Τι πήγαμε και κάναμε ξανά...

Η αγκαλιά τού Αλέξη Τσίπρα στο 15χρονο προσφυγόπουλο που διασώθηκε από το ναυάγιο της Πύλου έχει στοιχίσει δημοσκοπικά στο ΣΥΡΙΖΑ. Κι αυτό φυσικά και είναι ανατριχιαστικό για το ΣΥΡΙΖΑ, αλλά είναι περισσότερο ανατριχιαστικό για την ελληνική κοινωνία. Αν μη τι άλλο υπονοεί πως προτιμάμε 700 μελαμψούς- ανάμεσά τους και μωρά- νεκρούς στο βυθό τής θάλασσας από 700 ζωντανούς μελαμψούς στη χώρα μας...

Αυτόν που ισχυρίζεται πως οι αλλοδαποί, οι μαύροι, οι μουσουλμάνοι, οι γκέι ή οποιαδήποτε άλλη μειονότητα είναι πλάσματα του διαβόλου, υπάνθρωποι και πιθήκια τον εκτιμώ, τρόπον τινά, για έναν και μόνο λόγο: είναι ειλικρινής μέσα στην άγνοιά του για την ανθρώπινη φύση ή μέσα στο μίσος του για το διαφορετικό. Για όποιον, όμως, επιχειρεί να εκλογικεύσει τη μισαλλοδοξία του με επιχειρήματα του τύπου "δεν χωράνε άλλοι ξένοι" όταν τους ψάχνουμε με τα κιάλια για τα χωράφια μας ή γιατί "δεν ενσωματώνονται" όταν ο Γιάννης Αντετοκούνμπο κάνει παγκόσμια καριέρα δεν τρέφω παρά μόνο περιφρόνηση...

Η ορμπανική Ελλάδα τού Κ. Μητσοτάκη δεν είναι η εξαίρεση ούτε στον ευρωπαϊκό Νότο. Στην Ιταλία κυβερνούν ήδη οι νεοφασίστες, ενώ στην Ισπανία δεξιά κι ακροδεξιά ετοιμάζονται να συγκυβερνήσουν. Φυσικά κι αυτό δεν είναι άσχετο με τις μεταναστευτικές ροές. Όταν, όμως, ταυτίζεσαι, όπως συμβαίνει με τη ΝΔ, με τις χώρες τού Βίζεγκραντ κι αποδέχεσαι να μπορούν να αποφεύγουν τις ευθύνες τους καταβάλλοντας 20.000 ευρώ για κάθε άνθρωπο που φτύνουν τότε στην ουσία εύχεσαι να παραμένεις ο δεσμοφύλακας της Ευρώπης για να κρατάς το πόπολο φοβισμένο κι εξίσου μαντρωμένο... 

Δεν είναι η πρώτη φορά στην ευρωπαϊκή Ιστορία που ο φασισμός γίνεται κυρίαρχη ιδεολογία. Ούτε θα είναι η τελευταία όταν μερικά χρόνια μετά θα αναρωτιόμαστε "τι πήγαμε και κάναμε ξανά"...