Ντρέπομαι...

Όταν ένα παιδί κάνει λάθη πώς το αντιμετωπίζεις; Παλιότερα ή το σάπιζες στο ξύλο ή το έβριζες ή το έδινες για υιοθεσία και θεωρούσες πως είχες το κεφάλι σου ήσυχο. Η σύγχρονη παιδαγωγική, ωστόσο, είναι λίγο διαφορετική. Κατανοεί πως ένα νήπιο δεν έχει ολοκληρώσει την πνευματική του ανάπτυξη και χρειάζεται συμβουλές και καθοδήγηση κι όχι τη βέργα, το μπινελίκωμα ή τον εξοστρακισμό...

Ο Στέφανος Κασσελάκης είναι πολιτικό νήπιο. Κι ως πολιτικό νήπιο έχει κάνει και συνεχίζει να κάνει λάθη. Λάθος είναι, για παράδειγμα, και το τριήμερο γλέντι στην Κρήτη όταν ξέρεις πώς θα το διαχειριστούν εχθροί κι άσπονδοι φίλοι. Η αντιμετώπιση, όμως, που είχε από τους πολιτικούς του κηδεμόνες- τόσο τους αποστάτες όσο και την πέμπτη φάλαγγα- αυτόν το λιγότερο από χρόνο που είναι πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ δεν ήταν σε καμία περίπτωση παιδαγωγική ή συμβουλευτική, πολλώ δε μάλλον φιλική. Ήταν ίδια η αντιμετώπιση της κακιάς μητριάς. Ήταν και είναι χυδαία, ιδίως όταν προέρχεται από ανθρώπους που καμώνονται τους Αριστερούς...

Μπορεί, πράγματι, το πολιτικό κεφάλαιο Κασσελάκη να έχει τελειώσει και η ευρύτερη Αριστερά να χρειάζεται ένα άλλο πρόσωπο για να της ηγηθεί. Κάποιον που να μην έχει μεγαλώσει στο εξωτερικό, που να είναι μέλος κόμματος από την ημέρα που γεννήθηκε και να μην έχει εργαστεί πουθενά αλλού στη ζωή του, κάποιον που να δέχεται να είναι αχυράνθρωπος τελειωμένων μεσσίων ή της διαπλοκής, κάποιον που να μην είναι ομοφυλόφιλος αλλά ετεροφυλόφιλος με γυναίκα και πολλά παιδιά, κάποιον που να είναι νταής αλλά όταν βρίσκεται σε δεινή θέση να κάνει την κότα. Κάποιον, τέλος πάντων, που να είναι ίδιος κι απαράλλαχτος με το πολιτικό σύστημα που χρεοκόπησε τη χώρα και θα την ξαναχρεοκοπήσει...

Με ρωτάνε και με ξαναρωτάνε- κάποιοι με ειλικρινή απορία κι άλλοι με γνήσια κουτοπονηριά- γιατί στηρίζω τον Κασσελάκη, έναν άνθρωπο που δεν ήταν Αριστερός από την ημέρα που γεννήθηκε, που εργάστηκε για το μεγάλο κεφάλαιο, που συχνάζει στη Μύκονο και δεν μεγάλωσε στο Βόλο. Αν το σύστημα εξουσίας επέλεγε να τον στηρίξει δεν θα τον είχα στηρίξει ποτέ. Αν το σύστημα τον θεωρούσε βολικό δεν θα τον είχε γυρίσει ποτέ ανάποδα για να δούμε από πού έχει βγάλει και το τελευταίο του δολάριο. Σκεφτείτε απλώς πόσα πολλά ξέρουμε για τον Κασσελάκη, που εμφανίστηκε πέρυσι στο πολιτικό προσκήνιο, και πόσα λίγα για το πόθεν έσχες τής οικογένειας Μητσοτάκη που είναι στην πολιτική εδώ κι έναν αιώνα...

Μπορεί ο Κασσελάκης να παραιτηθεί, να καθαιρεθεί, να κρεμαστεί στην πλατεία Κουμουνδούρου. Η επόμενη ημέρα για την Αριστερά θα είναι μια αδιάκοπη ευτυχία; Ο Κασσελάκης έφερε τη δεξιά ηγεμονία ή αυτοί που δακρύζουν κροκοδείλια στο όνομα της Αριστεράς την ίδια ώρα που εξευτελίζουν την ουσία της, δηλαδή τη συντροφικότητα;...

Δεν ισχυρίζομαι πως ο θεός έφτιαξε τον Κασσελάκη, ύστερα έσπασε το καλούπι και, συνεπώς, δεν μπορεί να βρει καλύτερο η Αριστερά για ηγέτη της. Μπορεί και να βρει, μπορεί κι όχι. Θεωρώ, όμως, μέγιστη ατιμία τον τρόπο που συμπεριφέρθηκε στον Κασσελάκη το πολιτικό προσωπικό που είτε χρεοκόπησε τη χώρα είτε όταν άσκησε εξουσία δεν απέφυγε λάθη αριστερής καθοσιώσεως. Μέχρι πρότινος θεωρούσα την αποστασία πνευματική ιδιοκτησία τής δεξιάς και την καθαίρεση της σταλινικής Αριστεράς. Εδώ κι ένα χρόνο μαθαίνω νέα γράμματα. Κι όλα αυτά μου προκαλούν ντροπή. Κι αφού δεν ντρέπονται όσοι τα έκαναν και τα κάνουν επιτρέψτε μου να ντραπώ εγώ ως κάποιος που δηλώνει Αριστερός από τότε που θυμάται τον εαυτό του και δεν σιτίστηκε ποτέ από κανένα κόμμα...