Οι Παπανδρέου έχουν μια μακρά παράδοση στην εύρεση επιτυχημένων σλόγκαν: από τον "ανένδοτο" του παππού και την "αλλαγή" του μπαμπά φτάσαμε στην "επανάσταση του αυτονόητου" του μικρού Γιωργάκη. Είναι δικαίωμα του καθενός να φαντασιώνεται τον εαυτό του ρηξικέλευθο μεταρρυθμιστή, όταν όμως η πραγματικότητα διαφέρει κατά πολύ από την ονείρωξη, τότε κάτι τέτοιες δηλώσεις αποκτούν το χαρακτήρα ανέκδοτου...Μπορεί το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων ή ο "Καλλικράτης" να έχουν θετικές επιπτώσεις για την πλειονότητα των πολιτών. Τί το πρωτοποριακό, όμως, υπάρχει στη βασική πολιτική της κυβέρνησης, που είναι η λιτότητα; Σε αυτό το καθεστώς δε ζει η χώρα από τα μέσα της δεκαετίας του '80; Αν σε κάτι, πάντως, διαφέρει η πολιτική Γιωργάκη είναι στο ότι είναι πιο νεοφιλελεύθερη κι από αυτή που θα ονειρευόταν ο Κ. Μητσοτάκης...
Ή, μη μου πείτε πως είναι επαναστατικό να στερείς από τους συνταξιούχους εισόδημα ή να αυξάνεις τους έμμεσους φόρους; Πόσω μάλλον να διορίζεις στη δημόσια διοίκηση πρόσωπα του κομματικού σωλήνα, υπό το νεωτερίζοντα μανδύα της "ανοιχτής διακυβέρνησης".
Ακόμα κι αν ο αρχηγός Γιωργάκης πιστεύει ότι είναι επαναστάτης ή αντιεξουσιαστής, για να θυμηθώ μια παλιότερη "σεμνή" δήλωσή του, καλό θα ήταν να άφηνε τους ιστορικούς του μέλλοντος να το διαπιστώσουν. Γιατί, σε διαφορετική περίπτωση, κινδυνεύει να μείνει στην ιστορία ως ο Αλέφαντος της πολιτικής!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου