Πέμπτη 23 Ιουλίου 2015

Να φέρει πρώτα ο Λαπαβίτσας τις καταθέσεις του στην Ελλάδα και ύστερα να μου μιλήσει για τα θέλγητρα της δραχμής...

Η τελευταία γραμμή άμυνας του παλιού πολιτικού συστήματος είναι η αποτυχία τού Αλέξη Τσίπρα να φέρει μια καλύτερη συμφωνία για το λαό και τη χώρα από εκείνες που έφερναν οι εκπρόσωποί του. Χρησιμοποιεί, μάλιστα, ως δήθεν ακλόνητο επιχείρημα πως κατά το πεντάμηνο της σκληρής διαπραγμάτευσης, της πρώτης τέτοιου είδους μετά από το 2010, αυξήθηκε ο λογαριασμός για τη χώρα και πως αν ο πρωθυπουργός είχε υπογράψει από τις 26 Ιανουαρίου ένα μνημόνιο σήμερα θα τρέχαμε ανέμελοι στα λιβάδια και θα μαζεύαμε παπαρούνες. Δεν θα σταθώ στο αυτονόητο, πως όποιος παλεύει μπορεί να νικήσει ή να χάσει, αλλά εκείνος που δεν κατεβαίνει στη μάχη μόνο να ηττηθεί μπορεί. Θα επισημάνω, ωστόσο, στους ποταμίσιους πασοκονεοδημοκράτες πως το πρωινό τής 13ης Ιουλίου χάθηκε απλώς μια μάχη, όχι ο πόλεμος. Μια απλή επισκόπηση του διεθνούς Τύπου να κάνει κανείς αντιλαμβάνεται ότι η γερμανική Ευρώπη όπως την ξέρουμε σήμερα πλησιάζει στα όριά της την ίδια ώρα που το ελληνικό χρέος συζητείται όλο και σοβαρότερα...

Αλλωστε πολύ αμφιβάλλω αν σε αυτόν τον εθνικό αγώνα ήμασταν όλοι στο ίδιο στρατόπεδο, αν συμπεράνω από τη βουλιμία με την οποία τα συστημικά κόμματα είναι πρόθυμα να καταβροχθίζουν κάθε γερμανική απαίτηση σε βάρος τού ελληνικού λαού. Θρηνούσαν, για παράδειγμα, χθες για τους πλειστηριασμούς ακινήτων ο Βαγγέλας, ο Σταύρακας και η Φώφη όταν οι ίδιοι καλούσαν τον Αλέξη Τσίπρα να τους απελευθερώσει πολύ νωρίτερα ως μέρος των προηγούμενων πακέτων τα οποία μας "πρόσφεραν" οι εταίροι και χωρίς να ψάχνουν για αντισταθμιστικά όπως αναζητά σήμερα η κυβέρνηση πιέζοντας και τους τραπεζίτες να μην οδηγήσουν σε κοινωνική έκρηξη. Δεν ξέρω αν το καταλάβατε "αγαπητοί", αλλά τέτοιου είδους μέτρα αγωνιζόταν να αποφύγει η Αριστερά και δεν έβαζε την υπογραφή της από την πρώτη στιγμή, όπως θα κάνατε εσείς...

Μπορούν τώρα να επιχαίρουν οι διάφοροι "ρεαλιστές" και "πραγματιστές", οι οποίοι αδυνατούν να κατανοήσουν ότι η Ιστορία δεν έχει γραμμική πορεία κι ότι αυτά που μοιάζουν αναπόφευκτα ή τετελεσμένα κάποιες φορές δεν είναι και τόσο. Πιστεύουν κάποιοι και στην Αριστερά ότι επειδή ο Αλέξης Τσίπρας αναγκάστηκε να υπογράψει μια επαχθή συμφωνία με το πιστόλι στον κρόταφο αυτό σημαίνει στροφή του στη νεοφιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία. Εκ του ασφαλούς, μάλιστα, ισχυρίζονται πως αν ήταν γενναίος κι όχι προδότης θα έπρεπε να δεχθεί ο ίδιος τη σφαίρα για να σώσει το λαό και την πατρίδα, λες και η σωτηρία τους θα ήταν τα IOUs, το ριφιφί στο Νομισματοκοπείο ή η ευρωδραχμή...

Οι πολίτες, ωστόσο, συνειδητοποιούν ακόμα περισσότερο αυτές τις ημέρες ότι οι επαναστάτες τού γλυκού νερού δεν είχαν προνοήσει για κάτι περισσότερο από την αυτοκτονία. Πού είναι, επιτέλους, το δραχμοσχέδιό τους; Πότε περιμένουν να το ανακοινώσουν; Θα μεταφέρει στην Ελλάδα ο Κ. Λαπαβίτσας τις καταθέσεις του σε τραπεζικούς λογαριασμούς τού Λονδίνου ώστε αν αποτύχει το όποιο δραχμοπλάνο του να έχει υποστεί κι εκείνος τις συνέπειες; Αρκετά πια με τους τζάμπα μάγκες που από την ασφάλεια της χιλιομετρικής ή οικονομικής απόστασης που τους χωρίζει από τον ελληνικό λαό του ζητούν παλικαριά που οι ίδιοι αδυνατούν να επιδείξουν...

Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα είναι υποχρέωση του Αλέξη Τσίπρα να οδηγήσει τη χώρα σε εκλογές το φθινόπωρο ώστε να ξεκαθαρίσει το τοπίο: οι δραχμολάγνοι να κατεβούν με το δικό τους κόμμα, η Ν.Δ. και το Ποτάμι να συρρικνωθούν, το ΠΑΣΟΚ να μείνει εκτός Βουλής κι ο ΣΥΡΙΖΑ αυτοδύναμος και πιο ενιαίος να επιχειρήσει αυτό που σήμερα μοιάζει "mission impossible", να συνδυάσει δηλαδή την αναγκαστική εφαρμογή ενός αναποτελεσματικού προγράμματος με πολιτικές κοινωνικής δικαιοσύνης, ανακούφισης των ασθενέστερων και κυνηγητού των πλουσιότερων που δεν έγιναν πλουσιότεροι χάρη στις καινοτόμες ιδέες ή στα ρίσκα που πήραν αλλά εξαιτίας της φοροδιαφυγής-εισφοροδιαφυγής-φοροαποφυγής, της καταλήστευσης του δημόσιου ταμείου και της παραβίασης του ποινικού κι αστικού κώδικα...

Ο κόσμος τον Αλέξη Τσίπρα εμπιστεύεται, ούτε τον Βαγγέλα ούτε τον Σταύρακα ούτε τη Φώφη ούτε τους γραφικούς τού Περισσού, που υλοποιούν το στυγνότερο νεοφιλελευθερισμό στα δικά τους μαγαζιά, ούτε βεβαίως τους χιμπαντζήδες με τα μαύρα. Ο πρωθυπουργός κι ο αριστερός και ουχί αριστερίστικος ΣΥΡΙΖΑ είναι τα τελευταία οχυρά τού ελληνικού λαού. Αν πέσουν, τότε κάλλιο να πάμε όλοι μετανάστες...  



 

Δεν υπάρχουν σχόλια: