Στη Μεγάλη Βρετανία αν ένας δημοσιογράφος δεχθεί να του πληρώσει το ταξί κάποιος τρίτος κι όχι ο εργοδότης του αυτό συνιστά παράβαση του κώδικα δεοντολογίας κι ενδεχομένως να έχει και ποινικές κυρώσεις. Στην Ελλάδα αν κάποιος δημοσιογράφος εξομολογούταν κάτι παρόμοιο όλοι θα έπεφταν κάτω από τα γέλια, θα τον χτυπούσαν φιλικώς στην πλάτη και θα του έλεγαν "μην γίνεσαι μαλάκας και χαλάς την πιάτσα". Γι' αυτό και θεωρούμε πολύ λογικό μια κυβέρνηση να χρηματοδοτεί ΜΜΕ, αλλά να προβάλλουμε ενστάσεις μόνο για το ποιοι δικαιούνταν να πάρουν χρήματα και με ποιο ποσό...
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο να χρηματοδοτείται ένα μέσο με υψηλή αναγνωσιμότητα κι αρκετούς εργαζόμενους που πληρώνονται στην ώρα τους με ιστοσελίδες- φαντάσματα που δεν τις διαβάζουν ούτε οι ιδιοκτήτες τους. Ποια, όμως, μπορεί να είναι η αξιοπιστία ενός μέσου που επιχορηγείται από κρατικό χρήμα όταν κάνει ρεπορτάζ για τις κυβερνητικές πολιτικές; Μήπως, για να υπάρξει επιτέλους κάθαρση στην ελληνική μιντιακή σκηνή, πρέπει να αφήσουμε τους κανόνες τής αγοράς να αποφασίσουν ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι όχι, με την προϋπόθεση πως θα είναι πλεονασματικοί βάσει τής δημοφιλίας τους και των διαφημιστικών τους εσόδων κι όχι γιατί καλύπτουν τρύπες ο κρατικός προϋπολογισμός ή και το φουσκωμένο από άλλες δραστηριότητες πορτοφόλι των ιδιοκτητών;...
Είναι τέτοιος ο παραλογισμός (και) στο μιντιακό χώρο στην Ελλάδα όπου ακόμα και σήμερα, ύστερα από μια δεκαετή οικονομική κρίση, κρεμιούνται καθημερινώς στα περίπτερα εφημερίδες ελάχιστης ή πολύ περιορισμένης κυκλοφορίας. Χρειάστηκαν, άλλωστε, 30 χρόνια για να πληρώσουν οι καναλάρχες για τις δημόσιες συχνότητες που χρησιμοποιούν. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα το τι είναι αυτονόητο και τι όχι και για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους τους, που πολλές φορές γίνονται βασιλικότεροι των βασιλέων αφεντικών τους, απέχει πολύ από το τι θεωρείται αυτονόητο σε χώρες όπου ο Τύπος βρίσκεται πράγματι απέναντι στην εξουσία αντί να διαλέγει στρατόπεδο με μοναδικό κριτήριο το ποιος δίνει τα πιο πολλά...
Φυσικά και δεν είναι το ίδιο να χρηματοδοτείται ένα μέσο με υψηλή αναγνωσιμότητα κι αρκετούς εργαζόμενους που πληρώνονται στην ώρα τους με ιστοσελίδες- φαντάσματα που δεν τις διαβάζουν ούτε οι ιδιοκτήτες τους. Ποια, όμως, μπορεί να είναι η αξιοπιστία ενός μέσου που επιχορηγείται από κρατικό χρήμα όταν κάνει ρεπορτάζ για τις κυβερνητικές πολιτικές; Μήπως, για να υπάρξει επιτέλους κάθαρση στην ελληνική μιντιακή σκηνή, πρέπει να αφήσουμε τους κανόνες τής αγοράς να αποφασίσουν ποιοι θα επιβιώσουν και ποιοι όχι, με την προϋπόθεση πως θα είναι πλεονασματικοί βάσει τής δημοφιλίας τους και των διαφημιστικών τους εσόδων κι όχι γιατί καλύπτουν τρύπες ο κρατικός προϋπολογισμός ή και το φουσκωμένο από άλλες δραστηριότητες πορτοφόλι των ιδιοκτητών;...
Είναι τέτοιος ο παραλογισμός (και) στο μιντιακό χώρο στην Ελλάδα όπου ακόμα και σήμερα, ύστερα από μια δεκαετή οικονομική κρίση, κρεμιούνται καθημερινώς στα περίπτερα εφημερίδες ελάχιστης ή πολύ περιορισμένης κυκλοφορίας. Χρειάστηκαν, άλλωστε, 30 χρόνια για να πληρώσουν οι καναλάρχες για τις δημόσιες συχνότητες που χρησιμοποιούν. Για όλα αυτά και για πολλά ακόμα το τι είναι αυτονόητο και τι όχι και για τα ΜΜΕ και τους δημοσιογράφους τους, που πολλές φορές γίνονται βασιλικότεροι των βασιλέων αφεντικών τους, απέχει πολύ από το τι θεωρείται αυτονόητο σε χώρες όπου ο Τύπος βρίσκεται πράγματι απέναντι στην εξουσία αντί να διαλέγει στρατόπεδο με μοναδικό κριτήριο το ποιος δίνει τα πιο πολλά...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου