Όλα μπήκαν σε μια σειρά...

Επιτέλους, τέλος στην αγωνία τού προοδευτικού κόσμου! Η Νέα Αριστερά- ένα μέρος της για να είμαι πιο ακριβής- θα συνεργαστεί με το ΣΥΡΙΖΑ κι έτσι το 1% προστιθέμενο στο 5%- σε σημερινές τιμές γιατί η Κουμουνδούρου καταρρέει πιο γρήγορα κι από την τουρκική λίρα- θα δώσουν προοδευτική κυβερνητική προοπτική στη χώρα. Όποιος φέρνει αντιρρήσεις στο να βρεθούν κάτω από την ίδια ομπρέλα αυτοί που έφυγαν γιατί έχασαν κι αυτοί που έμειναν γιατί εξοστράκισαν θέλουν να μας κυβερνά εσαεί ο Κ. Μητσοτάκης. Η σωτηρία, άλλωστε, της πατρίδας περνά μέσα από τη διάσωση της πολιτικής καριέρας τού Σωκράτη που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη, της επαναφορτισμένης Έφης και του Αλέξη, όχι του καθηγητή τού Χάρβαρντ αλλά αυτού που ήθελε ο καθηγητής για πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ και μπορεί να θέλει ακόμα...

Ο Σωκράτης που θα πιει το κώνειο θέλοντας και μη προσπαθεί να ενταχθεί και το ΠΑΣΟΚ σε αυτή τη συμμαχία των ηττημένων, όχι όμως και το ΜέΡΑ 25. Κι αναρωτιέμαι ο καψερός, είναι η Ανν. Διαμαντοπούλου, ο Οδ. Κωνσταντινόπουλος και η Ν. Γιαννακοπούλου πιο αριστεροί από τον Γ. Βαρουφάκη, τον Κλέωνα Γρηγοριάδη και την Σοφία Σακοράφα κι από πότε; Καμία αντίρρηση, ο Πινόκιο κι ο Μινχάουζεν είναι πιο αξιόπιστοι συνομιλητές από τον Γιάνη, αδυνατώ ωστόσο να πιστέψω ότι είναι λιγότερο Αριστερός ριζοσπάστης από αυτούς που εφάρμοσαν το νεοφιλελευθερισμό ή από εκείνους που μια χαρά θα θελήσουν να συγκυβερνήσουν με τον Μητσοτάκη...

Αρκετά ή και πολλά, αν θέλετε, από όσα λένε σήμερα ΣΥΡΙΖΑ και Νέα Αριστερά είναι προς τη σωστή κατεύθυνση. Η διάσπασή τους, άλλωστε, δεν οφειλόταν σε πολιτικούς- ιδεολογικούς λόγους κι όταν ήταν αρχηγός τής αξιωματικής αντιπολίτευσης ο Στέφανος Κασσελάκης. 

Το πρόβλημά τους είναι ότι ελάχιστοι πιστεύουν ότι αυτά που λένε τα εννοούν. Όταν, για παράδειγμα, ο Φάμελλος ισχυρίζεται αναίσχυντα πως ντρεπόταν να λέει πως είναι ΣΥΡΙΖΑ όταν ήταν παραλλήλως πρόεδρος της Κοινοβουλευτικής του Ομάδας ποια αξιοπιστία να ανακτήσουν; Όσο για τον παλικαρά πάνω από τα 300 μέτρα που όπου σταθεί κι όπου βρεθεί αποκηρύσσει τον Κασσελάκη μήπως και γλιτώσει τη σταύρωση, το ερώτημα δεν είναι αν θα διαγραφεί αλλά το πότε. Κι όταν το μάθουμε κι αυτό θα ξέρουμε και πότε θα επιστρέψει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ...       

Να ήταν το πρόβλημα "μόνο" ο Ανδρουλάκης κι ο Φάμελλος...

Το ότι το ΠΑΣΟΚ κι ο ΣΥΡΙΖΑ έχουν πρόβλημα ηγεσίας είναι πιο οφθαλμοφανές κι από το φεγγάρι τον Αύγουστο. Ν. Ανδρουλάκης και Σ. Φάμελλος δεν θα γράψουν ιστορία ως χαρισματικοί ηγέτες. Στην καλύτερη περίπτωση ως μεταβατικοί. Είναι άδικο, όμως, να χρεώνονται μόνοι τους όλες τις κακοδαιμονίες δύο κομμάτων που αντιμετωπίζουν προφανέστατα ζητήματα στρατηγικής κατεύθυνσης τα οποία, για διαφορετικούς λόγους, είναι δυσεπίλυτα, αν όχι ανεπίλυτα...   

Δεν πιστεύω ότι στις εκλογές θα κατεβεί κόμμα με την ονομασία ΣΥΡΙΖΑ. Μπορεί να λέγεται Ελιά, Δημοκρατική Συμπαράταξη, Εθνική Πυξίδα, ΣΥΡΙΖΑ πάντως δεν θα λέγεται.  Ακόμα και στο μικρόκοσμό τους στην Κουμουνδούρου κάποια στιγμή θα καταλάβουν πόσο αποκρουστικοί έγιναν για τους πολίτες και θα ψάξουν για σανίδα σωτηρίας... 

Δεν είμαι, ωστόσο, καθόλου σίγουρος ότι θα τη βρουν όταν τους φτύνουν ακόμα και οι νεαρίτες. Κι όλα αυτά όταν με τον εξοστρακισμό Κασσελάκη στην ουσία πέταξαν στα σκουπίδια τη συνεδριακή τους απόφαση να είναι ένα κόμμα που κινείται από τη ριζοσπαστική Αριστερά ως το προοδευτικό κέντρο. Έχοντας εφαρμόσει ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο είναι λιγότερο ριζοσπάστες από το ΜέΡΑ 25 κι έχοντας αποκλείσει τον Κασσελάκη δεν πρόκειται να συγκινήσουν κανέναν μετριοπαθή προοδευτικό να ενταχθεί σε αυτό το μόρφωμα το οποίο στην ουσία δεν εκπροσωπεί κανένα παρά την πολιτικώς αυτιστική γραφειοκρατία του...

Από την άλλη, όταν το 55% των ψηφοφόρων σου είναι κεντροδεξιοί, το 45% κεντροαριστεροί και η πλειονότητά τους δεν θέλει καν να ακούει για ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορείς να βρεις το δρόμο για την αυτοδύναμη εξουσία. Το ΠΑΣΟΚ είναι πολύ πιθανό να βρεθεί στην όποια επόμενη κυβέρνηση, ως ο μικρός εταίρος ωστόσο κι όχι ως το πρώτο κόμμα. 

Δεν λέω, κάτι είναι κι αυτό, ιδίως για τα στελέχη του που μεγάλωσαν με την προσδοκία τής εξουσίας κι έμειναν πάνω από δεκαετία πλέον μακριά της. Εν τέλει, ωστόσο, αυτό είναι και το κοινό μεγάλο πρόβλημα ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ: είναι πια κόμματα στελεχών, χωρίς όμως κάποια αξιομνημόνευτη λαϊκή βάση...

   

Ο τελειωμένος δεν θέλει τους τελειωμένους για να μην φτιάξει κάτι τελειωμένο...

Μαθαίνω πως ο Αλ. Τσίπρας στο νέο σχηματισμό που προετοιμάζει, τώρα που τελειοποίησε τα αγγλικά του και τις υποκλίσεις του στο σύστημα, δεν θέλει πολλά από τα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ γιατί τα θεωρεί τελειωμένα. Κατ' αρχάς, αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα στελέχη τού ΣΥΡΙΖΑ που να μην είναι τελειωμένα. Κατά δεύτερον, αναρωτιέμαι από πού αντλεί ο ίδιος ο Τσίπρας την αυτοπεποίθηση να μην θεωρεί τον εαυτό του τελειωμένο. Όχι, πάντως, από την πραγματικότητα...

Φυσικά κι ο πρώην πρωθυπουργός έχει το δικαίωμα να επιστρέψει και να έχει τη δεύτερη ευκαιρία που δεν επέτρεψε για τον διάδοχό του να έχει στο κόμμα και πολύ θα τον βόλευε να μην είχε και στη χώρα. Αν ονειρεύεται, πάντως, το 17,85% του Ιουνίου του 2023 οι αυλικοί του δεν του τα έχουν πει καλά. Για ακόμα μια φορά. Κι αυτό γιατί οι ψηφοφόροι τού ΣΥΡΙΖΑ προ δύο ετών έχουν διασπαρεί σε διάφορα κόμματα χωρίς την ελάχιστη διάθεση επιστροφής και η εισροή νέων ψηφοφόρων σε ένα κόμμα στο οποίο θα συμμετέχουν στα φανερά ή στα κρυφά οι πρωθυπουργοί δύο εκ των τριών μνημονίων δεν θα συγκινήσει και πολύ τους πολίτες, ιδίως τους νεότερους...

Ο Τσίπρας θα όφειλε να είναι πιο υπομονετικός και για έναν ακόμα λόγο: οι ουκ ολίγοι δελφίνοι τού Ν. Ανδρουλάκη θα περιμένουν μέχρι όσο πάει για να πάρουν στα χέρια τους το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, αν μη τι άλλο, είναι ένα κόμμα 50 χρόνων με οργανώσεις και δομές παντού, από το να παίξουν τα ρέστα τους με το σχηματισμό ενός τελειωμένου πολιτικού που δεν έχει κάνει καν αυτοκριτική. Ο Π. Γερουλάνος, ο Χ. Δούκας, η Ανν. Διαμαντοπούλου κι όποιος άλλος προκύψει, με τον πράσινο ήλιο, έστω και θολό ιδεολογικά και προγραμματικά, θα θέλουν να κατεβούν κι όχι με πολιτικά ερείπια που αυτοπαρουσιάζονται ως διασώστες. Όλα αυτά, πάντως, γίνονται περί όνου σκιάς αφού ο λαός έχει στρέψει το βλέμμα του αλλού κι όχι στα μεταπολιτευτικά απομεινάρια...