Ο χρήσιμος πράσινος εκβιαζόμενος...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ερωτάτο γιατί επέλεξε την προανακριτική τής μίας ημέρας για τον Χρ. Τριαντόπουλο, μολονότι τίθενται και ζητήματα αντισυνταγματικότητας, η πραγματικά ειλικρινής απάντησή του θα ήταν "γιατί το μπορώ". Και το μπορεί όχι μόνο γιατί έχει αυτοδυναμία αλλά και μία αξιωματική αντιπολίτευση- συνεπικουρούμενη από ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα- που είτε είναι αφελής είτε εκβιαζόμενη. Χρήσιμη, πάντως, για τον τόπο δεν είναι κι αυτό φαίνεται κι από το παγκόσμιο παράδοξο να πέφτει στις δημοσκοπήσεις όταν πέφτει και το κυβερνών κόμμα...

Όταν το ΠΑΣΟΚ πρότεινε προανακριτική για τον Τριαντόπουλο για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος ο Μ. Βορίδης θα πετούσε τη σκούφια του αν τη φορούσε. Ήταν, άλλωστε, πολύ βολικό ο μόνος που θα βρισκόταν στο κάδρο των ευθυνών για μια τραγωδία που οδήγησε εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους να είναι ένας αναλώσιμος αχυράνθρωπος της αγίας οικογένειας για τον οποίο φαίνεται πως του έχει εξασφαλίσει είτε την αθώωση είτε το να τιμωρηθεί μόνο για τα μάτια τού κόσμου. Το ότι τώρα θα οδηγηθεί απευθείας σε ένα συμβούλιο που θα αποτελείται από δικαστικούς επιλεγμένους από την κυβέρνηση και οι οποίοι ούτε κατηγορητήριο θα διευρύνουν ούτε φυσικά θα καλέσουν ως μάρτυρα τον Μητσοτάκη είναι κι επακόλουθο αντιπολιτευτικών επιλογών που αν δεν είναι δόλιες είναι, το λιγότερο, αφελείς...

Η θλιβερή πραγματικότητα θέλει τη χώρα να έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που η ηγεσία της είναι εκβιαζόμενη από τον πρωθυπουργό και τα μισά και πλέον στελέχη της λειτουργούν ως δούρειος ίππος του. Αν παραστεί ανάγκη, εξάλλου, το ΠΑΣΟΚ ή έστω ένα μέρος του πολύ πρόθυμα θα συγκυβερνήσει ξανά με τη ΝΔ... 

Και γίνεται ακόμα θλιβερότερο αν σκεφτούμε πως η χώρα θα μπορούσε να είχε σήμερα μια αξιωματική αντιπολίτευση που θα ήταν πρώτη στις δημοσκοπήσεις και δεν θα ήταν εκβιαζόμενη ούτε δούρειος ίππος τού Μητσοτάκη. Διαλύθηκε, ωστόσο, για να διασωθούν 50 μισθολόγια κι ένας αργόσχολος πενηντάρης με μηδενική εργασιακή εμπειρία...  

    

Όταν κατεβαίνεις με τα παντελόνια κατεβασμένα στο τέλος δεν βρίσκεις ούτε το βρακί σου...

Μπορεί η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο ή η δημιουργία δύο κρατών στην Κύπρο να είναι οι μοναδικά βιώσιμες λύσεις που θα μας εξασφαλίσουν διαρκή ειρήνη με την Τουρκία. Δεν το πιστεύω γιατί είναι ανθρώπινος κανόνας όσα περισσότερα δίνεις τόσα περισσότερα να ζητά αυτός που τα παίρνει αλλά, τέλος πάντων, είναι κι αυτή μια κάποια λύσις. Η ΝΔ, ωστόσο, δεν είναι το κόμμα που θα μπορούσε να την θέσει στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης. Αυτοί που έβγαιναν στους δρόμους γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε λύση για το μακεδονικό στο πλαίσιο όσων είχε συμφωνήσει ο πατέρας Μητσοτάκης και για ένα όνομα κι όχι για παραχώρηση εδαφικής κυριαρχίας δεν είναι σε θέση να πείσουν κανέναν πως η παραχώρηση του μισού Αιγαίου και της μισής Κύπρου είναι προς εθνική ωφέλεια...

Ο Ν. Τσάφος δεν είναι κάποιο στιγμιαίο λάθος τής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ούτε τοποθετήθηκε τυχαία στο υπουργείο Ενέργειας με υπουργό Παπασταύρου. Η "αγία οικογένεια" θα κάνει μπίζνες μέχρι την τελευταία της ημέρα κι αν αυτές θίγουν κι εθνικά συμφέροντα τόσο το χειρότερο για τα εθνικά συμφέροντα... 

Προφανώς και σε μία διαπραγμάτευση θα κάνεις και υποχωρήσεις. Θα έπρεπε να τις κάναμε ακόμα κι αν κερδίζαμε σε πόλεμο την Τουρκία, αν υποθέσουμε πως υπάρχουν νικητές στους πολέμους. Όποιος, όμως, κατεβαίνει στη μάχη με τα παντελόνια κατεβασμένα μάλλον στο τέλος δεν θα βρει ούτε τα βρακιά του...

Το ξαναγράφω: τα ελληνοτουρκικά δεν είναι υπόθεση ούτε ενός κόμματος ούτε μίας κυβέρνησης. Ούτε είναι θέσφατο πως οι μόνες διαφορές μας με την Άγκυρα είναι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Αν, όμως, θέλουμε να αλλάξουμε εθνική γραμμή αυτό δεν μπορεί να γίνει από κανέναν Μητσοτάκη και κανέναν Τσάφο από μόνους τους, ακόμα κι αν είχαν τις αγνότερες των προθέσεων, που δεν έχουν. Γι' αυτό και οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ ανεκτών παραχωρήσεων κι όταν έρθει η κρίσιμη ώρα να μην επικρατήσουν ούτε ο εθνικισμός ούτε ο λαϊκισμός αλλά ούτε και η εθνική μειοδοσία...

   

 

Γύρνα αφού έτσι μόνο θα καταλάβεις πόσο τελειωμένος είσαι...

Αν ο Αρ. Δοξιάδης δεν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε να είναι σύμβολο του τρόπου που κυβερνάται αυτή η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια. Με προμετωπίδα τον δήθεν μεταρρυθμιστικό οίστρο και τον πόλεμο σε βάρος τού λαϊκισμού και με αφορμή το Ταμείο Ανάκαμψης στήθηκε ένα πάρτι δισεκατομμυρίων ευρώ από το οποίο επωφελήθηκαν πολύ λίγοι κι εκλεκτοί τού καθεστώτος. Κι αν ο Δοξιάδης είναι "απλώς" ένας κόκκος τής άμμου, η ίδια η άμμος τής διαφθοράς ξεπερνά σε έκταση τη Σαχάρα...

Ποιος θα νικήσει, ωστόσο, αυτή τη φαυλοκρατία; Δεν το ξέρω, μπορώ όμως να σας αποκλείσω έναν, τον Αλ. Τσίπρα. Είχε για τεσσεράμισι χρόνια την ευκαιρία του, ένα λαό από πίσω του να τον στηρίζει αλλά εκείνος προτίμησε τη διαχείριση από τη ρήξη. Και τώρα που είναι ένας πρώην από όλους κι από όλα επιλέγει τη συνδιαλλαγή προκειμένου να επιστρέψει σε μια σκηνή στην οποία τον θέλει μόνο μία μικρή μειοψηφία...

Αν δεν διανύσει την πολιτική έρημο, ο Τσίπρας δεν έχει καμία ελπίδα να επιστρέψει πρωταγωνιστής κι όχι ενός μικρού κόμματος που θα παλεύει να μπει στη Βουλή. Το ότι ο Ν. Ανδρουλάκης κι ο Σ. Φάμελλος είναι λίγοι, πολύ λίγοι δεν σημαίνει πως οι πολίτες θα επιστρέψουν σε φθαρμένες επιλογές οι οποίες, μάλιστα, δεν έχουν πλέον καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν τις εμπιστεύτηκε. Η φύση, άλλωστε, απεχθάνεται τα κενά και η πολιτική ακόμα περισσότερο... 

 

  

Μακάρι αυτοί που μας κυβερνούν να ήταν φιλελεύθεροι...

Αν ρωτήσεις στα κρυφά τον Κ. Μητσοτάκη μάλλον θα σου απαντήσει πως είναι φιλελεύθερος κι όχι συντηρητικός ή ακροδεξιός. Και μάλλον θα σου έχει πει αλήθεια. Το πρόβλημα, ωστόσο, σε αυτήν τη χώρα δεν είναι πως έχουμε πολλούς φιλελεύθερους αλλά- το γράφω και με αφορμή την υπουργοποίηση του Αρ. Δοξιάδη- πως αρκετοί από αυτούς που παρουσιάζονται ως φιλελεύθεροι είναι στην πραγματικότητα πιο μαύροι κι από το σκοτάδι κι ο πρωθυπουργός τροχονόμος τους. Πώς να εξηγήσεις διαφορετικά, άλλωστε, ότι κατά την θητεία μιας υποτίθεται φιλελεύθερης κυβέρνησης η Εθνική Πινακοθήκη επέτρεψε, στην ουσία, στον μισαλλόδοξο βουλευτή να κερδίσει το διαφωτισμό;...

Αν, επίσης, μας κυβερνούσε ο κοινωνικός φιλελευθερισμός δεν θα καταψήφιζε το νομοσχέδιο για το γάμο των ομόφυλων ζευγαριών το ένα τρίτο των βουλευτών τής κυβερνώσας παράταξης. Ούτε θα συζητούσαμε ακόμα για διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας ούτε θα γινόταν υπουργός Μετανάστευσης ο Μ. Βορίδης. Κατανοώ πως η ΝΔ είναι ένα κυβερνητικό κόμμα, το οποίο σημαίνει πως πρέπει να είναι και πολυσυλλεκτικό, μόνο που όταν η πολυμορφία περιλαμβάνει και το μεσαίωνα τότε οτιδήποτε όμορφο περιθωριοποιείται κι οτιδήποτε σάπιο εξαγνίζεται...

Μα, δεν είναι καλύτερο η ακροδεξιά να είναι ενσωματωμένη στη ΝΔ κι άρα ελεγχόμενη από το να διαμοιράζεται και σε άλλα κόμματα; Κατ' αρχάς, μάλλον ελέγχει και δεν ελέγχεται από τον Μητσοτάκη και, κατά δεύτερον, είναι υποχρέωση των προοδευτικών πολιτών να εξαφανίσουν την ακροδεξιά και τίποτα άλλο πέρα από αυτό. Θα έλεγα πως αυτή είναι υποχρέωση και των κοινωνικά φιλελεύθερων, αλλά μάλλον απευθύνομαι σε ένα είδος πολιτικού που δεν ευδοκιμεί σε αυτή τη χώρα παρά μόνο ως προσωπείο... 

 

  

Η τραγωδία του να πιστεύεις ότι είσαι πιο προοδευτικός από την Ζωή...

Κακώς λένε πως στην Ελλάδα δεν παράγουμε τίποτα. Μια ματιά να ρίξετε στο πόσες δημοσκοπήσεις παράγονται κάθε εβδομάδα και θα πειστείτε για το αντίθετο. Κι αυτό φυσικά και είναι προβληματικό γιατί είναι διαφορετικό να βγάζεις φωτογραφίες τής πολιτικής στιγμής κι άλλο να χειραγωγείς εμμέσως για το ποια θέλεις να είναι αυτή η πολιτική στιγμή. Όπως κι αν έχει, πάντως, μόνο όσοι δεν κυκλοφορούν στους δρόμους παρά μόνο στα παλάτια τους δεν αντιλαμβάνονται τη δυναμική τής Ζ. Κωνσταντοπούλου και το πόσο τελειωμένα είναι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ στην κοινωνία...

Κι αν στη Χαριλάου Τρικούπη μπορεί να έχουν κάποιες ελπίδες διάσωσης αν αλλάξουν τον Ν. Ανδρουλάκη ακόμα και με το παλτό του, για την Κουμουνδούρου δεν υπάρχει σωτηρία έτσι όπως τα έκαναν. Το 15% των ευρωεκλογών, η δεύτερη θέση και η πρωτιά στους νέους τούς φαίνονταν λίγα. Τώρα που είναι πέμπτο- έκτο κόμμα, στο 4% στην πρόθεση ψήφου και σε καθοδική πορεία αντικρίζουν τάχα τις κορυφές από απόσταση βολής. Όταν, μάλιστα, ο μόνος μπροστινός που έχεις είναι ο Σ. Φάμελλος, ο οποίος δεν μπορεί να συγκινήσει ούτε την Μάρθα Βούρτση, τότε ο κατήφορος θα σταματήσει στο βυθό και πουθενά αλλού...

Το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι περισσότερο αριστερά κόμματα από την Πλεύση Ελευθερίας ώστε να την αποκλείουν από ένα δήθεν προοδευτικό μέτωπο. Είναι, για παράδειγμα, η Ανν. Διαμαντοπούλου και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστερές από την Ζ. Κωνσταντοπούλου; Το ΠΑΣΟΚ δεν ήταν κι αυτό εναντίον τής Συμφωνίας των Πρεσπών;... 

Είναι, εξάλλου, αυτοί που εφάρμοσαν μνημόνιο κι εξοστράκισαν τον εκλεγμένο πρόεδρό τους πιο σοσιαλιστές και δημοκράτες από εκείνη που άλλαξε τη σειρά κατάταξης στα ψηφοδέλτια του κόμματός της; Από την ίδια υποκρισία είναι φτιαγμένοι όλοι τους κι αυτή ακριβώς η υποκρισία εξοργίζει το λαό...  

   

Μανωλιός αλλάζει, Μανωλιός παραμένει...

Ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα μπορούσε να σώσει την κυβέρνησή του ακόμα κι αν είχε τη δυνατότητα να άλλαζε όλους τους υπουργούς και υφυπουργούς του, που δεν την έχει. Οι δελφίνοι τον περιμένουν στη γωνία κι αυτοί γνωρίζουν πολύ περισσότερα για το βίο και την πολιτεία του από εμάς τους υπόλοιπους. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να διασωθεί γιατί το λαϊκό αίτημα δεν είναι να φύγει το υπουργικό του συμβούλιο, αλλά ο ίδιος...

Οι περισσότεροι σημερινοί υπουργοί βρίσκονται στη θέση τους από το 2019. Κάποιοι, μάλιστα, έχουν χρηματίσει μέλη τού υπουργικού συμβουλίου και προηγούμενων κυβερνήσεων. Έχει, συνεπώς, καμία σημασία αν αλλάξουν υπουργείο ή αν επιστρέψουν πρόσωπα που είχαν αποδοκιμαστεί από τον Μητσοτάκη σε προηγούμενους ανασχηματισμούς; Ή το ζητούμενο είναι να γίνουν υφυπουργοί κι άλλοι βουλευτές; Ο Μανωλιός μπορεί να  αλλάξει ρούχα, αλλά Μανωλιός θα παραμείνει...

Οι επιλογές μας γίνονται ανάμεσα σε αυτά που έχουμε, όχι μεταξύ τού ιδεατού και του εφικτού. Αυτό ίσχυε και την εποχή των μνημονίων, αυτό ισχύει και τώρα. Αν, συνεπώς, η ερώτηση είναι πόσο ικανοποιημένος είμαι από το σημερινό πολιτικό προσωπικό πιθανότατα να μην δώσω θετική απόκριση. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως οφείλουμε να συμβιβαστούμε με αυτό που έχουμε γιατί το νέο μας φοβίζει. Αυτή η παραίτηση από την προσδοκία με τρομάζει περισσότερο... 

 

  

Ζεις από το κύμα, πεθαίνεις κι από αυτό...

Ακούω πολύ συχνά το επιχείρημα πως ο λόγος που το Κίνημα Δημοκρατίας έχει βαλτώσει στις δημοσκοπήσεις είναι γιατί δεν έχει ξεκάθαρο ιδεολογικό πλαίσιο. Μπορεί και να ισχύει, ιδίως όταν προσθέτεις το "κοινωνικός φιλελευθερισμός" στο καταστατικό σου, το οποίο δεν υπήρχε στην ιδρυτική σου διακήρυξη... 

Ποιο είναι, όμως, το ιδεολογικό πλαίσιο της Πλεύσης Ελευθερίας, ενός κόμματος, για παράδειγμα, που έχει ταχθεί κατά τής Συμφωνίας των Πρεσπών; Μπορεί, εξάλλου, η Ζ. Κωνσταντοπούλου να έχει μιλήσει για την Αριστερά τα τελευταία χρόνια και να μην το έχω προσέξει. Δεν είμαι, όμως, ο μόνος που είναι τόσο απρόσεκτος...      

Η σημερινή δυναμική τής εθνικής μας εισαγγελέως βασίζεται σε μια μεγάλη κοινωνική ανάγκη: να βρει η οργή της πολιτική έκφραση ανεξαρτήτως ιδεολογικής κατεύθυνσης. Την εποχή τής χρεοκοπίας την είχε βρει στα αντιμνημονιακά κόμματα, ιδίως στο ΣΥΡΙΖΑ... 

Τώρα η κοινωνία επιλέγει την Ζωή ελλείψει οποιουδήποτε άλλου πολιτικού προσώπου πρόθυμου να παρουσιαστεί το ίδιο οργισμένο με την κοινωνική πλειοψηφία, όπως το είχε κάνει κι ο Αλ. Τσίπρας προ μιας δεκαετίας. Όταν, ωστόσο, η οργή κοπάζει- και θα κοπάσει κι αυτή η οργή ακόμα κι αν δεν τιμωρηθεί κανένας πολιτικός-και η άμπωτη ακολουθήσει την πλημμυρίδα η Πλεύση Ελευθερίας θα φανεί ακόμα πιο άδεια από τη συριζαϊκή ακτή...

Η εποχή των "πράσινων" και των "γαλάζιων" καφενείων έχει παρέλθει ανεπιστρεπτί, όπως και των λευκών επιταγών σε ηγέτες που αποδείχθηκαν κατώτεροι των περιστάσεων. Κάποιος, π.χ., που δηλώνει ΝΔ σήμερα στις δημοσκοπήσεις μπορεί αύριο να δηλώσει ΜέΡΑ 25, όχι γιατί έγινε από δεξιός αριστερός αλλά γιατί άλλα τον πονούν κι άλλα τον σφάζουν κι όχι οι ιδεολογικές ταμπέλες... 

Σε αυτό το πλαίσιο, το να μιλάς σήμερα με βεβαιότητα για το ποιος θα κερδίσει τις εκλογές που είναι συνταγματικώς καθορισμένες για το 2027 είναι τόσο επισφαλές όσο να προβλέπεις τον πρωταθλητή τής σεζόν 2026- 2027 στη Super League. Χαλαρώστε, επομένως, κι απολαύστε το long game...