Καλατράβα πίσω και μη σε μέλλει...

Δεν θέλω καν να σκέφτομαι τι δικαιολογίες θα έβρισκε η κυβέρνηση στην περίπτωση που το σκέπαστρο Καλατράβα κατάρρεε και σκότωνε δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους. Πολύ αίμα έχει χυθεί σε αυτόν τον τόπο (και) τους τελευταίους μήνες ώστε να σεναριολογούμε επί τέτοιων θεμάτων. Ζούμε, όμως, και σε μια χώρα όπου οι 57 νεκροί των Τεμπών είναι απλώς μια στατιστική για την οποία ευθύνεται ένας σταθμάρχης...

Το "πάμε κι όπου βγει" έχει γίνει σύνθημα μιας κοινωνίας που περιγελά την οργανωτικότητα και καμαρώνει για την τσαπατσουλιά της. Και κάπως έτσι ζούμε από τύχη και πεθαίνουμε από εντυπωσιακή ατυχία προκειμένου να αυτοδικαιώνονται εκείνοι που θα έπρεπε να κάθονται σε δικαστηριακά σκαμνιά. Κι αν είχε πιάσει δυνατός αέρας στο ΟΑΚΑ θα μας έφταιγε πάλι η κλιματική κρίση ή, τέλος πάντων, το στραβό το ριζικό μας...

Η αντιπολίτευση πάνω σε καταστροφές μπορεί να είναι λαϊκίστικη, μπορεί κι όχι. Οι ευθύνες δεν είναι ποτέ ίδιες. Η αντιπολίτευση, ωστόσο, στην αντιπολίτευση, ιδίως όταν είσαι ήδη τέσσερα χρόνια κυβέρνηση, είναι καθαρόαιμος λαϊκισμός. Κι αν ο Κ. Μητσοτάκης πιστεύει ότι η αντιπολίτευση, ιδίως η αξιωματική, θα είναι πάντα ζαλισμένη μάλλον λογαριάζει χωρίς την ιστορία κι εν τέλει δίχως το λαό...