θρησκοληπτική όταν δεν επιτρέπει στην αντίθετη άποψη, ακόμα και στην πιο ακραία, να εκφράζεται στην αγορά...

Οι χιμπαντζήδες, για παράδειγμα, με τα μαύρα πρέπει να διωχθούν και να τιμωρηθούν από τις αρμόδιες Αρχές για τα ποινικά τους αδικήματα. Όσον αφορά, ωστόσο, τη ρητορική μίσους τους αυτή πρέπει να ακουστεί όσο πιο ελεύθερα και σε όσο πιο πολλούς γίνεται. Είναι χίλιες φορές προτιμότερο και για καθαρώς ωφελιμιστικούς λόγους να μάθει πλήρως κι ο Έλληνας στο πιο απομακρυσμένο χωριό ότι οι χρυσαυγίτες είναι νοσταλγοί τού χιτλερισμού από να τους βλέπει ως τα αποπαίδια ενός καταρρέοντος συστήματος που δεν τους αφήνει χώρο έκφρασης...

Ο Τραμπ παίζει το παιχνίδι "με πόσους τρόπους μπορώ να καταστρέψω τον πλανήτη"...

Οι σπουδαίοι καλλιτέχνες διαθέτουν το χάρισμα μέσα από το έργο τους όχι μόνο να εξηγούν την εποχή τους, αλλά κι αυτές που προηγήθηκαν κι εκείνες που θα έρθουν. Σε αυτούς ανήκει κι ο Στάνλεϊ Κούμπρικ με τα κινηματογραφικά αριστουργήματα που άφησε στο πέρασμά του, ανάμεσα σε άλλα και το "SOS Πεντάγωνο καλεί Μόσχα". Πριν από σχεδόν 60 χρόνια ένας δυο παράφρονες έφερναν στο πανί τον πυρηνικό όλεθρο μιας ανθρωπότητας που ζούσε με τον τρόμο τής "βόμβας". Σήμερα ο κόσμος μας απειλείται εκ νέου από δύο ημιπαράφρονες, τον Ντ. Τραμπ και τον Κιμ Γιονγκ Ουν, οι οποίοι από ατύχημα οφειλόμενο στη ανάπηρη διάνοιά τους μπορεί να οδηγήσουν στην καταστροφή που ουκ ολίγες φορές αποφεύχθηκε στο παρά πέντε στα χρόνια τού Ψυχρού Πολέμου...

Κι αν ο πρόεδρος της Βόρειας Κορέας απειλεί "μόνο" να πατήσει ένα κουμπί και να μας τινάξει όλους στον αέρα, ο Αμερικανός ομόλογός του δείχνει να έχει βάλει στοίχημα με πόσους τρόπους είναι σε θέση να διακινδυνεύσει τη βιωσιμότητα του πλανήτη στα τέσσερα χρόνια- δεν τον βλέπω για παραπάνω κι αυτά αν προλάβει να μην αποπεμφθεί- κατά τα οποία θα βρίσκεται στο Λευκό Οίκο. Κι αν ο πυρηνικός πόλεμος είναι σαφώς πιο "σέξι" ως θέμα αυτό δεν σημαίνει πως η κλιματική αλλαγή, την οποία ο Ντ. Τραμπ δεν αναγνωρίζει καν ως πρόβλημα, είναι λιγότερο σημαντική. Ο Αμερικανός πρόεδρος, πάντως, αποτελεί "απλώς" μια πιο καρτουνίστικη εκδοχή ενός μέσου πολιτικού οπουδήποτε στον κόσμο, το όραμα του οποίου φτάνει έως την επανεκλογή του και σπανίως πιο πέρα...

Ο Ντ. Τραμπ, εξάλλου, θα όφειλε να έχει στο νου του τον Αλέξη Σαμαρά του 2015 όταν εκτοξεύει απειλές που πολύ δύσκολα ακόμα κι εκείνος θα μπορέσει να φέρει σε πέρας. Αν, για παράδειγμα, η Βόρεια Κορέα εκτοξεύσει πυραύλους στο Γκουάμ και οι ΗΠΑ δεν αντιδράσουν με "φωτιά κι οργή" όπως έχει απειλήσει ο πρόεδρός τους τότε θα τρωθεί ακόμα περισσότερο ή ήδη τρωθείσα αξιοπιστία τους ως ηγεμονεύουσα δύναμη. Φυσικά ένα ακόμα χτύπημα στο αμερικανικό γόητρο δεν θα το επωφεληθεί η μικρή Βόρεια Κορέα, αλλά άλλοι υποψήφιοι χαλίφηδες στην θέση τού χαλίφη, με προεξάρχουσα την Κίνα. Ίσως γι' αυτό, άλλωστε, κι ο "Κόκκινος Δράκος" να τηρεί σιγή ιχθύος στη σοβούσα κρίση. Μόνο που τι νόημα θα έχει για τον οποιονδήποτε να εξουσιάζει ύστερα από έναν πυρηνικό πόλεμο παγκοσμίων διαστάσεων; Ωστόσο φαίνεται πως έχει για κάποιους με προσωπική κι εθνική ματαιοδοξία έως τα ουράνια...


 

Εδώ Παππάς εκεί Παππάς, αλλά Αριστερά πουθενά...

Όλα κι όλα! Για πολλά μπορεί να κατηγορήσει κανείς τον Ν. Παππά, όχι όμως για το ότι είναι κακός, πόσω μάλλον αχάριστος γιος. Το αποδεικνύει, άλλωστε, ο διορισμός τού πατέρα του στην προεδρία τού ΟΑΣΘ, ο οποίος επίσης αποδεικνύει βεβαίως ότι κι ο νεποτισμός μια χαρά βασιλεύει και με αυτήν την κυβέρνηση...

Τουλάχιστον ο Στέλιος Παππάς έχει στο βιογραφικό του σπουδές κι αγώνες που δεν έζησε ποτέ ο πρωθυπουργικός σύμβουλος Ν. Καρανίκας, άλλο αγαπημένο μεγαλοπαιδί του κομματικού σωλήνα. Είναι κι αυτός ένας τρόπος να παρηγοριόμαστε για την κυβερνώσα Αριστερά, που όσο περισσότερο μένει στην εξουσία τόσο πιο πολύ θυμίζει το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ...

Για να εξηγούμαστε: η τοποθέτηση Παππά θα ήταν δικαιολογημένη μόνο στην περίπτωση που είχαν εξεταστεί, που λέει ο λόγος, όλα τα βιογραφικά των Ελλήνων που ζουν στη χώρα ή στο εξωτερικό και διαθέτουν τουλάχιστον τα σχετικά τυπικά προσόντα και δεν είχε βρεθεί ούτε ένας καλύτερός του. Η γυναίκα, άλλωστε, του Καίσαρα ή, έστω, ο πατέρας του δεν αρκεί να είναι κατάλληλοι, οφείλουν να είναι πολύ καταλληλότεροι του δεύτερου στη σειρά για να αποκτήσει ένα σημαντικό δημόσιο αξίωμα σε μια επιχείρηση, μάλιστα, που μόλις κρατικοποιήθηκε και θα έπρεπε να περνά το μήνυμα πως δεν θα επαναληφθούν τα λάθη τού παρελθόντος που έχουν δώσει κακό όνομα στο Δημόσιο...

Μόνο που δεν εκτιμώ πως ο Στέλιος Παππάς, όσο συμπαθής κι αν μου είναι ως άνθρωπος, απείχε έτη φωτός από τον δεύτερο για τη συγκεκριμένη θέση. Κι αυτό θα όφειλε να το έχει συνειδητοποιήσει κι ο ίδιος, αν επιθυμούσε να διατηρήσει την υστεροφημία του ή να προστατεύσει το σπλάχνο του...

Κατά τα άλλα, η κυβέρνηση επιμένει να το παίζει αριστερή στα λόγια και με την τοποθέτηση Βούτση για την θρησκεία. Να είχα χίλια χέρια να υπόγραφα και με τα χίλια για το ότι το θρήσκευμα αποτελεί προσωπική επιλογή τού καθενός κι ότι δεν είναι δυνατό να ορίζουν την πολιτική ατζέντα οι ταλιμπάν τής ορθοδοξίας. Μόνο που γι' αυτό δεν ευθύνονται μόνο οι συνειδητοί σκοταδιστές συνοδοιπόροι της Νίκο μου, αλλά κι εκείνοι που επιλέγουν την υποταγή από τη σύγκρουση μαζί της...

Πώς να μην θεριεύει, επομένως, το τέρας όταν το ταΐζουν και οι υποτιθέμενοι αντίπαλοί του για να έχουν το κεφάλι τους ήσυχο; Όποτε κι αν η κυβέρνηση περάσει ένα νομοσχέδιο για το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας ή τον συμπεριλάβει στη συνταγματική αναθεώρηση θα είμαι ο πρώτος που θα τη χειροκροτήσει. Θα είμαι, ωστόσο, ο τελευταίος που θα πανηγυρίσει αποκλειστικώς για τηλεοπτικές δηλώσεις- ξέπλυμα μιας πολιτικής η οποία μόνο αριστερή δεν είναι σε πολλά επίπεδα, ιδίως όταν μένουν δηλώσεις και δεν πηγαίνουν παραπέρα...

  

Όπου δεν πίπτει ράβδος "πίπτει" ανταρσία στην αξιολόγηση...

Η αλήθεια βρίσκεται πάντοτε καλά κρυμμένη κάπου ανάμεσα στην αγιοποίηση και στη δαιμονοποίηση. Το ίδιο ισχύει και για την αξιολόγηση των δημοσίων υπαλλήλων. Επί υπουργίας άθλιου Κούλη είχε χρησιμοποιηθεί για να "φαγωθούν" ή για να υποβιβαστούν όσοι δεν ήταν "δικά μας", μητσοτακικά "παιδιά". Επί ΣΥΡΙΖΑ ο πράγματι πολύ καλός νόμος Βερναρδάκη για τη δημόσια διοίκηση πέρα από το ότι χωλαίνει στην αδικαιολόγητη καθυστέρηση εφαρμογής του έχει κι ένα άλλο σημαντικό μειονέκτημα: αποκλείει ουσιαστικώς την απόλυση μέσω της αξιολόγησης, δίνοντας πατήματα στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα και στους άνεργους να αισθάνονται πως ο δικός τους "θεός" είναι κατώτερος...  

Η αξιολόγηση δεν θα μπορούσε να επιβληθεί ποτέ και πουθενά με όρους "σας παρακαλώ, περάστε να αξιολογηθείτε, αλλά και να μην το θέλετε δεν πειράζει, δεν θα κουνηθεί φύλλο". Ποιος εργαζόμενος, στο δημόσιο ή στον ιδιωτικό τομέα, ακόμα κι ο πιο συνεπής, θα αποδεχόταν να τον κρίνουν άλλοι αν ήξερε ότι θα μπορούσε να συνεχίσει έτσι κι αλλιώς την εργασία του δίχως παρενέργειες κι εξωτερικές παρεμβάσεις;...

Αν επιθυμούμε, πάντως, μια σοβαρή αξιολόγηση αυτή είναι πολύ δύσκολο να θεωρηθεί επιτυχημένη αν επαφίεται στη δίκαιη κρίση των προϊσταμένων. Απαιτείται μια ανεξάρτητη Αρχή, η οποία ναι μεν δεν θα είναι σε θέση να αξιολογεί την καθημερινότητα του εργαζόμενου 365 ημέρες το χρόνο, από την άλλη ωστόσο δεν θα τίθεται ζήτημα εγγύτητας που ευνοεί την επικράτηση προσωπικών σκοπιμοτήτων και κωλυμάτων έναντι του συλλογικού συμφέροντος...

Σε αυτό το πλαίσιο, μόνο ως αυτογκόλ μπορώ να χαρακτηρίσω την ανταρσία των δημοσίων υπαλλήλων από την αξιολόγηση, ακόμα κι αν δεν έχει επιλεγεί η αντικειμενικότερη διαδικασία. Είναι πρόκληση την ίδια ώρα που οι ελεύθεροι επαγγελματίες καλούνται να καταβάλλουν τη μια αναδρομική εισφορά μετά από την άλλη οι εργαζόμενοι στο Δημόσιο να κρύβονται πίσω από τη μονιμότητα και τον κομματισμό ώστε να αποφεύγουν τον πέλεκυ, ο οποίος έτσι κι αλλιώς δεν φτάνει έως την απόλυση, ή ακόμα και την ανταμοιβή στη λογική τού "συμβιβάζομαι και με τα λίγα αρκεί να είναι εξασφαλισμένα". Η μεγαλύτερη ευθύνη, ωστόσο, για το ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι αποφεύγουν την αξιολόγηση και οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν ανήκει στο κράτος από όποια σκοπιά κι αν το δει κανείς, αφού και η έλλειψη κοινωνικής συνείδησης μπορεί να αποδοθεί και στην κακή κρατική σχολική εκπαίδευση...

Επαναλαμβάνω, πόσοι ανάμεσά μας θα απόφευγαν τον πειρασμό να είναι μόνιμοι στις θέσεις τους, να πληρώνονται- έστω και κουτσουρεμένους μισθούς- κάθε πρώτη και 15η του μηνός, να έχουν αρκετές ημέρες άδειας και να μην αξιολογούνται, όπως οι δημόσιοι υπάλληλοι, ή να φοροδιαφεύγουν και να φοροαποφεύγουν δίχως κυρώσεις όπως οι ελεύθεροι επαγγελματίες; Γι' αυτό και σε αντίθεση με τη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία χρειάζεσαι ένα κράτος που να υιοθετεί και, κυρίως, να εφαρμόζει αυστηρούς αλλά δίκαιους κανόνες απέναντι σε όλους τους πολίτες του. Διαφορετικά θα συνεχίζουμε να ζούμε με όρους τουρκοκρατίας...

 

Η δεξιά δεν ξεχνά τι σημαίνει πιστοποιητικό κοινωνικών φρονημάτων...

Ακόμα και οι γνήσιοι φιλελεύθεροι φρίττουν με το είδος τής σκοταδιστικής, παλαιολιθικής αντιπολίτευσης που έχει επιλέξει η ΝΔ τού άθλιου Κούλη. Κατανοώ ότι διανύουμε τις ήσυχες ημέρες τού Αυγούστου, δεν είναι δυνατό ωστόσο το 2017 η αξιωματική αντιπολίτευση και τα φίλιά της ΜΜΕ να έχουν επικεντρώσει την κριτική τους στο πώς δεν υπηρέτησε την θητεία του το 1970 ο υπουργός Παιδείας, Κώστας Γαβρόγλου. Λες και, πέρα από όλα τα άλλα, είναι ο μοναδικός Έλληνας που προσπάθησε είτε να μην υπηρετήσει είτε να υπηρετήσει "κάπου καλά"...

Υπερτονίζουν πως χρησιμοποίησε χουντικό νόμο για να απαλλαγεί, σαν να ήταν προτιμότερο να μην τον αξιοποιούσε και να υπηρετούσε στο στρατό την εποχή που τη χώρα κυβερνούσαν συνταγματάρχες. Λυπάμαι που επαναλαμβάνω τέτοια επιχειρήματα από άμμο, αλλά προσπαθώ κι εγώ να καταλάβω τι σχέση μπορεί να έχουν όλα αυτά με την αγάπη για την πατρίδα, την οποία στην Πειραιώς μετρούν προφανώς με τις ώρες σκοπιάς που έχει κάνει ο καθένας μας στην θητεία του...

Είναι πολύ κρίμα που ένας σχετικώς νέος άνθρωπος όπως ο Κ. Μητσοτάκης επιλέγει να απευθυνθεί στα πιο φοβικά, συντηρητικά, μισαλλόδοξα κι αντικομμουνιστικά ένστικτα της εκλογικής του πελατείας προκειμένου να αποκομίσει οφέλη. Ενδεχομένως να εκτιμά κι εκείνος, όπως στο Μαξίμου, πως η οικονομία έχει μπει σε μια τροχιά ανάπτυξης από την οποία δεν μπορεί να λοξοδρομήσει αυτήν τη φορά κι επομένως αναγκάζεται να επιλέγει θέματα από τη Βενεζουέλα ως τους σημαιοφόρους, που πέρα από μια κουτσομπολίστικη διάθεση δεν απασχολούν την καθημερινότητα πολιτών που παλεύουν να σταθούν όρθιοι στη σοβαρότερη μεταπολεμική κρίση που διήλθε ευρωπαϊκή χώρα. Αν αυτό είναι, ωστόσο, το μεταρρυθμιστικό που κομίζει ο άθλιος Κούλης δυσκολεύομαι να το διακρίνω από το αναχρονιστικό κι από την καταφυγή σε μια δημόσια ρητορική που παραπέμπει στην Ελλάδα των πιστοποιητικών κοινωνικών φρονημάτων...

Ο πρόεδρος της ΝΔ γνωρίζει ότι στο οικονομικό πεδίο οι θεσμοί εξακολουθούν να κρατούν και να βαρούν τα νταούλια και τους ζουρνάδες. Ο ίδιος δεν έχει καμιά διάθεση να επαναστατήσει, όπως έκανε η νυν κυβέρνηση το 2015, αφού άλλωστε οι αποτυχημένες θεραπείες των δανειστών ταυτίζονται με τις δικές του νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες Λογικό είναι, συνεπώς, να επικεντρώνεται σε μια κοινωνική ατζέντα που τον διαχωρίζει από το ΣΥΡΙΖΑ, αν και συμβαδίζει με την αντίστοιχη των ΑΝΕΛ...

Ενδεχομένως ούτε και το τελευταίο να είναι τυχαίο, αφού ο Π. Καμμένος θα επιχειρήσει να έχει ρόλο και στην επόμενη ημέρα κι ο άθλιος Κούλης είναι ικανός να συμμαχήσει όχι μόνο με τους ψεκασμένους, αλλά και με τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα για να γίνει πρωθυπουργός. Γιατί όχι, επομένως, με τον πρώην νεοδημοκράτη, ο οποίος εξάλλου θεωρεί πνευματικό του πατέρα τον πατέρα τού νυν αρχηγού τής ΝΔ;...

Αριστεροί στα πίτουρα και δεξιοί στο αλεύρι...

Όταν κάποτε κλείσει ο κύκλος κι αυτής της κυβέρνησης- όλοι οι κυβερνητικοί κύκλοι κλείνουν μια ημέρα, όσο κι αν μοιάζει απίστευτο σε όσους κυβερνούν- τα λόγια της θα έχουν μαγέψει το πόπολο πολύ περισσότερο από τις πράξεις της. Κι αν τα μνημόνια δεν σκίστηκαν ποτέ αλλά πολλαπλασιάστηκαν, η ίδια αποτυχία ισχύει και για τον περιλάλητο διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας, ο οποίος υποτίθεται πως βρίσκεται στο DNA της Αριστεράς. Κι εκεί, ωστόσο, η κυβέρνηση έχει επιλέξει εδώ και καιρό- έγινε ευρέως αντιληπτό με τη χυδαία αποπομπή Φίλη από το υπουργείο Παιδείας- να συνθηκολογήσει με τους τραγοπαπάδες και στην ουσία με τη βαθιά συντήρηση...

Για να γίνει, μάλιστα, η υποκρισία μεγαλύτερη και να δοθεί ένα ακόμα παράδειγμα του πώς αυτή η κυβέρνηση προκρίνει την επικοινωνία από την ουσία, την εβδομάδα που θέλησε- απέτυχε και σε αυτό εξαιτίας του νεοορθόδοξου Προέδρου της Δημοκρατίας που η ίδια επέλεξε- να απαλείψει τη σχολική προσευχή από το ωρολόγιο πρόγραμμα απάλλαξε τις μονές τού Αγίου Όρους από τον ΕΝΦΙΑ. Λες κι αν έπρεπε να γίνει ένας συμβιβασμός προς όφελος του διαχωρισμού κράτους- εκκλησίας, γι' αυτόν θα έπρεπε να θυσιαστεί η φορολογική ισότητα κι όχι η σχολική παπαγαλία. Είπαμε όμως, Αριστεροί στα πίτουρα και δεξιοί στο αλεύρι...  

Για να επιστρέψει η χώρα στην ευρωπαϊκή κανονικότητα δεν αρκεί η επιστροφή στη βιώσιμη και κοινωνικώς δίκαιη ανάπτυξη. Συνιστά προϋπόθεση sine qua non, αλλά όταν σπαταλάμε μια ολόκληρη εβδομάδα στη δημόσια συζήτηση για το ποιοι πρέπει να είναι σημαιοφόροι στα σχολεία κι αν σε αυτά πρέπει να ακούγονται η προσευχή κι ο εθνικός ύμνος μάλλον αποδεικνύουμε ότι βρισκόμαστε ακόμα στην αρχή κι όχι στο τέλος τού τούνελ. Κι αν ο σκοταδισμός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι σύμφυτος με την ιδεολογία της, η αποδοχή τού από την κυβέρνηση της Αριστεράς, έστω στο πλαίσιο συμβιβασμών, την απομακρύνει έτι περαιτέρω από το επίθετο "ριζοσπαστική" που το κυβερνών κόμμα φέρει, μάλιστα, και στην ονομασία του...

Ακόμα και στο πεδίο των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων, όπου αναμφίβολα έχουν γίνει βήματα σε σύγκριση με το παρελθόν, η περπατησιά είναι δειλή όταν θα όφειλε να είναι αποφασιστική. Δεν ανακαλύπτουμε, άλλωστε, την Αμερική ούτε με το επιτρέψουμε, για παράδειγμα, τους γάμους ομοφυλόφιλων ούτε να υιοθετούν παιδιά. Ούτε έχουν καταστραφεί κοινωνίες όπου αυτά έχουν ήδη επιτραπεί. Είναι, όμως, να μην σε πιάσει η κατευναστική κατηφόρα. Δεν έχει σταματημό, δίχως μάλιστα το θηρίο να χρειάζεται να κουνήσει το μικρό του δαχτυλάκι, αφού η αυτολογοκρισία και η ενοχική αυτοσυστολή κάνουν από μόνες τους τη δουλειά...