Καληνύχτα ήλιε, καληνύχτα...

Είναι παράδοξο να γιορτάζουν νεκροί τα γενέθλιά τους, κι όμως αυτό συμβαίνει σήμερα στο ΠΑΣΟΚ, το κόμμα που ο ελληνικός λαός ερωτεύτηκε χάρη στον Ανδρ. Παπανδρέου, το χαρισματικό δημαγωγό κι απατεώνα, ο οποίος καπηλεύτηκε την αριστερή φρασεολογία για να αναρριχηθεί στην εξουσία και να λεηλατήσει τη δημόσια περιουσία. Ωστόσο, με το πέρασμα του χρόνου, τον θάνατο του ιδρυτή του και την ανάληψη της προεδρίας από το δήθεν εκσυγχρονιστή αρχιερέα τής διαπλοκής ο έρωτας στέρεψε και μετατράπηκε σε ένα γάμο συμφέροντος. Οταν, όμως, ο ρεζίλης των Παπανδρέου διέπραξε, είτε από αφέλεια είτε από απληστία, ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα της σύγχρονης ελληνικής ιστορίας, την πρόσδεση της χώρας μας στις καταστροφικές πολιτικές τού ΔΝΤ, τότε το διαζύγιο για εκείνους που τόσα χρόνια επιβίωναν ή και πλούτισαν παριστάνοντας τους ιδεολόγους "πρασινοφρουρούς" ήταν η μόνη επιβεβλημένη λύση. Ποιός κρατά, άλλωστε, τη λεμονόκουπα όταν την έχει στύψει μέχρι εκεί που δεν πάει άλλο;...
Δεν απαξιώνω πλήρως την παρουσία τού ΠΑΣΟΚ στο δημόσιο βίο αυτής της χώρας. Συμφωνώ, για παράδειγμα, με την άποψη ότι η πραγματική μεταπολίτευση δεν ξεκίνησε το 1974, όταν την ακραία δεξιά διαδέχθηκε στα ηνία η πιο μαζεμένη δεξιά, αλλά το 1981. Δεν αντιλέγω, επίσης, ότι τα πρώτα χρόνια άσκησε αναδιανεμητικές πολιτικές, οι οποίες όμως γρήγορα απαξιώθηκαν με τη δημιουργία ενός κομματικού, "πράσινου" κράτους το οποίο δε στελέχωναν οι άξιοι αλλά τα στελέχη τής κλαδικής. Στο συνολικό απολογισμό, ωστόσο, το ΠΑΣΟΚ αποτελούσε πάντοτε, ιδιαιτέρως την πρώτη περίοδό του, το καλά χρηματοδοτούμενο από διαφόρων ειδών συμφέροντα ανάχωμα στην άνοδο της Αριστεράς. Βεβαίως, "μάστορας" σε αυτό αποδείχθηκε ο Ανδρ. Παπανδρέου, ο οποίος με την προσωπική του γοητεία είχε την ικανότητα να αποπλανεί έναν ολόκληρο λαό ακόμα κι όταν ήταν ένας ετοιμοθάνατος παππούλης, παντρεμένος με μια ζουμερή σαραντάρα και ζώντας σε μια βίλα που χτίστηκε χάρη στο χρήμα των σκανδάλων για τα οποία δεν καταδικάστηκε ποτέ όπως θα έπρεπε. Στη συνέχεια, ο Κ. Σημίτης μπόρεσε να συγκρατήσει τη μεσαία τάξη χάρη σε "μεγάλες ιδέες", τις οποίες θα πληρώνουν και τα παιδιά των παιδιών μας: τους Ολυμπιακούς Αγώνες, το Χρηματιστήριο και, φυσικά, την ένταξη της Ψωροκώσταινας στην ΟΝΕ, η οποία παραμύθιασε τη μεσαία τάξη με φτηνό δανεισμό κι έυκολο χρήμα και στο τέλος οδήγησε τους πλούσιους να βγάλουν βρόμικο χρήμα 207 δισεκατομμυρίων ευρώ στο εξωτερικό από το 2003 ως το 2011, όπως αποκαλύφθηκε, και τους μικρομεσαίους να συγκεντρώνουν πληροφορίες για τη ζωή στη Σιέρα Λεόνε, η οποία είναι και η χώρα την οποία βλέπουν ως πρότυπο για την Ελλάδα οι δανειστές μας...
Αν ζούσε σήμερα ο Φρόιντ, είμαι σίγουρος ότι θα ήθελε πολύ να μελετούσε την περίπτωση του ρεζίλη των Παπανδρέου, μιας κλασικής ίσως υπόθεσης "πατροκτρόνου" ο οποίος, αδύναμος ων ως προσωπικότητα να ξεπεράσει το ιστορικό μέγεθος του πατέρα του, προτίμησε, έστω υποσυνείδητα, να καταστρέψει το δημιούργημα του γεννήτορά του. Αν, παντως, κατάστρεφε μόνο ένα κόμμα, έστω το εμβληματικότερο της μεταπολίτευσης, το πρόβλημα θα ήταν μικρό. Το δυστύχημα, όμως, είναι πως τα ψυχολογικά ζητήματα ενός ανόητου γόνου θα ταλανίζουν τις ζωές εκατομμυρίων για δεκαετίες. Κι ευθύνη γι' αυτό έχουν κι όσοι είτε συναίνεσαν, είτε υπηρέτησαν και υπηρετούν ακόμα αδιέξοδες πολιτικές. Ο Β. Βενιζέλος δεν έχει το δικαίωμα να κλαίγεται για το σκορποχώρι που του παράδωσε ο ρεζίλης των Παπανδρέου γιατί ευθύνεται κι ο ίδιος σε πολύ μεγάλο βαθμό γι' αυτό, όντας μάλιστα υπουργός Οικονομικών κατά την υπογραφή και ψήφιση του δευτέρου μνημονίου. Κι αν τώρα το ΠΑΣΟΚ παλεύει για την ίδια του την ύπαρξη, ευθύνεται κυρίως στο ότι δεν υπήρξε ποτέ ένα κόμμα που το ένωνε με την κοινωνία η ιδεολογία, παρά μόνο το συμφέρον. Γι' αυτό και θα πρέπει σιγά σιγά να συμβιβάζονται στην Ιπποκράτους με τη σκέψη πως όποιος ζει από το ξίφος, πεθαίνει κι από αυτό...