Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2016

Σκοταδιστή που πέτυχες να κατεβεί το έργο στο Εθνικό, για τον Σεφερλή που ξεφτιλίζει κάθε αναπηρία και μειονότητα έχεις να πεις κάτι;...

Δεν υπάρχει ευκολότερο πράγμα από το να προσβληθείς από οποιαδήποτε καλλιτεχνική δημιουργία, αν στην ουσία αυτός είναι ο σκοπός ζωής σου, τον οποίο κρύβεις κάτω από αστεία επιχειρήματα περί ηθικής, σεμνότητας και λοιπά μικροαστικά κουραφέξαλα. Θέλετε να μετρήσω πόσα έργα, για παράδειγμα, σαρκάζουν σωματικά ή ψυχικά ελαττώματα ή μειονότητες όπως οι ομοφυλόφιλοι ή οι μετανάστες; Δεν είδα, όμως, πολλούς να ζητούν να κατεβούν παραστάσεις τού Μάρκου Σεφερλή γιατί κοροϊδεύει τους γκέι ή τους αλβανούς. Αντιθέτως, προβάλλονται συχνά και στο "prime time" της ελληνικής τηλεόρασης...

Αυτοί που ανησυχούν τόσο πολύ για το πώς θα αισθάνονταν οι συγγενείς των θυμάτων τής "17 Νοέμβρη" αν έβλεπαν την παράσταση στο Εθνικό που βασίζεται και σε κείμενα του Σ. Ξηρού και την οποία ανάγκασαν να κατεβάσει αυλαία νωρίτερα από το προγραμματισμένο, έχουν αναλογιστεί πως, πρώτον, κανένας δεν τα υποχρέωσε να την παρακολουθήσουν και, δεύτερον, πώς νιώθουν οι τραβεστί, οι πακιστανοί, οι νάνοι ή οι ανάπηροι κάθε φορά που ασχολείται μαζί τους, συχνά με χυδαίο τρόπο, κάποια τηλεοπτική εκπομπή; Αν, επομένως, όλοι αυτοί οι νοικοκυραίοι ήταν συνεπείς με τις "ευαισθησίες" τους δεν θα ζητούσαν μόνο το κεφάλι των συντελεστών τής "Ισορροπίας του Nash", αλλά στην ουσία σχεδόν όλων όσων παράγουν τέχνη, είτε χαμηλού είτε υψηλού επιπέδου, σε αυτήν τη χώρα, που αρκετές φορές με κάνει να αναρωτιέμαι αν έχει ξεπεράσει το μεσαίωνα...

Μακριά από μένα το ανάθεμα της λογοκρισίας. Ο καθένας έχει δικαίωμα να δημοσιεύει με οποιοδήποτε τρόπο το προϊόν τής διάνοιάς του κι ο καθένας έχει, επίσης, το δικαίωμα να το θεωρεί κακόγουστο, καλόγουστο, προσβλητικό ή αριστουργηματικό. Κανένας, μα κανένας ωστόσο δεν μπορεί να επιβάλλει την άποψή του απαιτώντας την απαγόρευση του οποιουδήποτε έργου. Πολλοί, εξάλλου,  από εκείνους που εξαπέλυσαν μύδρους κατά τής παράστασης του Εθνικού, στην οποία συμπεριλαμβάνονταν και κείμενα του Καμί-αλλά τί να μας πει κι αυτός ο "pied noir", όπως τον αποκαλούσαν οι ιεροεξεταστές τής εποχής του λόγω της αλγερινής καταγωγής του- , δεν την έχουν καν παρακολουθήσει, κι αυτό κάνει το σκοταδισμό τους ακόμα πιο φρικτό. Πόσω μάλλον από τη στιγμή που το έργο, από όσο έχω μάθει, τελειώνει με τη φράση "καμιά ιδέα δεν δικαιολογεί την αφαίρεση μιας ανθρώπινης ζωής"...

Γι' αυτό και ήταν λάθος τού Θεάτρου που συναίνεσε στο κατέβασμά του, που οπισθοχώρησε δηλαδή μπροστά στις υλακές των βαρβάρων, που ξεκαρδίζονται με τα αστεία για κλανιές τού Λ. Λαζόπουλου αλλά προσβάλλεται η αξιοπρέπειά τους όταν ακούγονται στο παλκοσένικο λόγια ενός καταδικασμένου για αντάρτικο πόλης. Λες και το προνόμιο στη συγγραφή το στερείται κανείς επειδή έχει δολοφονήσει ή με τον εγκλεισμό του στη φυλακή ή μπορεί η πολιτική ορθότητα να ορίζει τί επιτρέπεται να παιχτεί και τί όχι. Ευθύνη, όμως, για το σκοταδισμό δεν έχουν μόνο οι φορείς αυτής της ασθένειας, αλλά κι εκείνοι που υποκύπτουν σε αυτή από φόβο στέρησης της κοινωνικής τους αποδοχής ή στο πλαίσιο ισορροπιών οι οποίες στο τελος δικαιώνουν τους ανισόρροπους...









 

   

Πέμπτη 28 Ιανουαρίου 2016

Στο μεσοπόλεμο για όλα έφταιγαν οι εβραίοι, σήμερα οι έλληνες, ποτέ αυτοί που ονειρεύονται νέα Αουσβιτς...

Το ξέρω ότι θα δυσαρεστήσω τον Κούλη, ο οποίος προκρίνει τους αριθμούς έναντι των ανθρώπων, αλλά η πραγματικότητα μας ποτίζει καθημερινώς με παραδείγματα του πόσο στρεβλή είναι αυτή η ιδεοληψία. Η Δανία, για παράδειγμα, σύμφωνα με την τελευταία έρευνα της Διεθνούς Διαφάνειας είναι η πιο αδιάφθορη χώρα τού κόσμου. Την ίδια ώρα, ωστόσο, πέρασε νόμο για την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων των προσφύγων, εξέλιξη που θα μπορούσε πολύ εύκολα να την κατατάξει ανάμεσα στις πιο διεφθαρμένες χώρες τού πλανήτη, μολονότι οι νεοφιλελέδες θα έφερναν αντιρρήσεις γι' αυτό.

Γιατί τί άλλο από διεφθαρμένες ψυχές μπορεί να είναι αυτές που αδιαφορούν στην ουσία για τον πόνο των άλλων και προσπαθούν να αποκομίσουν κέρδος κι από αυτόν; Κι αν η Δανία αποτελούσε την εξαίρεση στην Ευρώπη θα μπορούσα να πω κι ένα "δεν βαριέσαι". Η απανθρωπιά, ωστόσο, τείνει να γίνει ο κανόνας: απελάσεις, χτίσιμο τειχών, επίσημες μισαλλόδοξες πολιτικές, άνοδος της ακροδεξιάς, αντιπροσφυγικές συγκεντρώσεις βρίσκονται στην ημερήσια διάταξη σε μια ήπειρο που φαίνεται πως έχει λησμονήσει για τα καλά τα δεινά τα οποία της επισώρευσε ο φασισμός και κάνει ό,τι μπορεί για να τα ξαναζήσει...

Η Ελλάδα, η οποία απειλείται τώρα με έξοδο από τη Σένγκεν, δεν είναι άμοιρη ευθυνών. Επί σαμαροβενιζέλων χρησιμοποίησε τους κοινοτικούς πόρους για τη διαχείριση του προσφυγικού οπουδήποτε αλλού πέρα από τους πρόσφυγες και τους μετανάστες. Αλλά και η σημερινή κυβέρνηση ελάχιστα έχει υλοποιήσει από τις δεσμεύσεις που έχει αναλάβει. Προφανώς η ταυτόχρονη διαχείριση μιας οικονομικής κρίσης και μιας ανθρωπιστικής καταστροφής θα γονάτιζε ακόμα και τη Γερμανία, ιδίως αν είχε να διαχειριστεί ακτογραμμή 16.000 χιλιομέτρων, ωστόσο δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία για την ανοργανωσιά που παρατηρείται στις αρμόδιες δομές και για την οποία είναι υπόλογος ο αρμόδιος υπουργός Γ. Μουζάλας, ο οποίος είναι πολύ πιο επικοινωνιακός από την προκάτοχό του Τασία Χριστοδουλοπούλου, η οποία στοχοποιήθηκε αδίκως από τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα και το ακραίο κέντρο αλλά η οποία υπήρξε σαφώς πιο αποτελεσματική. Είναι αλήθεια ότι χρειαζόμαστε κι άλλους οικονομικούς πόρους, αλλά από την άλλη δεν είναι κακό ο κάθε ανευθυνοϋπεύθυνος να αναλάβει μια συγκεκριμένη δουλειά και να τη φέρει σε πέρας...

Πώς, όμως, να συγκρατηθώ και να μη σχολιάσω την απύθμενη υποκρισία τού ευρωπαϊκού βορρά, καθώς και των κρατών τής πρώην κομμουνιστικής ανατολικής Ευρώπης, οι λαοί των οποίων πριν από 25 χρόνια έφευγαν μετανάστες για τη χώρα μας κι αλλού και τώρα χτίζουν τείχη για να μην αναλάβουν κι εκείνοι το ανθρωπιστικό μερίδιο που τους αναλογεί; Κι όσο κι αν η Ανγκ. Μέρκελ είχε κρατήσει το τελευταίο χρονικό διάστημα μια ως επί το πλείστον θετική στάση απέναντι στο προσφυγικό, το ότι δεν μπορεί να πείσει όχι μόνο τους εταίρους της αλλά και τον ίδιο το λαό της για την ανάγκη υποδοχής περισσότερων προσφύγων, σε μεγάλο βαθμό οφείλεται στο ότι η ίδια τόσα χρόνια τους παραμύθιαζε πως για την ευρωπαϊκή κρίση, η οποία ήταν πάντοτε περισσότερο αξιών παρά οικονομική, έφταιγαν οι "κακοί ξένοι", είτε επρόκειτο για τον ευρωπαϊκό νότο είτε για τους μουσουλμάνους. Και τώρα η τευτονική δήθεν ηθική ανωτερότητα γίνεται σμπαράλια κάθε φορά που ανεβαίνουν τα ποσοστά ξενοφοβικών κομμάτων και πραγματοποιείται μια συγκέντρωση σε βάρος των αλλοδαπών, που κατά τα στερεότυπα όλοι ανεξαιρέτως επιτίθενται σεξουαλικώς σε βάρος των γυναικών μας. Λες και η Δύση, συμπεριλαμβανομένης της Γερμανίας, δεν έχει καμιά ευθύνη για την εξάπλωση του τζιχαντισμού λόγω των ιμπεριαλιστικών της πολιτικών στη Μέση Ανατολή...

Ας υποθέσουμε πως οι "συνετοί" ευρωπαίοι πετούν την Ελλάδα από τη Σένγκεν. Αυτό θα τερματίσει τον πόλεμο στη Συρία ή στη Λιβύη; Η Τουρκία θα ανακόψει το προσφυγικό κύμα; Οι πρόσφυγες θα πάψουν να καταφτάνουν στο Αιγαίο; Φυσικά κι όχι. Ναι μεν οι ευρωπαϊκές ηγεσίες θα έχουν βρει έναν πολύ βολικό αποδιοπομπαίο τράγο-χάρη στην προπαγάνδα χρόνων είναι πολύ εύκολο να πείσουν τους λαούς τους πως οι έλληνες φταίνε και γι' αυτήν την κρίση, όπως άλλωστε έφταιγαν οι εβραίοι για τα πάντα την περίοδο του μεσοπολέμου-, μόνο που το πρόβλημα θα εξακολουθεί να υφίσταται. Κι όταν θα έχουν θυσιάσει και την Ιφιγένεια, ποιό άλλο αποκούμπι θα εφεύρουν μήπως και διασωθούν πολιτικώς; Βλέπετε, οι "βάρβαροι έλληνες ήσαν μια κάποια λύσις" για μια Ευρώπη που παραδίνεται στις δυνάμεις τού σκότους, οι οποίες ονειρεύονται σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης και πυροβολισμούς των εξαθλιωμένων στις συνοριακές της γραμμές...









Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2016

Ο Κούλης είναι κεντρώος, επίσης έχω δει γάιδαρο να πετά και βαπόρι στη Λάρισα...

Η χθεσινή συζήτηση στη Βουλή υποτίθεται πως θα σηματοδοτούσε την ανατολή τού αστεριού τού Κούλη, του δήθεν μεταρρυθμιστή που θα έσωζε τη χώρα από τον αριστερό λαϊκισμό και τους ολιγάρχες από τις ιστορικές τους ευθύνες. Υπό μία έννοια τα αποκαλυπτήρια πράγματι έγιναν, μόνο που δεν ήταν προς όφελος του νέου αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Ο Αλέξης Τσίπρας τον πήρε παραμάζωμα, ιδίως στη δευτερολογία του, με τον Κούλη να μοιάζει πιο αμήχανος κι από τότε που προσπαθούσε να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα για τα τηλεφωνικά κέντρα τής Siemens...

Δεν έφερε καμιά ουσιαστική αντιπρόταση για το ασφαλιστικό, ενώ κι αυτές που παρουσίασε δεν έκαναν τίποτα άλλο από το να απογυμνώσουν τον δήθεν κεντρώο πολιτικό και να τον ντύσουν με τα πραγματικά του ρούχα, αυτά του νεοφιλελευθερισμού: είναι αντίθετος, για παράδειγμα, στην αύξηση, έστω κατ' ελάχιστο, των εργοδοτικών εισφορών, μολονότι έχουν συμφωνήσει σε αυτό ακόμα και οι εργοδότες. Επίσης, ζήτησε την επαναφορά τής ρήτρας μηδενικού ελλείμματος-δηλαδή μειώσεις-για όλες τις συντάξεις και, κυρίως, διαφωνεί στην αναδιανεμητική διάσταση της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης που προτείνει η κυβέρνηση. Με λίγα λόγια, δεν θέλει οι πλούσιοι να πληρώσουν δεκάρα τσακιστή για το ασφαλιστικό, την ίδια ώρα που παρουσιάστηκε ως ντίλερ τής ιδιωτικής ασφάλισης...

Στην ίδια συζήτηση στη Βουλή έγιναν ξεκάθαρες οι ολοφάνερες αδυναμίες τού προέδρου τής ΝΔ, ο οποίος είναι δύσκολο να υποδυθεί το ρόλο τού εκσυγχρονιστή όταν ο ίδιος έχει μια σειρά από σκελετούς στη ντουλάπα του. Πώς, για παράδειγμα, θα μεταρρυθμίσει τη δημόσια διοίκηση αυτός ο οποίος στην ουσία δεν θέλει καθόλου Δημόσιο, ο οποίος δωροδοκείτο κατ' επανάληψη από ξένη ιδιωτική εταιρεία, που διόρισε 51 μετακλητούς υπαλλήλους όταν ήταν υπουργός, που πετσόκοψε έναν καλό νόμο-το νόμο Ραγκούση για την πρόσληψη διευθυντών- για να διορίσει τους δικούς του, που τους μόνους που απόλυσε ήταν τους πιο αδύναμους-τις καθαρίστριες και τους σχολικούς φύλακες- κι ο οποίος αρνείται σήμερα να υπερψηφίσει έναν επίσης καλό νόμο που φέρνει στη Βουλή η κυβέρνηση και με τον οποίο, για παράδειγμα, οι γενικοί γραμματείς των υπουργείων θα είναι μόνιμοι δημόσιοι υπάλληλοι κι όχι κομματικώς διορισμένοι; Οι άνθρωποι δεν κρίνονται τόσο από τα λόγια όσο από τις πράξεις τους κι όσο πλούσιο κι αν είναι το βιογραφικό τού Κούλη σε πτυχία κι εργασιακή εμπειρία-χάρη και στις διασυνδέσεις τού μπαμπά- τόσο βρόμικο είναι επίσης. Κι αυτό είναι λογικό να αποτελεί βούτυρο στο ψωμί όσων θέλουν να τον αποδομήσουν...

Οι ιδεολογίες δεν πρόκειται να πεθάνουν όσο υφίστανται διαφορετικά ταξικά συμφέροντα. Οσο υπάρχουν πλούσιοι και φτωχοί οι πολιτικοί θα καλούνται να κάνουν επιλογές που θα θίγουν ή τους μεν ή τους δε. Είναι αλήθεια ότι ο ΣΥΡΙΖΑ εφαρμόζει ένα πρόγραμμα το οποίο εξυπηρετεί κυρίως τα συμφέροντα της ελίτ. Αν δεν ήταν, όμως, αυτός στην εξουσία τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα, γιατί τουλάχιστον ο Αλέξης Τσίπρας και οι υπουργοί του κάνουν τα αδύνατα δυνατά, στην ουσία με δεμένα χέρια, ώστε οι εφαρμοστικές πολιτικές τού μνημονίου να απηχούν τη διαχρονική προτεραιότητα της Αριστεράς στην κοινωνική δικαιοσύνη...

Αντιθέτως, ο Κούλης είναι κάθε λέξη αυτού του προγράμματος, τον εκφράζει απολύτως η αναδιανεμητική υπέρ των πλουσίων φιλοσοφία του. Αλλωστε οι φτωχοί, όπως θα έλεγε κι ο Β. Κικίλιας- ο οποίος έγινε συνταξιούχος από τα τριανταφεύγα του-, δεν αξίζει να πάρουν ευκαιρίες για να πλουτίσουν γιατί μετά θα τεμπελιάζουν. Σε αυτόν τον ταξικό πόλεμο υπάρχουν ξεκάθαρα στρατόπεδα κι ας κοιμάται, προς το παρόν τουλάχιστον, το ένα με τον εχθρό γιατί αυτός κρατά όμηρο το λαό του. Αν έχεις στόχο άλλωστε να τον σκοτώσεις, όπως είναι ο στόχος τής κυβέρνησης, πλαγιάζεις και με το διάβολο για να τον πετύχεις. Κι ας διαφωνούν οι άμωμοι που φοβούνται να βάλουν τα ποδαράκια τους στη λάσπη στο όνομα μιας ανούσιας αν δεν συνεχίζεις τη μάχη ιδεολογικής καθαρότητας...  

  



Τρίτη 26 Ιανουαρίου 2016

"Δεν με πειράζει που είμαι πουτάνα, αλλά προσβάλλεται η αξιοπρέπειά μου όταν με αποκαλείς έτσι"...

Ο καθένας νοεί την αξιοπρέπεια με διαφορετικό τρόπο. Κάποιος, για παράδειγμα, θεωρεί εαυτόν προσβεβλημένο όταν τον χρησιμοποιούν σαν μαριονέτα, άλλος όταν έχει αποδεχθεί αυτόν το ρόλο αλλά αισθάνεται ταπεινωμένος όταν γίνεται επί τούτου αντικείμενο δημόσιας κριτικής. Κάτι παρόμοιο συμβαίνει με ορισμένους μεγαλοδημοσιογράφους αυτής της χώρας. Δεν έχουν κανένα πρόβλημα να γράψουν ή να πουν οτιδήποτε είναι σύμφωνο ή τους έχει υπαγορευτεί από τα αφεντικά τους-φανερά και κρυφά-, ωστόσο παριστάνουν πως κοκκινίζουν σαν αρσακειάδες όταν κάποιος τους ψέγει γι' αυτήν τους τη συμπεριφορά, η οποία ναι μεν τους έχει αποφέρει εκατομμύρια στο διάβα των χρόνων αλλά τους έχει απαξιώσει, και δικαίως, στη συνείδηση του μέσου πολίτη. Δεν είναι, δηλαδή, στραβός ο γιαλός, απλώς ορισμένοι επιμένουν να αρμενίζουν στραβά και με τις πλάτες τού συνδικαλιστικού τους οργάνου, της ΕΣΗΕΑ...

Η τελευταία εξέδωσε κι ανακοίνωση για να διαμαρτυρηθεί για στοχοποίηση δημοσιογράφων στο βιντεάκι τού ΣΥΡΙΖΑ για τον ένα χρόνο τής διακυβέρνησής του. Για να τελειώνουμε μια και καλή με αυτήν την ιστορία, η οποία θυμίζει και την "ευθιξία" Πατούλη για το σατιρικό σκετσάκι των "Ράδιο Αρβύλα": όταν κάποιος επιλέγει να δημοσιοποιεί προσωπικές του στιγμές, πόσω μάλλον όταν είναι δημόσιο πρόσωπο, ή ασκεί την κριτική του μέσα από τις στήλες μιας εφημερίδας ή μπροστά σε μια τηλεοπτική κάμερα τότε οφείλει να είναι έτοιμος να ακούσει όχι μόνο ζητωκραυγές αλλά και γιουχαΐσματα, ακριβώς γιατί ο ίδιος έχει δεχθεί να μετατεθεί η ιδιωτική του σφαίρα στη δημόσια. Το επιχείρημα, επομένως, περί "bullying" είναι προτιμότερο να το αφήσουν στην άκρη εκείνοι που έχουν πλουτίσει χάρη στη δημοσιότητα, ιδίως όταν και οι πέτρες γνωρίζουν πλέον σε αυτήν τη χώρα ότι εκτελούν συμβόλαια και δεν καταθέτουν απλώς απόψεις, όπως για παράδειγμα ο Γ. Παπαχρήστος, ο οποίος από τη στήλη του στα "ΝΕΑ" πετά από μία λάσπη την ημέρα, την οποία μαζεύει την επομένη μήπως και γλιτώσει καμιά καταδικαστική απόφαση για συκοφαντία...

Ο Αλέξης Τσίπρας είπε την Κυριακή πως η προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες μπορεί να γίνει ακόμα κι εντός τού Φεβρουαρίου. Καταλαβαίνετε, επομένως, γιατί τα μίντια της διαπλοκής έχουν εξαπολύσει την τελευταία τους επίθεση πριν την αναγκαστική τους προσαρμογή στη νομιμότητα. Κι αφού έχουν ξετινάξει το βίο και την πολιτεία κάθε συριζαίου, το μεγαλύτερο σκάνδαλο που έχουν ανακαλύψει είναι πως ο γραμματέας τής νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ οδηγεί την πανάκριβη Mercedes του μπαμπά του. Ακόμα, εξάλλου, και γι' αυτό το "μέγα σκάνδαλο" τα ίδια παπαγαλάκια ούτε που μπαίνουν στον κόπο να αναρωτηθούν αν το αυτοκίνητο αγοράστηκε με κλεμμένα λεφτά ή από τον ιδρώτα κάποιων ανθρώπων. Αρκεί να πετιέται η λάσπη στον ανεμιστήρα κι από στυμμένες λεμονόκουπες της διαπλοκής όπως ο Στ. Θεοδωράκης κι όλα καλά. Γι' αυτό κι ο κόσμος έχει απαξιώσει τόσο τους δημοσιογράφους όσο και τους συνδικαλιστές, οι οποίοι το καλοκαίρι έδωσαν μάχη μέχρις εσχάτων για το "Ναι άνευ όρων" και τώρα έχουν βγει στα κάγκελα γιατί θίγονται από τις ρυθμίσεις μιας συμφωνίας που είναι σαφώς καλύτερη από το πακέτο Γιούνκερ που απόρριψε ο λαός τον Ιούλιο και το οποίο, ανάμεσα σε άλλα, θα μας έφερνε επιπλέον 20 δισεκατομμύρια ευρώ μέτρα λόγω των μεγαλύτερων πλεονασμάτων που απαιτούσε. Δεν βρέχει "κύριοι", σας φτύνουν και δικαίως... 







Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2016

Ο,τι δεν πετύχαμε με την καρδιά θα το καταφέρουμε με το μυαλό...

Ο Αλέξης Τσίπρας έχει εφαρμόσει ελάχιστα από το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης με το οποίο είχε κερδίσει τις εκλογές τής 25ης Ιανουαρίου 2015. Κι όμως κέρδισε πανηγυρικώς την κάλπη τού Σεπτεμβρίου κι εξακολουθεί να ορίζει το πολιτικό σκηνικό τής χώρας, αφού από την αποτελεσματικότητά του θα κριθεί η πολιτική του επιβίωση κι όχι από τις όποιες ικανότητες του Κούλη. Πώς τα έχει καταφέρει; Μιμούμενος τη δημαγωγία τού Ανδρέα, όπως τόσο απλοϊκώς θέλουν να πιστεύουν οι αντίπαλοί του; Οχι, ο Αλέξης δεν είναι Παπανδρέου, κι αυτό έχει και τα θετικά και τα αρνητικά του. Από τη μία δεν διαθέτει ούτε τη μεγαλοφυΐα ούτε τη μόρφωση τού Ανδρέα. Από την άλλη,όμως, δεν πάσχει από τον αυταρχισμό και τον καιροσκοπισμό τού ιδρυτή τού ΠΑΣΟΚ...

Ο Αλέξης Τσίπρας πίστεψε ειλικρινώς ότι η αλλαγή των πολιτικών συσχετισμών στην Ελλάδα θα ήταν από μόνη της ικανή προϋπόθεση για να μπει ένα τέλος στην εποχή των μνημονίων. Αυτό αποδείχθηκε στην πράξη αφελές, ωστόσο δεν σημαίνει πως είναι κι ο ίδιος αφελής. Ηταν, απλώς, ένας Αριστερός με άγνοια κινδύνου, τον οποίο όταν και συνειδητοποίησε, επέλεξε τον προσωρινό συμβιβασμό από την ολική πανωλεθρία για την οποία τον συμβούλευαν εκείνοι που έχουν εξαφανιστεί σήμερα από τον κοινοβουλευτικό χάρτη...

Με την υπογραφή τού τρίτου μνημονίου έληξε και η ηρωική περίοδος της διακυβέρνησης της Αριστεράς, αυτή που προφανώς γέννησε τις πιο πολλές προσδοκίες αλλά κι εκείνη που δεν μπόρεσε να υλοποιήσει την ουτοπία. Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, δεν παράδωσε τα όπλα στον ταξικό αντίπαλο, σε μια μεταμοντέρνα Βάρκιζα. Οι ηθικολόγοι τής εξέδρας, εκείνοι που απέχουν από τις δοκιμασίες και προτιμούν να κρίνουν τις ζωές των άλλων από απόσταση ασφαλείας, θα ήθελαν τον πρωθυπουργό να αρνείται την εκβιαστική πρόταση της Γερμανίας τον περασμένο Ιούλιο και να επιστρέφει στην Ελλάδα επευφημούμενος από τα πλήθη κι ας γνώριζε ότι λίγες ώρες αργότερα αυτό θα σήμαινε την απόλυτη κατέρρευση της ελληνικής οικονομίας...

Αν τώρα προβληματιζόμαστε για το πόσο θα κοπούν οι συντάξεις ή πόσους φόρους παραπάνω θα πληρώσουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες και οι αγρότες το χρωστάμε στο ότι ο Αλέξης Τσίπρας δεν ενέργησε με το θυμικό στις 13 Ιουλίου αλλά με το μυαλό κι ας τον αποκαλούν κάποιοι προδότη. Σε διαφορετική περίπτωση σήμερα η χώρα θα έμοιαζε περισσότερο με τη Συρία παρά με ευρωπαϊκό κράτος-έστω ως ουραγός τής Ευρώπης- κι ας είναι αυτή μια ιστορική υπόθεση που ούτε ο γράφων αλλά ούτε κι όσοι έχουν διαφορετική άποψη μπορούν να τεκμηριώσουν με απτά στοιχεία...

Η κυβέρνηση, για όποιον δεν το έχει αντιληφθεί, έχει κηρύξει έναν ταξικό πόλεμο με στόχο τα επώδυνα μέτρα να πλήξουν περισσότερο αυτούς που κατά βάση πέρασαν την κρίση αβρόχοις ποσί, όπως είναι οι αγρότες που για πρώτη φορά θα φορολογηθούν όπως οι υπόλοιποι κοινοί θνητοί κι όχι ως τεμπέληδες της εύφορης κοιλάδας που συνήθιζαν να ζουν από τα έτοιμα κι αφορολόγητα. Φυσικά υπάρχουν παθογένειες στο ασφαλιστικό οι οποίες θίγουν και τους μικρομεσαίους κι αυτές είναι πιθανό να διορθωθούν μέσα στις επόμενες ημέρες. Από την άλλη, ωστόσο, υπάρχει μια αντιπολίτευση την οποία εκφράζει περίφημα η ρήση τού Β. Κικίλια σε πρωινή εκπομπή πως είναι νόμος τής φύσης οι πλούσιοι να βοηθιούνται να γίνονται πλουσιότεροι γιατί αν πάνε χρήματα στους φτωχούς αυτοί θα τα αξιοποιήσουν για ραχάτι...

Στη νεοφιλελεύθερη ιδεοληψία πλούσιος είναι αποκλειστικώς και μόνο ο εργατικός κι όχι εκείνος που πατά ακόμα κι επί πτωμάτων για να πολλαπλασιάσει το κέρδος του. Κι εκεί ακριβώς έγκειται η θεμελιώδης διαφορά Τσίπρα-Κούλη. Ο μεν πρώτος εφαρμόζει ένα πρόγραμμα που δεν πιστεύει και προσπαθεί με κάθε τρόπο να μαλακώσει με μέτρα κοινωνικής δικαιοσύνης σε κάθε πεδίο κι όπου του επιτρέπεται, ενώ ο δεύτερος στην θέση του θα ζητούσε να είναι ακόμα σκληρότερο για τους φτωχούς και μαλακότερο για τους πλούσιους. Αν μη τί άλλο, η πάλη των τάξεων έχει πάρει μια πολύ ενδιαφέρουσα τροπή στην Ελλάδα τού 2016...  







 

Παρασκευή 22 Ιανουαρίου 2016

Η αλαζονεία κάνει ηλίθιους και τους εξυπνότερους ανάμεσά μας...

Η εξόντωση των ελευθέρων επαγγελματιών και των αγροτών δεν είναι επιλογή τής κυβέρνησης, αλλά εφαρμογή τής συμφωνίας την οποία της επέβαλαν το περασμένο καλοκαίρι και την οποία οι άλλες πολιτικές δυνάμεις τής χώρας την καλούσαν να υπογράψει από τον περασμένο Ιανουάριο. Είναι αλήθεια ότι αυτές οι δύο επαγγελματικές κατηγορίες κατέβαλλαν λιγότερους ή μηδενικούς φόρους σε σχέση με τους υπόλοιπους, είτε φοροαποφεύγοντας είτε φοροδιαφεύγοντας. Ιδίως ο αγροτικός κόσμος οφείλει να αναλογιστεί πως πριν τον δολοφονήσουν με εξαντλητική φορολόγηση κι ασφαλιστικές εισφορές ο ίδιος είχε κάνει ό,τι περνούσε από το χέρι του για να αυτοκτονήσει...

Αρκεί να αναρωτηθούμε πού χάθηκαν τα εκατομμύρια των κοινοτικών επιδοτήσεων και να απαντήσουμε σε "Πόρσε Καγιέν αντί σε επενδύσεις" για να αντιληφθούμε ότι οι ξένοι δεν θα μπορούσαν να μας καταστρέψουν αν δεν είχαμε φροντίσει οι ίδιοι να τους στρώσουμε το δρόμο. Είναι χαρακτηριστική, άλλωστε, και η τοποθέτηση αγρότη σε μπλόκο πως φορολογείται γιατί αγοράζει προϊόντα που έχουν ΦΠΑ (!) προκειμένου να καταδειχθεί ότι κάποιοι αυτά τα χρόνια τής κρίσης είχαν καλομάθει να μην έχουν τα πόδια τους βουτηγμένα στη λάσπη αλλά, αντιθέτως, να πληρώνουν με πενταροδεκάρες ανασφάλιστους αλβανούς ή πακιστανούς για να κάνουν τη βρόμικη δουλειά γι' αυτούς την ώρα που εκείνοι έπιναν τα φρεντουτσίνα τους στις τρέντι αρχοντοβλάχικες καφετέριες της Λάρισας...

Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως υπάρχει λογική στο "πονάει χέρι, κόβει χέρι", στην οποία, με τη γνωστή του αλαζονεία στα όρια της αγένειας, επέμεινε και χθες ο Β. Σόιμπλε από το Νταβός. Η απάντηση στη φοροδιαφυγή των ελευθέρων επαγγελματιών και των αγροτών είναι η φορολόγηση κι όχι η υπερφορολόγησή τους. Η ελληνική οικονομία δεν υπάρχει περίπτωση να ανακάμψει αν δεν μείνει κανένας έλληνας ζωντανός για να το πετύχει. Η μακρά περίοδος της λιτότητας στην Ευρώπη δεν έχει ωφελήσει κανέναν άλλον στην ήπειρο παρά μόνο τους γερμανούς, οι οποίοι κι εκείνοι δεν θα αργήσει να φτάσει η στιγμή που θα νιώσουν την πίεση που προκαλείται όταν δεν θα υφίστανται αγορές οι οποίες θα μπορούν να απορροφούν τις εξαγωγές τους. Τα θεμέλια, άλλωστε, της πτώσης κάθε αυτοκρατορίας "χτίζονται" όταν αυτή αισθάνεται πιο ισχυρή από ποτέ, γιατί είναι ακριβώς η απληστία και η ματαιοδοξία που υπνωτίζουν τους εξουσιαστές και προλειαίνουν τη συντριβή τους...

Η σημερινή κυβέρνηση, μολονότι δεν αποδέχεται ότι το τρίτο μνημόνιο είναι η καλύτερη λύση για τον τόπο, το εφαρμόζει πολύ πιο πιστά από όσο εφάρμοσαν τα δύο πρώτα οι προκάτοχοί της. Εχει ήδη προχωρήσει, για παράδειγμα, σε περισσότερες αποκρατικοποιήσεις από εκείνους που παριστάνουν τους υπέρμαχους της ιδιωτικής πρωτοβουλίας, ενώ έχει προτείνει ένα ασφαλιστικό νομοσχέδιο το οποίο εκτιμά πως δεν υπάρχει λόγος να μην γίνει αποδεκτό από τους εταίρους, παρόλο που δεν λείπουν από αυτό οι αδικίες, όπως συμβαίνει βεβαίως και με το αγροτικό...

Η Ελλάδα, επομένως, εφαρμόζει το πρόγραμμα κι ας μην αποδειχθεί ικανό να μας βγάλει από την άβυσσο, περιμένοντας και μαχόμενη να αλλάξουν οι ισορροπίες στην Ευρώπη αλλά και στην ίδια τη Γερμανία, όπου το δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε τα έχει βρει σκούρα με το προσφυγικό. Η επιμονή, λοιπόν, σε πολιτικές άγριας λιτότητας σε βάρος των μικρομεσαίων καθιστούν τον Αλέξη Τσίπρα περισσότερο συμπαθή στις υπόλοιπες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και στην Ουάσιγκτον. Δεν τρέφω, ωστόσο, τις αυταπάτες που έτρεφα ένα χρόνο πριν. Αν δεν αλλάξει και το Βερολίνο, η ζωή όλων των ευρωπαίων θα χειροτερεύσει ακόμα περισσότερο. Και τότε δεν θα υπάρχει καμιά αμφιβολία για το ποιοί ήταν οι ηλίθιοι που οδήγησαν την Ευρώπη στο γκρεμό...  

 

 

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2016

Με πόσα ανήλικα αγόρια πρέπει να πάει ο νέος γραμματέας Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ για να θεωρηθεί σκάνδαλο από τον Πρετεντέρη και τον Μπογδάνο;...

Το έγραφα και τις προάλλες ότι ο Κούλης δεν διαθέτει επιχειρήματα απέναντι στην κυβέρνηση: ψήφισε το τρίτο μνημόνιο, όπως ψήφισε και το δεύτερο, κι ο ίδιος υπήρξε από το 2004 βουλευτής τής κυβέρνησης Καραμανλή η οποία εκτροχίασε την οικονομία τής χώρας και υπουργός τού Αντ. Σαχλαμαρά με μόνο "μεταρρυθμιστικό" έργο την απόλυση καθαριστριών και σχολικών φυλάκων, τη χρησιμοποίηση 51 μετακλητων υπαλλήλων στο γραφείο του και την απόπειρα διορισμού ημετέτερων σε θέσεις διευθυντών στο Δημόσιο ένα μήνα πριν τις κάλπες τού περασμένου Ιανουαρίου. Δίχως δική του πρόταση για το ασφαλιστικό ή το αγροτικό και με βεβαρημένο παρελθόν όσον αφορά τους διορισμούς δεν έχει το ηθικό πλεονέκτημα που θα τον καθιστούσε αξιόπιστη εναλλακτική λύση κι όχι πολιτικάντη παλιάς κοπής...

Η αποκάλυψη, ωστόσο, του "HOT DOC" για τον στενό του συνεργάτη Ν. Γεωργιάδη και τη σύλληψή του για παιδεραστία με ακράδαντα αποδεικτικά στοιχεία-ακόμα και βίντεο- καθιστά την θέση τού αρχηγού τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ακόμα πιο δύσκολη. Τα ερωτήματα που έρχονται αβίαστα στο μυαλό των περισσότερων είναι "δεν γνώριζε ο Κούλης αυτό που ήταν κοινό μυστικό στους παροικούντες την Ιερουσαλήμ; Δεν αναρωτήθηκε πού είχε εξαφανιστεί ο Ν. Γεωργιάδης, ο οποίος κατά το παρελθόν έχει εκφράσει πολύ αλλόκοτες, ακόμα και για νεοφιλελεύθερο, απόψεις";...

Κι ας υποθέσουμε πως ο Κούλης είναι απονήρευτος γιατί μεγάλωσε σε ένα οικογενειακό και κοινωνικό περιβάλλον που δεν είχε ιδέα από σκάνδαλα, αποστασίες, παράνομες δωροληψίες, αρχαιοκαπηλίες κ.λπ. Τώρα που βλέπει το πρόσωπο ενός εκ των στενότερων συνεργατών του, τον οποίο μάλιστα προαλείφει για γραμματέα Πολιτικού Σχεδιασμού της ΝΔ, κρεμασμένο στα μανταλάκια να κατηγορείται για ένα από τα απεχθέστερα των εγκλημάτων δεν έχει να πει κάτι; Εστω πως περιμένει τη δικαιοσύνη να αποφανθεί και πως μέχρι τότε τουλάχιστον ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας; Κάτι, βρε αδερφέ, που να κάνει τους πιο συνωμοσιολόγους ανάμεσά μας να πάψουμε να θεωρούμε πως ο νόμος έχει εφαρμογή απέναντι σε όλους εκτός αν λέγεσαι Μητσοτάκης ή είσαι φίλος τής "Αγίας Οικογένειας". Τα τηλεφωνικά κέντρα τής Siemens, άλλωστε, μοιάζουν με πταισματάκι μπροστά στο να εξαγοράζεις σεξ με ανήλικους και ύστερα να κρύβεσαι πίσω από τη διπλωματική σου ασυλία και τις ισχυρές πολιτικές σου φιλίες για να μην δικαστείς...

Κι ο γράφων λοιδόρησε αυτές τις ημέρες τον γραμματέα τής νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ για το κείμενό του με το οποίο δικαιολογούσε διορισμούς, έστω ως μετακλητών υπαλλήλων, συγγενικών του προσώπων με το επιχείρημα πως πολέμησαν οι γονείς τους για το ΕΑΜ ή "έφαγαν" χημικά σε πορείες. Βεβαίως τα διαπλεκόμενα μίντια, που τρέμουν στην ιδέα και μόνο της προκήρυξης διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, έκαναν την τρίχα τριχιά, όπως και με τις αποκαλύψεις τού Γιάνη Βαρουφάκη, σε μια ακόμα προσπάθειά τους να αποδομήσουν το ηθικό πλεονέκτημα της Αριστεράς. Δεν έχω δει , ωστόσο, ούτε ένα ρεπορτάζ για τον παιδεραστή Γεωργιάδη, έστω να αναφερθούν για πέντε δευτερόλεπτα στο δημοσίευμα που τον κατηγορεί γι' αυτό το σοβαρότατο αδίκημα. Εχουμε πληροφορηθεί κάθε tweet που έχει γραφεί για τον Ιασ. Σχινά-Παπαδόπουλο, σχεδόν τίποτα ωστόσο γι' αυτόν που φέρεται να έκανε βίαιο σεξ με ανήλικους κι ο οποίος, αν ισχύουν όσα γράφονται-που γνωρίζοντας τον Κώστα Βαξεβάνη και τους συνεργάτες του δεν έχω αμφιβολία περί αυτού-είναι ταυτοχρόνως ασθενής κι εγκληματίας. Φαίνεται, όμως, πως στον έρωτα, στον πόλεμο και στο νεοφιλελευθερισμό όλα επιτρέπονται... 

 

 

Τετάρτη 20 Ιανουαρίου 2016

Οποιος αποκαλέσει τον Κούλη αχάριστο είναι συκοφάντης!

Τον Κούλη μπορείς να τον κατηγορήσεις για πολλά πράγματα-για παράδειγμα, για οικογενειοκρατία, ρουσφέτια, Siemens, νεοφιλελευθερισμό-, αχάριστος όμως δεν είναι. Τιμά εκείνους που τον έφεραν στην αρχηγία τής ΝΔ, και με το παραπάνω μάλιστα. Δεν έχει συμπληρώσει, άλλωστε, δύο εβδομάδες στη νέα του θέση κι έχει προλάβει να ξεχρεώσει κάποια γραμμάτια. Χαρακτηριστικότατη περίπτωση αποτελεί η στάση του στην προκήρυξη του διαγωνισμού για τις τηλεοπτικές άδειες, την οποία κάνει τα πάντα για να καθυστερήσει χρησιμοποιώντας λογικοφανείς δικαιολογίες. Είναι αλήθεια ότι αποτελεί παθογένεια του σχετικού νόμου το ότι τον αριθμό των αδειών αποφασίζει ο υπουργός. Ο Ν. Παππάς, όμως, δήλωσε πως αυτό θα διορθωθεί και η σχετική αρμοδιότητα θα δοθεί στο ΕΣΡ, τη συγκρότηση του οποίου καθυστερεί με κάθε τρόπο η αξιωματική αντιπολίτευση. Το μπαλάκι, επομένως, βρίσκεται στα χέρια τού Κούλη. Τί θα κάνει με αυτό; Θα παίξει ή θα το πετάξει στην εξέδρα, από όπου τον ζητωκραυγάζουν ασυγκράτητα οι καναλάρχες;...

Είναι, επίσης, αλήθεια ότι στην ΕΡΤ παρατηρούνται κρούσματα μεροληψίας υπέρ τής κυβέρνησης, όπως δεν είναι ψέμα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ προετοιμάζει τη δημιουργία ενός δικού του MEGA. Αυτές οι εξελίξεις, ωστόσο, δεν μπορούν να αποτελούν δικαιολογία για τη ΝΔ ώστε να μην συναινεί στην χάραξη κανόνων στην ιδιωτική τηλεόραση, ύστερα μάλιστα από 26 και πλέον χρόνια ασύδοτης λειτουργίας της. Προφανώς το ζητούμενο δεν είναι η αντικατάσταση των ψυχάρηδων, των βαρδινογιάννηδων ή των αλαφούζων από συριζαίους "ομολόγους" τους. Το θεσμικό πλαίσιο, πάντως, που έχει κατοχυρωθεί με τον προσφάτως ψηφισθέντα νόμο δημιουργεί δικλείδες ασφαλείας που θα καταργηθούν μόνο αν η ΝΔ δεν συναινέσει στη συγκρότηση του ΕΣΡ-οι κυβερνητικές προτάσεις για τη στελέχωσή του δεν περιχαρακώνονται μόνο σε αριστερά πρόσωπα- κι αναγκάσει την κυβέρνηση να προκηρύξει το διαγωνισμό μόνη της, δίχως την κατοχύρωση μιας Ανεξάρτητης Αρχής. Μήπως, όμως, έτσι ο Κούλης ναρκοθετεί άθελά του τον αγώνα των χρηματοδοτών του για επιβίωση;...

Περιμένω, εξάλλου, τον νέο αρχηγό να παρουσιάσει τις θέσεις του και για μια σειρά άλλων κομβικών ζητημάτων. Να μάθει, δηλαδή, ο ελληνικός λαός πόσο μεταρρυθμιστής είναι στην πραγματικότητα. Στο ασφαλιστικό, για παράδειγμα, είναι υπέρ τής μείωσης συντάξεων; Προσωπικώς δεν στέκομαι απέναντι στο ψαλίδισμα των μεγάλων, οι οποίες δεν αντιστοιχούν σε υψηλές εισφορές τού εργαζόμενου ή αφορούν προνομιούχους υπαλλήλους τού δημόσιου τομέα όπως οι εργαζόμενοι στη ΔΕΗ. Πώς θα αντιμετωπίσει τους ελεύθερους επαγγελματίες; Θα επιτρέψει να συνεχίζεται η μαζική φοροδιαφυγή τους- οι μισοί δηλώνουν εισοδήματα έως 5.000 ευρώ- ή θα συναινέσει στο να γίνονται οι συναλλαγές τους αποκλειστικώς με πλαστικό χρήμα ή μέσω τραπέζης ώστε να μην καίγονται τα χλωρά, οι συνεπείς και νομοταγείς δηλαδή, μαζί με τα ξερά;...

Στη δημόσια διοίκηση θα συμφωνήσει με την κυβερνητική πρόταση, η οποία δημιουργεί ένα πλέγμα προστασίας από την επέλαση του κομματισμού; Συμφωνεί πως πρέπει να ξεκαθαριστεί η ήρα από το στάρι και οι αγρότες να καταβάλουν περισσότερα στον κρατικό κορβανά, πόσω μάλλον όταν είναι αντιπαραγωγικοί, κι αυτός να μην ενισχύεται σχεδόν αποκλειστικώς από τους μισθωτούς; Θέλει ρύθμιση του χρέους και παραμονή τού ΔΝΤ στο πρόγραμμα; Κι αυτά είναι μερικά μόνο από τα ερωτήματα στα οποία καλείται να απαντήσει άμεσα, κι ας μην του τα έχει θέσει ακόμα κανένας διαπλεκόμενος δημοσιογράφος...





 

Τρίτη 19 Ιανουαρίου 2016

Δεν θα λεγόταν Μητσοτάκης αν δάγκωνε το χέρι των καναλαρχών που τον ταΐζουν...

Η αντιπολίτευση είναι υποχρεωμένη να αντιπολιτεύεται, αλλιώς θα λεγόταν συμπολίτευση. Από τις μάχες, ωστόσο, που επιδιώκει να δώσει καταλαβαίνει κανείς πολλά για το πώς σκοπεύει να κυβερνήσει αν της δοθεί η ευκαιρία. Η ΝΔ, για παράδειγμα, μπλοκάρει τις τηλεοπτικές άδειες μέσω της μη σύστασης του ΕΣΡ, ενώ πριν μερικές ημέρες στήριξε τον ωμό εκβιασμό τής Eldorado Gold σε βάρος τής τήρησης της νομιμότητας. Εκπληξη; Μόνο για εκείνους που πιστεύουν ότι ο Κούλης είναι μεταρρυθμιστής κι όχι διαχρονικός υπηρέτης των συμφερόντων τής εγχώριας και διεθνούς ελίτ, όπως άλλωστε κι όλη η οικογένειά του. Μα, είναι δυνατόν η φαμίλια Μητσοτάκη να πάει κόντρα στα συμφέροντα των καναλαρχών, αυτών δηλαδή που έσπρωξαν με χίλιους τρόπους τον Κούλη προς την αρχηγία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης; Η "αγία οικογένεια" δεν δαγκώνει τα χέρια που την ταΐζουν, τα γλείφει μέχρι εκεί που δεν πάει, ακόμα κι αν είναι η  ιδιωτική τηλεόραση στη χώρα μας να μην υπακούσει για πρώτη φορά σε κανόνες που στο εξωτερικό είναι θεσμοθετημένοι εδώ και δεκαετίες. Κατά τα άλλα, ο Κούλης είναι εναντίον τού λαϊκισμού κι εκσυγχρονιστής από τους λίγους... 

Η ΝΔ στην πραγματικότητα δεν διαθέτει σήμερα επιχειρήματα απέναντι στην κυβέρνηση. Πώς να κατακεραυνώσει, για παράδειγμα, τα κομματικά ρουσφέτια όταν και η ίδια μαζί με το ΠΑΣΟΚ τα είχε χρησιμοποιήσει για να φτιάξει μπετόν ψηφοφόρους; Είχε επιχειρήματα από τη δική της ιδεοληπτική σκοπιά ως κατ' εξοχήν μνημονιακή-νεοφιλελεύθερη παράταξη όταν ο Αλέξης Τσίπρας προσπαθούσε με νύχια και με δόντια να μην υπογράψει ένα τρίτο μνημόνιο. Το υπόγραψε, ωστόσο, και με τις ψήφους τής αξιωματικής αντιπολίτευσης και τώρα εφαρμόζει όσα οι προκάτοχοί του αμέλησαν να εφαρμόσουν, με στόχο να στραφεί στη συνέχεια η συζήτηση στο χρέος και στην ανάπτυξη. Ούτε είναι σε θέση να διατείνονται οι νεοδημοκράτες πως μπορούν να διαχειριστούν καλύτερα τα μνημόνια. Χειρίστηκαν δύο κι οδήγησαν στην ουσία και στο τρίτο, μόνο που φρόντισαν να πηδήξουν από το πλοίο εγκαίρως ώστε να το χρεώσουν στη συνέχεια στον Αλέξη Τσίπρα. Κι ας μην λησμονούμε τη διακυβέρνηση του τουρίστα τής Ραφήνας που μας έσπρωξε κι αυτή στη χρεοκοπία...

Η προ ημερησίας συζήτηση στη Βουλή για το ασφαλιστικό, για παράδειγμα, θα αποκαλύψει ότι η ΝΔ δεν διαθέτει κάποιο εναλλακτικό σχέδιο το οποίο θα μπορούσε να περάσει από τους δανειστές. Αν το είχε, άλλωστε, θα το είχε παρουσιάσει όσο καιρό ήταν κυβέρνηση και προτιμούσε να πετά τη μπάλα στην εξέδρα. Ας μην ξεχνάμε, εξάλλου, πως εκείνοι που τώρα ισχυρίζονται πως θα είχαμε βγει από τα μνημόνια αν είχαν παραμείνει στην εξουσία εγκατέλειψαν το καράβι πριν την πέμπτη αξιολόγηση του δευτέρου μνημονίου, μολονότι είχαν το περιθώριο να την ολοκληρώσουν και ύστερα να πηγαίναμε σε εκλογές με τον Αντ. Σαχλαμαρά να πανηγυρίζει πως "μνημόνιο τέλος". Εκείνος, ωστόσο, γνώριζε καλύτερα από τον καθένα πως δεν υπήρχε κανένα "success story", γι' αυτό κι επίσπευσε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ολα τα υπόλοιπα είναι νεοδημοκρατικές ονειρώξεις...

Στη σημερινή ΝΔ η επιλογή των αντιπροέδρων μαρτυρά και τον προσανατολισμό της, ο οποίος δεν είναι το κέντρο αλλά η νεοφιλελεύθερη ακροδεξιά. Ο Κ. Χατζηδάκης μου είναι συμπαθής ως άνθρωπος, αλλά από όπου κι αν έχει περάσει δεν έχει αφήσει πίσω του έργο παρά μόνο το ρητορικό του αντικρατισμό και νεοφιλελεύθερο οίστρο. Οσο για τον εθνικό μας καραγκιοζάκο, το μόνο αξιοθαύμαστο, τρόπον τινά, πάνω του είναι πώς καταφέρνει και βρίσκεται πάντα δίπλα σε κάθε αρχηγό. Ο τύπος είναι τσανακογλείφτης κάθε εξουσίας, προσκυνά όποιον έχει δύναμη κι ας τον λοιδορούσε όταν βρισκόταν σε άλλη όχθη. Κι αν δεν με πιστεύετε, δείτε τα βιντεάκια στο YouTube με το τί έλεγε για τον Αντ. Σαχλαμαρά και τον Κούλη όταν βρισκόταν στο ΛΑΟΣ...

Τί απομένει, επομένως, στον νέο πρόεδρο της ΝΔ παρά το παιχνίδι των προσωπικών επιθέσεων; Αυτό, άλλωστε, και θα παίξει με την αμέριστη συμπαράσταση των μιντιακών φερέφωνων της διαπλοκής, καθώς και του ΠΑΣΟΚ και του Ποταμιού, εκείνου του κομματιού τους τουλάχιστον που επιλέγει να προκρίνει τα συμφέροντα των λίγων από των πολλών. Τώρα που οι μάσκες πέφτουν, αποκαλύπτονται άλλωστε και οι λόγοι για τους οποίους δημιουργήθηκε το Ποτάμι, οι οποίοι και το καθιστούν πλέον περιττό στην πολιτική ζωή τού τόπου. Τώρα που η ολιγαρχία παίζει τα ρέστα της ποντάροντας στον Κούλη ο Σταύρος αισθάνεται την προδοσία εκείνων που δεν πίστεψαν ποτέ στον ίδιο παρά μόνο στο επικοινωνιακό του γκελ και πια τον παρατούν σαν στυμμένη λεμονόκουπα. Τί να κάνουμε; Δεν σε λένε "Σταύρο και κυρ Σταύρο κι αφέντη τσουτσουλομύτη, μόνο Σταύρο σε λένε", μόνο Σταύρο σε έλεγαν πάντα... 



  




Δευτέρα 18 Ιανουαρίου 2016

Ο αρχινεολαίος τού ΣΥΡΙΖΑ προσβάλλει τα εκατομμύρια που αγωνίστηκαν για το σοσιαλισμό κι όχι για τον καπιταλισμό τού δίνω για να πάρω...

Το τελευταίο πράγμα που θέλω είναι να υπερασπιστώ ρεπορτάζ μιας ρυπαροφυλλάδας όπως το "Πρώτο Θέμα". Καλώς ή κακώς, πάντως, υποβολιμαίως ή μη το έντυπο του Θ. Αναστασιάδη δημοσίευσε ένα κομμάτι για το διορισμό συγγενών τού γραμματέα τής Νεολαίας τού ΣΥΡΙΖΑ σε θέσεις συμβούλων υπουργών, ακόμα και στο πρωθυπουργικό γραφείο. Ο Ιασ. Σχινάς-Παπαδόπουλος εξέδωσε μια επιθετική ανακοίνωση στην οποία έκανε λόγο για "ρουφιάνους", "Πρώτα Φλέματα" και για τους αγώνες που έδωσε η οικογένειά του κι ο ίδιος για την Αριστερά. Για την ταμπακιέρα, ωστόσο, δεν είπε τίποτα ή, μάλλον, είπε πολλά με τον τρόπο του. Αποκάλυψε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτονται ορισμένοι στην Κουμουνδούρου. Ο συριζαίος αρχινεολαίος με την ακτιβιστική δράση ούτε λίγο ούτε πολύ υποστηρίζει πως τώρα που είμαστε εξουσία ήρθε η ώρα τής επιβράβευσης για τους αγώνες τής επονίτισσας γιαγιάς μας ή για τα ένσημα που κόλλησε ο οικοδόμος πατέρας μας...

"Το κόμμα μάς ζήτησε να βάλουμε πλάτη", δικαιολογείται ο και ράπερ Σχινάς-Παπαδόπουλος για να αιτιολογήσει αυτό που στα ελληνικά χωριά από τα χρόνια τής τουρκοκρατίας ονομάζουν πολύ λαϊκά "ρουσφέτι". Φαντάζομαι, όμως, "αγαπητέ" Ιάσωνα πως το κόμμα και την Αριστερά μπορεί να τα υπηρετεί κανείς και χωρίς να αμείβεται από το δημόσιο ταμείο γιατί σε διαφορετική περίπτωση δεν υπηρετούμε το σοσιαλισμό αλλά τον καπιταλισμό τού δίνεις για να πάρεις. Ασε που τέτοιου είδους επιχειρήματα προσβάλλουν τα εκατομμύρια των Αριστερών που αγωνίστηκαν κι αγωνίζονται για τις αξίες τους δίχως να ζητούν ή να προσδοκούν σε κρατικά οφίτσια...

Η κυβέρνηση της Αριστεράς πυροβολεί τα πόδια της όταν την ίδια ώρα που δίνει μια σοβαρή μάχη για την καταπολέμηση της διαπλοκής και της φοροδιαφυγής, με την αξιοποίηση των διαφόρων σχετικών λιστών σε αντίθεση με ό,τι δεν έπρατταν οι προκάτοχοί της, υποκύπτει στο αμάρτημα της δημιουργίας κομματικού κράτους, προσφέροντας επιχειρήματα να την επικρίνουν ακόμα και το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ. Οποιος συγγενής ή φίλος βουλευτή ή υπουργού επιθυμεί να συνδράμει στην προσπάθεια η χώρα να απαγκιστρωθεί από τα μνημόνια είναι καλοδεχούμενος. Αρκεί αυτό να μην προϋποθέτει την κατάληψη δημόσιας θέσης, πόσω μάλλον επί πληρωμή, στην περίπτωση που υπάρχουν κι άλλοι υποψήφιοι με περισσότερα ή ακόμα και με τα ίδια προσόντα...

Το ζητούμενο δεν μπορεί να είναι η αντικατάσταση του "πράσινου" και του "γαλάζιου" κράτους από ένα "μοβ-ροζ", αλλά να στελεχωθεί με κριτήρια αξιοκρατίας και κοινωνικής δικαιοσύνης, ώστε να μην μπορεί κανένας Μητσοτάκης να χρησιμοποιεί την αναποτελεσματικότητά του ως δικαιολογία για τη διάλυσή του. Και η αξιοσύνη δεν αποδεικνύεται από τα πόσα χημικά έχεις "φάει" σε πορείες ούτε από το πόσες εκδρομές πήγες με την ΕΔΑ όταν ήσουν νέος, αλλά από τις σπουδές και την επαγγελματική σου πορεία, για παράδειγμα. Τα υπόλοιπα δεν είναι τίποτα άλλο από εμπόριο ιδανικών για τις μάζες...

Οι δημοσκοπήσεις τού Σαββατοκύριακου είναι τόσο αξιόπιστες όσο και οι πληροφορίες που μπορείς να αντλήσεις από μια συζήτηση μεταξύ του Βαρόνου Μινχάουζεν και του Πινόκιο. Ακόμα κι αν δεν είναι πειραγμένες, που πολύ το αμφιβάλλω για εταιρείες που γελοιοποιήθηκαν ουκ ολίγες φορές τον τελευταίο χρόνο, με ποσοστά αναποφάσιστων πάνω από 30% και με τη ΝΔ να έχει εκλέξει πρόεδρο μόλις πριν μερικές ημέρες και δίχως αυτός να έχει δώσει δείγμα γραφής (τί προτείνει, για παράδειγμα, ο Κούλης για το ασφαλιστικό που θα είναι λιγότερο νεοφιλελεύθερο από τις απαιτήσεις των δανειστών;) είναι πολύ πρόωρο να μιλάμε για ανατροπή τού πολιτικού σκηνικού, όπως πολύ θα επιθυμούσε η ελίτ. Ελπίζω, όμως, τα καμπανάκια να ακούγονται δυνατά στο Μαξίμου, όπου οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι η καθημερινότητα των μικρομεσαίων βγάζει και γκρεμίζει κυβερνήσεις...

Ακόμα, για παράδειγμα, κι αν διαγραφεί το σύνολο του δημόσιου χρέους, που έτσι κι αλλιώς δεν πρόκειται να συμβεί, αυτή η εξέλιξη θα είχε μακροπρόθεσμα οφέλη για την τσέπη τού μέσου έλληνα και με την προϋπόθεση πως αυτό δεν θα αυξανόταν ξανά λόγω πρακτικών όπως η ευνοιοκρατία. Αν δεν βελτιωθεί η ποιότητα ζωής τού μικρομεσαίου σε σχετικώς σύντομο χρονικό διάστημα, όσα πρόστιμα εκατομμυρίων και να πληρώσουν εκείνοι που βρίσκονται στις λίστες Λαγκάρντ ή Μπόργιανς δεν πρόκειται να τον πείσουν πως αξίζει να συνεχίζει να εμπιστεύεται αυτούς που τον κυβερνούν σήμερα. Δεν είναι ο Κούλης που θα έπρεπε να τρομάζει τον Αλέξη Τσίπρα, αλλά ο ΕΝΦΙΑ, οι φόροι, τα χαράτσια, οι εισφορές και, κυρίως, να γίνει το τέρας που κυνηγούσε από τα σχολικά του χρόνια. Κατανοητό;...  




Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2016

Η γραβάτα έχει δίκιο, αλλά έχει κι άδικο...


Στον πόλεμο δημόσιων, ιδιωτικών υπαλλήλων κι ελεύθερων επαγγελματιών μην υπολογίζετε στη δική μου συμμετοχή. Και οι τρεις, άλλωστε, αυτές επαγγελματικές κατηγορίες έχουν τις δικές τους ευθύνες για τη σημερινή χρεοκοπία. Το κομματικό κι αντιπαραγωγικό Δημόσιο, στο οποίο αλλού υπήρξε υπερσυσσώρευση προσωπικού κι αλλού λειψανδρία, αντιπαραβάλλεται με ένα στρεβλό μοντέλο ανάπτυξης και της ιδιωτικής οικονομίας, η οποία βασίστηκε υπέρ το δέον στην εξάρτηση από το κρατικό ταμείο και η οποία δημιούργησε περισσότερους ελεύθερους επαγγελματίες από αυτούς που μπορούσε να "καταναλώσει" μια χώρα 10.000.000 κατοίκων και οι οποίοι, μάλιστα, είναι και οι πρωταθλητές τής φοροδιαφυγής-φοροαποφυγής...

Πόσοι, για παράδειγμα, δικηγόροι ή συμβολαιογράφοι θα ήταν σε θέση να βγάζουν αξιοπρεπώς το ψωμί τους ακόμα κι αν υποθέσουμε πως δεν υπερφορολογούνταν; Προσέξτε, οι ελεύθεροι επαγγελματίες φοροδιαφεύγουν όχι γιατί οι δημόσιοι ή οι ιδιωτικοί υπάλληλοι που δεν πληρώνονται "μαύρα" είναι ανώτερης ηθικής στάθμης, αλλά απλούστατα γιατί έχουν τη δυνατότητα να το κάνουν...

Το μεγάλο πρόβλημα βρίσκεται γι' άλλη μια φορά στο ότι βάζουμε το καρότσι μπροστά από το άλογο. Είναι δίκαιο, όπως προτείνει ο Γιώργος Κατρούγκαλος, ο ελεύθερος επαγγελματίας να φορολογείται και να πληρώνει ασφαλιστικές εισφορές με βάση το πραγματικό κι όχι το τεκμαρτό του εισόδημα, πόσω μάλλον όταν το τελευταίο συνδέεται με οικονομικά μεγέθη προ κρίσης. Το όφελος, όμως, για το δημόσιο κορβανά θα είναι πολύ μικρό από τη στιγμή που δεν διασφαλίζεται, τουλάχιστον όχι ακόμα, η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής με την υποχρεωτική χρήση για παράδειγμα πλαστικού χρήματος και των τραπεζικών συναλλαγών. Ποιός μικρομεσαίος δικηγόρος ή γιατρός (υπάρχουν και τέτοιοι) θα κόβει αποδείξεις, ακόμα κι αν υποθέσουμε πως σήμερα το έκανε ως επί το πλείστον-κάτι που αν θέλουν να μην στρουθοκαμηλίζουν, οφείλουν να παραδεχτούν πολλοί ότι δεν το έπρατταν- τη στιγμή που με τους διάφορους φόρους και χαράτσια θα πρέπει να δουλεύει στην ουσία μόνο και μόνο για να βγάζει αυτά τα έξοδα;...

Ακόμα κι αν βρεθούν κονδύλια και ξαμοληθούν στην αγορά χιλιάδες ελεγκτές προκειμένου να διασφαλίζεται η κοπή αποδείξεων, θα απουσιάζει η μέριμνα για κοινωνική δικαιοσύνη όταν θα απαιτείς από έναν ελεύθερο επαγγελματία να λειτουργεί στην ουσία αποκλειστικώς ως χρηματοδότης ενός Δημόσιου το οποίο παραμένει γραφειοκρατικό κι εχθρικό προς τον πολίτη. Ναι μεν είναι παράλογο σε μια τόσο μικρή και κατά βάση μη εξαγωγική οικονομία κάθε έλληνας να θέλει να είναι αφεντικό και να μην καταδέχεται να μην είναι καν συνέταιρος σε μια εταιρεία...

Από την άλλη, ωστόσο, δεν μπορεί να θεωρείται στην πράξη ποινικό αδίκημα η επιθυμία τού όποιου πολίτη να ανοίξει το δικό του γραφείο, κατάστημα ή επιχείρηση, ιδίως όταν διακηρυγμένος στόχος τής κυβέρνησης είναι στη διανομή τού νέου ΕΣΠΑ να πάρουν προτεραιότητα εκείνοι που δεν έχουν μπάρμπα στην Κορώνη. Σε αυτό το πλαίσιο, επομένως, απαιτείται η άμεση υποχρεωτική επιβολή των πλαστικών-τραπεζικών συναλλαγών, καθώς και η ανακούφιση των ελεύθερων επαγγελματιών από υπερβάλλοντες φόρους και χαράτσια πριν ξεκινήσει η φορολόγησή τους με βάση το πραγματικό τους εισόδημα. Αλλιώς και θα καταστρέψουμε ένα σημαντικό κομμάτι τής ελληνικής κοινωνίας και τα δημόσια ταμεία, ασφαλιστικά και μη, θα παραμείνουν άδεια...  





 

Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2016

Δημόσια δωρεάν παιδεία κι ας τρώγωμεν πέτρες...

Ας το ξεκαθαρίσουμε μια και καλή κι αν κάποιοι διατηρούν αμφιβολίες γύρω από αυτό είναι δικαίωμά τους, αλλά είναι και δικαίωμά μου να τους χαρακτηρίζω γιαλαντζί Αριστερούς: η δημόσια παιδεία πρέπει να είναι δωρεάν ακόμα κι αν το ελληνικό Δημόσιο δεν έχει χρήματα για να πληρώνει τους δασκάλους ή τους καθηγητές του. Αν θέλουμε να δημιουργήσουμε μια κοινωνία με ελεύθερους και ταξικώς συνειδητοποιημένους πολίτες, οφείλουν εκείνοι που την κυβερνούν να δώσουν κι από το υστέρημά τους προκειμένου να πραγματοποιηθεί αυτό το όνειρο...

Αντί, επομένως, ο βουλευτής Τριανταφυλλίδης να προτείνει δίδακτρα, τα οποία αργότερα και ύστερα από την θύελλα αντιδράσεων αποκάλεσε συνδρομή των Συλλόγων Γονέων για να μας πει ουσιαστικώς το ίδιο πράγμα και να μας θεωρήσει συλλήβδην ηλίθιους, θα μπορούσε να κάνει ο ίδιος το πρώτο βήμα καλής θέλησης και να δίνει ένα κομμάτι τού παχυλού του μισθού ώστε  να επιτευχθεί ο στόχος, για παράδειγμα, όλα τα δημοτικά να γίνουν ολοήμερα που δεν θα είναι απλώς "πάρκινγκ" παιδιών εργαζόμενων γονιών...

Είναι τα μνημονιακά μέτρα νεοφιλελεύθερα, τουλάχιστον ο βασικός τους κορμός; Είναι! Είναι ο Κούλης νεοφιλελεύθερος; Είναι! Αλίμονο, ωστόσο, αν η κυβέρνηση της Αριστεράς έχει ιδρυματοποιηθεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να υιοθετεί νεοφιλελεύθερες ιδεοληψίες ακόμα κι εκεί που δεν της επιβάλλονται με το πιστόλι στον κρόταφο. Σε διαφορετική περίπτωση δεν θα διαφέρει σχεδόν σε τίποτα ούτε από τους δανειστές ούτε από το νέο πρόεδρο της ΝΔ κι ας ρητορεύει επί του αντιθέτου. Θέλω να νομίζω πως ο βουλευτής Τριανταφυλλίδης εξέφρασε τον εαυτό του και μόνο κι ότι δεν λειτούργησε ως κυβερνητικός λαγός, δεν έριξε δηλαδή άδεια για να πιάσει γεμάτα και να ανιχνεύσει την αντίδραση της κοινής γνώμης στην επιβολή διδάκτρων...

Στην κυβέρνηση, έστω και καθυστερημένα, αντιλήφθηκαν ότι ναι μεν οι ελεύθεροι επαγγελματίες αποτελούν μια από τις μεγαλύτερες εστίες φοροδιαφυγής, από την άλλη ωστόσο είναι εκτρωματικό να απαιτείς να πληρώνουν σχεδόν το σύνολο των εισοδημάτων τους σε φόρους και χαράτσια. Ελπίζω να αντιλήφθηκαν κι από τις αντιδράσεις στα δίδακτρα ότι ο μέσος έλληνας δεν έχει πλέον ούτε την οικονομική ούτε την ψυχική αντοχή για να πληρώνει κερατιάτικα τα οποία καταλήγουν σε ένα βαρέλι δίχως πάτο...

Σε λίγες ημέρες συμπληρώνεται ένας χρόνος από την πρώτη εκλογή τού ΣΥΡΙΖΑ, φαίνεται όμως πως οι παιδικές αρρώστιες, όπως οι ανόητες τοποθετήσεις όταν καραδοκούν τα μιντιακά παπαγαλάκια της διαπλοκής για να σε λιντσάρουν λεκτικώς, δεν έχουν εκλείψει. Σήμερα δεν ζούμε τις ηρωικές στιγμές τής πρώτης διαπραγμάτευσης, έχουμε συνθηκολογήσει και διαχειριζόμαστε την ήττα. Αυτό, ωστόσο, δεν σημαίνει πως η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να εμφανίζεται βασιλικότερη του βασιλέως ακόμα κι εκεί που αυτό δεν είναι απαραίτητο. Μπορεί κάλλιστα να εφαρμόσει το πρόγραμμα που της επιβλήθηκε, ζητώντας όμως παραλλήλως την ανατροπή του όπου είναι ξεκάθαρα άδικο, διαμορφώνοντας ταυτοχρόνως ευρύτερες συμμαχίες, και χωρίς να το οικειοποιείται...

Κι αυτό έχει όχι μόνο επικοινωνιακή αλλά και ουσιαστική σημασία. Το 2016 ενδεχομένως να αποτελέσει μια πολύ κακή χρονιά για το δίδυμο Μέρκελ-Σοιμπλε για λόγους που ξεπερνούν το ελληνικό ζήτημα, όπως είναι το προσφυγικό. Θα είναι κρίμα, επομένως, να επιβληθούν δίδακτρα την ίδια ώρα που οι υποστηρικτές στην Ευρώπη τέτοιου είδους μέτρων καταρρέουν. Αυτήν τη φορά η χρονική συγκυρία για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη είναι υπέρ μας. Ας την εκμεταλλευτούμε σκοράροντας στο αντίπαλο τέρμα κι όχι στο δικό μας...  

 



Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Ε, δεν θα κάνουμε τη χώρα μετασοβιετική Ρωσία για μια ανάπτυξη-Ελντοράντο...


Πριν από μερικές εβδομάδες χύθηκαν πολλά νεοφιλελεύθερα κροκοδείλια δάκρυα για τη σύλληψη του καστανά τής Θεσσαλονίκης. Ακόμα και οι προμαχώνες τής ασύδοτης αγοράς αναρωτήθηκαν πώς είναι δυνατό μια αριστερή κυβέρνηση να κυνηγά τους φτωχοδιάβολους αντί για τους μεγαλοκαρχαρίες. Ο ωμός εκβιασμός τής Eldorado Gold, η οποία διαχειρίζεται τα μεταλλεία τής Χαλκιδικής, σαν να απευθύνεται σε μπανανία, ήταν αρκετός ωστόσο για να πέσουν οι μάσκες που φόρεσαν προσωρινώς οι απολογητές τού μεγάλου κεφαλαίου. Ενας ξένος διευθύνων σύμβουλος μιας ξένης εταιρείας, η οποία έχει να πληρώσει φόρους στο ελληνικό Δημόσιο από το 2007 και η οποία επιδίδεται συστηματικώς σε τριγωνικές συναλλαγές και παραβιάσεις τής ελληνικής νομοθεσίας και των συμβατικών της υποχρεώσεων, απείλησε με αποχώρηση αν δεν του δοθούν οι άδειες που επιθυμεί...

Κι αντί η αντιπολίτευση με τα μιντιακά παπαγαλάκια της να ξεσηκωθούν σε βάρος των νέων αποικιοκρατών μέμφονται την κυβέρνηση γιατί επιθυμεί την αυστηρή τήρηση της νομιμότητας. Κατά τα άλλα, ο Κούλης ήρθε για να εκπροσωπήσει τα συμφέροντα της μεσαίας τάξης, τα οποία ασφαλώς και είναι ευρύτερα από τα αντίστοιχα της ολιγαρχίας αλλά κι από τις προσωρινές θέσεις εργασίας μερικών εκατοντάδων ανθρώπων, αφού πρόκειται για μια επένδυση με ημερομηνία λήξης η οποία θα αφήσει πίσω της διαχρονική καταστροφή...

Ασφαλώς και πρέπει να υπάρξει μέριμνα για τους ανθρώπους που ενδεχομένως θα χάσουν τις δουλειές τους. Η συγκεκριμένη περιοχή είναι τόσο προικισμένη από τη φύση και με τόσο σημαντική αρχαιολογική κληρονομιά ώστε θα μπορούσε, για παράδειγμα, να αναπτυχθεί τουριστικώς με σεβασμό στο περιβάλλον και στις επερχόμενες γενιές. Αλίμονο αν το αναπτυξιακό πρότυπο σχετίζεται με την παράδοση της κρατικής περιουσίας σε εταιρείες-αλεξιπτωτιστές, οι οποίες αφήνουν πίσω τους ελάχιστα ή καθόλου κέρδη για τον εθνικό κουμπαρά...

Αν μοντέλο για το κουαρτέτο και την πέμπτη φάλαγγά του είναι η Treuhand, η εταιρεία δηλαδή που ξεπούλησε μπιρ παρά την περιουσία τής Ανατολικής Γερμανίας, ή η μετασοβιετική Ρωσία, όπου μια κάστα ανθρώπων απόκτησε στην ξεφτίλα τον εθνικό πλούτο μας αχανούς χώρας, τότε είναι προτιμότερο να πούμε "ευχαριστούμε, δεν θα πάρουμε". Καλοδεχούμενες είναι μόνο εκείνες οι επενδύσεις που είναι "win win" ή υπέρ κι όχι ετεροβαρείς σε βάρος τού ελληνικού Δημοσίου. Κι αυτό φυσικώς δεν ισχύει μόνο για τα μεταλλεία αλλά και για οποιαδήποτε άλλη ιδιωτικοποίηση βρίσκεται στα σχαριά ή έχει ήδη πραγματοποιηθεί...

Με την πτώση των τιμών των πρώτων υλών και του πετρελαίου και την κρίση τού εξαγωγικού μοντέλου, όπως αυτό καθίσταται φανερό με τη στασιμότητα σε κατ' εξοχήν εξαγωγικές χώρες όπως η Κίνα και η Γερμανία, είναι χρυσή ευκαιρία για την Ευρώπη να περάσει επιτέλους σε αναπτυξιακές πολιτικές που θα απομακρύνονται από τη στείρα λιτότητα. Δεν ισχυρίζομαι πως δεν είναι αναγκαία καμιά δημοσιονομική πειθαρχία, αλλά δεν είναι δυνατό να συνεχίζουμε να πορευόμαστε μόνο με αυτή ως οδηγό ούτε με την ταύτιση της αναγέννησης της πραγματικής οικονομίας με λογικές ασυδοσίας για την ελίτ. Η επιχειρηματικότητα πρέπει να ενισχυθεί, να της δοθούν για παράδειγμα χρήματα, ένα νομικό πλαίσιο λειτουργίας λιγότερο γραφειοκρατικό και μια φορολόγηση με κίνητρα, τα οποία ωστόσο δεν θα μας καθιστούν μια "offshore" χώρα...

Λυπάμαι αλλά δεν συμμερίζομαι τον ενθουσιασμό εκείνων που θέλουν να γίνουμε Βουλγαρία για να προσελκύσουμε περισσότερες επενδύσεις. Το βιοτικό επίπεδο του μέσου βούλγαρου δεν είναι το όνειρό μου για έναν ανεξάρτητο ελληνικό λαό. Αλλωστε, το μεγαλύτερο πρόβλημα των επιχειρήσεων κι αυτό που τις κάνει να μεταναστεύουν ή να μην έρχονται στην Ελλάδα δεν είναι ούτε το φορολογικό ούτε το κόστος εργασίας, που δεν είναι εξάλλου δυσθεώρητα, αλλά η νομοθετική, τραπεζική και γενικότερη πολιτική αστάθεια. Κι αυτή δεν αποκαθίσταται με την παγίωση ενός αποικιοκρατικού καθεστώτος στη χώρα παρά μόνο με την υγιή αξιοποίηση όλων της των δυνάμεων με αξιοκρατία και κοινωνική δικαιοσύνη...



  


Τρίτη 12 Ιανουαρίου 2016

Τα όμορφα ηθικά πλεονεκτήματα όμορφα καίγονται...

Αν η συνωμοσιολογία ήταν επάγγελμα, ελάχιστοι έλληνες θα ήταν σήμερα άνεργοι. Σύμφωνα με ένα από τα σενάρια συνωμοσίας, ο Αλέξης Τσίπρας δεν επιδίωξε στην πραγματικότητα ποτέ να απεμπλακεί ο ελληνικός λαός από τα μνημόνια, ήταν εξαρχής ο Δούρειος Ιππος τού διδύμου Μέρκελ-Σόιμπλε και το αριστερό άλλοθι για να συνεχιστούν οι πολιτικές εξόντωσης των μικρομεσαίων. Αυτό το επιχείρημα, άλλωστε, χρησιμοποιούν στην ουσία εκείνοι που ισχυρίζονται πως αν οι σαμαροβενιζέλοι επιχειρούσαν να λάβουν τα μέτρα που παίρνει σήμερα ο ΣΥΡΙΖΑ θα είχε καεί όλη Ελλάδα. Δεν αντιλαμβάνονται, ωστόσο, ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν πως η ειδοποιός διαφορά βρίσκεται στο ότι οι πολίτες έχουν μεγαλύτερη εμπιστοσύνη στην κυβέρνηση της Αριστεράς πως διαπραγματεύεται για το συμφέρον τους και πολεμά την εγχώρια και ξένη ελίτ, ακόμα κι αν ηττάται, σε σύγκριση με τους εκπροσώπους τής διαπλοκής. Το μεγάλο συγκριτικό πλεονέκτημά της απέναντι στην αντιπολίτευση εξακολουθεί να είναι η αποκαλούμενη "ηθική υπεροχή", η οποία έχει κερδηθεί από την Αριστερά ύστερα από δεκαετίες αγώνων για την ελευθερία, τη δημοκρατία και την κοινωνική δικαιοσύνη...

Η εμπιστοσύνη, όμως, όσο δύσκολα κερδίζεται τόσο εύκολα χάνεται. Αν, για παράδειγμα, συνεχιστούν φαινόμενα διορισμών συγγενών, όπως του συζύγου Καφαντάρη, και φίλων σε καίριες και μη θέσεις τού Δημοσίου η διαφοροποίηση από προηγούμενα καθεστώτα δεν θα είναι και τόσο εμφανής. Αν ο/η σύζυγος, ο γιος, η κόρη, η κουνιάδα, ο μπατζανάκης ή ο πέμπτος ξάδερφος ενός υπουργού ή βουλευτή δεν είναι θαύμα τής φύσης ώστε οι υπηρεσίες του να είναι υπερπολύτιμες για τη δημόσια διοίκηση είναι χίλιες φορές προτιμότερο να επιλέγεται κάποιος άλλος, ακόμα κι αν ο συγγενής ή φίλος είναι λίγο πιο ικανός για την θέση για την οποία προορίζεται, ακόμα κι αν την αναλαμβάνει αμισθί. Είναι λογικό κάθε υπουργός ή βουλευτής να επιθυμεί να βρίσκονται σε θέσεις-κλειδιά γύρω από τις αρμοδιότητές του πρόσωπα της απολύτου εμπιστοσύνης του. Τί άμεση σχέση έχει όμως, για παράδειγμα, η ΕΥΔΑΠ με την Περιφέρεια Αττικής ώστε να διοριστεί στην πρώτη διευθύνων σύμβουλος ο σύντροφος της Ρένας Δούρου ή μια Α.Ε. όπως η ΔΕΠΕΝΕΜ, χωρίς λόγο ύπαρξης μάλιστα ύστερα από τη ματαίωση του αγωγού "Turkish Stream", με τα βουλευτικά καθήκοντα της Χ. Καφαντάρη προκειμένου να διοριστεί διευθύνων σύμβουλός της της ο σύζυγός της;...

Αν η κυβέρνηση δικαιούται να επιρρίπτει την ευθύνη στο κουαρτέτο για τις επώδυνες ρυθμίσεις στο ασφαλιστικό ή στο φορολογικό, δεν έχει καμιά δικαιολογία για να πράττει το ίδιο για την εμφανή πλέον απόπειρα δημιουργίας ενός δικού της κομματικού κράτους. Αλλωστε οι παραπάνω περιπτώσεις είναι απλώς μερικές από τις πιο ηχηρές. Ο Ανδρ. Παπανδρέου έλεγε στις αρχές τής δεκαετίας τού 1980, όταν τον κατηγορούσαν για κάτι παρόμοιο- κι όχι αδίκως βεβαίως-, πως δεν θα έκανε το λάθος τού πατέρα του τη δεκαετία τού 1960 να κατακτήσει την κυβέρνηση δίχως να κατακτήσει και το κράτος. Δεν μπορούμε, ωστόσο, να πορευόμαστε εσαεί με αυτήν την κοντόφθαλμη και μπακαλίστικη λογική. Αν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να κυβερνά στην αιωνιότητα, δεν έχει παρά να βελτιώσει την ποιότητα ζωής τής πλειονότητας των πολιτών αντί να εστιάζει στο βόλεμα ενός ικανοποιητικού για την επανεκλογή του αριθμού ημετέρων. Αν στο τέλος τής τετραετίας ο μέσος έλληνας στέκεται καλύτερα στα πόδια του από όσο σήμερα, δεν θα έχει κανένα λόγο να στραφεί σε άλλες λύσεις. Σε αυτήν τη διαπίστωση καταλήγουν με σχετική ευκολία πολιτικοί με όραμα κι ας μοιάζει με πυρηνική φυσική στους κομματάρχες τού παλιού κακού καιρού από τους οποίους δυστυχώς διαθέτει πληθώρα και η σημερινή κοινοβουλευτική πλειοψηφία...   



  



Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2016

Αν ο Τσίπρας αποτύχει, διάδοχος θα είναι ο Βαρουφάκης ή ο Κασιδιάρης, πάντως όχι ο Κούλης...

Αν στο ποδόσφαιρο οι μισοί είναι ολυμπιακοί και οι άλλοι μισοί αντιολυμπιακοί στη ΝΔ η ίδια αναλογία αντιστοιχεί για τους καραμανλικούς και τους αντικαραμανλικούς. Η νίκη τού Κούλη είναι όντως μια έκπληξη, αλλά αν σκεφτεί κανείς πως γύρω του συσπειρώθηκαν οι δύο χαμένοι συνυποψήφιοί του στον πρώτο γύρο κι ότι ο αντίπαλός του ναι μεν είχε τη στήριξη του καραμανλικού μπλοκ αλλά δεν λεγόταν Καραμανλής και ήταν κάποιος απαρχαιωμένος που έχει ήδη χάσει εκλογές από τον Αλέξη Τσίπρα, τότε η επικράτηση του εκλεκτού τής διαπλοκής δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί θρίαμβος. Αν μου επιτρέπετε μια ιστορική υπόθεση, αν αντίπαλος του Κούλη ήταν ο Κώστας Καραμανλής ο νεώτερος, ο βουλευτής Σερρών, το κόμμα θα παρέμενε και με άνεση στα χέρια των καραμανλικών...

"Και τότε, ρε εξυπνάκια, γιατί δεν κατέβηκε ο Καραμανλής αφού είχε τη νίκη στο τσεπάκι του;", είναι ένα εύλογο ερώτημα. Η απάντησή του, ωστόσο, δεν είναι καθόλου δύσκολη: γιατί, αυτήν τη στιγμή τουλάχιστον, κανένας στη Συγγρού δεν πιστεύει ότι όποιος κι αν εκλεγόταν πρόεδρος της ΝΔ θα είναι κι ο επόμενος πρωθυπουργός τής χώρας. Κι εκείνοι βλέπουν πως δύο είναι τα πιθανά σενάρια για το όχι και τόσο μακρινό μέλλον. Το πρώτο θέλει τον Αλέξη Τσίπρα να επιτυγχάνει, με τη συνδρομή τής αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών στην Ευρώπη, να ξεπερνά το σκόπελο του μνημονίου που υπόγραψε και να φέρνει τη χώρα ξανά σε τροχιά ανάπτυξης με φιλολαϊκά μέτρα τα οποία θα ενισχύουν τα εισοδήματα της μεσαίας τάξης. Ακόμα, όμως, κι αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο κι ο ΣΥΡΙΖΑ αποτύχει, ποιός πιστεύει ότι ο ελληνικός λαός θα επιστρέψει στη ΝΔ, πόσω μάλλον όταν αυτής θα ηγείται ένας νεοφιλελεύθερος συνειδητώς μνημονιακός όπως ο Κούλης, κι ότι δεν θα εναποθέσει την ελπίδα του είτε σε εκείνους που εγκατέλειψαν την κυβέρνηση της Αριστεράς χαρακτηρίζοντάς την προδοτική είτε στους χιμπαντζήδες με τα μαύρα, ιδίως αν αθωωθούν από τα δικαστήρια;...

Τυχόν περαιτέρω φτωχοποίηση των μικρομεσαίων στρωμάτων θα τα οδηγήσει στην πλήρη ριζοσπαστικοποίησή τους, είτε προς τα αριστερότερα είτε προς τα δεξιότερα, όπως συμβαίνει άλλωστε κι αλλού στην ήπειρό μας παρόλο που καμιά άλλη ευρωπαϊκή χώρα δεν έχει πιεστεί τόσο πολύ όσο η δική μας, και πάντως όχι στην αγκαλιά εκείνων που κοιμούνται με αφίσες τής Θάτσερ, του Ρέιγκαν, του Φρίντμαν ή του Χάγιεκ στο προσκεφάλι τους. Σε αυτό το ενδεχόμενο είναι πολύ πιο πιθανό διάδοχος του Αλέξη Τσίπρα να είναι ο Γιάνης Βαρουφάκης, ο οποίος διατηρεί τα υψηλότερα ποσοστά δημοφιλίας ανάμεσα σε εκείνους που το καλοκαίρι ήθελαν πλήρη ρήξη, ή ο Ηλ. Κασιδιάρης από ό,τι είναι ο Κούλης, ο οποίος έχει χτίσει γύρω από το άτομό του το μύθο τού μεταρρυθμιστή μόνο και μόνο γιατί απόλυσε καθαρίστριες και σχολικούς φύλακες και κατάργησε τη δημοτική αστυνομία. Υπό αυτήν την έννοια μόνο τυχαίο δεν είναι πως απολαμβάνει της έμμεσης στήριξης και πολιτικών φαντασμάτων όπως ο αρχιερέας τής διαπλοκής, που διατηρούν για τον εαυτό τους το ρόλο του δυσοίωνου προφήτη δίχως ίχνος μεταμέλειας για τα δικά τους εγκλήματα που μας οδήγησαν στα μνημόνια...  

 


Παρασκευή 8 Ιανουαρίου 2016

Από το "yes, we can" στο "yes, we could have done a lot more"...

Ο τρόπος που ο Μπ. Ομπάμα αντιμετώπισε την οικονομική κρίση στη χώρα του θα έπρεπε να είχε λειτουργήσει εδώ και καιρό ως πρότυπο και για εκείνους που διαφεντεύουν την Ευρώπη: αντί για άγρια λιτότητα σε βάρος των μικρομεσαίων επέλεξε να τυπώσει χρήμα ώστε να επανεκκινήσει η πραγματική οικονομία. Γι' αυτό και σήμερα οι ΗΠΑ δείχνουν τουλάχιστον να έχουν επιστρέψει στην ομαλότητα, την ώρα κατά την οποία στη Γηραιά Ηπειρο ολοένα και περισσότερες χώρες βυθίζονται στο τέλμα αντιαναπτυξιακών πακέτων που δημιουργούν κύματα φτώχειας, κάνοντας παραλλήλως τους πλούσιους πλουσιότερους. Κι αν, μάλιστα, χρησιμοποιήσω ως πρόκριμα του τί μέλλει γενέσθαι την αντίδραση των δανειστών στη σκληρή ασφαλιστική μεταρρύθμιση που προτείνει η κυβέρνηση και στη δήλωση Ντάισελμπλουμ για καθυστέρηση στην ολοκλήρωση της αξιολόγησης, τότε πολύ φοβάμαι πως τη στάση τού ευρωιερατείου εξακολουθεί να χαρακτηρίζει η αλαζονεία κι όχι η συναίσθηση των τεράστιων σφαλμάτων τού πρόσφατου παρελθόντος...

Η Αμερική του Ομπάμα, ωστόσο, δεν μπορεί να αποτελεί πρότυπο για τα πάντα. Η προεδρική θητεία του φτάνει στο τέλος της αλλά ο ίδιος, μολονότι προχώρησε σε σημαντικές μεταρρυθμίσεις-όπως στο δημόσιο σύστημα υγείας-, δεν έφερε την αλλαγή που είχε ευαγγελιστεί το 2008. Σαφώς και υπήρξε καλύτερος πρόεδρος από τον προκάτοχό του, ο οποίος είχε ρίξει έτσι κι αλλιώς πολύ χαμηλά τον πήχη, και πιθανόν να είναι καλύτερος κι από το διάδοχό του, είτε είναι η Χ. Κλίντον είτε, αλίμονο, ο Ντ. Τραμπ. Μέσα σε αυτήν την οκταετία, όμως, έκανε πολύ λιγότερα από όσα μπορούσε για να παραδώσει έναν πιο ασφαλή πλανήτη. Φυσικά η γενεσιουργός αιτία τής σημερινής παγκόσμιας αναταραχής σχετίζεται περισσότερο με τους πολέμους που ξεκίνησαν οι προκάτοχοί του, αλλά κι ο Μπ. Ομπάμα βάσισε την εξωτερική του πολιτική στο δόγμα τής παγκόσμιας επιβολής, απλώς με πιο λεπτούς τρόπους σε σχέση με τον Τζ. Μπους. Κι αν σήμερα δακρύζει γα τις συνέπειες της οπλοκατοχής στη χώρα του, δεν είναι κάπως αργά γι' αυτά για κάποιον που κατοικεί στο Λευκό Οίκο από τον Ιανουάριο του 2009;...

Η α λα καρτ υπεράσπιση της δημοκρατίας, της ελευθερίας και των υπόλοιπων ανθρώπινων δικαιωμάτων, όπως αυτή εκφράστηκε κι από την προεδρία Ομπάμα, δεν βοηθά στην υπόθεση της παγκόσμιας ειρήνευσης κι αφοπλισμού. Με ποιό ηθικό δικαίωμα μπορούν οι ΗΠΑ να παίζουν τον παγκόσμιο χωροφύλακα όταν διατηρούν την θανατική ποινή ή όταν στηρίζουν σκοταδιστικά καθεστώτα όπως αυτό των Σαούντ στη Σαουδική Αραβία; Πώς είναι δυνατό να πείσουν τον αραβικό κόσμο, για παράδειγμα, για τις αγαθές προθέσεις τους στη Συρία την ίδια στιγμή που επιτρέπουν σε ένα σύμμαχό τους να εκτελεί δημοσίως πολιτικούς του αντιπάλους; Είναι αλήθεια ότι ο Μπ. Ομπάμα βελτίωσε την εικόνα τής πατρίδας του στο παγκόσμιο ακροατήριο. Το "ναι, μπορούμε", ωστόσο, που ήταν το κεντρικό του προεκλογικό σύνθημα το 2008 μετατράπηκε σε "ναι, θα μπορούσαμε πολύ περισσότερα", ό,τι κι αν σημαίνει αυτό για την υστεροφημία τού ανδρός και, κυρίως, για το μέλλον τού πλανήτη...  









Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2016

Και τώρα "Αγαπούλα" πόση από αυτή τη γη σου ανήκει;...

Ενα από τα μεγαλύτερα δώρα που χρωστάμε στο διαδίκτυο είναι το ότι δεν διακατέχεται από πολιτικό ορθολογισμό. Ολοι μπορούμε να γράψουμε την παρόλα μας δίχως να πολυενδιαφερόμαστε αν πληγωθούν τα χρηστά ήθη μιας υποκριτικής κοινωνίας. Ο καθένας μας έχει τα όριά του στο τί ανέχεται και τί όχι. Αλίμονο, ωστόσο, αν ο σαρκασμός ασκείται ύστερα μόνο από "γονική συναίνεση". Για παράδειγμα, δεν είναι "politically correct" να ειρωνεύεσαι κάποιον που μόλις έχει πεθάνει και δεν έχει ακόμα ταφεί, ακόμα κι αν αυτός ο κάποιος ήταν ένα κάθαρμα με εγκλήματα στο ενεργητικό του μπροστά στα οποία το στήσιμο ποδοσφαιρικών αγώνων μοιάζει με κλοπή σοκολάτας από σούπερ μάρκετ, όπως συμβαίνει στην περίπτωση του Μ. Ψωμιάδη...

Είναι αλήθεια ότι ο "Αγαπούλας" δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας για να απαντήσει στις κατηγορίες που του εκτοξεύονται και οι οποίες έρχονται ξανά στον αφρό με αφορμή τον θάνατό του ούτε είναι σε θέση να στείλει τους μπράβους του ή να έρθει ο ίδιος αυτοπροσώπως και να "τσιμεντώσει" όποιον έχει το θράσος να του ζητά χρωστούμενα. Ο θάνατος, ωστόσο, δεν αποτελεί καθαρτήριο αμαρτιών ούτε είναι δυνατό να αγιοποιεί ανθρώπους που έζησαν σαν να μην λογάριασαν ποτέ πως τα σάβανα δεν έχουν τσέπες...

Σαφώς κι ο Μ. Ψωμιάδης δεν ήταν μεταφορικώς παπαδοπαίδι, μολονότι ήταν κυριολεκτικώς. Κατά καιρούς είχαν δει το φως τής δημοσιότητας ακόμα και καταγγελίες πως ήταν βασανιστής στη διάρκεια της δικτατορίας, παρά το νεαρό τότε της ηλικίας του. Οπως κι αν έχει, ωστόσο, ο "Big Mac" δεν ήταν παρά ένας γραφικός εκπρόσωπος μιας Ελλάδας που πλούτισε παρασιτώντας, στέλνοντας το λογαριασμό στους πιο αδύναμους και στις νεώτερες γενιές, μιας Ελλάδας που περνά τη μισή της ζωή σταυροκοπούμενη στις εκκλησίες και ξεπλένοντας τις τύψεις της με φιλανθρωπίες και την άλλη μισή παραβιάζοντας κάθε άρθρο τού Ποινικού Κώδικα ή υπαγορεύοντας νόμους ούτως ώστε να μην χρειάζεται καν να παρανομεί. Με το μεγάλο του μπόι, τη μουστάκα, την πουράκλα και το "θα σε μακερώσω" στιλάκι του ο Ψωμιάδης τουλάχιστον δεν πολυπροσπάθησε να κρύψει πως ήταν πούρος μαφιόζος, από αυτούς της παλιάς σχολής που δεν ξέρουν από χρηματιστήρια, τράπεζες, hedge fund και λοιπά καπιταλιστικά "ευεργετήματα, όπως οι "new age" μαφιόζοι...

Ακόμα και να υπάρχει παράδεισος, πολύ δύσκολα θα του επιτραπεί η είσοδος, έστω κι αν στάξει χρήμα κάτω από το τραπέζι στον Αγιο Πέτρο. Δεν έχει το δικαίωμα, ωστόσο, να παραπονιέται αν τώρα σιγοβράζει στα καζάνια τής κόλασης. Οποιος ζει από το ξίφος οφείλει να γνωρίζει ότι θα πεθάνει κι από αυτό. Τα εγκλήματα, άλλωστε, δεν ξεπλένονται ούτε με επισκέψεις ούτε με δωρεές στην εκκλησία ούτε με μια τουλάχιστον ειρωνική επίκληση της πίστης. Ο θεός, αν υπάρχει, δεν ευθύνεται αν ο "Μάκαρος" προσευχόταν την ώρα που βασάνιζε ή σκότωνε ανθρώπους. Ποιός μπορεί, άλλωστε, να τον χαρακτηρίσει το τελειότερο δημιούργημά του;...

Η ευθύνη, ωστόσο, πέρα βεβαίως από τον ίδιο τον Ψωμιάδη, βαραίνει όλους εκείνους που ανέχθηκαν έναν κοινό εγκληματία στο δημόσιο βίο τής χώρας επί δεκαετίες μόνο και μόνο γιατί είχε φράγκα, αυτό το κομμάτι χαρτί πάνω στο οποίο έχουμε επενδύσει την ευτυχία μας. Δεν μπορώ παρά να θυμηθώ την τελευταία σκηνή τής ταινίας "Το Χώμα βάφτηκε Κόκκινο", στην οποία τίθεται το ερώτημα, με θέα στον θεσσαλικό κάμπο, στον ετοιμοθάνατο τσιφλικά: "πόση από αυτή τη γη σου ανήκει τώρα Ρήγα;". Για να αναρωτηθώ με τη σειρά μου, λιγότερo ποιητικά, αν αξίζει αλήθεια να περάσεις μια ζωή, έστω και πλούσια, μέσα στα σκατά για να πεθάνεις στα 60 σου και οι συμπατριώτες σου να σε αποκαλούν, στην πλειονότητά τους, κάθαρμα...  

 

 

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2016

Οι έλληνες διδάσκουν ανθρωπιά σε μια Ευρώπη που όταν δεν χτίζει τείχη δίνει όρκους αιώνιας πίστης στο νεοφιλελευθερισμό...

Το πιθανότερο είναι οι έλληνες ακτιβιστές οι οποίοι βοηθούν τους πρόσφυγες που καταφτάνουν στη χώρα μας με τη σέσουλα να μην κερδίσουν ποτέ το Νόμπελ Ειρήνης. Μικρή σημασία έχει αυτό, ωστόσο, αν σκεφτεί κανείς πως ζούμε σε έναν κόσμο που το συγκεκριμένο βραβείο έχει απονεμηθεί στον Χ. Κίσιντζερ κι όπου η Σαουδική Αραβία προεδρεύει της Επιτροπής Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων του ΟΗΕ. Ετσι κι αλλιώς όλο και περισσότεροι στο εξωτερικό αρχίζουν να αναγνωρίζουν πως οι τόσο συκοφαντημένοι κάτοικοι αυτής της χώρας δείχνουν καθημερινώς κι εμπράκτως την αλληλεγγύη τους στους κατατρεγμένους αυτού του πλανήτη, μολονότι οι ίδιοι είναι φορτωμένοι στις πλάτες τους με τρία άδικα μνημόνια. Την ίδια ώρα, οι πλούσιοι και δήθεν φιλάνθρωποι ευρωπαίοι, που δεν σταματούν να παραδίδουν θεωρητικά μαθήματα προστασίας των ανθρωπίνων δικαιωμάτων, χτίζουν φράχτες ή στην ουσία καταργούν τη Σένγκεν, όπως συμβαίνει με τη Δανία και τη Σουηδία. Αν είναι αυτός ο πολιτισμός σας, χίλιες φορές να με αποκαλούν βλάχο έλληνα από "πολιτισμένο" ευρωπαίο...

Η Ελλάδα έχει καταστεί εδώ και καιρό ο βολικός αποδιοπομπαίος τράγος μιας Ευρώπης που όλο και περισσότερο μοιάζει διαλυμένη παρά ενωμένη. Φυσικά κάναμε κι εμείς ό,τι περνούσε από το χέρι μας για να στοχοποιηθούμε. Δεν είμαστε άμοιροι ευθυνών για την οικονομική γενοκτονία που συντελείται τα τελευταία έξι σχεδόν χρόνια σε αυτόν τον τόπο. Ακόμα και δολοφόνοι, ωστόσο, να ήμασταν θα μας είχαν αναγνωριστεί ελαφρυντικά και η καλή συμπεριφορά εντός τής φυλακής θα μας είχε δώσει πόντους ώστε να αποφυλακιστούμε όσο το δυνατό συντομότερα...

Εκείνοι, ωστόσο, που κινούν τα νήματα ζητούν περισσότερο αίμα: δεν τους φτάνουν οι νέες μειώσεις στις συντάξεις ούτε αποδέχονται εναλλακτικές πηγές χρηματοδότησης του ασφαλιστικού, όπως οι φόροι στα τυχερά παιχνίδια ή η αύξηση των εργοδοτικών εισφορών, που χτυπούν και τα δικά τους συμφέροντα. Δεν θα ησυχάσουν έως ότου η πατρίδα μας πέσει στο επίπεδο των κρατών τού πρώην ανατολικού μπλοκ, έως ότου δηλαδή οι μισθοί μας γίνουν Βουλγαρίας, οι συντάξεις μας Ρουμανίας και οι ζωές όλων μας βγαλμένες από την κόλαση στο απόλυτο νεοφιλελεύθερο πείραμα του 21ου αιώνα, που έχει στόχο να επεκταθεί στο σύνολο των ευρωπαϊκών λαών...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά, έχεις και τους εσωτερικούς εχθρούς τής δημοκρατίας μας να παριστάνουν τους θεματοφύλακες της συνταγματικής έννομης τάξης όταν όλα αυτά τα χρόνια έβγαζαν συνταγματικό κάθε μνημονιακό νόμο εκτός από εκείνους που έβλαπταν τα δικά τους συμφέροντα. Οι εισαγγελείς, σε συνέχεια των δικηγόρων, εξέδωσαν ανακοίνωση για να επιτεθούν στην κυβερνητική ρύθμιση με την οποία δίνεται η δυνατότητα νομικής αξιοποίησης παρανόμως αποκτηθέντων αποδεικτικών μέσων, μια διάταξη που ανοίγει το δρόμο για την ουσιαστική αξιοποίηση λιστών όπως της Λαγκάρντ. Οσοι δεν θέλουν, ωστόσο, να κοσκινίσουν, επιλέγουν να εστιάζουν στο δένδρο κι όχι στο δάσος...

Ο εκάστοτε νομοθέτης είναι υποχρεωμένος να ζυγίζει καταστάσεις και να διαλέγει να υπηρετεί το γενικό από το ειδικό καλό όταν προκύπτει σύγκρουσή τους. Δικαιοσύνη δεν αποδίδεται, εξάλλου, με την τυφλή τήρηση του νόμου αλλά όταν λαμβάνεται υπόψη το πνεύμα του. Και τότε είναι επιτρεπτή η συμμαχία ακόμα και με το διάβολο. Κι όταν το ερώτημα είναι αν θέλουμε να γεμίσει το δημόσιο ταμείο με χρήματα από τις διάφορες λίστες φοροδιαφυγής τότε η φωνή λαού που ακούγεται βγάζει ένα μεγάλο "ναι". Κι ας κλαυθμηρίζουν οι φαρισαίοι με την τήβεννο που αναγνωρίζουν την υποχρέωση καταβολής αναδρομικών μόνο στην πάρτη τους... 





Κυριακή 3 Ιανουαρίου 2016

Από το ζεϊμπέκικο της Ευδοκίας στο ζεϊμπέκικο της κάθε πλούσιας κακομοίρας...

Οι "beautiful people", οι επιφανειακοί δηλαδή άνθρωποι του λάιφσταϊλ, ζουν και βασιλεύουν και την Ελλάδα των μνημονίων εξακολουθούν να κυριεύουν. Κι αν την εποχή που δέναμε τα σκυλιά με τα λουκάνικα δεν είχαν λόγους να μασκαρεύουν τον πλούτο τους, σήμερα αναγκάζονται να καταφεύγουν σε άλλα τερτίπια προκειμένου ναι μεν να μας δείχνουν πως δεν είμαστε ίσα κι όμοια λαός και Κολωνάκι αλλά και να μας πείθουν πως συμμερίζονται τους καημούς τού λαουτζίκου...

Δείτε, για παράδειγμα, την ανάρτηση του πολυπράγμαμονος Γ. Πατούλη στο twitter, όπου πίσω από τη φράση "μοναδικές στιγμές οικογενειακής θαλπωρής" ως ντεκόρ αποκαλύπτεται η απόλυτη κιτς επίδειξη χρυσαφένιας χλιδής, την οποία ο πρόεδρος της ΚΕΔΕ-δήμαρχος Αμαρουσίου-πρόεδρος του ΙΣΑ και μεγαλοπαράγοντας της ΝΔ θα έπρεπε ίσως να εξηγήσει σε συνεργάτες των οικονομικών εισαγγελέων πώς απόκτησε...

Την ίδια ώρα, η παρηκμασμένη, τρόπος του λέγειν "σόουμπιζ" της χώρας παρέλασε κι αυτές τις ημέρες από το ένα τηλεοπτικό πανηγύρι στο άλλο, περιφέροντας την αβάσταχτη ελαφρότητα της σαπουνόφουσκάς της. Κι αν κάποτε μας χόρευε κάθε εκκεντρικό χορό που ερχόταν εξ Εσπερίας, σήμερα συμπάσχει με τον κοσμάκη χορεύοντας ζεϊμπέκικο σαν να επρόκειτο για τσιφτετέλι ή για κάποια νέα μόδα στα τρέντι γυμναστήρια των βορείων και νοτίων προαστίων. Οι κάθε λογής "σελέμπριτις" κατάντησαν μπροστά στην κάμερα έναν βαθιά εσωτερικό χορό απόγνωσης να μοιάζει με την τελευταία επίδειξη μόδας στο Μιλάνο κι όλα αυτά σε έναν πλανήτη που υπάρχει μόνο στα λίγα τετραγωνικά που καλύπτει ένα τηλεοπτικό στούντιο και πουθενά αλλού...

"Ζηλεύεις. Θα ήθελες κι εσύ να ζεις σε ένα παλάτι όπως ο Γ. Πατούλης και να διαθέτεις χρήμα για να σαγηνεύεις την κάθε Ερρ. Πρεζεράκου", είναι ίσως το αυθόμητο σχόλιο οποιουδήποτε νεοφιλελεύθερου στιγματίζει την αναγκαιότητα για κοινωνική δικαιοσύνη και ξεπλένει τις ταξικές ανισότητες δίχως να αναρωτιέται πόθεν προέκυψαν. Πρόκειται για την ίδια αντίληψη του "ό,τι είναι νόμιμο είναι και ηθικό", που επιτρέπει, για παράδειγμα, στη Σαουδική Αραβία, η οποία κρεμά ανθρώπους για ψύλλου πήδημα, να προεδρεύει της αρμόδιας επιτροπής τού ΟΗΕ για τα ανθρώπινα δικαιώματα...

Τί σημασία έχει πώς απόκτησε τις καρέκλες σουλτάνου ο Γ. Πατούλης ή ο Ρ.Τ. Ερντογάν ή ποιά είναι η τεράστια συνεισφορά στο έθνος των διάφορων κοσμικών ώστε να αμείβονται όσο αμείβονται; Φτάνει που έχουν φράγκα. Κι εδώ ακριβώς εδράζεται η διαφορά φιλοσοφίας ενός δεξιού από έναν αριστερό: ο δεξιός δεν θέτει ερωτήματα, αποδέχεται τον κόσμο όπως είναι κι επιχειρεί να εκμεταλλεύεται πριν τον εκμεταλλευτούν. Ο Αριστερός, αντιθέτως, βασανίζεται από αμφιβολίες, οι οποίες άλλοτε τον αδρανοποιούν κι άλλοτε τον ωθούν να αλλάξει τα κακώς κείμενα. Διαλέγετε και παίρνετε...