Είναι η χαρά ντροπή;...

Είναι η χαρά ντροπή; Η αυθόρμητη απάντησή σας μάλλον θα είναι όχι, αν όμως το σκεφτείτε καλύτερα μπορεί και να απαντήσετε διαφορετικά. Κι αυτό γιατί μεγαλώνουμε με θρησκείες και πολιτικά συστήματα τα οποία ηρωοποιούν τον πόνο και στιγματίζουν το γέλιο, επαινούν τη θυσία και σαρκάζουν την ευτυχία, εξωραΐζουν την ανηφόρα και γελοιοποιούν την κατηφόρα. Λες και θα ζήσουμε αιώνια κι έχουμε την πολυτέλεια να περάσουμε το βίο μας στην κατάθλιψη για να κερδίσουμε μια ανύπαρκτη βασιλεία των ουρανών...

Δεν υπάρχει τίποτα το κακό στο να βγαίνουν εκατοντάδες χιλιάδες στους δρόμους για να γλεντήσουν τις επιτυχίες τού Ολυμπιακού, του Παναθηναϊκού ή του ΠΑΟΚ. Η, ως επί το πλείστον, άδολη αγάπη για μια ομάδα είναι πολύ πιο υγιής από το να πηγαίνεις σε κομματικές συγκεντρώσεις αναζητώντας μεσσίες ή μια θεσούλα στο Δημόσιο. Κι αν η πολιτική δεν συγκινεί όπως τα σπορ δεν φταίνε τα σπορ γι' αυτό, έτσι δεν είναι;...

Σε αυτή τη χώρα οι αφορμές για να θρηνούμε, να εξοργιζόμαστε και να βγαίνουμε στους δρόμους είναι ουκ ολίγες. Ακόμα, για παράδειγμα, οι συγγενείς των θυμάτων των Τεμπών αναζητούν κάποιες μικρές δόσεις δικαιοσύνης. 

Κι αν όντως έπρεπε να βγαίναμε περισσότερο στους δρόμους για όλα όσα υποτιμούν τη νοημοσύνη μας δεν σημαίνει πως δεν πρέπει να βγούμε για να χαρούμε ένα ευρωπαϊκό τρόπαιο. Κάπου είμαστε και πρώτοι στην Ευρώπη, ας το απολαμβάνουμε κι ας αγωνιζόμαστε και για άλλες κορυφές...