Ένας πρωθυπουργός προβοκάτορας, ένας πρωθυπουργός δημόσιος κίνδυνος, ένας πρωθυπουργός που πρέπει σύντομα να γίνει πρώην...

Εδώ κι ένα μήνα περίπου έχει ξεσπάσει μια κοινωνική αναταραχή την οποία έχουν προκαλέσει κυβερνητικές επιλογές. Πέρα, βεβαίως, από τα τραγικά λάθη στη διαχείριση της πανδημίας, η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή, με τα ΑΕΙ κλειστά, το ν/σ για την πανεπιστημιακή αστυνομία, ο πρωθυπουργός βολτάρισε σε Πάρνηθα και Ικαρία, έκλεισαν την εθνική οδό μόλις είδαν λίγο χιόνι, συγκάλυψαν τον Δ. Λιγνάδη και την αστυνομική βία στη Νέα Σμύρνη, ενώ επιχείρησαν να σκοτώσουν απεργό πείνας κι έστησαν χολιγουντιανό σόου για την εκκένωση μιας κατάληψης στη Θεσσαλονίκη που οι φοιτητές είχαν ήδη αποφασίσει να εκκενώσουν. Λίαν συντόμως, μάλιστα, κι εν μέσω covid φέρνουν εργασιακό κι ασφαλιστικό ν/σ με τα οποία, ανάμεσα σε άλλα, θα νομιμοποιείται η απλήρωτη υπερωριακή εργασία και θα ιδιωτικοποιηθεί η επικουρική ασφάλιση...

Οι πολίτες, συνεπώς, δεν παίρνουν τους δρόμους και διαδηλώνουν γιατί τους χτυπά την πόρτα ο ΣΥΡΙΖΑ για να ρίξει την κυβέρνηση. Το κάνουν γιατί έχουν απέναντί τους μια κυβέρνηση που κινείται με μικροκομματικές σκοπιμότητες, με ορμπανικές και θατσερικές λογικές και λειτουργώντας ως προβοκάτορας της βίας... 

Γνώριζαν, για παράδειγμα, για τους χούλιγκαν οπαδούς ποδοσφαιρικών ομάδων στη Νέα Σμύρνη κι έστειλαν δικυκλιστές μπάτσους σαν πρόβατα επί σφαγή ώστε το αίμα τους να δικαιώσει τον αυταρχισμό τής πολιτικής τους ηγεσίας. Αλίμονο, ο Κ. Μητσοτάκης δεν είναι Χίτλερ. Ο Χίτλερ, όμως, ήταν εκείνος που έστηνε τη μία προβοκάτσια μετά από την άλλη για να δικαιολογήσει το Ολοκαύτωμα και το Β' Παγκόσμιο πόλεμο και φυσικά η ελληνική δεξιά στα "όμορφα" μετεμφυλιακά χρόνια...

Ο πρωθυπουργός προχώρησε σε δύο τηλεοπτικά διαγγέλματα αυτή την εβδομάδα στα οποία ήταν εμφανώς χλωμός, πιεσμένος και σίγουρα δεν εξέπεμπε αυτοπεποίθηση. Οι θαυμαστές του ενδεχομένως να το αποδώσουν στην υπευθυνότητα του κυβερνήτη που πονάει όταν βλέπει το λαό του διχασμένο. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, δεν είναι τίποτα παραπάνω από τη σταδιακή συνειδητοποίηση ότι με το ψέμα και την προπαγάνδα ως βασικούς μοχλούς διαχείρισης της εξουσίας μπορείς να φτάσεις έως ένα σημείο. Μετά βρίσκεις τοίχο και σπας τα μούτρα σου...