Τον άνθρωπο Φώφη να θαυμάζουμε, όχι την πολιτικό...

Η απώλεια μιας ανθρώπινης ζωής είναι μια θλιβερή υπόθεση, πολλώ δε μάλλον όταν ο εκλιπών δεν έχει φύγει πλήρης ημερών, όπως είναι η περίπτωση της Φώφης Γεννηματά. Και φυσικά κάθε θάνατος θα έπρεπε να χτυπά πολλά καμπανάκια για τη ζωή, αυτή που κάνουμε είτε σαν να μην υπάρχει αύριο είτε σαν να είναι να ζήσουμε για πάντα. Δίχως μέτρο δεν υπάρχει αληθινή απόλαυση κι αυτό ισχύει τόσο για τα γέλια όσο και για τα δάκρυά μας...

Αν η Φώφη ήταν μια σπουδαία πολιτικός, όπως διατείνεται πάνω από το ανοιχτό της φέρετρο σύσσωμο το πολιτικό μας προσωπικό, ο Ελευθέριος Βενιζέλος, ο Ανδρ. Παπανδρέου για τους Αριστερούς ή ο Κων. Καραμανλής για τους δεξιούς τι ήταν; Κάτι ανάμεσα σε ημίθεοι και θεοί; Ας είμαστε, συνεπώς, λίγο πιο προσεκτικοί στις νωπές αποτιμήσεις μας γιατί θα τις διαβάζουν οι ιστορικοί τού μέλλοντος και θα γελούν μαζί μας ειρωνικώς. Δεν περιποιούμαι τιμή στην νεκρή και στην πραγματική μάχη που έδωσε επί χρόνια με τον καρκίνο αποδίδοντάς τις ιδιότητες που δεν είχε...

Η πολιτική δεν απαιτεί μόνο εντιμότητα, την οποία διέθετε η Φώφη, αλλά και ικανότητα, ανάμεσα σε άλλα, να αντιλαμβάνεσαι τις εποχές. Κυρίως, όμως, τη δύναμη να αναλαμβάνεις την ευθύνη για δύσκολες αποφάσεις με πολιτικό κόστος αλλά ωφέλιμες πρωτίστως για το λαό, δευτερευόντως για την πατρίδα και τριτευόντως για την προοδευτική παράταξη. Η Φώφη, ωστόσο, επέλεξε να στοιχηθεί πίσω από ένα αντίΣΥΡΙΖΑ μέτωπο το οποίο καπηλεύτηκε τον πατριωτισμό στη Συμφωνία των Πρεσπών, την ίδια ώρα που καταψήφιζε αυτοκαταστροφικά την απλή αναλογική. Η Φώφη, συνεπώς, ήταν μια μαχήτρια της ζωής κι ως τέτοια αξίζει να την μνημονεύουμε. Κι αυτό δεν είναι λίγο, είναι μάλλον πολύ...