Στη χώρα όπου ο Γ. Παπαντωνίου αθωώθηκε γιατί οι δικαστές του αποδέχθηκαν ότι δεν πήρε μίζες για τα εξοπλιστικά αλλά του τα έδωσε μια θεία του από τη Νιγηρία μάς κουνάνε το δάχτυλο γιατί δεν έχουμε εμπιστοσύνη στη δικαστική εξουσία. Στη χώρα όπου θεωρείται φυσιολογικό ο προπαγανδιστικός μηχανισμός ενός κόμματος να πληρώνεται από τους φορολογούμενους μάς λένε πως δεν υπάρχουν δημοσιονομικά περιθώρια για αυξήσεις μισθών και συντάξεων. Στη χώρα όπου οι κάτοικοί της φτωχοποιούνται ημέρα με την ημέρα κάποιοι αναρωτιούνται γιατί έχει μεγαλύτερη απώλεια πληθυσμού κι από την εμπόλεμη Ουκρανία...
Δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος που έχει φύγει στο εξωτερικό να επιστρέψει σε αυτή τη χώρα, ιδίως αν είναι νέος και μορφωμένος κι όχι μόνο για τους λόγους που ανέφερα. Η Ελλάδα δεν τρώει "απλώς" τα παιδιά της. Τα κατασπαράσσει και στη συνέχεια τα κατηγορεί γιατί κατασπαράχθηκαν...
Κι αν ολιγαρχία υπάρχει σε κάθε ευρωπαϊκή χώρα, σε καμία άλλη σε αυτήν την ήπειρο δεν είναι η μεσαία της τάξη τόσο πολύ εξαρτημένη ή υποτελής σε αυτή. Το σύστημα εξουσίας την έχει διαπαιδαγωγήσει να αισθάνεται υπόχρεη για την παραμικρή εξυπηρέτηση κι αυτή με τη σειρά της δίνει γη και ύδωρ στους εκμεταλλευτές αντί ενός ξεροκόμματου. Η αξιοκρατία μοιάζει με ανέκδοτο σε μια χώρα όπου έχει θεσμοθετηθεί η ανταμοιβή τής μετριότητας...
Σε αυτό το πλαίσιο γίνεται ακόμα πιο φανερό πόσο ατελέσφορη είναι η επιδοματική πολιτική για τους νέους γονείς. Το ζήτημα δεν είναι μόνο να υπάρχουν χρήματα για πάνες και γάλατα αλλά και προοπτική για τα παιδιά που έχουν την ατυχία να γεννιούνται σε αυτή τη γωνιά τής γης...
Θα μου πείτε πως παράδεισος δεν υπάρχει πουθενά και θα συμφωνήσω μαζί σας. Αυτό, ωστόσο, δεν μπορεί να χρησιμοποιείται ως δικαιολογία από εκείνους που μας έχουν κάνει τη ζωή κόλαση. Ούτε και για εμάς τους ίδιους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου