"Δυστυχισμένε μου λαέ, καλέ κι αγαπημένε, πάντα ευκολόπιστε και πάντα προδομένε". Όταν έγραφε το συγκεκριμένο επίγραμμα ο Διονύσιος Σολωμός στη "Γυναίκα της Ζάκυθος" δεν είχε γνωρίσει τον Μπαράκ Ομπάμα. Προφανώς... Θα μπορούσε, όμως, να το είχε γράψει και για εκείνον, όπως και για οποιονδήποτε τα μέσα ενημέρωσης πλασάρουν ως "μεσσία", "σωτήρα", "σούπερμαν" και οτιδήποτε άλλο προσιδιάζει περισσότερο στην υπερβολή παρά στην πραγματικότητα. Δεν αμφιβάλλω πως ο κ. Ομπάμα είναι ένας χαρισματικός ρήτορας, από εκείνους που ξέρουν πώς να συγκινούν τα πλήθη. Όποιος, άλλωστε, θυμάται προεκλογικές συγκεντρώσεις του Ανδρέα Παπανδρέου τη δεκαετία του '80 καταλαβαίνει τι εννοώ...
Η θεωρία, όμως, απέχει από την πράξη όσο και η Χίλαρι Κλίντον από τις προεκλογικές διακηρύξεις του κ. Ομπάμα περί προτεραιότητας στην ειρηνική προσέγγιση των άλλων κρατών. Κι όμως, ο πρώτος μαύρος πρόεδρος των ΗΠΑ φαίνεται να επιλέγει τη "γερακίνα" κα Κλίντον για υπουργό Εξωτερικών της πρώτης κυβέρνησής του. Ο κ. Ομπάμα είχε μιλήσει για "αλλαγή", όπως κι ο Ανδρέας Παπανδρέου. Ο δεύτερος την ξέχασε "χωμένος" μέσα σε πάμπερς του Κοσκωτά, ροζ βίλες και μια παθιασμένη αγάπη για την εξουσία, την οποία με δυσκολία δέχθηκε να εγκαταλείψει ακόμα και όταν ήταν ετοιμοθάνατος. Ο πρώτος δείχνει να την ξεχνά μέσα από τις επιλογές των προσώπων που θα στελεχώσουν την κυβέρνησή του. Προσώπων που μοιάζουν περισσότερο με γεράκια... Ηθικό επιμύθιο: καμία αλλαγή δεν επιτεύχθηκε ποτέ χάρη σε έναν ηγέτη και μόνο. Χρειάζονταν, πάντοτε, και πρόθυμες κοινωνίες. Όχι, όμως, ευκολόπιστες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου