Οι 87 δεν ζητούν νέες εκλογές γιατί πιστεύουν ότι θα τις κερδίσουν...

Οι "87" δεν ζητούν νέες εκλογές γιατί πιστεύουν ότι θα τις κερδίσουν, τουλάχιστον όχι οι σοβαρότεροι ανάμεσά τους. Ο Στέφανος Κασσελάκης θα επανεκλεγόταν ακόμα κι αν είχε απέναντί του τον Π. Πολάκη, που πλέον δεν τον έχει. Το ερώτημα είναι μόνο αν θα κερδίσει με 60%, με 70% ή με 80%. Οι "87" ζητούν νέες εκλογές γιατί η στρατηγική τους επιλογή είναι η ρευστοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ μέσω της συνεχούς φθοράς τού αρχηγού του...

Οι τελευταίοι τακτικισμοί Κασσελάκη είναι συνέπειες αυτής της στρατηγικής επιλογής των αντιπάλων του κι όχι η πηγή τής εσωστρέφειας που εξακολουθεί να ταλανίζει την Κουμουνδούρου. Όταν αποκαλείται, για παράδειγμα, φραξιονισμός η βούληση του αρχηγού να γίνει βουλευτής τηρώντας τις συνταγματικές προβλέψεις γίνεται φανερό ότι κάποιοι αποδίδουν σε άλλους χαρακτηρισμούς που τους ανήκουν αποκλειστικώς. Κι όταν ημέρα με την ημέρα ανακαλύπτονται νέα επιχειρήματα δήθεν θεσμικής ευπρέπειας από εκείνους που την επικαλούνται μόλις χάνουν τα δοτά τους οφίτσια η απαξίωση μετατρέπεται σε πράξη πολιτικής αυτοκτονίας. Της δικής τους και μόνο...

Η κρίση στο ΣΥΡΙΖΑ θα μπορούσε να τελειώσει την ίδια στιγμή που ο "Κομφούκιος της Τήλου" θα διέρρεε πως το κόμμα έχει αρχηγό, που έχει εκλεγεί μάλιστα λιγότερο από ένα χρόνο νωρίτερα και δεν έχει ακόμα δοκιμαστεί σε βουλευτικές εκλογές. Δεν θα το κάνει όμως. Αν παρέμβει το πιθανότερο είναι πως θα γίνει προς την ακριβώς αντίθετη κατεύθυνση. Όπως δεν παρενέβη πέρυσι, αφήνοντας να υπονοηθεί πως ο Κασσελάκης ήταν φυτευτός του. 

Η πολιτική γενναιότητα είναι ένα ακόμα προσόν που του λείπει. Το '15 έφταιγε μόνο ο Βαρουφάκης. Το '23 μόνο ο Τσακαλώτος. Στην πραγματικότητα για ό,τι συμβαίνει και τον τελευταίο χρόνο στο ΣΥΡΙΖΑ η κύρια ευθύνη βαραίνει τον ίδιο. Μόνο που έχει αφεθεί και πάλι στην κολακεία μιας αυλής μετριοτήτων που δεν κατανοεί πως το είδωλό τους έχει μόνο παρελθόν και κανένα μέλλον στην προοδευτική παράταξη. Ανεξαρτήτως αν αυτή θα περιλαμβάνει τον Κασσελάκη ή όχι... 

   

Ντρέπομαι...

Όταν ένα παιδί κάνει λάθη πώς το αντιμετωπίζεις; Παλιότερα ή το σάπιζες στο ξύλο ή το έβριζες ή το έδινες για υιοθεσία και θεωρούσες πως είχες το κεφάλι σου ήσυχο. Η σύγχρονη παιδαγωγική, ωστόσο, είναι λίγο διαφορετική. Κατανοεί πως ένα νήπιο δεν έχει ολοκληρώσει την πνευματική του ανάπτυξη και χρειάζεται συμβουλές και καθοδήγηση κι όχι τη βέργα, το μπινελίκωμα ή τον εξοστρακισμό...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολιτικό νήπιο. Κι ως πολιτικό νήπιο έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει λάθη. Λάθος είναι, για παράδειγμα, και το τριήμερο γλέντι στην Κρήτη όταν ξέρεις πώς θα το διαχειριστούν εχθροί κι άσπονδοι φίλοι. Η αντιμετώπιση, όμως, που είχε από τους πολιτικούς του κηδεμόνες- τόσο τους αποστάτες όσο και την πέμπτη φάλαγγα- αυτόν το λιγότερο από χρόνο που είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε καμία περίπτωση παιδαγωγική ή συμβουλευτική, πολλώ δε μάλλον φιλική. Ήταν ίδια η αντιμετώπιση της κακιάς μητριάς. Ήταν και είναι χυδαία, ιδίως όταν προέρχεται από ανθρώπους που καμώνονται τους Αριστερούς...

Μπορεί, πράγματι, το πολιτικό κεφάλαιο Κασσελάκη να έχει τελειώσει και η ευρύτερη Αριστερά να χρειάζεται ένα άλλο πρόσωπο για να της ηγηθεί. Κάποιον που να μην έχει μεγαλώσει στο εξωτερικό, που να είναι μέλος κόμματος από την ημέρα που γεννήθηκε και να μην έχει εργαστεί πουθενά αλλού στη ζωή του, κάποιον που να δέχεται να είναι αχυράνθρωπος τελειωμένων μεσσίων ή της διαπλοκής, κάποιον που να μην είναι ομοφυλόφιλος αλλά ετεροφυλόφιλος με γυναίκα και πολλά παιδιά, κάποιον που να είναι νταής αλλά όταν βρίσκεται σε δεινή θέση να κάνει την κότα. Κάποιον, τέλος πάντων, που να είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με το πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα και θα την ξαναχρεοκοπήσει...

Με ρωτάνε και με ξαναρωτάνε- κάποιοι με ειλικρινή απορία κι άλλοι με γνήσια κουτοπονηριά- γιατί στηρίζω τον Κασσελάκη, έναν άνθρωπο που δεν ήταν Αριστερός από την ημέρα που γεννήθηκε, που εργάστηκε για το μεγάλο κεφάλαιο, που συχνάζει στη Μύκονο και δεν μεγάλωσε στο Βόλο. Αν το σύστημα εξουσίας επέλεγε να τον στηρίξει δεν θα τον είχα στηρίξει ποτέ. Αν το σύστημα τον θεωρούσε βολικό δεν θα τον είχε γυρίσει ποτέ ανάποδα για να δούμε από πού έχει βγάλει και το τελευταίο του δολάριο. Σκεφτείτε απλώς πόσα πολλά ξέρουμε για τον Κασσελάκη, που εμφανίστηκε πέρυσι στο πολιτικό προσκήνιο, και πόσα λίγα για το πόθεν έσχες τής οικογένειας Μητσοτάκη που είναι στην πολιτική εδώ κι έναν αιώνα...

Μπορεί ο Κασσελάκης να παραιτηθεί, να καθαιρεθεί, να κρεμαστεί στην πλατεία Κουμουνδούρου. Η επόμενη ημέρα για την Αριστερά θα είναι μια αδιάκοπη ευτυχία; Ο Κασσελάκης έφερε τη δεξιά ηγεμονία ή αυτοί που δακρύζουν κροκοδείλια στο όνομα της Αριστεράς την ίδια ώρα που εξευτελίζουν την ουσία της, δηλαδή τη συντροφικότητα;...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο θεός έφτιαξε τον Κασσελάκη, ύστερα έσπασε το καλούπι και, συνεπώς, δεν μπορεί να βρει καλύτερο η Αριστερά για ηγέτη της. Μπορεί και να βρει, μπορεί κι όχι. Θεωρώ, όμως, μέγιστη ατιμία τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στον Κασσελάκη το πολιτικό προσωπικό που είτε χρεοκόπησε τη χώρα είτε όταν άσκησε εξουσία δεν απέφυγε λάθη αριστερής καθοσιώσεως. Μέχρι πρότινος θεωρούσα την αποστασία πνευματική ιδιοκτησία τής δεξιάς και την καθαίρεση της σταλινικής Αριστεράς. Εδώ κι ένα χρόνο μαθαίνω νέα γράμματα. Κι όλα αυτά μου προκαλούν ντροπή. Κι αφού δεν ντρέπονται όσοι τα έκαναν και τα κάνουν επιτρέψτε μου να ντραπώ εγώ ως κάποιος που δηλώνει Αριστερός από τότε που θυμάται τον εαυτό του και δεν σιτίστηκε ποτέ από κανένα κόμμα...  

 

 

  

 

Φτιάξε δικό σου κόμμα κι άσε το ΣΥΡΙΖΑ να τον θάψει αυτός που τον σκότωσε...

Ας υποθέσουμε πως ο Στέφανος Κασσελάκης δεν περνούσε στις ΗΠΑ και στα κυκλαδονήσια το μεγαλύτερο χρονικό διάστημα από τις ευρωεκλογές μέχρι σήμερα, ακόμα κι όταν το ΕΣΥ κατέρρεε και το παρακράτος Μητσοτάκη κουκούλωνε και τις υποκλοπές. Πως δεν είχε προτείνει τη μετονομασία, στην ουσία, των κομματικών οργάνων ή απαγόρευε σε δεκάδες μέλη να ζητήσουν τη διαγραφή Σπίρτζη, ενός στελέχους που εδώ κι ένα χρόνο δεν αντιπολιτεύεται κανέναν άλλον παρά τον πρόεδρο του, υποτίθεται, κόμματός του. Ας υποθέσουμε, επίσης, πως ο Κασσελάκης έκανε ντου στο Νομισματοκοπείο, τύπωνε χρήματα και πλήρωνε τους εργαζόμενους στην Αυγή και στο Κόκκινο αφού ο ίδιος δεν μπορεί εκ του νόμου να δώσει περισσότερα δικά του χρήματα- κι όταν έδωσε τον έκραζαν- και δεν θέλει, άκουσον άκουσον, "μαύρα" λεφτά κι εξαρτήσεις από τράπεζες...

Ας υποθέσουμε όλα αυτά κι ας υποθέσουμε, επίσης, πως κάθε πρωί έπαιρνε στο τηλέφωνο κάποιον εναλλάξ από τους "87" ή οποιονδήποτε άλλο "ενωτικό" για να του υπαγορεύουν τις πολιτικές τού κόμματος και κρεμούσε τον Π. Πολάκη από το μπαλκόνι τού έβδομου ορόφου τής Κουμουνδούρου. Θα έμενε ο ΣΥΡΙΖΑ ενωμένος; Θα σταματούσαν την ίδια στιγμή οι υπονομεύσεις, οι ίντριγκες και τα μαχαιρώματα; Θα αφιέρωναν οι "87" περισσότερο χρόνο στο να αντιπολιτεύονται τον Κ. Μητσοτάκη από αυτόν που αφιερώνουν για να πριονίζουν τον Κασσελάκη; Η απάντηση είναι ένα ξεκάθαρο "όχι". Γι' αυτό κι ο Κασσελάκης το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τους αφήσει όλους αυτούς να ξεμπλέξουν το κουβάρι στο οποίο άφησε το κόμμα ο προκάτοχός του και να φτιάξει δικό του. Με όσους γουστάρουν κι όσους μπορούν...

Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι νεκρός, αλλά δεν τον σκότωσε ο Κασσελάκης. Τον είχε σκοτώσει ο Αλέξης Τσίπρας με το ρεκόρ Γκίνες για πρώτη φορά αξιωματική αντιπολίτευση να χάσει 15 μονάδες από τις προηγούμενες εκλογές και με 25 σχεδόν μονάδες από τον αντίπαλό της. Τον είχε σκοτώσει αφήνοντας σαπρόφυτα στο περιβάλλον του να λειτουργούν ως πέμπτη φάλαγγα δελφίνων του και με κόμματα μέσα στο κόμμα να του εκβιάζουν πολιτικές και πρόσωπα... 

Κι αφού ο λαός τον αποκεφάλισε το καλοκαίρι τού '23 δεν επέλεξε καν το ρόλο τού Νέστορα για τον εαυτό του αλλά του Ρασπούτιν. Ας γίνει, συνεπώς, το θέλημά του. Ας επιστρέψει είτε ο ίδιος είτε με αχυράνθρωπό του ώστε να βάλει την τελική ταφόπλακα αφού, όπως του είπε μέλος τού ΣΥΡΙΖΑ πρόσφατα, "σε αγαπήσαμε περισσότερο από όσο μας αγάπησες"...   

  

Αν γουστάρεις ανέμελα φράγκα και οι αντοχές είναι μικρές διάλεξε κάτι άλλο στη ζωή σου...

Ο καθένας μας μπορεί να βρει χίλιες δικαιολογίες για να μην κάνει καλά τη δουλειά του: άλλος γιατί δεν πληρώνεται αρκετά, γιατί δεν είναι το επάγγελμα των ονείρων του, γιατί βαριέται, γιατί του ασκούνται πιέσεις. Στο τέλος τής ημέρας, ωστόσο, όλοι κρινόμαστε από την ποιότητά της κι όχι από τις δικαιολογίες, αληθινές ή ψεύτικες, που χρησιμοποιούμε. Κι αν αυτό δεν είναι δίκαιο, κανείς δεν ισχυρίστηκε πως ζούμε και πράττουμε σε ένα δίκαιο κόσμο...

Αυτό ισχύει, για παράδειγμα, και για τους δημοσιογράφους και για τους δικαστικούς. Όσοι τους καταδικάζουν από την ασφάλεια μιας δουλειάς που δεν εκτίθεται στη δημόσια κριτική διαθέτουν μια πολυτέλεια που αυτά τα δύο επαγγέλματα δεν διαθέτουν. Αν είσαι κακός δάσκαλος αυτό θα το μάθει ένας πολύ στενότερος κύκλος σε σύγκριση με το πώς θα διαδοθεί ένα κακό ρεπορτάζ ή μια κακή δικαστική απόφαση. Σκεφτείτε, μάλιστα, πως ο δάσκαλος διδάσκει το ίδιο μάθημα ξανά και ξανά και ξανά όταν ένα ρεπορτάζ ή μια δικαστική απόφαση μπορεί να πατά σε προηγούμενες αλλά είναι πάντοτε διαφορετική...

Τα λεφτά είναι λίγα, οι ευθύνες πολλές και τα στομάχια πρέπει να είναι γερά. Κανείς, ωστόσο, δεν υποχρεώνει τον οποιονδήποτε να γίνει δημοσιογράφος ή δικαστικός. Αν γουστάρεις ανέμελα φράγκα και οι αντοχές είναι μικρές διάλεξε κάτι άλλο στη ζωή σου. 

Από τη στιγμή, όμως, που δημοσιογραφείς ή δικάζεις έχεις χρέος να αντικειμενικοποιείς τις  κρίσεις σου χωρίς να υποκειμενικοποιείς όπως σε βολεύει την ηθική σου. Αν το κάνεις καμία δύναμη σε αυτόν τον πλανήτη δεν μπορεί να σε διαφθείρει. Αν δεν το κάνεις κανένα άλλοθι δεν έχει τη δυνατότητα να διασώσει την τιμή σου...

Υ.Γ. Καλό καλοκαίρι, ραντεβού το Σεπτέμβριο!