Οι πολίτες, ιδίως εκείνοι ανάμεσά τους που φορολογούνται υπέρμετρα, έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν από το κράτος και ίσες ευκαιρίες για να έχουν τουλάχιστον μια αξιοπρεπή ζωή με όρους κοινωνικής δικαιοσύνης. Το ελάχιστο που ζητούν είναι να μην τους σκοτώνει κι όμως ούτε αυτό μπόρεσε να εξασφαλίσει το ελληνικό κράτος τα τελευταία χρόνια. Στη Μάνδρα, στο Μάτι και στα Τέμπη πληρώσαμε ως κοινωνία βαρύ τίμημα για την αναξιοκρατία και τον ωχαδερφισμό μας που αντανακλάται και στις πολιτικές μας επιλογές...
Κι αν όσοι δεν θρηνήσαμε δικούς μας ανθρώπους σε αυτές τις τραγωδίες αισθανόμαστε την ανθρώπινη ανάγκη τής συμπαράστασης στο πένθος των οικογενειών, όσοι έθαψαν τα παιδιά ή τους γονείς τους έχουν πολλούς λόγους παραπάνω να είναι οργισμένοι με αυτούς που πρόδωσαν την εμπιστοσύνη τους. Ιδίως όταν τους ζητούν και τα ρέστα. Κι αν ο καθένας μας δικαιούται και να οργίζεται για τα κακώς κείμενα που έχουν οδηγήσει χιλιάδες συμπατριώτες μας στο δρόμο τής ξενιτιάς, σε όσους φοράνε μαύρα για τους δικούς τους ανθρώπους χρωστάμε μόνο συγγνώμες και το κεφάλι μας κατεβασμένο από ντροπή και για το δικό μας μερίδιο ευθύνης, ανεξαρτήτως του πόσο βαραίνει για το κομματικό κράτος που παραδίδουμε στις επόμενες γενιές...
Υπάρχουν αυτοί που υπόσχονται πως θα κυνηγήσουν την αδικία μέχρι τέλους και στα μισά μένουν από καύσιμα αντοχής και υποτάσσονται, αλλά υπάρχουν και η Μαρία Καρυστιανού και οι υπόλοιποι γονείς των Τεμπών που το λένε και το εννοούν. Κι όταν αυτό συμβαίνει οι εξουσίες παροπλίζονται, ασυνήθιστες ούσες στο λαϊκό πείσμα για δικαιοσύνη κι έμπρακτο σεβασμό στη μνήμη των νεκρών. Όταν η συναλλαγή και η συνδιαλλαγή θεωρούνται αρετές κι ο συμβιβασμός προτέρημα είναι και λογικό άνθρωποι όπως η Καρυστιανού να αντιμετωπίζονται ως κακό σπυρί στο μάτι...
Η Μαρία Καρυστιανού δεν είναι ηρωίδα γιατί πρωτίστως αγωνίζεται για το δικό της παιδί κι όχι για τα παιδιά όλου του κόσμου. Σε έναν κόσμο, ωστόσο, όπου και η ζωή ενός παιδιού έχει κρεμασμένο πάνω της ένα καρτελάκι με μια τιμή σε ευρώ ή σε οποιοδήποτε άλλο νόμισμα ο αγώνας της για να βρει το δικό της γαλήνη κάτω από το χώμα είναι ένας αγώνας στον οποίο όλοι μας οφείλουμε να κλίνουμε το γόνυ. Κι όποιος δεν το κάνει, πολλώ δε μάλλον όποιος τον απαξιώνει, έχει ήδη πουλήσει την ψυχή του στο διάβολο. Και πολύ φτηνά μάλιστα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου