Αν δεν θέλεις πόλεμο δεν προετοιμάζεσαι μόνο για πόλεμο...

Οι εξοπλισμοί, ιδίως αν πρόκειται για μια χώρα όπως η Ελλάδα που συνορεύει με ένα αναθεωρητικό κράτος με την ισχύ τής Τουρκίας, είναι απαραίτητοι. Μπορεί, όμως, αν χάσουμε το μέτρο να λειτουργούν κι ως αυτοεκπληρούμενη προφητεία: μιας που έχουμε τόσα κανόνια γιατί να μην τα χρησιμοποιήσουμε; Κλέφτες θα γίνουν οι οπλοβιομηχανίες; Πολύ φοβάμαι πως σε αυτό το σημείο βρισκόμαστε κι ως Ελλάδα κι ως Ευρώπη...

Η Ρωσία μπορεί να εισβάλει στο Ταλίν, στη Ρίγα ή στο Βίλνιους, αν και το πιθανότερο είναι πως θα το έκανε πριν αυτές οι χώρες μπουν στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ, όπως έπραξε προληπτικά με τη Γεωργία και την Ουκρανία. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, δεν πρόκειται να εισβάλει στο Βερολίνο, στο Παρίσι ή στο Λονδίνο... 

Όποιος, συνεπώς, αντιμετωπίζει τον Βλ. Πούτιν ως ένα ημίτρελο αντίγραφο του Χίτλερ κι όχι ως έναν νεοϊμπεριαλιστή που βουτάει μέχρι εκεί που πατώνει είτε το κάνει από πολιτική αφέλεια είτε από σκοπιμότητα. Σε καμία περίπτωση, ωστόσο, για να αντιπαλέψει τις κοινωνικές ανισότητες, τη φτωχοποίηση ή τα ελλείμματα στην υγεία και στην παιδεία...

Η Ευρώπη είναι το πεπρωμένο μας για πολλούς και προφανείς λόγους. Όσοι, άλλωστε, δηλώνουν αντίπαλοί της αλλά μια χαρά συμμετέχουν στις ευρωεκλογές κι απολαμβάνουν τα προνόμια της Ευρωβουλής δεν γίνονται ιδιαιτέρως πιστευτοί. Αλίμονο, όμως, αν το πεπρωμένο μας είναι η Ευρώπη τής πολεμικής οικονομίας, των 800 δισ. ευρώ για το "Rearm Europe" και της επέλασης του νεοφιλελευθερισμού και της τρομολαγνείας... 

Κι αν η Ελλάδα είναι πολύ μικρή και πολύ λαβωμένη για να αλλάξει τις ισορροπίες θα μπορούσε κάλλιστα να μην είναι μέρος τού προβλήματος αντί για συνεργός στο έγκλημα κατά τής ευημερίας των ευρωπαϊκών λαών. Με τη σημερινή κυβέρνηση, ωστόσο, αυτό μοιάζει αδιανόητο. Όπως και πολλά άλλα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα... 

 

Ουδείς αλάνθαστος ακόμα κι αν δεν λέγεται Κασσελάκης...

Σύμφωνοι, να μην ενταχθεί το Κίνημα Δημοκρατίας στο Renew Europe κι ας έχει ήδη βρει εκεί μία θέση στο τραπέζι και συνομιλεί και με τον πρωθυπουργό τής Γαλλίας. Να πάει στο Left, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί ο ΣΥΡΙΖΑ και οι υπόλοιποι αριστεριστές που το συναποτελούν, για να υπακούει στη γραμμή τού συμπροέδρου Αρβανίτη και της "συντροφάρας" Φαραντούρη; Να πάει στους Ευρωσοσιαλιστές, αν υποθέσουμε πως το δεχθεί το ΠΑΣΟΚ κι όταν η σοσιαλδημοκρατία είναι συνοδοιπόρος τού Ευρωπαϊκού Λαϊκού Κόμματος και μοιράζεται αξιώματα μαζί του; Ή να ενταχθεί στους ευρωφασίστες ή στους ευρωκομμουνιστές;..

ΟΚ, υπάρχει και η εκδοχή τού μοναχικού κι έντιμου καβαλάρη η οποία, όμως, όπως ξέρουν όσοι γνωρίζουν από Βρυξέλλες και Στρασβούργο, είναι τόσο αδιάφορη όσο μια ομιλία τού Σ. Φάμελλου. Δεν υπάρχει τίποτα γενναίο στο να μην έχεις συνομιλητές εκεί που λαμβάνονται οι αποφάσεις. Και φυσικά αυτοί που αποδέχονταν να συμμετέχουν στις προσυνόδους των Ευρωσοσιαλιστών, ζητούσαν πριν τις ευρωεκλογές να ενταχθούν σε αυτούς ή έδιναν την Πνύκα στον Εμ. Μακρόν δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι χαρακτηρίζονται από ιδεολογική καθαρότητα...

Ο Στέφανος Κασσελάκης παρουσίασε στους συνομιλητές του- κάποιοι εκ των οποίων ήταν, πράγματι, δεξιοί- οκτώ σημεία για το μέλλον τής Ευρώπης. Όποιος τα διαβάσει θα δυσκολευτεί να τα χαρακτηρίσει νεοφιλελεύθερα κι όχι προοδευτικά... 

Κι επειδή κάποιοι σκαρώνουν εμμονικά στιχάκια για τα Τέμπη και το Renew να θυμίσω πως η Σόφι Ιντ Βελτ η οποία είχε φέρει σε πολύ δύσκολη θέση την κυβέρνηση για τις παρακολουθήσεις σε αυτό ανήκει κι όχι στους Σοσιαλιστές ή στην Αριστερά. Προφανώς ουδείς είναι αλάνθαστος. Αυτό, όμως, δεν ισχύει μόνο για τον Κασσελάκη. Ας μην το ξεχνάμε, ιδίως σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό τοπίο... 

 

Ο Κουασιμόδος απορρίπτει την Μπελούτσι χωρίς να έχει πέσει καν στον έρωτά του...

Πώς θα σας φαινόταν αν ο Κουασιμόδος απέρριπτε την Μόνικα Μπελούτσι, χωρίς καν η Μπελούτσι να έχει δείξει κάποιο ενδιαφέρον γι' αυτόν; Μάλλον αστείο. Κι όμως, αυτό συμβαίνει με το ΣΥΡΙΖΑ και την Ζωή Κωνσταντοπούλου, σε πολιτικό επίπεδο φυσικά. Και γίνεται ακόμα πιο αστείο όταν αυτοί που κατάπιαν αμάσητο ένα νεοφιλελεύθερο μνημόνιο κι έστησαν πριν μερικούς μήνες ένα αντιδημοκρατικό πραξικόπημα ζητούν τώρα πιστοποιητικά αριστεροφροσύνης από την Πλεύση Ελευθερίας...

"Μα, είναι εναντίον τής Συμφωνίας των Πρεσπών και βρίζει όπου σταθεί κι όπου βρεθεί τον Αλ Τσίπρα", ακούω να λένε αρκετοί στην Κουμουνδούρου, οι οποίοι βεβαίως θα την εγκαταλείψουν με το πρώτο σχετικό σήμα που θα τους ρίξει ο καθηγητής τού Χάρβαρντ. Τους υπενθυμίζω πως υπάρχει εν ενεργεία βουλευτής τού ΣΥΡΙΖΑ που δεν είχε ψηφίσει τις Πρέσπες και πως τις είχε καταψηφίσει και το ΠΑΣΟΚ, χωρίς να δηλώνει μετανιωμένο, το οποίο παρακαλούν σήμερα ξανά για προοδευτικό μέτωπο. Κι όσον αφορά την εκτίμηση που έχουν στη Χαριλάου Τρικούπη για τον Τσίπρα, έχω δει τζιχαντιστή να σέβεται περισσότερο τον πάπα τής Ρώμης...

Ο παράγοντας της αυτοκαταστροφής είναι κι αυτός μέσα στο πολιτικό παιχνίδι. Στο ΣΥΡΙΖΑ, άλλωστε, το απέδειξαν πολύ πρόσφατα. Δυσκολεύομαι, ωστόσο, να φανταστώ πως η Ζωή, η οποία βρίσκεται σήμερα καβάλα στο δημοσκοπικό κύμα, θα σπεύσει να συνεργαστεί με τον Αλ. Τσίπρα, τον Σ. Φάμελλο και τον Ν. Ανδρουλάκη οι οποίοι καταρρέουν ημέρα με την ημέρα. Γι' αυτό και περισσότερο καταλήγω στο συμπέρασμα πως όσοι την επικαλούνται θέλουν απλώς να βρίσκεται το όνομά τους στην ίδια πρόταση γιατί διαφορετικά δεν ασχολείται μαζί τους ούτε ο θυρωρός τής ετοιμόρροπης πολυκατοικίας τους... 

  

 

Ο Τσίπρας του 2025 ανάχωμα στον Αλέξη του 2015...

Την εποχή των μνημονίων, της κατάρρευσης του δικομματισμού και της σαρωτικής ανόδου τού ΣΥΡΙΖΑ η ολιγαρχία- γιατί αυτό είναι το πραγματικό όνομα του συστήματος- αναζητούσε αναχώματα. Αυτό το ρόλο έπαιξαν τότε η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, με σχετική όμως επιτυχία παρά τη δυσανάλογη προβολή τους. Κι αυτό γιατί όταν ο λαός είναι εξοργισμένος γίνεται χείμαρρος που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του...

Μετά από δέκα χρόνια το συλλογικό αίσθημα ομοιάζει με τις ημέρες Γρηγορόπουλου, στα τέλη τού 2008, οι οποίες κατά ένα δυσοίωνο τρόπο προμήνυαν το τέλος τής φούσκας. Καλύτεροι γνώστες εμού των διεθνών οικονομικών εξελίξεων προειδοποιούν για μια νέα κρίση στην οποία η Ελλάδα θα είναι για μια ακόμα φορά ο πιο αδύναμος κρίκος και ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε την τελευταία φορά που αυτό συνέβη. Και για να ομοιάζει το δράμα μας περισσότερο με φαρσοκωμωδία κάποιοι προπονούν τον Αλ. Τσίπρα να παίξει το ρόλο τού αναχώματος στους νέους τσίπρες...

Αν κάτι μας διδάσκει το "υπόδειγμα" Τραμπ, το οποίο έχει πολλούς μιμητές και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είναι πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία υπηρέτησε πολύ καλά την ολιγαρχία τους τελευταίους αιώνες, φυλλορροεί. Στην καλύτερη περίπτωση στηρίζεται πλέον στα πήλινα πόδια μειοψηφιών οι οποίες αποφασίζουν ποιος θα κυβερνά ερήμην των απογοητευμένων πλειοψηφιών... 

Το ύστατο επιχείρημα, άλλωστε, και του Κ. Μητσοτάκη είναι πως της πτώσης του θα ακολουθήσει το χάος κι ενδεχομένως να έχει και δίκιο. Μόνο που το χάος δεν είναι πάντα καταστροφικό, μπορεί να είναι και δημιουργικό. Και σε ολότελα διαφορετική κατεύθυνση από αυτή στην οποία θέλουν να το κατευθύνουν εκείνοι που έχουν βρει πρόθυμους συμμάχους και σε εκπεσόντες επαναστάτες τής φακής... 

   

  

Η κάθαρση δεν θα έρθει από αυτούς που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση...

Στην καλύτερη περίπτωση για το έγκλημα των Τεμπών θα καταδικαστεί ο Χρ. Τριαντόπουλος για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος. Ο Τριαντόπουλος και κανένας άλλος κι επαναλαμβάνω, στην καλύτερη περίπτωση. Κι αυτό θα συνέβαινε είτε λειτουργούσε για τους επόμενους δύο μήνες η προανακριτική τής Βουλής με πλειοψηφία τής ΝΔ είτε επιληφθεί το Δικαστικό Συμβούλιο των εξαρτημένων από το καθεστώς Μητσοτάκη δικαστών...

Αυτό που θέλησε να γλιτώσει ο πρωθυπουργός είναι την κλήση του στην προανακριτική, την ψευδορκία και φυσικά το να απασχολούν τα Τέμπη την κοινή γνώμη. Και σε αυτήν του την προσπάθεια βρήκε χρήσιμους συμμάχους το ΠΑΣΟΚ και το ΣΥΡΙΖΑ που έβαλαν στο κάδρο μόνο τον Τριαντόπουλο, παραπέμποντας για τα υπόλοιπα πολιτικά πρόσωπα σε ένα αβέβαιο μέλλον. Όλα τα άλλα είναι πολιτική επικοινωνία ένθεν κακείθεν...

Το αίτημα εκατομμυρίων Ελλήνων για δικαιοσύνη θα μείνει αδικαίωτο. Όπως έμειναν, άλλωστε, και τόσα άλλα σχετικά αιτήματα, ιδίως από την εποχή των μνημονίων. Όποιος, συνεπώς, δείχνει το λαό με το δάχτυλο γιατί δεν εμπιστεύεται το πολιτικό σύστημα ή γιατί στρέφεται σε δημαγωγούς και τσαρλατάνους θα πρέπει τουλάχιστον να του αναγνωρίσει το ελαφρυντικό τής απογοήτευσης... 

Όσες αμαρτίες κι αν έχουμε κάνει, όσες κατουρημένες ποδιές κι αν γλείψαμε, όσα εισοδήματα κι αν αποκρύψαμε δεν μας αξίζει να μας κυβερνούν κόμματα και πρόσωπα που πήραν την εμπιστοσύνη μας και την έκαναν οφσόρ, ακίνητα και ινστιτούτα. Η σημερινή Βουλή δεν αντιπροσωπεύει παρά μόνο μία μειοψηφία, το να λέμε πως υπάρχει ζήτημα αντιπροσώπευσης είναι ευφημισμός... 

Η κοινωνία απαιτεί κάθαρση και η άμεση προσφυγή στις κάλπες είναι μονόδρομος, καθώς και το πρώτο αναγκαίο βήμα για τη λύτρωση από τα τρία κόμματα που κυβέρνησαν στη μεταπολίτευση κι ενταφίασαν και το δικαίωμα στην ελπίδα για το αύριο... 

  

   

Ο χρήσιμος πράσινος εκβιαζόμενος...

Αν ο Κ. Μητσοτάκης ερωτάτο γιατί επέλεξε την προανακριτική τής μίας ημέρας για τον Χρ. Τριαντόπουλο, μολονότι τίθενται και ζητήματα αντισυνταγματικότητας, η πραγματικά ειλικρινής απάντησή του θα ήταν "γιατί το μπορώ". Και το μπορεί όχι μόνο γιατί έχει αυτοδυναμία αλλά και μία αξιωματική αντιπολίτευση- συνεπικουρούμενη από ένα αντιδημοκρατικό μόρφωμα- που είτε είναι αφελής είτε εκβιαζόμενη. Χρήσιμη, πάντως, για τον τόπο δεν είναι κι αυτό φαίνεται κι από το παγκόσμιο παράδοξο να πέφτει στις δημοσκοπήσεις όταν πέφτει και το κυβερνών κόμμα...

Όταν το ΠΑΣΟΚ πρότεινε προανακριτική για τον Τριαντόπουλο για το πλημμέλημα της παράβασης καθήκοντος ο Μ. Βορίδης θα πετούσε τη σκούφια του αν τη φορούσε. Ήταν, άλλωστε, πολύ βολικό ο μόνος που θα βρισκόταν στο κάδρο των ευθυνών για μια τραγωδία που οδήγησε εκατομμύρια Έλληνες στους δρόμους να είναι ένας αναλώσιμος αχυράνθρωπος της αγίας οικογένειας για τον οποίο φαίνεται πως του έχει εξασφαλίσει είτε την αθώωση είτε το να τιμωρηθεί μόνο για τα μάτια τού κόσμου. Το ότι τώρα θα οδηγηθεί απευθείας σε ένα συμβούλιο που θα αποτελείται από δικαστικούς επιλεγμένους από την κυβέρνηση και οι οποίοι ούτε κατηγορητήριο θα διευρύνουν ούτε φυσικά θα καλέσουν ως μάρτυρα τον Μητσοτάκη είναι κι επακόλουθο αντιπολιτευτικών επιλογών που αν δεν είναι δόλιες είναι, το λιγότερο, αφελείς...

Η θλιβερή πραγματικότητα θέλει τη χώρα να έχει μια αξιωματική αντιπολίτευση που η ηγεσία της είναι εκβιαζόμενη από τον πρωθυπουργό και τα μισά και πλέον στελέχη της λειτουργούν ως δούρειος ίππος του. Αν παραστεί ανάγκη, εξάλλου, το ΠΑΣΟΚ ή έστω ένα μέρος του πολύ πρόθυμα θα συγκυβερνήσει ξανά με τη ΝΔ... 

Και γίνεται ακόμα θλιβερότερο αν σκεφτούμε πως η χώρα θα μπορούσε να είχε σήμερα μια αξιωματική αντιπολίτευση που θα ήταν πρώτη στις δημοσκοπήσεις και δεν θα ήταν εκβιαζόμενη ούτε δούρειος ίππος τού Μητσοτάκη. Διαλύθηκε, ωστόσο, για να διασωθούν 50 μισθολόγια κι ένας αργόσχολος πενηντάρης με μηδενική εργασιακή εμπειρία...  

    

Όταν κατεβαίνεις με τα παντελόνια κατεβασμένα στο τέλος δεν βρίσκεις ούτε το βρακί σου...

Μπορεί η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο ή η δημιουργία δύο κρατών στην Κύπρο να είναι οι μοναδικά βιώσιμες λύσεις που θα μας εξασφαλίσουν διαρκή ειρήνη με την Τουρκία. Δεν το πιστεύω γιατί είναι ανθρώπινος κανόνας όσα περισσότερα δίνεις τόσα περισσότερα να ζητά αυτός που τα παίρνει αλλά, τέλος πάντων, είναι κι αυτή μια κάποια λύσις. Η ΝΔ, ωστόσο, δεν είναι το κόμμα που θα μπορούσε να την θέσει στο τραπέζι τής διαπραγμάτευσης. Αυτοί που έβγαιναν στους δρόμους γιατί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ έφερε λύση για το μακεδονικό στο πλαίσιο όσων είχε συμφωνήσει ο πατέρας Μητσοτάκης και για ένα όνομα κι όχι για παραχώρηση εδαφικής κυριαρχίας δεν είναι σε θέση να πείσουν κανέναν πως η παραχώρηση του μισού Αιγαίου και της μισής Κύπρου είναι προς εθνική ωφέλεια...

Ο Ν. Τσάφος δεν είναι κάποιο στιγμιαίο λάθος τής κυβέρνησης Μητσοτάκη. Ούτε τοποθετήθηκε τυχαία στο υπουργείο Ενέργειας με υπουργό Παπασταύρου. Η "αγία οικογένεια" θα κάνει μπίζνες μέχρι την τελευταία της ημέρα κι αν αυτές θίγουν κι εθνικά συμφέροντα τόσο το χειρότερο για τα εθνικά συμφέροντα... 

Προφανώς και σε μία διαπραγμάτευση θα κάνεις και υποχωρήσεις. Θα έπρεπε να τις κάναμε ακόμα κι αν κερδίζαμε σε πόλεμο την Τουρκία, αν υποθέσουμε πως υπάρχουν νικητές στους πολέμους. Όποιος, όμως, κατεβαίνει στη μάχη με τα παντελόνια κατεβασμένα μάλλον στο τέλος δεν θα βρει ούτε τα βρακιά του...

Το ξαναγράφω: τα ελληνοτουρκικά δεν είναι υπόθεση ούτε ενός κόμματος ούτε μίας κυβέρνησης. Ούτε είναι θέσφατο πως οι μόνες διαφορές μας με την Άγκυρα είναι η ΑΟΖ και η υφαλοκρηπίδα. Αν, όμως, θέλουμε να αλλάξουμε εθνική γραμμή αυτό δεν μπορεί να γίνει από κανέναν Μητσοτάκη και κανέναν Τσάφο από μόνους τους, ακόμα κι αν είχαν τις αγνότερες των προθέσεων, που δεν έχουν. Γι' αυτό και οι πολιτικοί αρχηγοί οφείλουν να καθίσουν σε ένα τραπέζι, να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ ανεκτών παραχωρήσεων κι όταν έρθει η κρίσιμη ώρα να μην επικρατήσουν ούτε ο εθνικισμός ούτε ο λαϊκισμός αλλά ούτε και η εθνική μειοδοσία...