Για να μην φύγει ποτέ από το Περιστέρι ο ψυκτικός...

Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ στο όνομα της ισότητας των ευκαιριών είχε επιλέξει και την κλήρωση για την ανάδειξη του σημαιοφόρου αντί του να δίνεται η σημαία στον καλύτερο μαθητή τής τάξης, φτάνοντας στο άλλο άκρο τής υποκριτικής συζήτησης περί αριστείας. Η μόρφωση φυσικά και δεν είναι πρωτάθλημα, όποιος όμως υποβαθμίζει την αξία των κινήτρων βάζει μπροστά το κάρο από το άλογο. Πρώτα δημιουργείς τον "σοσιαλιστικό άνθρωπο" και ύστερα φτιάχνεις δομές οι οποίες να του ταιριάζουν...

Δεν χρειάζονται, ωστόσο, πολλά λόγια για να πειστεί κάποιος ότι το όλο αφήγημα περί αριστείας ήταν μια φενάκη για να καλυφθεί μία ακόμα συνταγματική εκτροπή προς όφελος της ελίτ. Αν η Νομική της Πάτρας ήταν πλεονασμός, που πράγματι ήταν, τι είναι η Νομική του Keele; Κι αν τουλάχιστον στην πρώτη περίπτωση ακούγεται εύλογο το επιχείρημα του γιατί να μην μπορεί ο οποιοσδήποτε να ακολουθήσει την επιστήμη που αγαπά στη δεύτερη το ότι δικηγόρος μπορεί να γίνει μόνο όποιου η οικογένεια έχει φράγκα μοιάζει περισσότερο με τις ταξικές ανισότητες που βρίσκονται στην ανθρώπινη φύση...

Προφανώς και το δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα έχει τα θέματά του και το γράφω αναγνωρίζοντας τον ευφημισμό. Υπάρχει, όμως, ένας πολύ σοβαρός λόγος για τον οποίο ακόμα και τα πιο νεοφιλελεύθερα συστήματα αποδέχονται την αναγκαιότητα κρατικού πυλώνα στην παιδεία κι αυτός έχει να κάνει πρωτίστως με το δικαίωμα στην κοινωνική ανέλιξη, όσο κι αν ο όρος δεν αρέσει στους μπρούτους αριστερούς. Όταν, όμως, κάνεις ισότιμα τα αγορασμένα πτυχία αμφιβόλου ποιότητας ΙΕΚ με τα δημόσια που αποκτιούνται με πολύ περισσότερο κόπο στην ουσία αναπαράγεις ένα σύστημα εξουσίας το οποίο δεν βασίζεται ούτε στην αριστεία ούτε στην αξιοκρατία αλλά στο κληρονομικό δικαίωμα και στη φεουδαρχία...