Αν το ελληνικό κράτος είχε κατασκευάσει, ύστερα από σχεδόν 40 χρόνια προσπαθειών, γέφυρα που να ένωνε την Κρήτη με τον Έβρο θα άξιζε όχι μόνο να παρευρεθεί σύσσωμο το υπουργικό συμβούλιο με τον πρωθυπουργό, αλλά και να καλούσαμε ηγέτες ξένων χωρών στα εγκαίνια. Για ένα τέτοιο έργο θα έπρεπε πραγματικά να είμαστε υπερήφανοι, όχι όμως και γιατί μετά από τέσσερις δεκαετίες φτιάξαμε μια γραμμή μετρό. Και μόνο, όμως, που πανηγυρίζουμε για κάτι τέτοιο λέει πολλά περισσότερα για τις χαμηλές προσδοκίες μας ως έθνος παρά για τα επικοινωνιακά παιχνίδια μιας φαύλης κυβέρνησης...
Αν είμαστε ικανοποιημένοι με μία γραμμή μετρό η οποία στοίχισε τουλάχιστον τα τριπλάσια από οποιαδήποτε άλλη στην Ευρώπη είναι λογικό να θαυμάζουμε έναν πρωθυπουργό όπως ο Κ. Μητσοτάκης. Μην περιμένετε, όμως, να τον θαυμάζουν και οι χιλιάδες Έλληνες που εγκατέλειψαν τη χώρα τα τελευταία 15 χρόνια. Ούτε, βεβαίως, κι εκείνους που προτίμησαν να αφήσουν την Ελλάδα δίχως αντιπολίτευση για να μην αναγκαστούν να εργαστούν ποτέ στη ζωή τους...
Μπορούν αυτοί που κυβέρνησαν τη χώρα να την αλλάξουν προς το καλύτερο; Όχι, γιατί ακόμα κι εκείνοι που τοποθέτησαν ως προμετωπίδα τους το λαό στο τέλος συμβιβάστηκαν με τις χειρότερες πρακτικές τής ακροδεξιάς. Συνεπώς, η πατρίδα στην πραγματικότητα έχει να διαλέξει τα επόμενα χρόνια ανάμεσα σε έναν κανονικό Μητσοτάκη ή έναν Μητσοτάκη λάιτ και σε κάτι εντελώς διαφορετικό στο οποίο ο λαός δεν θα είναι ο κομπάρσος αλλά ο πρωταγωνιστής. Ιδίως όταν οδηγούμαστε για μια ακόμα φορά σε μνημονιακές συνθήκες από αυτούς οι οποίοι μας είχαν οδηγήσει και στις προηγούμενες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου