Αλέξη, κάν' το όπως ο Ανδρέας...

Μπορούν οι Ρ. Βάρτζελη, ο Ν. Μπίστης, ο Π. Παναγιώτου ή η Τ. Χριστοδουλοπούλου να σηματοδοτήσουν το ΣΥΡΙΖΑ της νέας εποχής; Όχι από μόνοι τους ούτε οι παπανδρεϊκές, σημιτικές ή παλαιομαρξιστικές αναφορές τους είναι σε θέση να προσελκύσουν τους νέους, κυρίως, ψηφοφόρους. Από την άλλη, όμως, ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σήμερα πολιτικός κυρίαρχος, όπως ήταν πριν τέσσσερα χρόνια, ώστε να επιβάλλει από μόνος του τους κανόνες τού παιχνιδιού...

Αυτό σημαίνει κι ότι δεν έχει το περιθώριο να μην λειτουργήσει ως κομματικό σούπερ μάρκετ, με την προϋπόθεση πως όσοι συντάσσονται με τις δυνάμεις του αποδέχονται θεμελιώδεις αρχές κι αξίες του. Ο κίνδυνος πασοκοποίησης ελλοχεύει από τους μηχανισμούς που και οι ίδιοι οι παλαιοσυριζαίοι επιλέγουν ως μέθοδο περιχαράκωσης φέουδων από τουυς "πασόκους", που έτσι κι αλλιώς είναι παλιοί  στο κουρμπέτι. Ο νέος ΣΥΡΙΖΑ είτε θα λειτουργήσει ως ενιαίο κόμμα είτε θα διασπαστεί για παρεμφερείς λόγους για τους οποίους διασπάστηκε και το 2015...

Φυσικά κι ο ρόλος τού Αλέξη Τσίπρα στη διαμόρφωση των εσωκομματικών εξελίξεων είναι κομβικός. Οφείλει, όμως, κι ο ίδιος να κατανοήσει πως η μεγαλύτερη κληρονομιά του θα είναι να αφήσει πίσω του, όταν έρθει αυτή η  ώρα, ένα κόμμα που θα μπορεί να καθορίζει γεγονότα και χωρίς την παρουσία του. Όπως ακριβώς, δηλαδή, άφησε ο Ανδρ. Παπανδρέου πίσω του το 1996 ένα κόμμα, το  ΠΑΣΟΚ, που μπόρεσε να κυριαρχήσει και για τα επόμενα 15 χρόνια ανεξαρτήτως των μέτριων επιγόνων του...