Ποιος, επιτέλους, κυβερνά την "Κολομβία"; Ο Ιβάν ή ο Βαγγέλης;...

Το να υπάρχουν εντάσεις στη Βουλή λόγω ιδεολογικών διαφορών ή εφαρμοστέας πολιτικής είναι και λογικό και θεμιτό. Πλούτος τής δημοκρατίας είναι η αντιπαράθεση της οποίας το αποτέλεσμα περικλείει και προτάσεις που δεν ανήκουν στην εκάστοτε πλειοψηφία. Αποτελεί, ωστόσο, όνειδος να βλέπεις τους υπουργούς και τους κυβερνητικούς βουλευτές να διαπληκτίζονται με εκείνους τής αντιπολίτευσης- όχι στο σύνολό της, για να είμαι δίκαιος- υπερασπιζόμενοι η κάθε πλευρά τα προσωπικά συμφέροντα επιχειρηματιών που κινούνται στο όριο της νομιμότητας...

Αν το Κοινοβούλιο ήταν γήπεδο, το Ολυμπιακός- ΠΑΟΚ θα ήταν ανεκτό. Όταν, όμως, μιλάμε για το δημόσιο συμφέρον, τότε αυτό ποδοπατάται όταν συνδέεται με το ποιος είναι ο νταβατζής τής χ ή της ψ παράταξης. Αντί να συμφωνήσουν κυρίως ΣΥΡΙΖΑ και ΝΔ να συνδράμουν ώστε να διαλευκανθούν σκοτεινές υποθέσεις όπως το "Noor 1" ή τα λαθραία τσιγάρα αναλώνονται στο να κατηγορούν ο ένας τον άλλο για το ποιος έκανε το αβγό και την κότα, το οποίο το μόνο που μαρτυρά είναι αμοιβαία ενοχή...  

Κάποτε όλοι μαζί στην Αριστερά σαρκάζαμε τον Γ. Βουλγαράκη για το "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό". Ο Δ. Τζανακόπουλος, ωστόσο, κάτι παρόμοιο μας είπε όταν ισχυρίστηκε πως δεν είναι παράνομο όταν ένας υπουργός συνομιλεί με ένα ισοβίτη. Κατανοώ ότι η βιωσιμότητα της κυβέρνησης στηρίζεται στις ψήφους των ΑΝΕΛ, αλλά ο κυβερνητικός εκπρόσωπος, ο οποίος έχει ζήσει και στο Αιγάλεω άρα θα έπρεπε να γνωρίζει περισσότερα από ντομπροσύνη, δεν είναι απαραίτητο να παίζει με τη νοημοσύνη μας. Ούτε, βεβαίως, κι από την άλλη έπεισε ο ακροδεξιός αντιπρόεδρος της ΝΔ, ο οποίος κλήθηκε για μια ακόμα φορά να παίξει τον αγαπημένο του ρόλο, του καραγκιόζη- γλείφτη τού αφεντικού του οι γνωριμίες τού οποίου είναι περισσότερες στον υπόκοσμο από οποιοδήποτε άλλο χώρο...

Την ίδια ώρα, οι ταλιμπάν τού νεοφιλελευθερισμού βρήκαν την ευκαιρία με την απεργία των συμβασιούχων να προωθήσουν την ιδεοληψία πως αν η αποκομιδή των απορριμμάτων περάσει στα χέρια των ιδιωτών ο κόσμος μας θα γίνει πιο καθαρός. Τι κι αν το κόστος για τους πολίτες θα εκτοξευτεί και οι αμοιβές και οι συνθήκες εργασίας για τους εργαζόμενους θα είναι μεσαιωνικές, όπως άλλωστε συμβαίνει γενικώς με τις εταιρείες καθαριότητας ή σεκιούριτι ανά τον κόσμο; Χρησιμοποιείται μια αλήθεια, ότι οι περισσότεροι σημερινοί συμβασιούχοι "τρούπωσαν" ρουσφετολογικά κι αρκετοί βρήκαν απάγκιο κι απανέμι σε κάποιο γραφείο αντί να βρίσκονται στους δρόμους να κάνουν τη δουλειά για την οποία προσλήφθηκαν, προκειμένου να υποστηριχθεί το μύθευμα πως το κράτος δεν μπορεί να κάνει τίποτα σωστά και οι ιδιώτες τα πάντα...

Οι νεοφιλελέδες δεν είναι σύμφωνοι ούτε με τον ΑΣΕΠ, αφού αυτός τους αφαιρεί και το τελευταίο τους επιχείρημα περί δήθεν αξιοκρατίας και τους αφήνει έκθετους στους κολλητούς τους, που θέλουν να βάλουν το χέρι τους σε μια ακόμα μπίζνα αβρόχοις ποσί. Εύχομαι, πάντως, ο Ιβ. Σαββίδης να μην βρει ενδιαφέρουσα την ιδέα να ασχοληθεί και με τα απορρίμματα και βάλει εκ νέου σε δύσκολη θέση τον Δ. Τζανακόπουλο να μας εξηγεί ότι δεν είναι παράνομο ένας επιχειρηματίας να ασχολείται με τα σκουπίδια, όχι μόνο μεταφορικά αλλά και κυριολεκτικά, όπως βεβαίως κι ο Β. Μαρινάκης κι αναγκάσει τον οικογενειακό του φίλο να μετατρέψει για μια ακόμα φορά την αξιωματική αντιπολίτευση σε γραφείο Τύπου του...

Οι γίγαντες συνομιλούν με τους αιώνες, οι νάνοι για να μείνουν στην εξουσία μέχρι το 2019...

Είναι, τρόπον τινά, εύκολο να πεθαίνεις νέος και να γίνεσαι μύθος. Τα όποια λάθη σου υποσκελίζονται από τα πρόωρα επιτεύγματά σου που δεν σου έμελλε να ολοκληρώσεις ή να τα δεις να καταρρέουν. Είναι, ωστόσο, πολύ δύσκολο να έχεις κάνει μια γεμάτη ζωή και στα βαθιά σου γεράματα ο λαός, τον οποίο τόσο πολύ μισούν οι νεοφιλελεύθεροι, να εξακολουθεί να σε θεωρεί κολοσσό...

Τόσο ο Μίκης Θεοδωράκης όσο κι ο Μανώλης Γλέζος δεν πρόκειται να ολοκληρώσουν το δημόσιο βίο τους από εκεί που τον ξεκίνησαν κομματικά. Και οι δυο τους άλλαξαν αρκετές παρατάξεις και πολιτικές συμπάθειες κατά τη διάρκεια του πλούσιου από συγκινήσεις βίου τους. Ανεξαρτήτως, όμως, του αν κάποιος διαφωνεί με κάποιες από τις επιλογές τους- ανάμεσά τους κι ο γράφων- οφείλουμε να αναρωτηθούμε γιατί αυτά τα δύο ιερά τέρατα της τέχνης, της πολιτικής και των αγώνων για ελευθερία, δημοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη αποθεώνονται από τους πολίτες σε κάθε δημόσια εμφάνισή τους σαν να μην έκαναν ούτε ένα λάθος στη ζωή τους, την ίδια ώρα που άλλους τους θεωρεί, και δικαίως πολλές φορές, τυχοδιώκτες...

Στις σπουδαίες προσωπικότητες ο λαός διαθέτει το ένστικτο να συγχωρεί ακόμα και τα μεγάλα τους σφάλματα. Ποιου ανθρώπου, άλλωστε, η ζωή είναι παντελώς αψεγάδιαστη; Εκείνο που ενώνει τους Θεοδωράκη- Γλέζο στην κοινή- παράλληλη πορεία τους στην Ελλάδα των τελευταίων 70 και βάλε χρόνων και τους καθαγιάζει δεν είναι η κομματική, αλλά η ιδεολογική τους συνέπεια. Αυτό δεν σημαίνει ότι σήμερα πιστεύουν ακόμα και στις ψευδαισθήσεις τής νιότης τους, ορισμένες από τις οποίες γκρεμίστηκαν παταγωδώς, αλλά ότι δεν έχουν μετακινηθεί από τον πυρήνα των ιδεών τους, οι οποίες πρότασσαν το συμφέρον των πολλών έναντι των ολίγων...

Γι' αυτό κι αυτοί οι άνδρες που πέρασαν μέσα από τη φωτιά και το σίδερο αδυνατούν να συγχωρήσουν τους σύγχρονους ηγέτες τής κυβερνώσας Αριστεράς, που μετέτρεψαν μια τακτική ήττα σε στρατηγική γιατί φοβήθηκαν το ίδιο το δίκιο τους. Εκείνοι που έφαγαν ξύλο, φυλακίστηκαν κι εξορίστηκαν γιατί αρνήθηκαν να ξεπλύνουν μια βρόμικη εξουσία με συγχωροχάρτια είναι αδύνατο να συναινέσουν σε "Αριστερούς" η βασική έγνοια των οποίων είναι πλέον να μην χάσουν τις καρέκλες τους, τουλάχιστον όχι μέχρι το φθινόπωρο του 2019, γι' αυτό και κάνουν τώρα ανοίγματα συνεργασίας σε αυτούς τους οποίους στις εκλογές τού Σεπτεμβρίου 2015 ταύτιζαν με το χθες και καλούσαν το λαό να τους τελειώσει...

Ο λαός γνωρίζει όλα τα παραπάνω, γι' αυτό και τους καταχειροκρότησε την προηγούμενη εβδομάδα στο Καλλιμάρμαρο. Η νιότη τού πνεύματος, εξάλλου, δεν συνδέεται με το τι γράφει η ληξιαρχική πράξη γέννησης. Όταν βλέπεις κάποιον με σοβαρά προβλήματα υγείας και στα 92 του χρόνια να διευθύνει έστω και για λίγο μια χορωδία με το πάθος τής πρώτης φοράς κι έναν 95χρονο να μην χαρίζει κάστανα σε εκείνους τους οποίους στήριξε αλλά αισθάνθηκε πως τον πρόδωσαν, καταλαβαίνεις τι ξεχωρίζει τους αετούς από τα φίδια...

Ακόμα κι όταν ο πολιτικός τους λόγος γίνεται παραληρηματικός ή στείρος καταγγελτικός νιώθεις πως αυτός δεν πηγάζει από μια προσπάθεια ταύτισης με τις τάσεις τής εποχής, αλλά πορεύεται από πολύ πιο μακριά. Προέρχεται από την πεποίθηση ανθρώπων τού διαμετρήματος ενός Θεοδωράκη ή ενός Γλέζου ότι πρώτα και κύρια δεν συνδιαλέγονται με τους συγχρόνους τους, αλλά με την Ιστορία αυτού του τόπου, τους διαχρονικούς αγώνες των λαών και το απώτερο μέλλον το οποίο δεν θα δουν, ωστόσο έκαναν ό,τι περνούσε από το χέρι τους για να είναι δικαιότερο από το παρελθόν. Κι αν σήμερα εξουσιάζουν οι νάνοι είναι γιατί οι γίγαντες δεν χωρούσαν ποτέ σε Μέγαρα Μαξίμου και λοιπά μέγαρα που προκαλούν την αυταπάτη σε όσους κατοικούν σε αυτά προσωρινώς πως αποτελούν τη μόνιμη κατοικία τους...

Στην... Καλύβα της δεξιάς χίλιοι μύθοι χωράνε

Με αφορμή όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ημέρες με τους συμβασιούχους τής ΠΟΕ- ΟΤΑ και στα πανεπιστήμια αναμασιέται το μύθευμα πως τα τελευταία 40 χρόνια δεν κυβερνούσαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά πως στην ουσία τα κλειδιά τής εξουσίας βρίσκονταν στην Αριστερά. Πόσες φορές δεν έχετε ακούσει πως όταν πήγαινε να γίνει μια σοβαρή μεταρρύθμιση στον τόπο, αυτή παρακωλυόταν από τους αναρχοάπλυτους; Αρκετές φορές, μάλιστα, είναι οι ίδιοι που αναπολούν το μετεμφυλιακό απαρτχάιντ και μαγεύονται από τα γραπτά δήθεν ιστορικών τύπου Στ. Καλύβα, οι οποίοι εκπαιδεύτηκαν στα αμερικανικά πανεπιστήμια για να διαδώσουν τον αντικομμουνισμό στα πέρατα της οικουμένης, επιλέγοντας από τις ιστορικές πηγές μόνο τις πιο βολικές στο αναθεωρητικό τους αφήγημα και, μάλιστα, αποσπασματικώς...

Η Αριστερά έχει, αναμφιβόλως, τη δική της ιστορική ευθύνη για τη χρεοκοπία τής χώρας. Φταίει για το ότι στήριξε κάθε ανεξαιρέτως συντεχνιακό συμφέρον, δίχως να υπολογίζει πως αυτό αποδομεί το γενικότερο κοινωνικό. Πόσο γενναίο είναι, ωστόσο, να κατηγορεί ο καπετάνιος τούς ενίοτε αντιδραστικούς ναυτικούς του για το ότι το καράβι έπεσε σε ξέρα;...

Καλώς ή κακώς την Ιστορία τη γράφουν οι νικητές κι από όσο γνωρίζω αυτή δεν ήταν η κομμουνιστική Αριστερά, ώστε να μπορεί να καταγράψει στα σχολικά βιβλία τα γεγονότα τής Εθνικής Αντίστασης, του εμφυλίου ή της δικτατορίας κατά πώς τη βόλευαν. Όταν γραφόταν αυτή η Ιστορία οι Αριστεροί στήνονταν στα εκτελεστικά αποσπάσματα, φυλακίζονταν ή εξορίζονταν. Λιγάκι δύσκολο μου φαίνεται την ίδια ώρα να καθόριζαν τη γενική πολιτική τού κράτους, εκτός αν σε όλα τα άλλα η δήθεν "εθνική παράταξις" τους καταλογίσει και μαζοχισμό. Ακόμα κι ο Μπ. Κλίντον είχε απολογηθεί για το ρόλο των Αμερικανών πριν και κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά η δεξιά τού Κυρίου τιμά ακόμα τους νεκρούς της αποστάτες σαν ήρωες πολέμου αντί να ψελλίσει μια μισή έστω συγγνώμη για τα αμαρτήματά της...

Αν ο πάλαι ποτέ δικομματισμός ήθελε να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις, θα τις είχε κάνει. Η αποδοχή του, άλλωστε, από τον ελληνικό λαό πλησίαζε ή σε ορισμένες περιπτώσεις ξεπερνούσε το 80%. Θα ήταν προτιμότερο, επομένως, να εξαντλήσει πρώτα την αυτοκριτική του πριν δείξει με το δάχτυλο το 20% ή εκείνους που κυβερνούν σήμερα με πολύ μικρότερη λαϊκή αποδοχή. Το κομματικό κράτος, το χαριστικό σε συγκεκριμένες κατηγορίες τού πληθυσμού ασφαλιστικό σύστημα, το μπάχαλο στη δημόσια Παιδεία και Υγεία, η διεφθαρμένη δικαιοσύνη συνιστούν κληροδοτήματα του παλιού δικομματισμού, τα δικά του "νόθα" παιδιά που ποτέ δεν αναγνώρισε ως δικά του...

Κι αν η Αριστερά τούς έκανε πλάτες στις σκανδαλιές τους, οι γονείς είναι πρωτίστως που ευθύνονται για τη διαπαιδαγώγησή τους κι όχι οι καλόβολοι ή υστερόβουλοι γείτονες. Το κράτος μας, επομένως, δεν είναι σοβιετικό, όπως αρέσκονται να παπαρολογούν οι πασοκονεοδημοκράτες, αλλά δικός τους άσωτος υιός για τον οποίο τώρα κατηγορούν τους θετούς του γονείς...  

   

Πας Αρκάς βάρβαρος για τους ταλιμπάν τού τσιπρισμού...

Δεν συμφωνώ με την όψιμη... αντιεξουσιαστική κι αντιλαϊκιστική στάση που κρατά ο σκιτσογράφος Αρκάς, με την οποία επιρρίπτει όλα τα δεινά τής χώρας στο ΣΥΡΙΖΑ και στον "ανόητο" λαό που τον ψήφισε. Ο Αλ. Τσίπρας δεν είναι ο πρώτος ούτε ο χειρότερος πολιτικός που είπε ψέματα για να εκλεγεί ούτε η σημερινή κυβέρνηση η πρώτη άστοχη επιλογή τού ελληνικού λαού ούτε η χειρότερη. Δεν θυμάμαι, ωστόσο, ποτέ άλλοτε τον Αρκά να στιγματίζει με την πένα του πρακτικές που καλώς πράττει και στιγματίζει τα τελευταία δυόμισι χρόνια...

Ενδεχομένως αυτό να οφείλεται στην ωρίμανση του σκιτσογράφου, η οποία είναι η καλή εκδοχή για εκείνον. Δεν θα ήθελα να συνδέσω με εμπάθεια κάποιον ο οποίος με έχει κάνει να γελάσω πολλές φορές στο παρελθόν κι ενίοτε το πετυχαίνει και σήμερα. Όπως κι αν έχει, και το χιούμορ είναι υποκειμενική υπόθεση και κάποια στιγμή στερεύει από την πολλή επανάληψη κι αυτοαναφορικότητα...

Αλίμονο, ωστόσο, αν του απαγόρευα να σκιτσογραφεί για πολιτικά ζητήματα, όπως επιθυμούν κάποιοι ταλιμπάν τού αριστερού κυβερνητισμού, οι οποίοι τον καλούν να επιστρέψει σε πιο λάιτ θέματα. Οποιοδήποτε κι αν είναι το κίνητρο πίσω από τις γελοιογραφίες του- ίσως και η απογοήτευση για την κατάντια τής Αριστεράς- αυτό είναι προσωπική υπόθεση του γελοιογράφου, η οποία από τη στιγμή που αποκτά δημοσιότητα μπορεί να κριθεί κι από την κοινή γνώμη...

Ακόμα, όμως, κι αν βρίσκεται στο "pay roll" της ΝΔ- το θέτω ως παράδειγμα και δεν το βασίζω σε κάποια προσωπική γνώση- ο Αρκάς εξακολουθεί να έχει το δικαίωμα σε μια δημοκρατία να γελοιογραφεί. Δεν είναι δυνατό οι ίδιοι άνθρωποι που υπερασπίζονται τη σάτιρα θρησκευτικών ή εθνικών συμβόλων να την απαγορεύουν όταν έρχεται η σειρά τού Αλ. Τσίπρα να σατιριστεί. Η ελευθερία έκφρασης δεν είναι "α λα καρτ" ούτε στέκεται σούζα μπροστά σε αριστερά είδωλα...

Κατανοώ ότι η πρωτοφανής μιντιακή επίθεση σε εκλεγμένη κυβέρνηση η οποία διεξάγεται τα τελευταία δυόμισι χρόνια είναι λογικό να δημιουργεί αυξημένα αμυντικά αντανακλαστικά αν βρίσκεσαι από την άλλη πλευρά. Είναι, ωστόσο, αδιανόητο στο όνομα της πάση θυσία παραμονής στην εξουσία να αποκηρύσσεις κοσμοθεωρίες τις οποίες είχες κάνει λάβαρο όταν ήσουν στην απέξω. Γιατί, για παράδειγμα, ο Λαρισαίος Λ. Λαζόπουλος να δικαιούται να κάνει τηλεοπτικό προσηλυτισμό στο ΣΥΡΙΖΑ και να απαγορεύεται στον Αρκά να πράττει το ίδιο για τον άθλιο Κούλη;...

Στρατευμένη τέχνη πάντοτε υπήρχε και πάντοτε θα υπάρχει κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως κακό. Χαρακτηριστικότερο ελληνικό παράδειγμα αποτελεί ο Μίκης Θεοδωράκης, ο οποίος έχει την ευτυχία να ζει πολλά χρόνια και να έχει βιώσει τόσο την απόρριψη όσο και την αποδοχή τής πλειοψηφίας. Το ζήτημα είναι αν ο καλλιτέχνης "τοκίζει" το ταλέντο του για τις ιδέες του ή για το χρήμα και την εξουσία. Φοβάμαι πως πολλοί από εκείνους που συνιστούν τη σημερινή πνευματική ηγεσία τού τόπου δεν επιλέγουν στρατόπεδα με βάση όσα τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, αλλά η τσέπη τους...

 

Παραιτηθείτε από την αλητεία να μας πείσετε ότι το 2015 χάσαμε τον παράδεισο...

Ο Αλ. Τσίπρας έχει απογοητεύσει πολύ κόσμο με την ανακολουθία προεκλογικών υποσχέσεων και μετεκλογικών πράξεων. Όσο περνά, μάλιστα, ο καιρός όλο και περισσότερο η ρητορική του θυμίζει αυτή των σαμαροβενιζέλων, οι οποίοι δικαίως αποδοκιμάστηκαν από τον ελληνικό λαό. Τότε γιατί στην πλατεία Συντάγματος μαζεύονται μόνο μερικές εκατοντάδες νοικοκυραίοι με τα κολλαγόνα, τα πουράκια, τα παπιγιόν και τα κολονάτα ποτήρια τους για να φωνάξουν "παραιτηθείτε; Γιατί δεν συγκεντρώνεται το μέγα πλήθος των "αγανακτισμένων" τού 2011 ή των μεγαλειωδών αντιμνημονιακών διαδηλώσεων παλαιότερων ετών; Γιατί, τέλος πάντων, ο άθλιος Κούλης μοιάζει να έχει πιάσει "ταβάνι" στις δημοσκοπήσεις και να μην δημιουργεί ρεύμα υπέρ του;...

Την ίδια ώρα με τη μάζωξη των "παραιτηθείτε" ο Ανδρ. Μαρτίνης- ο πρώην άρχοντας με γερούς νταβατζήδες τού "Ερρίκος Ντυνάν"- έδινε εμμέσως στη Βουλή τις απαντήσεις στα παραπάνω ερωτήματα, περιγράφοντας ένα σύστημα εξουσίας που όταν δεν ζητούσε "χάρες" για συγγενείς, φίλους και ψηφοφόρους το έκανε για τραπεζίτες- επιχειρηματίες, νεκρούς και ζωντανούς. Μόνο οι αφελείς δεν αντιλαμβάνονται την ειρωνεία όταν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ κατηγορούν το ΣΥΡΙΖΑ για ρουσφέτια ενθυμούμενοι ότι εκείνοι είχαν μετατρέψει το δημόσιο τομέα σε παιδική χαρά για "γαλάζια" και "πράσινα" παιδιά. Και σε αυτό το πάρτι μόνο αμέτοχοι δεν ήταν οι σημερινοί πρόεδροι των δύο αυτών κομμάτων. Ιδίως ο άθλιος Κούλης και η οικογένειά του, που δεσμεύονται- τρομάρα τους- για εξορθολογισμό τής δημόσιας διοίκησης, αποτελούν πρωταθλητές στους διορισμούς ψηφοφόρων τους...

Ο ΣΥΡΙΖΑ τα έχει κάνει μούσκεμα, αλλά άντε να μπορέσεις να πείσεις τον μέσο ψηφοφόρο να ξεχάσει τα "αριστουργήματα" των διακυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ- ΝΔ που μας οδήγησαν στη χρεοκοπία. Κι άντε πες πως πείθεις τους μεγαλύτερους σε ηλικία, που θυμούνται ακόμα με νοσταλγία τον Ανδρ. Παπανδρέου ή τον Κων. Καραμανλή. Πώς να συμβεί το ίδιο με τις νεώτερες γενιές, οι οποίες καταδικάστηκαν στην ανεργία, στις εργασιακές συνθήκες γαλέρας ή στην ξενιτιά από τα "επιτεύγματα" του πάλαι ποτέ δικομματισμού;...

Πώς να πείσεις τον σημερινό 20άρη, 30άρη ή και 40άρη ότι η Ελλάδα μέχρι τον Ιανουάριο του 2015 ήταν ένας επίγειος παράδεισος κι εξαιτίας τού Αλ. Τσίπρα φάγαμε το μήλο και καταλήξαμε στη Γη; Θα απαιτηθεί κυριολεκτικό πλύσιμο εγκεφάλου προκειμένου η πλειονότητα των νέων να βγει στους δρόμους με σημαίες τής ΝΔ ή του ΠΑΣΟΚ. Σε αυτό, άλλωστε, ποντάρει ο πρωθυπουργός για να ανανεώσει την θητεία του. Από τη στιγμή, μάλιστα, που εκείνοι που τον αντιπολιτεύονται έχουν τόσους σκελετούς στη ντουλάπα τους στην θέση σας δεν θα προδίκαζα από τώρα τον νικητή των επόμενων εκλογών, ιδίως αν αυτές αργήσουν...


  

Καμμένος, ψεκασμένος, τελειωμένος...

Μόνο οι αρσακειάδες κι όσοι ζουν εκτός Ελλάδας δικαιούνται να εκπλήσσονται από το σκηνικό που έχει στηθεί με αφορμή τις συνομιλίες τού Π. Καμμένου με τον ισοβίτη ναρκέμπορο Γιαννουσάκη. Οι υπόλοιποι απλώς "απολαμβάνουμε" ένα ρεσιτάλ υποκρισίας δίχως όρια από όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές. Τα ερωτήματα είναι κάτι παραπάνω από πολλά όσο, όμως, και ρητορικά: σε ποια σοβαρή χώρα, για παράδειγμα, ο υπουργός Άμυνας θα παραδεχόταν ότι συνομιλεί με ισοβίτη και δεν θα παυόταν από τον πρωθυπουργό του την αμέσως επόμενη στιγμή; Η σημαντικότερη προστασία που μπορεί να δώσει η εκτελεστική εξουσία στη δικαστική είναι να την αφήνει στην ησυχία της. Το ίδιο ισχύει και για τους πολιτικούς και τους κατηγορούμενους...

Κι από την άλλη, πού ακούστηκε η αξιωματική αντιπολίτευση να λειτουργεί ως γραφείο Τύπου εφοπλιστή, οι δραστηριότητες του οποίου ερευνώνται από τις Αρχές; Η ΝΔ κι ο άθλιος Κούλης αποδεικνύουν για μια ακόμα φορά ότι η διαπλοκή δεν είναι επικοινωνιακό πυροτέχνημα, αλλά η θλιβερή πραγματικότητα δεκαετιών...

Όταν σχηματιζόταν για πρώτη φορά η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ η αντιμνημονιακή ταύτιση ήταν ικανή για να παραβλεφθούν σοβαρές ιδεολογικές διαφωνίες τής Αριστεράς με ένα κόμμα που φλερτάρει με τη λάιτ ακροδεξιά. Τότε η διακύβευση ήταν η μάχη για την απεξάρτηση από τα μνημόνια. Σήμερα, όμως, ύστερα κι από την ψήφιση δύο μνημονίων από την παρούσα κυβέρνηση η αντιμνημονιακή ρητορική από την ίδια μοιάζει με περιήγηση χορτοφάγων σε εκτροφείο προβάτων...

Το "αναγκαίο καλό", όπως αυτοδιαφημιζόταν ο Π. Καμμένος, έχει εξελιχθεί σε αναγκαίο κακό για εκείνους που έχουν γλυκαθεί τόσο πολύ από την εξουσία ώστε για να την κρατήσουν δεν διστάζουν να εφαρμόζουν μέτρα που ακόμα κι αυτή η Θάτσερ δεν είχε τολμήσει να επιβάλει. Θα τον χαρακτήριζα βαρίδι για το ΣΥΡΙΖΑ αν κι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είχε καταντήσει βαρίδι στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Τώρα πια που έχουμε μπλέξει τόσο πολύ τα μπούτια μας και δυσκολευόμαστε να ξεχωρίσουμε τους Αριστερούς από τους δεξιούς θα ήταν πολύ πιο έντιμο τόσο για τον Αλ. Τσίπρα όσο και για την Φ. Γεννηματά- γιατί όχι και για τον Β. Λεβέντη- να πάψουν να παριστάνουν ότι τους χωρίζει άβυσσος, να τα βρουν και να σχηματίσουν κυβέρνηση με πολύ περισσότερα ιδεολογικά κοινά από αυτά των σημερινών συγκυβερνώντων. Είναι αστείο, άλλωστε, να ζυγίζουμε ποια μνημόνια ήταν βαρύτερα από άλλα. Είναι σαν να ζητάς από τον βάτραχο να σου ξεχωρίσει αν είναι χειρότερο να τον πατά βουβάλι ή ελέφαντας...

Αν, άλλωστε, πράγματι όλες αυτές οι πολιτικές δυνάμεις πολεμούν το νεοφιλελευθερισμό ιδού πεδίο δόξης λαμπρό να συσπειρωθούν δίχως ηγεμονισμούς για να αποτρέψουν τον ερχομό στην εξουσία τού άθλιου Κούλη, του πιο αυθεντικού δηλαδή πολιτικού εκφραστή τής διαιώνισης των κοινωνικών ανισοτήτων στη χώρα μας. Έτσι κι αλλιώς ο ιστορικός κύκλος των καμένων και ψεκασμένων έχει κλείσει...

 

  

Έλα όμως που δεν κυβερνά ο Κούλης...

Ξεκινώ με ένα καλά λησμονημένο στερεότυπο: ο δημοσιογράφος οφείλει να ελέγχει την εξουσία. Στην τελευταία προφανώς συμπεριλαμβάνεται και η αξιωματική αντιπολίτευση. Μόνο που όσο και να 'ναι ο κάθε λαός αναρωτιέται πρωτίστως αν εκείνοι που κυβερνούν κι όχι αν εκείνοι που αντιπολιτεύονται τα κάνουν όλα σύμφωνα με το νόμο και την ηθική. Κι αν ακόμα αυτοί που σήμερα δεν βρίσκονται στα υπουργικά έδρανα βρίσκονταν παλαιότερα σε αυτά έχουν λερωμένη τη φωλιά τους για τον πρότερο βίο τους, οι πολίτες ενδιαφέρονται και με το δίκιο τους για φρέσκα κι όχι για παλιά, ξινισμένα σταφύλια...

Γι' αυτό και τους προκαλεί αλγεινή εντύπωση να διαβάζουν ή να ακούν σε συγκεκριμένα ΜΜΕ μόνο σκάνδαλα που αφορούν τη ΝΔ κι όχι τους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, λες και δεν υπάρχει ούτε μια σκοτεινή υπόθεση που να αφορά τους σημερινούς συγκυβερνώντες. Επιτρέψτε μου να γνωρίζω ότι υπάρχουν τέτοιου είδους υποθέσεις, τις οποίες βεβαίως και γνωρίζουν πολύ καλά κι εκείνοι που δημοσιογραφούν σαν να κυβερνούν ο άθλιος Κούλης, ο Άδωνις ή ο Μ. Βορίδης...

Σε καμία περίπτωση δεν υπονοώ πως πρέπει να δώσουμε συγχωροχάρτια για τα αμαρτήματα του παρελθόντος ή πως αυτά δεν αφορούν το δημόσιο συμφέρον κι επομένως δεν οφείλουν οι δημοσιογράφοι να ασχολούνται μαζί τους. Τα διάφορα "Ντινάν" είναι δικαστικό και πολιτικό χρέος να αποκαλυφθούν και οι υπεύθυνοι να λογοδοτήσουν και να τιμωρηθούν. Αν, όμως, η σημερινή κυβέρνηση δεν επιθυμεί να τη διαδεχθεί ο άθλιος Κούλης, ο οποίος από όπου κι αν τον ψάξεις θα τον βρεις εκτεθειμένο, υποχρεούται να μην κλείνει τα μάτια στις λαμογιές των δικών της και να επιβάλλει το νόμο τής ομερτά στα φιλικά της μίντια για τα λάθη της...

Καταλαβαίνω ότι κάποιες και κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ διατηρούν ευρύτερες φιλοδοξίες από αυτές που καλύπτουν τα σημερινά τους αξιώματα. Αν θέλουν, όμως, να τις υλοποιήσουν δεν είναι απαραίτητο να αποκρύβουν τα λάθη ή τις παραλείψεις τους, αλλά να τα παραδέχονται και να τα διορθώνουν. Δεν είναι αμαρτία να μην είσαι αλάνθαστος, είναι ωστόσο να βουλώνεις στόματα, πολλώ δε μάλλον όταν αυτό γίνεται με άκομψο τρόπο...

Σε αυτό το πλαίσιο και οι φιλικώς προσκείμενοι δημοσιογράφοι δεν υπηρετούν τον Αλ. Τσίπρα και το τσίρκο του όταν περιορίζονται στο να περιγράφουν τα ανύπαρκτα ρούχα τού βασιλιά ή όταν επιτίθενται αποκλειστικώς στον άθλιο Κούλη, στην Φώφη ή στον Σταύρο σαν να εργάζονται εκείνοι στο Μαξίμου. Αν αγαπούν πράγματι τον πρωθυπουργό τους κι όχι αποκλειστικώς τα προνόμια που συνεπάγεται η συναναστροφή με την εξουσία έχουν καθήκον να του ανοίγουν τα μάτια ώστε να αποφεύγει ή να καταπνίγει εν τη γενέσει τους τα κακώς κείμενα. Σε διαφορετική περίπτωση με αναγκάζουν να τους αποκαλώ αυλοκόλακες με στολή Ρομπέν των Δασών, που αντί να τα βάζουν, όμως, με τον σερίφη τού Νότιγχαμ περιορίζονται στο να του ξεσκονίζουν το καπέλο...