Να μην στρώνει, δηλαδή, αφελώς το έδαφος για την αυτοκατάργησή της; Η πρώτη, πιο επιφανειακή αλλά και λογική, απάντηση- ερώτημα είναι ποιος θα θέτει αυτούς τους κανόνες και με ποια κριτήρια. Διεθνείς οργανισμοί, τα κράτη, ιδιωτικά μέσα ενημέρωσης ή εταιρείες- κολοσσοί, όπως το Facebook και η Google;...
Οι κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, ωστόσο, δεν θα έφταναν ποτέ σε αυτό το δίλημμα αν είχαν φροντίσει να δημιουργούν πολίτες που θα θεωρούσαν εξαρχής γελοίο, για παράδειγμα, πως πίνοντας χλωρίνη καταπολεμάς τον κοροναΐό ή πως οι αλλοδαποί είναι κατώτεροι των Ελλήνων. Οι κοινοβουλευτικές, όμως, δημοκρατίες, όπως παλαιότερα οι ολιγαρχίες και οι μοναρχίες, έχουν στηρίξει τη διαιώνισή τους στην άγνοια του λαού, στην ενίοτε πραγματικότητα και κυρίως ψευδαίσθηση πως μερικές εκατοντάδες διαθέτουν καλύτερη γνώση των πραγμάτων, γι' αυτό και πρέπει να εξουσιάζουν και οι υπόλοιποι να ακολουθούν. Δεν μπορούν, βεβαίως, πλέον να πλασάρουν ότι η γνώση των εξουσιαστών είναι θεόσταλτη και η εξουσία τους έρχεται κατευθείαν από τον μεγαλοδύναμο, αλλά αφήνοντας το πόπολο ημιεκπαιδευμένο και με έλλειμμα ταξικής συνείδησης μια χαρά κάνουν και τώρα τη δουλειά τους...
Οι Τραμπ, συνεπώς, και οι Χρυσές Αυγές αυτού του κόσμου δεν είναι τίποτα άλλο από τις παράπλευρες απώλειες ενός συστήματος που επιβιώνει με το να μην ανορθώνει πνευματικώς και οικονομικώς το λαό σε σημεία που ο τελευταίος να μπορεί να αμφισβητεί τη δύναμή τους με στέρεα επιχειρήματα. Γι' αυτό και είναι τόσο υποκριτικές κινήσεις όπως η απαγόρευση του Twitter και του Facebook στον απερχόμενο πρόεδρο των ΗΠΑ ή των συστημικών ελληνικών μίντια στους Μιχαλολιάκο και σία. Αν η γνώση, η αναζήτηση της αλήθειας, ο ορθός λόγος και η θεμελιωμένη κριτική αποτελούσαν συστατικά των δημοκρατιών μας ο Τραμπ κι ο Ηλ. Κασιδιάρης θα έβγαζαν το ψωμί τους στο τσίρκο. Τώρα έχει μετατραπεί η ίδια η δημοκρατία σε τσίρκο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου