Πώς να σε αγαπήσουν, αν κάνεις τα πάντα για να σε μισούν;...

Οι ΗΠΑ την τελευταία δεκαετία εισέβαλαν στο Αφγανιστάν, στο Ιράκ και στη Λιβύη, ανέτρεψαν τα καθεστώτα τους και δολοφόνησαν τους ηγέτες τους, από το Σ. Χουσεΐν μέχρι τον Οσ. Μπιν Λάντεν και το Μ. Γκαντάφι, αφού θυσίασαν χιλιάδες αμερικανούς στρατιώτες και τρισεκατομμύρια δολάρια. Το ίδιο χρονικό διάστημα απείλησαν με εξαφάνιση το Ιράν, τη Συρία και τη Βόρειο Κορέα, την ίδια ώρα που απειλείτο κι απειλείται με εξαφάνιση η ίδια η αμερικανική οικονομία για πολλούς και διαφορετικούς λόγους, αλλά και γιατί θεωρήθηκε πως και στον 21^ο αιώνα θα κυριαρχεί στον πλανήτη όποιος διαθέτει την ισχυρότερη πολεμική μηχανή. Κι όμως, έρχεται η επίθεση στη Βοστόνη (αν και δεν έχει επιβεβαιωθεί επισήμως πως πρόκειται για τρομοκρατική ενέργεια) για να θυμίσει και στο Ελλαδιστάν το αυτονόητο: πως δεν αντιμετωπίζεις ένα πρόβλημα χτυπώντας το φαινόμενο, αλλά τη ρίζα του. Κι αυτή στην άλλη όχθη του Ατλαντικού μολονότι έχουν περάσει πάνω από δέκα χρόνια από την 11^η Σεπτεμβρίου αδυνατούν όχι μόνο να την κόψουν, αλλά ακόμα και να την εντοπίσουν.

Η τυφλή βία είναι ανήθικη κι αδιέξοδη. Καμιά ιμπεριαλιστική πολιτική, άλλωστε, δεν άλλαξε ποτέ γιατί κάποιος σκότωσε μερικές εκατοντάδες πολίτες της χώρας που την ασκεί. Αν μη τί άλλο η τελευταία δεκαετία, με την έξαρση της στρατηγικής της τάξης και της ασφάλειας που συμπαρέσυρε ατομικές ελευθερίες και θεμελιώδη ανθρώπινα δικαιώματα, αποδεικνύει ότι η χρήση βίας ως απάντηση στη βία φέρνει τα ακριβώς αντίθετα αποτελέσματα από αυτά που υποτίθεται πως επιδιώκουν οι εμπνευστές της. Τί έκαναν, όμως, οι αμερικανικές κυβερνήσεις για να γίνουν πιο αγαπητές στον υπόλοιπο πλανήτη; Τίποτα απολύτως, κρυπτόμενες πίσω από την ιδεοληψία με την οποία πολιτεύεται και η Γερμανία τής Ανγκ. Μέρκελ: πως ο υπόλοιπος πλανήτης τούς μισεί γιατί είναι επιτυχημένοι…

Είναι πολύ πιθανό οι δολοφονίες τής Βοστόνης να πυροδοτήσουν ένα νέο κύμα καλώς προσχεδιασμένης αντεκδίκησης από τις ΗΠΑ, με πρώτο θύμα ίσως το Ιράν. Ωστόσο, όπως θα τραγουδούσε κι ο αγαπημένος τροβαδούρος μιας άλλης γενιάς αμερικανών, ο Μπομπ Ντίλαν, «οι καιροί αλλάζουν» και η Ουάσιγκτον, μετά από πολλά χρόνια μοναξιάς στην παγκόσμια διακυβέρνηση, δεν παίζει πλέον μόνη της. Ερχονται με φόρα χώρες όπως η Κίνα, η Ινδία ή η Βραζιλία που δεν θα ανεχθούν οι ΗΠΑ να υποδυθούν ξανά το ρόλο τού πλανητικού χωροφύλακα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο καλύτερος τρόπος για το Μ. Ομπάμα για να προστατέψει το λαό του δεν είναι να σκοτώσει μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ιρανών, αλλά να κάνει επιτέλους κάτι ώστε το 99% του παραγόμενου πλούτου στη χώρα του να μην πηγαίνει στο 1% του πληθυσμού της. Αυτός, ναι, θα ήταν ένας πραγματικός θρίαμβος πάνω στην τρομοκρατία…