Μηδενική ανοχή στον μπάτσο μέσα μας...

Ο φιλήσυχος μικροαστός ζει με την ψευδαίσθηση πως το δόγμα "νόμος, τάξη κι ασφάλεια" είναι σύμμαχός του γιατί εξ ορισμού ο ίδιος είναι υπέρμαχος της νομιμότητας και πολέμιος της παραβατικότητας. Φυλακισμένος στο στενό εύρος τής φαντασίας του αδυνατεί να κατανοήσει πως η μηδενική ανοχή στην παρανομία κάποια στιγμή θα τον βρει από την πλευρά τού παραβάτη είτε θα ευθύνεται γιατί, για παράδειγμα, θα έχει περάσει χωρίς να σταματήσει σε μια διάβαση πεζών είτε γιατί απλώς θα είναι γείτονας πιθανών εγκληματιών και μπάτσοι θα μπουκάρουν σπίτι του με το έτσι θέλω, χωρίς εισαγγελική εντολή. Όταν δίνεις στα όργανα καταστολής περισσότερη εξουσία από αυτή που έχουν την ικανότητα να διαχειριστούν η μπάλα παίρνει δίκαιους κι άδικους...

Ο φουκαριάρης κυρ Παντελής πιστεύει ότι ο κόσμος χωρίζεται σε καλούς και σε κακούς κι ότι ο ίδιος ανήκει πάντοτε στη μεριά των καλών. Δεν μπορεί να αντιληφθεί ότι η τυχαιότητα είναι ικανή να μετατρέψει και τον καλύτερο ανάμεσά μας σε εγκληματία. Αν, για παράδειγμα, ένας πατέρας πιστέψει ότι κινδυνεύει το παιδί του και σκοτώσει κάποιον ο οποίος στην πραγματικότητα δεν είχε τέτοια πρόθεση, σύμφωνα με τη δική του αποδοχή τής λογικής τής μηδενικής ανοχής θα πρέπει να σαπίσει στη φυλακή για το αδίκημά του...

Γι' αυτό και θα έπρεπε να τρομάζει όλους μας, και μάλιστα πολύ, η κοινωνική αποδοχή τού νόμου τής Δύσης που εφαρμόζει στην Αθήνα- αλήθεια, με την υπόλοιπη χώρα τι γίνεται;- ο εθνικός μας μπάτσος Μ. Χρυσοχοΐδης. Για την αποθρασυμένη νομιμότητα το "βρέθηκα στο λανθασμένο μέρος τη λανθασμένη ώρα" δεν έχει καμία σημασία. Όταν συναινούμε στην τιμωρία τού παραμικρότερου λάθους με τη μεγαλύτερη αυστηρότητα στο τέλος δεν θα μείνει κανένας πίσω να μας γλιτώσει από την εξαπάτηση στην οποία μόνοι μας υποβάλαμε τον εαυτό μας...