Οι ταραχές στο Λονδίνο κάλυψαν την πρωτοφανή κινητοποίηση των ισραηλινών αγανακτισμένων, οι οποίοι βγήκαν κατά εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν, μεταξύ άλλων, για τις υψηλές τιμές και την ανεργία, αλλά και για να ζητήσουν κατώτατο μισθό και δωρεάν παιδεία σε όλες τις βαθμίδες. Όσο κι αν θέλουμε να παριστάνουμε τους φιλήσυχους και τους πολιτισμένους, μέσα μας σιγοκαίουν τα βίαια ένστικτα. Γι' αυτό και είτε γινόμαστε βίαιοι οι ίδιοι, είτε εκτονώνουμε τη βιαιότητά μας μέσα από οφθαλμόλουτρα βίας, όπως αυτά στη Νορβηγία και στην Αγγλία που γουστάρουμε να παρακολουθούμε από απόσταση ασφαλείας...
Ωστόσο το Ισραήλ, μια συντηρητική κοινωνία τού φόβου ελέω του άλυτου παλαιστινιακού ζητήματος, μας δίνει το παράδειγμα του τί μπορεί να συμβεί εφόσον υποσκελίσουμε τον τρόμο κι αναλογιστούμε πώς κάποιοι λίγοι μας κλέβουν τις ζωές. Γιατί αυτό συμβαίνει στο Ισραήλ κι οπουδήποτε αλλού κυριαρχεί το νεοφιλελεύθερο μοντέλο: η όποια άνθηση των στατιστικών σημαίνει υπερκέρδη για τους λίγους και φτωχοποίηση για τους πολλούς. Και το Ισραήλ διοικείται από μια οικονομική ολιγαρχία, η οποία χρησιμοποιεί το φόβο των κομάντο αυτοκτονίας και την θρησκεία (ω, τί "έκπληξη"!) για να κρατά το λαό δεμενο: γιατί είναι, για παράδειγμα, το τυρί ακριβό στο Τελ Αβίβ; Για να μη μπαίνουν στον πειρασμό οι εβραίοι να το τρώνε, είναι η απάντηση που δίνουν οι "ολιγαρκείς" φαταούλες...
Ο σοβιετικός κομμουνισμός απέτυχε γιατί δεν υπολόγισε την ανθρώπινη φιλοδοξία. Ο νεοφιλελευθερισμός πεθαίνει γιατί δε συνειδητοποίησε πως η ανθρώπινη απληστία δε μπορεί να γίνεται αποδεκτή για πάντα από εκείνους που χάνουν συνεχώς το, μικρό ούτως ή άλλως, κομμάτι τής πίτας που τους πετάχτηκε όπως τα κόκαλα στα σκυλιά. Η ιστορική ανάγκη το απαιτεί εδώ και τώρα: δίκαιη ισοκατανομή τού πλούτου! Αλλιώς ο κόσμος μας θα εξακολουθεί να φλέγεται από άκρη σε άκρη...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου