Αν ο Αρ. Δοξιάδης δεν ήταν άνθρωπος θα μπορούσε να είναι σύμβολο του τρόπου που κυβερνάται αυτή η χώρα τα τελευταία έξι χρόνια. Με προμετωπίδα τον δήθεν μεταρρυθμιστικό οίστρο και τον πόλεμο σε βάρος τού λαϊκισμού και με αφορμή το Ταμείο Ανάκαμψης στήθηκε ένα πάρτι δισεκατομμυρίων ευρώ από το οποίο επωφελήθηκαν πολύ λίγοι κι εκλεκτοί τού καθεστώτος. Κι αν ο Δοξιάδης είναι "απλώς" ένας κόκκος τής άμμου, η ίδια η άμμος τής διαφθοράς ξεπερνά σε έκταση τη Σαχάρα...
Ποιος θα νικήσει, ωστόσο, αυτή τη φαυλοκρατία; Δεν το ξέρω, μπορώ όμως να σας αποκλείσω έναν, τον Αλ. Τσίπρα. Είχε για τεσσεράμισι χρόνια την ευκαιρία του, ένα λαό από πίσω του να τον στηρίζει αλλά εκείνος προτίμησε τη διαχείριση από τη ρήξη. Και τώρα που είναι ένας πρώην από όλους κι από όλα επιλέγει τη συνδιαλλαγή προκειμένου να επιστρέψει σε μια σκηνή στην οποία τον θέλει μόνο μία μικρή μειοψηφία...
Αν δεν διανύσει την πολιτική έρημο, ο Τσίπρας δεν έχει καμία ελπίδα να επιστρέψει πρωταγωνιστής κι όχι ενός μικρού κόμματος που θα παλεύει να μπει στη Βουλή. Το ότι ο Ν. Ανδρουλάκης κι ο Σ. Φάμελλος είναι λίγοι, πολύ λίγοι δεν σημαίνει πως οι πολίτες θα επιστρέψουν σε φθαρμένες επιλογές οι οποίες, μάλιστα, δεν έχουν πλέον καμία σχέση με αυτό που ήταν όταν τις εμπιστεύτηκε. Η φύση, άλλωστε, απεχθάνεται τα κενά και η πολιτική ακόμα περισσότερο...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου