Εκλογές σε ένα μήνα θα ήταν το κάρο μπροστά από το άλογο...

Ας υποθέσουμε πως βρίσκαμε πού πουλάνε καρδιές, αγοράζαμε μια στον Κ. Μητσοτάκη, εκείνος ομολογούσε σήμερα τα εγκλήματά του, υπέβαλλε την παραίτησή του και σε ένα μήνα πηγαίναμε σε εκλογές. Ποιος θα τις κέρδιζε; Μάλλον ο Μητσοτάκης, έστω και σαφώς με λιγότερο ποσοστό από 41%. Στη συνέχεια, εξάλλου, θα πηγαίναμε σε δεύτερες και τρίτες κάλπες μέχρι να τον ξανακάναμε αυτοδύναμο, πανίσχυρο κι αλαζόνα. Και μετά θα μας κουνούσε πάλι από το Μαξίμου το εκλογικό αποτέλεσμα σαν συγχωροχάρτι...

Φυσικά και δεν παροτρύνω την αντιπολίτευση- πολιτική και κοινωνική- να σωπάσει, να καθίσει σπίτι της και να περιμένει τις εκλογές τού 2027. Ούτε, όμως, και να δημιουργεί υπερπροσδοκίες στο όνομα ενός βολονταρισμού που αυτή τη στιγμή τουλάχιστον δεν βρίσκει ανταπόκριση στην κοινωνική πραγματικότητα. 

Μπορεί κάλλιστα να απαιτήσει, για παράδειγμα, ο Κ. Καραμανλής κι όποιος άλλος πολιτικός υπεύθυνος να δικαστούν από το φυσικό τους δικαστή, όπως θα δικαζόταν κάθε άλλος πολίτης. Δεν χρειάζεται, όμως, να υπερβάλλουμε και στο τέλος να απολογούμαστε εμείς για τις υπερβολές μας αντί οι ένοχοι για τα κρίματά τους...

Έτσι κι αλλιώς δεν είναι ζητούμενο να γλιτώσουμε από τον Μητσοτάκη για να μας καπελωθεί κάποιος ή κάποιοι που μπορεί να είναι πιο καθαροί αλλά ούτε κι επικίνδυνοι για το σύστημα εξουσίας. Σύμφωνοι, ο Ν. Ανδρουλάκης ή ο Σ. Φάμελλος δεν θα εγκαθιστούσαν μια Α.Ε. μέσα στο Μαξίμου για τους ίδιους και τις οικογένειές τους. 

Μας είναι, ωστόσο, αυτό αρκετό; Τόσο χαμηλά έχουμε βάλει τον πήχη που θα μας αρκούσαν διαχειριστές κι όχι οραματιστές; Δεν το νομίζω. Γι' αυτό καλύτερα να προχωράμε βήμα βήμα κάθε φορά μέχρι η οριστική λύτρωση να μην αντικατασταθεί από την τελεσίδικη μιζέρια... 

  

Αχ και να ήταν μόνο ο Καραμανλής...

Γιατί είναι ένας άοσμος, άγευστος κι άχρωμος πολιτικός όπως ο Κ. Αχ. Καραμανλής τόσο πολύτιμος ώστε μια κυβέρνηση να διακινδυνεύει ακόμα και την πτώση της για να τον προστατεύσει; Είναι μόνο γιατί γνωρίζει πώς λειτουργεί το καθεστώς Μητσοτάκη κι αν απασφαλίσει δεν θα μπορεί ούτε το Predator να το μαζέψει; Δεν είναι μόνο αυτό. Αν ο Κ. Αχ. Καραμανλής μπει έστω και για μια ημέρα στη φυλακή αυτό που έχουμε γνωρίσει ως μεταπολίτευση θα έχει καταδικαστεί μαζί του στην κατάρρευση...

Στα πενήντα χρόνια από την προδοσία τής Κύπρου και την πτώση τής χούντας ο μόνος πολιτικός που μπήκε στη φυλακή ήταν ο Τσοχατζόπουλος. Κι αυτός όταν ήταν πλέον έκπτωτος του συστήματος. Όλοι οι υπόλοιποι που κυβέρνησαν τον τόπο ήταν αμέμπτου ηθικής; Κανείς άλλος δεν έβαλε το χέρι στο μέλι και η χώρα χρεοκόπησε από τον τυροπιτά που δεν έκοβε απόδειξη, από τον πατέρα που έβαλε τον γιο του στο Δημόσιο με κομματικό ρουσφέτι κι από τον μπαγαπόντη που έβγαλε επίδομα αναπηρίας μολονότι μπορούσε να τρέξει στους Ολυμπιακούς; Οι ερωτήσεις είναι προφανώς ρητορικές. Ο Κ. Αχ. Καραμανλής είναι απλώς η τελευταία ψηφίδα σε ένα πολιτικό παζλ συγκάλυψης από το οποίο ωφελούνται διαχρονικά όσοι κρατούν τα γκέμια τής χώρας...

Αν έπρεπε να στοιχηματίσω, δεν θα πόνταρα τα λεφτά μου στη φυλάκιση Καραμανλή ή όποιων άλλων πολιτικών προσώπων ενδεχομένως να έχουν και ποινικές ευθύνες για τα Τέμπη, όπως ίσως κι ο Χρ. Σπίρτζης. Ούτε θα πρέπει να είναι αυτοσκοπός για την κοινωνία μια τέτοιου είδους τιμωρία για έναν πολιτικό. 

Η δικαιοσύνη δεν απονέμεται από τα πλήθη, δεν μπορεί όμως να απονεμηθεί κι από εκείνους που ηγούνται της εκτελεστικής, της νομοθετικής και της δικαστικής εξουσίας και πρωταγωνιστούν σε συγκαλύψεις εγκλημάτων. Όταν ο πρωθυπουργός βγάζει τελεσίδικο πόρισμα μερικές εβδομάδες μετά από το έγκλημα δεν μπορεί να γίνει πιστευτός όταν δύο χρόνια αργότερα μας καλεί να περιμένουμε το πόρισμα του ανακριτή. Εκείνος γιατί δεν περίμενε; Εκείνος γιατί μιλούσε για θεωρίες συνωμοσίας; Εκείνος, εν τέλει, ως πότε θα κοροϊδεύει ξεδιάντροπα έναν ολόκληρο λαό διαπράττοντας ύβρι και πάνω από 57 τάφους;... 

 

ΕΡΤοιμοι και για αυτολογοκρισία...

Αν υπάλληλος σε σταθμό διοδίων δεν δώσει τα σωστά ρέστα θα το μάθουν ο οδηγός που δεν του τα έδωσε και οι τυχόν συνεπιβάτες του. Αν δημοσιογράφος ωστόσο, κάνει κάποιο λάθος, ιδίως όταν εργάζεται σε ΜΜΕ με μεγάλη απήχηση, αυτό θα γίνει ευρέως γνωστό. Προφανώς και δεν σας το παρουσιάζω ως κάποια περισπούδαστη σκέψη. Το κάνω, όμως, για να αποδείξω την ευθύνη που έχουν όσοι ασχολούνται με αυτό το επάγγελμα- και μόνο γι' αυτό το λόγο μπορεί να χαρακτηριστεί και λειτούργημα-, αλλά και το δικαίωμα της κριτικής σε όσα λέγονται ή γράφονται από αυτούς που τα ακούνε ή τα διαβάζουν...

Το ότι οι φορολογούμενοι πληρώνουμε την ΕΡΤ δεν μας δίνει και το δικαίωμα να συναποφασίζουμε για την ιεράρχηση των ειδήσεων στα δελτία της. Η δεοντολογία, ωστόσο, και η προσπάθεια για αντικειμενικότητα δεν είναι οδοί μονής κατεύθυνσης. 

Όπως δεν μπορεί ο Μπάμπης από το Νευροκόπι να δίνει εντολές σε επαγγελματίες τής ενημέρωσης δεν δικαιούται να το πράττει κι ο Κυριάκος από την Ηρώδου Αττικού. Αν και φοβάμαι πως και για τις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη επενέβη η μεγαλύτερη μάστιγα στη δημοσιογραφία, η αυτολογοκρισία...

Όταν βλέπω μία χήνα, την ακούω να κρώζει σαν χήνα και να περπατά σαν χήνα αλλά ισχυρίζομαι πως είναι μπεκάτσα γιατί εικάζω πως αυτό θα άρεσε στην όποια εξουσία συνιστά το μεγαλύτερο εξευτελισμό ενός επαγγέλματος που θα μπορούσε να αλλάξει τον κόσμο. Κι αυτό, βεβαίως, δεν το έχουμε δει τους τελευταίους μήνες μόνο ως προς την κυβέρνηση αλλά κι ως προς το ΣΥΡΙΖΑ όπου η "χήνα" περπατούσε ανάμεσά μας αλλά κάποιοι την περιέγραφαν ως οτιδήποτε άλλο. Ειδικά, άλλωστε, στην Κουμουνδούρου θα έπρεπε να είναι πιο προσεκτικοί όταν κάνουν πομπώδεις δηλώσεις περί δημοκρατίας, λαϊκής κυριαρχίας και δικαιοσύνης. Δεν είμαστε όλοι χρυσόψαρα...

    

   

Ο ΣΚΑΙ είναι το άλλοθι των αποτυχημένων...

Για καμία κυβέρνηση της μεταπολίτευσης, ούτε γι' αυτή του Σημίτη, δεν έχει στηθεί παρόμοιο τείχος προστασίας από τις ελίτ όπως αυτό που απολαμβάνει η κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αν δεν υπήρχε θα είχε πέσει εδώ και πολύ καιρό. 

Αυτή η ανεπανάληπτη, ωστόσο, προστασία από τη διαπλοκή έχει υπάρξει και το διαχρονικότερο άλλοθι της αντιπολίτευσης. Κι όμως, πριν δέκα χρόνια ο λαός με το "Όχι" στο δημοψήφισμα είχε αποδείξει ότι καμία προπαγάνδα δε είναι ικανή να τον λυγίσει όταν πιστέψει στο δίκιο του. Αυτό συνέβη και την Κυριακή...  

Υποτίθεται πως το σύνολο του κοινοβουλευτικού κόσμου πιστεύει στη δημοκρατία, έστω αυτή δι' αντιπροσώπων, λες και βρισκόμαστε ακόμα στον 17ο αιώνα. Αν, επομένως, ο λαός είναι άξιος και ικανός να στέλνει αντιπροσώπους στη Βουλή είναι κι άξιος και ικανός να απαιτεί περισσότερη δικαιοσύνη σε όλα τα επίπεδα. Φυσικά κι ο λαός δεν είναι αλάνθαστος αλλά το κοινωνικό συμβόλαιο που ατύπως έχουμε υπογράψει οι περισσότεροι λέει πως στη δημοκρατία τα λάθη πρέπει να γίνονται από τους πολλούς κι όχι από τους λίγους...

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι η κυβέρνηση Μητσοτάκη συγκάλυψε τα Τέμπη για διάφορους λόγους. Γι' αυτό και δυσκολεύομαι να φανταστώ πώς η συγκρότηση μίας ακόμα προανακριτικής επιτροπής θα δώσει απαντήσεις εκεί που δεν έδωσαν άλλες για άλλα ζητήματα. Το ζήτημα, συνεπώς, και σε αυτή την περίπτωση δεν είναι διαχειριστικό αλλά ουσιαστικό. 

Αν δεν καταργηθούν οι βουλευτικές και υπουργικές ασυλίες, πέραν πολύ συγκεκριμένων περιπτώσεων, θα συγκροτούνται εξεταστικές και προανακριτικές επιτροπές στην αιωνιότητα οι οποίες στην καλύτερη περίπτωση θα αποδίδουν πολιτικές ευθύνες και στη χειρότερη θα ξεπλένουν ποινικές. Τα κόμματα, ωστόσο, των Τεμπών και του Predator, του συνεδρίου στο μπουζουξίδικο, του Ματιού και της Μάνδρας, της Siemens, του χρηματιστηρίου και των εξοπλιστικών δεν μπορούν να βάλουν τα χεράκια τους για να βγάλουν τα ματάκια τους. Είναι τόσο απλό, αλλά και τόσο τραγικό...

   

Ζητάμε οξυγόνο, μας δίνουν μονοξείδιο του άνθρακα...

Οι κυριακάτικες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις για τα Τέμπη σε όλη τη χώρα απέδειξαν για μια ακόμα φορά κάτι που γνωρίζουν όσοι δεν τρώνε εύκολα το κουτόχορτο: η δήθεν πολιτική ηγεμονία Μητσοτάκη βασίζεται στο κοινό αίσθημα πως οι εκλογές δεν μπορούν να αλλάξουν τίποτα. 

Ακόμα και το 41% του 2023 εξάχθηκε από το μισό εν δυνάμει εκλογικό σώμα, από αυτό που παρόλες τις απογοητεύσεις εξακολουθεί να πηγαίνει στις κάλπες. Εκεί έξω, όμως, υπάρχει μια κοινωνική πλειοψηφία που βράζει αλλά δυσπιστεί και με το δίκιο της απέναντι στους κάθε λογής σωτήρες...

Αντιθέτως, η ελληνική κοινωνία είναι διατεθειμένη να βοηθήσει όσο μπορεί τους γονείς που έχασαν τα παιδιά τους και δεν σιώπησαν μπροστά και στο έγκλημα της συγκάλυψης. Γι' αυτό και είναι κάτι παραπάνω από χυδαία η προσπάθεια ορισμένων πολιτικών τυχοδιωκτών να αποδώσουν μικροκομματικά κίνητρα σε χαροκαμένες οικογένειες... 

Ο λαός είχε δίκιο όταν έβγαινε στους δρόμους κατά τής φτωχοποίησής του την εποχή των μνημονίων κι έχει δίκιο και τώρα. Ποιος, άλλωστε, πολιτικός πλήρωσε για τη χρεοκοπία τής χώρας και τον θάνατο 57 ανθρώπων ώστε η λαϊκή αγανάκτηση να μην χρειαστεί να εκφραστεί και στο πεζοδρόμιο;...

Η δικαιοσύνη και η δημοκρατία είναι αδέρφια δίδυμα. Αν λείπει μία από τις δύο είναι σαν να απουσιάζει και η άλλη. Αν η νομοθετική κι εκτελεστική εξουσία δεν ελέγχονται και δεν τιμωρούνται για τα αδικήματά τους τότε και το πολίτευμα χωλαίνει... 

Δεν περιμένω φυσικά από τη ΝΔ, αλλά κι από τα άλλα δύο συστημικά κόμματα, το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ, να προτείνουν με αφορμή τη Συνταγματική Αναθεώρηση ριζοσπαστικά θεσμικά αντίβαρα. Δεν τους παίρνει να το κάνουν κατά το κοινώς λεγόμενο αφού κάτι τέτοιο θα τίναζε το σύστημα που τους ταΐζει στον αέρα. Ποιος καιροσκόπος θα ήθελε κάτι τέτοιο;... 

Στρώσαμε το χαλί για να μας γλεντάει ο μεσαίωνας...

Όταν ο Ντ. Τραμπ ή ο Κ. Μητσοτάκης κάνουν λόγο για δύο φύλα δεν μιλούν ως βιολόγοι αλλά ως πολιτικοί. Γι' αυτό και η οποιαδήποτε κριτική στα λεγόμενά τους δεν έχει κανένα νόημα να γίνεται στο επιστημονικό επίπεδο. 

Το αν η βιολογία μιλά για δύο, τρία ή περισσότερα φύλα δεν έχει καμία σημασία για όσους λαϊκίζουν ακόμα και με ζητήματα που σε σημαντικό βαθμό είναι ζητήματα αυτοπροσδιορισμού. Αν έχω, για παράδειγμα, γεννητικά όργανα άνδρα αλλά αισθάνομαι γυναίκα δεν θα με προσδιορίσει κανένας επιστήμονας ή δημαγωγός...

Και μόνο, ωστόσο, το ότι εν έτει 2024 συζητάμε για την ταυτότητα φύλου αποτελεί μία τεράστια νίκη τού σκοταδισμού. Κι από σφάλματα και υπερβολές τής woke κουλτούρας; Ναι, κι από δικά της λάθη όπως τα "gay parades" που μετατρέπουν τη σεξουαλική επιλογή σε καρναβάλι και την πραγματική ανάγκη για ισοτιμία σε χοντροκομμένη επίδειξη αβάν γκαρντ αισθητικής... 

Αλίμονο, όμως, αν φτάσουμε στο σημείο να θέτουμε τα ανθρώπινα δικαιώματα στη βάσανο της εκλογικής επιδοκιμασίας τής πλειοψηφίας, της ανοχής της στο διαφορετικό ή του αισθητικού της γούστου. Γιατί αν σε ένα δημοψήφισμα μπει ως ερώτημα "πόσα φύλα υπάρχουν' μπορεί η απάντηση "δύο" να κυριαρχήσει, αλλά αν τεθεί η ερώτηση "έχει δικαίωμα η κυβέρνηση να ορίζει πώς θέλεις να προσδιορίζεσαι" η απάντηση ίσως και να μην είναι αυτή στην οποία προσδοκούν οι μισαλλόδοξοι...

Όπως κι αν έχει, όσοι δηλώνουμε προοδευτικοί βιώνουμε μια δυστοπία και με δική μας ευθύνη. Κι αυτό γιατί όταν οι προοδευτικές δυνάμεις βρέθηκαν στην εξουσία και στην Ελλάδα κατά βάση διαχειρίστηκαν και δεν τόλμησαν όπως τολμούν οι ακραίοι τής άλλης πλευράς. Κάποιοι πίστεψαν ότι θα κυβερνούν για πάντα, μακριά από την κοινωνία που τους στήριξε στα δύσκολα και κοντά, πολύ κοντά σε ανίκανους αυλοκόλακες και ικανούς μεσάζοντες της ελίτ... 

Κι αφού δεν έκαναν τομές παρά μόνο μπαλώματα για τη δικαιοσύνη, το κράτος δικαίου, τα δικαιώματα ή το διαχωρισμό κράτους- εκκλησίας τώρα περιφέρουν τα δάκρυά τους μήπως και τους λυπηθούν αυτοί που πρώτα τους εξευτέλισαν και τώρα τους χειραγωγούν. Κι αν ο ενταφιασμός πολιτικών σταδιοδρομιών που άλλα προμήνυαν συνιστά ατομικές τραγωδίες η κανονικοποίηση του μεσαίωνα σκάβει το λάκκο κι εκείνων που τώρα την χειροκροτούν πιστεύοντας ότι αφορά μόνο τους άλλους...    

  

 

Η ηττοπάθεια δεν κέρδισε ποτέ εκλογές...

"Καλούμε τις υπόλοιπες προοδευτικές δυνάμεις να υιοθετήσουν την πρότασή μας". Πόσες φορές έχουμε ήδη ακούσει τη συγκεκριμένη φράση, κυρίως από ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, και πόσες θα την ακούσουμε ακόμα μέχρι να καταλάβουν και οι πέτρες ότι συνασπισμοί αποτυχημένων δεν κάνουν έναν νικητή; Αν με αυτόν τον τρόπο πιστεύουν ότι θα κερδίσουν και το καταφέρουν θα τους βγάλω το καπέλο γιατί θα είναι η πρώτη φορά στην παγκόσμια πολιτική ιστορία που ένας λαός θα έχει γοητευτεί από την ηττοπάθεια. Εκτιμώ, ωστόσο, πως το καπέλο μου θα μείνει στη θέση του αφού ο βολονταρισμός, κοινώς η αγωνία ορισμένων για πολιτική διάσωση, δεν θα οδηγήσει πουθενά...

Η Νέα Αριστερά ή ένα μέρος της έστω θα επανέλθει σύντομα στο ΣΥΡΙΖΑ με την ουρά στα σκέλια. Έφυγαν γιατί έχασαν και θα γυρίσουν γιατί συνετρίβησαν. Όταν οι δημοσκοπικές εταιρείες σού δίνουν 1% από οίκτο το μόνο που σου μένει είναι να παζαρέψεις όσο μπορείς ακριβότερα τις 11 έδρες που υφάρπαξες. Κι αυτό θα κάνουν. Και μαζί τους ενδεχομένως να επιστρέψουν κι ο Π Κόκκαλης, ο Ν. Κοτζιάς κι όποιος άλλος απόκληρος της κοινωνίας... 

Ακόμα, όμως, κι αν ο ΣΥΡΙΖΑ ξαναγίνει αξιωματική αντιπολίτευση στη Βουλή, που δεν είναι και τόσο βέβαιο όσο πιστεύουν τα σαΐνια τής Κουμουνδούρου, δεν πρόκειται να ξαναδεί τέτοια μεγαλεία σε κάλπη. Αυτοί που έκαναν κουρελόχαρτο τη λαϊκή κυριαρχία θα εισπράξουν, όταν έρθει η ώρα, και την τίσι για την ύβρι τους...

Τίποτα δεν δείχνει πως θα έχουμε εκλογές σε ένα μήνα. Τότε γιατί όλο αυτό το νταβαντούρι με τις κυβερνητικές συνεργασίες κι όλη αυτή η προεξόφληση πως ο Κ. Μητσοτάκης ή η ΝΔ τέλος πάντων θα κάνουν και τρίτη θητεία; Από την πλευρά τού Μαξίμου είναι απολύτως λογικό να διοχετεύονται σενάρια "TINA" ("There Is No Alternative") προκειμένου μια ψευδεπίγραφη σταθερότητα να υπερσκελίσει τη λαϊκή αγανάκτηση... 

ΠΑΣΟΚ, ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά, ωστόσο, γιατί εισπηδούν σε αυτό το παιχνιδάκι; Γιατί αυτό ξέρουν μόνο, ίντριγκα, υπόγειες συναλλαγές κι εκβιασμούς κι από κολοκύθα τίποτα. Υπό μία έννοια αν συνασπιστούν θα έχουν τουλάχιστον ο ένας τον άλλο, αυτό τους αξίζει και τίποτα περισσότερο...

   

  

Οι θυρωροί ανοίγουν τις πόρτες στους Τραμπ...

"Ο/ Η Πρόεδρος της Δημοκρατίας πρέπει να είναι άξιος/ άξια, ικανός/ ικανή, έμπειρος/ έμπειρη". Αν η παραπάνω πρόταση σας φαίνεται γλωσσοδέτης δεν είστε οι μόνοι/ μόνες! Είναι, όμως, χαρακτηριστική τής μετεξέλιξης του πολιτικού ορθολογισμού σε ατζέντα αφύπνισης ή ''woke agenda" που μάλλον περισσότερη ζημιά έχει προξενήσει στην ισότητα μέσω της υπερβολής παρά έχει συνδράμει στην επίτευξή της... 

Μακάρι τα ανθρώπινα δικαιώματα και οι μειονότητες να προστατεύονταν μέσα από λεκτικούς ακροβατισμούς ή ακτιβισμούς στα όρια της γελοιογραφίας. Όπως αποδεικνύει, ωστόσο, η παγκόσμια επέλαση του ακροδεξιού φόβου μάλλον κάτι τέτοιο δεν ισχύει...

Η ομιλία Τραμπ στην ορκωμοσία του κι ο ναζιστικός χαιρετισμός Μασκ είναι λογικό να τρομάζουν την ανθρωπότητα και να ξυπνούν εφιαλτικές συλλογικές μνήμες. Είναι, όμως, αλήθεια τόσο δύσκολο να αντιληφθούμε γιατί κέρδισαν τη λαϊκή ψήφο όταν αυτά που υπόσχονταν σε φοβισμένους για το αύριο πολίτες δεν ήταν διαχειριστικά αλλά "out of the box"; Είναι πράγματι, τόσο αδιανόητο για τις πολιτικές μας ελίτ να αντιληφθούν πως όσα έχουν κάνει είναι είτε αποτυχημένα είτε ξεπερασμένα και το να υπόσχονται πως απλώς θα τους αλλάξουν το αμπαλάζ δεν θα τις κάνει προοδευτικές;...

Φυσικά και δεν εισηγούμαι, αντιγράφοντας τον Τραμπ, κάποια ελληνική πολιτική δύναμη να υποσχεθεί την κατάληψη της Κωνσταντινούπολης και της Σμύρνης, την εγκατάλειψη των ΑΠΕ προς χάρη πετρελαιοπηγών σε όλο το Αιγαίο και το Ιόνιο, τη νομιμοποίηση των push backs ή την κατάργηση του γάμου των ομόφυλων ζευγαριών. Δεν είναι η επιστροφή στο μεσαίωνα η λύση στα προβλήματά μας. Ούτε, όμως, και οι υποσχέσεις για μια καλύτερη διαχείριση μιας σάπιας κατάστασης. Δεν έχει αξία, για παράδειγμα, η αντιπολίτευση να δεσμεύεται για μείωση των φόρων ή για αύξηση των μισθών. Για όποιον δεν κυβερνά είναι εύκολο να το λέει. 

Το ζητούμενο είναι κάνει πιο ρηξικέλευθες προτάσεις για το φορολογικό, τα εργασιακά ή οποιοδήποτε άλλο κοινωνικό κι εθνικό ζήτημα. Ο λαός δεν αναζητά θυρωρούς στην εξουσία αλλά ριζοσπάστες. Κι όσο δεν τους βρίσκει στην προοδευτική παράταξη θα βολεύεται, τρόπον τινά, με τους φασίστες... 

   

  

Ανίκανοι αναξιόπιστοι, μη πρωθυπουργίσιμοι...

Όλα τα χαρίσματα του κόσμου κι αν διαθέτεις, ακόμα κι αν απολαμβάνεις την υγεία σου αν δεν έχεις τύχη δεν μπορείς να πετύχεις και πολλά. Αν δεν με πιστεύετε, ρωτήστε και τους επιβάτες τού "Τιτανικού" οι οποίοι πέθαναν υγιέστατοι. Αλίμονο όμως, δεν αρκεί η τύχη για να καταφέρεις να κυβερνήσεις μια χώρα. Πρέπει να έχεις και στοιχειώδεις πολιτικές ικανότητες. Αυτές, δηλαδή, που αποδεδειγμένα δεν διαθέτει ο Ν. Ανδρουλάκης...

Το ΠΑΣΟΚ έγινε αξιωματική αντιπολίτευση στα χαρτιά και γιατί στο ΣΥΡΙΖΑ αποφάσισαν να αυτοκτονήσουν από το να βρίσκονταν τώρα στις δημοσκοπήσεις πάνω από τη ΝΔ. Ο Ανδρουλάκης, άλλωστε, είχε αποδείξει και στις ευρωκάλπες του Ιουνίου πως δεν μπορεί. 

Ο ΣΥΡΙΖΑ σπαρασσόταν επί ένα χρόνο αλλά πάλι τρίτος και καταϊδρωμένος τερμάτισε ο πάνω από τρία χρόνια πρόεδρος του πάλαι ποτέ Κινήματος. Και τώρα που ο πανίσχυρος προπαγανδιστικός μηχανισμός τής ΝΔ έχει βάλει στο στόχαστρο τη Χαριλάου Τρικούπη φαίνεται και πόσα διαφορετικά στρατόπεδα διαβιούν εκεί μέσα και, κυρίως, πως ανήκει περισσότερο στην κεντροδεξιά παρά στην κεντροαριστερά...

Το ότι βρισκόμαστε μία δεκαετία μετά τη διαπραγμάτευση Τσίπρα- Βαρουφάκη και η ΝΔ εξακολουθεί να μιλά για δραχμιστές μαρτυρά δύο πράγματα. Το πρώτο είναι πως ο Κ. Μητσοτάκης δεν μπορεί να πείσει πλέον πως είναι ένας φιλολαϊκός μεταρρυθμιστής και καταφεύγει ξανά στα επιχειρήματα που τον έφεραν στην εξουσία... 

Αν, όμως, ο πρωθυπουργός που μετρά δημοσκοπικά συνεχώς τον κοινωνικό σφυγμό επιμένει στη ρητορική τού 2015 αποδεικνύει ότι αυτή είναι ακόμα πολύ ισχυρή κι αυτό γιατί ο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχει κατορθώσει να ανακτήσει την αξιοπιστία του. Και ούτε πρόκειται φυσικά με όσα σταλινικά έγιναν τους τελευταίους μήνες... 

  

  

Δεν θα συγκυβερνήσουμε- Δεν θα σας το ζητήσουμε...

Το ότι πίσω από έναν επικίνδυνο λαϊκιστή στην προεδρία των ΗΠΑ βρίσκεται ένας ακόμα πιο επικίνδυνος λαϊκιστής δισεκατομμυριούχος είναι λογικό να προκαλεί μεγάλη παγκόσμια ανησυχία. Ήταν, όμως, πολιτικοί κι επιχειρηματίες όπως ο Ντ. Τραμπ κι ο Ιλ. Μασκ οι πρώτες επιλογές των πολιτών; 

Αν συνέβαινε κάτι τέτοιο ο Τραμπ, για παράδειγμα, θα είχε πρωτογίνει πρόεδρος των ΗΠΑ στα σαράντα του κι όχι στα εβδομήντα. Δεν ήταν όμως. Οι πολίτες στην άλλη όχθη τού Ατλαντικού και σε αυτή επί δεκαετίες ψήφιζαν συμβατικούς, θεσμικούς και καθώς πρέπει πολιτικούς. Με τα γνωστά αποτελέσματα...

Στα δικά μας, είναι αλήθεια ότι, πέρα από όλα τα άλλα, ο Κ. Μητσοτάκης έχει στη διάθεσή του κι ένα δαπανηρότατο μηχανισμό ανίχνευσης των κοινωνικών τάσεων που του επιτρέπει να βρίσκεται τουλάχιστον ένα βήμα μπροστά από τους πολιτικούς του αντιπάλους. Έχει, όμως, και την τύχη οι ηγεσίες ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ να κάνουν ό,τι μπορούν για να πέφτουν στις παγίδες που τους στήνει ο πρωθυπουργός, αυτοεξευτελιζόμενοι... 

Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, αν την Λ. Κατσέλη ψηφίσουν 39 ή 41 βουλευτές; Πρόεδρος της Δημοκρατίας θα εκλεγεί με άνεση ο Κ. Τασούλας. Τι αξία έχει, επίσης, δυόμισι χρόνια πριν τις εκλογές Ανδρουλάκης- Φάμελλος να δηλώνουν αν θα συγκυβερνήσουν ή όχι; Πιθανότατα, άλλωστε, δεν θα συγκυβερνήσουν ποτέ...

Με λίγα λόγια, αλλού βαρούν τα όργανα κι αλλού χορεύουν οι πολίτες, οι οποίοι και γυρνούν την πλάτη σε όλους εκείνους που πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι απλώς διαχειριστικό, πως, δηλαδή, το σύστημα είναι μια χαρά κι αυτό που πάσχει είναι η ικανότητα του κυβερνήτη. Μόνο αυτό δεν συμβαίνει ωστόσο. Το σύστημα όχι απλώς πάσχει αλλά θέλει γκρέμισμα κι ανοικοδόμηση. Δεν πρόκειται, όμως, να το γκρεμίσουν εκείνοι που σιτίζονται από αυτό, δεξιοί κι αριστεροί. Γι' αυτό και θα κληθούν να πιούνε το πικρό ποτήρι τής απαξίωσής τους μέχρι τέλους...  

 

  

Η τελευταία ευκαιρία...

Όποιος χαρακτηρίζει "άρλεκιν" το βιβλίο τού Στέφανου Κασσελάκη είτε δεν το έχει διαβάσει είτε δεν γνωρίζει τι σημαίνει άρλεκιν είτε λέει σκοπίμως ψέματα για να παραπληροφορήσει και να υποτιμήσει για μια ακόμα φορά. Έχοντας διαβάσει τη "Δεύτερη Ευκαιρία" μπορώ να σας πω ότι ο συνιδρυτής τού Κινήματος Δημοκρατίας είναι ένας αξιοπρεπής συγγραφέας αλλά δύσκολα θα μπορέσει να διεκδικήσει το Νόμπελ Λογοτεχνίας ή να χαρακτηριστεί ο "Έλληνας Ντοστογιέφσκι". 

Δεν νομίζω, ωστόσο, πως αυτές είναι οι φιλοδοξίες του. Ήθελε να γράψει ένα βιβλίο για τη ζωή του- προσωπική, επαγγελματική και πολιτική- και να ξανασυστηθεί στους πολίτες με τα δικά του λόγια κι όχι με εκείνα αυτών που εδώ κι ενάμιση χρόνο τον ταυτίζουν με τον διάβολο επί γης. Και νομίζω πως σε αυτό το επίπεδο τα καταφέρνει...

Στο βιβλίο οι προσωπικές κι επαγγελματικές αναφορές υπάρχουν τόσο όσο, χωρίς να προκαλούν ούτε το εύκολο δάκρυ ούτε όμως και την εύκολη εξιχνίαση μιας επαγγελματικής διαδρομής που είναι σίγουρα καινοφανής για Έλληνα πολιτικό που χρημάτισε κι αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης. Τόσο όσο είναι και οι αναφορές στο ΣΥΡΙΖΑ που δεδομένης της αδικίας και της προδοσίας που αισθάνθηκε ο Κασσελάκης παραμένουν δημοσιογραφικές και πολύ λίγο συναισθηματικές. Όποιος διαβάσει, όμως, και τις πολλές σελίδες που αφιερώνει ο συγγραφέας στο όραμά του και στις προτάσεις εφαρμοσμένης πολιτικής θα αναρωτηθεί περισσότερο για το τι είδους άνθρωποι είναι αυτοί, οι οποίοι μάλιστα βαυκαλίζονται τους προοδευτικούς, που έφραξαν το δρόμο σε έναν νέο πολιτικό με όρεξη για προσφορά στον αγώνα για κοινωνική δικαιοσύνη...

Δεν έχω έρθει από το μέλλον για να σας πω ποια θα είναι η κατάληξη του Κασσελάκη. Μπορεί να γίνει πρωθυπουργός για πολλά χρόνια, μπορεί όμως και να αποτύχει στην πολιτική και να επιστρέψει στις επιχειρήσεις ή στις ΗΠΑ. Αρνούμαι, ωστόσο, να δεχθώ πως το μέλλον τής χώρας είναι ο Τασούλας, η Κατσέλη, ο Γιαννίτσης, ο Μητσοτάκης, ο Ανδρουλάκης, ο Φάμελλος, ο Βελόπουλος και η Λατινοπούλου. Είτε έχουν δώσει ό,τι είχαν να δώσουν είτε αυτό που έχουν να δώσουν προκαλεί σύγκρυο σε κάθε δημοκράτη, προοδευτικό πολίτη... 

Δεν είναι, άλλωστε, τυχαία η απήχηση Κασσελάκη στη νεολαία, είτε σε αυτή που έχει μείνει στην Ψωροκώσταινα είτε σε αυτήν που έχει φύγει στο εξωτερικό. Σε αυτόν βλέπουν την ευκαιρία να αλλάξει κάτι επιτέλους, όχι στο πλαίσιο μιας comme il faut σοβαρότητας και θεσμικότητας που δεν ταράζει τα νερά αλλά ριζοσπαστικών τομών που θα επιτρέψουν στην Ελλάδα να μην μπει από τη θέση τού ουραγού και στην πέμπτη βιομηχανική επανάσταση. 

Για την ακρίβεια, δεν βλέπουν στον Κασσελάκη μια δεύτερη ευκαιρία. Βλέπουν την τελευταία πριν μας καταπιεί ξανά το μαύρο φίδι τού φασισμού, δεξιού κι αριστερού...

  

  

Αυτό το μοναστήρι τέτοιους καλόγερους βγάζει...

Μπορεί ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας να είναι ο αρχηγός τού κράτους, ο πρόεδρος της Βουλής, ωστόσο, έχει πολύ περισσότερες ουσιαστικές αρμοδιότητες στο πολιτικό παίγνιο. Αν το ήθελε θα μπορούσε να φέρνει σε πολύ δύσκολη θέση την όποια κυβέρνηση, ιδίως τη σημερινή που δεν διαπρέπει στο σεβασμό των θεσμών... 

Κι όμως, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ μας λένε πως ο Κ. Τασούλας τους έκανε για πρόεδρος της Βουλής αλλά δεν τους κάνει για ΠτΔ. Μάλλον θεωρούν το κόψιμο κορδελών πιο σοβαρή διαδικασία από τη διερεύνηση, για παράδειγμα, των εγκλημάτων των Τεμπών και των υποκλοπών...

Με εντυπωσιάζει, τρόπον τινά, ο διαγωνισμός θεσμικότητας ανάμεσα στο ΠΑΣΟΚ και στο ΣΥΡΙΖΑ με κάθε ευκαιρία, όπως και για τη χρηματοδότηση των Σπαρτιατών για τους οποίους μια χαρά γνώριζαν όσοι τους ψήφισαν πως από πίσω κρυβόταν ο Κασιδιάρης. Στη Χαριλάου Τρικούπη χρωστούν μισό δισ. ευρώ στις τράπεζες και στην Κουμουνδούρου εξοστράκισαν, παραβιάζοντας και το Σύνταγμα, τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρό τους, αλλά παλεύουν να μας πείσουν πως είναι θεσμικοί γιατί χορεύουν συναινετικό ταγκό με τον Κ. Μητσοτάκη ή γιατί αναβάλλουν κομματικές συνεδριάσεις από σεβασμό στην κηδεία ενός πρώην πρωθυπουργού ή στην ανακοίνωση του νέου ΠτΔ. Ακριβοί στα πίτουρα και φτηνοί στο αλεύρι; Μπα, μάλλον υποκριτές τού χειρίστου είδους. Αυτό το μοναστήρι, πάντως, τέτοιους καλόγερους βγάζει: υποτακτικούς, δουλοπρεπείς κι αμοραλιστές...

Αν ο Τασούλας, ο οποίος από το βήμα τής Βουλής δεν είχε φανεί και πολύ στενοχωρημένος για την εκτέλεση του Νίκου Μπελογιάννη, είναι ο πιο ενωτικός Έλληνας τότε με χαρά θα έβλεπα στο Προεδρικό Μέγαρο έναν ανθενωτικό. Αν το μέλλον μας είναι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ, οι ακροδεξιοί και οι ακροαριστεροί με πολύ σοβαρότητα θα σκεφτόμουν το δρόμο τής μετανάστευσης. Αν ο νεποτισμός, ο κομματισμός, η διαφθορά και η γραφειοκρατία είναι η ειμαρμένη μας βρείτε μου ένα σκοινί να κρεμαστώ. 

Δεν είναι όμως κι αυτό το έχουν ήδη αντιληφθεί πολλοί νέοι άνθρωποι. Αυτοί που δεν εντοπίζονται από τα ραντάρ των δημοσκόπων και των κυρίαρχων ΜΜΕ. Αυτοί που βροντοφωνάζουν όπως κι όσο μπορούν ότι το αύριο θα το φτιάξουν οι ίδιοι αφού αυτοί που μας κυβερνούν δεν μπορούν να τους το δώσουν γιατί θα πυροβολούσαν τα πόδια τους... 

 

Αν δεν είσαι της Δημοκρατίας δεν μπορείς να είσαι Πρόεδρός της...

Αν είσαι σταλινικός η αστική δημοκρατία δεν σε αφορά. Πιστεύεις ότι η δικτατορία τού προλεταριάτου (sic) αποτελεί εγγύηση για την αταξική κοινωνία ενός μέλλοντος που δεν ήρθε, όμως, ποτέ και ούτε μάλλον θα έρθει. Αν δεν είσαι, όμως, σταλινικός και δηλώνεις Αριστερός, σοσιαλιστής, σοσιαλδημοκράτης, προοδευτικός τέλος πάντων τότε η αστική δημοκρατία όχι μόνο σε αφορά αλλά αποτελεί κι αναγκαία προϋπόθεση για οποιαδήποτε συμμετοχή σου στην πολιτική. Κι αυτή η αστική δημοκρατία, που προφανώς δεν είναι πλήρης αλλά αυτή έχουμε, συμπεριλαμβάνει αυτό το έρμο δικαίωμα του εκλέγειν κι εκλέγεσθαι το οποίο έχει πολύ συγκεκριμένους περιορισμούς και πάντως όχι να μην θέλεις να ανανεώσεις ένα σαπισμένο πολιτικό σύστημα...

Η Λ. Κατσέλη δεν θα είναι η επόμενη Πρόεδρος της Δημοκρατίας αν και θα μπορούσε να είναι. Η χώρα έχει βιώσει πολύ χειρότερους αρχηγούς κράτους, με πιο πρόσφατη περίπτωση την νυν Πρόεδρο. Η Κατσέλη, ωστόσο, προσβάλλει και τη δική της πολιτική διαδρομή αποδεχόμενη να είναι υποψήφια ενός κόμματος που μόλις πριν δύο μήνες κατέλυσε τη δημοκρατία στο εσωτερικό του. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν αφορά πλέον τους δημοκράτες πολίτες και η οποιαδήποτε συνεργασία μαζί του ξεπλένει ανομήματα, ακόμα και ποινικά, και δεν βοηθά σε τίποτα την απαραίτητη ανασυγκρότηση του προοδευτικού χώρου...

Η Λ. Κατσέλη δεν γνωρίζει τι συνέβη στο ΣΥΡΙΖΑ; Δεν ξέρει ότι εκτός από τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρό του εξοστρακίστηκε και η μισή και πλέον βάση του που τον είχε καταστήσει κυβερνητικό κόμμα; Είναι όλα αυτά υποδεέστερα της ανάγκης κάποιοι να κρατήσουν ή να επιστρέψουν σε θέσεις και μισθολόγια; 

Από πότε τα μέτωπα συγκροτούνται με αποκεφαλισμούς; Κι αν ναι, πώς αύριο μεθαύριο θα μιλούσε, αν εκλεγόταν, από θέση ηθικού πλεονεκτήματος για οποιαδήποτε παραβίαση των δημοκρατικών κανόνων τού αστικού πολιτεύματος του οποίου θα ήταν θεματοφύλακας; Αξίζει, εν τέλει, να εξευτελίσεις τον πρότερο έντιμο βίο σου για μια υποψηφιότητα που δεν θα σε οδηγήσει καν σε κάποιο αξίωμα;... 

 

 

Κατερίνα εν Αυλίδι...

Η Κ. Σακελλαροπούλου δεν θα είναι ξανά Πρόεδρος της Δημοκρατίας όχι γιατί κράτησε το στόμα της κλειστό για το έγκλημα των Τεμπών, για το σκάνδαλο των υποκλοπών ή τις γενικότερες παραβιάσεις τού κράτους δικαίου αλλά γιατί γλέντησε την υπερψήφιση του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια που έφερε στη Βουλή αυτός που την είχε προτείνει πριν πέντε χρόνια και τώρα όχι. Αυτό από μόνο του λέει πολλά για το πολιτικό προσωπικό που μας κυβερνά. Ενδεχομένως, ωστόσο, να λέει περισσότερα για μια κοινωνία που παίρνει την ταχεία όταν πρόκειται να "ευεργετηθεί" με φιλοδωρήματα αλλά τον αραμπά όταν πρέπει να κάνει ένα βήμα μπροστά...

Το πρωθυπουργοκεντρικό μας πολίτευμα καθιστά στην ουσία πολιτικά ανάπηρο τον εκάστοτε Πρόεδρο της Δημοκρατίας, την ίδια ώρα που η επικείμενη Συνταγματική Αναθεώρηση δεν αναμένεται να ενισχύσει τα θεσμικά αντίβαρα. Στην Ελλάδα, όμως, διαχρονικά το πρόβλημα δεν ήταν κυρίως τα Συντάγματα και οι νόμοι. 

Σε αρκετές περιπτώσεις, μάλιστα, είχαμε κι από τα πιο φιλελεύθερα στην Ευρώπη, αυτό ωστόσο δεν απέτρεψε καταχρήσεις τους, ακόμα κι ένοπλες καταργήσεις τους. Έχουμε φτιάξει εδώ και δεκαετίες ένα μανδύα θεσμικότητας κάτω από τον οποίο η διαφθορά, ο νεποτισμός, η γραφειοκρατία και η ασυδοσία καταργούν στην πράξη το άπλωμα της δημοκρατίας...

Το πολιτικό μας παίγνιο έχει οικοδομηθεί πάνω στην υποκρισία, στο φαίνεσθαι και στη συναινετική μας εξαπάτηση. Δεν είναι τυχαίο πως οι μεταπολιτευτικοί συσχετισμοί διερράγησαν στα μνημονιακά χρόνια, όταν οι ελίτ, λόγω της ξένης επιβολής, αδυνατούσαν να δώσουν στους πολλούς τα ψίχουλα με τα οποία εξαγόραζαν τις ψήφους τους κι όταν βγήκαμε από τα μνημόνια επανήλθε και η κανονικότητα των αποχρωματισμένων από κάθε ιδεολογία ανταλλαγμάτων... 

Το ζητούμενο είναι τι κάνουμε από εδώ και πέρα: ακολουθούμε την πεπατημένη μέχρι την αναπόδραστη νέα χρεοκοπία ή ανατρέπουμε τους συσχετισμούς προς την προοδευτική κατεύθυνση, χωρίς λαϊκισμούς αλλά με τόλμη για αλλαγές; Ποιος ξέρει... 

 

   

Από επιτυχία σε επιτυχία...

Πολιτική ευφυΐα δεν είναι να μαντεύεις το μέλλον. Αυτό είναι δουλειά μιας καφετζούς. Πολιτική ευφυΐα είναι να διδάσκεσαι από τα αναπόφευκτα λάθη σου και να μην τα επαναλαμβάνεις. Το ακριβώς αντίθετο, δηλαδή, από αυτό που κάνουν σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ (και) για τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας: ενάμιση χρόνο μετά τη χυλόπιτα που τους έριξε ο Ν. Ανδρουλάκης για κυβερνητική συνεργασία- όταν, μάλιστα, στην Κουμουνδούρου βρίσκονταν σε πλεονεκτικότερη θέση κι έχοντας μπροστά εκλογές απλής αναλογικής- τον ικετεύουν και τώρα να προτείνουν κοινό υποψήφιο. Την ώρα που ο Κ. Μητσοτάκης θα προτείνει κατά πάσα πιθανότητα κάποιον πασόκο κάποιοι στο ΣΥΡΙΖΑ πιστεύουν ότι ο Ανδρουλάκης θα εκτεθεί αν δεν υποστηρίξει έναν υποψήφιο που θα λάβει 30 ψήφους....

Φυσικά θα ήταν παράλογο να ζητάς καλύτερες πολιτικές αποφάσεις από αυτούς που έριξαν το ΣΥΡΙΖΑ στο 17,85% κι επανέκαμψαν για να τον ρίξουν στο 3% εκόντες άκοντες. Από αυτούς που πιστεύουν ότι η λύση για τον τόπο είναι ένας συνασπισμός αποτυχημένων απέναντι στον Μητσοτάκη, που αφού χρησιμοποίησαν κάθε λέξη τού μακιαβελισμού τώρα καμώνονται τους σοβαρούς και τους θεσμικούς. Από αυτούς που δεν καταλαβαίνουν ότι τορπιλίζουν την οποιαδήποτε ηγετική τους υπόσταση λέγοντας πως δεν μπορούν μόνοι τους να πετύχουν κάτι και ζητούν τη βοήθεια άλλων αποτυχημένων...

Αν στις κάλπες εξακολουθήσουν να πηγαίνουν όλο και λιγότεροι πολίτες το μέλλον μας θα έχει πολύ Μητσοτάκη. Είτε τον ίδιο είτε κάποιον που θα του μοιάζει πολύ. Αν, επομένως, θέλουμε να αλλάξει κάτι αυτό προϋποθέτει μαζικότερη συμμετοχή. 

Για να γίνει, ωστόσο, αυτό ο δρόμος δεν είναι η επανάληψη αποτυχημένων συνταγών σε ένα πολιτικό πλαίσιο που έχει μείνει στον 19ο αιώνα όταν σε λίγα χρόνια η ανθρωπότητα μπορεί να αποικίσει τον Άρη. Όσοι το πιστεύουν έχουν ήδη βάλει τον εαυτό τους σε μουσείο για τα εκθέματα του οποίου ελάχιστοι θα θέλουν να πληρώσουν για να τα δουν... 

  

Για να μην μας πάρει ο αρχιερέας της διαπλοκής στον τάφο του...

Σοκαρισμένο παρουσιάζεται και το δικό μας πολιτικό σύστημα από τις απειλές τού διδύμου Τραμπ- Μασκ. Δεν μπορεί να πιστέψει ότι η οικονομική ολιγαρχία κυβερνά τις ΗΠΑ. Του φαίνεται αδιανόητο μιας και στην Ελλάδα η ελίτ βρίσκεται στο περιθώριο κι ο λαός κάνει κουμάντο. ΝΔ- ΠΑΣΟΚ- ΣΥΡΙΖΑ, Μητσοτάκης- Ανδρουλάκης- Φάμελλος αγωνίζονται τόσο πολύ κατά τού τεχνοφασισμού ώστε να "αναγκαστούν" να συγκυβερνήσουν για να τον καθυποτάξουν...

Η μόνη διαφορά των Τραμπ- Μασκ είναι πως διαθέτουν πολύ περισσότερα χρήματα από την εγχώρια μεγαλοαστική, τρομάρα της, τάξη και μια πολύ μεγαλύτερη χώρα για να παίζουν. Κατά τα άλλα οι συνδέσεις με όσα γίνονται στην Ψωροκώσταινα είναι οφθαλμοφανείς κι όποιος δεν τις βλέπει απλώς υποκρίνεται. Τα τρία κόμματα, άλλωστε, που κυβέρνησαν την Ελλάδα διαγκωνίζονται ποιο θα υποβάλει τα πιο εθελοδουλικά διαπιστευτήρια στους εθνικούς μας νταβατζήδες σε ένα ρεσιτάλ δήθεν θεσμικότητας- το είδαμε και στην κηδεία Σημίτη- που δεν απαντά σε κανένα από τα μεγάλα κοινωνικά προβλήματα...

Μπορεί μέσα στο 2025 ο Τραμπ να ενσωματώσει τη Γροιλανδία, τον Καναδά, τον Παναμά και το Μεξικό κι ο Βλ. Πούτιν την Ουκρανία, την Εσθονία, τη Λετονία και τη Λιθουανία, να ξεσπάσει Γ' Παγκόσμιος πόλεμος και τα όσα συμβαίνουν σε αυτή τη γωνιά τής Ευρώπης να είναι άνευ σημασίας. Αν δεν συμβούν όλα αυτά, ωστόσο, οφείλουμε να δώσουμε ένα τέλος σε ένα σύστημα εξουσίας που είναι πιο νεκρό κι από τον Σημίτη και πιο συμβιβασμένο κι από δημόσιο υπάλληλο λίγο πριν τη σύνταξη. Σε διαφορετική περίπτωση ο αρχιερέας τής διαπλοκής θα μας έχει πάρει μαζί του στον τάφο του...

  

Ούτε κι άλλον Σημίτη ούτε κι άλλον Ανδρέα...

Ο λαϊκισμός εκφυλίζει την πολιτική σε ένα ανούσιο παιχνίδι εντυπώσεων ώστε το πόπολο να θαμπώνεται από τα λόγια κι όχι από τα έργα. Είναι γνωστό, άλλωστε, πως θέλουμε να ακούμε ό,τι μας βολεύει κι όχι ό,τι μας στενοχωρεί ή μας ξεβολεύει. Γι' αυτό κι ο λαϊκισμός θα μας συντροφεύει μάλλον για πάντα, όπως οι φόροι κι ο θάνατος...

Από την άλλη, ωστόσο, ένα αόρατο νήμα συνδέει τον θατσερισμό, τον σημιτισμό και τον μητσοτακισμό κι αυτό σχετίζεται με το μίσος για το λαό. Αυτές οι σχολές πολιτικής πρακτικής έβαλαν στη βιτρίνα τους τον εκσυγχρονισμό και τις μεταρρυθμίσεις όταν στην ουσία πουλούσαν και πωλούν εξυπηρετήσεις στην ολιγαρχία. Πώς, επομένως, να μην εκφωνεί ο Κ. Μητσοτάκης τον επικήδειο Σημίτη; Και οι δυο τους θα δικαιούνταν, εξάλλου, να εκφωνούσαν τον επικήδειο της Θάτσερ...

Ο Κ. Σημίτης ως φυσικό πρόσωπο είναι πλέον νεκρός. Η πολιτική του σχολή, ωστόσο, είναι ολοζώντανη, εξακολουθεί να παράγει πρωθυπουργούς και υπουργούς που υπηρετούν τους λίγους σε βάρος των πολλών. Για να γυρίσουν, όμως, τα εκατομμύρια των Ελλήνων που έχουν φύγει στο εξωτερικό δεν χρειαζόμαστε ούτε έναν νέο Σημίτη ούτε έναν νέο Ανδρ. Παπανδρέου. 

Ο ελιτισμός κι ο λαϊκισμός συνεχίζουν να καταστρέφουν τη χώρα, η οποία έχει ανάγκη από μία μέση οδό. Όχι, όμως, της δήθεν μετριοπάθειας και της σοβαροφάνειας αλλά ριζοσπαστική, προς την κατεύθυνση της άμεσης δημοκρατίας και της κοινωνικής δικαιοσύνης. Τώρα περισσότερο από ποτέ άλλοτε τα τελευταία χρόνια...