Το να μην βιάζεις αγοράκια είναι πολύ χαμηλός πήχης για να καμώνεσαι τον καλλιτέχνη...

Οι καλλιτέχνες και οι δημοσιογράφοι θα έπρεπε να βρίσκονται στην εμπροσθοφυλακή τής κριτικής απέναντι στην εξουσία. Στην Ελλάδα, αντιθέτως, της καλύπτουν τα νώτα και την προφυλάσσουν από το δημόσιο έλεγχο, με το αζημίωτο βεβαίως. Κι αν ο Δ. Λιγνάδης είναι, "απλώς", το πιο επικίνδυνο παράδειγμα του πού μπορεί να φτάσει αυτή η αλληλεξάρτηση υπάρχουν χιλιάδες άλλα παραδείγματα που μαρτυρούν πως σήμερα πολλοί καλλιτέχνες δεν είναι στρατευμένοι σε μια ιδέα, αλλά σε μία εκμαυλιστική εξουσία, που πρώτους από όλους έχει εκμαυλίσει τους ίδιους προκειμένου να πράξουν το ίδιο για λογαριασμό της και στις μάζες...

Πριν δυόμισι χρόνια, σε συνέντευξη Τύπου, είχα ρωτήσει τον Δ. Λιγνάδη αν είναι χρέος τού καλλιτέχνη να φέρνει το έργο του εγγύτερα στις μάζες, να το κάνει πιο κατανοητό για τα λαϊκά στρώματα που δεν έχουν τις γνώσεις και τις παραστάσεις για να συλλάβουν την υψηλή τέχνη. Η απάντησή του ήταν ελιτίστικη, του τύπου "κάνω αυτό που θέλω και για όποιον το καταλάβει. Δεν θα ασχοληθώ με την πλέμπα". 

Εν μέρει είχε δίκιο, μόνο που κι εκείνος, όπως μαρτυρά η προσκόλλησή του στην εξουσία για να αναλάβει δημόσιο αξίωμα, μπορεί να μην είχε στο μυαλό του το λαό, είχε όμως τους άρχοντές του. Αυτούς ήθελε να ικανοποιεί κι αυτούς ικανοποίησε για να βρεθεί στην θέση κι εκείνος να αποκτήσει το δικό του φέουδο και τη δική του ασυλία. Εν τέλει, είναι προτιμότερη η τέχνη τού Μίκη Θεοδωράκη ή του Μάνου Χατζιδάκι, που μίλησε με το λαό, από την τέχνη που μίλησε με το χρήμα και τον θρόνο...

Το να μην κακοποιείς σεξουαλικώς παιδιά κι εφήβους είναι πολύ χαμηλός πήχης ώστε να αισθάνεται ικανοποίηση ένας καλλιτέχνης όταν τον υπερπηδά. Αυτή η χώρα εδώ και πάνω από δέκα χρόνια βιώνει μια παρατεταμένη οικονομική, θεσμική και κοινωνική κρίση. 

Κι όμως, τα σημαντικά έργα πολιτισμού που παράχθηκαν αυτήν την ευλογημένη από άποψη ερεθισμάτων έμπνευσης χρονική περίοδο είναι ελάχιστα. Κι αυτό γιατί και οι καλλιτέχνες επέλεξαν κομματικά στρατόπεδα αντί να συμμαχήσουν με την τέχνη και να δημιουργήσουν με βάση το ταλέντο κι όχι την τσέπη τους. Δύσκολα, επομένως, κρύβονται και οι ευθύνες εκείνων που πίσω από το υψωμένο τους δάχτυλο για τον Δ. Λιγνάδη ή τους υπόλοιπους τυράννους τού θεάτρου, της τηλεόρασης και του κινηματογράφου δεν μπορούν να παραγραφούν οι δικές τους για το ότι πλάγιασαν με την εξουσία αντί να την παραδώσουν γυμνή κι απροστάτευτη στη λαϊκή επίκριση...