Αν δεν υπήρχε ο Γεωργίου, Καραμανλής- Παπανδρέου θα έπρεπε να τον είχαν εφεύρει...

Η κυβέρνηση του ρεζίλη των Παπανδρέου παραποίησε τα δημοσιονομικά στοιχεία τού 2009. Το έκανε για να μας βάλει σε μνημόνιο γιατί ο πρώην πρωθυπουργός είναι προδότης, όπως θέλει η μυθολογία τής καραμανλικής δεξιάς, προκειμένου να απαλλαγεί μια και καλή από τη δικαιολογημένη κατηγορία πως ο τουρίστας της Ραφήνας κυβερνούσε με τον αυτόματο πιλότο; Όχι, "απλώς" γνωρίζοντας ότι δεν θα μπορούσε να εκπληρώσει τις προεκλογικές του υποσχέσεις επέλεξε να ακολουθήσει την πάγια τακτική στη χώρα μας, να επικαλεστεί δηλαδή πως παράλαβε καμένη γη, όπως είχε κάνει άλλωστε κι ο Γ. Αλογοσκούφης το 2004 με τη δημοσιονομική απογραφή. Μόνο που η ευρωπαϊκή και παγκόσμια πραγματικότητα το 2009- ένα χρόνο μετά από την κατάρρευση της Lehman Brothers- ήταν διαφορετική. Οι υποκριτές Ευρωπαίοι, οι οποίοι ήξεραν αλλά έκλειναν τα μάτια στο δημοσιονομικό εκτροχιασμό τής χώρας μας, δεν μπορούσαν πλέον να το κάνουν άλλο. Με λίγα λόγια, το έγκλημα του ρεζίλη των Παπανδρέου είναι κολοσσιαίο, αλλά πολιτικό κι όχι ποινικό...

Θεσμικώς μιλώντας ο τότε υπουργός Οικονομικών, Γ. Παπακωνσταντίνου όφειλε, για παράδειγμα, να συμπεριλάβει τα χρέη των νοσοκομείων και των ΔΕΚΟ στο έλλειμμα, λαμβάνοντας ως χρόνο ένταξής τους σε αυτό την ανάληψη της προμήθειας κι όχι το πότε αυτή θα καθίστατο απαιτητή, όπως απαιτούσαν τα νέα ευρωπαϊκά πρότυπα. Ναι, μόνο που κανένας άλλος στην Ευρώπη δεν ακολουθούσε τη νομιμότητα γιατί σε διαφορετική περίπτωση ούτε καν η Γερμανία θα εκπλήρωνε τις προϋποθέσεις τού Συμφώνου Σταθερότητας και υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να μπει υπό την επιτροπεία των Βρυξελλών. Ωστόσο η κυβέρνηση Παπανδρέου διάλεξε να υποδυθεί την μετανοημένη Μαγδαληνή, η οποία δέχεται ακόμα και να λιθοβολιστεί για να πείσει τους επίσης αμαρτωλούς Ευρωπαίους πως είναι πλέον κυρία. Άλλη μια κολοσσιαία αστοχία τής τότε κυβέρνησης, η οποία όμως οφείλεται σε πολιτικές αποφάσεις της οι οποίες δεν υποκρύπτουν δόλο εσχάτης προδοσίας...

Οι καραμανλικοί, εξάλλου, έχουν κάνει σημαία τους την αναπομπή της υπόθεσης Γεωργίου στο Συμβούλιο Εφετών για να μας πείσουν πως για τα πάντα φταίει μια συνωμοσία κι όχι η παροιμιώδης ανικανότητα του αμίλητου τοτέμ τους. Μόνο που τους διαψεύδει το ημερολόγιο. Ο πρώην επικεφαλής τής ΕΛΣΤΑΤ ανάλαβε τα καθήκοντά του στις 2 Αυγούστου 2010, όταν το μνημόνιο είχε ψηφιστεί ήδη από το Μάιο της ίδιας χρονιάς. Μπορεί κανείς να κατηγορήσει, επομένως, τον Ανδρ. Γεωργίου, και δικαιολογημένα, πως υπήρξε πιστό σκυλάκι των δανειστών κι έπραττε ό,τι του έλεγαν, ανεξαρτήτως αν οι ίδιοι τα εφάρμοζαν στο σπίτι τους, αλλά δεν ήταν εκείνος που μας έβαλε στο μνημόνιο. Όποιος αναζητά τέτοιου είδους ευθύνες είναι πιο έντιμο να εστιάσει στο πολιτικό προσωπικό που κυβέρνησε την Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες...

Προς τι τότε η ανοίκεια παρέμβαση της Κομισιόν στο έργο τής ελληνικής Δικαιοσύνης; Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση, η απάντηση στην οποία δεν μπορεί παρά να συνδυάζει αρκετούς παράγοντες, όπως, για παράδειγμα, την άσκηση πίεσης προς την κυβέρνηση για την ολοκλήρωση των ανοιχτών προαπαιτούμενων της πρώτης αξιολόγησης και την πλήρη συνθηκολόγησή της για τη δεύτερη. Κυρίως, ωστόσο, υποκρύπτονται τύψεις κι ενοχές από τους γραφειοκράτες και την ηγεσία τής Ευρωπαϊκής Επιτροπής και της Γερμανίας, οι οποίοι δεν αντιμετώπισαν την ελληνική κρίση με διάθεση αλληλεγγύης αλλά τιμωρητικώς και με προτεραιότητα στη διάσωση των μεγάλων χωρών από την έκθεση των τραπεζών τους στο ελληνικό χρέος...

Στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο κατανοούν ότι ναι μεν τυπικώς έχουν δίκιο- η Ελλάδα έζησε για μεγάλο χρονικό διάστημα πάνω από τις δυνάμεις της- μόνο που αυτό συνέβη εν πλήρει γνώση τους και το επέτρεπαν, αν δεν το υποκινούσαν, γιατί σήμαινε μεγαλύτερα πλεονάσματα στους δικούς τους προϋπολογισμούς και το σχηματισμό τής εντύπωσης πως το ευρώ είναι πανίσχυρο. Κι αν δεν είχε προκύψει η αναπόφευκτη όπως είναι δομημένος ο καπιταλισμός κρίση τού 2007-2008, δεν θα εκπλησσόμουν αν ακόμα ζούσαμε μέσα στη φούσκα χωρίς κανείς να χτυπά την καμπάνα. Μέχρι, βεβαίως, να ερχόταν το ξύπνημα από την αυταπάτη, για την οποία δεν υπάρχει ούτε ένας σε αυτόν τον τόπο που να μην έχει μερίδιο ευθύνης, μικρότερο η μεγαλύτερο...