Μήπως να πάμε γι' άλλα;...

Το να πιστεύεις ότι θα γκρεμίσεις τον Κ. Μητσοτάκη με τα ίδια υλικά με τα οποία καταποντίστηκες την τελευταία φορά μοιάζει με συνταγή εξαφάνισης κι όχι κυριαρχίας. Όσο, άλλωστε, ο πρωθυπουργός θα καταφέρνει να συνδέεται με προτάσεις επίλυσης ενός προβλήματος- έστω κι αν έχουν ήδη αποδειχθεί αποτυχημένες ή τις έχει επαναλάβει στο παρελθόν- κι όχι με το πρόβλημα δεν θα κινδυνεύει. Τα καθεστώτα βεβαίως πέφτουν κι από μέσα, από τη φθορά που φέρνει την οίηση και τη νέμεσι, αλλά στο ΣΥΡΙΖΑ δεν έχουν πλέον το χρόνο για να ωριμάσει το φρούτο και να πέσει από μόνο του...

Οι τέσσερις μέχρι στιγμής υποψήφιοι για την αρχηγία τής αξιωματικής αντιπολίτευσης θα ήταν πολύ καλοί ως supporting cast ενός δυναμικού ηγέτη, αλλά είναι λίγοι για το ρόλο τού ίδιου του ηγέτη. Είτε γιατί είναι, άλλος περισσότερο κι άλλος λιγότερο, φθαρμένοι είτε γιατί πιστεύουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε τις εκλογές γιατί απάτησε τον Μαρξ δεν είναι ικανά μεγέθη για να αντιμετωπίσουν έναν πολιτικό αντίπαλο που είναι κι εκείνος μέτριος, αλλά κάθε του βήμα χορογραφείται από τους καλύτερους επικοινωνιολόγους και την πιο βαθιά διαπλοκή. Η προοδευτική παράταξη έχει σαρωθεί από την επέλαση του νεοφιλελεύθερου υπερσυντηρητισμού και δεν θα ανακάμψει πυροβολώντας με νεροπίστολα τα τεθωρακισμένα...

Φυσικά και δεν αποκλείω την πολιτική ανατροπή. Όποιος αποκλείει στην πολιτική έχει αποκλείσει τον εαυτό του από την ιστορική εμπειρία. Το ζητούμενο είναι, ωστόσο, να πηγαίνεις στη μάχη με τα καλύτερα όπλα σου κι όχι απλώς να ελπίζεις πως ο αντίπαλός σου θα καταρρεύσει εκ των ένδον. Στην ευρύτερη Αριστερά, άλλωστε, υπάρχουν οι άνθρωποι που μπορούν να την αναγεννήσουν. Κι αν δεν είναι του κομματικού σωλήνα ακόμα καλύτερα...