Τετάρτη 5 Ιουνίου 2019

Η μεσαία τάξη θα πάει στον παράδεισο... προεκλογικώς

Ο Αλ. Τσίπρας λέει τη μισή αλήθεια για την υπερφορολόγηση της μεσαίας τάξης την τελευταία τετραετία. Έχει δίκιο στο ότι αναγκάστηκε κι εκείνος να κινηθεί σε ένα πολύ αυστηρό, μνημονιακό δημοσιονομικό πλαίσιο, επομένως έπρεπε να κάνει επιλογές για το ποιους θα στηρίξει περισσότερο...

Προς τιμή του έδωσε έμφαση, με την τόσο κατασυκοφαντημένη επιδοματική πολιτική του, στα τέσσερα από τα δέκα νοικοκυριά που βρίσκονταν κοντά ή και κάτω από το όριο της φτώχειας εξαιτίας και των επιλογών που έκαναν οι κυβερνήσεις από το 2010 μέχρι και το 2014. Κι όταν ο πρωθυπουργός ξεμπέρδεψε το περασμένο καλοκαίρι με τα μνημόνια εφαρμόζει μια πολιτική που σαφώς κι ενισχύει και τα μεσαία εισοδήματα...

Ο Αλ. Τσίπρας παριστάνει, όμως, πως λησμονεί πως οι πόροι για τα χαμηλότερα εισοδηματικά στρώματα θα μπορούσαν να είχαν βρεθεί κι από τη μεγαλύτερη φορολόγηση του μεγάλου πλούτου ή, έστω, από την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και φοροαποφυγής του. Τα έσοδα από τις διάφορες λίστες Λαγκάρντ και Μπόργιανς αποδείχθηκαν μη ικανοποιητικά, οι εφοπλιστές εξακολουθούν να πληρώνουν λιγότερα από τις γραμματείς τους, επιχειρηματίες να καρπώνονται διαφόρων ειδών ασυλίες και η κοινωνική δικαιοσύνη να μένει γράμμα κενό. Φυσικά και οι Θεσμοί ήθελαν χρήμα και το ήθελαν τώρα, μόνο που η κυβέρνηση από ένα σημείο και μετά δεν έδειξε καν τη διάθεση να το βρει εκεί που πραγματικά πλεονάζει...

Η επιδοματική πολιτική δεν σου μαθαίνει να κολυμπάς, αλλά σε βοηθά να μένεις στον αφρό όταν πνίγεσαι. Γι' αυτό και πρέπει να αφορά μόνο εκείνους που θαλασσοπνίγονται, έστω κι αν σε κάποιες περιπτώσεις φταίνε γιατί έπεσαν στη θάλασσα φαγωμένοι. Το κράτος, όπως κι αν έχει, είναι υποχρεωμένο να μην αφήνει κανέναν να πνιγεί πριν του μάθει να κολυμπά και να του προσφέρει μια θάλασσα ανοιχτή στη συνέχεια για να αποδεικνύει τις αποκτηθείσες δεξιότητές του...

Από εκεί και πέρα, και σε αντίθεση με ό,τι πιστεύει ο Κ. Μητσοτάκης, υπάρχει και τώρα πλούτος στην Ελλάδα που πρέπει να αναδιανεμηθεί γιατί δεν είναι δικαίως μοιρασμένος. Βεβαίως και πρέπει να είναι στόχος η δημιουργία νέου πλούτου, αλλά κι αυτός θα είναι άχρηστος για την κοινωνική πλειονότητα αν δεν λάβει από αυτόν το κομμάτι που δικαιούται...

Τι σημασία έχει, για παράδειγμα, να γίνουν χίλιες επενδύσεις τον επόμενο χρόνο, αλλά τα κέρδη από αυτές να φωλιάζουν σε φορολογικούς παραδείσους; Καλοδεχούμενες οι θέσεις εργασίας και η συμπληρωματική κίνηση της αγοράς, ιδίως σε μια χώρα που βγαίνει από μια μεγάλη δεκαετή κρίση, ωστόσο μακροπρόθεσμα δεν θα διαφέρουν από τις επιδοματικές πολιτικές. Θα είναι, δηλαδή, πρόσκαιρες λύσεις με σύντομη ημερομηνία λήξης την ίδια ώρα που οι πλούσιοι θα γίνονται πλουσιότεροι, οι φτωχοί φτωχότεροι και οι κοινωνικές εκρήξεις θα επαναλαμβάνονται...






Δεν υπάρχουν σχόλια: