Την εποχή των μνημονίων, της κατάρρευσης του δικομματισμού και της σαρωτικής ανόδου τού ΣΥΡΙΖΑ η ολιγαρχία- γιατί αυτό είναι το πραγματικό όνομα του συστήματος- αναζητούσε αναχώματα. Αυτό το ρόλο έπαιξαν τότε η ΔΗΜΑΡ και το Ποτάμι, με σχετική όμως επιτυχία παρά τη δυσανάλογη προβολή τους. Κι αυτό γιατί όταν ο λαός είναι εξοργισμένος γίνεται χείμαρρος που συμπαρασύρει τα πάντα στο πέρασμά του...
Μετά από δέκα χρόνια το συλλογικό αίσθημα ομοιάζει με τις ημέρες Γρηγορόπουλου, στα τέλη τού 2008, οι οποίες κατά ένα δυσοίωνο τρόπο προμήνυαν το τέλος τής φούσκας. Καλύτεροι γνώστες εμού των διεθνών οικονομικών εξελίξεων προειδοποιούν για μια νέα κρίση στην οποία η Ελλάδα θα είναι για μια ακόμα φορά ο πιο αδύναμος κρίκος και ξέρουμε πολύ καλά τι έγινε την τελευταία φορά που αυτό συνέβη. Και για να ομοιάζει το δράμα μας περισσότερο με φαρσοκωμωδία κάποιοι προπονούν τον Αλ. Τσίπρα να παίξει το ρόλο τού αναχώματος στους νέους τσίπρες...
Αν κάτι μας διδάσκει το "υπόδειγμα" Τραμπ, το οποίο έχει πολλούς μιμητές και στην Ευρώπη και στην Ελλάδα, είναι πως η κοινοβουλευτική δημοκρατία, η οποία υπηρέτησε πολύ καλά την ολιγαρχία τους τελευταίους αιώνες, φυλλορροεί. Στην καλύτερη περίπτωση στηρίζεται πλέον στα πήλινα πόδια μειοψηφιών οι οποίες αποφασίζουν ποιος θα κυβερνά ερήμην των απογοητευμένων πλειοψηφιών...
Το ύστατο επιχείρημα, άλλωστε, και του Κ. Μητσοτάκη είναι πως της πτώσης του θα ακολουθήσει το χάος κι ενδεχομένως να έχει και δίκιο. Μόνο που το χάος δεν είναι πάντα καταστροφικό, μπορεί να είναι και δημιουργικό. Και σε ολότελα διαφορετική κατεύθυνση από αυτή στην οποία θέλουν να το κατευθύνουν εκείνοι που έχουν βρει πρόθυμους συμμάχους και σε εκπεσόντες επαναστάτες τής φακής...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου