Όσο περνά ο καιρός τόσο μεγαλώνει εντός μου η βεβαιότητα ότι αν δεν υπήρχε η πανδημία ο Κ. Μητσοτάκης δεν θα ήταν σήμερα πρωθυπουργός ή, τουλάχιστον, δεν θα είχε επανεκλεγεί με 41%. Το ότι ο Αλ. Τσίπρας δεν προχώρησε στο ριζικό μετασχηματισμό τού ΣΥΡΙΖΑ προφανώς και δεν ωφέλησε, αλλά ας σταματήσουμε να κοροϊδευόμαστε και μεταξύ μας.
Ο Έλληνας δεν ψηφίζει με βάση το αν μετασχηματίζονται τα κόμματα- αυτό θα προϋπόθετε μια κοινωνία πολιτών κι όχι μια αγέλη πελατών-, αλλά με το αν η τσέπη του είναι γεμάτη ή όχι. Του την γέμισαν τα λεφτά που μοίρασε μέσω της ΕΕ η κυβέρνηση Μητσοτάκη και τώρα που έκλεισε η στρόφιγγα το 41% έγινε 28% στο άψε σβήσε...
Βέβαια η κυβέρνηση έχει κι έναν άλλο πολύ σημαντικό σύμμαχο, πέρα κι από τα ΜΜΕ, κι αυτός είναι η κοινωνία χαμηλών προσδοκιών. Πριν δύο δεκαετίες οι τράπεζες μοίραζαν διακοποδάνεια σαν τον πασατέμπο και σήμερα σου πλασάρουν ως μοντέρνο τρόπο ζωής το staycation. Αν έχεις φυσικά σπίτι και δεν σου το έχουν πάρει οι τράπεζες ή οι ιδιοκτήτες με τα ενοίκια- ληστεία...
Οι κοινωνικές ανισότητες είναι η εμφανέστερη απόδειξη της ανθρώπινης ατέλειας. Τίποτα δεν μπορεί να δικαιολογεί κάποιος, για παράδειγμα, να έχει 40 ακίνητα και κάποιος άλλος να είναι άστεγος. Καμία ατομική ικανότητα, εργατικότητα ή προσαρμοστικότητα- αν υποθέσουμε πως ο πλούτος βασίζεται σε αυτά τα χαρίσματα, που δεν είναι και το συνηθέστερο- δεν είναι τόσο ιδιαίτερη ώστε να ανταμείβεται τόσο εξαιρετικά και κανένα μειονέκτημα τόσο βαρύ ώστε να αιτιολογεί την απόλυτη φτώχεια. Αν, συνεπώς, οι προσδοκίες μας είναι χαμηλές είναι και χρέος μας να απαλλαγούμε από όσους πλουτίζουν με το να μας γεμίζουν τύψεις, ενοχές κι ελεημοσύνες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου