Ούτε συγκινούμαι από κορώνες όπως αυτές της ποδοσφαιρικής ομάδας τής Μπαρτσελόνα, η οποία θεωρώ αδιανόητο να αυτοαποκλειστεί από την ισπανική λίγκα και συνεπακόλουθα από το Champions League μόνο και μόνο για να συνεχίσει να ταΐζει εθνικιστική υπερηφάνεια τούς οπαδούς της. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα αναρωτιέμαι γιατί η Αριστερά στηρίζει ένα εθνικιστικό, αυτοκαταστροφικό παραλήρημα...
Αν ήμουν, ωστόσο, ο Μ. Ραχόι θα επέτρεπα στους Καταλανούς να αυτοεξευτελιστούν και να προχωρήσουν στο δημοψήφισμα δίχως εμπόδια από το να τους διώκω και με τη βία, ηρωοποιώντας στην ουσία εθνικιστικά αντανακλαστικά. Αν κι ο ίδιος δεν είχε αναγάγει σε μέγα ζήτημα τους κουτσαβακισμούς κακομαθημένων παιδιών, η Ισπανία δεν θα έβγαινε σήμερα πολλαπλώς τραυματισμένη από μια ιστορία η οποία μπορεί και να οδηγήσει στο ντε φάκτο διαμελισμό της. Όταν μετατρέπεις σε απαγορευμένο καρπό την ανεξαρτησία, τότε τον κάνεις θελκτικό ακόμα και σε ανθρώπους που αντιλαμβάνονται ότι μια ανεξάρτητη Καταλονία δίχως διεθνή αναγνώριση κι εμπορικές συναλλαγές είναι καταδικασμένη να εξελιχθεί σε Κόσοβο της Ιβηρικής Χερσονήσου...
Την ίδια ώρα, πάντως, δεν μπορώ παρά να στηλιτεύσω την υποκρισία των εκπροσώπων και των οπαδών τού ακραίου κέντρου στη χώρα μας, οι οποίοι βαφτίζουν δικτάτορα τον δημοκρατικώς εκλεγμένο πρόεδρο της Βενεζουέλας, Ν. Μαδούρο, για τη βία που χρησιμοποιεί απέναντι στους πολίτες του, αλλά κλείνει τα μάτια όταν ο όντως επίσης δημοκρατικώς εκλεγμένος- αν και με ψήφο ανοχής κι όχι με το ποσοστό Μαδούρο- Μ. Ραχόι πράττει περίπου τα ίδια. Καταδικάζουν οι νεοφιλελεύθεροι τη βία από όπου κι αν προέρχεται ή, μήπως, η δεξιά κρατική βία είναι καλύτερη της αριστερής κρατικής βίας; Όχι τίποτα άλλο, αλλά για να καταλαβαίνουμε όλοι ότι όταν γενικεύουμε δίχως να γνωρίζουμε, καταλήγουμε σε αφορισμούς οι οποίοι συνιστούν δομικό στοιχείο τού φασισμού...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου