Στις δημοκρατίες, ακόμα και στις ελλειμματικές όπως είναι οι κοινοβουλευτικές, υπάρχει ένας άγραφος κανόνας: οποιαδήποτε διεύρυνση των δικαιωμάτων μπορεί να επεκταθεί αλλά δεν μπορεί να παρθεί πίσω.
Γι' αυτό και, για παράδειγμα, δεν συζητάμε σήμερα αν θα πρέπει να ψηφίζουν στις βουλευτικές εκλογές μόνο όσοι έχουν περιουσία ή οι γυναίκες ή όσοι είναι 17 χρόνων. Φυσικά η κουβέντα γίνεται για δημοκρατικά καθεστώτα, επομένως είναι λογικό στο ΣΥΡΙΖΑ να αποφασίζουν περιορισμό τού εκλέγειν κι εκλέγεσθαι σε σχέση με παλαιότερες αποφάσεις τους...
Στην Κουμουνδούρου έχουν αποφασίσει να επιστρέψουν στην ιδεολογική καθαρότητα, στις εργοστασιακές ρυθμίσεις και στη ριζοσπαστική Αριστερά. Παραλλήλως, βεβαίως, υποδέχονται όποιον απελπισμένο τους χτυπήσει την πόρτα, όπως τον Ν. Νυφούδη από το Ποτάμι, αλλά αυτό είναι απλώς ενδεικτικό τής υποκρισίας τους.
Αναρωτιέμαι, όμως, γιατί κάποιος ριζοσπάστης Αριστερός να επιλέξει ένα κόμμα που κυβέρνησε κι εφάρμοσε ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι όχι, για παράδειγμα, τον Γ. Βαρουφάκη ή τη ΛΑΕ που αποχώρησαν για να μην το εφαρμόσουν. Ο ΣΥΡΙΖΑ μοιάζει με την Μαντάμ Σουσού που μεγαλοπιάστηκε κι εγκατέλειψε τον Μπύθουλα, της έφαγαν τα φράγκα οι μωροφιλοδοξίες της και τώρα επιστρέφει για να ανακαλύψει πως στο πατρικό της μένουν άλλοι...
Κάθε φορά που ακούω έναν συριζαίο να μιλά για δημοκρατία, με αφορμή τα Τέμπη, την Ομάδα Αλήθειας ή τις υποκλοπές, αναρωτιέμαι αν έχει καν ακούσει τη λέξη "αυτοκριτική". Κι αν ο γράφων μπορεί να είναι ένας πληγωμένος πρώην σύντροφος- που είναι- το δυστύχημα για το ΣΥΡΙΖΑ είναι πως την ίδια άποψη έχει και η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων...
Το πρόβλημα με τα περισσότερα από όσα λέει ο Σωκράτης που θα πιεί το κώνειο και για το κράτος δικαίου δεν είναι πως δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η τραγωδία είναι πως αυτός και οι όμοιοί του δεν δικαιούνται να δείχνουν με το δάχτυλο την καμπούρα των άλλων όταν τα βράδια χτυπούν τις καμπάνες τής Παναγίας των Παρισίων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου