Πέμπτη 13 Ιουλίου 2017

Η αγωνία με λαχτάρα τού Τόλη είναι έντιμη, του Νιόνιου για τα φράγκα...


Με διαφορά ολίγων ημερών δόθηκαν δύο συναυλίες από δύο εντελώς διαφορετικούς καλλιτέχνες, οι οποίοι πάντως σημάδεψαν τα τελευταία 50 και βάλε χρόνια τού ελληνικού τραγουδιού. Γι' αυτό, άλλωστε, και η λαϊκή συμμετοχή και στις δύο ήταν μεγάλη. Ο μεν Τόλης Βοσκόπουλος τραγούδησε τον έρωτα στην πιο αγνή του μορφή, την καψούρα. Ο δε Δ. Σαββόπουλος αφοσιώθηκε στην πολιτική και στην αγάπη, στις πιο σαλονάτες εκδοχές δηλαδή της ύπαρξής μας...

Δεν θα μπω στη διαδικασία να συγκρίνω ποιος είναι καλύτερος. Κάτι τέτοιο θα έμοιαζε με σύγκριση ανάμεσα σε ντομάτες και πατάτες. Και οι δύο είναι νόστιμες, αλλά για διαφορετική χρήση. Ούτε πρόκειται να κάνω τον ντετέκτιβ για να ανακαλύψω πόσα από τα τραγούδια τού "Νιόνιου" είναι πραγματικά δικά του και πόσα τα έχει κλέψει από Έλληνες και ξένους συναδέλφους του. Σε τούτο μονάχα θα εστιάσω: στο ότι να κατέχεις μια τέχνη και να την προοδεύεις είναι ζήτημα ταλέντου κι εργατικότητας, παράμετροι που είναι αξιοζήλευτες σε κάθε άνθρωπο. Η τέχνη, ωστόσο, οφείλει να ποιεί και ήθος και για να το ποιήσεις πρέπει να έχεις πρώτα εσύ ο ίδιος. Κι ο Δ. Σαββόπουλος δεν το έχει...

Η ποιότητα μιας δημόσιας περσόνας φαίνεται κυρίως όταν δεν την καταγράφει μια κάμερα. Όσοι έχουν γνωρίσει τον Τόλη Βοσκόπουλο έχουν να διηγούνται μυριάδες ιστορίες για τη γενναιοδωρία του όταν δεν βρισκόταν κανένας δημοσιογράφος ως αυτόπτης μάρτυρας για να την καταγράψει. Ο ίδιος, αν και δεδηλωμένος δεξιός, αναδιένειμε τον πλούτο του πολύ περισσότερο από πολλούς δήθεν φονταμενταλιστές αριστερούς, όπως δήλωνε κάποτε κι ο Δ. Σαββόπουλος, ο οποίος δεν μοιράζει τα λεφτά του ούτε καν για να πληρώσει τους λογαριασμούς του. Όσοι είναι από το Πήλιο ξέρουν πολύ καλά τι εννοώ. Κι αν το παραπάνω σχόλιο ενδεχομένως να θεωρηθεί από κάποιους κατινίστικο, δεν μπορώ να βρω θερμά λόγια όχι μόνο για τον ιδιωτικό, αλλά ούτε για τον δημόσιο Σαββόπουλο, ο οποίος ιδίως από τη στιγμή που διασταυρώθηκε με την αποδοχή τής ελίτ και τη νεο-ορθοδοξία ήταν σαν να έφτυσε κατάμουτρα τον "Νιόνιο" τής νιότης του, που κορόιδευε τους πολιτευτές που αποπλανούσαν φοιτητριούλες ή τις εξουσίες που μας παραδόθηκαν και κατέληξαν τραγωδίες...

Θα μου πείτε, "τι σημασία έχει η εντιμότητα σε έναν καλλιτέχνη όταν η αξία τού έργου του μπορεί να διαγράφει τα ελαττώματα του χαρακτήρα του"; "Πώς είναι δυνατό να προτιμάς εκείνον που τραγούδησε απλοϊκούς στίχους από αυτόν που έγραψε ποιήματα και τα μελοποίησε;" θα αναρωτηθείτε, προσθέτοντας πως ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να είναι άγιος ούτε να πιστεύει σήμερα σε όσα πίστευε πριν 50 χρόνια. Ακόμα κι αν υποθέσουμε πως το έργο τού Δ. Σαββόπουλου ανήκει στον ίδιο κι όχι στον Μπομπ Ντίλαν, για παράδειγμα, πάσχει από ένα πολύ σημαντικό μειονέκτημα: ο δημιουργός του έχει πάψει προ πολλού να είναι ο πιο αυθεντικός φορέας του...

Ο σημερινός "Νιόνιος", ο οποίος καταδικάζει τη βία από όπου κι αν προέρχεται, δεν μπορεί να τραγουδήσει το "είμαι 16άρης, σας γαμώ τα λύκεια" δίχως να κάνει αισθητή την υποκρισία του. Αντιθέτως, ο Τόλης Βοσκόπουλος τραγουδά κι εν έτει 2017 "αγωνία με λαχτάρα" κι αισθάνεσαι πως αυτά τα δύο συναισθήματα και πολλά άλλα της καψούρας δονούν ακόμα κάθε κύτταρό του. Ο Τόλης, άλλωστε, ποτέ δεν υποστήριξε πως η αγάπη δουλεύει για το σοσιαλισμό για να ευθύνεται για το ότι ο σοσιαλισμός προδόθηκε πρώτα από τους σοσιαλιστές και ύστερα νικήθηκε από την αναγούλα που προκαλεί ό,τι βγαίνει από το μπλέντερ τής ακροδεξιάς, της συντήρησης και του νεοφιλελευθερισμού. Από το κοκτέιλ, δηλαδή, που μας σερβίρει τα τελευταία 30 χρόνια ο Διονύσης, ο οποίος παράτησε το "Φορτηγό" και "τους εκδρομείς τού '60" για τα ακριβά αμάξια και τις βίλες που μπορούν να του προσφέρουν οι αγγελόπουλοι και οι αλαφούζοι αυτού του κόσμου, πουλώντας τους σε αντάλλαγμα επαναστατικό- πνευματικό άλλοθι...  





Δεν υπάρχουν σχόλια: