Η χώρα διαθέτει έναν εύκολα εκβιαζόμενο πρωθυπουργό...

Ο Κ. Μητσοτάκης πέφτει θύμα τής ίδιας του της επιτυχίας να ελέγχει τα κυρίαρχα, συμβατικά μίντια ή να ελέγχεται από αυτά, όπως ενδεχομένως να είναι το πλησιέστερο στην πραγματικότητα. Ο πόλεμος Χατζηνικολάου- Αλαφούζου γύρω από το ποιος τα άρπαξε περισσότερο από τη Novartis δεν επιβεβαιώνει απλώς ότι το σκάνδαλο δεν αφορά τον Δ. Παπαγγελόπουλο. Αποδεικνύει κι ότι ο πρωθυπουργός έχει τάξει τα πάντα και στο μιντιακό κατεστημένο, το οποίο ωστόσο λειτουργεί ως μεμονωμένοι λύκοι, ούτε καν ως αγέλη λύκων...

Τα αλληλοσυγκρουόμενα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου δεν επιτρέπουν στον πρωθυπουργό να μην έρθει σε σύγκρουση με κάποιους ολιγάρχες, όσο κι αν δεν το επιθυμεί. Ήδη ο Β. Μαρινάκης τον προειδοποίησε με το συλλαλητήριο των οργανωμένων τού Ολυμπιακού και με το πρωτοσέλιδο του Κ. Σημίτη για τον Κ. Καραμανλή. Κι επειδή η ντουλάπα τού Κ. Μητσοτάκη είναι γεμάτη σκελετούς, δεν έχει κανένα περιθώριο να βγουν τα άπλυτά του στη φόρα...

Πόσο,  όμως, ωφελεί τη χώρα να διαθέτει έναν εύκολα εκβιαζόμενο πρωθυπουργό; Το ερώτημα σαφώς και είναι ρητορικό, αφού η αβίαστη απάντηση είναι καθόλου. Πολλώ δε μάλλον όταν οι εθνικοί κίνδυνοι που θέτει η Τουρκία είναι μεγάλοι κι ο Κ. Μητσοτάκης τους αντιμετωπίζει με στρατιωτικοποίηση των επιλογών του. Δίχως, μάλιστα, να δείχνει διάθεση να εξαντλήσει διπλωματικές λύσεις που εγκαινίασε η προηγούμενη κυβέρνηση, κυρίως την εκμετάλλευση των τριμερών με Ισραήλ κι Αίγυπτο και τη στήριξη των ΗΠΑ για τον αγωγό East Med, που τόσο έχουν ενοχλήσει τον Τ. Ερντογάν...