Πέμπτη 27 Ιουλίου 2017

Ένα μύθο θα σας πω πολύ Επίκαιρο...

Μια φορά κι έναν καιρό κυκλοφορούσε πληγωμένο ένα λιοντάρι, το οποίο είχαν πυροβολήσει πολλές φορές γιατί το μόνο που ήθελε δεν ήταν άλλο από το να τιμά τη φύση του και να κυνηγά ελάφια, βούβαλους και ιπποπόταμους αντί να μαραζώνει κλεισμένο σε ένα κλουβί, έστω κι αν του είχαν έτοιμη τροφή για να την καταπίνει αμάσητη. Αν και το ίδιο δεν έδειχνε διάθεση να το διαπραγματευτεί, κατά καιρούς το πλησίαζαν οχιές με φορεσιά φίλου, τα οποία το συμβούλευαν να ρίξει νερό στο κρασί του, να συμβιβαστεί με τους θηριοδαμαστές του, να ξεχάσει τον πρότερο βίο του, ποιο ήταν κι από πού ερχόταν και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του ήσυχα κι ωραία, δίχως το άγχος να φαγωθεί από κάποιον κυνηγό και να καταλήξει λεοντή για κάποια κοσμική κυρία ή να κρεμαστεί το κεφάλι του ως ταριχευμένο στολίδι σε κάποιον τοίχο συνοικιακής χασαποταβέρνας...

Η αλήθεια είναι ότι το λιοντάρι το σκέφτηκε σοβαρά να απαρνηθεί τη φύση του, όπως ο Ιησούς στον καζαντζακικό "Τελευταίο Πειρασμό", και να δοκιμάσει αυτόν τον εύκολο βίο που του πρότειναν τα κολοβά φίδια κάθε γένους με ενδυμασία φίλου. Κανένας δεν θα το έψεγε που θα είχε ανοίξει επιτέλους τα μάτια του και θα αποφάσιζε να διεκδικήσει επί ίσοις όροις αυτά που του αναλογούσαν στο βασίλειο των ζώων...

Ήταν καλύτεροι, άλλωστε, εκείνοι που εξουσίαζαν μέχρι τότε; Το λιμανίσιο μόνο στην καταγωγή κι όχι στη μπέσα παγώνι, που ήξερε απλώς να ανοίγει τα πολύχρωμα, αλλά αδύναμα φτερά του για να κάνει αέρα στον σιτιστή του; Η καμηλοπάρδαλη, που αν δεν συγγένευε με τον κλειδοκράτορα του ζωολογικού κήπου και δεν ρουφιάνευε στον ιδιοκτήτη του όσα συνέβαιναν πίσω από τα κάγκελα δεν θα διοικούσε ούτε τις τουαλέτες του; 'Η, μήπως, η αδιόρθωτη Σαλώμη που έπαιρνε κεφάλια για πλάκα και φρόντιζε να τα έχει καλά με όποιο ζώο πίστευε ότι θα της εξασφάλιζε ότι όχι μόνο δεν θα έχανε τα εφτά πέπλα της, αλλά θα πρόσθετε κι άλλα στη γυμνή της τσίπα;...

Το λιοντάρι πράγματι δελεάστηκε και προσπάθησε κάποια στιγμή να κλείσει το στόμα στη μέσα του φωνή που το καλούσε να σπάσει τα δεσμά και να φύγει μακριά από όλα αυτά τα αρπακτικά. Έφτασε έως το αστυνομικό τμήμα για αλλαγή ταυτότητας και ήταν έτοιμο να υπογράψει τη νέα του ιδιότητα όταν είδε την αντανάκλασή του σε έναν καθρέφτη. Δεν θαμπώθηκε από το θέαμα- δεν ήταν δα ούτε το ωραιότερο ούτε το εξυπνότερο λιοντάρι τού κόσμου, ενώ οι τραγωδίες που είχε ζήσει δεν το βοηθούσαν να κρύβει τις πληγές του και να δείχνει πιο χαρούμενο στους επισκέπτες...

Μόνο που μπροστά σε εκείνο το γυαλί που του ανταπέδιδε επικριτικά το βλέμμα συνειδητοποίησε ότι δεν θα είχε κανένα νόημα να γίνει οποιοσδήποτε άλλος από αυτός που πραγματικά ήταν απλώς για να μην τριγυρίζει σαν την άδικη κατάρα στη σαβάνα και να ανήκει σε κάποια αγέλη. Είχε έτσι κι αλλιώς πολλούς φίλους που τον αποδέχονταν με τα καλά του και με τα στραβά του και το κοπάδι για το οποίο τον προόριζαν του προκαλούσε αναγούλα...

Δεν ξέρω να σας πω πώς τελειώνει αυτή η ιστορία. Είναι πολύ νωρίς ακόμα για να μιλήσουμε για δράμα δίχως κάθαρση ή για χολιγουντιανό "happy end". Γνωρίζοντας, όμως, πολύ καλύτερα από τον καθένα σας αυτό το λιοντάρι θα συμβούλευα τους θηρευτές του να οπλιστούν με πολλά βόλια αν θέλουν να το λυγίσουν αμετακλήτως και να μην το βλέπουν να στοιχειώνει διαρκώς τις μίζερες, βολεμένες, νοικοκυρίστικες ζωούλες τους σαν το φάντασμα του νεκρού πατέρα τού Άμλετ. Κι αυτό γιατί ούτε χίλιες σφαίρες θα είναι αρκετές να το σκοτώσουν, πόσω μάλλον όταν εκείνοι που το πυροβολούν δανείζονται τα αρχίδια άλλων για να φαίνονται οι ίδιοι μεγάλοι και τρανοί στους ιθαγενείς...







  

Δεν υπάρχουν σχόλια: