Δεν έχει πολιτικό κόστος η εξίσωση με τον 21ο αιώνα...

Το πολιτικό κόστος γίνεται εμπόδιο της προόδου και σύμμαχος της συντήρησης με δύο διαφορετικές μορφές. Στην πρώτη η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία φοβούνται γιατί πράγματι η κοινωνία δεν είναι ώριμη να υιοθετήσει πρωτοβουλίες τους. Υπάρχει, όμως, και μία δεύτερη μορφή, σύμφωνα με την οποία η εκτελεστική και νομοθετική εξουσία φοβούνται για ένα κόστος που η κοινωνία, ωστόσο, είναι πιο ώριμη από αυτές τις δύο μορφές εξουσίας για να αναλάβει...

Ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας είναι ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα ανύπαρκτου πολιτικού κόστους που το κομματικό σύστημα φοβάται να υλοποιήσει χωρίς στην πραγματικότητα να υπάρχει λόγος. Το διαπιστώσαμε πριν από δύο δεκαετίες περίπου με τις ταυτότητες- τότε, μάλιστα, που η εκκλησία είχε ως ηγέτη έναν πολύ καλύτερο δημαγωγό από τον Ιερώνυμο-, θα το διαπιστώσουμε και στις ημέρες μας αν κι εφόσον προχωρήσουν ο γάμος των ομόφυλων και η τεκνοθεσία. Αν, μάλιστα, σταματήσουμε να πληρώνουμε από τις τσέπες μας το παπαδαριό τότε θα μιλάμε για πολιτικό όφελος εκείνου που θα το νομοθετήσει...

Για όλους αυτούς τους λόγους και για πολλούς ακόμα ήταν λανθασμένη η φοβικότητα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ να διανύσει όλη τη διαδρομή ως προς την υιοθέτηση θεμελιωδών ατομικών δικαιωμάτων. Έτσι κι αλλιώς δεν έχασε την εξουσία λόγω του συμφώνου συμβίωσης για τα ομόφυλα ζευγάρια ούτε για την ταυτότητα φύλου, άλλοι ήταν οι λόγοι. Τα όσα συμβαίνουν, εξάλλου, σήμερα στο εσωτερικό τής ΝΔ με το γάμο των ομόφυλων αποδεικνύει ότι μόνο μία προοδευτική κυβέρνηση μπορεί να εξισώσει την Ελλάδα με τον 21ο αιώνα, όσο κι αν ο Κ. Μητσοτάκης επιτυγχάνει επικοινωνιακά να στέκεται σε δύο βάρκες. Η μία από τις δύο θα τρυπήσει πολύ πιο σύντομα από όσο πιστεύουν πολλοί...